Shpëtimi

[Ndriçimi]

Shpetimi

Kjo eshte nje teme shume e rendesishme persa i perket doktrines se fese Kjristjane, Kristjanet thone se "shpetimi" ishte misjoni kryesore i Jezuit ne toke,duke e komentuar kete me shume shembuj.
Mirpo po te lexojne me vemendje biblen tek Mateu 12:31-32, do te mesojme se edhe me ardhjen e shpetimtarit "Jezu" njerzit perseri nuk jane te "shpetuar", per faktin se bibla neve na meson se kush e kundershton nje here Shpirtin e Shenjte, mekati i tij nuk falet as ne kete bote as ne boten tjeter dhe per keto njerez NUK KA SHPETIM edhe sikur njerzit te pendohen ne kete bote, sepse bibla thote qe eshte i pafalur.

Dhe kushdo që flet kundër Birit të njeriut do të falet; por ai që flet kundër Frymës së Shenjtë NUK DO TE FALET AS NE KETE BOTE AS NE ATE TE ARDHME. 12:31-32)

[Ndriçimi]

Edhe nje here...

Kristjanet pohojne se Jezui erdhi per tu falur mekatet e njerzve ne toke.
Kjo eshte nje trillim qe thone sepse po te lexojme biblen me vemendje do te mesojme se ne kohen e kur ishte Jezui gjalle, ka thene qe nese nje njeri mekaton nje here ndaj Zotit, mekati i tij eshte i pafalshem, pra ardhja e Jezuit si "shpetimtare"(qe e quajne kristjanet) nuk ekziston.

[Shpresmiri]

Ndriçimi, ke hap një temë shumë interesante dhe nuk dyshoj se me të vërtetë të intereson a është e njëmend ajo që shkruan në Ungjill se disa nuk do të shpëtohen. Mëkati kundër Shpirtit Shenjtë është i pafalshëm. Sigurisht se për një besimtar musliman e folmja e Biblës është më e largët për ta kuptuar se sa ajo e Kuranit. Kjo mjafton që besimtari të jetë i matur për të dhënë përgjigje pa i shtjelluar nocionet (konceptet).
Shkurtimisht mund të them se të mëkatosh kundër Shpirtit Shenjtë në Bibël, respektivisht në Besëlidhjen e Re, domethënë ta dëbosh shpëtimin që ta ofron Zoti. Të krishterët besojnë se Zoti vetëm nëpërmjet lirisë së njeriut e shpëton vetë atë dhe assesi kundër vullnetit të tij. Respekti ndaj lirisë së njeriut nga ana e Zotit na habit: Ai e nderon atë pamasë, sepse dashuria kthehet me dashuri në liri.

Lidhur me konceptin e shpëtimit në mësimet e krishtera po e sjell një tekst të vogël marrë nga një libër i krishterë:


Plani i shpëtimit të Zotit

"Teologët modernë të krishterë, flasin për "Trininë" në planin shpëtues të Zotit. Zoti ka një plan për shpëtimin e njerëzimit që është tani për tani në veprim, në historinë njerëzore. Por historia është e mbushur me ngjarje materiale, ngjarje të ndërrueshme qeniesh njerëzore mëkatare. Si vepron Zoti i amshueshëm, i shenjtë, i pakapshëm prej nesh (Tërësia "Tjetër"), për të shpëtuar njerëzit në këtë botë konkrete, të lëvizshme? A thua Zoti, qëndron larg punëve të njerëzve dhe ju çon lajmin e vet nga larg, apo Zoti vetë përzihet personalisht në situatat njerëzore? Përgjigjja e krishterë është, se Zoti ka dy rrugë (ose mënyra) për t'i kryer veprat shpëtuese në historinë njerëzore.
Njëra rrugë është amshimi i lajmit të Tij, plotësisht dhe në mënyrë të përkryer, në një njeri, që zbulon Zotin në të gjithë atë, që thotë dhe bën. Në ngadhënjimin e Jezusit mbi mundimet dhe vdekjen, me anë të fuqisë shpëtuese të Zotit, njerëzimi shikon premtimin e asaj që Zoti po bën dhe do të bëjë për secilin prej nesh. Nëpërmjet tij, Zoti formon një bashkësi personash që do të vazhdojë dëshminë e shpëtimit të Zotit, që u zbulua në atë njeri. Të krishterët besojnë se kjo, është ajo që Zoti ka plotësuar në Jezusin.
Mënyra e dytë e veprimit të Zotit, në botën e krijuar, është, nëpërmjet pranisë së fuqishme të tij në botën natyrore, në çdo burrë ose grua. Ky veprim i Zotit është i përbotshëm dhe prek çdo person. Nuk është i kufizuar vetëm për të krishterët, por është Zoti i pranishëm në thellësinë e çdo individi dhe veprues në jetën e Myslimanëve, të Hebrenjve dhe të tjerëve për t'i mësuar, për t'i udhëhequr, për t'i shpëtuar. Të krishterët këtë e thërrasin veprimtari të përbotshme të Shpirtit të Zotit. Për këtë arsye të krishterët nuk thonë se shpëtimi është i kufizuar vetëm për ata, por është i mundur për të gjithë që i përgjigjen Zotit, i cili flet dhe vepron në zemrën e çdo burri, e të çdo gruaje."

[Ndriçimi]

Shpresemiri
E lexova me vemendje pergjigjen tuaj, mirpo vetem ne nje pjese te shkurter ke prekur ceshtjen qe une fola me pare.

Për këtë arsye të krishterët nuk thonë se shpëtimi është i kufizuar vetëm për ata, por është i mundur për të gjithë që i përgjigjen Zotit, i cili flet dhe vepron në zemrën e çdo burri, e të çdo gruaje."

Pra me gjith ate shkrim te gjate qe keni shkruar, ju perseri vini tek perfundimi se "Shpetimi" eshte per te gjithe ata qe i pergjigjen Zotit .

Shpresemiri po per ato qe nuk i pergjigjen Zotit?
D.m.th me pare nuk jane pergjigjur por me vone ndodh qe njerzit pendohen dhe i kthehen Zotit, pra a do te falen keto njerez?

Ju thate se kundershtimi i Shpirtit te Shenjtre eshte vertete mekat i pafalshem, pra nese nje person ka vepruar kete mekat bibla thote se keto njerez jane te pafalur ne te dy boterat.

Nga kjo ne kuptojme se ateistet qe kundershtojne Zotin plotesisht, pendimi i tyre eshte i pavlefshem.

Ndersa kristjanet vazhdojne ta quajne shume te rendesishme ardhjen e Jezusit ne toke si shpetimtare te njerzimit dhe mekat fales .



Do gjeje kohen per te diskutuar me gjate ne kete teme .

[Shpresmiri]

Ndriçimi, ke bere pyetje lidhur me shpetimin e atyre qe pendohen. Domethene nuk e ke te qarte a do te shpetohen ata qe nuk i pergjigjen Zotit pasi Zoti i flet çdo njeriu ne zemren e vet. Dhe se dyti deshiron te dish si eshte çeshtja me ateiste - e ke forumulu pyetjen pakez çuditshem: "ateistet qe kundershtojne Zotin plotesisht, pendimi i tyre eshte i pavlefshem". Ai qe pendohet ai nuk i kundershton Zotit, apo jo!

Po e sjell nje tekst nga nje liber i krishtere qe ka lidhje me temen qe po diskutojme. Ia vlen ta lexosh deri ne fund:


"Doktrina e krishterë për shpërblimin, pranon një çështje më themelore, që do të thotë se njeriu e ndjen nevojën për shpëtim, dhe, po të jetë kështu, prej kujt vjen ky shpëtim dhe kush do ta kryejë? Të gjithë personat, fetarë ose jo, që e vështrojnë me kujdes jetën e vetë personale, të shoqërisë, gjejnë një mori shëmbujsh dyshimi e vuajtje dhe mungesa harmonie. Njerëzit sipas besimit që kanë i përgjigjen kësaj sprove njerëzore në mënyra të ndryshme.
Filozofët ekzistencialistë modernë, janë pesimistë kur pohojnë se ekzistenca njerëzore është plotësisht absurde, e pakuptimtë dhe njohja e sinqertë e kësaj gjëndjeje është e vërteta autentike e njeriut. S’ka mundësi për asnjë shpëtim.
Një përgjigje krejt tjetër vjen prej ideologjisë marksiste, që thotë se vuajtja njerëzore dhe mungesa e autorealizimit janë përfundimi i një strukture shoqërore shtypëse. Po u ndrrua rendi ekonomik dhe shoqëror, po ta bëjmë njeriun më të drejtë e më njerëzor, padyshim, njeriu shpëton veten. Për humanistët shekullarë, shpëtimi është një çështje që nuk shtrohet. Secili jeton sipas vlerave njerëzore, duke u përpjekur sa më shumë për ta bërë botën më të mirë. Shpëtimi s’paraqet ndonjë çështje.
Midis kaq shumë pamjesh të botës dhe ideologjive, Islamizmi dhe Kristianizmi mbajnë qëndrime që janë për çudi të njëjta. Të dyja janë të një mendimi, se njeriu ka nevojë për shpëtim, i cili mund të vijë vetëm prej Zotit. Dhe në përgjigjen që japin Myslimanët e të Krishterët, shfaqet pamja e përbashkët e dy besimeve.
Sipas Islamizmit, Zoti na çon profetët si udhëheqës të nevojshëm për shpëtimin, i jep dorën besimtarit me hirin e vet (na’m rahman) dhe është plot me mëshirë për mëkatarin që pendohet. Shpesh Myslimanët pyesin pse, prej çastit që Zoti është i plotëfuqishëm e mëshirëmadh, të krishterët besojnë se Zoti ka përdorur vdekjen e Jezusit në kryq për të shpëtuar njerëzimin.
Duket e tepërt, meqë Zoti ka fuqinë dhe vullnetin të falë çdo mëkatar, që i drejtohet Atij me pendim të vërtetë. Me fjalë të tjera, pse fjala e Zotit nuk i vjen drejtpërdrejt njerëzimit në të gjitha kohët e vendet “ngalart”? Pse të krishterët thonë, se Zoti e ka liruar njeriun prej mëkatit si përfundim i ngjarjes së veçantë njerëzore: Vdekja e Jezusit?
Disa prej përgjigjeve të zakonshme që jepen prej të krishterëve, nuk të bindin. Një teori që e ka fillimin prej Origjenit, në shekullin e tretë, ishte se djalli kishte disa të drejta mbi njeriun, që u shkaktuan prej mëkatit të rrjedhshëm të Adamit, dhe doli i mundur, kur me të padrejtë u mundua të shtrinte pushtetin e vdekjes mbi Krishtin jomëkatar. Sot të krishterët nuk i dalin zot kësaj teorie.
Në Mesjetë, Anselmi bëri, atë që mund të quhet teroia e “shpërblimit”. Rëndësia e fyerjes peshohet me dinjitetin e atij që fyhet. Në rastin e njeriut, kjo fyerje që i bëhet Zotit, e madhe sa s’ka më, duhet të ketë një shpërblim të përshtatshëm. Nuk mjafton asgjë për të shpërblyer dëmin e shkaktuar, përveç vdekjes së birit të vetë Zotit.
Sidoqoftë, teologët e krishterë modernë, e kritikojnë këtë teori të “Shpërblimit”, sepse ajo e shtrembëron mirësinë dhe drejtësinë e Zotit, që lyp gjakun e Krishtit të pafajshëm, në një mënyrë të veçantë keqdashëse si vdekjen në torturë, si shpërblim për mëkatet e një tjetri. S’ka njeri që mund të jetë kaq i padrejtë e zemërgur dhe ndërkohë mund të themi se kështu donte të sillej Zoti.
Më parë se çdo gjë, ne duhet të themi, se Krishti nuk donte të vdiste dhe se Zoti nuk e donte vdekjen e Krishtit në kryq. Atë që dëshiroi Krishti, ishte që njerëzit të pritnin lajmin e tij, të pendoheshin për mëkatet që kishin bërë, dhe të bënin vullnetin e Zotit. Përveç kësaj Zoti, që kurrë nuk e dëshiroi, ose nuk e donte mëkatin, s’ka se si, të donte veprat e shumta mëkatore që rrjedhin prej mohimit të Krishtit nga ana e Hebrenjve, prej mospranimit e prej tradhëtisë së krerëve të Izraelit, kundrejt një të pafajshmi, nga ana e autoriteteve romake.
Së dyti, s’ishte aspak e nevojshme që Zoti të mishëronte lajmin e vet, në njeriun-Jezus, as që vdekja e Jezusit në kryq të kishte një rrjedhë shpëtuese për njerëzimin. Zoti është plotësisht i lirë e i pakusht, prej çdo ngjarje të historisë ose prej vetë historisë, dhe mund të vepronte në një mënyrë tjetër. Të krishterët besojnë se Zoti lirisht zgjodhi rrugën e shpëtimit të njerëzimit me anë të Krishtit!"