A mund të ketë debat ateist-besimtar?

[ricky_ch]

Epo fiçkën e s'ëmës, të të japin edhe leksione logjike... të vjen të marrësh malin duke ulëritur.
Po kush bazohet në ajër, ateisti që çdogjë kërkon ta vërtetojë përpara sesa ta pranojë si të vërtetë apo ju besimtarët që i merrni gjërat kallëp?

Problemi më tipik i besimtarëve është që meqënëse X libër ka Y të vërteta (po e marrim që ka ca të vërteta)....atëhere edhe 1000xY të tjerat që nuk janë të vërtetuara, janë patjetër të vërteta meqënëse ato Y të parat janë të vërteta.

Kjo sipas teje është logjike "me këmbë në tokë".

Kurse logjika sipas te cilës Y të vërtetat nuk vërtetojne automatikisht 1000xY të tjerat, qenka logjikë "në ajër".
A të q...afsha "logjikën me këmbë në tokë".

Nuk është problemi se nuk mundet një besimtar dhe një ateist
me bë debat, këtu si po e shoh edhe çdo diskutim normal në tema
të tjera po merrte kahje të padëshirueshme!
Pamundësia e argumentimit po shëndrrohet në sharje direkte
të personit.
Mua aspak nuk më bën përshtypje, as që më lëviz vetulla përpjetë,
por vetëm tregon kulturën tënde primitive me intelegjencën
tënde të lartë! Nuk besoj se je i tillë në jetën e përditshme,
sepse këtu po më duket anonimiteti po i bën disa për së tepërmi
të guximshëm! Sukses!

[Kavir]

Hahahah, qenke gallatë ti, kot e kam marrë aq seriozisht.
Sipas teje loja e fjalëve që bëra unë me "qafsha", tregon kulturën time primitive.
Nejse, nejse. Gabimi im që nuk e vazhdova ashtu siç e nisa, po u bëra serioz.

[Kliti11]

po un qe besoj akoma te babgjyshi i vitit te ri ...

[mesia4ever]

Ka vend per debat normal. Por ateistet kane paragjykime te medha per besimin krishter (as ata vet se dine se pse ndodhe kjo), e kjo eshte pengese. Na flasim per Zotin, ata flasin per babadimer. Ne flasim per krijimin, ata flasin sesi qeliza behet bretkose, evoluon ne lepur, kthehet ne njeri, prej njeriut ne elefant, e prej ketij te fundit ne dinosaur (mendoni se kjo eshte e komplikuar?, ju kuptoj 'completely'). Ne flasim per dashurine e Perendise, ata flasin per kryqzata e inkuizicion qe (pseudo) krishteret i kane bere. Ata e kuptojne Biblen sic ju shkon per shtati paragjykimeve te tyre, dhe e interpretojne sipas qejfit per ta justifikuar mos-besimin e tyre. Ne kete lemi nuk mund te kete debat, e kam pare edhe ketu ne forum se eshte vetem humbje kohe fatkeqesisht.

Pyetje cka d.m.th. fjala gallate? Pyetja e dyte kur do te jeni serioz dhe te flisni sinqeriozisht. allahu se din, na e dime me mire.

Tung

[mesia4ever]

debat ka sa te dush, te mifillte jo. mos shko me larg se mesia4ever qe se di sesi e ka leju allahu me u morr me lojra compjuterike
debati me skandaloz esht midis nji ateisti dhe nje besimtari qe "studion shkencat" new breed kta, per kta besoj e kan fjalen edhe Gould, Dawkins, Sagan...

Hehe, ka edhe debat te mirefillt nese deshironi. Jo une kam deshire pak t'ia provokoj mendjen e ateistit, por une i respektoj ateistet dhe i pranoj ashtu sic jane. Une s'vendos per ju, ju s'vendosni per mua. Normal qe ateistet e shikojne besimin ne Zot si gje te keqe se mendojne se njerzit qe besojne ne Zot 'duhet' te mbysin njerez dhe mendojne se Bibla eshte liber e palogjikshme sepse 'nje 'njeri' i vdekur nuk mund te ringjallet pas 3 diteve'. Me kete logjike qe perjashton mrekullite dhe besimin ne nje qenie superiore, ju gjeni justifikim ne mosbesimin tuaj.

Perse thua se allahu me ka leju me u marr me lojera kompjuterike, a mund te ma ndaloje dikush qe s'egziston. e qaq mu allahu mundet te me ndaloje dicka.

Our God is an awesome God
One day we will all die

[mesia4ever]

si kjo

Vampiro a ende je gjalle a? Mendova se ke vdekur

[mesia4ever]

Atëherë të mbetemi me mendimin se gjithësia nuk u krijua, thjeshtë ishte kështu siç është, përderisa nuk ka fakte.

Atëherë të mbetemi me mendimin se gjithësia (nuk-hiqet kjo fjale) u krijua, thjeshtë Perendia e krijoi kështu siç është, përderisa nuk ka fakte

Tung

[Gostivari_usa]

Atëherë të mbetemi me mendimin se gjithësia (nuk-hiqet kjo fjale) u krijua, thjeshtë Perendia e krijoi kështu siç është, përderisa nuk ka fakte

Tung

Yeah , biles edhe Token e beri qender te Universit , ashtu sic thote Bibla, dhe Teoria e Big Bangut eshte e gabuar ngase cenon interesat kishtare.

GV_USA

[alibaba]

Atëherë të mbetemi me mendimin se gjithësia (nuk-hiqet kjo fjale) u krijua, thjeshtë Perendia e krijoi kështu siç është, përderisa nuk ka fakte

Tung

Para se të pranoj këtë që thua, duhet t'a vërtetosh

[ricky_ch]

Edhe shkenca po e hudh poshtë evolucionin!
Shikone këtë video!

http://www.youtube.com/watch?v=9EZyFzkUC4c

[mesia4ever]

Para se të pranoj këtë që thua, duhet t'a vërtetosh

Po te flas si agnostik...?!
Alibaba e vertetume eshte, ka fakte, argumente , toka eshte planet i krijuar per jete, kjo s'mund te jete rastesi kurren e kurres. Duhet te kete nje kuptim e gjithe kjo qe na rrethon. Duhet te kete dicka me shume se kjo.
Po normal se per ateistet eshte e pa pranueshme ekzistenca e nje Krijuesi, pra se pranojne, me shume u duket e logjikshme kjo hipoteza e big bangut (kete edhe Gostivari Usa e beson sepse Kurani i thote se toka e qielli kane qene te ngjitura).

Thank you for your time

[Apollyon]

[ilia spiro]

Ateiste dhe shkencetare te medhenj, si Stephen J. Gould, Richard Dawkins, Carl Sagan, nuk kane qene asnjehere ne favor te nje debati me besimtare, kryesisht te zotit ambrahamik (krishteret, katoliket, ortodokset, islamiket, e te tille te tjere), sepse "u jep legjitimitet dogmes se tyre, e cila nuk ka merite e baze racionale." Personalisht, asnjehere nuk kam bere debat me besimtare, sepse argumentat e tyre bazohen ose tek ferri, ose tek frika e zjarrit, ose tek dashuria per qenien e padukshme. Por ajo qe kam bere, sic mund ta lexoni tek disa tema edhe ketu, eshte te argumentoj e ne vend te argumentimit te marr fyerje te tipit biblik apo kuranor, gje qe i kthen "debatuesit" e pales tjeter ne patetike.

Ju si mendoni, a mund te kete nje debat te mirefillte ateist-besimtar? Dhe, a do te debatonit ju, personalisht me nje ateist/besimtar?

Personalisht nuk do te debatoja me asnje ateist, me asnje besimtar te nje feje tjeter, me asnje besimtar brenda feve te krishtera dhe me asnje orthodhoks. Aresyet e parashtruara jane deri diku te aresyetuara. Por preferoj te shfaq idene time 1-2 here dhe jo me shume, edhe keto thjesht per sqarime ne asnje menyre per fyerje apo ulje te idese se tjetrit (vetem nese tjetri tregon se desheron te degjoje).

Pershendetje!

[Explorer]

Uen po ju prezentoj nje debat mes nje besimtati Musliman me nje ateist (ne text miku).

Sipas mundesive lexojeni se eshte shume interesant.

Tema e dabatit eshte:

NËSE ALL-LLAHU I KA CAKTUAR VEPRAT E MIA, PËRSE ATËHERË MË THËRRET
NË PËRGJEGJËSI?!

Duke menduar se kësaj here s’kam rrugëdalje, miku me dashakeqje tha:
Pohoni se Zoti e cakton çdo gjë madje edhe veprat tona. Nëse është ashtu, nëse Ai i ka caktuar edhe veprat e mia të këqija, përse atëherë më thërret në përgjegjësi për to? Mos më thuani, sipas traditës suaj, se unë kam të drejtë të zgjedh, sepse s’ka gënjeshtër më të madhe se kjo. Ju pyes: A mos e kam zgjedhur unë lindjen, gjininë, lartësinë, ngjyrën, vendlindjen time? A lind Dielli dhe a perëndon Hëna sipas zgjedhjes sime? A vjen sipas zgjedhjes sime caktimi im; më befason vdekja dhe më ndodh tragjedia, dhe bëj krim. Përse Zoti më detyron të bëjë diçka, e pastaj për këtë shkak më dënon?! Nëse pohoni se jeni të lirë sepse përveç vullnetit të Zotit keni edhe vullnetin vetjak, a nuk po i përshkruani me këtë bashkëpjesëmarrje dhe reciprocitet të shumë vullneteve?! Përveç kësaj, ç’thoni për ligjet e mjedisit, kushtet dhe domosdoshmërinë për të cilat flasin meterialistët historikë?!

I kënaqur me këto pyetje të shkrepura sikur të shtëna (arme), miku u qetësua, i bindur se me to përgjithmonë më ka varrosur.

Krejtësisht i qetë ia fillova:

Ke rënë në disa gabime: Veprat tua i janë të njohura Zotit dhe të shkruara në Librin e Tij, por me këtë nuk të janë caktuar detyrimisht. Ato janë caktuar vetëm në dijen e Tij. Kjo caktueshmëri deri diku mund të krahasohet me këtë që vijon: Ti ke njohuri për veprat e birit tënd dhe në to ekziston mundësia që biri yt të bëjë kurvëri. Nëse ai këtë e bën, a mos e ke detyruar ti në këtë ose kjo vetëm është parashtruar dhe ka ndodhur që dituria jote ka qenë e saktë.

Sa u përket fjalëve tua për lirinë dhe mundësinë e zgjedhjes se kjo është vetëm gënjeshtër e kulluar dhe se kjo dëshmon këtë çka nuk e ke zgjedhur lindjen, gjininë, ngjyrën, vendlindjen tënde, se nuk mund të ndikosh në Diellin dhe Hënën; këto tregojnë gabimin tjetër të cilin e ke bërë. Gabimi është në atë që ti lirinë e kupton krejtësisht ndryshe nga ne besimtarët. Ti flet për lirinë absolute dhe po thua pse s’kam mundur veten ta krijoj të bardhë apo të zi, të gjatë apo të shkurtër dhe a është në mundësinë time ta bart Diellin nga vendi i tij apo ta ndalë në orbitën e tij.

Ne kësaj i përgjigjemi: Ti flet për lirinë absolute, lirinë e zotërimit të lirë me kozmosin që i përket vetëm Zotit. Për ne është e vërtetë e vetme: "Zoti yt krijon çka të dojë dhe zgjedh. S’është (e drejtë) e tyre të zgjedhin." (El-Kasas, 68). Askush nuk ka të drejtë zgjedhjeje në çështjen e krijimit, sepse Zoti xhel-le shanuhu është Ai i cili krijon çka të dojë dhe zgjedh çka të dëshirojë. Zoti i lartmadhëruar nuk do të të ftojë në përgjegjësi për shkak të lartësisë tënde, as që do të të dënojë për shkak se nuk e ke ndalur Diellin në orbitën e tij. Por, fusha e pyetjeve është fushë e ngarkimeve. Ti në këtë fushë je i lirë dhe ata janë kufijtë për të cilët po flasim. Ti je i lirë t’i kultivosh pasionet tua, ta përmbash urrejtjen tënde, t’i kundërvihesh vetvetes, t’i largosh qëllimet e këqija, ndërsa t’i vazhdosh prirjet tua të mira. Ti mund të bëhesh bujar me vetveten dhe pasurinë. Mund të flasësh të vërtetën ose të gënjesh. Mund ta përmbash dorën tënde nga e ndaluara. Mund ta përmbash shikimin tënd nga trupi i të tjerëve. Mund ta përmbash gjuhën tënde nga sulmi, përgojimi dhe intrigat. Në këtë fushë ne jemi të lirë, dhe vetëm për atë që është brenda saj do të pyetemi dhe do të jemi përgjegjës.

Fjala është për lirinë relative e jo absolute, lirinë e njeriut në planin e obligimeve. Kjo liri është e vërtetë, kurse atë tek ne e dëshmon ndjenja e lindur për të. Ne ndiejmë përgjegjësi, pendim për gabimin e bërë, ndërsa kënaqësi kur bëjmë punë të mirë. Ne në çdo rast zgjedhim dhe krahasojmë disa alternativa. Madje edhe detyra e parë e arsyes sonë është përcaktimi dhe zgjedhja ndërmjet disa alternativave.

Ne krejtësisht qartë e dallojmë lëvizjen e dorës e cila dridhet nga ethet dhe të dorës e cila shkruan letër, dhe themi se lëvizja e parë është e caktuar, e detyruar, ndërsa lëvizja e dytë e zgjedhur, e lirë. Sikur të mos kemi vullnet të lirë, nuk do të mund as të bënim dallime.

Gjithashtu, këtë liri e dëshmon edhe ndjenja jonë e paaftësisë ta detyrojmë zemrën në diçka me çka ajo s’është e kënaqur. Femrën mundemi me detyrime dhe kërcënim ta shpiejmë në situatë të bëjë çka të dëshirojmë, por me kurrfarë mjetesh detyruese nuk mund ta detyrojmë që në të vërtetë të na dojë. Kjo qartë tregon se All-llahu xhel-le shanuhu i ka çliruar zemrat tona nga nënshtrimi i çfarëdo detyrimi, duke i krijuar plotësisht të lira. Për këtë arsye All-llahu xhel-le shanuhu e ka bërë qëllimin - nijetin, burim i të cilit është zemra, shtyllë e përgjegjësisë. Besimtari i cili nën presion e blasfemon fenë nuk do t’i përgjigjet Zotit deri atëherë kur me zemër të bëjë blasfemi:

"... Përveç nëse në këtë është i detyruar, kurse zemra e tij është e bindur thellë në besim..." (En-Nahl, 106).

Pikëpamja tjetër e gabueshme e kësaj qëndron në atë që disa njerëz kuptojnë se liria e njeriut është mbi vullnetin e Zotit, dhe duke i akuzuar rekomanduesit e lirisë së Zotit i përshkruajnë bashkëpjesëtarë në urdhërdhënie dhe vendim. Kështu edhe ti, o mik, e ke kuptuar dhe ke folur për vullnetin e shumënumërt, që është, pa dyshim, botëkuptim i gabueshëm. Liria e njeriut nuk ngrihet mbi vullnetin e Zotit. Njeriu është i lirë të bëjë diç që i kundërvihet kënaqësisë së Zotit, por ai nuk mund të bëjë asgjë që i kundërvihet vullnetit të Zotit.

Zoti xhel-le shanuhu na ka dhënë liri që t’i kundërvihemi kënaqësisë së Tij në dëmin tonë, por askujt s’i ka dhënë liri që t’i kundërvihet vullnetit të Tij. Këtu është ana tjetër e lirisë relative të njeriut. Çdo gjë që ne veprojmë është në kuadër të vullnetit të Zotit, madje edhe atë që e veprojmë e që nuk është në pajtim me kënaqësinë e Zotit dhe me Sheriatin.

Liria jonë është begati nga Zoti dhe shpërblim të cilin Krijuesi na ka dhuruar krejtësisht, pavarësisht nga vullneti jonë. Liria jonë është vetëm vullneti i Tij.

"Dhe ju nuk doni tjetër përveçse çka do All-llahu." (El-Insân, 30).

Të flasish për lirinë në këtë kuptim, nuk do të thotë t’i shoqërosh Zotit shok. Liria jonë është e njëjtë me urdhëresat e Tij, vullnetin e Tij dhe caktimet e Tij.

Pikëpamja e tretë e gabueshme e kësaj pyetjeje është të kuptuarit e gabueshëm të caktimit dhe fatit të vullnetit të lirë dhe zgjedhjes së lirë, nga ana e atyre të cilët janë të preokupuar me studimin e këtyre pyetjeve. Ata caktimin dhe fatin e kanë kuptuar se kjo është të detyruarit dhe të shtrënguarit e njeriut në atë çka nuk është në karakterin e tij dhe në natyrën e tij. Të njëjtin gabim e ke bërë edhe ti o mik! All-llahu i madhëruar e mohon detyrimin nga ana e vet:

"Nëse kishim dashur, Ne nga qielli do t’ua zbritnim një Shenjë para së cilës ata qafat e tyre do t’i ulnin." (Esh-Shuarâ, 4).

Domethënia e këtij ajeti është e qartë: ka qenë plotësisht e mundur që njerëzit të detyrohen në besim, por kjo s’është bërë për shkak se All-llahu nuk detyron:

"Nuk ka shtrëngim në fe. Rruga e vërtetë qartë dallohet nga ajo lajthitëse." (El-Bekare, 256).

"Sikur të kishte dashur Zoti yt, do t’i besonin çka janë në Tokë që të gjithë. A ti do t’i detyrosh njerëzit të bëhen besimtarë?" (Jûnus, 99).

Në ligjshmëritë të cilat i ka dhënë Zoti nuk ka kurrfarë detyrimi. Caktimi dhe fati nuk guxohet të kuptohen si detyrim i njerëzve në diçka çka nuk është në natyrën e tyre. All-llahu xhel-le shanuhu i jep secilit atë që është në vetë qëllimin e tij, i dëshiron atë çka ai vetë dëshiron dhe do atë çka ai vetë e do. Të qeverisurit e Zotit është zgjedhja e njeriut, sepse Zoti xhel-le shanuhu e drejton çdo njeri nga ajo nga synon zemra e tij dhe çfarë qëllimi ka:

"Kush dëshiron shpërblimin e Ahiretit, do t’ia shumëfishojmë atë, ndërsa atij kush dëshiron shpërblimin e kësaj bote, do t’ia japim..." (Esh-Shûrâ, 20).

"Zemrat e tyre janë të sëmura, kurse All-llahu sëmundjen e tyre edhe më e shton..." (El-Bekare, 10).

"Kurse ata të cilët janë në rrugë të drejtë, Ai edhe më tej do t’i shpjerë..." (Muhammed, 17).

Do ta përmendim edhe ajetin në të cilin All-llahu xhel-le shanuhu u drejtohet robërve:

"Nëse All-llahu e di se në zemrat tuaja ka diçka të mirë, do t’ju japë më mirë se ajo që është marrë nga ju..." (El-Enfâl, 70).

All-llahu i lartësuar na e mundëson atë që e kemi zgjedhur në zemrat tona dhe çfarë janë qëllimet tona dhe së këtejmi nuk ka dhunë, detyrim as shtrëngim në diç që nuk është në pajtim me natyrat tona.

"Sa i përket atij që jep dhe ruhet (nuk gabon), dhe atë më të bukurën e konsideron të vërtetë, atij do t’ia lehtësojmë për në lehtësi. Kurse ai që është koprrac dhe ndihet i mëvetësishëm, dhe atë më të bukurën e konsideron gënjeshtër, atij do t’ia lehtësojmë për në vështirësi." (El-Lejl, 5-10).

"Ti nuk gjuajtje kur gjuaje, por gjuante All-llahu..." (El-Enfâl, 17).

Këtu po identifikohet akti i të gjuajturit të njeriut me gjuajtjen e bërë nga ana e All-llahut xhel-le shanuhu, dhe se ekziston vetëm një gjuajtje. Njeriu ka qëllimin, ndërsa All-llahu i madhëruar e mundëson realizimin e tij, dhe këtë, nëse është i mirë, me të mirë, kurse nëse është i keq, me të keq. Liria njerëzore nuk ka masë të përhershme por vetëm aftësinë relative, e cila zmadhohet dhe zvogëlohet. Njeriu mund ta rritë lirinë e vet me shkencë: me ndihmën e zbulimeve dhe risive të ndryshme ai ka arritur ta pushtojë Tokën, ta ngadhënjejë hapësirën dhe të çlirohet nga prangat e kohës. Duke i zbuluar ligjet në natyrë njeriu ka arritur që të zotërojë me to dhe që vetes ato t’ia nënshtrojë: ka zbuluar si ta ngadhënjejë ngrohtësinë, ftohtësinë, errësirën dhe kështu e ka rritur lirinë e vet në planin e aktivitetit të tij. Shkenca pra, është mjet i zgjerimit të kufijve të lirisë së njeriut.

Mjeti i dytë është feja. Të drejtuarit Zotit dhe kërkimi i ndihmës së tij, gjithashtu i zgjeron kufijtë e lirisë dhe këtë mjet e kanë përdorur të gjithë Të dërguarit e Zotit dhe ithtarët e tyre. Sulejmani (a.s.) i ka nënshtruar xhinnët, ka zotëruar me erën dhe ka folur me zogjët, të gjitha këto me përkrahjen dhe ndihmën e Zotit; Musa (a.s.) e çau detin; Isa (a.s.) i ngjallte të vdekurit, i shëronte të verbërit, të zgjebosurit dhe të verbërit. Lexojmë, gjithashtu, për evlijatë - dashamirët e Zotit - të cilëve u mbulohet Toka dhe u zbulohen sekretet, të rëndomtëve të paarritshme.

Të gjitha këto janë shkallët e lirisë të ngritura mbi liritë mesatare njerëzore, të cilat ata i kanë arritur me përpjekjet më të larta në të drejtuarit e tyre All-llahut xhel-le shanuhu dhe të shprehurit e dashurisë ndaj Tij. Atyre u janë dhuruar pjesët e diturisë sekrete.

Dituria paraqitet sërish. Mirëpo, këtë herë kjo është dituria e tesavvufit - misticizmit (el-’ilm-ul ledûnij). Ç’ështjen e zgjedhjes së lirë dhe vullnetit jo të lirë Ebu Hamid El-Gazaliu e shtron dhe e shkoqit shkurt dhe thjesht me dy fjali:

"Njeriu është i lirë në atë që ka dituri" dhe

"Nuk është i lirë në atë që nuk ka dituri".

Me këtë ai mendon se sa më shumë që të zgjerohet dituria e tij, zgjerohet njëkohësisht edhe sfera e lirisë së tij, qoftë dituria e tij objektive apo dituri mistike (ledunij).

Mendimtarët materialistë gabojnë kur pohojnë se njeriu është rob i domosdoshmërisë historike, duke parë në të vetëm nyjen në zingjirin e ndodhive shoqërore-ekonomike, plotësisht të nënshtruar ligjeve të ekonomisë dhe lëvizjes së shoqërisë.

Nocionin të cilin ata pa lodhje e përsërisin, sikur ai të ishte ligj, "domosdoshmëri e konfliktit klasor"(hatmijet-us-sira-it-tabekijj), është i gabueshëm në shkoqitjen shkencore, sepse nuk ka domosdoshmëri në sferën njerëzore, por më së shumti që ka, janë gjasat dhe mundësitë dhe në këtë edhe qëndron dallimi ndërmjet njeriut dhe dhëmbëzave, mjeteve dhe trupave materialë. Është e mundur të parashihet të zënit e Diellit në minutë dhe sekondë, kurse është e mundur të parashihet edhe lëvizja e tij në ardhmëri. Mirëpo, është e pamundur të dihet çka fsheh njeriu në qëllimet e tij, ç’do të bëjë nesër ose pasnesër. Kjo është e pamundur të dihet përveç nëpërmjet mundësisë, probabilitetit dhe hamendjes dhe këtë, me kusht të posedimit të të dhënave të mjaftueshme për sjelljen e vendimit.

Sa u përket pohimeve të materialistëve për ndikimin e mjedisit dhe shoqërisë, dhe se njeriu nuk e jeton jetën e tij të pavarur, të mëvetësishme, u përgjigjemi se ndikimi i mjedisit dhe shoqërisë si kundërveprim lirisë individuale, konfirmon domethënien dialektike të kësaj lirie, sepse liria individuale konfirmohet vetëm në të ballafaquarit me kudërveprimet; nëse nuk ka kundërveprim në lirinë e njeriut, atëherë ai edhe s’është i lirë, nëse liria kuptohet në kuptimin e vërtetë, sepse nuk ekziston kurrfarë pengese të cilën duhet mposhtur dhe të vërtetohet nëpërmjet saj liria jonë.

http://www.iiu.edu.my/deed/quran/albanian/dialogu1.html

[Baptist]

sepse eshte lope!

[martini1984]

sepse eshte lope!

Jane mbledhur gjithe morrat Serbo shqiptare,te na shpegojne evolucionin.

Shikoi ne emra

[Baptist]

ja dhe biri i shkines harape

[Explorer]

Nese keni deshire qe te lexoni edhe metutje, atehere po ju sjell edhe nje debat tjeter mes nje Besimtari dhe nje ateisti, me te cilin argumentoj se mes ketyre dy grupeve mund te ket debat.

Ne vazhdim debatohet ne kete teme interesante:

PSE ALL-LLAHU KRIJOI
TË KEQEN?

(ne text miku=ateisti)


Miku vazhdoi më tej:
Si mund të thoni se Zoti juaj është i përkryer, bujar, mëshirues, fisnik, i butë, kurse i ka krijuar të gjitha këto të këqija në botë: sëmundjen, pleqërinë, vdekjen, tërmetet, vullkanet, mikrobet infektuese, helmin, thatësirat, ftohtësinë, kancerin i cili nuk po i kursen as fëmijët e as pleqtë? Nëse Zoti është dashuri, bukuri dhe mirësi, si e krijoi atëherë urrejtjen, shëmtinë dhe të keqen?!

Problemi të cilin e inicoi pyetja e mikut është ndër problemet fundamentale të filozofisë, shpjegimi i të cilit i ka ndarë shkollat dhe mendimet.

Në këtë përgjigjemi: Zoti është i mëshirueshëm dhe i mirë. Ai nuk ka urdhëruar të veprohet keq, por nga mençuria Ai nuk e pamundësoi atë.

"... Thuaj: All-llahu nuk urdhëron të bëni amoralitet. A po flisni për All-llahun atë që nuk e dini? Thuaj: Zoti im urdhëron drejtësi..." (El-’Arâf, 28-29).

All-llahu urdhëron vetëm drejtësi, dashuri, mirësi, falje dhe atë çka është e mirë dhe kënaqet vetëm me të mirën dhe të këndshmen. Por, pse atëherë e lëshoi kriminelin të bëjë krim, vrasësin të vrajë, vjedhësin të vjedhë? Për arsye se ka dëshiruar të jemi të lirë dhe të gjykojmë pa kurrfarë ndikimi. Ndërsa liria paraqet mundësinë për të gabuar, përndryshe nuk do të quhej liri! Zgjedhja e lirë është ndërmjet mosdëgjimit dhe dëgjimit.

Ka qenë në mundësinë e All-llahut që të gjithëve të na bëjë të mirë dhe të na detyrojë në dëgjueshmëri, që do të nënkuptonte të marrurit e lirisë së të zgjedhurit.

Sipas dëshirës dhe urtësisë së Zotit, liria me dhembje është më fisnike për njeriun se sa robëria me fat. Për këtë arsye edhe është lënë mundësia e të gabuarit!

Shikimi korrekt dhe objektiv na zbulon se e mira në ekzistencën e përgjithshme është parim, kurse e keqja përjashtim. Shëndeti është bazë, kurse sëmundja përjashtim. Ne kohën më të madhe të jetës e kalojmë në shëndet. Sëmundja rrallë na godet. Ashtu është edhe me tërmetin i cili zgjat disa minuta në jetën e Tokës me miliona vjet. Këtu është edhe me luftërat dhe katastrofat. Të gjitha këto janë shtangime të shkurtra në jetën e popujve ndërmjet periudhave të gjata të paqes.

Praktikisht, çdo gjë e ka anën e mirë të saj. Sëmundja nxit ruajtjen e shëndetit, dhembja është burim i qëndresës, këmbënguljes dhe gatishmërisë për sakrificë. Tërmetet janë marrje frymë, lirim i shtypjes së brendshme të rruzullit tokësor, të cilët e ruajnë sipërfaqen e saj nga shpërthimi. Vullkanet nxjerrin pasuri të fshehta xehesh dhe e mbulojnë sipërfaqen e Tokës me llavë të plleshme. Luftërat i lidhin popujt. Nga kjo lidhje vargore u krijuan edhe Kombet e Bashkuara edhe Këshilli i Sigurimit, si instanca më të larta botërore, të cilat i zgjidhin kontestet ndërkombëtare. Penicilini, atomi, aeroplanët raketorë, raketat janë zbuluar duke iu falënderuar luftërave. Helmi i gjarprit e përmban kundërhelmin më efikas. Nga mikrobet bëhen vaksinat. Pozitat të cilat i kemi tash nuk do të na takonin sikur të ishin gjallë gjyshërit tanë. E keqja në kozmos është sikur hija në fotografi; nëse i afrohesh të duket se është gabimi dhe mungesa e fotografisë, por, nëse fotografinë e vështron nga largësia e duhur, do të zbulosh se ajo është e domosdoshme dhe se hija ka detyrë të dorës së parë në formimin estetik të fotografisë.

A do të mund të dinim ç’është shëndeti sikur të mos ishte sëmundja? Të mirën e njohim duke iu falënderuar të shëmtuarës, pozitës natyrore duke iu falënderuar jonatyrores. Në këtë kuptim janë edhe fjalët e Ebu Hamid El-Gazaliut të madh:

"Mospërkryerja e kozmosit është përkryerja e tij, sikur që është edhe shtrembërimi i harkut drejtësia e tij, sepse, në të kundërtën, nuk do të mund ta hedhte shtizën".

Domethënia tjetër e vështirësive dhe dhembjeve është zbulimi i natyrës së vërtetë të njerëzve. Sikur të mos ishte vështirësia, të gjithë njerëzit do të ishin të njëjtë, bujaria do të varfërohej, kurse lufta do ta humbte ëmbëlsinë e sulmit.

Ky është provim për çdonjërin prej nesh para vetes dhe para Zotit të madhëruar.

Kjo botë nuk është gjë tjetër veçse një kaptinë romani, i cili ka disa kaptina, kurse vdekja nuk është fundi i tregimit por fillimi i tij. Nuk është korrekte të japim gjykimin për dramën në bazë të vetëm një akti të saj, sikur që është jokorrekte ta hedhim poshtë një vepër, sepse faqja e parë e saj nuk na kënaq. Gjykimi korrekt bëhet tek në fund.

Dhe, më në fund, me çka e konpenson tërë këtë miku. A mos po kërkon ai jetë pa vdekje, pa sëmundje, pa pleqëri, pa të meta, pa ndihmë, pa kufizim, pa pikëllim dhe pa dhembje. A nuk po kërkon përkryerjen absolute, ndonëse përkryerja absolute i përket vetëm Zotit. I përkyer është vetëm Një dhe i Vetmi, do të thotë se miku nuk do të jetë i kënaqur derisa ai personalisht të bëhej zot, e kjo është përçmim i vetvetes. Ai dhe të pakënaqurit e ngjashëm me të vetëm na bëjnë të qeshemi. Ata dëshirojnë që jeta të bëhet parajsë, por, ç’kanë bërë që të bëhet ashtu? Me çka miku ynë është i denjë të bëhet zot. Gjyshja ime ka qenë më e mençur se doktori i doktoruar në Francë kur thjesht tha:

"E mira është nga Zoti, kurse e keqja nga vetë ne".

Këto fjalë të pakta e përkufizojnë dhe e sqarojnë gjithë problemin. Zoti e ka dhënë erën dhe lumin, por kapiteni i anijes e ngarkon me njerëz dhe e ngarkon me mall, dhe kur anija fundoset e shanë Zotin dhe e mallkon fatin. Çfarë mëkati ka Zoti në këtë! Ai e dha ujin në të cilin anija do të lundrojë edhe era e cila anijen do ta lëvizë, por nefsi dhe pangopësia njerëzore të mirën e shndërruan në të keqe.

Sa urtësi dhe mençuri kanë fjalët:

"E mira është nga Zoti, kurse e keqja nga vetë ne!".

http://www.iiu.edu.my/deed/quran/albanian/dialogu1.html