Debati mbi diten e clirimit, 28 apo 29 nentorin

[Lunesta]

Shem mllef ke o labeat malsori. Nuk te ben mire me degjo mua. Nuk e zhben dot ti historine, sikur gjithe mllefin e malsise te bashkosh.

[Labeati]

Shem mllef ke o labeat malsori. Nuk te ben mire me degjo mua. Nuk e zhben dot ti historine, sikur gjithe mllefin e malsise te bashkosh.

Cilen histori e ke fjalen zotrote? Ate "pordhikali" te veteraneve te spijunllekut 200 leksh te tet gjyshi?

Sa per qytetarine, une e di nga vij po ty te ka filluar origjina ne vitin 1944. Prodhim skarco i bolshevizmit analfabeto-oriental, qe ju mori gjysherit/baballaret nga kasollet e dhive ne mal e ju beri biroista, drejtusa po sidomos oficera e kapterra.

Talenti i vetem, spijunlleku e injoranca.

Nuk ke faj o shtrems, dardha bjen nen dardhe, nuk eshte faji jot...

[Lunesta]

Qetesohu or mik qetesohu. Te gjitha shkrimet e tua jane 'gjyshi jit, tezja jote, bolshvizmi, kapterri' e te tjera budallalleqe si keto. A nuk mund te elaborosh me shume? A duhen te futen gjith njerezit qe nuk flasin si ty ne nje thes? A shkruan dot pa mllef? Nese jo, HESHT, se ke me detyrim te lehesh posht e larte forumeve. Heshtja eshte flori per tipa inferiore si ty.

Problemi yt eshte se akoma pas 15 vjet demokraci i gjen deshtimet personale tek komunizmi. Frojdi kete e quan 'disocimi i paaftesise'. Une vetem po te them se 29 nentori ka shume fakte qe e bejne relevante si date. Faktet jane thene ketu, por ti me urrejtje dhe inat te salduar nuk i sheh. Tani se sdo ti dhe rradakja jote ti pranoje faktet dhe historine nuk eshte faji im, por i zotit qe te ka bere ashtu si je.

[Brari]

ne lidhje me dathurine e ppsh-ps-se dhe veteraneve te saj per deshmoret, luften antifashiste dhe gjakun etj ..


ja cthot gadheta Tirana observer

--

Pushkatimet në diktaturën komuniste/Ministria e Brendshme, sekret emrat e ekzekutorëve
Xhelatët, si ekzekutonin në diktaturë




-------

Sonila Yzeiri

Më shumë se 1500 ekzekutime janë realizuar në diktaturë. Dy ishin mënyrat e dënimit me vdekje atëherë, me pushkatim dhe varje. Ekzekutim në diktaturë ishte një gjë e zakonshme. Të gjithë ata që kryenin krime të rënda, sidomos vrasje, vriteshin me plumb ose vareshin në litar. Në një farë mënyre kjo ishte diçka brenda ligjeve të asaj kohe, por e keqja qëndronte në faktin se si bëhej ekzekutimi dhe denigrimi i më pastajmë i kufomës, e cila qëndronte për ditë të tëra në vende të dukshme, që ishte një presion psikologjik mbi njerëzit e thjeshtë. Pra, diktatura në këtë rast u thoshte njerëzve që as të mos e mendonin e jo më të bënin një krim. Më të frikshëm kanë qenë ekzekutimet e kundërshtarëve politikë, pra gjoja armiqve potencialë në krye të PPSH-së dhe qeverisë së saj.
Ekzekutimet dhe ekzekutorët
Kushdo që mund të dilte kundër partisë apo mund të ankohej për regjimin e atëhershëm, dënohej jo lehtë në diktaturën komuniste, dhe kjo për faktin se binte ndesh me interesat e tyre. Pas gjyqeve farsë jepej vendimi i ekzekutimit me vdekje. Këtu niste edhe trilli i historisë së ekzekutimit. Komandanti i skuadrës së pushkatimit dhe skuadra ishin njerëz të zgjedhur që dinin të mbanin sekretet. Ekzekutorët janë larguar nga jeta dhe ata që mbetën gjallë janë jashtë shtetit. Lufta e klasave, biografitë e dyshimta, lufta e klaneve, bënë që shumë njerëz dhe të afërmit e tyre të internoheshin duke i vendosur në vendet më të largëta. Ata dënoheshin në burgjet më të egra të diktaturës komuniste të largëta, dhe duke punuar punët më të rëndomta në shërbim të Partisë e Pushtetit Popullor. Kjo ndodhte jo vetëm për njerëzit e thjeshtë, por edhe për ata që kishin legjislaturë në Kuvendin Popullor ose poste të larta shtetërore. Me pretendime absurde, masat që merreshin për to qenë katastrofike, burgime me vite të tëra burg, por edhe pushkatime e varje në litar, që ishin dy rrugët më të rënda të ekzekutimit që realizoheshin. Kushdo që dënohej me vdekje gjykohej nga vepra e rëndë penale që kishte bërë, dhe më e rënda ishte tradhti ndaj atdheut. Personat që dënoheshin me vdekje i bënin kërkesë për falje presidentit të presidiumit të Kuvendit Popullor. Ky i fundit merrte vendimin për falje ose jo. Kur nuk falej merrte skuadrën e pushkatimit që përcaktohej nga personeli i burgut. Për personat që ishin me poste të larta shtetërore, skuadra e pushkatimit caktohej nga ministri i Brendshëm. Para se të pushkatohej i pandehuri shkonte në prokurori dhe thoshte fjalën e fundit. Deri në vitet 1967 qenë përfaqësuesit e sekteve fetare që i bënin këto ceremoni, por me ndalimin e besimit fetar në Shqipëri, këtë detyrë e kishte të ngarkuar prokurori, zyrtarët e lartë i mbanin të izoluar në një institucion dhe nuk i lejonin t’i takonin familjarët deri në marrjen e një vendimi të formës së prerë. Deri sa të bëhej dosja, hetuesi nuk takohej me të pandehurin. Dosja shkonte në gjykatë. Prokuroria bënte aktakuzën dhe më pas e formulonte prokurori.
Realizimi
Të pandehurit, në fillimin e seancës gjyqësore pyeteshin nga kryetari i seancës për ndonjë keqtrajtim. Pastaj lexohej aktakuza, pasi merrej vendimi nga gjykata. Nëse i pandehuri që kishte qenë zyrtar i lartë dënohej me pushkatim, sipas rregullit shkonte prokurori, dhe i dënuari thoshte fjalën e fundit. Pas pushkatimit, shkonte mjeku ligjor dhe merrej nga të afërmit për në varreza. Në seksionin e mbrojtjes së popullit bënte pjesë seksioni i sigurimit, i cili merrej me informacionin, me biografitë me spiunazhin, me klasifikimin e armiqve, me arrestimet dhe me hetimet e fshehta. Në Komitetin Qendror ekzistonte një zyrë e goditjes, që planifikonte masat ndëshkimore dhe një zyrë e thashethemeve që drejtonte disinformacion për të hutuar njerëzit. Në vitin 1948, sigurimi i shtetit u nda në organizata bazë të partisë, ndërsa Sigurimi i Shtetit kishte celulat e veta në lagje e fshatra, ndërmarrje, institucione dhe reparte ushtarake. Nga ana e saj, organizata bazë kishte nën vëzhgim politik zonën e vet dhe me anën e anëtarëve aktivë të partisë merrte në shqyrtim raportimet, përgojimet, vëzhgimet me karakter politik ose të dyshimtë dhe i jepte konkluzionet e veta Komitetit të Partisë i cili kishte një zyrë të veçantë që mblidhte çdo raportim për çështje të dyshimta dhe ja komunikonte sigurimit për veprim. Ngjallja e frikës: imperializmi, revizionizmi, armiku i klasës sabotimi ishin këto metodat e diktaturës të synuara për të krijuar gjithnjë psikoza në popull. Të gjithë familjet e të arratisurve dhe të dyshimtëve i largonin nga kufiri dhe i çonin në zonat kënetore. Ata dënoheshin nga 5 vjet deri më 40 vjet. Gjyq për ta nuk kishte vetëm komunikim shtesë internimi. Ishte internimi ekonomik, e pësonin njerëz që kishin bërë punë private pa leje. Internim për probleme morale që e pësonin njerëz për bixhoz, priftërinjtë. Hapeshin dosje për shumicën e popullsisë të rritur dhe i internonin në fshatra më të thellë e më të varfër.
Ekzekutime të tjera
Burgjet ishin kompetencë e Ministrisë së Brendshme. Burgu i Burrelit është ndërtuar në 1938-ën, kur ishte kryeministër Koço Kota. U ndërtua për kriminelë të posaçëm e ordinerë, se atëherë të burgosur politikë nuk kishte. Pa mbushur dhjetë vjet Koço Kotën e vranë pa gjyq po në këtë burg. Te porta e rëndë dhe e hekurt të prisnin me këtë parullë: “Burrel hyn dhe s’del”. Në Burgun e Burrelit kanë vdekur shumë njerëz, që shpeshherë nuk kishte edhe një aspirinë. Në kohët e vështira shumë kanë vdekur nga uria, edhe vetëvrasjet kanë qenë të shpeshta, rrahje në biruca dhe tortura me hekura ishte e zakonshme. .

Ekzekutimet e nomenklaturës së lartë

Komandant i skuadrës caktohej me urdhërsekret të Ministrit të Brendshëm
Më pas ky zgjidhte dhe grupin e pushkatimit
Kriteret për zgjedhjen e tyre ishin të rrepta: Njerëz të besuar dhe ithtarë të PPSH-së
Sekreti ruhej edhe vendi i ekzekutimit, pasi me porosi nga lart këta njerëz nuk duket të kishin varr
Riti i ekzekutimit, pasi u hiqeshin prangat qëndronin përpara skuadrës së pushkatimit
Prokurori kërkonte fjalën e fundit nga të dënuarit më vdekje
Drejtuesi i skuadrës urdhëronte të mbusheshin armët dhe të shënjoheshin të dënuarit
Pas miratimit të prokurorit, urdhërohej hapja e zjarrit
Mjeku konfirmonte vdekjen e të ekzekutuarve

Grupet e ekzekutimit të zakonshëm

Një skuadër pushkatimi me ushtarë të shërbimit aktiv, nën varësinë e Drejtorisë së Përgjithshme të Burgjeve
Një oficer komandonte skuadrën në ekzekutim
Të dënuarit vendoseshin përballë tyre në një distancë të afërt
Prokurori i çështjes kërkonte fjalën e fundit nga të dënuarit
Hapja zjarr ndaj të dënuarve bëhej pas komandës së oficerit
Një mjek verifikonte vdekjen e të ekzekutuarve dhe relatonte me atë

(vijon nesër)


Për 46 vjet u eliminuan plot 5487 vetë nga të cilët dhe shumë ish-komunistë
Xhelatët, si i kryenin ekzekutimet




--------------------------------------------------

Sonila Yzeiri
(Vijon nga numri i kaluar)

Ekzekutimet e sistemit të kaluar flasin qartë për gjenocid. Plot 5487 vetë janë dënuar me vdekje dhe xhelatët “ritmikisht” gjendeshin përballë viktimave të tyre, të cilëve duhej t’u jepnin një plumb kokës. Historia e ekzekutimeve nis menjëherë pas vitit 1944, kohë kur në pushtet erdhën komunistët. Këta të fundit ekzekutuan si fillim kundërshtarët e tyre e kur mbaruan punë me këta nisën të “hanin” kokat e njerëzve të tyre sipas situatave të krijuara. Pas mbarimit të luftës, në bodrumet e hotel “Bristolit”, u gjet një varr i përbashkët ku ishin pushkatuar pa gjyq dhe në mënyrë barbare një numër i madh qytetarësh. Shumica e tyre ishin intelektualë që kishin studiuar në Perëndim si publicisti Nebil Çika, Aleks Mavraqi, vëllezërit Syrja e Vesim Kokalari, Ismail Petrela dhe shumë të tjerë. Më 1 mars 1945 fillon procesi kundër 60 të pandehurve; kryetar gjyqi ishte Koçi Xoxe dhe prokuror Bedri Spahiu. Jepen 17 dënime me vdekje. Aparati i diktaturës punoi sistematikisht, për eliminimin e armiqve të klasës.
Dënimi i ish-ministrave të Brendshëm në Evropën Lindore
Goditjen më të madhe ndaj ushtarakëve të lartë, Enver Hoxha e filloi në prag të Kongresit të Parë të PKSH-së. Në vitin 1949, Enver Hoxha goditi bashkëpunëtorin e tij më të afërt gjeneral-lejtnant Koçi Xoxen. Në fillim e përjashtuan nga Byroja Politike, shkarkuan nga detyra e zëvendëskryeministrit dhe ministrit të Punëve të Brendshme dhe caktuan ministër të Industrisë. E lanë vetëm anëtar të KQ të PKSH-së. Pas gjashtë muajsh burg erdhi dënimi përfundimtar i Koçi Xoxes, më 11 qershor të vitit 1948.
Dali Ndreu dhe Liri Gega
Vetë Enveri kishte thënë: “Do t’i dënojmë si persona të vjetër të agjenturës jugosllave. Me këtë nuk do të dënojmë Daliun dhe Lirinë, por Jugosllavinë për veprimtarinë e saj. Ta marrë vesh Jugosllavia që ne jemi në gjendje të zbulojmë armiqtë, që ky vend mundohet të nxisë kundër pushtetit popullor”. Aranit Çela i kishte dëgjuar me veshët e tij këto fjalë të dilnin nga goja e Hoxhës ku thuhej se Daliu e Liria, duhej të dënoheshin me vdekje. Kështu u bë, trupi gjykues i dënoi me vdekje, edhe pse nuk justifikohej ky dënim, dhe më pas ata të dy u ekzekutuan.
Grupet armiqësore
Pas atakut që pësoi zemra e Enver Hoxhës në fund të tetorit 1973, d.m.th pak orë pas festimit të ditëlindjes së tij të 65-të, doli më shumë në pah çështja e trashëgimisë së pushtetit. Enver Hoxha filloi të mendojë për trashëgimtarin e ardhshëm politik të Enverit në krye të PPSH-së, në rast të ndonjë të papriture që mund të sillte vdekja e këtij të fundit. Kështu që nuk është pa rëndësi të thuhet që plani për të shkurtuar kandidatët e papërshtatshëm për trashëgimtarët politikë ka filluar pas vitit 1973. Kështu, periudha 1973-1983 është me të vërtetë një periudhë tejet e përgjakshme në historinë e PPSH-së, viktimë e së cilës janë shumë udhëheqës të partisë dhe shtetit komunist. Jo se më përpara nuk ka pasur periudha të përgjakshme në historinë e kësaj partie, por është me rëndësi të thuhet se në periudhat e mëparshme nuk ka qenë shtruar si këtë herë çështja e trashëgimisë së pushtetit nga Hoxha te një person tjetër.
Eliminimet
Hoxha kishte pushkatuar ministrin e Punëve të Brendshme, Koçi Xoxe. Pas më shumë se 30 vjetëve i erdhi radha Mehmet Shehu, Kadri Hazbiut dhe Feçor Shehut. Pra, në plumb ishin shkuar plot katër ministra të Brendshëm. Por kronologjia e eliminimeve të ministrave ishte e tillë që në vitin 1975 u pushkatua ministri i Mbrojtjes Popullore dhe zëvendëskryeministri Beqir Balluku. Pas tij, u pushkatuan ish-zëvendëskryeministrat Abdyl Këllezi, Koço Theodhosi. Nga eliminimet e udhëheqësve të lartë të partisë mund të përmendet pushkatimi i Liri Gegës dhe i bashkëshortit të saj, Dali Ndreu. Lufta për “zbulimin e grupeve armiqësore” pas tetorit 1973, s’do të ishte gjë tjetër veçse një luftë që i shërbente dobësimit të klaneve më të fuqishme para se të arrihej te prerja e kokave të mëdha. Kështu, Plenumi i 5-të i KQ të PPSH-së (25-26 korrik 1974) dënoi veprimtarinë e Beqir Ballukut dhe e përjashtoi atë nga Komiteti Qendror e partia dhe e shkarkoi nga të gjitha funksionet shtetërore që ai mbante. Pas pak më shumë se një muaj, radhën do ta kishte në mbledhjen e Byrosë Politike të 10 tetorit 1974, Petrit Dume e Hito Çako. Shumë shpejt ata u arrestuan, u “gjykuan” dhe u pushkatuan. Ndërsa përfundimet i bëri Plenumi i 6-të i KQ të PPSH-së, i cili i zhvilloi punimet më 16-17 dhjetor 1974. Këtu Enver Hoxha mbajti fjalën kryesore: “Mbi përfundimet e diskutimit që u zhvillua në parti rreth veprimtarisë së Beqir Ballukut, Petrit Dumes, Hito Çakos etj”. Edhe në fushën ekonomike, Enver Hoxha ndoqi të njëjtën taktikë eliminimi me kuadrot kryesorë. Plenumi i 7-të i KQ të PPSH-së që u mbajt më 26-29 maj 1975, përjashtoi nga partia dhe i shkarkoi nga funksionet shtetërore Abdyl Këllezin dhe Koço Theodhosin. Në tetor të po këtij viti, Plenumi i 8-të bëri të njëjtën gjë edhe me Kiço Ngjelën e Vasil Katin. Të parët u pushkatuan, ndërsa dy të tjerët vuajtën gjatë në burgjet e diktaturës. Që atëherë, Mehmeti kuptoi se me veprimet e fundit ndaj Këllezit, Theodhosit dhe Ngjelës po i vinte radha atij vetë.

Të dhëna

Të ekzekutuar
5037 burra 450 gra

Të dënuar politikë
26788 burra 7367 gra

Të vdekur në burgje
988 burra 7 gra

Të dënuar të huaj
1215 burra 38 gra

Funksionarë të ekzekutuar

Koçi Xoxe
U ekzekutua më 10 korrik 1949, duke e akuzuar si agjent të jugosllavëve
Liri Gega
U arrestua në vitin 1956 dhe u ekzekutua një vit më vonë më akuzën si antikomuniste
Dali Ndreu
U arrestua në vitin 1956, me akuzën si antikomunist
Teme Sejko
U arrestua dhe u ekzekutua në vitin 1970
Beqir Balluku
U arrestua në vitin 1974 dhe u ekzekutua në vitin 1975, duke e akuzuar se doli kundërshtar i vijës së partisë
Petrit Dume
U arrestua më 1974-ën dhe u ekzekutua më 1975-ën, me akuzën si anëtar i grupit puçist
Hito Çako
U arrestua më 1974 dhe u ekzekutua më 1975, si anëtar i grupit ekonomik
Abdyl Këllezi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Koço Theodhosi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Kadri Hazbiu
I arrestuar më 15 tetor 1982 i ekzekutuar në vitin 13 shtator 1983, me akuzën si bashkëpunëtor dhe krahu i djathtë i Mehmet Shehut, që të dy gjoja kishin drejtuar “organizatën kundërrevolucionare” për të rrëzuar vendimet e partisë dhe për sjellë kapitalizmin në Shqipëri
Feçor Shehu
I ekzekutuar në vitin 1982 me akuzën si agjent i zbulimit amerikan, në kohën kur ishte kryetari i Degës së Brendshme në Korçë
Llambi Ziçishti
I ekzekutuar në vitin 1982, me akuzën se gjoja bënte pjesë në “organizatën kundërrevolucionare” të drejtuar nga “Mehmet Shehu”.

(vijon nesër)

[Labeati]

NJI DIATRIBË E KOTË

Kur asht çlirue Shqipnia? Nëse asht çlirue ndonjiherë.

Ardian Ndreca

Ka disa përgjegje të gabueme, të cilat janë të tilla si rrjedhim i pyetjeve të gabueme


Për me respektue kujtimin e gjithë atyne që kanë dhanë jetën me vetëdije dhe jo rastësisht për lirinë e vendit tonë, nuk deshta me shkrue gja pa kalue mueji i nandorit. Edhe pse liria e vendit tonë duhet festue dhe mbrojtë përditë e jo vetëm në ditët e fundit të vjeshtës së tretë. Mâ tepër duhet festue e mbrojtë prej shqiptarëve sesa prej të huejve, mbasi ne kemi qenë mâ fort rob të njeni-tjetrit sesa të huejit. Në anën tjetër ai shqiptar që përdorë dhunën e paligjshme kundër shqiptarit nuk asht mâ pak i huej se i hueji.

Por ne kemi fatin e madh me ja lëshue në shpinë marrinat dhe tradhtinat tona turqve, serbve, grekëve etj. – të cilët kanë mujtë me na përdorë vetëm pse ne kemi dashtë me u përdorë prej tyne. Ata mâ së shumti kanë ardhë e janë shtrue kambëkryq ndër ne vetëm pse ne i kemi thirrë e i kemi dhanë vend e hyqëm midis nesh.

Rreth datës 28 nandor pakkush ka dyshime, mbasi ajo datë na kujton vjetin 1443 kur Gjergj Kastrioti nisi luftën për çlirimin e Arbërisë prej turqve e na kujton edhe vjetin 1912 kur në Vlonë u shpall pamvarsia e Shqipnisë.

Diskutimi polemik, pra diatriba siç i kanë pasë thanë grekët e lashtë, fillon me datën 29 nandor, ikjen e gjermanve prej territorit të Mbretnisë shqiptare dhe hymjen - ndër shumicën e qendrave të banueme - të trupave të ushtrisë nacional-çlirimtare.
Disa përgjegje të gabueme mvaren kryekëput prej mënyrës sesi asht shtrue problemi, pra sesi asht paraqitë pyetja.

E nji pyetje e gabueme asht kjo: a duhet festue 29 nandori si çlirimi i atdheut?

Të gjithë janë dakort me ua lanë këtë përgjegje historianve, të cilët mâ mirë se kushdo i dijnë këto punë.
Historianët po, ata i dijnë këto punë, por kush ua mësoi historinë historianëve tanë të Lanç-it? Çka i ka shërbye atyne si fontes (burime) për me shkrue historinë e kësaj periudhe? Me çfarë parimesh historiografike u drejtuen ata në shkrimin e kësaj historie? A ekziston ndonji ndryshim thalbsor ndërmjet historianëve tanë të Lanç-it dhe kronistave që Mehmet Fatihu merrte mbas vetes gjatë fushatave të tija luftarake?

Gjithsesi edhe prej kronistave të Mehmetit ashtu si edhe prej historianve të Lanç-it mund të mësohen shumë gjana, bile edhe data e saktë e hymjes së tyne bashkë me trupat e armatosuna në Shkodër. Në fund të fundit nuk jemi tue folë për luftat punike, por për nji fakt që ka ndodhë në vjetin 1944.

Puna s’asht nëse partizant kanë hy në Shkodër me 28 në mbramje apo me 29 në nadje (shyqyr Zotit pa luftë e pa derdhë gjak), pyetja duhet formue ndryshe: a duhet konsiderue 29 nandori si “festa e çlirimit” të Shqipnisë?

Mbi këtë çështje mund të hjedhim dy lloje vështrimesh: njeni asht formal kurse tjetri i përket përmbajtjes së vetë problemit.

Nga ana formale duhet të kemi parasysh pozicionin e Shqipnisë simbas së drejtës ndërkombtare e duhet të kujtojmë se mbas 8 shtatorit 1943, ditës së ramjes së Italisë fashiste, Asambleja kushtetuese me shpejtësi të rrufeshme pikërisht me datën 14 shtator 1943 shpalli ndamjen e kunorave të Shqipnisë dhe të Italisë dhe njikohsisht shpalli vendin të pamvarun prej fuqive të hueja.
Nga pikëpamja e së drejtës ndërkombtare vendi ynë me këtë akt njihej si sovran përpara kombeve të tjera e edhe prej atyne që kishin trupa ushtarake në territorin shqiptar. Kalimi dhe qëndrimi i trupave gjermane rregullohej në bazë të ligjit të sovranitetit, i cili – jo vetëm për Shqipninë e dobtë – por për të gjitha kombet pjesmarrëse drejtpërdrejtë apo tërthoras në luftë mbetej nji sovranitet në diskutim.
Gjithsesi «diskutimi» ishte lanë për mbas luftës, e në fakt u bâ në Konferencën e Paqes në Paris ku u ndanë meritat dhe përgjithsitë, u paguen damet dhe u morën damshpërblimet.

Që Gjermania në fundin e vjetit 1943 e kishte marrë teposhten këtë gja e kishin kuptue gati të gjithë, prandaj lufta e Lanç-it ishte kryesisht nji luftë për pushtet e si e tillë drejtohej kundër atyne forcave të mbrendshme që mund të kishin shanse me marrë fuqinë në dorë. Ai që e kishte kuptue mâ mirë se tjerët këtë strategji të Lanç-it ishte Mit’hat Frashëri i cili u përpoq me organizue nji forcë kundështare por nuk pat sukses.

Për me kuptue mënyrën sesi luftonin forcat e Lanç-it kishte me shërbye leximi i kujtimeve të emisarëve anglez pranë forcave partizane. Përpjekjet e partizanëve me trupat gjermane në afërsi të zonave të popullueme baheshin në mënyrë që gjermanët të kryenin raprezalje ndër civila, tue bâ në këtë mënyrë që populli të urrente okupatorin e t’i afrohej nacional-çlirimtares.

E gjithë lufta partizane zgjidhej me prita dhe me pusina ndër gryka e në vende tjera të mbrojtuna deri diku për sulmuesit, por jo aq të mbrojtuna për katundarët që banojshin andejpari. As historiografia komuniste nuk ka mujtë me pru fakte të ndieshme për çlirime të mirëfillta qytetesh e fshatrash, të cilat realisht kanë ardhë si pasojë e tërheqjes në formacione luftarake (pra, edhe tue luftue) të trupave të Wehrmacht-it.
I vetmi moment “triumfal” asht çlirimi i Tiranës prej komandantit par excellence Mehmet Shehut. Por në fakt plani për çlirimin e Tiranës, i cili ishte përpunue prej Velimir Stojiniqit, dështoi krejtsisht, mbasi trupat e Brigadës së parë nuk qenë të zonjat me i pre rrugën e tërheqjes drejt veriut gjermanëve.

Këtë gja e tregon fakti se gjermant ikën për në Shkodër dhe e dishmojnë në kujtimet e tyne edhe partizanët italianë që morën pjesë në sulmin ndaj kryeqytetit.
Mbetë Shkodra, e cila i pau partizanët atëherë kur nuk shiheshin mâ ndër rrugë gjermant.
E gjithë kjo strategji që pati efekte relative në bilancin global të luftës, nuk ua zbehë meritat atyne të rinjve e të rejave që si idealistë dhe si atdhetarë të vërtetë luftuen e dhanë jetën për të mirën e Shqipnisë në të gjitha frontet. Por nuk mund të vazhdohet ende me u përdorë sakrifica e tyne apo e nji pjese të tyne për me legjitimue logjikën e terrorit komunist që pasoi nandorin e vjetit 1944 në Shqipni.

Formalisht vendi ynë ishte sovran qysh në vjetin 1943, por realisht nuk ishte i tillë.
Formalisht lufta në Shqipni mbaroi në nandor të vjetit 1944, por në të vërtetë ajo nuk përfundoi në ketë datë por vijoi për mâ se katër dekada.

Luftën në Shqipni e vazhduene forcat partizane, mandej batalionet e ndjekjes, policia popullore (u mendue së parit me u quejt milicia popullore si në Jugosllavi) e degët e punëve të mbrendshme, e vijuene forcat vullnetare, spijujt vullnetarë... e gjithçka tjetër vullnetare simbas nji vullneti të vetëm. Pra, nji vullnetarizëm që tue ia mpi trunin njerzve i afroi gjithnji e mâ fort me kafshët.

Ajo që deri në vjetin 1944 kishte qenë nji luftë civile e nisun me prishjen e vendimeve të Pezës dhe të marrëveshtjes së Mukjes tashti u shndrrue në luftë të klasave e cila ka vijue efektivisht deri në vjetin 1990.

A mund të festohet çlirimi i Shqipnisë kur vendi ynë s’ka qenë për asnji moment pa ketë gjendje luftet shumë të rreptë që ka pase viktimat e veta!
Gjatë periudhës së komunizmit kemi: të pushkatuem 5037 burra dhe 450 gra. Të burgosun 26788 burra dhe 7367 gra. Të vdekun në burg: 988 burra dhe 7 gra.
Shifrat padyshim që janë të pasakta, por për shkak të mangësive e jo të shtesave.
Mungojnë shifrat e sakta, mungon numri i të internuemve e i të dëbuemve, mungojnë lotët e vuejtjet e të pafajshëmve, mungon shkatërrimi moral dhe ekonomik i vendit.

A mund të themi atëherë se vendi ynë ishte në gjendje paqet dhe që tek ne nuk kishte pushtues të huej?
Kryefjala e luftës ishte «hakmarrje rini» e deri edhe vetë autorja e kangës ra pre e kësaj hakmarrje, mbasi me zjarrmin revolucionar alias terrorin e kuq nuk mund të luhet kollaj pa u djegë.

Në fund të viteve ’80, atëherë kur shtetin socialist e kishte marrë lumi, vetëm nji institucion i tiji funksionte: institucioni i shtypjes dhe i terrorit, ai që karakterizon jo gjendjen e paqës por gjendjen e luftës.
Paqja, bashkimi dhe vllaznimi mbarëkombtar nuk kanë si shprehje të veten terrorin dhe krimin shtetnor.

A ka ndonji ndryshim ndërmjet shqiptarëve që janë vra prej italianëve e gjermanëve gjatë Luftës së Dytë botnore prej atyne që ka vra klika e Enver Hoxhës gjatë luftës së klasave deri në vjetin 1990?

Pse atëherë të mos quhet dita e 29 nandorit dita e robnisë dhe e fillimit të terrorit që zgjati për gati 50 vjet?

Kah ana tjetër dita e nënshtrimit dhe e humbjes së gjithë të drejtave dhe lirive demokratike të nji kombi nuk më duket se ka arsye me u quejt “ditë çlirimit”.

Romakët në të tilla rasa thojshin: «bellum manet, pugna cessat», pra, lufta vazhdon edhe pse beteja ka heshtë. E lufta ka vazhdue tue konsiderue kundërshtarët politikë si anmiq dhe tue i trajtue anmiqt si kriminela ordinerë, tue i lejue vetvetes të drejtën e raprezaljes (ashtu siç bajshin nazistat) atëherë kur nuk mund të kapeshin autorët e vërtetë të aktivitetit subversiv, tue ba që lufta e klasave të kthehej në nji luftë totale, e cila s’përjashtonte as vetë krenat e komunizmit shqiptar.
Komunizmi asht doktrina që pohon se njeh ligjet e historisë njerzore ashtu siç i njohin shkencatarët ligjët e natyrës, e kështu që autorizon përdorimin e dhunës reale për realizimin e së mirës utopike. Kudo ku kjo ideologji ka veprue dhuna dhe vuejtjet kanë qenë diçka reale, kurse e mira diçka që duhet të arrihej nji të nesërme që s’mbërrinte kurrë. Doktrinë e mirë, por ka vetëm nji të keqe që të mirën s’e realizon asnjiherë.

Nji pjesë që e ndoqën qenë thjeshtë të dashunuem mbas nji mirazhi, pjesa tjetër qenë njerëz pa parime morale e pa karakter, kurse pjesa mâ e madhe qenë thjesht frymorë të pandërgjegjshëm e të tillë kanë mbetë edhe sot. Të parët janë stuhia e çdo gjenerate, të dytit janë turpi i saj ndërsa të tretit janë mjerimi, ai mjerim që na persekuton edhe sot prej materniteteve deri në vorreza.

Në histori ka shumë rasa kur nji diktator, nji satrap, nji despot ka vra nji diktator tjeter dhe ka zëvendsue nji tiraní me nji tiraní tjetër. Por, fakti që ka vra nji diktator tjetër a mund t’i japin diktatorit të ri të drejtën me u quejt çlirimtar? Popujt antikë nuk kanë pasë dyshime: ndërmjet dy të këqijave absolute, nuk ka vend me u gëzue e me festue, por vetëm me kujtue e me qa të vramët e të gjitha anëve, ata që e dojshin lirinë dhe jo ata që dojshin me ndrrue nji tirani me nji tjetër.

Ka 15 vjet që po përpiqemi me ndërtue nji urë që të na çojë drejt paqës, nji urë që vjeti 1997 e dogji me rranjë e me themel, nji urë mbi të cilën shpresojmë që do të shkojnë drejt nji të nesërme paksa mâ dinjitoze brezi i ri i shqiptarëve të çliruem prej hijeve të së kaluemes, por edhe nji urë që duhet të jetë nji «ponte dei sospiri» për ata që duen me e mbajtë ende Shqipninë në gjendje luftet me vetveten.

Duhet të kultivojmë frytet e arsyes e të humanizmit dhe jo të përulemi përpara triumfit të barbarisë dhe të dhunës së pashoqe, e cila nuk shenjon asnji fitore për gjininë njerzore por vetëm thyemje, thyemje dhe poshtnim.

E thyemjet e poshtnimi kujtohen por nuk festohen.

[Brari]

topi sja lun fjalet .. ketij ndreces..

labeat.. c'moshe ka ky djal?

[shkodra13]

topi sja lun fjalet .. ketij ndreces..

labeat.. c'moshe ka ky djal?

Rreth 35. Asht shkodran, profesor filozofijet ne Universitetin Urbanian ne Rome.

[Lunesta]

A ka mundesi te na e shqiperoni ate shkrimin lart qe te mund ta lexojme?

[Brari]

ta shqiperon gjishi se ka qen me batalonet e ndjekjes ne veri e u ka kire tëmen ature burgjezave na shkodra e ature bajrako reaksionareve nga puka e kelmendi.. e me ate rast ka mesuar pak gegërisht..

e nashi po i ve kapak une ketire diskutacioneve.. ju vazhdoni po deshet..

pse ka rendesi dhjetori studentave..
sepse solli lirine e shtypit mes tjerash..
po cfar solli kjo liri shtipi..
solli boll gjera..
mes tjerave folen njerzit e shum te vjeter lan kujtimet e tire ne duar te gazetareve te rinj shumica bira ku.rvash te ish nomenklatures..
por megjithate ne populli dicka lexuam.. edhe mesuam..

ja nje xhavahir qe e kam lexuar e eshte dhe ne forum bile diku ne temat historike..

citonte njeri pjese nga kujtimet e veteranit Shyqyri Kellezi..
Shyqyri Kellezi eshte ose ishte ( ndoshta nuk rron me mbas dekadash perdhunim qe i beri atij dhe familjes kellezi Partia qe ai me shok e mbajti mbi shpine si kacile vezesh ter kujdes e vetmohim) ..vertet veteran i levizjes.. nacional clirimtare ose komuniste ose antifashiste..quajeni si te doni..

duke qene nga nismetaret e levizjes ne tirane si dhe baze e levizjes me rroc e poc.. e me far e fis.. i ngrati ai dinte shume per te vertetat..e gjerave..te saj luftes clirimtare apo te gjakut te deshmoreve.. etj..

ja cthoshte i ngrati shyqyri kellez( te cilin si emer e njeh cdo tiranas.. te pakten cdo tiranas qe baben e ka tiranas.. ) per nje ngjarje te luftes..
po e them me fjalet e mija (brari) ktu e kush do ta gjen ne forum origjinalin..

isha tha ( shyqyri Kellezi) pergjegjes i rojeve te sigurimit te shtabit pra roje i Enverit, Milladinit e atyre tjereve me kryesoret e shtabit.. ishim ne Panarit te Korces..diku nga meso- fundi i 44-tres.. dhe..ne ate kohe shtabi me ndihmen e anglezeve kishte vendosur radio nderlidhje me shtabet e korparmatave partizane..
pran radios thot ai po rrinte enveri me Miladinin.. e po prisnin nje lajm me shum interesim..
cte ken valle po mendoja une..qe isha disa hapa larg tyre..
erdhi radiogrami dhe sapo mori Enveri me Miladinin kte lajm pashe se qe te dy u hodhen perpjete nga gezimi e u puthen e u perqafen me njeri jatrin..
lajmi tregonte se.. ishte vrare Mustafa Gjnishi..
U trondita thot i ngrati Shyquri..e nuk di si e mbajta vehten.. E njihja personalisht Mustafa gjinishin dhe e dija vleren e tije si krijues i Pezes dhe i levizjes nacional-clirimtare dhe si njeriu nr 1 me injohur ne popull nga radhet e krahut Partizan..
Mbas pak ata..Enveri dhe miladini dhan nje radiogram per gjithe shtabet partizane kudo ne shqiperi..
Ky lajm thoshte pak a shume..keshtu..
Popull shqiptar.. me hidherim te thelle lajmerojme se u vra nga nazistet Heroi luftari e udheheqesi i shquar i Luftes Nacional-Clirimtare Mustafa Gjinishi..
urdherojme tere komandat partizane dhe keshillat nacional clirimtare ne tere teritoret tona te vendosin ne gjysem shtize flamurin ne shenj zie e respekti per humbjen e madhe te heroit Mustafa Gjinishi.. etj etj..

---------


kaq mjafton.. per cilindo qe ka nje minimum njohurish per historine tone.. qe te kuptoje sa e ka care athere dhe e can tani menderen PPSh-ja e Ps-ja e edvinua e Ramizi e Nexhi e tosi e Lir Metua e Dokle zabiti e majkua me adnan qatipnë me shoke.. per luften..per antifashizmin per gjakun e tjera..

pra ne fund.. a mund te festojne, nderojne, perkujtojne.. kanibalet.. dicka te shenjte..
jooooooooo..
kanibalet skan fest tjater vec..kur shtrohen mbi nje kufome e ta hane e te lyejn turinjte me gjak..
tjerat i kan hipokrizi..
kte e verteton shyqriu e shum e shum ish luftar tjere e i ve kapak historiku i plenumeve kanibalo-staliniste..te shkruara po nga vet ata..

qashtu..

dhe fare ne fund..
pse grij sallat andej nga punet e kosoves une..

sepse po perseriten te njejtat metoda dhe atje.. nga bijzat-shushnja te ppsh-PS-se ..
atje kan instaluar nje aparat regresiv kanibal ustallaret e PPSH-se.. kuptohet me enveriste Kosovare te trajnuar nga ekspertet Ps-iste shikoiste kloso edvino mejdano ramizo- nanoiste..
Rasti i vrasjes se luftarit te mirnjohur ilir konushevcit eshte gati si 2 pika uji i ngjashem me rastin Gjinishi..

kurse kulmi eshte ne rastin DRINI..
e vrasin drinin.. dhe ja bejne nje ceremoni varrimi "shoket" e luftes.. dhe..i mnajne dhe nje fjalim ose referat..sic i thon andej..

vrasesi mbas varrimit..i thot shoferit..te vet..
e more Rasim.. qyky gjuks.. te vret e ta knon referatin.. e u zgerdhi..

qelloj njeri ky rasimi e nuk duroj ma.. dhe..
historine tash e di gjith kosova..


rrofshin ata qe rrin shtrember e flasin shtrember.. kur thot i mencuri ciu ciu..
do rrojn shume se.. terr syri su ben..

ne gomeret ( pak jemi ktu ne forum) hidhrohemi kur degjojm tragjedi njerzore..e sidomos kur jan bashk kombasit tane.. e behemi keq..
keshtu jemi gatuar..
kanibale sbehemi dot..
keq shume..

[Zarathustra.]

Dobesia e Demokracise eshte se i jep edhe injorantit dhe te pavlerit te drejten per te propaganduar opinionet e veta. Dhe ja keshtu ne Shqiperi dalin lloj lloj amatoresh e cobene malesh qe jo vetem s'dine te bejne argument sepse flasim per Diktaturen e Hoxhes kur debati eshte per LANC, por edhe s'dine akoma se ka shtet dhe shteti nuk eshte fis apo klan bajraktar seicili me gjuhen e vet.

Vini re nje detaj qe anashkalohet jo pak here nga kritiket perverse te Hoxhes. Te gjitha argumentat e tyre, dhe cdo mentalitet qe shpalosin ata qofte ne forme apo ne substance, eshte ne thelb anti-shtet. Ata mohojne vlerat, datat historike, vete heronjte, shtetin e shkaterruan sic bene ne 97. Edhe kur shkruajne ata nuk duan te njohin nje standard gjuhe qe eshte nocion shume themeltar i shtetit, si dallim nga nje bashkesi fisesh. Ata flasin per diktature, por si mund te mos kishte diktature mbi Gjon Markagjonet, Prek Calet, Hamit Matjanet e bajraktare te tjere mesjetare qe therrnin femra kur ato kerkonin te emancipoheshin, apo vrisnin mesuset kur ata kerkonin te ndertonin shkolle. Keta bajraktare vetem per demokraci nuk luftonin.

Si nuk flet askush ketu per Xhafer Deven dhe ata dhjetra te masakruar ne 4 Shkurt pikerisht nga dora e tij, apo ata nuk perbejne jete qe duhen nderuar??

Pse s'flet Ndreca yne, per vrasjet, djegiet dhe shkaterrimet e Markagjonit ne fshatrat e jugut per hir te Italise kur ai ishte minister i brendshem, aq sa edhe vete shefi i tij, kryeministri Maliq Bushati u largua nga Pariani ( iderguari i Duces ne Shqiperi) pasi Bushati vazhdimisht ankohej dhe bente presion kunder Markagjonit dhe taktikave te tia brutale.

Pse nuk flet askush ketu per luften e Gjormit ku kunder italise luftuan edhe Ballistet, por ashtu sic thote edhe vete Ermenji, rreth 15% te trupave italiane perbeheshin nga bajraktere e ndjekesit e tyre.

Pse nuk flet ketu njeri per ata 4500 partizane qe vdiqen vetem gjate operacionit te dimrit (sipas Bernd Fisher), pikerisht kur forcave gjermane u ishin bashkuar edhe 10 mije trupa nacionalitesh qe i ndiqnin ata kemba kembes.

Pse nuk flet njeri ketu per ata 131 partizane te kapur rob, 18 mes tyre femra, te gjithe te ekzekutuan gjate 19 Shtatorit dhe 23 Tetorit te 1944, ne kampin e perqendrimit ne Prishtine, pikerisht nga nacionalistet shqiptare.

Pse askujt nuk i dhimbset gjaku i Persefoni Kokedhimes apo Bule Naipit qe u varen nga Gjermanet bashke me Ballistet ne mes te Gjirokastres?


Te rreshtosh te viktimat e diktatures eshte e lehte, po pse valle askush nuk do te konstatoje ato mijera jete qe u shpetuan psh nga tharja e kenetave, vaksinimi total ne mase, dhe zhukja e epidemive. Pse askush nuk flet per se sa jete shpetoi rregjimi i Hoxhes vetem nga ligji dhe rendi qe vendosi duke eleminuar krimin thuajse totalisht. Ne shqiperi sikur tu lihej dore e lire fiseve dhe sjelljes klanore te zonave te tera, me ritmet e humbjes se jeteve mbas 90, vetem nga kanuni dhe ligjet apo mentaliteti mesjetar do ishin vrare mbi 5000 mije vete per ato 50 vite.

Qysh prej 1990 ne Shqiperi, nga mungesa e shtetit civil (jo atij politik), jane vrare mesatarisht 2.3 here me shume shqiptare ne vit se gjate rregjimit te komunist. Vetem ne 1997 u vrane 3000 vete pikerisht nga konflikti i brendshem, intoleranca politike dhe shkaterrimi i shtetit. Vetem police jane vrare mesatarisht 30 ne vit. Apo keta jane mish per top dhe nuk duhet ti faturohen faktit se shqiptaret edhe ne 1990 nuk ishin gati per dekoraci e te drejta si ato qe hedhin ne leter ca merhume malesh. Me shume se demokraci kerkoni shtet dhe qeveri qe ti nenshtronte ne ligj dhe rregulla te perbashketa.