Si te behemi zemerbute?

[titi-a]

Si te behemi zemerbute?

1.Prej shkaqeve më të mëdha për zbutjen e zemrës së robit është leximi i Librit të Allahut,subhanehu ve teala.
Me asgjë tjetër nuk mund të zbutet zemra ashtu si zbutet me këtë libër madhështor,çudirat dhe mirësitë e të cilit nuk kanë përfundim.

Andaj,prej mirësive më të mëdha që Allahu ia dhuron robit të tij është inspirimi për lexim të shumtë të Kur’anit Famëlartë lexim me meditim dhe ndikim.
Thotë Allahu,subhanehu ve teala:

“Dhe atyre ua sollëm librin të sqaruar me argumente”.(Araf-52)

Njeriu më zemërbutë është ai i cili kur lexon fjalët e All-llahut, subhanehu ve teala,i dridhet zemra dhe i përmallohet për All-llahun e Lartë dhe i zgjerohet gjoksi.
I lexon ajetet e Kur’anit, të cilat e nxjerrin prej ngushtisë së kësaj dunjaje në gjërësinë e ahiretit, e afrojnë kah premtimi i All-llahut, për të cilin premtim fluturon nga gëzimi i madh duke shpresuar mëshirën e të Gjithëmëshirshmit. Ato ajete, pastaj, e shëtisin ate nëpër kërcënimet e All-llahut, derisa trishtimi i xhehenemit i parafytyrohet në ato momente, ashtu që, zemra i thyhet dhe i përulet All-llahut më tepër.
Mu për këtë, mund të vëresh se ata që më së tepërmi e lexojnë Kur’anin janë njerëzit më zemërbutë,sepse All-llahu,subhanehu ve teala, ua ka zbutur ate,Ai ka thënë:

“Juve ju erdhi këshilla prej Zotit tuaj,në të cilën ka shërim për atë që fshihet në gjoks”.(Junus-57)

Ngurtësia e zemrës është sëmundje, dhe Allahu dëshmon se shërimi i saj gjindet në librin e Tij.
Pra, nuk mund që zemra të zbutet me asgjë ashtu si zbutet me librin e Allahut, subhanehu ve teala.
Ky është shkaku pse Resulullahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i tha Abdullah ibën Mes’udit: “Më lexo Kur’an”, tha: O i dërguar, si të të lexoj ty, ndërsa ty të ka zbritur?
I tha: “Kam dëshirë që ta dëgjoj prej të tjerëve”.
Tha Ibën Mes’udi radijallahu anhu: “Fillova t’ia lexoj suren en-Nisa derisa arrita te ajeti:

“Dhe si do të jetë gjendja e atyre (që nuk besuan), kur Ne do të sjellim dëshmitarë për çdo popull, e ty do të sjellim dëshmitarë mbi ata (që nuk të besuan)? Atë ditë ata që nuk besuan dhe kundërshtuan të dërguarin, do të dëshironin që toka të rrafshohej mbi ta, ngase nuk mund t'i fshehin All-llahut asgjë”. (Nisa-41,42) Te ky ajet më tha: “Mjaft”, e shikova dhe pashë sytë e tij si kishin filluar të lotojnë.”

Resulullahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte njeriu me devotshmëri më të plotë ndaj All-llahut, subhanehu ve teala, ndonjëherë, gjatë leximit të Kur’anit në namaz të drekës, u dëgjonte një zë sikurse vluarja e ujit në kazan. Kjo ndodhte prej qajtjes së tij dhe butësisë së zemrës që kishte.

Gjeneratat e para (selefu salih) e lexonin Kur’anin me shumë devotshmëri dhe kjo ndikonte në zbutjen e zemrës, në shtimin e devotshmërisë dhe në zgjërimin e gjoksit.
Ka ndodhur shpesh,kur ishin të hidhëruar, lexonin ca ajete dhe menjëherë iu zbutej zemra, kur u vinin të mira nga kjo dynja, lexonin ca ajete dhe menjëherë e jipnin atë pasuri në rrugë të All-llahut, subhanehu ve teala.

Pra,ai që do lumturinë e plotë, të jetë zemërmirë dhe punëmirë, atëherë le ta zgjedh për udhëheqës të tij Kur’anin Famëlartë në çdo gjë.

2.Prej shkaqeve është edhe duaja (lutja).Ta lutë All-llahun për zemër të butë e të devotshme dhe të kërkojë mbrojtje nga zemra e ngurtë. Poashtu të kërkojë nga All-llahu, subhanehu ve teala, mbrojtje prej fitneve dhe sprovave të ndryshme të cilat ia ngurtësojnë zemrën.

3.Bamirësia ndaj prindërve.Ai i cili u bënë mirë prindërve dhe e futë gëzimin në zemrat e tyre, All-llahu i zgjeron gjoksin, ia ndriçon zemrën dhe ia bënë ate të butë.
Dhe ashtu bëhet meritor për xhenetin, banorët e të cilit u zbuten zemrat dhe u zgjerohen gjoksat çdoherë kur bëjnë, shohin apo dëgjojnë për mirësi e devotshmëri.

Kush është i lumtur?! I lumtur është ai i cili është bamirës ndaj prindërve, i cili duke mos e harruar hakun dhe vlerën e nënës dhe babës u ka bërë mirë sa ka mundur.
Këtë njeri, mund ta vëresh se çdoherë kur del prej shtëpisë së prindërve, prindërit e tij i ngrisin duart për të bërë lutje për të birin (bijën).Ashtu që e mbulon mëshira e All-llahut kudo që të gjindet.
Mund ta vëresh se ky njeri ka zemër të butë dhe është vepërmirë.

Si dhe, e kundërta me të kundërtën.Prej shkaqeve më të mëdhaja që e ngurtësojnë zemrën është mosrespektimi i prindërve –All-llahu na ruajtë.

4.Vizita e farefisit. I viziton mixhallarët,hallat,dajallarët dhe tezet.
I viziton edhe nëse jetojnë larg.Hyn në shtëpitë e farefisit duke qenë bamirës ndaj tyre,i kënaqur me mikpritjen,dashamir i farefisit dhe i devotshëm ndaj All-llahut,subhanehu ve teala.

Pra,kush kujdeset për mbajtjen e lidhjeve farefisnore edhe All-llahu do të kujdeset për të, e kush nuk kujdeset për ato lidhje, edhe All-llahu nuk do të kujdeset për atë njeri.
Kur All-llahu, subhanehu ve teala, do të kujdeset për të, atëherë ai do të bëhet prej njerëzve më zemërmirë dhe zemërbutë. Rrallëherë mund të gjesh njeri zemërbutë, e i cili nuk kujdeset për lidhjet farefisnore.

5.Dashuria e dijetarëve dhe njerëzve të mirë. Poashtu edhe lutja për ta, qofshin të gjallë apo jo.
Njeriu zemërbutë i do dijetarët, i do ndejet me ta dhe ka dëshirë të dëgjojë fjalët e tyre.
I do për shkak se ulematë janë njerëz të All-llahut, njerëz që i respektojnë urdhërat e tij, njerëz të cilët i thirrin të tjerët në praktikimin e ligjeve të All-llahut dhe mundohen t’i largojnë prej gjërave që i ka ndaluar All-llahu, subhanehu ve teala.

All-llahu i ka mbivlerësuar dijetarët ndaj njerëzve të thjeshtë, atyre ua ka besuar këtë fe, sidomos imamët e gjeneratave të para, kolosët nga koha e sahabëve, tabiinëve dhe etbau tabiinëve.
Ata i përmendim vetëm për të mirë, lutemi për ta, përmendim veprat madhështore të tyre dhe flasim rreth vlerës së tyre.
Ndërsa, dijetarët që i kemi gjallë, i vizitojmë, lutemi që All-llahu t’u jep të mira ashtu si lutemi për vete, e All-llahu di më së miri se çka është e mirë dhe e dobishme për këtë ummet.

6.Bamirësia ndaj të ngratëve. Thotë All-llahu, subhanehu ve teala:

“E ai nuk bëri gjë për të kaluar udhën e rrëpirët. E ç'gjë të mësoi ty se ç'është rruga e rrëpirët? Është lirimi i një skllavi, ose dhënia e ushqimit në kohën kur mbretëron uria.
Ndonjë jetimit që është i afërt, ose ndonjë të varfëri që e ka molisur varfëria. E pastaj të bëhej prej atyre që besuan, që këshilluan njëri-tjetrin për durim dhe që këshilluan për mëshirë”.
Shih mirë, se pas atyre ajeteve tha: “E pastaj të bëhej prej atyre që besuan, që këshilluan njëri-tjetrin për durim dhe që këshilluan për mëshirë”. Beled 11-17)

Pra,zemërbutë është ai që këshillon të tjerët për mëshirë, por, kur? Kur e kaloi udhën e rrëpirët, e cila është shumë e vështirë d.m.th. lirimi i robit. Ndërsa, ajetet: “ose dhënia e ushqimit në kohën kur mbretëron uria.
Ndonjë jetimit që është i afërt, ose ndonjë të varfëri që e ka molisur varfëria”, ndonjëherë është më madhështore sesa lirimi i robit, për shkak të gëzimit të madh që futë te i ngrati (i varfuri). Paramendo një vejushë muslimane e cila nëpër mbeturina publike kërkon diç për t’i veshur apo për t’i ushqyer fëmijët e saj. Në këtë moment i afrohesh dhe i dhuron diçka që ia plotëson nevojat e saja. Paramendo se çfarë gëzimi dhe mëshire do të përjetojë ajo në këto çaste.

Vallahi, prej këshillave më të mëdhaja që i japin dijetarët dhe që më së tepërmi u japin rëndësi është:bamirësia ndaj grave të dobëta.
Andaj, dije se kur të takosh ndonjë grua muslimane të nevojshme dhe i ndihmon në largimin e asaj nevoje, dije, se posa të largohesh prej saj, do ta ndiesh butësinë dhe devotshmërinë e zemrës në sasi që vetëm All-llahu e din!

Njerëzit janë gradë-gradë, shumë njerëz e kanë arritur lumturinë e kësaj bote dhe të tjetrës, si rezultat i lutjes së ndonjë gruas, që e ka bërë në terrin e natës apo në dritën e ditës.
Resulullahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “Ai që kujdeset për vejushet dhe jetimat ka shpërblimin sikurse ai që falet pandërperë dhe agjëron pandërprerë”.

Lusim All-llahun e Madh,Zotin e Arshit të madh të na bëjë zemërbutë e zemërmirë.

Lutja jonë e fundit është:falënderimi i takon Zotit të botërave,ndërsa paqJa, mëshira dhe bekimi qoftë mbi Muhammedin,familjen dhe shokët e tij.