Kujtimet e Teki Gjonzeneli

[Brari]

Ka dhe Burra ne mesin e Shqiptareve..

Teki Gjonzeneli eshte njeri nga keta..

respekte per zotin Teki..

--------




OPINION

Si e strehoi “armiku i popullit” në shtëpinë e tij vajzën e vogël të ish-anëtares së Byrosë Politike, Liri Belishovës

28-12-2008 /

Nga Teki Gjonzeneli (Nju-Jork)


Një ëngjëll që nuk e lanë të fluturonte

Në këtë letër po i tregoj lexuesit dhe atyre që ende s’janë të bindur në egërsinë e regjimit komunist, një rast fare të zakonshëm kur Shqipëria sundohej prej baballarëve të socialistëve të sotëm, pa u ndalur tek historitë tashmë të mirënjohura të torturave, pushkatimeve e varjeve në litar, për burgjet e për kampet e internimit. Jo, po flas thjesht se si trajtohej një fëmijë i armikut të Partisë.
Në Hidrocentralin e Shkopetit/Ishte koha e diktaturës së egër komuniste. Po kryeja muajt e fundit të shërbimit të detyruar ushtarak në një repart pune, ku dërgoheshin vetëm djemtë e familjeve të cilësuara “armike të popullit”, antikomunistë... Duke qenë teknik i specializuar për përdorimin e vinçave të lartë, komanda e repartit më urdhëroi të punoja në këtë hidroçentral. Në këtë punë njoha disa inxhinjerë që drejtonin punimet atje si: A.Meksi, B.Selenica, N.Muço dhe në fund me inxhinierin elektrik Z. Fatmir Belishova. Motrën e Fatmir Belishovës, Liri Belishovën dhe të shoqin Maqo Çomon i kishin shpalluar “armiq” të Partisë dhe të popullit dhe i patën syrgjynosur dhe internuar.
Nuk vonoi shumë dhe mua më komunikuan lirimin nga ushtria. Ndërsa isha duke pritur një kamjon për të udhëtuar për në Vlorë në shtëpinë time dëgjoj nga prapa një zë të njohur: Udhë të mbarë o vlonjat! Ishte inxhinier Fatmir Belishova dhe unë u gëzova shumë se në fakt nuk pretendoja të më përcillte njeri. E falenderova dhe u ndamë duke e përshëndetur njeri tjetrin me dorë deri sa kamjoni u zhduk pas një kthese.
Takim në Vlorë/Kishte kaluar më tepër se një muaj nga ajo ditë dhe për punë nuk ma vërshëllente njeri. Si gjithnjë vazhdonin të më shikonin me sy të shtrembër.
Një të shtunë pasdite shëtitjen me shokët e vjetër e zgjatëm deri në Sheshin e Flamurit, në qendër të qytetit. Përkarshi hotel “Sazanit” ulur në anë të tortuarit më kapi syri inxhinier Fatmir Belishovën me një vajzë të vogël. U ndava nga shokët dhe u drejtova për andej.U afrova afër dhe fola me zë të ulët: Ç’e mirë ju solli në Vlorën tonë o inxhinier? Inxhinieri që duket më kishte ndjekur nga larg, u ngrit në këmbë dhe më përshëndeti buzagas: - E di që është juaja por nuk kam ardhur t`ua marr... Një hall më solli edhe mua në këto anë...
U përqafuam duke i thënë, po ndofta kemi mundësi t`ju ndihmojmësadopak për hallin tuaj, si jabanxhi që jeni... Pa e zgjatur muhabetin, inxhinieri u kthye pas nga hyrja e hotelit dhe më pyeti nëse njihja atë hotelxhiun tek hyrja? - E njoh nga larg, po si është puna? - i thashë. - Na duhet një dhomë hoteli sa për të fjetur sonte, po ai nuk e lejon mbesën, e kam vajzën e motrës këtë kukullën këtu. E kemi të ndaluar për fëmijët më tha. Na urinojnë në dyshek! Kur unë u mundova ta bind se, vajza nuk bën gjëra të tilla, ai m’u kthye me të egër: Ajo vajzë nuk është juaja po e armikes së popullit Liri Belishova. M’u duk sikur më ra tavani mbi kokë. Mbeta si i shushatur jo nga sjellja çnjerzore e tij por nga gatishmëria për të mbledhur informacionin në një kohë rekord! Dukej sheshit se unë isha nën ndjekjen e Sigurimit të Shtetit. Po është oficer sigurimi ai, o i dashur inxhinier dhe nuk flet dot me të, i thashë. E pashë që u pre në fytyrë por nuk e dha veten. I fërkoi kokën mbesës dhe i tha me ëmbëlsi: -Mos u mërzit, bija e dajos, do bëjmë si do bëjmë se behar është...
Kuptohej qartë në tonin e atyre fjalëve jo vetëm brenga por edhe dhimbja që ndiente për mbesën,që ishte si një kukull dhe duhej të përballohej që në atë moshë me luftën e klasave...
Ndjeva dhimbje për të dy sidomos për sidomos për vajzën e vogël... Kalova nëpër mend vite të shkuara. Afërsisht në atë moshë isha edhe unë, kur nëna e kësaj vajze Liri Belishova dhe babai i saj, Maqo Çomo kishin arrestuar babanë tim duke e akuzuar si “armik populli”. Edhe sot, pas dhjetra vitesh, në moshën e thyer 70 vjeçare që jam, një gjë më ka mbetur akoma e paqartë: E mendonte vallë në atë pragmbrëmje inxhinieri se, burimi i gjith këtyre vuajtjeve ishte diktatura e proletariatit për fitoren e së cilës patën luftuar dhe punuar edhe prindërit e asaj vajzë të vogël? Fjala diktaturë edhe kur e artikulon të duket sikur të bluan dhëmbë e dhëmballë ... Ajo makinë ogurzezë nuk kursente as fëmijët dhe as foshnjat e prindërve që shpalleshin armiq të Partisë dhe të popullit! E mblodha veten dhe i thashë inxhinierit: Vajzën do ta marr unë në shtëpinë time, paçka se kushtet nuk i kemi dhe aq të mira. Do flejë me motrën time të vogës. Inxhinjeri që nuk e pristë të merrtë këtë rrjedhë mgjarja,foli me gjysëm zëri kush po pyet për kushte tani ...
Nesër në mëngjes do ta shpie tek i ati në ishullin e Zvërnecit ku është i internuar, prandaj të lutem në orën tetë të mëngjezit ma sill këtu.
E pyeta vajzën e vogël për emrin: Më quajnë Drita, foli me gjysëmzëri, si duket nga mallëngjimi që po ndahej me dajon. Duke u kthyer në shtëpi më shqetsonte mendimi nëse do t’i krijonim vajzës ngrohtësinë që ajo meritonte për moshën që kishte? Një fëmijë si ajo nuk mund të kuptonte gjendjen ku na kish katandisur lufta e klasave e shpalluar dhe e ekzekutuar prej prindërve të saj... Dielli kish marrë drejtimin për të perënduar mbi kanalin e Otrantos. Ishte një diell i madh dhe i ndezuar që përmbi ujërat e Sazanit dhe Karaburunit krijonte një hark me ngjyra të mahnitëshme... Kjo pamje e përsëritur me mijëra herë para syve të mi gjithnjë më ngjallte një frymëzim dhe ndjenjë njerzore.
E pyeta Dritën e vogël, në se i pëlqente vendi ku ndodheshim. -Shumë u përgjegj mikesha e vogël si e hutuar nga ajo panje. Dukej me të vërtetë e emocionuar.
Ndërsa unë falnderoja si përherë Zotin për këtë dhuratë madhështore të tij.
Kur këmbët tona prekën rërën e plazhit të vjetër, vajza u shkëput nga unë dhe ja mori vrapit drejt bregut, ku dallgët e detit të qetë të mbrëmjes mezi arrinin të përplaseshin, duke lënë pas një shushurimë të lehtë dehëse... Drita mbushi prehërin e fustanit me xhixhivalle dhe u kthye tërë gëzim tëk unë. Do ia shpiesh mamit e pyeta unë me çiltërsi, po e kuptova shpejt mungesën e taktit dhe nuk vazhdova më tej... -Jo më tha, pa u keqkuptuar, tek mami isha dje midis ca maleve të lartë, shumë larg. Mamin tim nuk e lejojnë të vi në shtëpi dhe, unë nuk e di kur do e shoh përsëri.Qamë shumë kur u ndamë. I prekur nga sinqeriteti i vajzës fillova ta marr me të mirë... Tek “Aulona” u kthyem për ti marrë një akullore. Nuk më hiqej nga mëndja kjo vajzë dhe më vinte shumë keq për të, ndërsa ajo me pafajsinë e vet shijonte akulloren.
Përse vallë ky ëngjëll duhej të paguante haraç vetëm për mendimet e prindërve të sajë ?
Sa shumë armiq kishte kjo Parti! Familja ime filloi të vuante që më 1945 –ën efektin shkatërrimtar të diktaturës komuniste, dhe pas këtyre vuajtjeve pa fund edhe vdekja na dukej asgjë! Drita e vogël m’i shkëputi nga mendimet me pyetjen e saj: Çfarë e keni ju dajon tim? Kam punuar bashkë me të i thashë. Mirë tha Drita po unë si t`ju thërras? Më thirr si të duash, i thashë. Afër shtëpisë, një shoku im pasi mori vesh për mysafiren e vogël më tha me zë të ulët dhe me frikë: Bërë mirë që e more vajzën në shtëpinë tënde . Do të ishte turp e mëkat që ajo vajzë këtu në Vlorë të flinte përjashta, por ki kujdes dhe ruaju se babai sapo ka dalë nga burgu, një vëlla t’u arratis vjet, një tjetër t’u burgos për motive politike, Sigurimi i Shtetit të përgjon dhe vetëm për këtë akt për strehimin r vajzëz mund të përfundosh edhe ti në burg!?
Në shtëpinë tonë/Kur arritëm tek dera e shtëpisë motra ime e vogël, Arrestimja, na doli përpara. Emrin sfidues dhe të çudiçëm, Arrestime, motra ime e kishte dhuratë prej babait tim të cilin e kishin arrestuar 16 vite më parë si antikomunist disa ditë përpara se motra të vinte në jetë. Motra nuk pyeti por e mori Dritën e vogël në krah duke e përkëdhelur. Ajo nuk ju nda mikes së vogël deri ditën e nesërme kur na përcolli përsëri...
Edhe nëna ime e shumëvuajtur e mbuloi vajzën me përkëdheli sado që e mësoi në çast se e kujt ishte. Babai nuk u nddh në shtëpi dhe unë prisja me shqetësim reagimin e tij. Nuk vonoi shumë dhe babai u kthye në shtëpi. Kur ia prezantova vajzën nuk foli asnjë fjalë por u drejtua i heshtur nga guzhina. Kur nënë i shpuri kafen ne dëgjuam këtë bashkbizetim midis tyre: Kini hak ti dhe Tekiu se nuk e dini mirë se kush ka qënë Liri Belishova dhe Maqo Çomo. Po gjynah nga perëndia, i thosh nëna, është fëmijë i pafajshëm dhe nuk mund ta linim rrugëve të Vlorës. Po për ty moj, kujt i erdhi gjynah më 1945-ën që me barkun tek goja dhe me një barrë fëmijë në kurriz të burgosën burrin pa faj, të morën gjith pasurinë, të nxorrën nga shtëpia dhe të lanë në mes të katër rrugëve, a nuk ta bënë këtë Liri Belishova dhe Maqo Çomo? Unë nuk ndërhyra në bisedën e tyre se e kuptoja revoltën e babait, por vetëm të nesërmen në mëngjes u binda se ai i mbrëmëshmi kish qënë vetëm një shpërthim i çastit. Babai bënte punë të rëndë fizike dhe nëna të vetmin privilegj që i bënte ishte një vezë e skuqur për drekë. Në mëngjes babaj para se të ikte për në punë e dëgjuam ti thosh nënës: -Vezën mos e përgatit për mua, zieja kësaj vogëlushes,dhe pasi i fërkoi kokën me përkëdheli u largua për punën e rëndë që e priste në fermë. Trupin tim e përshkroi një ndjënjë e ngrohtë dashurie për tim atë, për shpirtin njerzor të tij. Për darkë nëna na përgatiti syltjash me oris të bluar dhe qumësht pluhur. Vëllai im i vogël që nuk ishte ndier deri në atë çast iu drejtua mamasë: -Racionin tim dhe të Dritës na i hidh në një pjatë. Mamaja duke mos menduar për ndinjë prapësi të Muratit ashtu bëri. Duke ngrënë orizin me qumësht Murati iu drejtua Dritës së vogël duke i thënë: -Mos u habit moj vajzë që po hamë bashkë se “xhaxhi” Enver kështu na mëson,të gjith Shqipëtarët të hanë në një sahan!... Arrestimja i shtroi vajzës së vogël për të fjetur pranë divanit të vet tek dritarja. Iu lut vajzëz për të hequr fustanin por ajo nuk u bind. Pas mezit të natës vajza u trëmb përgjumësh, se e kish pickuar ndonjë insekt. U detyrua të hiqte fustanin dhe ti nënshtrohej mjekimit popullor me uthull dhe me ujë të ftohtë. Me gjith se e kish hequr fustanin ajo e shtërngonte fort në duar dhe kur e pyeti nëna ime se përse nuk e lëshonte fustanin nga dora ajo u përgjegj: Kam orën e babit. Ma qepi gjyshja në fustan dhe do t`ia jap nesër në kohën e takimit... E gjora vajzë... E mora në krahët e mi dhe duke e përkëdhelur me dhëmbshuri atrore e zuri gjumi. Nëna ime e ndjerë, duke fërkuar kokën me lot në sy i thosh me zë të butë: Zoti na e marrtë hakën moj bijë!...
Ndarja/Në mëngjes para se të ndaheshim, nëna e mori Dritën e vogël në krah dhe duke e mbuluar me të puthura e uroi: Diell t’u bëftë jeta moj bijë!... Arrestimja na përcolli deri jsht portës, kurse vëllai na shoqëroi deri në qëndër të qytetit. Duke pritur autobuzin urban, vëllai iu lut Dritës së vogël ti tregonte ndonjë përrallë nga ato që i kishin treguar prindërit asaj. Unë di shume iu përgjegj vajza por njera me partizanë më pëlqen shume dhe filloi të tregonte me entuziazëm fëminor: Partizanët ishin në luftë me Gjermanët. Midis tyre ndodhej një përrua i thellë.Partizanët filluan ti qëllojnë Gjermanët me gurë. Nga ana e Gjermanëve nuk kishte gurë por ishte një tokë ranishte. Ata filluan të gërmojnë në rërë me thonj, por në vënd të gurëve gjenin patate dhe filluan të qëllonin partizanët me patate. Partizanët e uritur u shqepën së ngrëni patate të pjekura, ndërsa Gjermanët vdiqën urije... Të pëlqeu? e pyeti vajza vëllanë tim. Shumë ia ktheu vëllaj im, po bëhu gati moj Dritë e vogël se kështu do na qëllojnë edhe mua edhe ty pasardhësit e partizanëve... Në fakt këto fjalë të vëllait tim Murat Gjonzeneli qëlluan profetike, pasi ai vuajti 19 vjet burg politik si “armik i popullit”!? ... Unë me Dritën hipëm në autobuzin e mbushur plot e përplotë. Një grua me të cilën njiheshim pasi e pa vogëlushen e bukur, e mori në prehërin e vet dhe duke i fërkuar kokën me dashuri e pyeti se e kujt ishte? E Maqo Çomos u përgjegj vajza pa droje. Gruaja sikur ta kish pickuar gjarpëri u hodh përpjetë e shtyti vajzën larg vetes dhe mu drejtua mua me egërsi: Merre Teki këtë “armike” se qenka e sojit tënd dhe na ktheu shpinën me urrejtje.
Ja pra, u tregova një rast fare të zakonshëm për atë kohë dhe sikur të ishte vetëm një rast as që do merrja mundimin t`ua tregoja, e gjith jeta në ferrin komunist qe e tillë çnjerzore.
Ç`u bë Drita Çomo?/Drita e vogël u rrit në internim dhe në tortura psikologjike. Gjithsesi prej shpirtit të sajë të bukur rridhnin vargje plotë dashuri njerzore. Vajza shkruaante poezi që pas viteve 90-të tërhoqën edhe vëmendjen e Ismail Kadaresë. Ajo ishte një ëngjëll që nuk e lanë të fluturonte. Organizmin e saj të dobët e sulmoi kanceri dhe ajo vdiq pa mbushur 20 vjeçe, në mjerim të plotë,duke ju mohuar gjithçka edhe prania e nënës sajë të intërnuar në Cerrik dhe e babajt të burgosur në Burrel. Nga ajo kohë kanë kaluar dhjetra vjet aq sa mua më ka mbetur në kujtesë ai vegim i largët, jo pa kuptim për kohën e sotme.
Le të jetë kjo histori njerëzore një homazh për Drita Çomon dhe për të gjithë fëmijët e brezit tim dhe të Dritës edhe për ata të gjorë që patën një jetë më të zezë se të Dritës, ata që vdiqën në kampet shfarosëse që ngritën baballarët e socialistëve të sotëm dhe që u humbi varri përgjithmonë. Le të jetë ky tregim edhe një thirrje ndërgjegjë për ambasadorin e nderuar të Shteteve të Bekuara të Amerikës në Tiranë, për të ditur se në cilën anë është ky njeri në anën e Drita Çomos dhe Teki Gjonzenelit, apo të atij oficerit te Sigurimit të Shtetit që flaku në mes të katër rrugëve nje fëmijë !?

...

55

[Brari]

OPINION
Enver Lepenica përballet me klithmat e korbave
29-12-2008 / Nga Gëzim Llojdia


Ujët e vjetër dhe zogoria e qenve të diktaturës/Thonë se ujqët e vjetër e shqyejnë vërtet hënën lehonë. Dhe qentë do ta bënin copë, nëse u jepej mundësia. Kështu ujqit dhe zogoria e qenve të ligësisë ishin gati duke shqyer ne vitin 97, atë që quhej demokraci e brishtë e vendosur pas viteve ‘90 në Shqipëri. Dhe kjo do të kishte ngjarë mirë e bukur nëse një forcë dhe shpirti popullor nuk do t’i përballonin shkëlqyeshëm sulmet e kësaj aradhe të tërbuar, që vinin nga nostalgjia e egër, por jo më pak nga regjimtarët e fundit, që sunduan vendin në 50 vitet e fundit të shekullit të XX. Një cifël e kësaj historie që ende e kemi në kujtesë gjendet në botimin më të fundit të studiuesit dhe publicistit të mirënjohur: Enver Memisha Lepenica: “Përballë klithmave të korbave”. Mjegullina ka mbuluar nëpër kohëra enigmën e shumë vrasjeve mister.
Nga zëri varet vdekja ose rrojtja e Shqipërisë/Enver Lepenica është laureuar në fakultetin ekonomik UT me rezultate të lartë ka kryer kurse kualifikime për organizim dhe drejtim, ka qenë drejtor kabineti i Ministrit të Kulturës, si dhe Inspektor i përgjithshëm i Ministrit të Brendshëm me gradën nënkolonel. Është themelues i gazetës së parë opozitare të qytetit të Flamurit “Zgjimi”, autor i librave historikë si: “Vetëvrasjet. Barbarët zbresin në Vlorë”, “Hysni Lepenica-Komandant i Përgjithshëm i Fuqive të Ballit Kombëtar”, “Antologjia e plagëve nën terrorin komunist”, “Pseudonimet e përdorura gjatë Lëvizjes antifashiste 1939-1944”, “Nëpër greminat e përgjakura komuniste” deri tek Klithmat e Korbave, ose e shqyrtuar pak më ndryshe një përballje me klithmat e korbave ose korbzinjve. Penda e autorit Lepenica është një ogur i mbarë në historinë tonë por veçanërisht në publicistikën shqiptare. Është një zë i veçantë, i kthjelluar, serioz.Është një ndër zërat që mund të përfshihet denjësisht në zërin e atyre që aktualisht sot po shkruajnë historinë kombit tonë. Askush nuk e kishte menduar se ai vit aq i mbrapshtë që quhet 97, nuk do ta kalonte pa brengosjen deri në dridhjen nga pikëllimi, nga atentatet dhe tmerret e luftës. Mirëpo zanafilla e hershme e tyre e ka nisur pak më herët. Nga zëri ynë varet vdekja ose rrojtja e Shqipërisë shprehet Lepenica. Është një kartë dërguar PK të Vlorës ku kërkohet ndërgjegjësimi se zëri i atdheut na urdhëron të flasim,të flasim shumë, të flasim çdo ditë është zëri i demokratëve që mjegullina nuk duhet ta mbuloi nëpër kohëra enigmën e kësaj kohe duke zbuluar arkivin e komunistëve dhe mesazhet e tyre vrasëse autori i kërkon qytetarit më të ndershëm që ka qyteti atij që ka ngjyer bukën me shpresën e të nesërmes se udha e komunizmit dhe përdorimi i armëve të saj varroste shpirtrat tanë dhe ëndrrën me shekuj. Ndodhte kjo që tu bëhej thirrje nëpërmjet një zëri të vetëm në truallin e shqiptarëve, gazetës 55, me arsyetimin për të lënë në harresën e madhe, ngjarjet dhe rebelimin e Vlorës se vrasjet,mërirat,inatet,urrjetja që ngjau ne pranverën e përgjakshme të 1997 ishin posacërisht, turpe që u shkonin komunistëve, që kërkonin, kohë për mavrinë Baba Stalinin, një vend lule komunizmi safi enverian. Autori Enver Memisha Lepenica ka sjellur edhe një dokument origjinal që tregon ose më mirë një dëshmi për mënyrën se do të arrihej të riktheje koha e atij mavrisë duke gjezdisur me armë, duke krijuar celula e çeta duke rrëmbyer arkiva e duke bërë zhurmë e plot zullume, për të zhbërë demokracinë etj, pra kë nuk mundoi ajo dreq ’97-e, por që kishte nisur më parë me aksionet e fshehta të komunistëve. Veprimi më i madh i tyre në atë kohë mundej të quhej vetëm si një rebelim i armatosur. E gjithë qeverisja që zbarkoi nga radhët e ushtrive rebele,komitetet e shpëtimit qeverisën me reprazalje duke mposhtnin qëndresën me armë, plumba, burgje, gjyqe nuk besoj se të ikurit në natën e prillit të vitit 85 i ishte harruar emri,nuk kishte. Njihet ndërkohë fakti tronditës - 97 u muar nga armët e cetave rebele,ky ishte edhe parashikimi i zymtë,që autori dhe të tjerë i bënën kësaj kohe përpara se ajo të fillonte të nxinte muret dhe krejt nga godina e saj flaka të shpërndahej.
Unë do të përqendrohem tek disa prej gjithë morisë së shkrimeve që Enver Lepenica ka hedhur në këtë publikim të fundit. Si i pushkatuan komunistët oficerët e policisë në vitin 1997. Orë e trishtuar. E kobshme orë. Orë e ’97. Fjalë kambanash binin në erë. Morte. Plagë.Shenja të thella në trupin e Shqipërisë. Mërina të fshehura ende nxinin. Ndërkaq ky mot i zi mbrinte. Mbrinte me dy numëra përcaktues për lëvizjen e shpirtit. 9dhe 7. Ndonëse i tillë, ky mot, nga thellësia e kraharorit mori mallkimin. Nga iride e syve:solli lotin. Nga buzët dëshpërimi. Nga zemra: rruzuj mallkimi. Mallkuar qofsh ’97.
Kapitenin e parë Gjergj Mehmeti Lepenica e përshkruan të këtillë: Ku i jepje një detyre Gjergj Mehmetit sado e vështirë të ishte ai gjithnjë përgjigjej, Si urdhëron shef! Dhe fluturonte drejt detyrës. Ashtu fluturoi drejt detyrës pa kundërshtime edhe me 4 mars 1997. Dhe nga ajo ditë nuk e pashë më. Autori e përshkruan që ky trim nuk e njihte frikën, i lindur në Tepelenë në vitin 57 u godit pabesisht në Qafë-Gjashtë prej bandave komuniste, ishte vetëm 40 vjeç kur e vranë dhe e dogjën të gjallë komunistët. Ekspertiza nxori 5 plumba në trup, derisa dorëzuan pushtetin të majtët asnjëherë nuk hodhën dritë për vrasësit e Gj.Mehmetit. Kapiteni i parë Viron Rapi, i inkuadruar në vitin 1992 në radhët e policisë u vra më 11 maj 97, kapiten Spiro Toshi ishte 45 vjeç kur ra dëshmor, shprehet Lepenica, i cili sjell të dhëna edhe për dëshmorët e rënë nga radhët e uniformave blu si Nënoficerët Gëzim Shabani, Besim Manoli, Jashar Zanaj, Albert Troqe, Valter Harizaj, Andrea Kanani, Bashkim Bita, Alket Muça, Alfred Kanani, Edi Hasanaliaj për të gjithë të vrarët nga hordhia e bandave. Major I..Kuçi me cilësinë e shefit të Policisë kriminale të Vlorës u ka paraqitur të gjitha të dhënat drejtuesve socialistë të rendit, të cilët i hodhën në harresë figurat dhe gjakun që derdhën policët në luftë me bandat e tyre. Atmosfera atje brenda asaj ministrie socialiste i ngjante një pragmorti të pashpallur ende. Sidoqoftë për historinë e 97 më tragjike mbetet vrasja e oficerëve të SHIK, ditë e rrëmbimit të armëve. Enver Memisha shkruan për kujtimin e veprës heroike të tyre. Për Major Besnik Hidrin, lindur në Durrës në 7 shkurt 66, ishte vetëm 31 vjeç kur u vra në 28 shkurt 1997, kapiten Lekë Qokun, lindur ne 13 prill 61 në Tropojë, trupin e të cilit e çuan tek turmat e studentëve që e copëtuan duke ia prere mishin copa-copa. Po një fat tragjik ndoqi edhe ish-kreun e SHIK Vlorë Shkëlqim Agolli, në Greqi.
Historia siç ka qenë - Enver Memisha Lepenica në 300 faqe libri në përballje, të klithmave e të korbave ka siguruar dokumente origjinale për të treguar arën ku kanë punuar armiqtë e këtij vendi dhe më tepër spiunët e tij. Për cfarë më akuzon mua dhe Fahri Ballliun komunisti Vasil Qesari,shkruan Lepenica duke sjellë argumente dhe fakte historike për Teleblu-në, të parin dhe të fundit TV që u printe me kameran e Qesarit turmave drejt rrugëve të qytetit apo rrugëve përtej Vlorës. Gazeta 55 ka një rol të pamohueshëm kombëtar në vitet kur qeverisja e majtë e kallashit siç e cilëson autori po zhbënte gjithshka dhe çdo gjë që quhej histori, moral, shqiptarizëm. Kundër kësaj gazete u derdhën qindra prokurorë, dhjetëra pushtetarë, kriminele ordinerë e mashtrues, që me plumba kallashi kërkonin t’i mbyllnin zërin dhe kornizën e vetme që dritësonte të vërtetën e errësuar nga pushtetmbajtësit e majtë. Të vertetën historike që janë gjithsesi drithëruese kur ca paloshqiptarë thërrisnin “poshtë flamuri kombëtar”, kur ca palokolenela të ushtrisë së zabërhanit mprehnin shpatën për të goditur figura si ajo e Hysni Lepenicës. Polemika me Odise Grillon, Xhafer Peçin, Xhemil Frashërin dhe H.Maja, A.Mamani tregon se autori ka njohje dhe ka përdorur dokumente autentike për të treguar pse jo dhe mëkatet e mekatarëve. Në të gjitha këto polemika autori ka përdorur një arsenal fjalësh, që shfaqen si një det i thellë. Mirëpo zhbirimi i saj është punë e mundimshme për kritikët, që i bënë rikonjicionin vetëm cekëtinës detare. Vetëm me një kthjelltësi të admirueshme mund të zbulosh perlat e fshehura në këtë thellësi deti. Dhe kjo është një natyrë e veçantë në publicistikën shqiptare. Këtu nuk përsëriten fjalët, por tregohen haptazi krimet dhe dosjet janë përvëluese për killerat. Jo vetëm dosjet por argumentimi i tyre ka sjellë heshtje te krimtarët, përse ata nuk e vazhduan më polemikën, u mbaroi arsenali apo kufomat pak përpara se të binte dielli i mbyllnin në labirinte errësire në varrezat publike, ku binin ende erë nga dora e vrasësve. Mësohen fakte të panjohura dhe më mirë kështu. Kur kam zhbiruar publicistikën e viteve ‘30 jam habitur me mënyrën e shkrimit dhe te fakteve që rendisnin. Memishaj ecën pikërisht nën këtë tragë duke kërkuar e gjetur fakte që i mbërthejnë me shpatulla për muri. Dihej vetëm se furia e saj ishte tejet e rrezikshme për autorin. Mbi dheun e butë, në ditët e asaj pranvere, vendoseshin lule. Derdheshin rruzuj lotësh. Asgjë nga mbishkrimi dhe jetëshkrimi. Mirëpo Memisha guximshëm ecën dhe përkorë gjen shtigje e rrugë për të thyer heshtjen dhe frikën që ua mbyll gojën dhe ua rëndon penën kundërshtarëve. Pa harruar se në pushtet ishin pikërisht mësuesit e atyre bandave dhe frymëzuesit e tyre politikë. Por ka edhe dokumente të tjera që tashmë bëhen pjesë e historisë tonë, një pjesë e saj filloi të lëviz nga këtu, por që e lidh historinë tonë me realitetin e saj dhe vërtetësinë, është hequr llumi dhe ujërat e tepërta. Historianët duhet të mësojnë historinë siç ka rrjedhur. Publicistët duhet të bëhen të vëmendshëm karshi këtyre artikujve publicistikë, që kanë lëngë jete brenda. Asgjë s’mund t’u shtosh ,asgjë nuk mund tu heqësh. Historia siç ka qenë,kjo është moto e historianeve ,mirëpo deri tanimë kemi pasur një histori të falsifikuar për 50 vitet e fundit. Dhe nën këtë ugar ende shkruesit e majtë përvijojnë rrugën e shtrembër brenda kësaj guaske dhe këtij shekulli që ne jetojmë.
Një deputet me vizion evropian - analizë pas zgjedhjeve/Enveri shprehet qartazi se rebelimin më 1997 bëmë ç’mundëm për të shpëtuar Vlorën për të mos u djegur dhe të shkatërrohej por s’mundëm të ndalnim barbarët, që kishin zbritur në Vlorë. U detyruam të iknim zemërthyer, duke e lënë atë në tym e flakë dhe në dorë te komunistëve që e qeverisën siç ua pati qejfi dhe ëndrra. Vitet kaluan shpejt dhe erdhi 2005 shkruan Lepenica. Por kishte edhe një zë kaq të fuqishëm, që na shtynte drejt Vlorës. Ishte zëri i demokratit, qëndrestarit dhe profesorit të universitetit, mikut tonë Bujar Leskaj. Lepenica ka sjellë një publicistikë reale në një analizë kushtuar fitores së deputetit Bujar Leskaj në zonën Nr 94 të qytetit të Vlorës pas 8 vitesh. Në zgjedhjet e 3 korrikut 2005 u vunë përballë dy botë. Bota komuniste me përfaqësues Mezan Malaj dhe bota e re demokratike, e përfaqësuar prej Bujar Leskaj. I pari vinte në këtë fushë pas udhe të gjatë mashtrimesh 8-vjeçare të partisë së tij Malaj u premtoi vlonjateve paratë e firmave 100%, në fushën e së drejtës ligji u shkel haptazi, aksidentet dhe plagosjet në punë nuk regjistrohen në statistikat zyrtare, raportet e paaftësisë në punë nuk paguhen,u mbyll dhe pavijoni i sëmundjeve profesionale. Pra M.Malaj shprehet Lepenica i gënjeu vlonjatet, ai nuk krijoi një Vlorë sociale, por përkundrazi vetë u majm duke vënë pasuri. M.Malaj shprehet Lepenica me mburrje u paraqit në TV se ishte komunist dhe se komunizmi nuk ka asgjë të keqe. Nga ana tjetër Bujar Leskaj siç vë re më të drejtë publicisti Fahri Balliu, “masa për peshën e vlerave të tij është dashuria për Vlorën”. Kështu pra vlonjatët duhet të zgjidhnin njërin prej dy ideologjive; atë komuniste që mbi çdo gjë vë Partinë dhe atë demokratike, që mbi të gjitha vë dashurinë për njeriun. Lepenica përmend se në fitoren e Leskaj në qytetin e Flamurit kontribuan edhe intelektualë me përmasa kombëtare si Dhori Kule, ai u mbështet nga artistët Inva Mula, Ardit Gjebrea, Bujar Asqeriu, Afrim Agalliu, Agron Dine, Nestor Jonuzi etj....
Figura vlonjate me emër dhe besë/“Ditën e premte më 12 tetor 2001 shumë vlonjate kishin ardhur për të hedhur një dorë dhe Sefer Dautit .Kështu nis përshkrimin për këtë demokrat të përkushtuar të këtij qyteti. Seferi rrojti 73 vjet aq sa pa dhe kontribuoi në demokraci,njeriu që nuk pranoi të shkollohej për spiunë, por shkoi në Çeki për t’u shkolluar për inxhinier. Një njeri të mirë është skica për Mimi Risilinë, kurse bujaria e Jaup Xhezos nga Tragjasi i Vlorës i arratisur nga vendi në vitin 1952 u kthye në ditët edemokracisë, edhe Nestur Dhimë Todri nacionalisti.
Këto nuk mund të quhen vetëm shkrime të mirëfillta publicistike,por në radhë njeherëshi për janë dëshmi autentike që i duhen historisë tonë. Gjithmonë vërtetësia e saj është një tempull i paprekshëm,por që në vitet e socializmit ishte e vështirë thyerja,u përdorë edhe falsifikimi,duke mos i qëndruar stoik të vërtetës. Në periudhat e vështira të rezistencës më të fortë të saj, të paktë kanë qenë ata ,që kanë ruajtur pagabueshmërinë me sakrificën e tyre. Kush me shpirt, dikush me trup, kush me influencën e tij, një tjetër me jetën e tij e ruajti nga rreziqet, që kanë qenë jo të pakta dhe shumë kanosëse. Është koha që historinë ta lexojmë siç ka ndodhur me të vërtetë. Në këtë pikëpamja ky libër është një pjesë përmbledhëse e kësaj historisë tonë të ndodhur në një distancë prej vetëm 10 vite larg. Prandaj autori i 7 librave Enver Memisha (Lepenica) duhet përgëzuar për këtë kontribut serioz që si sjell historisë tonë,njëkohësisht i bënë një nder publicistikës shqiptare. .

...

55

[murik]

Hej, heeeeeeeeejjjjj thone se ka Zot,po ku eshte ky Zot o njerez?????

[Brari]

zot eshte vota..

jepe atje ku duhet..

[jul-linda]

e sa e sa femije te tjere si puna e Drites mori ne qafe regjimi i atehershem ...


ndjej keqardhje dhe me prekin shume keto lloj ngjarje kur lexoj , por ta menosh thelle thelle keqardhje ndjej me shume per ate te verberit qe akoma e perkrahin kete regjim ...