Me kangjela lutjesh

[feneri]

EKLIPS


Më ke rënë në kodin e ndjenjës
Jam shkrirë si hekur i në furrënelë
të pres i vetmuar pranë rrjedhës
me një vrull frymzimesh për kangjelë!

Me cilën përgdhelje të hap prologun
lakuriqësia e fjalëve nuk e shuan mallin
Se je bërë hëna që ndal dialogun
Në eklips ta shikoj buzëqshjen dhe ballin !

Nuk je furtunë orgazme e kotësisë së erosit
je bërë ekstaza që deh dhe ringjallë
Vetëm një gje e dij se e mësova prej demosit
në shpirtin tim ke lindur dhe aty do të jesh gjallë !


Edhe nëse vdes, dhe kalbem, dhe tretem
ti e blertë si qielli , e përhershmja gjithësi !
Në kangjelat e lutjeve unë gjithmon të mbetem
fanar i një drite që tretem për Ty !

Edhe nëse thyhem si gotë kristali
Ti mbetesh ajo që më ringrit të tejdukem
Sirena e shpirtit , që gjithçka më fali...
Por largësia ime n'eklips më bën të strukem!

[gjakushi]

PËR TY

Vetëm tri shkronja duhet tek një emër
të ndjeshë dashuri në shpirt, në zemër

Vetëm tri shkronja të nisë ajo lumturi
se për të arriti të mbajë një gjithësi

Ndaj mbetet imazh në këto frymëzime
të rrezatojë si perla jeta ime


Është intimë e zemrës ku e ruaj
se s'behet dot e largët, as bëhet e huaj

Ka ngec dhe bën jetëgjatësinë
në rima e vargje gjithmon e puth mirësinë

[gjakushi]

PARANDJENJË


Më bredh vetulla diçka ndjell,
më bredh çerpiku vallë çka fsheh.
Jam në mendim se çka të mbjell,
për çdo shteg ka një breg.

Erë e çmëndur, me stuhi,
jam kalorës hiç pa fat;
s'shoh as tym mbi asnjë çati,
s'më pret Nimfa në pallat.

Si më zu shiu dhe ky murlan
Uje i turbëllt del mbi tokë.
Edhe zemra në brendi më qan,
Nimf' e heshtur sflet me gojë .

Gjithçka zi! Githçka lakohet !
ç'ështe kjo lemeri , kjo kukamë.
Nuk kam dritë se më verbohet,
Syri - zezonë derdh në çdo anë .

E rëndë nata,gjithë kjo dhembje e papritur,
më mbolli thinja - rrudha në ballë
Nimfa ime në rini rritur,
te zbehte buzëqeshjen ngrirë e mban...!

[gjakushi]

TI E BLERTA DASHURI

E di se të përndjekin sy xhelatësh
e di se duan të të nëpërkëmbin me tirani
por ti je më i fortë që del e pehatesh
dhe derdh vizione për dashuri !

E di se rrijnë ngrysur kur të shikojnë
sepse je më e mira në atë mes
le të plasin nga smira , le të rënkojnë
Se bëhesh përjetësia që s,vdes !

Nuk e besova se grinden shpirtrat të shtypin
ata që kanë zemër për krim
unë dal të bëj sfidë ashtu siç e lypin
Dashurisë që ka hije i them agim!

[gjakushi]

LE TË BËJË ACAR, LE TË FRYJË STUHI !

Le të bëjë acar, le të fryjë stuhi
çdo shteg le të mbyllet , le të bëhet rrëmet !
Unë sërish do të turrem drejt teje të vi
me këngëzjarr - ta përthajë një det !

Prandaj, mos u dridh, prehu në qetësi,
jam me ty, e, për ty frymoj në mesnatë!
Kur s' puthen buzë , gjoks, e sy...
dhe vargjeve vrull - u lind shamatë!

E di nga buron! Dhe le të burojë !
Ku ke parë mos djegë dashuria !
Ty kurrë s'ë shterrë buzëqeshja
as oreksi, e, kurrë lumturia !

Rri e dashur ! Mos zgjo vullkane!
Unë e di përse kam shfrim e vërshoj !
Është mungesë takimi në këto divane,
ku pres i përdjegur të të takoj...!

[gjakushi]

PRELUD



Sonte më djeg malli për ty
endem e rropatem vetmisë,
nga Maja e Shqipes e mas me sy
gjithë shtatin e gjerë të Ilirisë !

Më dukesh Nimfë e plagosur
me kurorë pritjeje tek hesht,
si pulbardhë liqeni e vrerosur
për natën që bie mbi kreshtë !

Shestime bëj me shpirt e me zemër
trup i bie Karadakut - arrijë në Tomorr !
E Ti ! Në Olimp vezullon si Perëndeshë !
Në Butrint - shndërrohesh në Orë !

Me çfarë Lyrash ta nis vargun
me cilat nota të bëj rimë ?
Prelud je bërë që drejton harkun
në zemrën time hyn oshëtimë !

[gjakushi]

TË DUA...!


Të dua përse vuan dhe derdh lot
akoma nuk të preka me duar e frymën nuk ta ndieva
një shikim s'më bëre në buzqeshjet e vrara
në takimet që desha të krijojnë ngrohtesi si vera

Fryn acari këto çaste kur pres të bëj një rimë
Vargje të shpreh për dashurinë ngjyrë qielli
mblidhen frymëzime qe shpalojnë lumturinë
të të dhurojnë bukuri dhe rreze dielli !

Kush e mendoi çastin e kësaj ngatërrese
t' rrëshqasin të dashuruarit me shpirt e zemër
në vend të uratës të krijojnë pika vese
nga qielli muzgu ta gërryej nje emër !

Tani me kupton se ec me vetminë , misterin
asnjë linjë deri në shpirt nuk troket,
nuk e di a jam në shteg ku dal nga ferri
Të dua shumë - po ti çka pret... ?

[gjakushi]

BLEROHEM ME TY


Je bërë gjithçka në mua,
Sa shumë ke hedhur shtat
Mos më thuaj se më ke pushtua`
Jeto në zemrën - pallat !

Pa ty ajo shumë vuan
Pa Ty kushedi a kullon gjak?
Ka ngjizur gjithçka që duan
qelizat - për shpirtin binjak!

Pa tY çdo gjë është e mundur
dhe truri të më bëhet hi !
se fjala ë Dua! Është e humbur !
Është pengu pa liri !

Je bërë gjithçka në mua
Bëhu shenjtëri, gjithësi !
Se unë ashtu të dua !
se blerohem me ty !

[gjakushi]

Te pershendes:

MЁ THЁRRMOHEN FLETЁT…

Suzana ZISI

Drithërojnë dhimbshëm ditët, netët…
Jam e hapur si libër...
Kopertina, mbahet ende...
Brenda, më thërrmohen fletët...!!!


PËRBALLJE PA FUND


I zgjodha këto vargje jo të të bind
as të të drejtohem me JU !
Çdo kaptinë e re më bën të rilind
për lirikën që zgjohet këtu!


I zgjodha drithëmat që përshkojnë netët
ku frymëzimi bëhet vullkan në dimër!
Antologjia e prurjeve lart flatron fletët
tek vezullojnë metaforat në libër !


Qëndro si shkëmbi që u flet shekujve
në tufan e në stuhi ndiz flakadanin
se je bërë Muza që u flet dishepujve
të bëhen jehonë zanoresh për vatanin!

[gjakushi]

NJË DITË...!


E di se je bërë me zjarr në zemër
më thonë çdo çast mendimet , e ti dhëmb.
Të them se e skalis atë emër
çdo fjalë që shkruaj - shpirtin tënd gdhënd!

Kur më pyesin shokët përse tretem
- Përse kështu je çka ka ngjarë !
Lexoni po doni ta dini të vërtetën
janë lirikat e mia që derdhin ujëvarë!


I ndjeni se si digjen ato në net
se shpirti i shenjt - dritë s'u ka arritur
ndaj rimat mbushen me lot si det
e shpirti më rri gjithmon i tronditur !

Nuk jam Sizif, por jetoj me brenga
kjo dashuri e zjarrtë qan per nJë emër
Një ditë do nisem e do t'i hyj brënda,
do t'ia hap portën e shpirtit ,t'i jetoj në zemër !