Oda ( sofra ) Drenicake

[salihaj]

Një qytetar jo fort normal,
Te mjeku shkoi për tu vizituar
Dhe ja la krejt trurin për riparim total,
Sigurisht, brenda një afati të caktuar.

Kalo afati dhe s’u duk pacienti,
Kur një ditë në rrugë e hasi rastësisht:
-at plaçkën e ke gati—i tha mjeku.

Edhe mos paqim tonat, i huazojmë...
---------------------
Koha nuk pret...!

[salihaj]

Një djalë i ri nga trojet tona, po sa martohet e kishte marrë një nuse shumë të mirë dhe të bukur. Vet ishte i mirë dhe i bukur, por i varfër. Ditë pas dite lodhen nga varfëria, andaj bien vendim që, burri të shkoi në shtete tjera për të krijuar pasuri. Kjo kohë kishte qenë kur të varfëritë kanë shkuar në toka Arabe për tu mëkëmbë. Djaloshi ikë për të punuar, ndërsa gruan e len të shtëpia shtatzënë. Kalonin njëzet vite, djalit nuk i ka shkuar puna mbar. Lëshon punën dhe niset për në shtëpinë e vetë me tri lira. Një ditë për të arritur të shtëpia e zënë nata në konak të një shtëpi. Thërret te dera e asaj shtëpie duke bërtitur “oho i zoti shtëpisë!” Del një djalë jashtë dhe shikon mysafirin. Mysafiri thotë: “ ka vend në këtë shtëpi për mysafir”. Djali: “Mirë se të ka pru Zoti o njeri i mirë!”. Mysafiri hynë në odë dhe pritët me një ngrohtësi shumë të madhe nga tre vëllezërit që jetonin në atë shtëpi. Ndërsa, plaku-baba i tyre as nuk fliste, por, as nuk u përshëndet fare. U rehatua mysafiri. Djemtë sollën darkën, pasi që darkuan, vëllezërit kureshtar u ulën dhe filluan bisedën me mysafirin. Plaku edhe më tutje fare nuk fliste. Mysafiri, pasi që u tregoi nga vjen dhe si ka kaluar, pyet vëllezërit: “Pse nuk flet plaku?” Vëllezërit përgjigjën, baba është mjaft mikpritës, por nuk flet, për çdo këshillë që e flet kërkon nga një lirë. Mendohet mysafiri, që në xhepin e tij ka vetë tri lira që i ka sjellë pas njëzetë vite pune. Mysafiri thotë: “Dua të flasë baba i juaj, ja një lirë”, më këtë pajtohet plaku.
- Plaku thotë: “Bir, kur vërshon uji i madh në një lum dhe uji del nga shtrati i lumit, pritë një orë, dy edhe tërë ditën mos e kalo pa u pa edhe guri i fundit në atë lum”
Mysafiri paguan një lirë. Nga kureshtja thotë: “Ja edhe një lirë për një këshillë tjetër”.
- Plaku thotë: “Kur donë me vra njeriun, së pari shënjo, por mos shkrep për ta vëra pa njehë deri në dhjetë”
Shkuan dy lira edhe lira e tretë si ke, si s’ke. Mysafiri thotë: “ja edhe një lirë për këshillën tjetër”.
- Plaku thotë: “Gruan me fëmijë të vogël mos e dërgo në dasmë, e as pelën e barrës mos ja jap për shërbim askujt”.
Mysafirit ju harxhuan tri lirat e sjellë nga njëzet vjet punë.
Ju të nderuar burrëresha dhe burrat e odës ashtu si i kam radhitë në vjershën time, vazhdoni këtë tregim me versionet e juaja. Unë do e tregoi versionin tim, kur dëgjoi ato të Juaja. Ju përshëndes!

-----------------
Koha nuk pret..., uji do ndalet, oda nuk do pushoi!

[salihaj]

Brari: "për cilin daut po flet o sali?"

Për Daut /Hilmi/ Haradinaj, komandantin tim të viti 1998.

[prishtinase]

me vjen keq per haradinajt qe kan ramushin pjes te familjes

[salihaj]

me vjen keq per haradinajt qe kan ramushin pjes te familjes

Është për tu çuditur, por koha kërkon aktorët e vet, të lëmit kulturor, shkencor, filozofik, luftarak etj. Unë, besoi edhe i vetmi jam që me 23 janar kam tentuar ta bindi bacën Shaban që të largohen nga fshati i vet. Pas të gjithë argumenteve dhe lutjeve baca Shaban me tha: “Mik, Zoti ty të paftë me të mira të veta, kot e ke se e kam vendosë të vdes në prag të shtëpisë”. Fjalët e mia të fundit kanë qenë: “Pragu i shtëpisë sate është ky prag këtu, oborri i shtëpisë është pragu i yt, kopshti është pragu i yt, livadhet e arat e Prekazit janë pragu yt edhe Qiqavica është pragu yt, andaj ku të luftofsh është pragu yt. Aty jemi nda, e kamë puthë në të dyja faqet.
Këtë ja kam thënë edhe Hilmiut dhe Ramushit, unë si Hasan nuk kam pasur shans të flas me Dautin kur isha në Gllogjan, ndërsa me Shekelzenin e kemi bërë dert gjer e gjatë rreth shumë ecurive gjatë luftës. Hilmiut edhe Ramushit i kamë thënë: “Ju nga Jasharajt keni një dallim të madh, se ata vendosen të vdesin në prag të derës dhe ashtu ndodhi, ndërsa për Haradinajt, nuk ka pasur rëndësi a të vdesin në prag, apo në rrethin e pragut të shtëpisë, strategjia e tyre ka qenë që ta luftonin armikun në formë guerile, siç kanë bërë edhe të tjerët. Ashtu ishte, dhe ashtu u bë. Vërtetove fjalët e babait kur një ditë duke shkuar në treg të Istogut, u ndal te një guri si shenjë e kushëririt ton që e kishin vra serbët, ndërsa me kushëririn ton kishte qenë edhe axha im. Atëherë babai shkeli gurin me këmbë dhe tha: “Ja biri im, këtu është vëra filan fisteku, ndërsa mixha yt Halili ka shpëtuar, e që ka bërë mirë, se ma mirë është me thënë ja fërkemi sesa guri, sepse nga i gjalli armiku gjithmonë ka frikë e nga i vrari lirohet”. Kështu me tha babai! Unë duke lexuar libra të karakterit të ndryshëm, sidomos ato fetare dhe filozofike, kam hasë në thënie këmbëngulëse: “Çdo njeri e ka afatin e vet të skadimit, kur i vjen koha me vdekur, vdes nga plumbi, nga rrota e makinës, duke pi qaj, duke kënduar etj, etj. Andaj në bazë të gjithave që shkrova, kam pru vendim që mos të akuzohet as miku dhe as armiku sepse “çdo kohë ka heroin e vet”.

[salihaj]

As oda nuk vdes! Jo që jam dikushi, por pa Juve jam askushi! Loja e kapuçave shkonte për mrekulli, se patjetër duhej të shkruhen këngët që gjithmon janë këndu e kurr nuk jan shkru. Janë edhe këngët tjera që gjithmonë dhe çdo ditë janë këndu, por nuk janë shkru. Ja një varg qëllojani: "Ooo, prarpoi dielli, ooo n'Kaliqane, ooo loptë e mia janë ba tupane, ija oj, ija oj!" Ra në gjum oda, andaj zgjohu!!! Se nuk jem ata që i dorzëjomë armët. Një lajm e dëgjova mbrëm: "edhe rreth 400 deri 500 mijë armë gjenden nëpër duart e civilve. Ja ca rreshta për këto armë duka ja "vjedhë" Hidajet Hysenit në fletushkën "Pushka amanet". Versioni im:
Pushka e amanetit,
ngeli mbi oxhak.
Pushka e Tropojes,
e lau shkaun me gjak.

Pushka amanetit,
mbi oxhak po pret,
as shkaun nuk e vrau,
e vrau vëllaun e vet!
--------------------------
Koha nuk pret...!

[salihaj]

Pasi që u gdhi, mysafiri ngrënë mëngjes, përshëndetët me të zotin e shtëpisë dhe drejtohet për në shtëpinë e vet. Pas dy, tri orësh, filloi ma ra një shi i madh, bjeshkët ushtonin nga shiu që binte. Duke ecur më tutje, mysafiri hasi në lum të madh që duhej kaluar për të shkuar të shtëpia e tij. Lumi kishte vërshuar në të gjitha anët. Mendoi pak, dhe i ranë ndërmend këshillat që ja kishte dhënë i zoti i shtëpisë. Priti sa priti, pas pak, një kali me shalë e barte uji i lumit. Ky burri i botës e kapë kalin për fre dhe e tërheq në stom të lumit. Kur del kali, venë re se në shalë gjenden një palë duq dhe një pushkë. Nga kureshtja hap duqit dhe vëren se ishin përplot me flori. Nuk shkon kohë e gjatë, shiu ndalet dhe uji në lum stabilizohet. Mysafiri kur vëren gurtë e shtratit të lumit, i hip kalit dhe vazhdon rrugën për në shtëpi. Me lirën e parë, fitoi kalin, me shalë, duq, flori dhe pushkën.
--------------------
Koha nuk pret...!

[salihaj]

Pak pa arritur të shtëpia bie muzgu. Kur tani jo si mysafir, por si i zoti i shtëpisë po i afrohet shtëpisë, për dritare vëren dritën. I afrohet dritares, vëren një djalë të rritur me kokë në prehrin e gruas së tij duke ja ledhatuar kokën djalit. Burri bezdiset, merr pushkën dhe shënon për ta vra gruan. Menjëherë, i kujtohen fjalët e plakut, “kur donë me vra dikend, njeh deri në dhjetë, atëherë rrudhja gishtin”. Për atë e ka dhënë edhe një lirë. Duke njeh, i kujtohet se kur ka shkuar në gërbet, e ka lënë gruan shtatzënë. Atëherë, troket në derë, dera hapet duke ja behë gruaja me djalë. Djali nuk e ka njohtë babin, ndërsa nëna po. Burri hynë në shtëpi, var pushkën çlirohet, ndërsa gruaja ja rehaton kalin dhe hyn brenda në dhomë. Paramendoni kur një të dashurës i kthehet i dashuri pas njëzet viteve?
---------------------
Koha nuk pret...!

[salihaj]

Kalojnë dy vjet e ca, gruaja kishte çunin në djep, pela kishte muajin e dhjetë të shtatzënisë. Vëllezërit e gruas, në këtë rast miqtë e gërbetçarit, thërrasin motrën e vet në dasmë. Burri i thotë gruas: “E ke fëmijën e vogël e mos shko në këtë dasmë”. Gruaja nuk bie në dakord me burrin dhe shkon në kokë të vet, pa pëlqimin e burrit. Po në të njëjtën ditë, ja behë kumbara që ishte i varfër dhe ja kërkon pelën me sjellë ca drithë për të bluar. Gërbetçari i thotë: “Kumbarë i dashur, nuk mund ta huazoi pelën, se pela është e barrsë, tani ka me pjellë, andaj mos ma shiko për të madhe”. Kumbara: “nuk do e ngarkoi shumë vetëm sa për pak ditë të siguroi miell për familje”. Gërbetçari, nuk mundi ti bëjë bisht fare kokëfortësisë së kumbarës. Gruaja shkon në dasmë, kumbara merr pelën. Tani gërbetçari në mënyrë të fshehur përcjell kumbarën duke ngarkuar pelën dhe duke sjellë drithin në mulli. Kumbara e ngarkon pelën me një barrë të rëndë dhe niset. Duke kaluar një lum të vogël, në përpjetën e lumit, pela dështon mëzin e porsalindur. Kumbara mëzin e fshehë në një shkurre të dendur. Gërbetçari, merr mëzin në shpinë dhe e sjellë të shtëpia e vet. E pastron dhe e rehaton në një dhomë të veçantë. Po atë ditë në mbrëmje fshehurazi shkon te miqtë e vet. Te miqtë, gjatë dasmës, gratë kishin vendosë djepat më fëmijë në një stallë, ndërsa grat loznin dhe vallëzonin në dhomën e shtëpisë. Pas pak fillon të qaj çuni i gërbetçarit. Nëna e çunit, gruaja e gërbetçarit shkon për ta pushuar fëmijën e vet. Po sa e rehaton nëna fëmijën e vet, gërbetçari i maskuar e kapë gruan e vet për dore. Gruaja fillon të çuditët si mund një njeri i huaj të kapë gruan e huaj për dore. Mirëpo, kënaqësia e dasmës, dhe mos prezenca e askujt në stallë, i lejon të përqafohen dhe të kryejnë marrëdhënie seksuale pa ditë se më kënd është duke krye atë. Më në fund, gruaja si dhuratë për kënaqësi ja japë burrit të “panjohur” një palë meste. Pasi që ndahen, gruaja shkon në dhomën e vallëzimit, ndërsa burri merr, djalin dhe mestet dhe i sjellë në dhomën e veçantë te mëzi i pelës. Pasi që përfundon dasmoja, gruaja shkon me marrë fëmijën me djep, at nuk e gjen aty. Fillon të qajë, dhe i tregon vëllezërve të vet.
Vëllezërit, marrin motrën e vet dhe duke e bezdisur mikun në mëngjes i thonë: “Mik ka ndodhë ajo që ka ndodhë, mbrëmë, fëmija me djep ka humb, ne do të insistojmë që atë ta gjejmë. Miku ju thotë: “pritni pak se unë kamë punë me motrën e juaj, por njërin nga ata e ka dërguar të thërrasin edhe kumbarën, sepse kumbara vetëm e kishte lidhë pelën të shtëpia e gërbetçarit pa e lajmëruar fare. Andaj, dua me ma thirrur edhe kumbarën këtu”. Njëri nga vëllezërit e gruas, pranoi dhe shkoi të ja sjellë kumbarën. Posa arriti kumbara me mikun, gërbetçari, mbylli derën e odës dhe filloi të ju rrëfej problemin që kishte përjetuar gjatë këtyre dy ditëve. Gërbetçari ishte afër derës, pran derës pushka, dhe ua mblodhi betë, që vetëm njëri nëse lëvizë do e vras. Atëherë i tha gruas: “shko në këtë dhomë dhe shiko çfarë ka aty, pastaj sjellë nga ajo dhomë fëmijën tënd”. Gruaja shkon dhe gjen fëmijën. Posa e sjellë e gëzuar. Miqtë bezdisen dhe fillonin ta akuzonin dhëndrin. Dhëndri ja pret: “ mos të luan askush vendi se do ja qes trutë në dysheme, se kjo motra e juaj e din si e ka lanë djalin, dhe si ka pasur marrëdhënie seksuale me njeriun e “panjohur”. Motra e miqve mohon një gjë të tillë! Atëherë burri i thotë: “Hiqe mbulojën e djepit dhe shiko!” Kur e hap mbulojën, nën mbulojë gjen mestet që ja kishte dhuruar vet gruaja e vet. Gruaja shtangohet, për “tradhtinë” që ja kishte bërë burri. Tani gërbetçari i thotë kumbarës: “Si more burrë kur solle pelën nuk mu lajmërove hiq?”. Në atë kumbara: “Isha duke nxituar, e nuk pata mundësi të lajmërohem”. Gërbetçari: “Po pse nuk me tregove se pela ka dështuar mëzin?” Kumbara: “Jo more po gënjen, se pela nuk e ka dështuar mëzin, shiko më mirë mos ka pjellë të shtëpia!” Gërbetçari merr pushkën ia drejton kumbarës duke urdhëruar: “Hynë në atë dhomë ku ishte fëmija dhe me trego se çfarë ka aty!” Kumbara vepron ashtu siç e thotë gërbetçari, kur hynë në dhomë kumbara shikon mëzin dhe e sjellë në odë. Tani Gërbetçari vret, kumbarën për tradhti, po ashtu edhe gruan. Çfarë është bërë më tutje unë nuk dijë, vetëm përshëndes të gjithë ata që lexojnë këtë tregim.
_______________
Koha nuk pret...!

[salihaj]

Në kohën e Profetit Muhamet, po në vendin ku ai jetonte, dy vëllezër ngatërrohen për mezhdë. Njëri thoshte këtu ka qenë, mezhda, tjetri jo këtu, donin të ja marrin njëri tjetrit nga një metër tokë në thellësinë e vëllait tjetër. Problemi në mes vëllezërve kishte ngrit tensionin deri në pikën e ngatërresës fizike. Profeti atë e ka ditë këtë problem, merr me veti një enë dheu për të marrë ujë në drejtim të vëllezërve të tensionuar. Duke kaluar pran tyre, profeti u dëshiron punë të mbarë. Vëllezërit edhe ashtu të tendosur, nga gëzimi i përgjigjen Profetit me një “mbar paq”! Atëherë vëllezërit kërkojnë këshillë nga Profeti të ju zgjidhë problemin. Profeti Muhamet thotë: Vetëm po sjelli ujë në shtëpi, se fëmija kanë ngelë pa ujë, e pastaj kthehem dhe do ju zgjidhi këtë problem. Vëllezërit, qëndrojnë këmbëngulës në kërkesat e tyre, po ashtu edhe Profeti, këmbëngulës në qëndrimin e tij. Vëllezërit: “burrë na thuaj vetëm dy fjalë të zgjedhim këtë problem”. Profeti thotë: “Për të zgjedhë problemin duhet me lëshuar enën në tokë, po që se e lëshoi enën në tokë, ena me veti do merr thërrmija të dheut me vete, atë dhe do e çoi në shtëpi, nga dheu i huaj e terë shtëpia do me përmbyset, në një mënyrë çdo e mbarë që është në shtëpinë time do përmbyset. Andaj, Muhameti shkon. Vëllezërit, posa dëgjuan këtë këshillë, u penduan, andaj, çdonjëri nga ta donte të shtinë në hak vëllain e vet duke i dhënë më shumë hise të tokës.