Kino-ditari 2009!

[korçar]

Ka ca momente te vogla interesante ne film, por e pergjithshmja... patetike e akademike

Patetikja eshte tejet interesante, ne mos qofte baza e ç'do arti, vepre, te mire... Problemi i ketij qafokut, Mendes-it, eshte se nuk arrin ta konsideroje seriozisht patetiken ; ose e perflet, shfaq, ironikisht, ose akademikisht, pra filmi i fundit nuk eshte "patetik e akademik", pra jo patetik + akademik, megjithese eshte tjeterlloj akademik, por, me duket mua, eshte patetikja qe eshte akademike, dhe momentet e mira jane ato ku gjilpera shpeton nga cofa e vete puth gishtin (dhe per metafore : mu duk se loja e personazhit kryesor femer, ishte pak a shume si puna e arnimit te nje cofe me gjilpere, i gjithe filmi duke pritur se kur gjilpera do shponte gishtin).

[autori]

Patetikja eshte tejet interesante, ne mos qofte baza e ç'do arti, vepre, te mire... Problemi i ketij qafokut, Mendes-it, eshte se nuk arrin ta konsideroje seriozisht patetiken ; ose e perflet, shfaq, ironikisht, ose akademikisht,

Nese te kuptoj mire, ti do te thuash qe melodramat e Duglas Sirk-ut apo Fasbinder-it ishin te mrekullueshme sepse e konsideronin (e merrnin) serizisht patetiken, ndersa Mendes ose tallet, ose e ironizon, ose e perdor ne menyre akademike atë (pra patetiken).

C'est bien ça ?

[korçar]

Po, po kjo eshte (duke thjeshtuar ca kuptohet). Dhe hap kllapat prape : kjo qe them qendron kur e zberthen - hajt po e them - "intelektualisht", pra kur e fjalezon, pra (prape) e kam fjalen "nuk e di se sa te ndergjegjshem ishin Sirk-u apo Fassbinder-i per kete, thjesht keshtu e ndjenin dhe keshtu e percillnin" ; gje qe na nxjerr tek debati i vjeter, ose me mire tek loja e kungulleshkave, qe duhet ta kete qejf Mendes-i : "po mire une e ndjej keshtu - po jo pse keshtu, une e ndjej ndryshe - po pse ndryshe, une e ndjej keshtu - po pse keshtu? - po si? - po ndryshe - po pse ndryshe? - po si? - po keshtu".

Dhe per kete nuk ka nevoje te flas shume, mjafton te shohesh filmat e Fassbinder (edhe te Sirk-ut patjeter) qe jane patetike ne kulm, "patetikisht te shkelqyer" ; po citoj vetem nje shembull "Angst essen Seele auf" - "Frika han shpirtin" (po e perkthej keshtu ne shqip - ne frengjisht "Tous les autres s'appellent Ali"), film ky i frymezuar nga "All That Heaven Allows" i Douglas Sirk-ut. Sikur vetem titullin te vezhgosh mire, "Frika han shpirtin", patetikja gjemon...

[korçar]

Post Scriptum i postit te meparshem : kur flas per "patetiken" i referohem regjistrit artistik, dhe mbi te gjitha etimologjise, aspak nenkuptimit borgjezo-intelektualo-gazetaresko-fals...

"Slumdog Millionaire", i Danny Boyle.
"Papunësia" krijon dëshira romantike ; Hollivudi kërkon të hyjë ne terren të huaj e të zbythë-përçajë-pushtojë Bollivudin... Delokalizim ndër-marrjesh (as e para as e fundit). Jo se i interesojnë filmat, por sytë e 1 miljard e ca shpirtrave. Marketing ëndrash qore. Sa për filmin : gjysëm pallaçollëk, as një tamam. Puna është se Holli shkon i regjur dhe provokues deri ne Indi dhe kujton se mund të zbythë kollaj Bollin, për arsye psikologjike apo psikanalitike, me rampo llaf : përtacllëk dhe ndrojtje, turpshmëri dhe mosguxim pagan "seksual" (shfaqësim ne fakt). Filmi kësaj radhe përfundon me një puthje "ndalje në imazh", radhës tjetër kamera do të zbresë deri poshtë barkut, ku dora e djalit (ose e vashës) do të kalojë mbi vithe e do të tkurret pas rrumbullaksisë... Vazhdimin e gjeni vetë. Punë për profesorim "edukate seksuale" : duhet te rriten dhe Indianët, mjaft më me tredhje e dredhje vithesh për te nënkuptuar atë që Holli ka kohë që e mbart si fond, mbi te gjitha sfond, tregtimi... Zakonoren Bollivudiane, kërcim-vallet e pothuaj ç'do filmi (përveç te filmat e Satyajit Ray me sa njohim këndejzaj), e zbythën te gjeneriku, te titrat, kësaj radhe. Shfaqja e valles : gjoja respektim tradite. Nejse. Për pak konkretësi, kështu dhe puna e "Oskarëve", ata që e prodhuan, duan dhe të konfirmojnë që këtë punën e delokalizimit dhe ç'peizazhimit e kanë përzemër e seriozisht (më shumë se me filma duan te joshin 1 miljardshin me ceremoninë e oskarëve). P.S. Një film te këtij Danny Boyle e mbajnë si kult, "Trainspotting" ; unë s'e kam parë, ç'thuhet?

"Gran Torino", Clint Eastwood.
"Changeling" nuk ja pashe Clint-it, me ç'kurajoi afisha (reklama) e Angelina Jolie, me ato buzet e trasha dhe te varura kesaj radhe, qe mu duk si mafishe. Nejse.
"Gran Torino" vlen si film vetem e vetem si auto-parodi e ikones Eastwood. Regjim klasik dhe ikonografik, s'ka se si te jete ndryshe me Clint-in. Si me femijet, te vjen keq te kritikosh nje plak si Eastwood-i, aq me shume qe i shkreti dridhet e shperdridhet me gjithe fuqine qe ka... Dhe per "hir te se vertetes", pra pasi e djeg, duhet thene se shume e shume nuk i arrijne as tek themra Clint-it.

[autori]

"Slumdog Millionaire", i Danny Boyle.

Kisha vendosur mos ta shihja kete film. Komenti yt me jep nje arsye më teper per te mos nderruar mendim...

P.S. Një film te këtij Danny Boyle e mbajnë si kult, "Trainspotting" ; unë s'e kam parë, ç'thuhet?

E kam pas pare (mesi i viteve '90) kur doli. Asokohe shkoja ndonjehere tek-tuk ne kinema "se shkonin dhe te tjeret". Me kujtohet se me "tronditi" (asokohe) : film histerik, gjoja trondites, tipik i filmave te semure te viteve '90. Zor se do rezistoja ta shikoja deri ne fund, sot...



"Gran Torino", Clint Eastwood.

Besoj se do shkoj ta shoh (nuk po e mbaj fjalen edhe kesaj rradhe, se pas shikimit te "Changelling", me demek isha betuar te mos shihja më filma te plakushit ).

po citoj vetem nje shembull "Angst essen Seele auf" - "Frika han shpirtin" (po e perkthej keshtu ne shqip - ne frengjisht "Tous les autres s'appellent Ali"), film ky i frymezuar nga "All That Heaven Allows" i Douglas Sirk-ut.

Miku yne kino, ka shkruar diçka shume te mire tek blog-u i tij per kete film (qe e adhuroj, sikunder gjithe filmat e Fassbinder-it) : http://kinofili.blogspot.com/2008/10...itte-mira.html

[autori]

“The Curious Case of Benjamin Button” , nga David Fincher

Ky film i ngjan hiçit vete, film karnavalesk. Dhe karnavalet duhen por mundesisht ne te tashmen.

Thone qe interesi i ketij filmi eshte rishikimi permes imazheve (pikerisht imazheve-cliché, qellimisht hollywoodiane !) pra rishikimi permes imazheve i Historise Amerikane te shek XX. Mua m'u duk po aq hiç sa te ishte dukur dhe ty. Per mua, "misteri" i vetem i filmit, nese ka nje te tille, qendron ne deshiren e koheve te fundit te David Fincher-it (regjizorit) per te fituar Oscar, ne te njejten linjë me "Forrest gump" dhe "Titanic", me te cilet filmi ngjan si dy pika uji.

Aman, ti fitoje Oscar-et, e pastaj do perfundoje si Copola ! (by the way: me nje regjister pak a shume te ngjashem, me mire preferoj "Youth Without Youth" te Coppolas, qe eshte ndofta film qesharak, por i sinqerte, te pakten!).

[korçar]

"Rachel getting married", i Jonathan Demme.

Filmi luhatet midis disa referencave te historise kinematografike qe nuk ja vlen t'i permendesh, sepse do kufizonte filmin, aq me shume qe referencat bejne "mu". Film-shembull tjeter i patetikes dhe drames qe ajo ndjell ne çakërdisje e sipër te marredhenieve te "shtetit familjar" (familja-shtet). Kemi te bejme me personazhe tip, te percaktuara psikologjikisht vetvetiu. Nuk eshte diçka e re ajo qe filmi paraqet, por emocionet funksionojne. Si ç'do film qe ka te beje me patetiken, histeria (jo historia) eshte e pandashme, dhe funksionon aq me mire me perzgjedhjen e aktores kryesore e cila (ndjenje krejt subjektive mbase) duket aktorja me antipatike e sistemit hollivud. Me the e te thashe. - Ajo qe me duket interesante ne film, pa studim detajesh, eshte perdorimi i kameres ne qasjen e hapesireva te ndryshme : dhoma e kunderdhoma, lokale e makina, kopsht e park, banje e kuzhine... Menyra e filmimit te hapesirave te ndryshme, dhe ajo qe i ndan keto hapesira, muret, izolimet, me duket nje nga me te bukurat qe mund te kem pare, nder te tjera sepse perkon dhe shtys psikologjine e personazhit kryesor. C'do dhome ç'do porte, çdo mur, eshte diçka qe ndan nje intimitet nga nje tjeter, qe izolon... dhe te pershkosh izolimet njeherazi, njetrajtshmi, "njesyri" s'ka gje me provokuese. Ka diçka te bukur ne marredhenien, plan i afert plan i gjere, pune zgjerim-ngushtimi i hapesirave. Njeherazi, si per shembull nje fytyre, ne plan te ngushte (close-up), kamera rotullohet dhe çel nje dhome te tere, ne plan te gjere, bosh ose plot. Bukur.

[korçar]

"Milk", nga Gus VAN SANT.

Qumësht? Tambël? I bardhe apo kuqo-revolucionar? Jo mor jo. Harvey Milk (shikoni wiki-pedian). Van Sant-i shndrron flamurin e eksperimentalzmit estetik, kinematografik, dramatik, per dobishmeri (jo fjale shume e bukur dobishmeria) politike. Kemi te bejme me nje bio-film (bio-picture). Apo film bio? Nejse. Ne te gjithe bio-filmat, personazhet nuk jane me "imazhe" por mbi te gjitha personazhe (kuptimi teatral), maska pra (dhe maska eshte me pak imazh se ç'duket). Dhe sa here kemi te bejme me maska, fjala qendron e para (dialektike fjalësh e fjalish), paradoksalisht. Per te gjithe ata qe njohin Van Sant-in, me than asht film i Van Sant-it, duhet te mjaftonte... Nuk e di a mjafton kesaj radhe, gjithesesi s'po them me shume. Dy tre gjera te vogla mbaj mend : dobishmeria skenaristike ; fakti qe homoseksualet (ne nje shoqeri mesatarisht borgjeze, dhe krishtero-çifute) jane mbase te vetmet qe "kerkojne" (to claim, revendiquer) diçka jetike, kauze lavdiprurese ; tjeter, fjalet fataliste, vdekjeprurese, "Nuk do te arrij deri 50 vjeç!"; si dhe momentin e vrasjes ne fund, nje nga skenat me te thjeshta e me te bukura.

[autori]

Ne fakt, nuk mund te thuhet se behet fjale per nje dokumentar, por thjsht per nje film mbi nje dokumentar per Jean-Luc Goadard-in.

E rralle sot te degjosh fjalen dhe mendimin e Godard-it. Alain Fleicher filmon regjizorin e famshem ne tre mjedise te ndryshme: ne shtepine e tij ne Zvicer, ne Muzeun Beaubourg ne Paris, gjate pergatitjes se ekspozites se Godard-it "Udhetim ne Utopi", si dhe ne shkollen e artit "Fresnoy". Jean-Luc Godard kemben mendimet e tij me Dominique Païni (drejor i Muzeut Beaubourg ne Paris), me filozofin André Labarthe, dhe me regjizorin Jean-Marie Straub (gallatë, pa dyshim - humori i Straub eshte i famshem ! ).

Ka diçka te habitshme kur degjon Godard-in apo Straub : thua me vete: ah, kinematografia nuk ka vdekur (edhe pse qafiri Godard thote se ajo ka cof me kohe e me vakt, dhe hajde ta çojme ne muzé !!).

Edhe pa pare filmin, takimet e spektatoreve me regjizorin e filmit (ose me bashkebiseduesit e Godard-it) JANE INTERESANTE e mund te ndiqen falas ketu ne video : http://www.editionsmontparnasse.fr/jlg

[autori]

Filmat cerebralë jane nga me te veshtirët per t'u pertypur dhe nga më te veshtirët per te qene të arrirë.
NJë i tillë eshte "L'autre", - Tjetri(a), film cerebral qe fatmiresisht ja del goxhà mbanë !

Historia e nje gruaje tek te 40-tat, qe braktis te dashurin e saj, dhe, pikerisht kur meson se ai ka nje te dashur tjeter, behet ... xheloze ! Dhe kalon gati ne marrni !

Kjo eshte ne dukje historia e filmit, por ne fakt, ky eshte me sakt preteksti i tij. Sepse motivi kryesor i filmit eshte ai i dublimit, dyzimit te personalitetit te njeriut. Per ta bere te kapshme nje gje te tille, regjizoret proçedojne permes "efekteve" (ne thonjeza !) vizuale dhe sonore, pa thirrur ne ndihme psikologjine, edhe pse behet fjale per "psiqikë". Po dhe vetem kjo nuk do mjaftonte: shpetimtarja e vertete e filmit eshte loja e heroines kryesore, aktores Dominique Blanc (qe me sa duket e ka merituar plotesisht Kupën VOLPI, si aktorja me e mire ne Festivalin e vjetshem te filmit ne Venecia).

Film qe, edhe nese te lë disi te dyshimte ne fund te tij, gjithsesi te ndjek nga pas, si puna e atyre endrrave jo fort te mira, shenje qe tregon se "diçka" ka ndodhur mes teje dhe filmit.