"qerbela Ne Gaza" Nga Olsi Jazexhi

[Explorer]

Qerbela në Gaza

E premte, 02 Janar 2009 11:12

Në muajin e Muharemit të vitit 61 pas hixhrës apo në vitin 680, në qytetin e Qerbelasë të Irakut të sotëm ndodhi një nga betejat më epike të Islamit, beteja e Qerbelasë. Lufta e Qerbelasë e cila përkujtohet me hidhërim nga të gjithë shiitët, alevitët dhe bektashijtë e botës, u krye ndërmjet nipit të profetit Muhamed, Hyseinit dhe Jezitit djalit të kalifit umajad, Muavisë. Lufta ndërmjet Hyseinit dhe Jezitit u bë për një arsye të thjeshtë. Kalifi umajad kërkonte që imam Hyseini të njihte pushtetin e kalifit dhe ti nënshtrohej pushtetit të tij. Por imam Hyseini refuzoi të njohë pushtetin e kalifit dhe për këtë arsye trupat e Jezitit të cilat mendohet të kenë qënë rreth 3000 masakruan rreth 72 familjarë dhe besnikë të imam Hyseinit. Vrasja e imam Hyseinit ishte një krim i madh politik por edhe fetar për komunitetin e hershëm të Islamit. Imam Hyseini ishte nip i profetit Muhamed dhe njihej për devotshmërinë e tij fetare. Kur imam Hyseini u rrethua në Qerbela, shumë muslimanë nuk reaguan dhe nuk i shkuan në ndihmë imamit shehid. Por pas vrasjes së tij në grupin e muslimanëve u zhvillua një rrymë politike dhe fetare e njihur si shiitë apo mbështetësit e Aliut, të cilët vajtojnë deri në ditët e sotme tragjedinë e Qerbelasë. Në historinë moderne të shqiptarëve, një seri personalitetesh, që nga Naim Frashëri e deri te Sali Butka i kanë kënduar tragjedisë së Qerbelasë. Nëpër shumë tarikate sufiste në Kosovë dhe Shqipëri, në ceremonitë e ziqrit, Qerbelaja përkujtohet përherë me këngë dhe me vaj', ku imam Hyseini simbolizon të mirën absolute ndërsa Jeziti të keqen dhe mizorinë.

Masakra izraelite ndaj palestinezëve në Gaza në këto ditët e fundit i ngjan shumë rrëfimit të Qerbelasë. Bombardimet e pareshtura të ushtrisë izraelite ndaj civilëve palestinezë në këto 72 orët e fundit i ngjajnë betejës epike së Qerbelasë. Pse në njërën anë qëndron një ushtri e armatosur deri në dhëmbë dhe superiore në numër, e cila kërkon t'i imponojë me dhunë palestinezëve nënshtrimin ndaj shtetit izraelit, ndërsa në anën tjetër luftëtarët e lirisë palestineze refuzojnë t'i nënshtrohen Izraelit dhe të njohin si legjitim pushtimin e vendit të tyre të kryer 60 vite më parë. Palestinezët rezistojnë me heroizëm si imam Hyseini në Qerbela kundër një agresori ilegal. Në këto 72 orët e fundit ushtria izraelite ka vrarë më shumë se 400 palestinezë dhe plagosur mbi 2000 të tjerë. Të vrarët janë fëmijë, pleq, gra, dhe qytetarë palestinezë të cilët po përballen me atë që shefi i stafit të ushtrisë izraelite gjeneral Gabi Ashkenazi quajti "vetëm fillimi." Ndërsa në Gaza po vriten me qindra civilë palestinezë, bota e njeriut të bardhë në perëndimin judeo-kristjan, që e quan veten të qytetëruar dhe i lekturon botës të drejtat e njeriut, të kafshëve dhe ambjentit; që ju predikon muslimanëve vlerat e demokracisë dhe mënyrat e martesës; planifikimin familjar dhe tolerancën ndaj të tjerëve, rri dhe bën sehir duke parë në kamera vrasjet e muslimanëve palestinezë.

Justifikimi që shteti izraelit po përdor për të legjitimuar masakrën kundër civilëve në Gaza është sulmi me raketa që milicia e Hamasit ka bërë kundër territorit të Izraelit në këto ditët e fundit, pas mbarimit të luftë-pushimit gjashtë mujor ndërmjet palëve ndërluftuese. Ministrja e jashtme izraelite Zipi Livni, në një intervistë që pati me kanalin satelitor al-Jazeraa në 29 dhjetor 2008 masakrën e Gazës e justifikoi si vetëmbrojtje dhe të drejtë të Izraelit për të ekzistuar. Koncepti i vetëmbrojtjes izraelite është njësoj me filozofinë e Hitlerit dhe presidentit Bush të cilët në emër të vetëmbrojtjes, deklaruan luftëra botërore duke vrarë miliona njerëz.

Megjithatë të gjithë analistët botërorë, me përjashtim të lakejve të administratës kriminale të presidentit Bush dhe qarqeve cioniste, e dinë shumë mirë se ajo që po ndodh në Gaza në këto momente nuk është vetë-mbrojtje dhe e drejtë për të ekzistuar e shtetit të Izraelit, por është një vrasje masive. Është një masada, një holokaust dhe një qerbela moderne ndaj popullit palestinez. Kjo masakër orkestrohet nga qeveria cioniste e Izraelit dhe administrata fondamentaliste kristjane e presidentit Bush e cila që prej 8 vitesh, kur Bushi erdhi në pushtet në Amerikë ka vrarë, burgosur, përdhunuar dhe persekutuar aq shumë muslimanë në të gjithë botën, sa do ta kishte zili edhe vetë Ivani i Tmerrshëm dhe Hitleri. Bota jonë pas ardhjes së Bushit në pushtet lëngon vetëm gjak. Që nga Filipinet, në Afganistan, Irak, në Perëndim dhe në të gjithë Lindjen e Mesme projekti cionisto-evangjelist amerikan për të krijuar "Lindjen e Mesme të re" dhe përhapur vlerat amerikane kanë prodhuar vetëm vrasje dhe gjak. Bushi dhe kuislingët e tij në të gjithë botën, për ne, studiuesit e historisë do të njihen pa asnjë drojë si muslimanëvrasësit më të mëdhenjë të historisë.

Arsyeja pse në ditët e sotme qarqet cioniste dhe administrata amerikane janë lëshuar me masakra kundër Palestinës dhe qeverisë së Hamasit, lidhen me historikun e vetë çështjes palestineze. Çështja palestineze e cila nisi pas rënies së Perandorisë Osmane, e ka zanafillën në vitin 1917 kur ministri i jashtëm britanik, Arthur Balfouri i premtoi kreut të komunitetit çifut të Londrës, Lordit Rothçild, mbështetjen e qeverisë britanike për krijimin e një atdheu për çifutët në Palestinë. Përgjatë kolonizimit 30 vjeçar britanik në Palestinë, Palestina nisi të popullohet me kolonë çifutë. Lufta e Dytë Botërore dhe persekutimi i çifutëve nga të krishterët në Evropë i bindi këta të fundit që mënyra e vetme sesi çifutët mund t'i shpëtonin histerisë së krishterë e cila i akuzon ata për vrasës të Krishtit, ishte që ata të vërshojnë në masë drejt Palestinës, për të krijuar edhe ata shtetin e tyre kombëtar. Por Palestina ku vërshuan çifutët e Evropës nuk ishte vend pa banorë. Aty jetonin që nga koha e Isait a.s. popullata arabe, muslimane dhe të krishtera. Por pas Luftës së Dytë Botërore, çifutët të cilët kishin edhe mbështetjen e Fuqive të Mëdha të cilat donin që ashtu si Hitleri 'të zgjidhnin problemin çifut', shpallën në maj të vitit 1948 krijimin e shtetit të Izraelit dhe i apeluan çifutëve të të gjithë botës që të vërshojnë drejt Izraelit. Por maji i vitit 1948 për palestinezët shënoi atë që historiografia muslimane njeh si dita e Al-Nakba-së apo e Katastrofës së Madhe, pasi që nga kjo ditë e më pas banorët indigjenë të Palestinës u bënë pre e dëbimeve, shtypjes, vrasjes dhe persekutimit nga kolonizatorët çifutë. Vendet e reja arabe që sapo kishin dalë nga kolonizimi dhjetra vjeçar i të krishterëve francezë dhe britanikë, kryen tre luftëra me shtetin e ri të Izraelit. Megjithatë, duke patur mbështetjen ekonomike dhe ushtarake të perëndimit, Izraeli arriti të triumfojë mbi arabët dhe të shtrijë pushtimet e tij në të gjithë tokat që posedon sot, me përjashtim të gadishullit të Sinait të cilin u detyrua t'ia dorëzojë Egjiptit përsëri.

Dështimet e vendeve arabe për të ju ardhur në ndihmë palestinezëve, çuan këta të fundit, të cilët në vitin 1948 dhe 1967 ishin dëbuar nga atdheu i tyre, që të themelojnë një seri organizatash çlirimtare dhe të kërkojnë që të kthehen në vatanin nga i cili ishin dëbuar më parë. Në vitin 1957 Jaser Arafati themeloi Al Fatahun, organizatë e cila në vitin 1959 u bashkua me Organizatën Çlirimtare të Palestinës (OÇP) ku bënin pjesë një seri organizatash palestineze që luftonin për çlirimin e vendit të tyre. Nga vitet 60 deri në 80-at lufta e popullit palestinez u udhëhoq nga OÇP-ja dhe Jaser Arafati u kthye në njëfarë Che Gevara arab. Pas figurës së Arafatit dhe luftës së OÇP-së do të identifikohej e gjithë çështja palestineze. Ne në Shqipërinë e kohës së Enver Hoxhës mësonim me simpati mbi luftën e popullit palestinez nëpër gazeta dhe televizione, pasi regjimi i kohës mbështeste luftën e drejtë të palestinezëve kundër regjimit cionist. Çështja palestineze, në Shqipëri dhe në Kosovë, shpesh barazohej me çështjen e popullit të Kosovës, pasi që të dy palët vuanin nga kolonizimi judeo-kristian, dhe që në të dy rastet, si serbët ashtu edhe çifutët deklaronin se Kosova apo Palestina ishin toka të shenjta biblike të cilat duheshin pushtuar nga kolonizatorët serbë apo çifutë. Në Shqipërinë e kohës së komunizmit erdhën edhe shumë komunistë palestinezë të cilët, Partia e Punës së Shqipërisë i mbështeste moralisht dhe fizikisht.

Por pas rënies së Bashkimit Sovjetik, bota njëpolare që u formua me kolapsin e bllokut të Lindjes, planetin tonë e ktheu në një planet që i'u nënshtrua arrogancës amerikane. Siç ish-kryeministri malajzian, Mahatir Muhamed ka thënë; 'me rënien e komunizmit, popujve të vegjël të botës së tretë i'u hoq mundësia që të bëhen dezertorë nga njëri kamp në tjetrin.' Arabët dhe palestinezët të cilët deri në këtë kohë gëzonin simpatinë e vendeve komuniste, Bashkimit Sovjetik dhe botës së tretë, papritmas u gjetën pa asnjë mbështetje ndërkombëtare. Kapitalizmi që po vërshonte në vendet e lindjes, sëbashku me etikën e tij babëzitore të ekonomisë tregut dhe degjenerimin moral, shkatërroi edhe ndjenjat anti-kolonialiste që leninizmi përhapi në të gjithë botën e tretë. Të lënë pa mbështetje dhe pa përkrahës, palestinezët u 'bindën' pas viteve 90'të që të arrijnë një kompromis me pushtuesit e tyre izraelitë dhe patronët e tyre amerikanë. Në vitin 1993 administrata Klinton i ofroi palestinezëve në Oslo marrëveshjen e Oslos, e cila parashikonte krijimin e shtetit palestinez në vetëm 22% të tokës që më parë ishte Palestinë. Duke patur parasysh që Palestina historike apo Izraeli janë të mëdhenjë sa Shqipëria sot (28.000 km2), palestinezëve do ti jepej një tokë e përafërt sa rrethi i Korçës dhe Vlorës, që do të formonin Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës ku do të jetojnë 4 milion banorë. Ndërsa pjesa tjetër e vendit prej 20.000 km2 do të formonte Izraelin e banuar nga 7.28 milion banorë.

Që të merrnin këtë 'kockë', palestinezëve i'u kërkua që të njohin edhe shtetin e Izraelit, këtë produkt të imperializmit amerikan dhe fondamentalizmit judeo-kristian, i cili u ndërtua mbi tokën e shenjtë të arabëve muslimanë. Jaser Arafati dhe rezistenca palestineze, të lodhur dhe të mundur nga betejat e pafund kundër Izraelit, ulën kokën dhe i thanë 'po' marrëveshjes së Oslos. Presidenti Klinton, kryeministri izraelit Jitzhak Rabin dhe kryetari i OÇP-së, Jaser Arafat nënshkruan marrëveshjen e cila parashihte krijimin e një shteti palestinez përkrah atij izraelit. Por në Tel Aviv qarqet ekstremiste izraelite me në krye Benjamin Netanjahun që ishte aleat i ngushtë i republikanëve në Amerikë refuzuan Marrëveshjen e Oslos. Fondamentalistët e krishterë dhe çifutë besojnë që Izraeli biblik dhe ardhja e pritur e Jezu Krishtit apo Mesisë në tokë do të mundësohet vetëm kur çifutët dhe mbështetësit e tyre protestantë të zhvillojnë betejën e Armagedonit në malet e Libanit, ku ata duhet të bëjnë një mal me koka njerëzish. I inspiruar nga këto mësime të çmendura, në vitin 1995 ekstremisti çifut Jigal Amir vrau kryemistrin izraelit. Me vrasjen e Rabinit paqja çifuto-palestineze mori fund.

Qeveritë izraelite që pasuan Rabinin, u dominuan nga ekstremistë çifutë të cilët nuk deshën të pranojnë asnjë paqe me palestinezët. Pas ardhjes në pushtet në Amerikë të qarqeve fondamentaliste kristjane të administratës Bush, qeveria izraelite e kohës me në krye kryeministrin-kriminel Ariel Sharon thyen çdo marrëveshje të Oslos dhe nisën vrasjet, pushtimin dhe prishjen e çdo mirëkuptimi me palestinezët. Qytetet e Bregut Perëndimor dhe Gazës u pushtuan ushtarakisht nga armata izraelite. Qytetet, fshatrat e Palestinës u ndanë me mure betoni, Bregu Perëndimor u pushtua në të gjitha pikat e tija strategjike nga koloni izraelite dhe Palestina e Oslos u kthye në një burg të madh e izoluar me mure ndarëse që ndajnë qytetet, fshatrat dhe rrugët nga postëblloqet izraelite. Për të shkatërruar njëherë e mirë paqen në Palestinë, në vitin 2001, Sharoni marshoi në Xhaminë Aksa sëbashku me një turmë fondamentalisësh çifutë duke përdhosur shenjtërinë e Xhamisë së Shenjtë të Jeruzalemit. Me marshimin në Xhaminë Aksa, Marrëveshja e Oslos vdiq. Palestinezët të cilët panë që izraelitët nuk respektuan marrëveshjen e Oslos dhe tani kërcënonin edhe shenjtërinë e Xhamisë Aksa, shpallën intifadën Al-Aksa nën udhëzimet e Jaser Arafatit. Por Sharoni i cili mbështetej nga administrata fondamentaliste Bush, e cila pas 11 shtatorit ka vrarë aq arabë sa nuk ka vrarë asnjë regjim i historisë moderne, rinisi një gjenocid të egër në Gaza dhe në Bregun Perëndimor. Sharoni futi trupat izraelite në Rripin e Gazës dhe Bregun Perëndimor duke shkatërruar shtëpi, bombarduar nga ajri, burgosur pa gjyq, torturuar dhe vrarë palestinezë sipas dëshirës. Babëzia e Sharonit për të vrarë muslimanë shkoi aq larg sa që ai kundërshtoi administratën amerikane për mbështetjen e saj ndaj muslimanëve kosovarë dhe luftën kundër Serbisë. Duke iu gëzuar faktit se SHBA-të sundoheshin tashmë nga një klikë fanatikësh të krishterë, Sharoni iu kthye Arafatit, i cili i kishte shpëtuar vite më parë në Liban kur kreu masakrën famëkeqe të Sabrës dhe Shatilës. Në 2 prill 2002 Sharoni rrethoi Arafatin në Mukata të Ramallahut, dhe kërkoi që ta vrasë, pasi lideri palestinez nuk pranonte pushtimet e reja të Izraelit dhe shkatërrimin e marrëveshjes së Oslos. Ndërsa në 3 prill armata izraelite hyri në kampin palestinez të Xheninit të cilin do ta kthente brenda pak kohe në gërmadhë. Përfaqësuesi i OKB-së në Palestinë, Terxhe Road Larsen që vizitoi kampin pas masakrës deklaroi se kishte parë një tërmet. Në Xhenin u vranë disa qindra arabë, burra, gra dhe fëmijë. Shumë nëna u vranë ndërsa ushqenin bebet e tyre, ndërsa fëmijët e vegjël shihnin sesi bombat iu vrisnin prindërit dhe komshijtë. Por i përballur me protesta ndërkombëtare, dhe me furtunën që vrasja e Arafatit do të shkaktonte në botë, Sharoni, u tërhoq nga vrasja e tij, duke izoluar këtë të fundit me muaj të tërë në ndërtesën e tij. Lobi i fuqishëm çifut në Amerikë duke përdorur CNN-in dhe mediat që ai posedon, manipulonte opinionin publik perëndimor duke treguar Arafatin si kriminel dhe thyes të marrëveshjes së paqes dhe jo Sharonin. Vrasjet izraelite, bombardimet, pushtimet, kolonizimet interpretoheshin si mjete vetëmbrojtëse për Izraelin dhe mënyra për të ruajtur ekzistencën e tij. Në anën tjetër, në bashkëpunim me administratën Bush, CIA dhe Mosadi izraelit helmuan presidentin Arafat i cili vdiq si martir i Palestinës në 11 nëntor 2004.

Me vrasjen e Arafatit, kreu i autoritetit palestinez u bë Mahmud Abasi, i cili që pas ardhjes në pushtet ka punuar përkundër të gjithë aspiratave të popullit palestinez dhe ka diskredituar të gjithë luftën historike të OÇP-së dhe Fatahut. Shumë analistë arabë kanë aluduar se klika që mori pushtetin e OÇP-së pas vrasjes së Arafatit ishin vetë njerëzit që edhe e helmuan atë sa ishte gjallë. Sido që të jenë faktet, pas vrasjes së Arafatit dhe shndërrimit të Autoritetit Kombëtar Palestinez në një organizatë që vepron sipas urdhërave të CIA-s dhe të regjimeve kliente arabe të Amerikës, rezistenca palestineze është vijuar nga një seri organizatash të tjera palestineze; si Fronti për Çlirimin e Palestinës, Brigadat e Martirëve të Aksasë, Xhihadi Islamik dhe Hamasi. Hamasi i cili është krijuar në vitin 1987 nga Sheh Ahmed Jasini, Abdel Aziz al-Rantisi dhe Muhamed Taha është kthyer në organizatën më të fuqishme palestineze që ka vazhduar rezistencën për të krijuar një Palestinë të lirë. Edhe pse Hamasi është cilësuar si organizatë terroriste në Kanada, Bashkimin Evropjan, Izrael, Japoni dhe SHBA, dhe cilësohet si i këtillë edhe nga ish-këshilltari i Alfred Moisiut, katoliku Afrim Krasniqi, fitorja e zgjedhjeve nga ana e tij në Janar 2006 shkaktoi tronditje të mëdha në politikën e Perëndimin dhe Izraelit ndaj palestinezëve. Rusia, Turqia, Irani dhe një sërë vendesh të botës së tretë njohën triumfin politik të Hamasit dhe forcës së tij legjitime për të drejtuar përpjekjen e popullit palestinez.

Problemi që Izraeli dhe shtetet e krishtera të perëndimit kanë me Hamasin është se Hamasi në ndryshim me Fatahun, refuzon të njohë ekzistencën e shtetit të Izraelit dhe deklaron se qëllimi i tij është krijimi i një shteti të pavarur në Palestinë me Jeruzalemin (Aksanë) si kryeqytet. Hamasi kërkon largimin e izraelitëve nga tokat që ata kanë pushtuar në luftën e vitit 1967, kthimin e refugjatëve dhe lënien e palestinezëve që të jetojnë të lirë. Hamasi nuk pranon themelimin e një entiteti palestinez, dhe gjendjen e pushtimin siç ai ekziston sot. Për të arritur çlirimin e Palestinës, Hamasi përdor luftën e armatosur dhe politike. Në prill të vitit 2008, Hamasi në marrëveshje me ish-presidentin amerikan Xhimi Karter pranoi krijimin e një shtetit palestinez në Bregun Perëndimor dhe në Gaza mbi tokat e pushtuara nga Izraeli në 1967.

Por për qarqet izraelite dhe evangjelistët amerikanë, krijimi i shtetit të Palestinës me Jeruzalemin si kryeqytet është i papranueshëm, pasi ata besojnë që Krishti apo Mesia nuk do të vijë në tokë përveç se kur të zhduken muslimanët nga Palestina, dhe Izraeli të jetë shtet vetëm për izraelitët me Jeruzalemin si kryeqytet. Administrata e presidentit Bush njeh Jeruzalemin si kryeqytet të çifutëve, ndërsa muslimanët dhe të krishterët që kanë vendet e tyre të shenjta aty, i kanë përjashtuar. Fondamentalistët e krishterë dhe çifutë nuk duan të krijojnë një shtet palestinez, por duan të mbajnë të burgosur palestinezët, tamam siç mbaheshin të burgosur çifutët nga faraoni në historinë kuranike. Për këtë arsye ata kanë mbështetur në vazhdimësi Mahmud Abasin dhe elementët që pranojnë status quo-në në Palestinë dhe janë të gatshëm ti japin fund rezistencës së popullit palestinez dhe dëshirës për të krijuar një Palestinë të lirë. Për këtë arsye administrata Bush dhe qeveria izraelite kanë mbështetur grupin e Abasit që të marrë pushtetin me dhunë nga qeveria demokratike e Hamasit në Gaza dhe në Bregun Perëndimor, të nxisin luftë civile në mesin e palestinezëve dhe ta kthejë Fatahun nga një organizatë çlirimtare në një xhandar të patronëve çifutë dhe amerikanë.

Por përkundër dëshirës së amerikanëve, në zgjedhjet e vitit 2006 në Palestinë fitoi Hamasi i cili themeloi edhe qeverinë demokratike të Palestinës. Ekzistenca e qeverisë së Hamasit nuk u pranua nga udhëheqja e Fatahut e cili në bashkëpunim me amerikanët u mundua të rrëzojnë Hamasin nga pushteti në një seri rastesh. Kulmi i konfrontimeve të Hamasit me Fatahun erdhi në vitin 2007, kur presidenti Mahmud Abas kreu grusht shteti dhe rrëzoi në mënyrë të dhunshme Hamasin nga pushteti në Bregun Perëndimor. Hamasi ju përgjigjë dhunës së Fatahut duke marrë nën kontroll Gazën në qershor 2007. Sipas një artikulli të botuar në revistën Vanity Fair në Qershor 2007, SHBA-të me mbështetjen e Izraelit, armatosën dhe paguan muhabaratë nën kontrollin e Muhamed Dahlanit, një besniku të Mahmud Abasit që të rrëzojnë me dhunë qeverinë e Hamasit. Ky plan kishte mbështetjen e sekretares së shtetit Kondoleza Rice dhe Bushit vetë. Por Hamasi i cili buron nga populli i Palestinës nuk arriti të rrëzohet nga pushteti. Të tërbuar me pafuqinë e Fatahut për të rrëzuar Hamasin me dhunë, SHBA-të dhe Izraeli vendosën që të izolojnë në mënyrë totale Gazën duke lënë një popullatë prej një milion e gjysëm banorësh pa ushqime, energji, ilaçe, ujë dhe nevoja të tjera. Varfëria, papunësia, sëmundjet kanë reduktuar Gazën në një Aushvic, burg me qiell të hapur, pasi Izraeli dhe Egjipti, mbajnë të mbyllur të gjitha pikat e kalimit tokësor dhe ujor të Rripit të Gazës me botën. Për t'u ushqyer palestinezët e uritur në një seri rastesh kanë thyer pikat kufitare me Egjiptin për të kaluar kufirin dhe furnizuar me ushqime, kanë hapur një seri tunelesh nëntokësorë drejt Egjiptit, vetëm e vetëm që të furnizohen me ushqime dhe ilaçe.

Arsyeja pse qeveria izraelite, mbështetësit e tyre amerikanë dhe regjimet filoamerikane arabe, kanë dënuar banorët e Gazës në një mizori të këtillë e cila mund të klasifikohet si një vrasje e avashtë e një populli, është rrëzimi i Hamasit nga pushteti. Amerikanët dhe izraelitët duan të detyrojnë militantët palestinezë që të heqin dorë nga kërkesa e tyre për të themeluar një Palestinë të lirë. Ata duan ti detyrojnë palestinezët që të pranojnë të jetojnë si minjë në Gaza dhe në Bregun Perëndimor; pa një shtet të tyre si e gjithë bota, pa të drejtë që të kenë liri ekonomike, politike dhe ushtarake siç kanë të gjithë popujt e tjerë, dhe për më tepër të lënë qeverinë izraelite që të pushtojë përditë tokat palestineze me kolonë çifutë, të shkatërrojë Xhaminë Aksa dhe të ndërtojë në vend të saj Tempullin e Solomonit dhe mbi të gjitha të njohin shtetin e Izraelit si legjitim në ekzistencën e tij. Të vetmet vende që kanë mbështetur Hamasin nga vendet islame, janë Irani, Siria dhe në Liban opozita e Hizbullahut të cilat administrata Bush i ka etiketuar si aksi i të keqes. Ndërsa vendet kliente të SHBA-së si Arabia Saudite, Egjipti dhe Jordania kanë refuzuar të njohin partinë demokratikisht të zgjedhur të Palestinës, Hamasin, të cilën e quajnë ekstremiste, ndërsa mbështesin 'të moderuarit' e Abasit.

Shqetësimi më i madh që amerikanët dhe izraelitët kanë me Hamasin, është se Hamasi, pas shkatërrimit të Fatahut dhe vrasjes së Arafatit, është kthyer në organizatën kryesore palestineze e cila vazhdon luftën e armatosur kundër Izraelit. Krahu ushtarak i Hamasit, i njohur si brigadat Izedin Al Kasam, themeluar në 1992, vazhdon një luftë 16 vjeçare kundër pushtuesëve izraelitë. Hamasi, ashtu si sulltan Abdylhamiti II, Palestinën e konsideron vakëf, dhe për këtë arsye nuk pranojnë që ta ndajë me popuj të tjerë.

Në luftën për të çliruar Palestinën, Hamasi ka përdorur të gjitha llojet e taktikave. Që nga ato konvencionale ushtarake e deri te sulmet vetëvrasëse. Që nga viti 2001 Hamasi ka zhvilluar një seri raketash të quajtura Kassam të cilat janë pak a shumë disa predha primitive artilerie që fluturojnë në një distancë nga 3 deri në 10 kilometra. Deri në maj 2008, Hamasi dhe organizatat e tjera palestineze kanë lëshuar rreth 3000 predha të këtilla kundër Izraelit. Edhe pse këto raketa nuk kanë patur ndonjë efikasitet dhe deri në maj 2008 kanë vrarë vetëm 15 vetë, efekti i tyre kundër Izraelit është më shumë psikologjik sesa fizik. Filozofia e rezistencës palestineze është që për sa kohë që Gaza dhe Bregu Perëndimor do të jenë nën pushtimin dhe terrorin izraelit, edhe palestinezët duhet të prodhojnë kundërterrorin e tyre, edhe pse ky është me përmasa shumë minimale në krahasim me terrorin shtetëror izraelit.

Edhe pse rezistenca e Hamasit dhe e grupeve të tjera palestineze është inferiore në krahasim me armatën izraelite e cila është armata e 5-të në botë me armatime nga më modernet, dhe që nga viti 2001 ka vrarë disa mijëra palestinezë, shqetësimi i qarqeve izraelite me Hamasin dhe banorët e Gazës nuk është rëndësia ushtarake e Hamasit, por vetë rezistenca e popullit palestinez. Ndërsa që pas rënies së Bashkimit Sovjetik, amerikanët dhe izraelitët arritën të nënshtrojnë pothuajse të gjitha vendet arabe, sa me hir aq edhe me pahir siç është edhe shembulli i Irakut, ekzistenca e Sirisë dhe Iranit, apo e milicive si ato të Hizbullahit, Hamasit, Martirëve të Aksasë dhe Xhihadit Islamik përbëjnë një shqetësim gjeostrategjik për cionistët izraelitë dhe lakejtë e tyre amerikanë. David Ben Gurioni, kryeministri i parë i Izraelit në vitin 1948 i porosiste miqtë e tij cionistë që: "ne duhet të bëjmë çdo gjë që të jetë e mundur që ata (palestinezët) nuk do të kthehen më kurrë." Ndërsa kur është pyetur sesi do të munden izraelitët të ndalojnë kthimin e palestinezëve në tokat e tyre ai thoshte që ne duhet të presim që: "të vjetrit të vdesin ndërsa të rinjtë do të harrojnë."

Por lufta kundër banorëve të Gazës është pjesë edhe e axhendës së Uashingtonit për të krijuar atë që zezakja Kondoleza Rice ka quajtur rendi i ri i Lindjes së Mesme, e cila parashikon krijimin e një bote arabe e cila është kliente ndaj interesave imperialiste të Uashingtonit. Një Lindje e Mesme tip Arabi Saudite, apo Kuvait apo Egjipt, ku arabët do të sundohen nga klika të korruptuara sheikësh injorantë, vendet do të vuajnë nën diktaturë dhe njerëzit do të vdesin në varfëri. Shkatërrimi i pushtetit të Gazës shihet nga amerikanët si hapi i parë drejt rrëzimit të regjimeve anti-amerikane në Siri dhe Iran. Amerikanët një hap të këtillë ndërmorrën edhe kundër Irakut, vend në të cilin shkaktuan mbi një milionë të vrarë që kur kanë hyrë, dhe që e kanë kthyer në epokën e gurit dhe i kanë shkatërruar të gjithë strukturën sociale dhe ekonomike. Qëllimi i amerikanëve është që ti kthejnë arabët dhe muslimanët në Epokën e Gurit, t'i çarmatosin nga armët e shkatërrimit në masë – siç bënë me Sadamin – në mënyrë që të rrëzojnë regjimet e tyre një e nga një dhe të shkatërrojnë çdo lloj mundësie të një rilindje arabe dhe islamike në Lindjen e Mesme. Taktika e amerikanëve ndaj arabëve i ngjan pak a shumë taktikave që jankitë e bardhë ndoqën në Amerikë kundër indianëve të cilët i zhdukën sa më luftëra aq edhe me uri dhe sëmundje, apo edhe politikave që ndoqën nazistët në Evropë me zhdukjen e çifutëve.

Megjithatë vazhdimi i rezistencës së popujve arabë në Liban me Hizbullahin dhe në Palestinë me Hamasin, përbën një dështim gjeostrategjik për fondamentalistët amerikanë dhe buçen e tyre, Izraelin i cili ende sot, 50 vite pas krijimit të tij, vazhdon që të mos pranohet nga popujt arabë dhe të shihet si një agresor i cili mund të hapë luftë kur të dojë, kujt t'i dojë dhe të vrasë arabë sa të dojë. Siç kryeministri Ariel Sharon raportohet sipas radios Kol Yisrael ti ketë thënë Shimon Peresit në 3 tetor 2001 që "mos u mërzit për Amerikën pse ne çifutët kontrollojmë Amerikën dhe amerikanët e dinë mirë këtë", izraelitët janë të bindur tashmë që ata mund të bëjnë çfarë krimi të duan në botën arabe, pasi ata kanë mbështetjen e Amerikës e cila është e gatshme të ndërmarrë çfarëdo lloj krimi vetëm e vetëm që të sigurojë 'të drejtën e Izraelit për të ekzistuar' – fjali e cila nënkupton, nënshtrimin dhe zhdukjen e arabëve dhe muslimanëve dhe krijimin e një Lindje të Mesme biblike. Për fat të keq arabët sot nuk kanë një Salahudin as edhe një Putin i cili mund të gjakosë kryqtarët judeo-kristianë siç bëri Putini në Gjeorgji përpara disa muajsh. Të vetmit që mbështesin çështjen palestineze sot në botë janë rruga arabe dhe ajatollahët e armatosur me armë inferiore të Teheranit.

Megjithatë agresorët izraelitë dhe lakejtë e tyre amerikanë janë duke gabuar rëndë me masakrat e tyre në Gaza dhe në Palestinë. Këto masakra do të kenë efekte afatgjata në mendjet e banorëve të Lindjes së Mesme, popujve muslimanë dhe të gjithë popujve liridashës të botës. Edhe pse sot shumë sundimtarë arabë i kanë harruar palestinezët tamam siç shumë muslimanë harruan imam Hyseinin në Qerbela, njerëzit që po shohin nëpër ekranet televizive civilët palestinezë që vdesin në kamera do të ndërtojnë mbresa afatgjata në memorien e tyre me krimet e Izraelit dhe shehidët e Palestinës. Izraelitët sot janë jezitët e rinjë të globit, ndërsa Palestina është riinkarnimi i Qerbelasë. Izraelitët ashtu si Jeziti janë të fuqishëm dhe kanë armë me të cilat mund të vrasin këdo dhe kudo në Palestinë dhe në botë. Megjithatë kujtimi i heronjëve të Gazës do ti shoqërojë muslimanët dhe njerëzit e drejtë të planetit tonë për të gjithë jetën. Shehidët e Gazës do të kthehen si shehidët e Qerbelasë. Ata do të inspirojnë gjeneratat që vinë që të mos harrojnë krimet që Izraeli po kryen kundër civilëve të paarmatosur në Gaza. Ndërsa Izraeli tashmë, për çdo njeri liridashës të botës sonë, e ka dënuar veten e tij duke u njësuar me simbolin e urryer të Jezitit.



Olsi JAZEXHI / Tiranë

[abdurrahman_tir]

Sundimi i Jezid bin Muavijes (60-64h)



Në vitin gjashtëdhjetë hixhri, njerëzit i dhanë besën Jezidit si udhëheqës, i cili ishte tridhjetë e katër vjeç. Husejn bin Aliu dhe Abdullah bin Zubejri nuk ishin besatuar bashkë me të tjerët dhe kur i kërkuan këtij të fundir të besatohej, tha: Më lini një natë të mendohem dhe nesër do t’ju tregoj. Ata e pranuan kërkesën e tij, por gjatë natës ai u largua për në Mekë dhe nuk u besatua.

Më pas kërkuan nga Husejni të besatohej, por ai u tha: Unë nuk besatohem derisa të mblidhen njerëzit. Ata e pranuan kërkesën e tij, por ai veproi njësoj si Abdullah bin Zubejri, duke u larguar gjatë natës për në Mekë.



Banorët e Irakut i shkruajnë Husejnit



Lajmi për mosbesatimin e Husejnit kishte arritur deri te banorët e Irakut. Ata nuk e donin Jezidin, madje as babain e tij që kishte sunduar më parë, por vetëm Aliun dhe fëmijët e tij. Ata filluan t’i shkruanin Husejnit, duke i thënë: Ne do të ta japim besën ty dhe nuk pranojmë askënd përveç teje. Letrat që i erdhën Husejnit, ishin të shumta dhe thonë se nga Kufa i kanë ardhur pesëqind.

Husejni vendosi të dërgonte në Irak djalin e xhaxhait të tij, Muslim bin Akilin, në mënyrë që të sigurohej për vërtetësinë e lajmeve që i kishin ardhur. Me të mbërritur në Kufe, Muslimi filloi t’i pyeste njerëzit, derisa kuptoi se ata nuk donin Jezidin, por Husejnin. Muslim bin Akili u strehua në shtëpinë e njërit prej banorëve të Kufes, që quhej Hanij bin Urueh, dhe aty njerëzit filluan të vinin grupe-grupe për t’i dhënë besën e pranimit të Husejnit si udhëheqës, derisa besatimi u krye nga të gjithë.

Numan bin Beshir ishte caktuar këshilltar nga Jezidi në qytetin e Kufes. Në momentin që i arritën lajmet për ardhjen e Muslim bin Akilit dhe se njerëzit po i besatoheshin, bëri sikur nuk dinte asgjë dhe nuk reagoi. Ky nënvlerësim i Numan bin Beshirit i nxiti disa njerëz të shkonin te Jezidi dhe ta lajmëronin për gjendjen në Kufe. Ata i treguan se njerëzit po i jepnin besën Husejnit dhe Numani nuk po bënte asgjë për t’i ndaluar. Pas këtyre fjalëve, Jezidi e largoi Numanin nga posti dhe në vend të tij emëroi Ubejdullah bin Zijadin.

Ubejdullah bin Zijadi arriti me natë në Kufe dhe ishte mbështjellë për të mos u njohur. Kur kalonte pranë njerëzve dhe u jepte selam, ata ia kthenin: Edhe mbi ty qoftë paqja, o djali i vajzës së Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse mendonin se ishte Husejni i maskuar. Ubejdullahu e kuptoi se kjo çështje ishte serioze dhe se njerëzit po prisnin ardhjen e Husejn bin Aliut. Ai hyri në kështjellën e tij dhe dërgoi një nga shërbëtorët me emrin Mikal, për të zbuluar personin që po thurte këtë çështje.

Mikali filloi të pyeste njerëzit, derisa i treguan për vendin ku qëndronte Muslim bin Akili. Ai shkoi në shtëpinë ku ishte Muslimi dhe iu besatua, madje i dhuroi edhe tri mijë dinarë. Mikali qëndroi aty shumë ditë, derisa u sigurua për çdo gjë që ndodhte, dhe më pas u kthye tek Ubejdullah bin Zijadi, duke e lajmëruar për të gjitha.



Husejni udhëton nga Meka për në Kufe



Kur punët morën rrjedhën e duhur dhe shumica e njerëzve ishin besatuar për Husejnin, Muslimi i shkroi dhe i tha të vinte. Ditën e teruijes (ditët e haxhit), Husejni u nis për në Kufe. Ubejdullah bin Zijadit, siç e përmendëm, i erdhën lajmet për kurthin që po përgatitej dhe tha: Më sillni Hanij bin Urven. Pasi e sollën, ai filloi ta pyeste: Ku është Muslim bin Akili? Nuk e di, - tha ai.

Ubejdullahu thirri shërbëtorin e tij, Mikalin, dhe e pyeti: A e njeh këtë njeri? Po, - u përgjigj ai. Haniji e kuptoi se kjo ishte dredhi e Ubejdullahut. Ai e pyeti përsëri: Ku është Muslim bin Akili? Haniji: Betohem në Allah se edhe sikur të fshihej poshtë këmbës sime, nuk do ta lëvizja për ta treguar. Atëherë Ubejdullahu e goditi dhe urdhëroi që ta burgosnin.

Kur Muslim bin Akilit i erdhën lajmet për atë që kishte ndodhur, mblodhi katër mijë njerëz prej banorëve të Kufes dhe rrethoi kështjellën e Ubejdullah bin Zijadit. Ubejdullahu kishte rreth vetes njerëz të pasur dhe me pozitë, prandaj u tha që të mundoheshin t’i largonin njerëzit nga Muslim bin Akili, duke u premtuar se do t’u jepte pasuri dhe duke i frikësuar me ushtrinë e Shamit. Kështu, ata filluan t’i tërhiqnin njerëzit për të braktisur Muslim bin Akilin.

Secili filloi të tërhiqte njerëzit që kishte në këtë luftë. Nëna tërhiqte fëmijët e saj, burri vëllain e tij, kryetari ndalonte fisin që udhëhiqte, derisa mbetën vetëm tridhjetë burra nga katër mijë që kishin qenë me Muslim bin Akilin, madje akoma nuk kishte perënduar dielli kur ai mbeti i vetmuar. Të gjithë e braktisën dhe ai ecte i vetëm në rrugët e Kufes, duke mos ditur ku të shkonte. Në këto momente kaq të vështira, ai troket në një shtëpi dhe kërkon nga një grua që t’i japë ujë. Kur e shikon, ajo habitet dhe e pyet: Kush je ti? Ai: Unë jam Muslim bin Akili, - dhe i tregon se si njerëzit e kishin braktisur dhe se Husejni ishte nisur për në Kufe. Ajo e strehoi në një shtëpi dhe filloi t’i çonte për të ngrënë e për të pirë.

Djali i kësaj gruaje e lajmëroi Ubejdullahun se ku fshihej Muslim bin Akili. Ai dërgoi shtatëdhjetë ushtarë për ta kapur, por në kohën që po e rrethonin, ai vrau shumë prej tyre. Në fund u dorëzua, sepse ata i dhanë fjalën që nuk do t’i bënin gjë nëse dorëzohej. Kështu, ushtarët e morën dhe e çuan në kështjellën e Ubejdullah bin Zijadit. Kur mbërritën atje, Ubejdullahu e pyeti: Kush ishte shkaku i kësaj kryengritjeje që bëre? Ai: Besa që i kam dhënë Husejn bin Aliut. Ubejdullahu: Unë do të të vras.

Muslimi kërkoi të linte një amanet dhe pa rreth e rrotull, por nuk gjeti njeri më të afërm se Umer bin Sad bin ebi Uekas. E mori mënjanë dhe i tha: Ti je njeriu më i afërt tek unë, prandaj të kërkoj të lajmërosh Husejnin që të kthehet sërish në Mekë.

Umer bin Sadi dërgoi një person te Husejni, që ta lajmëronte se çdo gjë kishte marrë fund dhe se banorët e Kufes e kishin tradhtuar. Gjithashtu, Muslimi kishte thënë fjalën e tij të njohur: Kthehu me gjithë familjen tënde dhe mos u mashtro nga banorët e Kufes, sepse na gënjyen të dyve. Ti e di se gënjeshtarit nuk i pranohet propozimi.

Muslim bin Akili u vra ditën e Arafatit, ndërsa Husejni kishte dalë nga Meka një ditë më parë dhe ishte nisur për në Kufe.



Sahabët kundërshtojnë vajtjen e Husejnit në Kufe



Shumë nga sahabët u munduan të mos e linin Husejnin të shkonte në Kufe. Ata ishin Abdullah bin Umeri, Abdullah bin Abasi, Abdullah bin Amër bin Asi, Ebu Seid el Hudri, Abdullah bin Zubejri dhe vëllai i Husejnit, Muhamed bin Hanefije.

Abdullah bin Abasi i ka thënë Husejnit në momentin që do të nisej për në Kufe: Sikur të mos kisha turp nga njerëzit, do të të shtrëngoja fort, që të mos shkoje atje.[1]

Imam Shabiu ka thënë: Në kohën që Ibën Umeri ishte në Mekë, dëgjoi se Husejni ishte nisur për në Irak, prandaj filloi ta ndiqte dhe kur e arriti, i tha: Për ku je nisur? Për në Irak, - tha ai dhe i tregoi letrat që i kishin ardhur nga banorët e Kufes, ku ishin shkrimet dhe besatimet e tyre. Ibën Umeri i tha që të mos mashtrohej me këto gjëra, por ai këmbënguli të shkonte. Atëherë Ibën Umeri i tha: Me të vërtetë se Xhibrili erdhi te Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i dha të zgjidhte ndërmjet jetës në dynja dhe jetës në ahiret. Ai nuk e deshi jetën në dynja dhe unë e di që ti je si ai, gjyshi yt. Betohem në Allah se askush nga ju nuk ka gjykuar dhe nuk do të gjykojë atje, por Allahu e ka larguar, sepse kjo është më e mira për ju.

Husejni përsëri refuzoi të kthehej dhe Ibën Umeri, kur e pa vendosmërinë e tij, e përqafoi duke qarë dhe i tha: Po të lë nën kujdesin e Allahut, edhe pse të konsideroj të vdekur në duart e tyre.[2]

Abdullah bin Zubejri iu drejtua Husejnit dhe i tha: Ku po shkon? Mos dëshiron të shkosh te një popull që të vranë babain dhe të plagosën vëllain? Unë të këshilloj të mos shkosh. Por Husejni refuzoi.[3]

Ebu Seid el Hudri iu drejtua Husejnit dhe i tha: O babai i Abdullahut, unë të këshilloj sepse merakosem për ty. Kam dëgjuar se një grup nga përkrahësit tuaj ju kanë shkruar dhe ju kanë kërkuar të shkoni atje, por unë të këshilloj të mos shkosh, sepse kam dëgjuar babain tënd në Kufe duke thënë: Betohem në Allah se jam velur dhe i urrej, madje edhe ata janë velur me mua dhe më urrejnë. Nuk e mbajnë asnjëherë premtimin, por i suksesshmi tek ata është vetëm ai që përdor shigjetën. Betohem në Allah se ata nuk kanë qëllime dhe ambicie, madje as nuk janë të durueshëm kur bëhet fjalë për luftë.[4]

Kur Husejni u nis për në Irak, takoi Farazdekun dhe e pyeti nga ishte. Farazdeku i tha se ishte nga Iraku. Husejni e pyeti: Si është gjendja e banorëve të Irakut? Ai: Zemrat e tyre të përkrahin, por shpatat janë me Beni Umejen. Pas kësaj, Husejni vazhdoi rrugën e tij për në Irak dhe tha se Allahut i kërkon ndihmë.[5]

Gjatë rrugës, Husejnit i arriti lajmi i Muslim bin Akilit nga personi që kishte dërguar Umer bin Sadi dhe deshi të kthehej, por më parë bisedoi me bijtë e Muslim bin Akilit, të cilët i thanë: Jo, betohemi në Allah se ne nuk kthehemi derisa të hakmerremi për babain tonë. E kështu, Husejni iu përgjigj kërkesës së tyre dhe vazhdoi rrugën.

Ubejdullah bin Zijadi, pasi ishte lajmëruar për udhëtimin e Husejnit në Irak, urdhëroi Hur bin Jezid et Temimin që t’i dilte para me një mijë kalorës. Ai u nis dhe e takoi Husejnin në afërsi të vendit të quajtur Kadisije. Hur bin Jezidi i tha: Për ku je nisur kështu o nipi i të dërguarit të Allahut? Husejni: Jam nisur për në Irak. Ai: Unë të këshilloj të kthehesh, sepse nuk dua të më sprovojë Allahu me ty. Kthehu andej nga ke ardhur ose nisu për në Sham, ku është edhe Jezidi. Husejni e refuzoi kërkesën e tij dhe vazhdoi rrugën drejt Irakut, ndërkohë që Hur bin Jezidi akoma mundohej ta ndalonte. Husejni, kur e pa këtë gjendje, tha: Largohu prej meje mos të pastë nëna. Ai ia ktheu: Betohem në Allah se sikur këtë fjalë të ma kishte thënë dikush tjetër, do hakmerresha me të njëjtat fjalë, por çfarë të them kur nëna jote është zonja e grave të të gjithë botës?!



Mbërritja e Husejnit në Kerbela (afër Irakut)



Pas gjithë këtyre që ndodhën, Husejni ndaloi dhe nuk e vazhdoi udhëtimin më tej. Në këtë kohë mbërriti pjesa e dytë e ushtrisë së dërguar nga Ubejdullah bin Zijadi, me komandant Umer bin Sadin. Kur Husejni ndaloi në vendin e quajtur Kerbela, tha: Çfarë vendi është ky? Emri i tij është Kerbela, - i thanë. Husejni: Kerb (vështirësi) dhe bela (sprovë).

Ushtria e Umer bin Sadit e urdhëroi Husejnin të vinte me ta në Irak tek Ubejdullah bin Zijadi, por ai nuk pranoi. Kur e pa se çështja po bëhej shumë serioze, Husejni i tha Umer bin Sadit: Unë do të të jap tri alternativa dhe ti zgjidh kë të duash.

1. Të më lejosh të largohem. 2. Të më dërgoni në një vend ku muslimanët luftojnë me jobesimtarët. 3. Të më lejoni të shkoj në Sham te Jezidi dhe t’i jap besën.

Umer bin Sadi: Pranoj, por ti lajmëro Jezidin, ndërsa unë do të lajmëroj Ubejdullahun dhe më pas të shohim si do të shkojnë punët.

Husejni nuk dërgoi askënd te Jezidi, ndërsa Umer bin Sadi dërgoi dhe lajmëroi Ubejdullahun. I dërguari nga Umer bin Sadi i tregoi Ubejdullahut për tri alternativat dhe ai pranoi që të zgjidhte Husejni, por në mesin e të pranishmëve ishte Shemr bin Dhil Xheushen, i cili ishte shumë i afërt tek Ubejdullahu dhe i tha: Jo, betohem në Allah të mos ia pranosh këtë, por t’i nënshtrohet gjykimit tënd. Ubejdullah bin Zijadi u mashtrua nga fjalët e tij dhe tha: Po, vetëm nëse i nënshtrohet gjykimit që do të jap unë. Atëherë ai i tha Shemr bin Dhil Xheushes, që t’i thoshte Husejnit të pranonte gjykimin e Ubejdullahut dhe nëse Umer bin Sadit nuk do t’i pëlqente, atëherë Shemr bin Dhil Xheushe do të bëhej komandant në vend të tij. Kur Ubejdullahu dërgoi Umer bin Sadin me katër mijë ushtarë, i kishte thënë të mbaronte punë me çështjen e Husejnit dhe më pas të nisej për në Raj (vend në Irak), madje i kishte premtuar që do ta linte guvernator atje.

Shemri u nis për te Husejni, të cilin e kishin rrethuar ushtritë e Umer bin Sadit dhe Hur bin Jezidit. Kur Husejnit i arriti lajmi se duhej t’i nënshtrohej patjetër gjykimit të Ubejdullah bin Zijadit, refuzoi duke thënë: Jo, pasha Allahun se nuk i nënshtrohem kurrë gjykimit të Ubejdullahut.

Numri i kalorësve të Husejnit ishte vetëm shtatëdhjetë e dy, ndërsa ushtria e Kufes përbëhej prej pesë mijë ushtarësh. Në momentin që ushtritë qëndruan para njëra-tjetrës, Husejni iu drejtua ushtarëve të Ibën Zijadit dhe u tha: Mendohuni edhe një herë dhe llogaritini veprat tuaja, a është e drejtë të vrisni një si puna ime? Unë jam djali i vajzës së Profetit tuaj dhe mbi këtë tokë nuk gjendet nip Profeti përveç meje. Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte ai që më tha mua dhe tim vëllai: Këta të dy janë zotërinjtë e të rinjve në xhenet.[6] Husejni vazhdoi t’i nxiste që të braktisnin ushtrinë e Ubejdullahut dhe t’i bashkangjiteshin ushtrisë së tij, derisa këtë e bënë tridhjetë ushtarë, ndër të cilët ishte edhe Hur bin Jezid et Temimi, komandanti i paravijës ushtarake të Ubejdullah bin Zijadit.

Ushtarët e tjerë i thanë: Ti erdhe me ne, madje ishe komandant i paravijës, ndërsa tani po i bashkangjitesh Husejnit?! Ai: Mjerë për ju! Betohem në Allah se unë po e lë shpirtin tim të zgjedhë ndërmjet xhenetit dhe xhehenemit, dijeni se unë nuk i jap përparësi asgjëje para xhenetit, edhe nëse digjem apo copëtohem.

Ditën e enjte, Husejni fali namazin e drekës dhe të ikindisë, duke u paraprirë dy ushtrive. Më parë ai i kishte thënë secilit grup të falej pas imamit që kishte, por ushtria e Ubejdullahut nuk kishte pranuar. Para perëndimit të diellit, ushtria e Kufes filloi të përparonte drejt Husejnit. Ai ishte mbështetur mbi shpatën e tij dhe për pak çaste po kotej. Kur i pa që po vinin drejt tij, tha: Çfarë po ndodh? Ata po afrohen, - i thanë. Husejni: Shkoni tek ata dhe i pyesni se çfarë kërkojnë.

U nisën njëzet kalorës dhe në mesin e tyre ishte edhe Abas bin Ali bin ebi Talib, vëllai i Husejnit. Ushtarët biseduan me ta dhe i pyetën se çfarë kërkonin. Ata thanë: Ose do t’i nënshtroheni gjykimit të Ubejdullah bin Zijadit, ose do të luftoni. Atëherë ushtarët u kthyen te Husejni, i cili tha: Thuajuni të na japin afat këtë natë dhe të nesërmen do t’i lajmërojmë, sepse në këto momente dëshiroj vetëm të adhuroj Allahun. Kështu, Husejni me kalorësit e tij qëndruan gjatë gjithë asaj nate duke u lutur dhe duke kërkuar falje nga Allahu i Madhëruar.



Ndodhia e Et Tifit (61h)



Mëngjesin e ditës së xhuma filloi lufta ndërmjet dy grupeve, sepse Husejni refuzoi t’i nënshtrohej gjykimit të Ubejdullah bin Zijadit. Ushtritë nuk ishin të barabarta, prandaj, kur pasuesit e Husejnit e vunë re këtë, u munduan ta mbronin atë. Kështu filluan të vriteshin njëri pas tjetrit para Husejnit, derisa u vranë të gjithë dhe ky mbeti vetëm. Ai qëndroi kështu për një kohë të gjatë, sepse askush nuk donte ta vriste dhe ktheheshin mbrapsht. Kjo gjendje vazhdoi derisa erdhi Shemër bin Dhil Xheusheb, i cili ngriti zërin dhe tha: Mjerë për ju, mos ju pastë nëna, rrethojeni dhe vriteni. Ata u afruan dhe e rrethuan Husejnin, ndërsa ai mundohej të mbrohej me shpatën e tij si një luan, duke vrarë sa mundte, por numri i madh e mundi trimërinë.

Shemër bin Dhil Xheushen përsëri ngriti zërin duke thënë: Mjerë për ju, çfarë prisni? Sulmojeni! Ata e sulmuan dhe e vranë…

Ai që vrau Husejnin ishte Sinan bin en Nehaij, i cili i preu dhe kokën. Gjithashtu thuhet se ai që e vrau, ishte Shemër bin Dhil Xheushen, Allahu e shëmtoftë.

Pasi e vranë, kokën e tij e morën dhe e çuan tek Ubejdullah bin Zijadi në Kufe. Ai filloi ta godiste kokën e Husejnit me një shkop të vogël, madje filloi të luante me gojën e tij, duke thënë: Me të vërtetë buzët i paska të bukura. Enes bin Maliku, kur e pa këtë gjë, i tha: Betohem në Allah se do të të lëndoj. E kam parë Profetin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ta puthte Husejnin.[7]

Ibrahim en Nehaij ka thënë: Sikur të kisha qenë me ata që vranë Husejnin dhe më pas të hyja në xhenet, do të më vinte turp të dilja para Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)![8]



Kush u vra me Husejnin në ndodhinë e Et Tifit



Me Husejnin u vranë shumë prej familjes së tij. Nga djemtë e Aliut ishte vetë Husejni, Xhaferi, El Abasi, Ebu Bekri, Muhamedi dhe Uthmani.

Nga fëmijët e tij u vranë Abdullahu dhe Aliu (jo ai i quajtur Zejul Abidijnë). Nga djemtë e Hasenit u vranë Abdullahu, El Kasimi dhe Ebu Bekri. Nga djemtë e Akilit u vranë Xhaferi, Abdullahu, Abdurrahmani dhe Abdullah bin Muslim bin Akili, i cili u vra në Kufe.

Nga djemtë e Abdullah bin Xhaferit u vra Auni dhe Muhamedi.[9]

Në këtë betejë të pabarabartë u vranë dymbëdhjetë burra nga familja e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Është i çuditshëm fakti se ata që u vranë me Husejnin, ishin edhe Ebu Bekër bin Ali, Uthman bin Ali dhe Ebu Bekër bin el Hasen, por këta emra nuk figurojnë në librat dhe kasetat e bidatçinjve që flasin për vrasjen e Husejnit. Qëllimi i kësaj është që të mos thuhet se Aliu dhe Husejni i quajnë fëmijët e tyre me emrat e Ebu Bekrit, Umerit dhe Uthmanit.

Nga Umu Seleme transmetohet: Njëherë Xhibrili erdhi te Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe në atë kohë Husejni ishte me mua. Ai filloi të qante derisa unë e lëshova. Ai shkoi te Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kur hyri në dhomën e tij, Xhibrili iu drejtua të Dërguarit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha: O Muhamed, a e do këtë vogëlush? Po, e dua, - tha ai. Xhibrili: Me të vërtetë që umeti yt do ta vrasë dhe nëse dëshiron, mund të të tregoj tokën në të cilën do të vritet. Xhibrili ia tregoi dhe ai ishte vendi i quajtur Kerbela.[10] Gjithashtu nga Umu Seleme transmetohet: Kur u vra Husejni, kam dëgjuar xhindet që vajtonin nga pikëllimi.[11]

Ajo që është transmetuar sikur nga qielli ka rënë gjak, muret janë mbuluar me gjak apo në çdo gur që lëviznin gjenin gjak, të gjitha këto janë gënjeshtra e përralla. Ato nuk kanë sened të saktë deri te Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), madje në këto senede nuk gjendet asnjë prej atyre që e kanë përjetuar këtë ndodhi. Ato nuk përdoren për gjë tjetër veçse për të nxitur ndjenjat dhe janë variante me senede të shkëputura.

Nga Ebu Raxha el Ataridi transmetohet: Kishim një komshi të ardhur nga Belhuxhini[12], i cili tha: A nuk e shikoni këtë mëkatar, të birin e mëkatarit, Zoti e vraftë (kishte për qëllim Husejnin), Ebu Raxhai tha: Allahu i Plotfuqishëm e goditi prej qiellit dhe e verboi.[13]

Transmetohet se Ibën Abasi ka thënë: Pashë në ëndërr Profetin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) sikur ishte mesditë dhe se ishte i pluhurosur, mbante në dorë një enë në të cilën kishte gjak. Unë i thashë: O i dërguar i Allahut, çfarë është kjo? Ai: Ky është gjaku i Husejnit dhe shokëve të tij, që prej kësaj dite unë i shoh gjurmët e tij. Amari (transmetuesi i hadithit) thotë: Ne e mbajtëm mend atë që na tregoi Ibën Abasi dhe po atë ditë u lajmëruam për vrasjen e Husejnit.[14]

Themi se kjo është e vërtetë, për shkak se Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: Ai që më shikon në ëndërr, më ka parë vërtet,[15] dhe dihet se Ibën Abasi ishte njeriu që e njihte më së miri Profetin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai që kishte urdhëruar për vrasjen e Husejnit, ishte Ubejdullah bin Zijadi, i cili u vra nga duart e El Muhtar bin ebi Ubejd si hakmarrje.

El Muhtari ishte prej atyre që braktisën Muslim bin Akilin, prandaj ai dhe gjithë banorët e Kufes donin të hakmerreshin, për shkak se në fillim braktisën Muslimin derisa u vra dhe më pas nuk ndihmuan Husejnin në kohën që erdhi në Kufe, me përjashtim të Hur bin Jezid et Temimit dhe shokëve të tij. Edhe sot e kësaj dite i shikon banorët e Kufes se si i godasin kraharorët dhe shumë e shumë veprime të tjera, me qëllim që të shlyejnë gabimin që bënë baballarët e tyre me braktisjen e Husejnit.[16]

Transmetohet se Amarah bin Umejr ka thënë: Kur sollën kokën e Ubejdullah bin Zijadit dhe shokëve të tij, filluan t’i rrethonin në oborrin e një xhamie. Unë shkova për t’i parë dhe kur arrita atje, dëgjova njerëzit duke thënë: Po vjen, po vjen. Ndërkohë, një gjarpër hyri te vendi ku qëndronin kokat e prera, u fut në hundën e Ubejdullah bin Zijadit, qëndroi pak, pastaj doli dhe u fsheh. Njerëzit përsëri filluan të thoshin: Po vjen, po vjen, derisa u përsërit kjo gjë dy ose tri herë të tjera.[17]

Kjo nuk është gjë tjetër veçse hakmarrje nga Allahu ndaj këtij njeriu dhe atyre që e ndihmuan për të vrarë Husejnin, të birin e Aliut (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!).



Çfarë gjykimi ka kryengritja e Husejnit



Kryengritja e Husejnit nuk pati dobi fetare apo materiale, prandaj sahabët u munduan ta ndalonin të merrte një nismë të tillë. Gjithashtu, kjo kryengritje u mundësoi zullumqarëve të sulmonin padrejtësisht nipin e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), derisa ra dëshmor. Në të vërtetë, kryengritja dhe vrasja e Husejnit shkaktuan çrregullim të madh, që nuk do të kishte ndodhur sikur të rrinte në vendin e tij. Kjo ndodhi me vullnetin e Allahut, sepse ajo që përcakton Ai, do të ndodhë patjetër, edhe pse njerëzit mund të mos e dëshirojnë diçka të tillë.

Vrasja e Husejnit nuk ishte më e madhe se ajo e profetëve, kur dihet se koka e Jahjas i është dhuruar një gruaje të pandershme, është vrarë Zekerija, madje kanë dashur të vrasin Musain, Isain dhe shumë profetë të tjerë. Gjithashtu u vra Umeri, Uthmani dhe Aliu, të cilët ishin më të mirë se Husejni dhe për këtë arsye nuk i lejohet asnjë njeriu që kur të kujtojë vdekjen e Husejnit, të ngrihet të godasë veten apo të grisë rrobat.

Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: Nuk është prej nesh ai që godet fytyrën apo gris rrobat e tij (për shkak të ndonjë fatkeqësie).[18] Dhe thotë: Unë jam larg nga ajo që vajton, pret flokët apo gris rrobat e saj (kur i ndodh fatkeqësi).[19] Vazhdon më tej: Nëse gruaja që vajton, nuk pendohet për këtë gabim, në ditën e gjykimit do t’i vishet një mbulesë që përmban sëmundje lëkure dhe një rrobë e përbërë prej katrani (zifti).[20]

Pra është detyrë për çdo musliman që kur të njoftohet për këto fatkeqësi, të thotë ashtu si na ka mësuar Allahu në librin e Tij: “Ata, kur i godet ndonjë gjë e pakëndshme, thonë: Ne jemi të Allahut dhe vetëm tek Ai do të kthehemi.”[21]



Reagimi i njerëzve për vrasjen e Husejnit



Grupi i parë mendon se Husejni u vra me të drejtë, sepse kishte bërë kryengritje ndaj udhëheqësit të asaj kohe dhe deshi të krijonte përçarje në mesin e muslimanëve. Ata argumentojnë fjalën e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që thotë: Ai që vjen te ju në kohën që keni zgjedhur një udhëheqës dhe dëshiron të përçajë bashkimin tuaj, vriteni, kushdo qoftë ai.[22] Sipas tyre, Husejni kishte për qëllim përçarjen e muslimanëve dhe fjala e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është e qartë: Vriteni, kushdo qoftë ai. Ky është mendimi i Nasibive[23], të cilët e urrejnë Husejnin (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!).

Grupi i dytë mendon se Husejni ishte imami që duhej t’i bindeshin dhe ishte obligim t’i dorëzohej pushteti.

Grupi i tretë është Ehli suneti dhe xhemati, të cilët thonë: Ai u vra padrejtësisht, edhe pse nuk ishte udhëheqës i muslimanëve. Vrasja e tij nuk ishte si kryengritës, por u vra padrejtësisht si dëshmor, ashtu siç ka thënë Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): Haseni dhe Husejni janë zotërinjtë e djelmoshave të xhenetit.[24]

E themi këtë, sepse Husejni zgjodhi të kthehej ose të shkonte në Sham te Jezidi, por ata nuk e lejuan dhe kërkuan t’i robërohej Ubejdullah bin Zijadit.



Qëndrimi i Jezidit në lidhje me vrasjen e Husejnit



Jezidi nuk kishte dorë në vrasjen e Husejnit dhe këtë nuk e themi për të mbrojtur atë, por të vërtetën. Jezidi dërgoi Ubejdullah bin Zijadin që ta ndalonte Husejnin të hynte në Kufe dhe jo për ta vrarë, madje ky i fundit kishte mendim të mirë për Jezidin dhe thoshte: Më lejoni të shkoj te Jezidi dhe të vendos dorën time mbi të tijën.

Shejhul islam Ibën Tejmije ka thënë: Me të vërtetë që Jezid bin Muavije nuk urdhëroi për vrasjen e Husejnit. Ky është mendimi i përbashkët i të gjithë dijetarëve që merren me transmetimet e haditheve. Ai i shkroi Ubejdullah bin Zijadit të ndalonte Husejnin nga marrja në dorë e udhëheqjes së Irakut. Kur Jezidit i erdhi lajmi për vrasjen e Husejnit, shfaqi pikëllimin e tij, aq sa nga shtëpia dëgjoheshin të qara. Ai nuk robëroi asnjë nga familja e Husejnit, por i nderoi dhe i ktheu në vendin e tyre.

Disa transmetime që ndodhen në librat e bidatçinjve, sikur familja e Husejnit u poshtërua dhe gratë e tij u dërguan si robëresha në Sham, nuk janë të vërteta, sepse fisi i Beni Umejes e respektonte atë të Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Beni Hashim.

Kur u martua Haxhaxh bin Jusuf me Fatimen, të bijën e Abdullah bin Xhaferit nga fisi Beni Hashim, Abdul Melik bin Meruan nuk e pëlqeu këtë gjë dhe e urdhëroi Haxhaxhin ta ndante (sepse mendonte se ajo qëndronte më lart se ai). Pra, ata i respektonin njerëzit e Beni Hashimit dhe nuk ka ndodhur kurrë robërimi i ndonjë gruaje prej këtij fisi.[25] Në atë kohë, ato ishin të nderuara dhe variantet që thonë se Jezidi i ka robëruar gratë e familjes së Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), nuk janë të vërteta. Gjithashtu, thënia se koka e Husejnit u dërgua te Jezidi, nuk është e vërtetë. Ajo mbeti në Kufe tek Ubejdullah bin Zijadi, ndërsa trupi i tij akoma nuk dihet se ku është varrosur, por thuhet në Kerbela, aty ku u vra.



Qëndrimi i Ehli sunetit në lidhje me Jezidin, të birin e Muavijes



Gjërat më kryesore që ndodhën në kohën e Jezidit, ishin ndodhia e El Harasë, lufta kundër Abdullah bin Zubejrit dhe vrasja e Husejnit. Duke u nisur nga këto, disa e lejojnë mallkimin ndaj Jezidit, ndërsa disa të tjerë e ndalojnë. Ai që e lejon një gjë të tillë, së pari duhet të argumentojë tri gjëra:

1- Të ketë argument se Jezidi ishte mëkatar.

2- Nëse vërtetohet e para, të argumentojë se ai nuk u pendua nga gabimet, sepse dimë që nëse mohuesi pendohet, Allahu ia pranon pendimin. Atëherë kush është gjykimi për një mëkatar dhe jo mohues?

3- Të ketë argument për lejimin e mallkimit ndaj një personi të veçantë.

Nuk lejohet të mallkohet një i vdekur në mënyrë të veçantë, të cilin nuk e ka mallkuar Allahu dhe as i dërguari i Tij. Kur e shanë Ebu Xhehlin në kohën e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ai tha: Mos i shani të vdekurit, sepse janë takuar me veprat që kanë bërë.[26] Me të vërtetë që feja e Allahut nuk është e ndërtuar me të shara, por mbi bazën e moraleve të larta. Sharja nuk ka vend në fenë e Allahut, madje Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: Të shash një musliman, është mëkat dhe ta vrasësh atë, është kufër.[27]

Pra, të shash një musliman, është mëkat dhe askush nuk ka thënë për Jezidin se ka dalë nga feja. Fjala më e madhe që është thënë për të, është “Mëkatar”. Kjo është e ndërtuar mbi saktësinë e lajmeve që tregojnë për diçka të tillë, por në lidhje me të, dituria i takon vetëm Allahut të Madhëruar.

Është transmetuar se Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: Ushtrisë së parë që do të sulmojë qytetin e Kajserit, do t’i falen gabimet.[28] Kjo ushtri udhëhiqej nga Jezid bin Muavije dhe thuhet se në të merrnin pjesë shumë personalitete prej sahabëve si Ibën Umeri, Ibën Zubejri, Ibën Abasi dhe Ebu Ejub el Ensari.

Ibën Kethiri ka thënë: Jezidi gaboi shumë rëndë në ndodhinë e Harasë, kur urdhëroi komandant Muslim bin Ukben të luftonte në Medinë, sepse kjo u bë shkak për vrasjen e shumë sahabëve dhe fëmijëve të tyre.[29] Në fund nuk na mbetet gjë tjetër, veçse të themi që kjo çështje i takon Allahut dhe ne themi fjalën e Imam Dhehebiut: Nuk e shajmë, por as nuk e duam.[30]

[abdurrahman_tir]

Të gjitha lavdërimet janë për Allahut, Zotin e gjithçkaje që ekziston. Paqja dhe bekimet e Tij qofshin mbi të mirin e Pejgamberëve dhe të Dërguarve të Tij, Pejgamberi ynë Muhamed, si dhe mbi Familjen e tij, Shokët e tij dhe mbi të gjithë ata që i ndjekin në mirësi deri në Ditën e Fundit.

Në vazhdim:

Komisioni i Përhershëm për Hulumtime dhe Vendime Islamike në Mbretërinë e Arabisë Saudite ka ndjekur me pikëllim dhe dhimbje të madhe atë që ka ndodhur dhe po ndodh kundër vëllezërve tanë në Palestinë, veçanërisht në Gaza; aktet e shtypjes dhe vrasjes së fëmijëve, grave dhe të moshuarve! Dhe kjo është shkelje e asaj që është e shenjtë, është shkatërrim i infrastrukturës dhe institucioneve dhe terrorizim i popullit të pafajshëm. Dhe nuk ka dyshim se ky është një krim dhe shtypje ndaj të drejtave të popullit Palestinez.

Në këtë ngjarje kaq të dhimbshme është obligim për Muslimanët që të jenë në krah të vëllezërve të tyre Palestinezë, t’i ndihmojnë e t’i mbështesin ata, të bëjnë përpjekje për të larguar shtypjen kundër tyre me çdo mjet që të munden, në mënyrë që të realizojnë detyrimin dhe lidhjen e Imanit (që kanë me vëllezërit e tyre).

Allahu i Lartësuar ka thënë:

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ

“Me të vërtetë besimtarët janë vëllezër.” [el-Huxhurat, 10]

Dhe Allahu ‘Azze ue Xhel ka thënë:

وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ

“Besimtarët dhe besimtaret janë Eulija (miq, ndihmues, përkrahës, mbrojtës) për njëri-tjetrin.” [et-Teube, 71]

Dhe Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Besimtari për besimtarin është si puna e një ndërtese; secila pjesë e ndërtesës mban pjesën tjetër”, pastaj ai lidhi gishtat e tij me njëri-tjetrin.” [Transmetuar nga Bukhari dhe Muslimi]

Dhe ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë gjithashtu: “Shembulli i besimtarëve në marrëdhëniet, dashurinë dhe mëshirën që kanë mes veti është si shembulli i një pjese të trupit në raport me pjesën tjetër të tij; nëse një pjesë e tij sëmuret, atëherët i gjithë trupi vuan nga ethet dhe dhimbja.” [Transmetuar nga Bukhari dhe Muslimi]

Dhe ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë gjithashtu: “Muslimani është vëllai i Muslimanit; ai nuk e dhunon atë, as nuk e mashtron, as nuk e dorëzon tek armiku dhe as nuk e përbuz atë.” [Transmetuar nga Muslimi]

Ndihma këtu përmbledh shumë gjëra - në përputhje me aftësitë, në varësi të situatave - qoftë ajo intelektuale ose fizike apo qoftë nga Muslimanët në përgjithësi nëpërmjet pasurisë, ushqimit, medikamenteve, veshmbathjeve etj, apo qoftë nga Kombet Arabe Islamike, nëpërmjet lehtësimit dhe mundësimit të mbërritjes së ndihmës tek ata dhe duke mbajtur një qëndrim të sinqertë për çështjen e tyre, si dhe duke e përkrahur çështjen e tyre nëpër tubime, seminare dhe konferenca ndërkombëtare. Të gjitha këto janë nga mënyrat e bashkëpunimit në mirësi dhe devotshmëri - gjë që është e urdhëruar në thënien e Allahut të Lartësuar:

وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى

“Ndihmojeni njëri-tjetrin në mirësi dhe devotshmëri...” [el-Ma’ide, 2]

Gjithashtu, prej atyre mënyrave është dhënia e këshillës së sinqertë atyre [Muslimanëve në Palestinë] dhe drejtimi i tyre tek ajo që është e mirë dhe e dobishme për ta. Dhe më e madhja prej tyre është të bërit dua gjatë gjithë kohës që fitneja e tyre të marrë fund, fatkeqësia e tyre të marrë fund, gjendja e tyre të rregullohet dhe fjalët e veprat e tyre të përmirësohen.

Këtu, ne gjithashtu i këshillojmë vëllezërit tanë në Palestinë që të kenë frikë Allahun e Lartësuar dhe të kthehen te Ai, ashtu siç i këshillojmë ata që të jenë të bashkuar tek e vërteta dhe t’i lënë mënjanë ndarjet dhe përçarjet e të mos i japin shansin armikut, i cili po e shfrytëzon këtë [gjendje në të cilën ndodheni] për të vazhduar armiqësinë dhe shtypjen.

Ne gjithashtu u bëjmë thirrje dhe u ritheksojmë vëllezërve tanë që të marrin ato masa që do të sjellin mënjanimin e dhunës që është drejtuar për në tokat e tyre - duke patur sinqeritet të plotë për Allahun e Lartësuar - në të gjitha veprimet e tyre dhe të kërkojnë Kënaqësinë e Tij, të kërkojnë ndihmën e Tij me vepra të mira, me namaz dhe duke u këshilluar me dijetarët dhe njerëzit e urtësisë në të gjitha çështjet e tyre. Me të vërtetë, ajo është rruga e lehtësimit dhe qëndresës së patundur.

Poashtu, ne u bëjmë thirrje intelektualëve kudo në botë dhe konferencave ndërkombëtare që të hedhin sytë tek kjo katastrofë - me një shikim të thellë, me intelekt e paanshmëri - që komunitetit Palestinez t’i jepen të drejtat e tij, t’i jepet fund shtypjes së tij dhe që ata të jetojnë një jetë dinjitoze. Dhe në të njëjtën kohë ne i falenderojmë të gjitha ato kombe dhe individë që kanë filluar t’i ndihmojnë e t’i mbështesin ata.

Ne i lutemi Allahut me Emrat e Tij të Bukur dhe Cilësitë e Tij të Larta që Ai ta largojë dëshpërimin nga ky Umet dhe që Ai ta forcojë Fenë e këtij Umeti, ta ngrejë lart fjalën e tij, t’i ndihmojë miqtë e Tij dhe t’i poshtërojë armiqtë e Tij, t’ua hedhë atyre komplotet që ata i kanë thurur vetë dhe t’i ruajë Muslimanët nga e keqja e tyre. Vërtet, Ai është Mbrojtësi, Ai është i Plotëfuqishëm për të gjitha këto.

Paqja dhe bekimet e Tij qofshin mbi Pejgamberin tonë Muhamed, si dhe mbi Familjen e tij, Shokët e tij dhe të gjitha ata që i ndjekin në mirësi deri në Ditën e Fundit.

Shkëlqesia e tij, Myftiu i madh i Arabisë Saudite, Kryetari i Këshillit të Dijetarëve të Mëdhenj, Shejkh ‘Abdul-‘Azijz Ibn ‘Abdullah Ali-Shejkh
Anëtar i Këshillit të Përhershëm për Hulumtime dhe Vendime Islamike
5 Muharrem 1429

Publikuar në gazetën el-Medine
Burimi: al-madina.com/node/89303
Përktheu nga anglishtja: Alban Malaj

[abdurrahman_tir]

[Shënim: Ky është vetëm një fragment i shkurtër nga deklarata e Shejkhut - Allahu e ruajt!]



“Dhe nuk ka për ata dalje nga ky poshtërim dhe turpërim përveç se duke u kthyer tek Islami i vërtetë, me Librin e Allahut dhe Sunetin e të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Ju e dini që Umeti është ndarë në grupacione të shpërndara gjithandej - Allahu na ruajt - i shpartalluar nga epshet, prandaj Umeti u godit nga ndëshkime të cilat i meritonte, siç është edhe pushtimi nga armiqtë e Allahut:

وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ (٣٠)

“Çfarëdo fatkeqësie që ju godet, është si pasojë e asaj që keni bërë vetë; por Ai fal shumë.” [esh-Shura, 30]

Dhe siç e kam thënë në disa nga shkrimet e mia dhe në disa nga këshillat që u kam dhënë Palestinezëve dhe siç u kam këshilluar edhe juve, se betohem në Allah, Palestina nuk do të çlirohet përveç se nga ajo që e hapi atë (për herë të parë). Ajo u hap me Kur'anin dhe Sunetin dhe nuk ka për t’u kthyer tek kjo gjendje nëqoftëse banorët e saj nuk kapen fort pas Kur'anit dhe Sunetit.

Dhe kur ‘Umeri (radij-Allahu ‘anhu) shkoi për të hapur Shtëpinë e Shenjtë (në Jeruzalem), një i ri shkoi bashkë me të. Kur mbërriti në Sham aty u takua me Ebu ‘Ubejden. Ai shkoi tek një bunar, zbriti nga deveja dhe dhe nisi të pinte ujë duke vendosur buzët në të, ndërkohë që ishte veshur me rroba të rreckosura. Kështu, Ebu ‘Ubejde (radij-Allahu ‘anhu) i tha: “O Prijësi i Besimtarëve, mua s’më pëlqen që të dalësh para njerëzve në këtë gjendje.” Kurse ai i tha: “O Ebu ‘Ubejde, ah sikur ta kishte thënë dikush tjetër këtë që the ti!” Pastaj tha: “Vërtet, Allahu Tebarake ue Te’ala na fuqizoi me Islamin dhe nëse ne e kërkojmë fuqinë me diçka tjetër në vend të tij, Allahu ka për të na poshtëruar.”

Kurse tani, ata që luftojnë në Palestinë nuk e kërkojnë fuqinë nga Libri i Allahut dhe as nga Suneti i të Dërguarit të Tij dhe as nga Islami, por ata e kërkojnë atë nga lindja dhe nga perëndimi, nga Kristianët dhe nga Rafidat... etj. Ata po ndjekin metodologji të cilat janë shumë larg Islamit, kështu që xhihadi i tyre është në një rrugë tjetër në vend të rrugës së Islamit. Dijetarët i kanë këshilluar ata që të kthehen tek Libri i Allahut dh Suneti i të Dërguarit të Allahut dhe që t’i edukojnë vetet e tyre megjithë fëmijët e tyre me Librin e Allahut dhe Sunetin e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)...”

Përktheu nga anglishtja: Alban Malaj
Burimi origjinal: Sahab.net

[abdurrahman_tir]

Përktheu: Bledar Karaj el Albani





I Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka njoftuar se muslimanët do të luftojnë çifutët para ndodhjes së Kiametit, ku thotë: “Nuk ka për të ndodhur Kiameti deri sa Muslimanët të luftojnë çifutët. Madje çifutët do të fshehen pas pemëve e gurëve, por pemët dhe gurët do të thonë: O Musliman! O rob i Allahut! Këtu pas meje është një çifut, ndaj eja dhe vrite. Me përjashtim të pemës (shkurres) Garkad (e cila nuk do të tregojë), sepse ajo është prej pemëve të çifutëve.”[1]

Për këtë argumentojnë gjithashtu ajete të qarta nga Kurani. Ai i cili mediton në ajetet e para të sures El Isra, gjen gjëra që të habisin. Ato ajete përforcojnë faktin se raundi i Islamit me çifutët në të ardhmen do të jetë në anë të muslimanëve.

Një prej komentatorëve të Kuranit ka thënë: “Këto ajete flasin për kohët e shkuara dhe tregojnë për ngjarje që kanë ndodhur më parë dhe për popuj që janë zhdukur tashmë.”

Mirëpo për komentin e këtyre ajeteve nuk ka ardhur ndonjë hadith i ngritur te i Dërguari (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe as selefët nuk kanë thënë fjalë të konsideruar që të mbështetemi tek ato dhe të bindemi me to.

Ndërsa transmetimet e shumta që përmendin komentatorët e Kuranit nëpër librat e Tefsirit, që thonë se bëhet fjalë për këta Beni Israilët që udhëheqin gjithandej, prej tregimeve Israilijate dhe çështjeve që përmbajnë gjëra të çuditshme, të habitshme e të tepruara që nuk mund të besohen dhe as që i afrohen realitetit. Shumë prej këtyre tregimeve, Ibën Xherir et Taberi (Allahu e mëshiroftë!), i ka përcjellë nga Ibën Is’haku, i cili e përmend hapur emrin e ithtarëve të Librit dhe se ata thonë kështu e kështu. Ndërsa qëndrimi i muslimanit në lidhje me këto tregime që gjenden në shkrimet e tyre është i njohur: as nuk besohen dhe as nuk përgënjeshtrohen, vetëm në rast se kundërshtojnë sheriatin tonë dhe logjikën e shëndoshë.

Ndërsa pretendimi se të dyja shkatërrimet (tiranitë) e Bijve të Israilit të përmendura në ajetet e sures Isra kanë ndodhur, është i kthyer mbrapsht dhe i kundërshtuar në fillim me faktin se kjo gjë nuk është përcjellë nga i Dërguari (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), dhe në fund sepse për këtë ka mospajtim në mesin e dijetarëve.

Hafiz Ibën Kethiri (Allahu e mëshiroftë!) ka thënë: “Komentatorët e Kuranit prej selefëve dhe halefëve (të mëvonshmëve të cilët nuk kanë ndjekur të njëjtën metodologji të selefëve) janë kundërshtuar në lidhje me këta tiranë, se cilët janë ata?

Nga Ibën Abasi dhe Katade është përcjellë se kanë thënë: Ata janë Xhalut el Xhezri dhe ushtria e tij.

Ndërsa nga Seid ibën Xhubejr është përcjellë se është për qëllim Bahtensiri, mbreti i Babilonasve. Ibën Ebi Hatim ka përmendur edhe një histori të çuditshme për të, se si ai u ngrit gradë gradë nga një gjendje në tjetrën. Ndërsa Ibën Xheriri (Taberiu) ka përmendur një hadith në lidhje me këtë, nga Hudhejfe, të ngritur te i Dërguari (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai është një hadith i gjatë, por i shpikur dhe për këtë nuk dyshon askush që ka njohuri nga shkenca e hadithit. Por habia qëndron në faktin se si i ka shpëtuar kjo gjë Taberiut me gjithë vendin e tij të lartë në dije dhe njohuri. Edhe profesori ynë, hafizi dhe dijetari i madh, Ebu el Haxhaxh el Mizi (Allahu e mëshiroftë!), e ka thënë qartë se ky hadith është i shpikur dhe i trilluar. Këtë ai e ka shkruar në një shënim anës faqes së librit ku përmendet hadithi.



Në lidhje me këtë çështje kanë ardhur fjalë të shumta, me të cilat nuk e shoh të arsyeshme të zgjas librin, pasi që prej tyre ka që janë të trilluara nga disa prej vetë zindikëve (që shfaqin herë besimin dhe herë kufrin) të çifutëve, disa të tjera ka mundësi që të jenë të sakta, por ne nuk na nevojiten ato, se na mjaftojnë këto që kemi, ue lilahi el hamdu (dhe për këtë falënderimi i takon Allahut).

Ajo që na ka treguar Allahu në Librin e Tij është e mjaftueshme dhe nuk është nevoja për atë që thuhet në librat e tjerë të mëparshëm, pasi që Allahu dhe i Dërguari i Tij (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk na ka lënë që t’u kemi nevojën atyre… Por nëse gjejmë diçka të saktë apo të përafërt me të vërtetën, atëherë lejohet shkruajtja dhe transmetimi i saj, e Allahu e di më së miri.”[2]

Mjafton të dish që njohja e të kaluarës me hollësi është prej njoftimeve të së fshehtës të cilat nuk i di veçse Allahu, siç është thënë qartë në Librin e Allahut të Mahdëruar: “Këto janë njoftime të Gajbit (të së fshehtës, të së panjohurës) të cilat Ne t’i shpallim ty (O Muhammed), (të cilën) as ti dhe as populli yt nuk e dinte para kësaj (shpalljes), kështu që qetësohu, se padyshim fundi (i mirë) është për Muttekunët (të përkushtuarit në Besimin e Pastër Islam).” [Hud, 49].

Dhe këto gjëra nuk mund të njihen veçse me shpallje të qartë dhe përcjellje të saktë.

Le të kthehemi tani në studimin dhe analizimin e kësaj çështjeve (në lidhje me çifutët) edhe një herë, me qëllim që të gjejmë atë që na sjell dobi, kënaqësi dhe përfitim. Tek ai të cilit Allahu i mëson komentimin e Kuranit të lavdishëm, gjen edhe më tepër, pasi që nuk ka vend për rrëshqitje në komentimin e të qartës Kuranore, të cilit nuk i vjen e kota (gënjeshtra, e pavërteta) as nga para dhe as nga mbrapa, ai është i zbritur nga më i Urti, më i Denji dhe Zotëruesi i të gjitha lavdërimeve.

Allahu i Madhëruar thotë: “Dhe Ne shkruam (paralajmëruam) për Bijtë e Israilit në Libër (Teurat) se vërtet që ju (Beni Israilë) do të bëni dy herë padrejtësi në tokë dhe se do të bëheni tiranë dhe tepër kryelartë e të vrazhdë! Kështu që kur erdhi premtimi për të parën nga dy (tiranitë), Ne dërguam kundër jush robë Tanë të dhënë për luftë e përpjekje të ashpër, duke hyrë thellë në çdo skutë të shtëpive tuaja. Dhe qe një premtim plotësisht i përmbushur. Pastaj Ne u dhamë juve edhe një herë një kthesë në fitore përmbi ta dhe Ne ju ndihmuam (duke ju dhuruar) me pasuri e me fëmijë dhe duke ju bërë ju më të shumtë në fuqi njerëzore. (Dhe Ne u thamë): “Nëse bëni mirë, ju do të bëni mirë për veten tuaj dhe nëse bëni poshtërsi, bëni kundër vetes suaj. E kur të vijë koha e fundit (herën e dytë Ne i dërgojmë) që t’jua nxijnë fytyrat dhe të hyjnë në xhami (të Jeruzalemit) sikur se hynë më parë dhe që të shkatërrojnë rrënjësisht atë që arrijnë.” (Dhe u thamë në Teurat): “Mbase Zoti juaj do t’ju mëshirojë (nëse pendoheni), por nëse ju ktheheni (në mëkatet tuaja), Ne do të kthehemi (me dënim) dhe Ne e kemi bërë Xhehenemin burg për mosbesimtarët.” [El Isra, 4-8].



Së pari: Këto ajete pohojnë dy tirani të Beni Israilëve, e sikur të ishte për qëllim me këto dy tirani, ato që kanë kaluar kohë më parë, historia ka vërtetuar se Beni Israilët kanë bërë tirani herë të shumta dhe jo vetëm dy herë, por herë pas here. Por këto dy tirani arrijnë kulmin e tiranisë, e përderisa është kështu, atëherë Allahu dërgon kundër tyre ushtri apo njerëz që i shkatërrojnë ata me ndëshkim të dhembshëm; ashtu si i ka skllavëruar ata Bahtensir el Keldani, Serxhun el Ashuri, Tejtis er Rumani, e të tjerë.

Ibën Kethiri thotë: “Allahu ka treguar se kur ata e kanë tepruar dhe janë bërë tiranë, Allahu i ka shtypur ata me armiqtë e tyre duke ua asgjësuar unitetin, duke ua shkatërruar banesat, duke i përçmuar dhe poshtëruar, si shpërblim të asaj që meritonin, e Zoti yt nuk i bën padrejtësi askujt. Ata e kishin tepruar shumë në tirani dhe kishin vrarë shumë njerëz prej pejgamberëve e dijetarëve.”[3]



Së dyti: Nuk përmendet në histori përsëritja e triumfit të Beni Israilëve kundër atyre të cilët i skllavëruan ata më parë, ndërkohë që ajetet pohojnë se Beni Israilët do t’a përsërisin tiraninë e tyre kundër atyre që i kishin ndëshkuar e torturuar ata në tiraninë e parë: “Pastaj Ne u dhamë juve edhe një herë një kthesë në fitore përmbi ta”.



Së treti: Sikur të ishte për qëllim se të dyja ato tirani kanë kaluar kohë më parë, atëherë nuk do të njoftohej për to me ndajfoljen e kohës “kur”, e cila përfiton kufizimin dhe kushtëzimin në kohën e ardhme, jo në të shkuarën. Kështu që si mund të lajmërojë për të shkuarën e kaluar me ndajfolje që përdoret për të ardhmen?!

Sikur të kishin ndodhur të dyja tiranitë, do të ishte përdorur ndajfolja e kohës shkuar. Ekziston edhe një fjalë tjetër që argumenton se këto dy tirani do të ndodhin në të ardhmen, pas zbritjes së shpalljes mbi të Dërguarin tonë, Muhamedin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), e ajo është Fjala e Allahut të Madhëruar: “do të bëni padrejtësi”, e kjo shprehje përdoret për të ardhmen.



Së katërti: Po kështu edhe Fjala e Allahut: “Dhe qe një premtim plotësisht i përmbushur” d.m.th. në të ardhmen, sepse nuk thuhet “premtim” veçse për diçka në të ardhmen, apo për diçka që nuk është vërtetuar e nuk ka ndodhur. Premtimi zakonisht merret për diçka që mund të ndodhë dhe që mund të mos ndodhë, por premtimi nga Allahu është diçka mëse e prerë. Kështu që domethënia e Fjalës së Allahut është se Ai u thotë njerëzve: Mos e merrni këtë premtim në bazë të pritjes së premtimeve nga njerëzit, sepse njerëzit mund të premtojnë diçka që nuk e zotërojnë apo diçka që nuk është brenda mundësive të tyre, ndërsa Allahu i Cili e ka thënë këtë, asgjë nuk përjashtohet nga Mundësia e Tij; premtimi i Tij është përmbushur, pa dyshim.



Së pesti: Mbretërit dhe njerëzit të cilët skllavëruan Beni Israilët në kohët e mëparshme kanë qenë kufarë (mosbesimtarë) dhe idhujtarë, e si mund t’i përshkruajë Allahu ata me fjalën e Tij: “robë Tanë”?! Ky përshkrim bën shenjë se ata janë prej besimtarëve dhe jo prej idhujtarëve e politeistëve, pasi që ky përshkrim zakonisht përdoret për robët besimtarë e të sinqertë. Adresimi i këtij cilësimi në këtë rast është për nderim dhe nuk ka nderim e krenari veçse për besimtarët.

Për këtë argumeton edhe Fjala e Allahut të Madhëruar: “dhe robët e Mëshiruesit...” [El Furkan, 63], po kështu Fjala e Allahut: “Lavdia dhe Madhështia i takon Atij (Allahut) i Cili e mori robin e Tij (Muhammedin a.s.) për udhëtim natën nga Mesxhidi Haram (Kaba në Mekë) në Mesxhidi Aksa (Xhamia në Kuds, Jeruzalem).” [El Isra, 1].

Dhe Fjala e Allahut: “Hyr pra ndër robët e Mi të nderuar.” [El Fexhr, 29].

“Thuaj: “O robët e Mi që i keni tejkaluar caqet kundër vetvetes (duke kryer ligësi e gjynahe)! Mos i humbni shpresat nga Mëshira e Allahut...” [Ez Zumer, 53].

“Burim prej të cilit pinë robët e Allahut duke e bërë atë të gurgullojë me bollëk.” [El Insan, 6].

“Në të vërtetë ti nuk do të kesh aspak forcë mashtruese mbi robët e Mi përveç atyre të cilët të ndjekin ty në të gabuarën nga Gavunët (mosbesimtarët, mohuesit, të humburit).” [El Hixhr, 42].



Së gjashti: Në tiraninë e dytë do të ketë shkatërrim ndërtesash të larta e gjigante, ndërsa historia nuk ka përmendur se Beni Israilët kanë pasur ndërtesa të tilla në kohët e kaluara.



Këto përfundime analitike të këtyre ajeteve përforcojnë faktin se këto dy tirani e shkatërrime do të ndodhin pas zbritjes së sures El Isra, ndaj të shfletojmë historinë, ato faqe të cilat kanë ardhur pas zbritjes së këtyre ajeteve të qarta dhe provave bindëse.

Surja El Isra, apo Beni Israil, siç quhet ndryshe, është prej sureve mekase (që kanë zbritur në periudhën mekase, në Mekë) dhe ajo i ka zbritur të Dërguarit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) para Hixhretit (shpërnguljes nga Meka në Medine). Kjo sure flet për historinë e Bijve të Israilit (Jakubit) dhe qëndrimin e tyre kundrejt shpalljeve Hyjnore, kryeneçësitë e tyre kundër pejgambereve dhe gadishmërinë e tyre për të bërë shkatërrime në tokë. Pastaj i kërcënon ata me llojet më të këqija të ndëshkimit dhe i përkujton ata se në kohët e fundit (para Kiametit) kanë për të provuar ngjarje të hidhura, të cilat do të çojnë në shkatërrimin e plotë të tyre. Në vijim do të gjesh sqarim më të hollësishëm për këtë që u përmend më sipër.





Tirania e parë e çifutëve



Çifutët janë një popull tek të cilët janë bashkuar faktorë që i bindin njerëzit se ata janë armiq të mbarë njerëzimit, sepse ata përfaqësojnë kulmin e shtrembërimit në fenë e Allahut, ndërkohë që pretendojnë se ata janë zotërinjtë e njerëzimit dhe se të gjithë popujt e tjerë janë skllevër (të tyre). Kjo është esenca e bindjes se gjoja ata janë populli i zgjedhur i Allahut.

Nuk ka pasur shtet e popull veçse i ka nxjerrur ata kur kanë zbuluar prishjen e tyre morale, smirën, keqdashjen e shpirtligësinë e tyre, dhe kushdo që dëshiron të dijë të ardhmen e tyre me Islamin dhe me të gjithë botën, le të meditojë në Fjalën e Allahut të Madhëruar: “(Kujto) edhe kur Zoti yt shpalli se Ai vazhdimisht do të çonte kundër tyre (çifutëve) deri në Ditën e Kijametit ata të cilët do t’i sprovonin e do t’i goditnin me dënime poshtëruese.” [El Araf, 167].

Nuk kanë jetuar në mesin e ndonjë populli veçse kanë qenë të përbuzur dhe të veçuar në lagje që njihen me emra, ashtu siç ka thënë Allahu i Madhëruar: “Mbi ta është poshtërimi kudo që të jenë, përveç kur janë nën mbrojtje të Allahut ose nga njerëzit. Ata kanë tërhequr mbi veten e tyre Zemërimin e Allahut dhe mbi ta është vetëm shkatërrimi. Kjo ngaqë ata gjithnjë mohuan Ajetet e Allahut dhe vranë Pejgamberët padrejtësisht. Kjo ngaqë ata nuk iu bindën Allahut dhe gjithnjë tejkaluan kufijtë (në mosbindje ndaj Allahut, në krime e mëkate).” [Al Imran, 112].

Përshkrimet e Kuranit për çifutët janë shumë të përpikta, sepse thënësi i tyre është Allahu. Çifutët nuk kanë gjetur ndonjëherë siguri në ndonjë prej popujve, vetëm në rast se ndonjë prej feve u jep atyre siguri, kuptimi i së cilës është edhe Fjala e Allahut: “nën mbrojtje të Allahut”, ose kur lidhin marrëveshje dhe bëhen aleate të ndonjë populli të fuqishëm dhe jetojnë nën mbrotjen e tij, i cili është edhe kuptimi i Fjalës së Allahut: “ose nga njerëzit”. Pra përçmimi i tyre nuk ngrihet veçse me litar nga Allahu ose me litar nga njerëzit.

Në këtë ajet kemi një shprehje domethënëse; kur Allahu përmend përçmimin e tyre, ka bërë përjashtim, ndërsa kur ka përmendur shkatërrimin e tyre, nuk ka bërë përjashtim, pasi që shkatërrimi dhe prishja (morale) e tyre është diçka qenësore brenda tyre të cilën nuk e ngre asgjë. Ata nuk kanë krenari të vetën që të mund ta ballafaqojnë përçmimin dhe poshtërimin që u bëhet, por krenaria e tyre ndodh me shkak nga Allahu ose me ndihmë nga njerëzit.