NGA DASHURIA...tregim nga KUJTIM DASHI.

[Kallmeti]

************************************************** *******

NGA DASHURIA...

TREGIM

Nëse çdo udhetimi do t'i vija pas një cilësim,atij udhëtimi mes për mes Europës do t'i thojsha: i të papriturës më interesante në jetën time!

Në BAri të Italisë mberritëm shumë vonë,aty rreth të dymbedhjetës dhe për të na uruar mirëseardhjen mikpritësitsikur kishin nxierrrë nje shi të situr e të thantë.

"Orkestër jeni ju?" - na shpotiti një udhëtar,me siguri nga Shkodra,ngaqë ecnim karvan njëri pas tjetrit apio ngaqë për shkak të statusit tonë na krijonin lehtësira në proçëdurat portuale në kurriz të udhëtarëve të tjerë, që mbanin rradhët e gjata nën shiun e situr e të thantë. Sapo hymë në stacion,ndieva një zë të njohur:

-Profesor!

Drejt meje,fytyrëçelur ,sikur po fluturonte ia behu një grua e re që në ato pak sekonda dhe me ate ndriçim nuk mundja kurrsesi ta shqueja se cila ishte.Kolëget e bashkise po më vështronin nga unë dhe nga grueja e re të cilës i ndrisnin sytë nga gëzimi.

-Profësor,jam sfungjeri,s'të kujtohem vertet ?!

Mu hodh në qafë.Ndieva të më lageshin faqet nga lotët e saj.

-Si ta harroj sfungjerin unë!- i thashë dhe zumë të qeshnim, duke kujtuar ngjarjen.Provova ndjesinë e rigjetjes se një relikeje të humbur a të harruar kushesi se ku.Atëbotë isha drejtor në një shkollë të mesme në periferi të qytetit dhe në fund të qershorit sipas tradites bëmë mbrëmbjen e matures.Po kërceja më gruan e re qe kisha përballë.Deri ateherë ajo s'kishtë lënë vallëzim pa kërcyer.Si në flutur fluturontë nga lumturia.Që mbytur në djeresë."Si të dukem profësor?"- më pyeti."Mua më duket sikur po kërcej një një...sfungjer të qullur!"-i thashë.Kam parë shumë qeshje, po atë veshtirë se do ta harroj.

Kolegët e bashkise kishin nisur nga romuzet dhe zërat e tyre vinin farë pranë nesh dhe tashme i dëgjoja qartë."Po e kaloke mirë këtë javë!"-ia priti njëri prej tyre."Pa le na hiqet edhe si esnaf i madh"-ia priti një tjeter. "Për një javë e perfeksionon gjuhen" shtoi një i tretë.

-Nese vjen nga semafori, të lutem mos më thirr profesor..Më vjen turp nga koleget e bashkise...-i murmerita asaj si një njeri i zenë në faj.

-Proferor ç'na thua ashtu?O ç'ëstë ajo fjalë!?Unë nga semafori?!Eja të të njoh më burrin tim.Mario, Mario!-i thirri një djaloshi rreth të tridhjetave me syze dhe flokë të rena perpara, i cili po e veshtrontë si i hutuar skenën.Mbantë për dorë një femijë të vogël si nja tr-kater vjeç dhe mes kembeve të gjata kishtë futur disa çanta udhëtimi.

-Jemi njohur në fakultet,njeri i mrekullushem.Është detyruar tashti detyruar nuk mund të them kështu...Po k një gjë është e vertete e ka mesur shqipen shumë mire!Do ta shohësh vetë,profesor.Është inxhinier ambientalist.Mario,Mario...

2.

Kur mbërritem në Shtutgart, flokët e dëborës përse ma ngacmuan fantazinë për të gjetur medeomos një krahasim,ndonëse në atë pragmuzg kisha shkelur për herë të parë në vendin ku thuhej se kishte lindur maksima e njohur se "çdo krahasim çalon" .Më dukej se pa atë krahasim dëbora do të endej e endej dhe s'kishte ku të binte.Si apla fiku,thashe me vete.Tërë ruges kisha bërë gjumë si një neon i prishur,ndizu e shuju.S'doja të më shpetontë asgje për pa e fiksuar në kujtese.Duke patur një vize Shengen i dhashe shpejt fund medyshjes e brerjes se ndergjegjes se po ndahesha papritur nga grupi i këshilltareve bashkiakë ose nga "orkestra" siç na pagezuan në Bari.Ishim një delegacion i rradhe,prej tetëmbëdhjetë vetësh që do të benim vizitë zyrtarë në komunën e Pesaros.

Nuk humba shansin e rrallë të bëja një udhëtim nëpërmes Europës si mik i Shabanit shoferit kosovar që bëntë linjes Bari-Shtutgart."Ti veç hajde burre i dheut,se qe besa nuk ke nevojë për me e futë dorën në gjep për kurgjasend.Pa shih sa vende bosh kam në autobuz!Ke për të parë,kam me të çue bash te patriotet e tuaj qe baj be qe si ke pa tash dhjete vjet.Apo ke ndroje sa janë pak tanë ky delegacion!Pasha sytë e ballit edhe pa ty bajnë se bajnë në qoftese duhet me vu ndoj firme ndokund apo jo burra?!-iu drejtua këshilltareve të tjere dhe pa priturpër të marrë pergjigjeprej tyre shtoi:-"Paj shyqyr që m'u dha rasti t'ia kthej një vllajit tim ç'ka keni ba për ne gjatë luftës në Kosovë!"...

3.

Darka ishte shtuar në një lokal që me të thënë mendja dukej se ishte në Shqipëri.

Patrioti me të cilin do të me takontë Shabani kishte qenë edhe një ish-kolegu .Kishte ikur në korrikun e njëmijëenëntëqindenentëdhjetës.Për nderin tim atë mbremje Visari,i zoti i shtepise thirri plot shqiptarë të tjerë"Do të njihemi aty,me të gjithë!"-më tha i gazmuar.Në çastin e mbramë kish ndërruar mendje për ta shtruar darkën jo në shtepi por në ketë lokal.S'ma priste mendja që të gjeja Drinin tim,lumin tim në tabelen e atij lokali.Nuk mund te thoshje se sa burra dhe sa gra,djem e vajza po darkonin aty.Disa prej tyre qenë veshur me rroba kombëtare dhe m'u duk se nuk kishin ardhur për të darkuar por për te dhënë shfaqje.

Filloi të më bënte pyetje për qytetin tim edhe e zonja e shtepise të cilën e shifja për herë të parëIshtë një grua ndoshta mbi dyzet vjeçe por e mbajtur mire që s'ia ndantë syte Visarit sikur të ishin në gjatëmujorin e parë të marteses ose fundja në të dytin.Fliste një shqipe mjaft korrekte me ndonjë theks ose ndoj fjale gjermanë nëpër të si të gjithë shqiptaret qe kishin atje një dekadë.U mallëngjya kur i thashe?"Zonjë rralle,shume rrallë mund të qëllojë të ketë një përputhje aq prefekte në mes emrit dhe vete personit qe e mban ate!Ju keni gjetur një visar të vërtëtë!"E kisha ndiere shumë mungesen e tij sa nuk mund ta shprehja më fjalë.Më pyeti për disa familje të njohura në qytetin tim.Kur diçka ngatërrova në përgjigjen time,ajo befas më ndërhyri më politese e më tha"E kanë shtepinë në lagjen Varosh dhe jo në Skenderbeg.Në Skenderbeg kanë patur babanë,dritë pastë Sandrin.Këtë e di mirë unë"."Po Froku pi me tani rakiË-më pyeti për një mikun tim te vjeter".

Edhe atë e njihke?!Pi si nuk pi!Madje tani për ketë është shpallur "Artist i Popullit"Ngaqë ishtë i njohur eshe për darkëtarë të tjarë të cilët i ngritën veshet pipëz kur u përmend emri i tij dhe po më shihnin më kureshtje.U shtrëngova tiu tregoj një histori gazmorë për të se kur e qysh e kishte marrë atë titull të lartë."Mora një ditë në makinën time një mesues të nderuar.Do të venim në Tiranë në një sesion jubilar.Për të më ngacmuar mua më thotë"JU shkrimtaret dhe artistet e keni pak qejfe rakinë!"

"Mundet"-i thashë

"Jo mundet por e pini pak,-nguli këmbë mesuesi

"Aaaa të ishtë kështu profesor babai im qe ka tash pesedjetë vjet qe pi rakinë do të ishte bërë deri tani Artist i Popullit ,apo si po thoni ju tashti,Mjeshter i Madh i...Rakisë!- ia ktheu Simoni i biri Frokut,shoferi im"..

-Keni kohë pa vajtur në Lezhë?-pyeta zonjën e shtepisë

-Po unë,-tha-unë... nuk kam qenë kurrë as në Lezhë as në ShqipëriEnde s'i kam aprë ato vise..

-Si,si?!

-...

-Keni lindur këtu në Gjermani dhe pa shkuar asnjeher në Lezhë dini kaq shumë për Varoshin,për Skenderbegun,për Frrokun,Mjeshtrin e Madh të..Rakisë,ndoshta më mire nga unë?!

-Po unë nuk jam shqiptare,-vazhdoi ajo më një natyrshmëri të admirushme,-jam zvicerane me origjinë po u martova me Visarin,jetova me shqiptaret nga Lezha e Shqipëria,mesova gjuhën shqipe,mësova edhe për njerezit në qytetin e burrit dhe u lidha me ta..

Shtanga nga habia..
************************************************** **
marre nga http://www.lezha.net/kdashi.htm

[tironce85al]

cool histori e bukur. flm qe na e solle ketu. me repsekt sweetie

[macia_blu]

historia e bukur, ama shkrimtari i"madh" nga l;ezha me emrin kujtim dashi (qe e kam edhe mjaft mik....) eshte shume medioker ne stil e ne rrefim e ne krejt... c'ka ti bej se eshte nga lezha?!!!