Fabula

[Diabolis]

Qentë

Qentë po rishkruajnë historinë,
Se shtrembërimin që nis me fjalinë:
... thanë qentë njëherë...,
E paskësh shkruar një derr.

[Diabolis]

Dhia

Shumë ditë prej ditësh,
Siç ndodh me ç’mbart gjithësia,
U shter e u shterp dhia,
Patjetër – tha – fajin ma ka tagjia.

[Diabolis]

Kopertoni

Të zgjidhnin kujt i dëgjohej fjala
Në një vend me rrangalla,
U mblodhën nga gjithë mëhalla
Dhjetra raqe të rralla.

S’ka dyshim që mua më dëgjoni, -
I pari nis të flasë kopertoni, -
Këtë nuk keni pse e diskutoni,
Në daçi provoni e më shponi.

[Leila]

D D, shpresoj te postoni me shume fabula te tjera.
Nuk 'ngopem' se lexuari.

[Diabolis]

të promise...

[Diabolis]

Kapak Kandilshojtësi dhe Gishti i Madh

Vite e vite më parë në një qytet të vjetër sa s’mbahej mend e që askush nuk dinte ta tregonte në hartë, banorët vendosën të ndriçonin rrugët e përbashkëta me kandilierë.
Hekurin e kasave të kandilierëve e rrahën farkëtarët, xhamat i solli paria prej Venetikut, ullirin për vajin e mblodhi vegjëlia, ndërsa gratë torën fillin e bënë fitilin. Gurgdhendësit i fiksuan kandelierët në qoshe të çdo rruge, në parmakët e urave, në hyrje, në qendër e në të dalë të qytetit.
Të gjithë ndjeheshin të gëzuar e të ndriçuar edhe kur nata e tyre ishte pa hënë e yje. Ata kishin kandilat që digjeshin heshtur në kandeliera. Të dilje rrugëve të kalldrëmta ishte një kënaqsi. Fëmijët zgjatnin orët e lojës, të dashuruarit orët e këngëve, puntorët nxitonin të mos linin punë për të nesërmen, amvisat të gjenin pak prehje.
Por më i gëzuari nga të gjithë ishte Nacuku. Oh, Nacuku gëzohej si të gjithë për dritën, por gëzohej dhe sepse bashkëqytetarët e tij i kishin gjetur punë. Ai duhet të ndizte kandilat me të rënë muzgu dhe ti shuante sipas kohës dhe motit natën vonë. Për Nacukun që kurrë nuk kishte lexuar një libër deri në fund, që prej Abetares, kjo ishte e vetmja punë që mund të bënte. Të ndizte kandilet kur i theshin e ti shuante po ashtu.
Kishin kaluar ditë që kur Nacuku ndizte dhe shuante kandilat nëpër rrugët e qytetit që nuk e tregonte dot njeri në hartë. Gjithçka rreth tij e ndjente gazmendin e plakut në ndezjen e çdo kandili të ri, gazmend aq i madh sikur të ndizte vetë yjet e qiellit me dorë, e gëzohej për atë...
Por, Kapaku i vogël me të cilin Nacuku shuante kandilat nxinte prej mërisë dhe inatit. Ai ndjente dorën e plakut të dridhej kur shuante kandilat, e nuk mund ta duronte dot poshtërimin kur Nacuku e hidhte në torbë si send pa vlerë, apo e ngucte në xhep me ata gishtat kokëtrashë. “Sa të erret, sa të erret, pa ja u tregoj unë kandila të mallkuar. Kam për t’ja u shtypur kokën, kam për t’ja u shkulur flokët e flaktë, do të më shihni. Natë kam për ta bërë gjithë qytetin.”
Dhe Kapak Kandilshojtësi nxihej sa nga brenda prej hakmarrjes dhe nga jashtë prej dufit që shfrynte. Sa herë që Kapaku turfullonte e numuronte flakëzat e shuara Gishti i Madh i dorës së Nacukut, psherëtinte, “eh, eh...” ose lëshonte “ah!” plot dhimbje.
“Po ti ç’ke që rënkon kështu” i thotë Kapaku, ty s’po të ngacmon kush, “bile, ti duhet të më ndihmosh sa ti zhdukim nga faqja e dheut flakëzat e kandilave, kandilat me gjithë kandiliera.”
“Po të tregoj historinë time” i foli Gishti i Madh Kapak Kandilshojtësit. “Ka ndodhur kur Nacuku ishte fëmijë e prindërit e dërguan në shkollë. Unë isha me i ri se sot por përsëri isha Gishti i Madh. Kur binte muzgu, atje pranë dritares ku prindërit e vinin të mësonte Nacukun, ndiznin një qiri për dritë. Sytë e Nacukut lëvrinin mbi shkronja, mendja e tij rrihte aty, sytë përpinin, goja përsëriste, veshët të ngrehur dhe gjithë gishtat e tjerë të zënë kush duke mbajtur librin e kush duke shfletuar. Vetëm unë nuk bëja asgjë. Unë isha i madhi, kisha lindur vetëm për të trashëguar e numuruar pasuri. E pse të mos e them, më mungonin dhe gjithë ato lojrat e kalamajve, kokë a pil, me kopaca e plot të tjera që luhen me gishtin e madh. Që kur Nacuku nisi mësimet nuk kishte më lojra. Dhe unë atëherë, si ti sonte, shuaja gjithë mllef flakën e qiririt e thosha po fjalët që thua ti.”
“E ç’e keqe të ka gjetur ty nga kjo?” nuk e la më të moralizonte Kapaku.
“Të dogji, ndaj më ndërpreve” ja ktheu qetë Gishti.
“Ti e di që mua nuk më djeg ,” nuk lëshoi pe Kapaku.
“Atëhere dëgjomë mua si më ka djegur,” kërkoi Gishti.
“Po dhe fëmija e di se një flakë qiriri nuk e djeg dot gishtin, për më tepër ty të madhin” dhe Kapaku e zgjati a-në plot ironi.
“Vërtet nuk më digjte kur e shuaja,” pranoi Gishti, “por më dogji më pas, dhe ja si.
Shuaj e shuaj të vetmen dritë që ndriste Nacukun, dhe ai mbeti i pashkollë, i paditur, aq sa ja, më në fund njerzit i gjetën një punë, të ndezë e shuajë kandilat.”
“Po kjo është punë e ndershme” kërceu Kapaku sa gjeti rastin, "ç’ka për turp këtu."
“Eh,” rënkoi Gishti, e mbas një heshtjeje vijoi, “sot kur po i jepnin pagën Nacukut i thanë të firmoste, por ai as emrin e tij nuk shkruante dot. Më lyen mua me bojë e më vunë në vend të firmës. Më nxinë faqen, nuk jam ndjerë kurrë në jetën time më keq. M’i vari supet faji. E kur të shoh të hakërrohesh e të shuash dritëzat, ndjej të më sëmbojë për to, dhe për ty që nuk e kupton ç’bën”.

Dhi ende

[Leila]

"Kapak Kandilshojtesi"
Me shkrin, D D.

Me pelqeu shume kjo. Me kujton pak "Perrallat e Rruges Broka," (nje titull i tille, me nje bretkose ne kapak).

[Diabolis]

Shqiponja e malit dhe Koqja e kafese

"Kot je ti Shqiponja e malit,
simboli i vjeter i shqiptarit;
ai mua ne goje me ka prej mengjesit"
foli Koqja e kafes si shpina e buburrecit.

Bile, sa per te ta kujtuar
me ngjyren time te kane emertuar;
ti je vecse nje shqiponje boje kafe,
mua me duan me shume, s'ka llafe.

Flet Shqiponja e malit e menduar:
"Te falur jane e ne pacin gabuar,
por bojrat ne kete jete vijne e shkojne,
kohrat jane ato qe perjetrrojne,

ne to une jam simboli i flamurit,
prijsi dhe mbulesa e djalit dhe e burrit,
ti mbetesh vetem shtampa e thesit
dhe ngjyre shqiponje nuk mund ti themi vesit!

[Diabolis]

Cinxrat dhe milingonat

Ne nje koopertive shembullore
cinxrat ishin zyrtare, milingonat fshatare.
Ishte kohe korrjesh, dite pervelimi,
shihni se c'ndodhi gjate nje raportimi.

Cinxrat urdheruan raportoni qe me pare
ju milingona e dini sa grure ka ne are!?
Milingonat u gjegjen se ishte me mire,
kur te magazinonin c'kishin shire.

Atje lart sihariqin priste buzeziu,
dridheshin cinxrat "u vonuam na griu";
Ndaj nxorren nga sirtari nje shifer te thate
ja derguan shefit te nesermen me nate.

Nderkohe, hem... natyra ashtu deshi,
ne ara t'ja befte shiu, rrebeshi,
e qane milingonat hajde bir o biro,
i gjithe prodhimi mbeti kashte, shkoi firo.

Por me kaq rrefenja nuk eshte e tera,
se dolen cinxrat mashtrues nga vera,
dhe thane: milingonat dembele na turperuan,
pllanin e grurit nuk e realizuan.

[Diabolis]

Pëllumbi dhe Mielli

Filloi Pëllumbi me degëzat e ullirit
Të ndërtojë folenë në pullazet e mullirit.
T’u falsha – mërmëriti mullixhiu, - më kënaqe;
Dëgjoi Mielli dhe ju drodh buza nën mustaqe,

“Ke ardhur - i tha Pëllumbit - të më rrëmbesh lavdinë
Se duket, ja, më ke marrë dhe bardhësinë,
S’di ç’ju duhen njerëzve glasat e tua,
Kur jeta e tyre varet krejt nga mua."

Ja kthen Pëllumbi mes degëzave me fletë:
"Në s’e di këtë s’di gjë nga kjo jetë,
Në ditë të liga unë ju sjell njerëzve paqe,
Ti përngahera ju rëndon paçe e barqe."