Oda ( sofra ) Drenicake

[salihaj]

Në kohën e turkut kishte qenë një mbret me emrin Muhamet, qime kuq, i gjatë dhe i thatë, atë që e thirrtë ja heqke kokën. Filloi shumë me bërë zullum. Zullumi aq i trash sa që është bërë i pa duruar. Askush nuk kishte guxim me i dhënë vërejtje për zullumin që e bënte. Një ditë shërbëtori i tij vendosë të ja bënë me dije së është tepruar çdo gjë. I lind ideja të merr një letër dhe të shkruaj në të këto fjalë: “Çdo njeri që e ka emrin Muhamet, e ka qimen e kuqe dhe është i thatë dhe i gjatë është budalla”. Letrën e futë nën shpuzore dhe ikë. Pasi që zgjohet mbreti në mëngjes e kërkon shërbëtorin, ai kishte ikë nuk gjendej fare. Atëherë, nervozohet dhe fillon me kallë një cigare. Duke e kallë cigaren sheh letrën nën shpuzore. E lexon atë dhe bën çudi, si ka pasur guxim të ja shkruan shërbëtori një gjë të tillë. Atëherë thërret një grup të zabitëve të vet dhe i ndanë në dy grupe. Njëri grup të filloi nga krahu i djathtë dhe të bëjë gjiro rreth vilajetit të vet, dhe grupi tjetër të filloi nga ana e majtë dhe të bëjë gjiro deri sa të takohet me grupin e krahut të djathtë. Mbreti urdhëroi: “çdo njeri që e ka emrin Muhamet, që është lesh kuq, i gjatë e i thatë të ma sjelli këtu”.
Zabitët bënë gjiro anë e këndë vilajetit. Grupi i anës së djathtë hasin një hoxhë duke mihë në kopsht. Hoxha ishte i thatë i gjatë dhe ishte leshkuq. Zabitët thirrën: “o hoxhë! si e ke emrin?” Hoxha u përgjigj: “emrin e kam Muhamet”. Zabitët: “bëhu gati se ke selam nga mbreti ka punë me ty”. Hoxha kur dëgjoi këtë thirrje nga mbreti desh u çmend. Ishte i uritur, thotë pritni pakë do ngrëni mëngjes e do vij”. Shkon hoxha te hoxhenica i tregon që po e thërret mbreti. Duke ditë se mbreti do ja këput kokën, i thotë gruas së vet: “ziej tri kokrra vezë për ti ngrënë”. Gruaja ja zien vezët mirëpo dy i ngrënë e një nga frika e mbanë në gojë mes dhëmbëve dhe faqes. Faqja ju kishte mbufatë do i pëlciste. Zabitët pyeten: “ç’ke hoxhë ashtu, mos je sëmur”? Hoxha thotë: “po fort jam sëmur”. E sjellin ke mjeku. Mjeku e pyet: “çfarë ke o i gjorë kështu?” “Ja kështu zotëri mjek, pa pritë pa kujtua jam sëmur”, duke mos pasur guxim mi treguar se çfarë ka ngjarë. Mjeku edhe ai nga hutija, në vend me nxjerrë vezën përmes goje, e bënë operacion dhe e nxjerr vezën përmes faqes. E lidhë me fashë dhe ua dorëzon zabitëve të mbretit.
Më tutje gjetën përsëri një njeri të gjatë, të thatë dhe leshkuq, por pa dhëmbë. E pyetën: “e ti si e ke emrin?” Ai thotë: “Muhamet”, “eja edhe ti se po të thërret mbreti”. Detyrohet dhe shkon me zabitë.
Më tutje hasen një mjeshtër lëkurash, ishte desh vetëm në një palë brekë të shkurtra dhe të gjëra, me karakteristikat si të parët, vetëm e pyetën si e ke emrin edhe ai e kishte pasur emrin Muhamet. Asnjë nuk e gjetën më.
Shkuan te mbreti dhe i radhitën në paradhomë para kabinetit mbretëror. Mbreti thërret të parin pa dhëmbë dhe e pyet: “çfarë budallallëku ke bërë në jetën tënde?”. I pari përgjigjet: “ja padishah, unë e kamë një grua shumë të vështirë. Një ditë pata dhembje të një dhëmbi dhe i thash dua ta shëroi apo ta shkuli këtë dhëmbë. Gruaja mi dha lekët për të shëruar dhëmbin. Shkova të dentisti, dentisti më tha se dhëmbi nuk mund të shërohet. Atë herë çfarë më bë, dentisti tha duhet me shkulë . Po sa kushton me shkulë? Ai i thotë një lirë. Dhëmbi më dhembte shumë, u detyrove me shkulë. Kur shkova të shtëpia i tregova gruas. Gruaja me tha: “ose ke me kthye dhëmbin në vend të vet e më shëruar, ose me marrë një lirë. Si bëhet me shkulë dhëmbin edhe me marrë lirën?”. Përndryshe mos me del para syve. Po nuk bërë ashtu si të thash, duhet ti shkulësh të gjithë me atë çmim. Unë u detyrova të shkoi te dentisti, dhe nuk kisha tjetër rrugëdalje vetëm mi shkulë të gjithë dhëmbët e shëndoshë dhe ja kështu ndodhi dhe mbeta pa dhëmbë. Mbreti vërejti se ishte budalla i madh dhe e liroi. Thirri hoxhën dhe e pyeti për budallallëkun e tij. Hoxha i tregoi fije për pe rastin e operacionit. Mbreti vlerësoi edhe atë si budalla.
Deri sa këta dy i mur në pyetje, mjeshtri i lëkurave i ulur, ashtu i veshur, në brekë të shkurtra, kokrrat ju kishin zgjatë nga vapa , dërrasat e dyshemesë pakëz të hapura nga thatësia, kohë e ngrohtë verore. Mjeshtri nga frika e madhe se do ja këputë mbreti kokën, duke i ndrydhë kokrrat i futë mes dërrasave të hapura. Mbreti thërret, mjeshtrin, por mjeshtri nuk mund të ngritët, se kokrrat i kanë ngelë nën dërrasat e dyshemesë. Atëherë thërret edhe njëherë mbreti, por kot. Vrapojnë zabitët çajnë dërrasat dhe ja nxjerrin kokrrat mjeshtrit (no koment). Mbreti sheh gabimet e bëra dhe ikë nga ai vilajet. Kështu njeri i mençur shpëton një vilajet nga zullumi i mbretit. Kërkoi falje, se po me duket vetëm kur të kaloi një ditë në vëllimet e librit 1001 NET. Ju përshëndes

[salihaj]

Gruan e lëshuar e specin e kafshuar mos i prek.
I mençuri është si fanari që ndritë sokakun e vetveten e lenë në terr. I dijshmi sokakun e lenë në terr, e vetveten me familje e ndreqë si është më së miri.
Kali që ta mbanë shtëpinë (i samarit) kushton 1000 qese. Kali që ta thyen qafën ( shalës) kushton 3000 qese. Hallku lakmojnë më shumë atë të 3000 qeseve.

[salihaj]

Po sa u hapen shkollat e para në Kosovë, një mësues i kishte mësuar nxënësit sa herë qe teshtije, nxënësit me rrahë shuplakë dhe me bërtit “mashallah”. Ditë për ditë, ishte ditë vere, mësuesit i lindi ideja me pastruar pusin me nxënës. Ndërtoi çikrikun për të mbështjellë litarin e kovës dhe për tu lëshuar në pus. Pasi që hyri në pus, pastroi pusin dhe i urdhëroi nxënësit me tërheq me litar. Po sa e ngritën dy metra, mësuesi teshtiu ndërsa nxënësit lëshuan çikrikun dhe rrahën me shuplaka, e mësuesi në fund të pusit. Pasi që nuk ishte lënduar se nuk ka qenë thellësi e madhe, përsëri filluan të ngritin mësuesin me çikrik. Mësuesi po sa kaloi disa metra përsëriti po të njëjtën teshtitje, nxënësit përsëri e lëshuan në pus. Për të tretën herë, mësuesin e ngritën edhe një metër pa dalë nga pusi. Mendja e mësuesit që nuk do e lëshonin çikrikun, teshti përsëri. Nxënësit përsëri me një “mashallah” dhe duke duartrokit lëshuan çikrikun. Atëherë u detyruar një nxënës më i shkathë mu lëshuar në pus me lidh mirë mësuesin dhe me nxjerrë nga pusi. Pastaj mësuesi e dinë vet sa ka humb kohë që ti çmësoi nxënësit që mos të rrahin shuplakë.

[projekti21_dk]

Po e parafrazoj një thënie të një mendimtari, i cili për shprehitë - veset thotë: "Shprehitë janë si një këmishë prej llamarinës ( çelikut ) që vështirë vishet, por që shumë më me vështirësi zhvishet".

[projekti21_dk]

Mirëmëngjesi.
Besoj të keni pirë kafetë e mëngjesit.
Këtu në Danimarkë sot kemi mot të vranët e me shi, por ftohtë nuk është.

[salihaj]

Mirë mengjes, e mirë së vjenë në odë (dritaren e internetit) të Kosovës! Ashtu është koha edhe tek ne. Unë rreth vesi po e parafazoi thnjën e Prof. HAMIT BEQJA: "Më mirë të vdes se të lindë me ves" Edhe një për këtë kafe të mengjesit: "Durimi dhe këmbngulësia përbëjnë forcën e përsonalitetit dhe për atë arësye duhet shfrytëzuar".

[salihaj]

Po ju kopjoj një bisedë me një nip timin dhe mik tuajin:
Sa kemi qenë në kamp ai e ka udhëhequr shkollën në gjuhën shqipe, sepse aty kemi qenë afër 800 shqipëtarë. Ajo ka zgjatë një kohë sa kanë filluar njerëzitë të marrin lejeqëndrimin, disa të kthehen vullnetarisht e disa pa vullnet. Pra sa kenë egzistuar kushtet. Ndërsa më vonë ka vazhduar shkollimi në gjuhën daneze për ata që kanë dashtë të vazhdojnë. Gjatë asaj kohe ai ka qenë mjaft kontributëdhënës dhe mjaft aktiv. Ai ka vazhduar edhe mëtutje me shkrime, sepse shkrimin e ka mjet të mirë për komunikim dhe mjaft e përdorë. (Hazir Avdijaj)

[Çaushi]

Mire se keni ardhe te gjithe ....faleminderit te gjithve !
Ty salihaj shume flm per te gjitha qe sjell.....je Bylbyl i Odes!!


http://www.youtube.com/watch?v=wKqpeihxiWY

[salihaj]

Kishin lidhë një pastërmë me pre, dy e mbajshin, ai që e kishte për detyrë me i rënë çekan në kokë për ta trulluar patërmën ishte njeri i madh me trup, i zhvilluar shumë, por sytë e gemtë (çatall). Kur u matë me i rënë pastërmës, Njëri që e mbante pastërmon, i bërtiti çatallit: “ndal burrë një herë” ! Çatalli i ndal. Ai që bërtiti i tha a donë me rënë pastërmës në kokë apo mua”. Çatalli pa një pa dy: “Qe besa, nëse e shikoi kokën e pastërmës, ty të shkoi koka e nuk ke me majtë e as me ngrënë pastërma kurrë ma!”

[projekti21_dk]

Po ju kopjoj një bisedë me një nip timin dhe mik tuajin:
Sa kemi qenë në kamp ai e ka udhëhequr shkollën në gjuhën shqipe, sepse aty kemi qenë afër 800 shqipëtarë. Ajo ka zgjatë një kohë sa kanë filluar njerëzitë të marrin lejeqëndrimin, disa të kthehen vullnetarisht e disa pa vullnet. Pra sa kenë egzistuar kushtet. Ndërsa më vonë ka vazhduar shkollimi në gjuhën daneze për ata që kanë dashtë të vazhdojnë. Gjatë asaj kohe ai ka qenë mjaft kontributëdhënës dhe mjaft aktiv. Ai ka vazhduar edhe mëtutje me shkrime, sepse shkrimin e ka mjet të mirë për komunikim dhe mjaft e përdorë. (Hazir Avdijaj)

I nderuari z- "salihaj", të faleminderit për këtë shkrim, por një përshëndetje e veçantë shkon për mikun tim, Hazir Avdijaj, i cilin në historikun e kësaj shkolle shëmbëlltyra e tij zë një vend të merituar.

Respekt për ty e për mikun tim Hazir Avdijajn,
Adem Gashi, Danimarkë