Pragu...

[M_u_Z_a]

Kete proze te shkurter, ua kushtoj mive te mi M & B, duke i pershendetur e perqafuar fort...


Pragu…



Kush ka thëne që dashuria ështe e verbër, ka qenë mashtruesi më i madh. Dashuria ka sy. Sy të shndritshëm, të etur, shpues, zhbirues, të aftë që të depërtojnë edhe nën dhé apo mijra kilometra larg - këtë mendoi teksa vështroi nga poshtë ballkonit, profilin e saj të hajthëm…
Ndërkohë që dridhej prej të ftohtit ngjethës të qytetit malor, solli nder mend kalvarin disamujor të njohjes së tyre ireale…
I rezultoi i mbushur me dëshirë, dashuri, tërheqje marramendëse, lotë, dritherima dhe pakëz trishtim, më se normal ky i fundit përderisa gjendeshin mijra kilometra lerg. Iu kujtua një thënie e saj: “Një puthje larg…”.
Po shpirt – mendoi trishtueshëm – jemi vec një puthje larg, mjafton qe ti të lëshohesh si pupël nga ai ballkon – burg.
Mes errësirës, pa dritën e zbehtë të cigares se saj. Dora e tij e mardhur, duke guxuar të levize prej xhepit, shkroi: “Shpirt, mundesh të më pergjigjesh tani në tel?”
Mes tisit të mesnatës, pa qe ajo levizi dhe pas kesaj, ai shqoi një dritë të pakët. Ishte ekrani i celularit të saj. Pas disa sekondash, u ravijezua nje “Po!”.
“Zemra imeeeeeeeeeeeeee…”
Zëri saj e rrënqethi.
“Ohhhh…përse? Përse? Përse nuk me the?”
“Surprizë, nuk mund te takoheshim me skemat e lodhura të bashkëvuajtesve tanë…”
“Shshshshshtttt!!! Mos!!! Dëgjohesh deri ketu.”
“Erdha vetem për një kafe, një përqafim dhe nqs ti m do aq sa thua, edhe për një puthje të gjatë. Kaq. Kërkoj shumë nga jeta?”
Nga ana tjetër, dëgjoi nje ngashërimë dhe një rrymë e nxehtë e përshkoi të tërin duke përfytyruar lotët tek i binin mbi lëkurë, buzë, gjinj… Hmmmmm…ja këtu hynte ai dhe ia lepinte lotët duke u çmendur prej dëshirës që të ishin ujvarë dhe te rridhnin e të rridhnin edhe më poshtë…”
Uh, djall, i uleriti vetes, edhe tani që e ke më të gjallë se kurrë përballë, vazhdon ta lodhësh fantazinë?
Ajo heshtte duke frymëmarrë rëndë dhe duke pritur që ai të fliste.
Mbylli telefonin tejet i trishtuar dhe formuloi sms-në më të shkurtër që kish shkruar ndonjëherë: “Nesër???”
Ajo iu përgjigj në çast: “Në orën 8 më telefono.”
E ngarkoi veten mbi këmbet e lodhura dhe e ngjiti deri tek hoteli i vogël në majën e kodrës, përmes një rrugice gjarpëruese.
U shtri ashtu me këpucë dhe fjeti gjumin e të vdekurve.
Tërë natën u end mbi trupin e saj duke ia marrë frymën ëndrrash…

…………………………...............……… .................... . .
Sapo u gjend përballë portës, ndjeu ftohtësi dhe tendosje sikur ti kishin futur në trup një skelet akulli.
Në gjysmëerrësirën e kuqërremtë të shtëpisë, u shfaq silueta e saj e brishtë.
Një dorë, e tërhoqi brenda…
U ndie kaq i dobët dhe i plogësht sa mend po humbiste. Zgjati dorën dhe kërkoi një pikë ku të mbështetej. Preku një pasqyrë. Sipërfaja e saj e lëmuar, e ndihmoi të binte…
Perceptoi siper tij frymëmarrjen dhe gojën e nxehtë që i rrëmbeu edhe atë pak frymë që i kish mbetur…Çuditërisht, u ndje i fortë si ujk. E rrëmbeu krahësh dhe e fundosi në detin e tij duke u ndier shtroja e saj, ndërsa ajo gjethja që pluskonte lagësht…
Poshtë saj, sipër, anash, brenda, jashtë saj…ëmbël, dhimbshëm, ethshëm, ujshëm, kafshueshëm…dhunshëm…
I tha që ishte skllav i saj. Ajo nuk e pranoi aspak këtë pakt dhe “rishkroi” të kundërtën, duke e bërë të ndihej ZOT i trupit dhe shpirtit të saj…
Nuk arrinte të perceptonte në ishte i plotë. Here ndihej një gjymtyrë, herë njera gjysmë. Formonin të dy, një të tërë të çmendur dhe të lumtur. Një e tërë e harbuar që kafshonte jo vetëm lëkurën por edhe llavën e nxehtë që krijonte grumbullime të kuqe gjaku nëpër hartën e universit të tyre të përbashkët.
Lakuriqësia e saj e hajthme, ngërtyer me ultësira të buta e kodrina të harbuara gjinjsh, e bente të ndihej i etur kafshërisht…
Nuk kish dashuruar me parë asnjëherë kështu.
Mbase një here…por…dikur…dikur në një epokë të largët kur dashuria i dukej si planet i kuq dhe përvelues…ndërkohë që tani e kishte në duar dhe e plastifikonte duke i dhënë forma marramendëse…
Nën trupine saj… Nën magjinë e ëmbël te saj…
“Dua të vdes kështu, - mërmeriti ëmbel ajo duke frymëmarrë lëngshëm… I përpiu frymën, burimin e buzëve, gjuhën, shpirtin dhe pati deëhire të vdiste edhe ai nën të. Iu kujtua një gjetje e para disa viteve në nje akullnajë. Ishin dy skelete të përqafuar butësisht të mbetur kushedi se sa mijra vjet nën akull.
Një vdekje e ëmbel…Strukur tek njëri tjetri përjetësisht…
Dikur, i mësuar të rendte sa nga njëra femer tek tjetra, do kish qeshur me këte “gjetje”. Tani, i pushtuar totalisht nga kjo “gjysmë”, u ndie i ngërthyer nga një robëri e dëshiruar…e ëmbel…
“Te duaaaaaaaaaaaaaaaaaaa…kupton??? – ulëriti pa zë.
Sytë e saj i dhuruan një vështrim të qelqtë i cili shkriu diku mbi fytyrën e tij duke pikuar dy lotë të kripur…
Ajo, iu lëshua si hijenë, duke e perpirë me gojën e nxehtë, duke e risjellë në qendër të universit per ta ripushtuar sërish nga e para…

…………………………………..................................... .. . . .

Nga dritarja e avionit perceptoi të fundmen panoramë nga atdheu.
Mbylli sytë dhe u përpoq të risillte në kujtesë nimfën e tij.
Nuk mundi. Imazhi i saj tashme ishte zhdukur.
“Femra e tij”, kish mbetur pas, atje mes errësires, tek ballkoni, me vështrimin e qelqtë(gati per tu shkrirë) që ai po e ndjente deri në palcë…
Dashuria kishte prolog këtë veshtrim dhe epilog hapësirën ajrore mes tij dhe pragut…

[GeoF]

Urime Suzane !

Eshte nje tregim me te vertete i ndjere dhe rreqethes per sa i perket detajeve dhe insinuatave.

U emocionova .

Ju uroj qe te keni ende tregime te ketij niveli.
Ju falenderoj per vepren e bukur qe keni postuar.
Nje stil i nxehte markezian i thurur bukur me zerin femeror dhe karakteristikat tuaja stilistikore.
Eshte dhe nje tjeter kenaqesi sepse jam i pari qe postoj pas ketij shkrimi dhe keshtu ju uroj dyfish.

Me respekt, Gentjan Banaj

[M_u_Z_a]

Urime Suzane !

Eshte nje tregim me te vertete i ndjere dhe rreqethes per sa i perket detajeve dhe insinuatave.

U emocionova .

Ju uroj qe te keni ende tregime te ketij niveli.
Ju falenderoj per vepren e bukur qe keni postuar.
Nje stil i nxehte markezian i thurur bukur me zerin femeror dhe karakteristikat tuaja stilistikore.
Eshte dhe nje tjeter kenaqesi sepse jam i pari qe postoj pas ketij shkrimi dhe keshtu ju uroj dyfish.

Me respekt, Gentjan Banaj

Pershendetje Gent!
Proza eshte shkruar "me nje fryme" mbreme pas mesnate.
I duhet bere nje "operacion i imet plastik" vende - vende.
Te flenderoj per vleresimin! Eshte kenaqesi komunikimi me ty.

[mondishall]

Vazhdo Suzi te m'i kalosh urimet e mia per ty, me krijimtarine tende te shumemirepritur nga mua. Perqafime, Mondi

[M_u_Z_a]

Vazhdo Suzi te m'i kalosh urimet e mia per ty, me krijimtarine tende te shumemirepritur nga mua. Perqafime, Mondi

Te falenderoj per kurajon i dashur Mond!
Me ka munguar "fjala" jote...

[ajzberg]

Kjo eshte proze poetike e mirefillte,bile mua me dha ndiesine e nje poezie te dashur e cila si refreni i nje kenge te shoqeron, kur don te telefonosh nje njeriu te dashur prane nje kabine telefonike ,nga nje tavoline me tavllen mbushur plot me bishta cigaresh apo ne momentin qe del nga dera e aeroportit e deri tek shkallet e avionit .
Muza ,mua me pelqeu shume,sukse ne shkrimet e tjera .
ps-mua nuk do te me pelqente me shume po ta operoje

[M_u_Z_a]

Kjo eshte proze poetike e mirefillte,bile mua me dha ndiesine e nje poezie te dashur e cila si refreni i nje kenge te shoqeron, kur don te telefonosh nje njeriu te dashur prane nje kabine telefonike ,nga nje tavoline me tavllen mbushur plot me bishta cigaresh apo ne momentin qe del nga dera e aeroportit e deri tek shkallet e avionit .
Muza ,mua me pelqeu shume,sukse ne shkrimet e tjera .
ps-mua nuk do te me pelqente me shume po ta operoje

Ok, nuk do e "operoj" edhe pse "nderhyrja kirurgjikale", konsistonte ne "krasitjen" e filizave poetike qe besoj se e rendojne paksa prozen.

Te falenderoj Ajzberg!!!

[GeoF]

Jemi te gjithe nje mendim, e vleresoj dhe shkrimin e ajzberg, por , i lutem suzanes dhe te tjereve te me falin nese e kam gabim, fjalia e fundit mu duk e nxituar dhe ja humbet ate dramacitetin romantik qe tregimi mbartte.
Kjo ishte ideja ime qe dje dhe mua mu duk me vend nese ajo fjali ishte tre fraza me lart ose te mos ishte fare.
NJe truk fare i lehte do te ishte mire, por fare i lehte qe te mos prishte ritmin dhe refrenin e embel .
Me respekt Genti

[Zombi]

Muze e nderuar. Shume me pelqen proza yte dhe gjithnje ndalem per te vjedhur nje fllad, nje cast te vecante qe ke hudhur pavetedije (ndoshta), por qe ka nje te vertete te pamposhtur dhe nje shije te embel. Do te vecoja permbylljen e Pragut...

Dashuria kishte prolog këtë veshtrim dhe epilog hapësirën ajrore mes tij dhe pragut…

Kjo e ben te 'panevojshme' ngjarjen e mesiperme, sepse ke arritur ta thuash te gjithen me ne fund, me shume pak fjale. Dashuria s'eshte tjeter vec se nje fluske sapuni, e cila ka te mberthyer ne vete: deshiren, joshjen, veshtrimin, epshin, dalldine, mungesen, mallin, lotet, etj. Me nje te plasur te gjitha keto fluturojne ne qiellin e pafund, dhe ku mbeti dashuria me sy apo e verber!?

Une kam nje te "mete", ate qe lexoj e kap ashtu sic dua dhe me jep kenaqesi te vecante, por nuk do te thote qe kam te drejte.
Urime dhe suksese

Z

[feneri]

Kete proze te shkurter, ua kushtoj mive te mi M & B, duke i pershendetur e perqafuar fort...


Pragu…


PRELUDI I NJE TREKENDESHI PROZAIK



Është bërë dukuri qenësore krijimtaria e Suzana Zisit qofte ne poezi qofte ne prozen poetike te ketij modeli te trekendeshit prozaik Pragu. Ajo synon të ndërlidhet me të gjitha sistemet e dijes për të krijuar funksionin e një organizmi që mundet dhe ka forcën e një substance të mendjes që e ve në funksionlizim veprimin intim të tabuizuar nga nje anë, e te deshiruar pergjithësisht.

S’domend, në këtë vërdallisje ( siç mund ta quajnë ata qe nuk e kuptojnë !), apo në këtë korrespondencë linjash të anatemuar ne shekuj, , ka dalur nga binarët e durimit dhe ka sfiduar rrefimin, i cili, nga shkëndija e idesë të ndezë sfidën e një agimi të ri në permasën e jetës ku del substanca e qenies dhe rrezaton dukje e realitetit që argumenton unitetin dhe realitetin që fryhet e zbrazet saherë që dridhet apo ngazëllehet disponimi tradicionali i linjave njerëzore në raportin intim!





Kush ka thëne që dashuria ështe e verbër, ka qenë mashtruesi më i madh. Dashuria ka sy. Sy të shndritshëm, të etur, shpues, zhbirues, të aftë që të depërtojnë edhe nën dhé apo mijra kilometra larg - këtë mendoi teksa vështroi nga poshtë ballkonit, profilin e saj të hajthëm…
Ndërkohë që dridhej prej të ftohtit ngjethës të qytetit malor, solli nder mend kalvarin disamujor të njohjes së tyre ireale…
I rezultoi i mbushur me dëshirë, dashuri, tërheqje marramendëse, lotë, dritherima dhe pakëz trishtim, më se normal ky i fundit përderisa gjendeshin mijra kilometra lerg. Iu kujtua një thënie e saj: “Një puthje larg…”.
Po shpirt – mendoi trishtueshëm – jemi vec një puthje larg, mjafton qe ti të lëshohesh si pupël nga ai ballkon – burg.
Mes errësirës, pa dritën e zbehtë të cigares se saj. Dora e tij e mardhur, duke guxuar të levize prej xhepit, shkroi: “Shpirt, mundesh të më pergjigjesh tani në tel?”
Mes tisit të mesnatës, pa qe ajo levizi dhe pas kesaj, ai shqoi një dritë të pakët. Ishte ekrani i celularit të saj. Pas disa sekondash, u ravijezua nje “Po!”.
“Zemra imeeeeeeeeeeeeee…”
Zëri saj e rrënqethi.
“Ohhhh…përse? Përse? Përse nuk me the?”
“Surprizë, nuk mund te takoheshim me skemat e lodhura të bashkëvuajtesve tanë…”
“Shshshshshtttt!!! Mos!!! Dëgjohesh deri ketu.”
“Erdha vetem për një kafe, një përqafim dhe nqs ti m do aq sa thua, edhe për një puthje të gjatë. Kaq. Kërkoj shumë nga jeta?”
Nga ana tjetër, dëgjoi nje ngashërimë dhe një rrymë e nxehtë e përshkoi të tërin duke përfytyruar lotët tek i binin mbi lëkurë, buzë, gjinj… Hmmmmm…ja këtu hynte ai dhe ia lepinte lotët duke u çmendur prej dëshirës që të ishin ujvarë dhe te rridhnin e të rridhnin edhe më poshtë…”
Uh, djall, i uleriti vetes, edhe tani që e ke më të gjallë se kurrë përballë, vazhdon ta lodhësh fantazinë?
Ajo heshtte duke frymëmarrë rëndë dhe duke pritur që ai të fliste.
Mbylli telefonin tejet i trishtuar dhe formuloi sms-në më të shkurtër që kish shkruar ndonjëherë: “Nesër???”
Ajo iu përgjigj në çast: “Në orën 8 më telefono.”
E ngarkoi veten mbi këmbet e lodhura dhe e ngjiti deri tek hoteli i vogël në majën e kodrës, përmes një rrugice gjarpëruese.
U shtri ashtu me këpucë dhe fjeti gjumin e të vdekurve.
Tërë natën u end mbi trupin e saj duke ia marrë frymën ëndrrash…




Në kohën bashkohore, ky dialog eshte i perditshem! Sepse shfrimi per te realizuar deshiren eshte eskalues, per largesat apo ndalimet qe i ben largesia! Neper kete realitet rrethanash , Suzana ka venë shenjestren , se bota , nuk zhvillohet mbi parimet e se kaluarës. Ajo ka perjetuar një esencë ndryshimi, siç e ka orientuar edhe bashkimin shpirtror me bashkimin trupor të intimave. E ne realitet, ne rrethana shume perçudnuese, akoma cilesohet si i palejuar edhe te shkruhet, te ndjehet e te pasqyrohet në dimensionet e jetes shqiptare, edhepse, ka pushtuar , ka mbushur e stermbushur nevojen e nje qasjeje objektive, ku arrihet liria dhe nevoja qe e ka njeriu!
Prej kesaj rrjedhe, jane vene ne spikame ndarjet e nje teresie te burrit dhe gruas. I pari shtigjeve te mergimit, e dyta ne pritje. Dhe, malli, dashuria, ndjenja ! Si mund te mos jene skena te prozes shqiptare keto plage qe synojne te sherohen vetem me unitetin e dy gjymtyreve te ndara nga rrethanat dominuese dhe egzistenciale, per te permbushur botekuptimin dashuri ?!






…………………………...............……… .................... . .
Sa po u gjend përballë portës, ndjeu ftohtësi dhe tendosje sikur ti kishin futur në trup një skelet akulli.
Në gjysmëerrësirën e kuqërremtë të shtëpisë, u shfaq silueta e saj e brishtë.
Një dorë, e tërhoqi brenda…
U ndie kaq i dobët dhe i plogësht sa mend po humbiste. Zgjati dorën dhe kërkoi një pikë ku të mbështetej. Preku një pasqyrë. Sipërfaja e saj e lëmuar, e ndihmoi të binte…
Perceptoi siper tij frymëmarrjen dhe gojën e nxehtë që i rrëmbeu edhe atë pak frymë që i kish mbetur…Çuditërisht, u ndje i fortë si ujk. E rrëmbeu krahësh dhe e fundosi në detin e tij duke u ndier shtroja e saj, ndërsa ajo gjethja që pluskonte lagësht…
Poshtë saj, sipër, anash, brenda, jashtë saj…ëmbël, dhimbshëm, ethshëm, ujshëm, kafshueshëm…dhunshëm…
I tha që ishte skllav i saj. Ajo nuk e pranoi aspak këtë pakt dhe “rishkroi” të kundërtën, duke e bërë të ndihej ZOT i trupit dhe shpirtit të saj…
Nuk arrinte të perceptonte në ishte i plotë. Here ndihej një gjymtyrë, herë njera gjysmë. Formonin të dy, një të tërë të çmendur dhe të lumtur. Një e tërë e harbuar që kafshonte jo vetëm lëkurën por edhe llavën e nxehtë që krijonte grumbullime të kuqe gjaku nëpër hartën e universit të tyre të përbashkët.
Lakuriqësia e saj e hajthme, ngërtyer me ultësira të buta e kodrina të harbuara gjinjsh, e bente të ndihej i etur kafshërisht…
Nuk kish dashuruar me parë asnjëherë kështu.
Mbase një here…por…dikur…dikur në një epokë të largët kur dashuria i dukej si planet i kuq dhe përvelues…ndërkohë që tani e kishte në duar dhe e plastifikonte duke i dhënë forma marramendëse…
Nën trupine saj… Nën magjinë e ëmbël te saj…
“Dua të vdes kështu, - mërmeriti ëmbel ajo duke frymëmarrë lëngshëm… I përpiu frymën, burimin e buzëve, gjuhën, shpirtin dhe pati deëhire të vdiste edhe ai nën të. Iu kujtua një gjetje e para disa viteve në nje akullnajë. Ishin dy skelete të përqafuar butësisht të mbetur kushedi se sa mijra vjet nën akull.
Një vdekje e ëmbel…Strukur tek njëri tjetri përjetësisht…
Dikur, i mësuar të rendte sa nga njëra femer tek tjetra, do kish qeshur me këte “gjetje”. Tani, i pushtuar totalisht nga kjo “gjysmë”, u ndie i ngërthyer nga një robëri e dëshiruar…e ëmbel…
“Te duaaaaaaaaaaaaaaaaaaa…kupton??? – ulëriti pa zë.
Sytë e saj i dhuruan një vështrim të qelqtë i cili shkriu diku mbi fytyrën e tij duke pikuar dy lotë të kripur…
Ajo, iu lëshua si hijenë, duke e perpirë me gojën e nxehtë, duke e risjellë në qendër të universit per ta ripushtuar sërish nga e para…



Ne arritjen e realizimit, "Sa po u gjend përballë portës, ndjeu ftohtësi dhe tendosje sikur ti kishin futur në trup një skelet akulli."

Sa e trishtë. Ka te ngjare qe cdo kthim i tille, i shqiptareve nga mergimi, i shqiptareve nga zendanet, te rrezatonte ate skelet akulli. Megjithat Suzana nuk i jep ate dimension. Ajo ka faktuar pamjen pozitive, qe e intensifikon rrjedhen e jetes, e mbars ate dhe e shumzon. Perkunder realitetit te rikthimeve te shumta me semundejet vdekjeprurese e ngjitese!

I tha që ishte skllav i saj. Ajo nuk e pranoi aspak këtë pakt dhe “rishkroi” të kundërtën, duke e bërë të ndihej ZOT i trupit dhe shpirtit të saj…

Kjo deshmi e flakur prej kohesh se burri ka epersi, del e deshmohet ne bashkohesi ! Edhe perpara ka qene ai raport por i pa deshifruar. se, duke qene e prirur femra te krijoje rrethanat e mrekullise dhe lumturise, i jep prirjet mashkullit te ndjehet Zot. Pa femren , ai eshte i perhumbur, mbase , dhe me te eshte skllav. Spse , burimi i gjithckajes rrjedh nga femra.

Duke marre parasyshe se kjo proze eshte shkruar nga nje femer, ka dale ne shesh, mjeshtria e ringritjes nga dialogu qe ajo e spikat, se mashkulli jo qe nuk eshte skllav, por ne raporte te tilla eshte dhe Zot !





…………………………………..................................... .. . . .

Nga dritarja e avionit perceptoi të fundmen panoramë nga atdheu.
Mbylli sytë dhe u përpoq të risillte në kujtesë nimfën e tij.
Nuk mundi. Imazhi i saj tashme ishte zhdukur.
“Femra e tij”, kish mbetur pas, atje mes errësires, tek ballkoni, me vështrimin e qelqtë(gati per tu shkrirë) që ai po e ndjente deri në palcë…
Dashuria kishte prolog këtë veshtrim dhe epilog hapësirën ajrore mes tij dhe pragut…

Ne epilogun e ketij trekandeshi prozaik, ku ngjarja lanson vibrime te prekshme ndjenjash, mbijeton me dominimin e vet ndarja. Pastaj, nëper imazhin e asaj ikjeje, ku perthahen deshirat e ndjenjes, e ndizet malli dhe pikellimi, sërish mbetet lahuria e perlotur e femres qe pret te dashurin, dhe i dashuri qe e perpijnë shtigjet e një katandie per te realizuar mireqenien e tij te rrenuar nga largesia, ndarja ...!

i tillë shfaqet Pragu, ku njeri pret me lot, e tjetri perlotet duke u larguar, me synimin e krijimit te nje tersie shpirterore, qe e perbejne dy gjini qe dashurohen, por nga rrethanat e ndryshme, te shpeshten jane te ndare!