Shelgu i fundit - Tregim

[Theodhoraq Ciko]

Theodhoraq Ciko

Tregim

Shelgu i fundit

Edhe sivjet, krijuesit ishin mbledhur në hollin e hotelit . Jo si vitet e tjera. Ishin shumë pak krijues, për të mos thënë se këtë vit ishte turp dhe dështim ai aktivitet. Në podium u ngjit një plak rreth të tetëdhjetave. Ishte fituesi i vitit dhe për të cilin sipas traditës do të mbillej pema e tij simbolike. “Mos thuaj pemë i dashur- pëshpëriti një gazetar,- por shelg. Përvit nga një shelg kanë mbjellë” . “Për një krijues mbillet shelg shprehu habinë një krijues i ri”. “Po shelg mbillet se jemi në ekonominë e tregut dhe një bli do të kushtonte sa nuk vlente as ai krijuesi plak që po i mbillet pema. Nuk kanë ndërmënt që organizatorët të dalin me humbje. Një gjë kaq të thjeshtë nuk e kupton”.
“Në anët tona shelgu është një pemë që përdoret shpesh si një ofendim që i bëhet tjetrit. “Ik ore shelg” në kuptimin më të rëndomtë të fjalës. Mbase organizatorët e dinë që këta që kërkojnë me patjetër që tu mbillet pema janë shelgje me gjith mënd dhe ia u mbjellin pa pasur problem se dikush do të ankohet për këtë”.
‘Mos vallë me degët e shelgut këta persona që me isistim kërkojnë që tu mbillet ajo pemë duan të mbulojnë mëkatet e një kohe të shkuar, se shelgu ka kurorë të madhe dhe degët i lëshon deri përdhe”
“Patjetër, se deri tani, përjashto ndonjërin, që të gjithë që kanë fituar pemën e shelgut, janë mëkatarë të një kohe që tashmë ka perënduar”
“Paskan gjetur një mënyrë për të shpëtuar nga makthi që i bren ndërgjegjen e tyre, bukur fort”.
“Më keq akoma, njëri syresh kërkonte që pas mbjelljes së shelgut të bëhej dhe qytetar nderi i qytetit, dhe kush, ai që sa do që ti riteshin degët shelgut nuk ja mbulonin dot mëkatet që kishte bërë në atë kohë”.
Tani le të hidhemi te shelgu i fundit. Plaku u ngjit në podium dhe i skuqur në fytyrë nuk tha asnjë fjalë. E kujt t’ja thosh. Pesë veta ishin përballë tij. Megjithëse ishte në delir të plotë ai u duk sikur u fye nga kjo pjesmarrje. Edhe mediat nuk ishin të gjitha. Aparatët e xhirimit nuk bënë shkrap. Dikush pyeti : Ku do të mbillej pema?
- Pema është mbjellë disa ditë më parë për arsye se duhej vaditur, se me të gjithë pemët e tjera që janë mbjellë vitet e fundit kemi pasur probleme pasi na thahen.-
E si mos thahen shelgjet kur mbillen në një tokë të thatë ku shelgu nuk mund të mbijetojë.
“Më mirë që i mbjellin aty, le të thahen se ashtu e kanë hak”
Me një pjesmarje të pakët dhe me disa fjalë të thata në adresë të shelgut të mbjellë u mbyll kjo histori atë ditë.
Por jo për lexuesin tonë. E forta fillon tani.
Plaku ynë i shelgut, ngriheshe që me natë, pothuaj përditë, në ditët e nxehta të beharit dhe me një ibrik në dorë, mbushur me ujë, bënte njëkohësisht dhe gjimnastikën e mëngjesit, shkonte dhe vadiste shelgun e tij. Kjo punë bëhej deri sa fillonin shirat e vjeshtës. Por vaditja e shelgut, nuk është për të thënë, por po e them, plaku nuk mjaftohej vetëm me të, por hidhte shikimin nga shelgjet e tjerë dhe me delikatesë që të mos e shihte njeri gjoja sikur vadiste me ibrikun që tani e kish bosh nxirte atë mikun dhe u bënte shurrën . Kuvendonte me veten: “Do të riteni ju para shelgut tim, unë dhe pak kohë jetë kam dhe nuk më durohet sa ta shoh që degët e tij të më mbulojnë të gjithin, do të thaheni ju, e kush u bë merak për ju” Ai dëshëronte që të ishte shelg mbi shelgje. Por ishte gabuar i gjori plak se me të filluar shirat e vjeshtës, shelgjet e tjerë që kishin duruar dhe rezervuar gjithë atë urinë fillonin dhe harliseshin për shtatë palë qejfe. Kjo u bë shkak që plaku një mëngjes, duke u dridhur tani më nga mosha, nxori një gërshërë dhe i preu disa degë të shelgjeve kolegë.
“Tani le të vdes, shelgu im qëndron mbi të gjithë shelgjet e tjerë”.

Shtator 2008