Oda ( sofra ) Drenicake

[alem_de]

Njani shkoi pe pyet Hoxhen .se a duhet me e nigju gruan.Hoxha i tha jo vallahi gruan nuk ban me e nigju.Eh tha mir paskam ba,se me tha gruaja me ta pru do mjalte e une nuk i ndigjova.Jaaaa ka ni here kur esht e mecme duhet me e nigu...........shko e ma bjer cat mjalt mu.

[dardangashi]

-SHaqir islami i verbovcit, per dreke kish pas hanger veq buk e speca te djegst.I shkojshin lot e njers, e veten me tahmin sa speca i hangre deri tash?Ai po thot poj vallahi nja 10 speca po,mire shaqir na trego cili te dogj ma fort?Shaqir ju thot veq djegsimin e par e kom marre vesh, kurse kta tjert nuk di met kallzue se jan perzie djegsimet..

[salihaj]

Sot në mëngjes mu njomen faqet, si kopshti i mirë qe njomet me ujë të freskët nga burimi! Kur lexova rreshtat qe do i shkruaj në vijim. Andaj në përfundim erdha se: Fjalët e mira i ngjanin një kopshti përrallor. Ndërsa fjalët e liga i ngjajnë shkurreve dhe barojave të këqija! Fatkeqësi qe në n ë parlamentet tona më shumë kanë marrë përmasa të mëdha barojat dhe shkurret, sesa pemë e perime përrallore. Nuk ja vlen!
Amanet mori grua,
varrin me frengji e due,
t’i shoh fushat jeshilue,
t’i shoh shqerrat tuj lodrue,
t’i shoh Çikat n’kru tuj shkue,
t’i shoh bujqit tuj punue,
t’shoh flamurin tuj flakure!””

[dardangashi]

O trime
SHqipe permbi male
bini mbi armiqe
shkrepni si rrufe
I
O trime.
Ne gjoks çu godite
token qe e deshte
Ti me gjak vadite.

[salihaj]

Sot ju uroi: dy vepra të mëdha të Kombit Shqiptar !
Me krenari të pa përshkruar, më gëzim të thellë nga zemra dhe shpirti, gjunjëzohem dhe lotët me pikonin, jo lotët e dhembjes, por të gëzimit dhe krenarisë ndaj Zotit qe me fali dhe mi dhuroi dy dhurata të ëndrrave të mija, e qe mija e mija shqiptarëve nuk ua dhuroi, nuk ia dhuroi as babait tim si mësues i parë i asaj kohe i cili vdiq me atë shpresë. Mija e mija shqiptar vdiqën me vajë në buzë për një bashkim kombëtar, për vepra të kombit shqiptar siç janë Abetarja dhe Rruga e Kombit, por vdiqën me krenari dhe shpresë se një ditë do të ndodhë kjo ngjarje historike dhe do e përjetojnë pasardhësit e tyre. E vërteta për mua gjithmonë ka qenë koha dhe hapësira! Ja pra në kohë dhe hapësirë u kurorëzuan dy vepra të mëdha qe janë udhërrëfyes i veprave tjera qe i kultivon populli shqiptar.
Nuk ka më kalim kufijsh në mënyrë ilegale, e as shkrimi i shkronjave të para në dërrasë të zezë dhe atë me copa gëlqereje.
Ty Sofra e Drenicës mikesha dhe miq të dashur edhe të gjithë shqiptarëve Ju uroi këto vepra ti trashëgoni dem baba dem.

[Pa_doreza2]

Z.Salihaj

Z.Çaushi

Pershendetjet e mia me ket kenge

[Çaushi]

Z.Salihaj

Z.Çaushi

Pershendetjet e mia me ket kenge

http://www.youtube.com/watch?v=VjWsU...eature=related

Faleminderit shume Pa_doreza2!
Edhe une te pershendes Ty... dhe gjithe frekuentuesit e temes....
e ne vecanti mikun tim te çmuar, SALIHAJ....

[salihaj]

Pa e përmend Mic Sokolin nuk mundem kur në dasmën e Gjetës thotë: “Ah mirë qenka pas çdo lufte ta bëjmë nga një dasmë, po pushon trupi e po kënaqet shpirti!”
Të nderuar miq, si gëlqerja qe e pinë ujin, ashtu edhe shpirti im i thithi këto dy këngë qe mi uruat për këto dy vepra të cilat ja freskuan shpirtin kombit tonë.
Përshëndes të gjithë ata qe "ngrënin" në Sofrën e Drenices, ne veçanti ata qe më uruan veprat me këngë aq te vrullshme kombëtare: Pa-dorëza dhe Çaushi

[Kreksi]

Sot ju uroi: dy vepra të mëdha të Kombit Shqiptar !
Me krenari të pa përshkruar, më gëzim të thellë nga zemra dhe shpirti, gjunjëzohem dhe lotët me pikonin, jo lotët e dhembjes, por të gëzimit dhe krenarisë ndaj Zotit qe me fali dhe mi dhuroi dy dhurata të ëndrrave të mija, e qe mija e mija shqiptarëve nuk ua dhuroi, nuk ia dhuroi as babait tim si mësues i parë i asaj kohe i cili vdiq me atë shpresë. Mija e mija shqiptar vdiqën me vajë në buzë për një bashkim kombëtar, për vepra të kombit shqiptar siç janë Abetarja dhe Rruga e Kombit, por vdiqën me krenari dhe shpresë se një ditë do të ndodhë kjo ngjarje historike dhe do e përjetojnë pasardhësit e tyre. E vërteta për mua gjithmonë ka qenë koha dhe hapësira! Ja pra në kohë dhe hapësirë u kurorëzuan dy vepra të mëdha qe janë udhërrëfyes i veprave tjera qe i kultivon populli shqiptar.
Nuk ka më kalim kufijsh në mënyrë ilegale, e as shkrimi i shkronjave të para në dërrasë të zezë dhe atë me copa gëlqereje.
Ty Sofra e Drenicës mikesha dhe miq të dashur edhe të gjithë shqiptarëve Ju uroi këto vepra ti trashëgoni dem baba dem.

Per çdo shekull nga një fitore i nderuari salihaj, por që te dyja jane kryevepra universale por që ma s'shumti na u duheshin neve dhe i gezofshim !
Ka mbetur edhe problemi i energjis elektrike..shpresoj s do realizohet ne kete shekull mos e presim tjetrin..shendet oda e Drenices !

[Kreksi]

Avanturat e Zhak Markut në Boten tjetër...

*Permbledhje* nga Proza* Popullore** e Drenicës nga* Anton Qetta
Falemnderoj mikun* tim Salihaj për* rishkrimin e këtij shënimi.

Ish kanë ni hallë edhe i kish pasë tre djem edhe ' i çikë. Çikën ja kish dhanë Yzyr Mretit. Kur ja dha çikën, e lan vaden me ja pru çikën dhandrri s'pari. Kaluan shumë ditë vadja kapërcei e mreti s'ja çoi çikën. U ba marak halla çka e gjetë çikën e dhandrrin qi s'erdhën. Po thot djemve:
- A po shkoni me kqyrë çka u ba puna e çikës qi s'lujtën, a po shkoi une?
- Jo nanë, po shkojmë na po kqyrim, - thanë djemt. U çue e shkoi djali i madh, dhanrri ish kanë gjyzgyngji e gjithë ditën lodrojke posht e nalt e n'akshma shkojke n'shpi. Si shkon në atë mramje n'shpi, hini n'oborr ja niu erën musafirit edhe i tha t'shoqes:
- Grua na ka ardhë ni musafir. Me na pre ' i knues e me na ba ni darkë t'mirë. Ja çoi grueja darkën. Hangrën e shkuen me fjetë. Nesër i tha mikut:
- Çou mik, dalim e kqyrim mylkun ka e kam.E eni anej e knej bahçeve; e çoi te bunari; e muer 'i lulë i ra mikut me ta dhe e bani mikun gur. Kështu u ba gur djali i parë.*
*
*Djali i dytëNana e vet priti se po i shko xhevapi prej djalit. S'lujti kurrgja. I thot djalit të dytë:- Loke nuk na erdh xhevapi pej vllaut jot. S'di qka u ba me ta. A po shkon me kqyrë, a po shkoj unë?- Jo nanaë, se shkoj unë - tha djali i dytë.
Muer rrugën e shkoj te dhanrri. Dhanrri s'ish kanë n'shpi. I duel motra para, u fal me ta edhe e shtini n'shpi. N'pramje n'aksham Yzyr Mreti erdhi. Sa hini n'oborr, po e nien erën qi i ka ardhë i musafir. Po i thot shoqës:- Gru, prena ni knues e bana ni darkë t'mirë.Grueja e bani darkën. Hangrën këta dy e ranë me fjetë. Nestrit e çoi edhe kta me i kqyrë bahqet e, kur u afruen te bunari, e kapi ni lulë e po i bje mikut e bani gur edhe vllaun e dyt.
Kaluen do ditë e s'lujti gja. E ama u ba marak. Hupen dy djemt, e për çikë gja me ditë jo. Po i thot nana ni ditë djalit ma të voglit, Zhak Markut:
- Loke, nuk na erdh xhevapë pej vllaut jot. S'di shka u ba me ta. A po shkon me kqyrë a po shkoj unë?
- Jo nanë, rri ti n'shpi, - po i thot Zhak Marku, - se unë shkoj e kqyri.
U nis Zhak Maru, e dikur shkoj te dhanrri. Kur shkoj atje, po e pret motra e po flet me ta. Dikur i thot:
- Valla, mirë ke ba si ke ardhë e mirë s'ke ba, se kush po vjen n'kit derë, po e myt Yzer Mreti.
- Hajrli koftë, bre motër, se kallaj bahet.Vjen dhanrri n'aksham. E nien erën e musafirit.
- Grue, - thot - e kena ni musafir. Prena ni knues e bana ni dark t'mirë. E bani darkën motra e jau pruni bukën. Zhak Marku po i thot dhanrrit:
- Eu, bre dhanërr, po japi t'mirë kishe marue! Pa dil e kqyr se t'u kish shemë zidi përjashta. Ai e le bukën e del e kqyr okolla shpinë. Gja skish pasë. Zhak Marku, sa ke dhanrri jasht, e hangri bukën e pulën. Dikur bien e flejnë mas darke. Çohen nestra heret e i thot Zhak Marku dhanrrit:
- Çou dhanërr ta kqyrim mylkun kah e kie, oborr e bahqe.Çohen e po shkojnë t'dy bashkë. Zhak Marku po shkon para ti te bunari. Hip n'rreth t'bunarit e p'e sheh hijen e vet n'uj, n'bunar. E thrret dhanrrin:- Paja dhanërr, paja ni njeri n'bunar! Kur shkon dhanrri e hip n'rreth, dy hije n'ujë u banë.
- Qyre dhanërr, dy vetë n'bunar. A po hi ' e me e nxirrë?
- Jo, Zhak Mark, se m'myt.
- Hajt, bre, mos kie gajle se besën po ta jap qi jo. E shtje dhanrrin në bunar e po i thot:
- Puna jote maroi.
- Aman! - Po i ban rixhe dhanrri Zhak Markut.
- Pshtim kie vetëm ne m'i bafsh vllazninë qy jan kanë.
- Merre 'i lulë e biri gurit!I bjen e u qu vllau i madh. I ra edhe s'dyti e u çu edhe vllau i dytë. Dikur masi i pshtoi vllazninë, ja lshoi ni guri dhanrrit edhe e myti ne bunar. I muer dy vllazninë Zhak Marku edhe motrën e i çoi te shpija.
*
* Ish kanë harambash hesapi. E muer dyjen n'sy. Kah shkon, e gjan ni lavërtar. Lavërtari e livrojke tokën sall me ni anë, e masanej e bajke pllugun me gjith kie e çojke n'hava e i bike n'fillim t'arës e niska me livru risht.
- Puna e marë, - i thot - lavërtar!T'mar paç !
- Shoqin tan s'e kam pa kshtu t'zot
- Pse?
- Valla boll i zoti kanke. Po i çon përmenën edhe kiet në hava me' i dorë.
- S'jam gja, more, kunra Zhan Markut.- Vallahi unë Zhan Marku jam.
- A - a? E ku po do, more burrë i fortë?
- Valla e kam marrë dyjen n'sye qeshtu nëpër dyje po shkoj.
- A po me merr edhe mue me vedi, bre vlla?
- Po vlla!
Kah po shkojnë, ja mrrinë te ni mulli. Falen me vodeniçarin e po bajnë seri n'ta. Vodeniçari e kish rrxu gurin e mullinit e p'e cokatë me gishta t'dorës e jo me çekiç, edhe zjarm qitke gishti.- Me ty s'kanka mahi! - i tha Zhak Marku. - Kanke shumë i zoti.- Jo more vlla, - i tha vodeniçari, - Zhak Marku e lavërtari janë ma t'zot se unë.- Valla Zhak Marku e lavertari na dy jem.- E ku po doni, bre vlla?- E kena marr dyjen n'sy e kena dalë me met gjallë qishtu.- A po m' merrni edhe mue, bre vlla ? - tha vodeniçari.- Po, po t'marrim.E muren e tre u banë e shkuen. Diku e zatetën ni çoban.

Ai çobani me nimi copa dhen qe i kish me veti. Kur e afron mlojsen, i tubon para veti. Kur e largon mlojsen i largon tana.- Eu ! - bajnë seri kta tre.
- Kqyrne qat çoban çka po ban: kur e afron mlojsen, i tubon nimi copa dhen; kur e largon i hupin dhet.
- Po quditen n'ta qka po ban.- Ç'kanke maçungan, bre jaran !- i thanë këta t'tre.
- Jo bre vlla, tha çobani - s'jam gja une kunra Zhan Markut, lavertarit e vodeniçarit. Çka jeni ju ?
- Valla une jam Zhak Marku, - i tha - e ky lavertari e ky vodeniçari.- Kah po ja mani kshtu. bre burra t'fortë ?- N'bjeshkë do t'dalim me met gjallë.- A vi edhe une me ju ?- thot çobani
- Po eja. edhe u nisen.
U banë katër e po shkojnë n'bjeshkë. E bajnë ni stan. I thot Zhak Marku, qi ish i pari i tyne, lavërtarit:
- Rri ti tu shpija e na shkojmë e t'biem mish e ti zina e bana gati sillën.I vnoi lavërtari gjasht kazana me zi mish n'ta e po i ruen. I shkoi ni plak, ni pllamë njeri e dy pllamë mjekërr.
Po i thot lavërtarit:
- Puna e marë, bre vlla! Çka je tu ba, bre burrë ?- Jam tu zi gjasht kazana mish.
- A munesh, bre burr, me ma dhanë noj kafshatë me hangër ?
Menja e lavërtarit qi nuk ha ky ma shumë se ni copë mish. E la plakun me hangër mish e s'pe kqyr. Plaku ja nisi e po i han t'gjashtë kazanat me mish. Kur e pa lavërtari, i briti:
- He plak, t'vraft Zoti! Ti do mi hangër gjashtë kazanat mish - e jan rrokë lidhas. Plaku ni pllam niri e rrxoi lavërtarin. Nisi me mytë!
- Aman, - tha lavërtari, lshom bre, mos ëm myt!
- S'po te mys , n'ma dhash fjalën qi m'len mi hangër krejt kto gjasht kazana mish edhe nestra n'kit vakt, kur t'vie, me mi ba gati gjasht kazana tjerë mish.
- Sall lshom se po t'i jepi edhe kto gjasht kazanat mish qi jan këtu, edhe nestra t'i baj gati gjasht kazan mish tjerë. E lshoj plaku e hangër krejt mishin e shkon n'shpi t'vet.
Kur erdh Zhak Marku me shokë me hangër sillë, buka s'ish ba gati. I bërtiti lavërtarit:
- Ku a silla?- Vallahi. Zhak Mark, kesh smuet, m'zuen ethet e qe sa e shtina mishin me e zie.
- Lavërtar, kie me shku n'bjeshkë e s'kie me zie ma ti.Hangrën qysh hangrën at ditë e nestrit e muer lavërtarin me vedi e e la mullingjiun.
E shtini mishin me zie mullingjiu, kur qe, ja mrrini plaku ni pllam niri. Po i thot:
- Si je, bre jaran? A m'i ke ba gati gjasht kazana mish qysh ma ki dhanë besën dje?
- Kur ta kam dhanë fjalën, more burr i fortë? - ja kthei vodeniçari=mullingjiu.
- A ki harru qi nisa me t'mytë dje e qi ma dhe besën e m'the "Lshom se i kie gjasht kazana mish sod e gjasht kazana mish nesër !"
- Ahi - , i paftyrë bre, a ti kanke qi na ke lanë pa sillë dje a? - edhe i ra pehar plakut e jan rrokë lithas.
E rrxoi plaku vodeniçarin e po do me mytë.
Mullingjiu po i ban rixhe:- Aman bre lshom!
- Tjetër pshitm s'kie sall n'ma dhafsh besën qi mi jep gjashtë kazana me mish qitash edhe gjashtë nesër.Ja ka dhanë besën vodeniçari edhe plaku e lshoi. I hangër gjashtë kazana me mish edhe shkoi.
U çue erdh Zhak Marku me shokët e vet dhe po don me hangër sillë.
- Hajde vodeniçar, - po i thot - me na ba sillën gati.
- Valla Zhak Mark, nuk e kam gati sillën.
- Për shka bre?- Valla m'dhimti kryet e qitash sa e shtina mishin.
- A s'po kallxon edhe kyse shka e ka gjetë
- T'marroft Zoti, vodeniçar, mos me kan i zoti me na ba sillën gati ! Nestra ki me ardhë ti me ne n'mal e çobani ka me ndejt n'shpi me na ba gati sillën.Hangrën qysh hangrën edhe at ditë e nestra e le çobanin n'shpi e mullingjiun e muer, e shkuen n'bjeshkë.
*
Zhak Marku dhe niri me dy pllam mjekërr...Hangrën shka hangrën për sillë at ditë e nestra Zhak Marku u nal n'shpi e i çoi ata tre n'bjeshkë. N'vakt t'sillës erdh plaku ni pllam njeri. Po munohet me hi n'shpi, po s'po munet se çobani ja kish naltësu pragun e derës. Po i ba rixha Zhak Markut:
- Hajde kapërcem t'hi mrena!- Hiqmu qafe, - po i thot Zhak Marku - e mos m'shurdho se me t'dalë aty, tan llam t'baj.Plaku ni pllamë njeri, kama doras hini diqysh n'shpi i thot Zhak Markut:
- Pse s'erdhe me m'kapërcy, bre gjith at rixhe qi ta bana? - e u rrokën lidhas.
E rrëxoi Zhak Marku plakun ni pllam njeri e e bani llom dru. E muer e e çoi ne bjeshkë. Ja shtini mjekrrën në dru t'shkyem e len plakun kacavar. Dikur vinë shokët pej bjeshke n'stan.
I thot Zhak Marku shokve:
- He Zoti ju marroftë bre! Cicërmicri me na ba atahen; kahre me na ba! E kam ba llom; e kam çue edhe e kam lanë në bjeshkë kacavar. Shkoni kqyrne. Jan shku katër në bjeshkë me kqyrë. Kur shkojnë, çka me pa! I ka metë mjekra dhe lkura n'lis, e plaku ni pllam njeri a lshue pej lisi e a hi n'dhe e o ra n'dyje të poshtër. I ka than Zhak Marku shokve:
- A po ma jepni besën se du me shku te plaku e du m'e mytë. Sa herë të luej konopin un atje, ju me ngrhë kanopin. Ja dhanë besën edhe e kan lshu me kanop.

Zhak Marku ne dyje të poshtër...Asht ra Zhak Marku ne dyje t'poshtër tu shpija e plakut. Kur o ra tu shpija, Ka britun Zhak Marku. Plaku ja ka ngjoftë zanin e e kan xanë ethet prej tutes. I ka thanë çikës:
- Dil n'mujsh me m'pshtu pej ti.Asht dalë çika e i ka thanë Zhak Markut:
- Ka po lyp ?- Plakun p'e lypi, qitma kha!
- T'baj rixhe , qe, merrëm mu e mos ma nguc plakun.
- Jo plakun e due.Kur i niu kto fjalë plaku, e çoi çikën e dytë. I tha kjo:
- Qe të marrim te dyja e t'bajm rixhe plakun mos na e nguc!
- Kurrqysh s'ban, e dua plakun, qitma kha!Kur i niu këto fjalë plaku, ja çio edhe çikën e tretë. Duel çika e po i thot Zhak Markut:
- Merri t'rija e mos na nguc plakun!
Zhak Marku i muer të trija e mendoi mi qitë n'dyje t'bardhë. E muer t'parën, e lidhi n'konop e e lujti konopin. E ngren konopin dhe e qitën çikën n'dyje t'bardhë.
E lshuen konopin e Zhak Marku e lidhi edhe çikën e dytë e e lujti apet konopin. Kta t'tre e ngrehen edhe çikën e dytë e e qitën n'dyje t'bardhë. E lshuen prap konopin, Zhak Marku e lidhi edhe çikën e tretë, ma t'voglën, edhe e lujti konopin. Ata tre e qitën edhe çikën e tretë n'dyje t'bardhë e s'e lshuen ma konopin poshtë. Met Zhak Marku n'dyje t'poshtër.
Muer rrugën e po shkon nëpër at dyje. U zatetë n'ni plakë. Po e vetë:
- Mori hallë, kjo rrugë kah m'qet?- Qesaj rruge kah t'shkojsh janë tre desh: dy të zi e ni i bardhë. N'ardht dashi i bardhë para t'zive, dole n'dyje ku je kanë: n'ardhsin desht e zi para t'bardhve, re edhe ' i dyje ma poshtë.
*Shko e shko, i duelen desht e zi ma përpara, e Zhak Marku ra n'dytën dyje ma poshtë.
Kur ra n'dytën dyje, shkon e hin n'ni ahishtë me fjetë. Aty orli n'at ahishtë kish qelë nanqin vjet e dajma ja kish hangër bolla zojt. At ditë orli kish dalë me i pru idare zojve.
Zhak Marku ner ahishtë, kur qe, po katrriset bolla lisit përpjetë m'i hangër Zojt, kur e panë bollën, piskaten e ja nxjerrin gjumin Zhak Markut.
E nien piskamën e zojve Zhak Marku, çohet e nget e e myt bollën hanxhar e bje ner hije apet. Nuk vanoi shumë e po vjen orli te zojt me ja pru idaren.
Kur e sheh nër hije Zhak Markun orli, thot me veti: "Qeky m'paska lanë pa evlad qe nanqin vjet e mi paska myt zojt".
Kthehet prap e shkon e e merr ni guri t'madh sa ka mujt me çue e po do me ja lshue Zhak Markut e me myt. Zojt, kur e shohin bërtasin:
- Mos, oj nanë, mos e myt se aj na ka pshtue, po kqyre stërvinën si e ka mytë, nanë krena gjarpnin.
*
Zhdrip orli poshtë n'tokë tu Zhak Marku e i thot:
- Ti si m'i ki pshtu evlad', s'kam shka t'jepi me t'ba bakshish gja, po ndihmaçar i yti jam me t'qitë n'dyje t'bardhë. N'kofsh i zoti me mi prunun tre kazana uj tre mish qitu, unë t'qes n'dyje t'bardhë. Tjetër nryshe s'kam qysh t'nihmoj.Ka marrë rrugën Zhak Marku e po shkon nëpër t'dytën dyje.
Aty ish kanë ni kulshedër e madhe. Dit për ditë ja qitshin kulshedrës nji njeri me e hangër.
Mos me ja qitë e bajke bërbat krejt at dyje. At ditë i kish ardhë reni qikës mretit me e hangër kulshedra.
Zhak Marku, tuj shku udhës, p'e nien ni piskamë p'e sheh çikën e mretit e po thot:
- Oj motër, çka e ki kit piskam qi po pisket?- Qysh mos me bërtitë, more vlla, qi sod kulshedra don me m'hangër.
- Mos u mërzit, bre motër, se t'pshtoj une, - i thot Zhak Marku
- Kqyre detin. Kur t'del kulshedra, brit e thuej: Oj kulshedër , hape gojën se dy vetë jemi!" e dil mas meje.Zhak Marku ka marrë dru e ka dhezë' i zjarm t'madh. E ka shti hanxharkën n'zjerm edhe e ka kuq. Nuk vonoi kulshedra duel prej detit. Kur e pa, çika pisket:
- Oj kulshedër, hape gojën se dy vetë jem' - edhe del çika mas Zhak Markut.Kulshedra e hapi gojën, e Zhak Marku ja mrruti hanxharkën n'gojë edhe e myti. Çka thot çika:
- Qite shuplakën n'gjak e ma vno n'gjyks e shko n'filan hanë e pritëm. Zhak Marku e qiti dorën n'gjak e masanej n'gjyks. U fal me çikën e u nis.Shkoi n'han e po rrin. Çika shkoj n'shpi.
I briti baba:
- Pse e lshove venin si marojmë tash.
- Jo bre babë, - i tha çika e kena mytë kulshdrën.
- S'bahet me kanë e mujtne. Njerin me gjetë kush e myti kulshedrë!
- Mos koftë qashtu, babë, kryet hiqma! Çoe njerin n'filan kafe e de ta lyp ni njeri me shejin e dorës me gjak n'gjyks.Jan shkue gjinja e mretit n'kafe e e kan gjetë Zhak Markun. I kanë thanë:
- Hej, ti jaran qi na ke mytë kulshedrën, mreti po t'thrret?! - edhe e muerën Zhak Markun e e quen te mreti. Kur shkoi atje i thot mreti:
- Ti na ke mytë kulshedrën, bakshish t'madh due me t'dhanë.
A e kie kabull çikën teme me shpija, me tokë e me krejt shka t'duhet? N'dash dukat lyp sa t'duesh me lypë për këtë t'mirë qi na e ke ba.
- Jo t'u ngat jeta, as s'due çikë, as shpija e tokë, as dukat.
I dua tre kazana ujë e tre kazana mish edhe m'i çue n'bjeshkë te filan ahishta.Mreti ja bani gati tre kazana mish e tre kazana ujë e ja ka qu te ahishta n'bjeshkë.
Edhe Zhak Marku kish mrri aty tu orli. Asht zhdrypë orli n'tokë e i ka ngarkue tre kazana mish, n'njanin krah, tre kazana ujë n'tjetrin krah e Zhak Markun n'tersher, edhe i ka thanë:
- Kur t'bërtas unë "krrak", ti me M' ushqye me mish e me ujë. U nis orli përpjetë e hajt e hajt, tuj u ngjitë e tuj lypë mish e ujë. Zhak Marku i rrike gati e e ushqejke.
Dy metra pa mrri n'dyje të bardhë i soset mishi. Orli bërtet "krrak" e Zhak Marku, për mos me lanë pa mish, e preu pulpin e kamës e ja qiti n'kaqep.
Orli e hetoi qi asht mish i insanit, s'e hangër, po e majti n'gojë. I dha veti zor edhe pak e duel n'dyje t'bardhë. E lshoi Zhak Markun n'tokë e i thot:
- Ec qitash, Zhak Mark!- S'muj.- Pse?
- Kur lype mish, s'pata me t'dhanë, e preva kamën teme e tash jam metë sakat e s'po muj me ecë.Orli e qiti copëne mishit pej goje, ja lëpiu varrën, ja ngjiti mishin e shnoshi qysh a kanë. Dikur i tha:
- Qetash udha e marë t'koftë!Orli teposhtë n'ven t'vet e Zhak Marku shkoi te shokët.
Kur shkoi atje, shokët janë ngatrrue e hala s'kan mujtë me i da çikat se gjithcili e lypke ma t'mirën për vedi.Zhak Marku i nxuni pa i marrë çikat.
Ja u hoq kryet të treve qi i kishin trethtue. I muer tri çikat: nja e majti për vedi, e dy jau çoi vllaznive te shpija edhe te tre vllaznitë me gjith grat e tyne e me nanë e me motër rrnuen si a ma mirë sa ken gjall.


F U N D