Muza!
Dhe ti je mërzitur vërtet!
Duke ndjekur pas një fjalë të urtë popullore qe thotë se pema që ka kokrra gjuhet me gurë,pranoje.
Këta njerëz nuk mund të na ndjekin dot pas dhe me fal që po flas në numrin shumës por besoj në mirëinterpretimin tuaj.
Kalofsh mirë dhe tu shtoftë 'muza'!
Mond, Riza, Beso, ju falenderoj per kohen e humbur dhe mbeshtetjen!
Joooo...nuk jam aspak e merzitur, thjesht i dhashe nje mesazh publik dikujt qe e ka denuar veten me "ngujim te perjetshem ne guasken e kermillit".
Ju pershendes me dy poezi(te hershme), domethenese per kontekstin:
Qenie…
Thyesë e përkryer e natyrës.
Numërues – “e jotja fytyrë” .
Emërues – “ajo që mendon se je”.
Pa lidhje...
Pa zgjidhje …
Pse?
A mundet një shifror,
………….të mbartë mbi shpinë kërmillin
……………………………........…..që “sillet” si deve?
Fjala e urtë…
Fjala i takon kohës.
Heshtja - përjetësisë…
Në pafundësi,
……………shekuj,
…………………ditë e netë…
Mësoje veten të heshtë,
Të kafshojë gjuhën e mërisë
Për të folur do ketë kohë një jetë.
Gjuha e lëvizjeve të trupit tënd,
Është po aq e bukur sa fjala e pathënë,
E vetme çan shtigjesh…
Është një lloj përgjigjeje
…………………kur ti nuk përgjigjesh.
Mbetem tërë jetën me kryet nga pas,
Duke mbledhur gjuhë,
Duke krehur fjalë.
Kush nuk di të heshtë,
Nuk di as të flasë…
E lehtë të flasësh
………………kur ke çfarë të thuash.
Me metrin e mendjes ta masësh,
humnerën që të jep asgjëprurja,
Ç’të thuash, kur duhet të flasësh…?
Fjala e pa nxjerrë nga buzët, ende,
Është robinja jote,
………………..ruaje si sytë.
Ajo që nga goja, ka shkarë si padashur,
Të tërheq prej hunde,
Është “Zoti” yt.
Fjala e gjatë, ka kuptim të shkurtër.
Thuaje pra shkurt,
………………..tek unë të arrijë.
Fjala e keqe, është si qymyri,
Edhe kur nuk djeg, arrin të të nxijë…
Ndryshuar për herë të fundit nga M_u_Z_a : 24-01-2009 më 13:03
E bardha eshte pak...
E dashur MuZa,
"Fjala e gjate ,ka kuptim te shkurter
thuaje pra shkurt tek une te arri"
ke thene mire por cka nese nuk kam kohe ta them shkurt e nderuar?
Ke thene shume fjale te urta ne poezine "Fjala e urte",dhe shume pergjigje per ata qe e nisin diten qe ne miremengjes me plane si tu shkaktojne shqetsime atyre qe i xhelozojne.
Mos u shqetso ,besoj se ke vetbesim qe per vargje je e rralle ,dhe ki komfortin se ke shume perkrahes dhe adhurues dhe te dashuruar bile ne vargun tend, ke edhe qe te xhelozojne gjithesesi, por e kane marre dyfish denimin, me anonimitet.
me nderime,
bili99
Ndryshuar për herë të fundit nga bili99 : 24-01-2009 më 16:46
I Ilirides jam Iliri,
dhe i lire dua me mbet.
Per cfardo xhevahiri,
Shqiperine se jap per jete
.................................................. ...
Ndryshuar për herë të fundit nga mondishall : 25-01-2009 më 04:21
Postuar më parë nga bili99
Te falenderoj Bili99!
Te pershendes me kete poezi:
Duke degjuar “Kastadiva”…
Kjo melodi,
Nuk di përse më tërheq flokësh
dhe
më flak thellë aty…
Në atë stinën gjethe – flakëruar…
E shkuara rrëzëllitëse më përpin.
Imazhe puthjesh, më mbarsin me uri..
Hijet e buzëqeshjeve dhe duarve
………………………………kapluar…
Tatuazhe mesjetare, gri…
Zjarresh,
lëkurën e nxirë
……………nga pritja e stërgjatë…
Le të themi ishte ditë
Pse jo edhe natë...
Perëndim i çmendur apo
……………………mëngjes i marrë…
Pleksur blertësisht tek ti.
"Agim i ndritur", të kujtohet,
mbrëmja kur dogje çadërzën – shtëpi,
për një përqafim të gjatë, të gjatë,
...............................që shojti flakë tabush
.................................................e ndezi shandanët e mi…?
Kjo melodi,
thërrmon vargjet
dhe
i shpërndan skutave
....................ku s’ka mundur të shkelë askush,
Udhëve të thara te askundit,
ndiej therje vetëtimash,
thellë zemrës - prush…
Eja,
struku duke u zvogëluar
............................në tënden fole,
......................................diku aty në gushë…
Të të marr udhëve, me vete…
Duke të pëshpëritur: "Je aty?"
Ti, metamorforizuar në një rrënqethje,
Ngërthyer mbi lekurën - përqafim – stuhi…
Sot,
në pyllin gjethendezur,
Seleksionoj erërat e heshtjes,
Duke dëgjuar këtë melodi…
E bardha eshte pak...
Dehu përjetësish…me mua…
Edhe pse të ndiej gjarpërisht mbi lëkurë
duke depertuar thellë…thellë në asht,
më mungon:
si sharku - bariut në dimrin me borë,
si klorofili - pranverës së çmendur,
si dielli – nudos, në verë…
si gjethja e kuqe - vjeshtës…
I ulëras ekzistencës me klithma të çmendura pasioni…
Duke grricur shpirtin tim dhe tëndin,
Dashurinë që nuk mjafton as edhe për një “vakt’
………………………………..në kupën e praruar të Zotit…
Shndërruar në “eliksir” jete,
Derdhem
gojës , buzëve, dëshirës, etjes…
Dehu përjetësish…me mua…
Por…bëje tani, tani se
gjaku shpertheu kapilarët
dhe…
nisi rrugëtimin e vdekjes…
E bardha eshte pak...
Gjysma ime…
Gjysma ime,
fle në shtratin epshor të ëndrrës...
Pleksur me fije te padukshme dëshirash,
……………………....................më dërgon një ulërimë…
Unë(gjysma e saj),
i dirigjoj frymëmarrjet e nxehta.
dhe
duart e ftohta
lagur në puset e thella të nënvetes.
Gardiane e rrepte Ajo,
shtrëngon dhëmbët kërcitës prej ujkonje
dhe fantazon:
dy buzë te trëndafilta
një drithërimë,
sarkën e lëmuar…
Lagur nga pamundësia,
prek veten
dhe…
mahisjet e lëkurës nuk janë veç vegim…
Gjysma, syçelur,
redakton ankthet.
Dëshirat i kufizon me presje.
Lëkurën e avullt, ngujon në një pikë.
Shkruan romanin e antimoralit në pergamenin e zi të natës,
teksa Djalli, i vetkënaqur, kafshon lirinë…
Zoti,
qingj i urtë,
duke fshehur duart,
gdhend dragoj në pragun e shtëpisë.
Shën Pjetri,
në portë
si gjithmonë, zgjuar…
E harlisur,
dal prej ëndrrës…
I avitem gjysmës…për t’u bashkuar
Ulërasim së brendshmi dhe “vdesim” në perqafim,
Duke mërmëritur postulatin:
“Unë, kurrë nuk kam mëkatuar…”
©Suzana Zisi
Ndryshuar për herë të fundit nga Fiori : 07-04-2011 më 16:07
E bardha eshte pak...
Uh Muzë, shyqyr që u ktheve, më paska marrë malli të të lexoj sërish...
"Nuk mund të mbash gjarpinj në kopshtin tënd, me shpresën se ata do t'i kafshojnë vetëm fqinjët..."
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt