"Dr. dituria"

[Sabriu]

http://www.mesazhi.com/news_detail.php?id=7610


"Dr.dituria"alias Sabri Selmani

[Sabriu]

Palestina dhe muslimanët

Kanë harruar se e kanë obligim duanë për ta, ndihmën për ta ...
E diel, 16 Nëntor 2008



Shkruan: Abdullah Klinaku

Palestina vendi i Lindjes së Mesme, provimi i muslimanëve (jo Islamit) dhe demokracisë, vend i dhunës dhe terrorit, vend ku nuk vlejnë demokracia dhe ligjet e saj, vend ku po zbulohen armiqtë e islamit si dhe po dalin në shesh hipokritët e këtij ummeti. Vendi i qëndresës islame, i xhihadit dhe punës, vendosmëris dhe shehidllëkut, të vërtetës burrërisë dhe trimërisë, vend i qëndresës dhe durimit të nënave, vend i guximit dhe fuqisë së të rinjëve. Ky është vendi i cili është i bekuar me mesxhidun Aksan, me gjakun e dëshmorëve, me lotët e nënave dhe të devotshmëve, me çlirimin nga Umeri r.a. si dhe nga duatë e muslimanëve të të gjitha kohërave. Ky është vendi i cili kush e sundon e sundon botën, për derisa e kanë pas muslimanët sundimin në këtë vend e kanë sunduar tërë botën, pastaj kur e kanë pushtuar këtë vend të krishterët e kanë sunduar tërë botën si dhe tash kur po e sundojnë armiqtë tonë dhe armiqtë e Allahut, jahudit, dora e sundimit të tyre në botë po vërehet dhe po shihet qartë. Kjo është Palestina jo në aspektin gjeografik, por imanor.

Në këtë kohë si edhe në shumë vite dhe dekada të mëhershme muslimanët e këtij vendi po vuajnë. Po vuajnë fëmijtë për ushqim, nënat për djem , muxhahidat për armë, nxënxat për libra dhe fletore, të sëmurit për barna, të vjetërit për përkujdesje, të rinjtë për paqe, po vuan ky popull për ndihmën e muslimanëve, për fuqinë e shteteve arabe"islame". Këta po e thërrasin Egjiptin, pushteti i të cilit më shumë po hargjon kohë dhe mundë duke munduar të shuaj ndihmat e vëllezërve musliman se sa që po i bjen në mend për armikun jahudi. Po e thërrasin Arabinë Saudite, Mbretin e nderuar, i cili më shumë hargjon kohë në pallatet e tij duke ngrënë mishërat e fërguar dhe duke urdhëruar që njerëzit që flasin për Palestinë të shtihen për burgje. Po e thërrasin Sirin, e cila po mendon se armiqtë jahudi largohen duke kërcënuar se ne jemi të fuqishëm dhe fuqinë e tyre duke e treguar kundër dijetarëve të islamit dhe izolimit të tyre. Ky popull po e thërret gjithë botën "islame" që ti gjindet me ndihmë në këtë vështirësi, jo me armë, fundi i fundit po le ti gjindet duke i ushqyer 60% të fëmijëve të këtij vendi. Këta fëmijë presin ushqimin e vëllezërve musliman sepse ata besojn në tërë islamin e besojnë edhe ajetin kuranor"Vërtet, s'ka dyshim se besimtarët janë vëllezër, pra bëni pajtim ndërmjet vëllezërve dhe kini frikë Allahun, që të mëshiroheni (El-Huxhurat 10). Si dhe në hadithet e Muhammedit s.a.s:"Vërtet besimtari për besimtarin është sikurse një fortifikatë, e cila forcohet mes veti nëpërmjet pjesëve të saja - dhe Pejgamberi a.s i ka bashkuar gishtat e tij" ( Muttefekun Alejhi), si dhe "Shembulli i besimtarëve në dashuri mes vete, në mëshirë mes vete, në respekt dhe ndjenja të ndërsjellta, i ngjason një trupi, që nëse një pjesë e atij trupi lëndohet dhe ndjen dhimbje, ankojnë dhe ndjejnë dhimbtë të gjitha pjesët e atij trupi" (Sahihu Muslim). Ata besojnë fuqishëm në këtë, prandaj presin nga ne. Ata besojn se ne lutemi për ta, ne ngritemi për ta që ta lusim Allahun në pjesët e thella të natës. Ata besojnë se edhe ne jemi musliman të vërtet ashtu siq janë ata. Ata të rinjë besojnë se edhe ne e kemi devotshmërine e tyre. Ato nëna besojnë se edhe nënat tona e kanë dhembshurinë dhe trimërine e tyre. Ata burra besojnë se edhe burrat e tjerë të umetit e dëshirojnë fitoren e tyre. Ata dijetarë të atij vendi besojnë se edhe dijetarët e tjerë e kanë guximin e tyre. Ata besojnë në ne sepse besojnë në Allahun, pejgamberin s.a.s dhe obligimet që rrjedhin nga këto dy burime.

Po ne, a po i dëshpërojmë ata? A po i mashtrojmë ata? A po i gënjejmë ata? A po lutemi për ta? A po e themi të vërteten karrshi vendit të tyre? Sigurishtë që shumë njerëz të këtij ummeti PO, punojnë për ta, luten për ta, u ndihmojnë atyre. Por fatkeqësisht shumica e shtetve "islame" JO, nuk po u ndihmojnë, nuk po i përkrahin dhe nuk po e thonë të vërteten karshi çështjes së tyre. Por fatkeqësisht edhe shume muslimanë JO. Kanë harruar se e kanë obligim duanë për ta, ndihmën për ta, të thojnë të vërteten për ata vëllezër, e pse jo edhe të luftojnë për ta. Ne nuk guxojm tua humbim besimin e tyre në neve. Fuqia e Duasë së muslimanit është e jashtëzakonshme, prandaj si musliman të këtij vendi të Europës, duhet të lutemi për ta, të shkruajmë për ta, të mbrojmë çështjen e tyre të pakten në aspektin shkencor, ta mbrojmë çështjen tonë si dhe çështjen dhe drjetësine që duhet të kthehet te tërë muslimanët dhe në mesin e tërë muslimanëve.

Vendet e shtrenjëta nuk çlirohen nga njerëzit e vegjël. Muslimanët duhet të shëndërrohen në njerëz të mëdhenjë që ti çlirojnë vendet e mëdha. Shiheni ç'farë njeriu ka qenë çliruesi Salahuddin Ejjubi. Në të gjallë ishte i drejtë, i dijshëm , trimë po edhe vdekja e tij përcillet me madhështi, se vdekjet e njerëzve të mëdhenjë janë madhështore. Në natën e mërkurë të njëzet e shtatën të muajit Safer e ftoi njërin nga dijetarët që të bunë te ai, ti lexon Kur'an dhe t'ia përkujton shehadetin. Trgohet se kur i ka lexuar ai ajetin : " Ai është All-llahu që s'ka të adhuruar tjetër përpos Tij,Ai është që e di të të fshehtën dhe të dukshmen …"/ Hashër 22/, Salahudini duke i përjetuar agonit e vdekjes ka thënë po, uallahin,ashtu është. Pasi ka thirë ezani i sabahut vjen kadiu i famshëm, pasi hyn te ai që po i përjetonte çastet e fundit, i lexojnë ajetin :Po nëse ata refuzojnë (atë që ua sjell) atëherë thuaj: All-llahu është për mua mjaft, s'ka të adhuruar pos Tij, vetëm te Ai jam mbështetur, e Ai është Zot i Arshit të madh!" /Teube 129/ në këtë moment buzëqeshë, i shkëlqen fytyra dhe ia dorzon shpirtin Zotit të Madhëruar. All-llahu e mëshiroftë , … dhe e bëftë banor të Xhenetit.

Ibn Halkani ka thënë: - Dita e vdekjes së tij ka qenë musibet (fatkeqsi) që nuk ka ngjarë prej kur kanë vdekur kalifët rashidun ra. Kalanë, mbretrinë, dynjanë e kaploi një ndjenjë melankolike dhe vetjake nuk e din kush përpos All-llahut të madhëruar. Kam ndëgjuar prej njerëzve që kanë dëshiruar të japin shpirtin për të. Kam patur ndjenja se kjo është e tepruar, por e kam ditur se po të ishte e pranuar kjo do të jepte ndonjëri edhe shpirtin.

E kanë nxjerur pas namazit të drekës në tabut (arkivol) të mbuluar me stof . Kur e panë njerëzit, i ngritën zërat dhe shtohet zhurma, fillojnë të qajnë. Pastaj ia falin xhenazen dhe e varrosin te shtëpia e tij në kalanë e Damaskut.

Poetët thurën vargje të shumta. Më e mira ishte poezia e shkrimtarit të Salahudinit, Imad El-Asfahani në të cilën thotë:

Ku është ai që vazhdon të jetë udhëheqës i yni
Shpresohet në thirjen e tij dhe friksohen nga hapat e tij
Ku është ai që prej forcës tij, frengët i ulën kokat
të mposhtur dhe me fuqine e tij ariti ti zhvillon betejat


Në kasën e vet nuk kishte lënë përveç një dinar dhe tridhjet e gjashtë dirhem. Nga prona nuk kishte lënë as shtëpi , as tokë, as arë, as bahçe, asgjë prej pronave.

Të tillë njerëz kërkon Palestina, që e tërë pasuria e tyre është dituria dhe arma e luftës, për shkak se të tjerat i sakrifikojnë për Allah.
Ky njeri i madh vdiq në kohën e Sabahut, gjegjësisht pas sabahut. Të kujtojmë për një moment edhe Salahudinin e kohës së re, Shejh Ahmed Jasin, i cili po ashtu pas bombardimeve të armiqëve të Allahut , në një xhami në Gaza bie Shehid, inshaAllah. Vërtet kjo ka misticizëm të veqantë, sepse që të dy ishin krenaria e umetit islam. Ata ja kthyen nderin Palestinës. Ata ja kthyen krenarin edhe pse Ahmed Jasini rahmetullahi Alejhi nuk arriti ta çlironte ashtu si ai e ëndërronte, por ai e ngjalli islamin në atë vend, pasi që Allahu deshti.

Lusim Allahun që vëllezërit tanë në Palestinë ti ndihmoj, lusim Allahun neve dhe ata të na forcojë, mëktatet të na i fal, dhe të metat të na i mbuloj.

[Sabriu]

Arabia Saudite e gatshme për haxh të shtrenjtë

Pasi që autoritetet nuk kursejnë orvatjet për të siguruar një haxh të sigurtë të rahatshëm dhe të lehtë, disa agjenci të udhëtimeve ankohen për ngritjen e kostos së haxhit këtë vit.
E martë, 18 Nëntor 2008

"Këtë vit pelegrinazhi shënon një ngritje të madhe çmimesh krahasuar me vitin e kaluar," tha Sami Sharife, pronar i një agjencioni të haxhit.
"Ngritja e çmimeve në shumë artikuj, krijon problem për ata që dëshirojnë ta kryejnë haxhin."

Edhe fluturimet janë në një përqindje të ngritur të qmimit krahasuar me vitin e kaluar.

"Agjencitë e fluturimeve justifikojnë këtë ngritje me ngritjen e kostos së mirëmbajtjes dhe pagës së punëtorëve, por unë dyshoj që kjo është arsyeja," pohon Hussein Saleh, pronar i një agjencioni udhëtimesh.

"Krizat financiare qëndrojnë prapa ngritjes."

Krizat financiare, përfshinë SHBAtë dhe shtetet tjera, Shtatorin e kaluar pas kolapsit të bankës së katërt më të madhe të investimeve "Lehman Brothers", duke mjeruar shumë gjigant në Wall Street.

Që nga atëherë, trazirat rrëzuan tregun anembanë.

Por derisa disa fajësojnë krizën ekonomike, të tjerët mendojnë se ngritja e çmimeve është zakon gjat kohës së haxhit.

"Është një ngritje e qmimeve të hoteleve këtë vit, por nuk është për shkak të krizave financiare," mendon Othman Ali, pronanr i hotelit në Mekke.

Ai bën lidhje të ngritjes, me kushtet e sigurisë dhe të mbrojtjes, të imponuara nga qeveria ndaj hoteleve, para se të kualifikohen për pritje të haxhilerëve.

Miliona Musliman nga e tërë bota dhe përbrenda Arabisë Saudite nisen për në haxh çdo vit.

Çdo Musliman i rritur i cili ka mundësi të udhëtimit, duhet ta kryej haxhin së paku një herë në jetë.

[Sabriu]

Morali i dialogut dhe divergjencës

Muslimanët të njohin rrugët e bashkëpunimit, dialogut dhe mirëkuptimit.
E mërkurë, 19 Nëntor 2008


Shkruan: Shejkh Ahmed KEFTARO


Të gjitha krijesat janë robër të All-llahut, i cili i krijoi nga një frymë e vetme dhe me natyra të ndryshme, me zanafillë baltën, e në mendjet e tyre horizonte e parashikime që s'i di askush pos Tij.

"Nga argumentet e Tij është krijim i qiejve e i tokës, ndryshimi i gjuhëve tuaja dhe i ngjyrave tuaja. Edhe në këtë ka argumente për njerëz".[1]

Kjo llojshmëri në të cilën All-llahu i krijoi njerëzit, nuk duhet të jetë shkak i mjerimit, armiqësisë dhe përçarjes, por mendimtarët mund ta kthejnë divergjencën në shkak të plotësimit dhe bashkëpunimit në inters të mirësisë dhe të drejtës.

Këtë vërtetësi që e gjejmë në jetën e Profetit (a.s), është shembulli më i mirë nga i cili duhet të përfitojmë sot për të arritur në shkaqet e njësimit dhe bashkimit tonë.

Sot, bota po mbushet me fe dhe shkolla të ndryshme, madje edhe në rangje islame gjejmë grupime të ndryshme që përhapen në botën islame dhe pakicat myslimane në perëndim.

Mirëpo, a u mundësuan myslimanët që të njohin rrugët e bashkëpunimit, dialogut dhe mirëkuptimit, megjithë divergjencat në medim?

Realiteti i hidhur që gjejmë sot në Afganistan, Algjeri e në vende të tjera të botës islame, reflekton një të vërtetë të hidhur që është, se arritja e konsensusit në mes të rrymave të ndryshme islame nuk ecën drejt rrugës së dialogut dhe mirëkuptimit, njëkohë që myslimanët e parë i nënshtroheshin kësaj rruge!

Sahabet e Profetit (a.s) pas tij, u kthyen në shkolla të lëvizshme që përhapnin diturinë dhe njohuritë në ato horizonte ku mbërrinte Islami, edhe pse vendimet e tyre për çështje të ndryshme nuk ishin përherë të njëjta me njëri- tjetrin, pasi secili jepte vendim sipas asaj ku kishte arritur përpjekja e tij.

Mirëpo, ata ditën se si të ruajnë nderimin dhe dashurinë, si dhe ditën se si të gjejnë mënyrat dhe rrugët e plotësimit dhe vëllazërimit me njëri- tjetrin.

Shpeshherë Zonja Aishe i kritikonte vendimet (fetvatë) e sahabeve, duke dhënë edhe ajo mendimin e saj për ato çështje, saqë Imam Sujuti më pas shkroi një libër të tërë rreth kësaj teme, duke e titulluar: (Zemra e goditjes, në kritikat e Aishes ndaj sahabeve), ku mblodhi qëndrimet e Aishes (r.a) dhe divergjencat e saj në mendim me Ebu Hurejren, Ibni Abbasin, Ebu Derdanë, e të tjerë sahabe, Zoti (xh.sh) qoftë i kënaqur prej tyre.

Por, kjo divergjencë mendimi nuk ishte vetëm se një dialog me qëllim kërkimin e të vërtetës dhe s'kishte aspak hije armiqësie, urrejtje apo paragjykimi në mes tyre.

Nëse kthehemi në histori dhe kalojmë nëpër ditët e sahabeve, në të vërtetë do e gjejmë veten në një lulishte të begatë e shumëllojshe, ku secili ka mendimin dhe dhuntitë e tija, e njëkohësisht nuk shohim asnjëherë se divergjenca e tyre në mendim t'i ketë drejtuar nga përçarja apo mjerimi.

Osman ibni Affani (r.a) ishte khalif i myslimanëve dhe kur falte namazin e Bajramit, hipte në minber për të ligjëruar, ndërkohë që njerëzit duke menduar se përparësia e namazit të Bajramit ndaj ligjëratës është tregues i joobligueshmërisë së të dëgjuarit të saj, largohenin menjëherë pas namazit duke lënë dëgjimin e ligjëratës së asaj dite.

Me këtë rast, Osmani (r.a) e pa si jo të pëlqyeshëm këtë qëndrim të njerëzve, prandaj i urdhëroi ata që ta vononin namazin dhe t'i jepnin përparësi ligjëratës së Bajramit.

Kur e mësoi këtë fakt sahabiu i nderuar Ebu Dherr Gifariu (r.a), ndërkohë që ishte në një nga frontet e myslimanëve, u nevrikos për këtë dhe e lajmëroi haptas, se Osmani (r.a) e ka mënjanuar të drejtën në këtë çështje dhe se i dërguari i All- llahut i jepte përparësi namazit të Bajramit ndaj ligjëratës.

Mirëpo, kur erdh dita e Kurban Bajramit, Ebu Dherri (r.a) urdhëroi që t'i jepej përparësi ligjëratës ndaj namazit, sikurse bënte tashmë Osmani (r.a).

Të çuditur nga ky qëndrim, pas fjalëve për veprimin e Osmanit (r.a), njerëzit e pyetën: Por ti e kritikove Osmanin për këtë veprim?!

Tha: Po…por përçarja është më e rëndë!

Shikoni se sa e bukur dhe e mençur është kjo fjalë që përkufizon botëkuptimin e sahabeve rreth bashkimit dhe njësimit!

Në këtë gjendje, myslimanët vazhduan për një periudhë kohe, derisa u rikthye përparësia e namazit të Bajramit ndaj ligjëratës së asaj dite.



Vëllezër të nderuar!

Historikisht kemi jetuar në botën islame me katër medh'hebe, ku të gjithë respektonin dhe justifikonin njëri- tjetrin.

Shafiitë thonin: Mendimi ynë është kështu, ndërsa zotërinjtë hanefi kanë mendim tjetër… Malikitë thonin: Mendimi ynë është kështu, ndërsa zotërinjtë shafii kanë mendim tjetër…

E gjithë kjo në një kornizë dashurie, mëshirimi e drejtësie që reflektonte botëkuptimin social dhe qytetërues tek ymeti, madje thuaj: Reflektonte edukimin e vërtetë nga Profeti (a.s) tek brezat e parë të këtij ymeti.

Nuk do të gjesh në këtë ymet një shafii që nuk e respekton Ebu Hanifen, as ndonjë hanefi që s'e nderon Imam Malikun, me gjithë divergjencat prezente në mes medh'hebeve të tyre, me të cilat mbushen librat e jurisprudencës islame (fikhut).

Përkrah katër medh'hebeve, jurisprudenca islame ecte përpara edhe me sakrificat e Imamëve të tjerë të mëdhenj, si: Imam Ibn Xherir et- Tabari, Imam Xhafer es- Sadik, Imam Lejth ibn Sa'd, Imam el- Euzai, e shumë prijës të tjerë, nga mendimi dhe lodhja e të cilëve ymeti arriti pasurinë më të madhe shkencore e mendimore.

Ndoshta, përjashtimi i vetëm nga kjo liri mendimi në Islam, është pikërisht ajo periudhë e zezë gjatë së cilës Mu'tezilitë sunduan mbi disa drejtues të shtetit abasit, gjë që solli përballimin e mendimit divergjent me shpatën dhe zjarrin…

Kështu, ky ymet gjatë historisë së tij të gjatë, diti se si të përfitojë nga llojshmëria në mendim e në shkollat juridike, për të arritur në zgjidhjen e çështjeve të reja e bashkëkohore.

Ndërsa ato lëvizje që refuzonin tjetrin dhe ngulnin këmbë për një rrugë të vetme në kuptimin e teksteve dhe mbështetjen në to, të cilët nxirrnin nga besimi kundërshtarët e tyre, u mblodhën në një çoshe të errët, duke u emëruar nga ymeti, si havarixh.

Këta vazhduan rrugën e tyre, derisa formuan për veten e tyre një rrugë të veçantë në jurisprudencë dhe një doktrinë besimi (akide), ndryshe nga të tjerët, rezultatet më të thjeshta të së cilit ishin derdhja e gjakut dha shkatërrimi i pasurive të kundërshtarëve, edhe nëse ata ishin njerëzit më të ruajtur (takvali) e më të sinqertë.



Të nderuar vëllezër!

Ne po kërkojmë për shkaqet e njësimit dhe bashkimit tonë, por kjo s'do të thotë që ta kuptojmë këtë njësim dha bashkim mbi bazat e eliminimit dhe refuzimit të tjetrit, apo vendosjen e njerëzve në kallepë të ngurtë, prej të cilëve do të kërkojmë miratimin për vendimet tona paraprake.

Detyrimi islam që kemi, na bën që të mbledhim forcat dhe emrat tona në shërbim të kësaj feje, për t'u mbledhur më pas nën strehën e këtyre objektivave fisnike myslimani sufi e ai selefi, syniti e shiiti, pikërisht siç ishim gjatë historisë tonë islame të mbushur me praktika të gjalla dhe të ndriçuar me dialogun e shëndoshë e ndërtues.

Në këtë pikë, e shoh të arsyeshme që t'i kujtoj të gjithë atyre që punojnë në fushën e propagandës islame, disa pika që do shërbejnë për kuptimin e objektivave të dialogut dhe moralit të divergjencës në pika të ndryshme:

Sinqeriteti ndaj All- llahut në mendimet, punët e qëllimet tona, duke i paraprirë dialogut tonë slogani: [Zoti im, Ti je qëllimi im dhe pëlqimi Yt është kërkesa ime].

Bashkëpunimi dhe ndihma reciproke në shërbim të ymetit islam si dhe drejtimi i forcave dhe mundësive të mëdha për çështjet e tija vendimtare.

Bashkëpunimi në pikat konsensuale dhe të këshilluarit në pikat divergjenciale.

Nuk ka ndryshime në baza, por në degëzime ka llojshmëri mendimi, i cili është mëshirë për ymetin në shumicën e rasteve. Muxhtehidit s'i mohohet mundi në degëzime!

Largimi nga ekstremizmi, fanatizmi e shtërngimi të bazuar në thënien profetike: "Lehtësoni dhe mos vështirësoni, sihariqoni dhe mos i largoni njerëzit…".[2]

Studimi i mendimit tjetër (divergjent) me qetësi dhe objektivizëm.

Debatimi në mënyrat më të mira: "… dhe polemizo me ata (kundërshtarët) me atë mënyrë që është më e mira. Zoti yt është Ai që e di më së miri atë që është larguar nga rruga e Tij dhe Ai di më së miri për të udhëzuarit". [3]

Në dialog nuk ka gjykatës dhe të gjykuar, vendimmarrës e të akuzuar. Dy persona u mblodhën për të dialoguer me njëri- tjetrin, ndërkohë që njëri i tha tjetrit: A do të dialogojmë? I tha: Po, por me një kusht: Të mos nevrikosesh, të mos inatohesh, të mos çuditesh, të mos e bësh paragjykimin tënd argument, të kemi si qëllim të përbashkët të drejtën dhe të vërtetën dhe pjekurinë si bazë të këtij takimi!

Komunikimi i Zotit me krijesat e Tij, është komunikim i urdhëruesit dhe ndaluesit që nuk i diskutohet vendimi, megjithatë All- llahu (xh.sh) na ka përmendur në librin e Tij, disa pamje të ndryshme të dialogut me krijesat e Tij, për të na e sqaruar rendësinë e dialogut në arritjen e njohjes së të vërtetës.

Shteti i myslimanëve dhe pushteti i tyre politik, që nga koha e Profetit (a.s) dhe deri në ditët e sotme, ka kaluar luhatje të ndryshme force e dobësimi. Ajo që vihet re është, se sa herë që shteti islam ka qenë i fortë, aq më i fortë e më i larmishëm ka qenë edhe dialogu në mes të botëkuptimeve dhe doktrinave të ndryshme.

Qëndrimi besnik ndaj besimeve të baballarëve, gjyshërve dhe mësuesve edhe nëse ato janë në kundërshtim me argumentet logjike dhe tekstet fetare, është prej shkaqeve kryesore të falimentimit të qëllimeve të dialogut dhe mos arritjes tek e vërteta. Për këtë, Ibnul Kajjim el- Xheuzijje, kur mendoi ndryshe në një çështje, duke kundërshtuar mësuesin e tij Ibn Tejmijje, disa e kritikuan për këtë veprim, ndërsa ai ua ktheu: "Unë e dua Ibn Tejmijjen, por e vërteta është më e dashur për mua se ai"!

Njësimi i së vërtetës nuk do të thotë se rrugët drejt saj janë të njëjta, sikurse s'do të thotë gjithashtu se edhe mënyrat e shprehjes së saj duhet të jenë të njëjta. Për kët llojshmëria e mënyrave dhe mjeteve që nuk prekin të vërtetën dhe as e nsdryshojnë atë, nuk janë përherë të refuzuara!

Në fund: Shpresoj që myslimanët të arrijnë në kuptimin e ajetit kur'anor: "Dhe kapuni që të gjithë ju për litarin (fenë dhe Kur'anin) e All-llahut, e mos u përçani!" [4] dhe ta bëjnë Kur'anin pikë referimi për bashkimin e fjalës dhe njësimit të tyre dhe e përfundoj këtë bisedë me dëshirën që së shpejti të mblidhet një konferencë islame përgjithësuese, nën hijen e ajetit kur'anor: "… e mos i thoni atij që ju shpreh selamin (besimin): "Nuk je besimtar!""![5]



Përktheu nga arabishtja dhe përshtati në shqip
Muhamed SYTARI

[jul-linda]

http://www.mesazhi.com/news_detail.php?id=7610


"Dr.dituria"alias Sabri Selmani

Ky qe me te vertete nje emision interesant qe dha rtl - zwei , ne te cilen u trajtua shume bukur besimi islam . Shume nga shoqeria ime e huaj qe kam , kane filluar te interesohen ne lidhje me besimin islam , duke lexuar libra te ndryshme , dhe kane ardhur ne perfundim qe nuk eshte e vertete qe feja islame eshte burimi i dhunes ..

[Sabriu]

Edukimi i fëmijëve në Islam

Prej mirësive të Islamit, që i ka dhuruar njeriut, është se atij i ka sjellë një program të përsosur dhe të paluhatshëm për edukimin e tij, për të formuar breza e për të ngritur popuj, për të ndërtuar civilizime e për t'i vënë themelet e lavdisë...
E enjte, 06 Nëntor 2008
Reklam
Parathënia e librit

Falënderimet i takojnë Allahut xh.sh., i Cili ua ka shpjeguar robërve të Tij prog ramin e përsosur edukativ në Kur'anin e madhërishëm, ua ka sqaruar njerëzve parimet e begative të udhëzimit dhe të përparimit sipas dispozitave të larta të fesë.

Lutjet dhe paqja qofshin mbi zotërinë tonë Muhamedin, të cilin e ka dërguar Allahu për njeriun, si edukator, të cilit i është zbritur sheriati që i plotëson nevojat e njeriut dhe qëllimet madhore të tij dhe e ngre vlerën njerëzore në shkallën e lartë. Paqja dhe lutjet qofshin edhe mbi familjen e tij, shokët e tij, të cilët u dhanë gjeneratave vijuese shembuj të veçantë për edukimin e fëmijëve dhe formimin e gjeneratave, që më pastaj i ndoqën udhëzimet dhe programet e tyre dhe gjurmët e të cilëve kanë mbetur deri ne ditën e kiametit.

1 - Prej mirësive të Islamit, që i ka dhuruar njeriut, është se atij i ka sjellë një program të përsosur dhe të paluhatshëm për edukimin e tij, për të formuar breza e për të ngritur popuj, për të ndërtuar civilizime e për t'i vënë themelet e lavdisë dhe qytetërimit dhe këtë e ka bërë vetëm e vetëm që njeriun ta largojë prej errësirës se politeizmit, injorancës dhe konfuzionit e ta orientojë në dritën e monoteizmit, të dijes dhe të stabilitetit. Të vërtetën e ka thënë Allahu xh.sh. ne Kur'an: ``..Juve ju erdhi nga Allahu dritë dhe libër i qartë. Allahu e vë me atë (me Kuranin) në rrugët e shpëtimit atë që e ndjek kënaqësinë e Tij dhe me ndihmën e Tij i nxjerr ata nga errësira në dritë duke i udhëzuar në një rrugë që është e drejtë ``.

2 - Mjafton mburrje dhe vlerë për sheriatin islam, dëshmia e armiqve të tij për zhvillimin dhe vazhdimësinë e tij, si dhe fakti që kundërshtarët e tij e pranuan vitalitetin dhe amshueshmërinë e tij. Për ju të cilët bindeni në argumentet e perëndimorëve do t'jua sjellim disa mendime të shkencëtarëve jomuslimanë, të cilët kanë folur rreth amshueshmërisë së mësimeve të sheriatit?
Transmeton prof. Gustav Leboni thënien e prof. Libirit: "Po të mos u paraqiteshin arabët në histori, zhvillimi i Evropës bashkëkohore do të mbetej mbrapa për disa shekuj".

Profesor Line Poli, ne librin e tij ''Arabët në Spanjë''; thotë: "Evropa analfabete ishte e zhytur në injorancë dhe dekadencë, ndërsa Endelusi (Spanja) ishte prijës i dijes-shkencës dhe i kulturës botërore'.'.

- Iljas Ebu Shebekeh, në librin e tij "Lidhjet e rezonimit dhe ato shpirtërore ndërmjet arabëve dhe evropianëve'' ; thotë: "Largimi i civilizimit arab nga Spanja dhe Evropa ka qenë fatkeqësi e madhe; Endelusi nuk ka pasur lumturi, përveçse kur ka qenë nën sundimin arab, ndërsa me largimin e arabëve atë e goditi shkatërrimi në vend të begative, të bukurive dhe të bollëkut...".

- Sidloti, ne librin e tij `Historia e arabëve'; ka thënë: "Muslimanët në shekujt e mesëm kanë qenë të vetmit që merreshin me shkencë, filozofi dhe art, duke i përhapur kudo që u ka shkelur këmba; nga ata kanë depërtuar shkenca, filozofia e arti deri ne Evropë dhe se arabët kanë qenë meritorë për ngritjen dhe zhvillimin e Evropës".

Shumica e njerëzve të arsimuar e dinë dëshminë e filozofit të njohur anglez Bernard Shaw. Ja se çfarë ka thënë: "Pa dyshim feja e Muhamedit gjendet në pozitë fisnike, ngase në vete përmban gjallëri të madhe dhe se është feja e vetme e cila i mban nën kontroll lëvizjet në të gjitha etapat e ndryshme të jetës. Mendoj se është obligim që Muhamedi të quhet si "shpëtimtar i njerëzimit". Nëse do të ekzistonte dikush i ngjashëm me të e të udhëhiqte si ai, e gjithë bota bashkëkohore do të kishte sukses dhe do t'i zgjidhte problemet e veta.-.. ".

Këto thënie dhe thëniet të tjera të ngjashme ia bëjnë të qartë çdokujt që mendon dhe i pranon argumentet se sistemi dhe programi i fesë islame është shumë i fuqishëm dhe civilizues; ka parime zhvillimore gjithëpërfshirëse dhe mësime të gjalla e të përhershme. . .
3. Pasi që Sheriati islam është ligj i Allahut xh.sh., si ligj gjithëpërfshirës, si ligj që përkrah modernizimin dhe vazhdimësinë, vallë, a thua këto parime gjithëpërfshirëse, këto rregulla modernizuese janë vetëm ide dhe teori të shkruara nëpër libra, apo janë ligje të vërtetuara e të praktikuara nga umeti të cilat vërehen me anë të syrit?

Kësaj pyetjeje do ti përgjigjemi me thënien e dëshmorit të islamit, Sejid Kutubi (Allahu e mëshiroftë), i cili thotë: "Ka ngadhënjyer Muhamedi i biri Abdullahut qysh në atë çast kur ka ngulitur te sahabët e tij gjallëri me besimin e tij... si njeri ka ngrënë ushqim, ka ecur nëpër tregje; ka ngadhënjyer ditën kur secili prej sahabëve ka anuar nga vlera e Kur'anit dhe gjallëria e tij kudo në tokë. Ditën kur çdonjëri prej tyre bëhet model për personifikimin e islamit; njerëzimi duke i parë ata e sheh edhe islamin. Vërtet vetëm tekstet (ajetet dhe hadithet) nuk mund të bëjnë asgjë, vetëm Mus'hafi nuk do të mund të bënte asgjë si i vetëm, pa e zbatuar dikush atë në praktikë; parimet e islamit nuk do të mund të jetonin të vetmuara, pa i zbatuar ato në praktikë.

Nga e gjithë kjo na del në pah se qëllimi i parë i Muhamedit s.a.v.s. ka qenë që të krijojë njerëz e jo vetëm t'i këshillojë, të formësojë ndërgjegjen e njerëzve e jo që të mbajë ligjërata, që të formojë shoqëri e jo të vendosë filozofi; ndërsa sa i përket vetë idesë, përsipër e ka marrë Kur'ani, ndërsa Muhamedi s.a.v.s. është angazhuar që idenë ta hedhë në mesin e njerëzve, ashtu që ata ta praktikojnë e ta shohin me sytë e tyre. . .

Pa dyshim se ka ngadhënjyer Muhamedi, i biri i Abdullahut s.a.v.s., qysh nga dita kur islamin e ka ngulitur në njerëz dhe të tillët nga besimi i tyre e kanë praktikuar. Janë shtypur në fillim me dhjetëra mus'hafe, ndërsa pastaj me qindra e mija kopje, por ato nuk janë shtypur vetëm në fletë të shkruara, ngase drita e faqeve të mus'hafeve ndriçon zemrat e njerëzve, realizimi i mus'hafeve është bërë në atë mënyrë që njerëzit i kanë zbatuar udhëzimet në praktikë, e cila është vetë islami, e të cilën fe njerëzve ua ka sjellë Muhamedi, i bir i Abdullahut s.a.v.s., nga Allahu".

Ai, i cili dëshiron të ketë njohuri rreth edukatës së gjeneratës së parë-sahabëve të të Dërguarit s.a.v.s. dhe atyre që kanë ardhur pas tyre, le ta lexojë historinë ku do të mësojë shumë gjëra të dobishme dhe veti të tyre fisnike.

Vallë, a di që në këtë botë është dikush më fisnik sesa sahabët, më të mëshirshëm se ata, më madhështorë se ata, më progresivë dhe më të dijshëm sesa ata?!

Mjafton që për pozitën dhe vlerën e tyre ka folur Kur'ani madhështor, duke thënë: ''Muhamedi është i Dërguari i Allahut, ndërsa ata gë janë me të (sahabët) janë të
ashpër kundër jobesimtarëve, janë të mëshirshëm ndërmjet veti, ti i sheh ata kah përulen (në ruku), duke rënë me fytyrë në tokë (sexhde), e kërkojnë prej Allahut që të ketë mëshirë dhe kënaqësinë e Tij ndaj tyre. Në fytyrat e tyre shihen shenjat e gjurmës së sexhdes. . . ''.

''Ata flinin pak natën. Dhe në syfyr (kah mbarimi natës) kërkonin falje për mëkate. Dhe në pasurinë e tyre kishin përcaktuar të drejtë për lypësin dhe për të ngratin (që ka nevojë, por nuk lyp). ''.

"Edhe ata që e përgatitën vendin (Medinën) e besimin para tyre, i donin ata që shpërnguleshin tek ata dhe nuk ndienin në gjokset e tyre ndonjë nevojë (për zili a tjetër) nga ajo që u jepej atyre (muhaxhirëve); madje, edhe sikur të kishin vetë nevojë për të, ata u jepnin përparësi atyre para vetes. Kush është i ruajtur prej lakmisë së vet, i tilli është i shpëtuar.'' .

`'Prej besimtarëve kishte burra që e vërtetuan besën e dhënë Allahut, e disa prej tyre e realizuan premtimin duke dhënë jetën dhe ka prej tyre që qëndruan duke pritur (ta zbatojnë) dhe ashtu nuk bënë kurrfarë ndryshimi''.

Kjo është me e pakta që u përmend nga e shumta që është zbritur për vlerën e sahabëve dhe bukurinë e lavdërimit ndaj tyre; vlera e këtyre u pa kur ata formuan shoqëri shumë të begatshme, e cila ishte ëndërr e shumë mendimtarëve e filozofëve që nga kohët e hershme. . .

E si të mos jenë shembull, kur dihet se kadiu në kohën e sahabëve brenda dy vjetëve nuk e ka pasur asnjë njeri për ta gjykuar?! E si të përleshen ata mes veti kur në duart e tyre ishte Kur'ani? Pse ata të mos pajtoheshin mes veti kur ua dëshironin vëllezërve të tyre nga feja atë që ia dëshironin vetes së tyre? Pse ata të jetë të pezmatuar mes vete, teksa islami i urdhëron që ta duan njëri-tjetrin e të vëllazërohen, duke i nxitur që të jenë të mëshirshëm mes vete dhe të jenë vetëmohues?

Po jua sjellim atë që e ka thënë sahabiu i nderuar, Abdullah ibn Mesudi r.a., për meritat dhe begatitë e shumta të sahabëve dhe obligimin e marrjes shembull nga veprat e tyre të mira e nga morali i tyre fisnik... Kush dëshiron që të marrë shembull nga dikush, le të marrë shembull-model në shokët e të Dërguarit s.a.v.s., të cilët kanë qenë gjenerata më e devotshme e këtij umeti, më të thelluarit në dije, që kanë shkaktuar më së paku vështirësi, më së miri kanë ditur të udhëzojnë, gjendja e tyre ka qenë më e mira. . . i ka zgjedhur ata Allahu xh.sh. që të jenë shoqërues të të Dërguarit s.a.v.s. dhe zbatues të fesë se Allahut xh.sh., andaj kuptojeni vlerën e tyre, ndiqni Fjalët dhe veprat e tyre, sepse ata kanë qenë ne rrugë të drejtë".

4 - Gjeneratat muslimane gjatë shekujve marrin shembull nga vlera e sahabëve, mbushen me dritë nga drita e tyre e fisnike, i përmbahen programit të tyre edukativ dhe ecin sipas mënyrës se tyre për të arritur famë - autoritet... derisa vjen koha që pushteti islam të mos udhëheqë shoqërinë islame dhe të zhduken shenjat e hilafetit islam në tokë, ashtu që t'u mundësohet armiqve të islamit që t'i arrijnë qëllimet e tyre të këqija e shkatërruese, duke e shndërruar boten islame në popuj të shkapërderdhur e të përçarë, në shtete të armiqësuara mes veti... duke e ndjekur pasionin, duke u dhënë pas lakmisë së tepërt, duke i shkatërruar rregullat e parimet, duke shkuar pas epsheve e kënaqësive, duke nxituar kah punët e ndyra e pornografia, duke lëvizur pa e ditur cakun e qëllimin, jetojnë duke mos u angazhuar që të jenë shoqëri të vlefshme, autoritare, të bashkuara e duke qenë pa kurrfarë strukture... mendojnë se janë bashkë, por zemrat e tyre janë të përçara, mendojnë se janë të forte, por realisht ata janë si shkuma e lumit... derisa është arritur tek ajo që reformatorët dhe thirrësit ne islam t'i humbin shpresat e të bëhen pesimistë, ashtu që të fillojnë të binden se më nuk ka mundësi të përmirësimit të këtij umeti dhe se nuk ka shpresa që këtij umeti t'i kthehen fama-autoriteti, qënësia e krenaria... arrihet deri tek ajo sa ka prej thirrësve islamë që bëjnë thirrje për abstenim të plotë nga thirrja për përmirësimin e umetit; kërkojnë që të izolohemi ne shtëpi, duke menduar se ka ardhur Fundi i kësaj bote, se është afruar koha që muslimani të dalë i vetmuar me bagëtitë e tij ne male vetëm e vetëm që të largohet për ta ruajtur fenë e tij nga fitnet e shumta.

Kjo paraqitje pesimiste ka si burim tri shkaqe:

- Injoranca dhe mosdija për natyrshmërinë e kësaj feje,

- Dashuria ndaj kësaj bote dhe urrejtja e vdekjes,

- Moskuptimi i qëllimit për çka është krijuar muslimani.

a. Ditën kur ta kuptojnë muslimanët se vërtet islami është fe stabile, e forte dhe se sllogan ka: `'E ju përgatituni sa të keni mundësi, force … .''.

Ditën kur të kuptohet se vërtet islami është fe e dijes dhe e shkencës dhe se sllogan ka `'Dhe thuaj: Zoti im shtoma diturinë"

Ditën kur të kuptohet se islami njeriun e ka konsideruar si mëkëmbës të Allahut ne tokë, i cili e ka të drejtën e kontrollit e të shfrytëzimit të begative të tokës dhe të drejtën e zbulimit të çdo fshehtësie të saj, e që për këtë e ka slogan: `'Ai është që ju ka bërë mëkëmbës në tokë"

Atëherë kur të kuptohet se islami e ka respektuar njeriun dhe se e ka dalluar nga të gjitha krijesat që i ka krijuar Allahu; që njeriu t'i kuptojë përgjegjësitë e veta dhe që ta kryejë detyrën që i është besuar atij dhe se për këtë është slogani: "Ne, vërtet, nderuam pasardhësit e Ademit (njerëzit), ua mundësuam të udhëtojnë hipur në tokë e në det, i begatuam me ushqime të mira, i vlerësuam ata (i lartësuam) ndaj shumicës së krijesave që Ne i krijuam ".

Ditën kur ta kuptojnë se islami e konsideron njeriun përgjegjës për logjikën e tij, për shqisat e tjera, nëse ai i ka keqpërdorur dhe se për këtë sllogani është: " Mos iu qas asaj për të cilën nuk ke njohuri, sepse për të dëgjuarit, për të parët dhe për zemrën, për të gjitha këto ka përgjegjësi "

Atë ditë kur muslimanët ta kuptojnë se çdo gjë është në qiej e ne tokë është e krijuar për njeriun dhe se slogan për këtë është: " Dhe për ju nënshtroi gjithë çka në qiej dhe ç'ka në tokë. . . "

Ditën kur ta kuptojnë muslimanët se Islami është fe, e cila kërkon studimin dhe rezonimin në krijimin e qiejve dhe tokës për të arritur tek e vërteta e pamohueshme dhe se për këtë slogani është: "Thuaj: Vështroni me vëmendje se ç'farë ka (nga argumentet) në qiej dhe në tokë. . . "

Ditën kur ta kuptojnë se islami është fe që kërkon punë, aktivitet dhe gjallëri dhe se për këtë sllogani është: " Ai është që jua bëri tokën të përshtatshme; andaj, ecni nëpër të dhe shfrytëzojini begatitë e Tij, meqë vetëm të Ai është e ardhmja ".

Ditën kur muslimanët ta kuptojnë se islami e ka ndaluar pesimizmin dhe humbjen e shpresës dhe se sllogani për këtë është: " : . . sepse vetëm populli jobesimtar e humb shpresën nëAllahun ".

Ditën kur muslimanët të kuptojnë se Islami është fe e krenarisë, e fisnikërisë dhe se me to duhet të zbukurohen muslimanët, se duhet ta ngritin flamurin e tyre në botë dhe se për këtë sllogani: ". . . Ndërsa e tërë krenaria i takon Allahut, të Dërguarit të Tij dhe besimtarëve, por hipokritët këtë nuk e dinë ".

...ditën kur muslimanët ta kuptojnë kështu fenë e tyre dhe kur ta njohin njerëzit - thirrësit ne islam - natyrshmërinë e kësaj feje, të vërtetën e islamit, duke mos pasur ne vete kurrfarë pesimizmi, por të angazhohen për ta kryer misionin e thirrjes, modernizimit dhe ndërtimit... duhet që të kthehen te gjenerata e mëparshme, që ishin prijës të botës, udhërrëfyes të shumë shoqërive, kandila me shkëlqim ndriçues në errësirat e jetës. . ., ngase njerëzimi merr mësim nga shkencat e tyre, nga njohuritë e civilizimi i tyre shekullor, derisa Allahu ta trashëgojë tokën dhe gjithçka që ndodhet në të.

b. Ditën kur të çlirohen myslimanët - kur të bëhen prijës të tyre dijetarët dhe thirrësit në rrugën e Allahut - nga dashuria ndaj kësaj bote, bindja ne vlefshmërinë e saj, kënaqësinë dhe dëshirën e madhe për t'i shijuar kënaqësitë e kësaj bote... të bëhen të atillë që t'i udhëzojnë njerëzit, ta modernizojnë shoqërinë, të angazhohen për ta zbatuar ligjin e Allahut ne tokë. . . brenga më e madhe e muslimanëve duhet të jetë arritja ne shkencë dhe arritja e qëllimeve të larta.

Ditën kur muslimanët të çlirohen nga pabesia, frika, urrejtja e vdekjes dhe të binden se furnizimi rrjedh prej Allahut xh.sh.; se Ai që mund t'i sjellë dëmin e dobinë është Allahu; se fatkeqësitë që i godasin muslimanët nuk janë pasojë e mëkatit të tyre; se gabimet e tyre nuk janë shkaktare që ata të pësojnë fatkeqësi, ngase, sikur i gjithë njerëzimi të mblidhej për t'iu sjellë dobi atyre, nuk do të mund të bënin kurrfarë ndihme në këtë drejtim dhe sikur të gjithë të tuboheshin për t'iu shkaktuar dëm atyre nuk do të mund të bënin gjë, përveç asaj që e ka përcaktuar Allahn.

...Ditën kur të binden muslimanët për këto çështje dhe të çlirohen nga këto shkaqe të dobësimit e të plogështimit, në momentet kur t'u shpjegohet njerëzve islami, si në aspektin e edukimit, udhëheqjes dhe modernizimit... kur të jenë guximtarë, ta kryejnë misionin e tyre, duke u thirrur në rrugën e Allahut e pa iu frikësuar askujt, përveç Allahut xh.sh. Duhet të jenë të bindur plotësisht se Allahu xh.sh. është Ai i Cili do t'iu ndihmojë atyre, do t'ua mundësojë që ta udhëheqin tokën, do t'ua largojë frikën dhe do t'ua sjellë sigurinë, do ta largojë përçarjen dhe do t'i bashkojë. E gjithë kjo për Allahun xh.sh. është çështje e lehtë, nëse muslimanët i përmirësojnë qëllimet e tyre, i kryejnë obligimet e tyre me vendosmëri dhe çlirohen nga pesimizmi, frika e lakmia!

c. Ditën kur muslimanët ta kuptojnë se ata janë krijuar në këtë botë për një qëllim të lartë e fisnik, të cilin e ka përcaktuar Allahu xh.sh. në Kur'an: "Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër, pos që të më adhurojnë ".

Por, a thua çfarë është ky ibadet që po e kërkon prej nesh Allahu xh.sh. dhe për të cilin po na urdhëron e na nxit në të?

Me këtë ibadet nënkuptohet nënshtrimi e ndjekja e programit të Tij dhe rrugës së Tij të drejtë.

Vërtet ky është amaneti, të cilin ua paraqiti Allahu xh.sh. qiejve, tokës dhe maleve, por që të gjithë e refuzuan këtë barrë nga frika se nuk do të mund ta kryenin.

Pa dyshim se ibadeti është një obligim i vazhdueshëm me qëllim që te njerëzit shmanget adhurimi ndaj njerëzve dhe të kthehet në adhurim ndaj Allahut xh.sh.; që të nxirren nga brengat e kësaj bote në qetësi, nga despotizmi i feve në drejtësinë e fesë islame.

Ibadeti-adhurimi është një dhuratë nderimi për Allahun, të Dërguarin e Tij dhe besimtarët.

Adhurimi është edhe refuzimi i ideve dhe mendimeve që nuk përputhen dhe nuk burojnë nga sheriati islam.

Pra, kjo është një detyrë e muslimanit në tokë dhe është gëllimi kryesor pse jeton muslimani... Muslimani duhet ta ofrojë angazhimin e tij në respekt Allahut xh.sh. të Dërguarit të Tij. Besimtari, duke e adhuruar Allahun xh.sh., në momentin kur e pranon amanetin si besimtar, i vendosur dhe i sinqertë, i ka bërë ibadet Allahut xh.sh.; kur njeriu nuk pranon asnjë udhëzim, përveç udhëzimit të Allahut, kur nuk pranon asnjë ligj, përveç ligjeve të Allahut xh.sh., atëherë ai i ka bërë ibadet vetëm Allahut xh.sh. Po ashtu, kur njeriu vazhdimisht angazhohet që t'i largojë njerëzit nga adhurimi i njerëzve dhe t'i orientojë në adhurim ndaj Allahut xh.sh., nga brengat e kësaj bote në qetësi dhe nga despotizmi i feve në drejtësinë e fesë islame, i ka bërë ibadet Allahut.

Përveç kur njeriu shkon pas kënaqësive të kësaj bote, bëhet rob i pasionit, rob i shejtanit, rob i pesimizmit dhe i mosangazhimit... ecën duke mos pasur cakun se ku do të shkojë, lëviz i paudhëzuar dhe bën pengesa pa kurrfarë argumenti... Allahu xh.sh. thotë: "Vallë; a është ai që ishte i vdekur, kurse ne e ngjallëm dhe i dhamë dritë, me të cilën ecën mes njerëzve, si ai që ka mbetur ne: errësirë (i humbur) dhe nuk mund të shpëtojë nga ajo? Ja, kështu (si këtij në errësirë) iu duket mirë mohueseve ajo që bëjnë"'.

Atëherë, le ta dinë muslimanët natyrshmërinë e fesë së tyre, le të çlirohen nga lakmia për këtë botë dhe nga urrejtja e vdekjes.

Le ta dinë qëllimin pse janë krijuar dhe sipas qëllimit të tillë të jetojnë.

Kështu duhet të veprojnë derisa të zgjohen duke punuar sipas islamit përsëri, ta kthejnë krenarinë e tyre, qëndrimet e tyre serioze, fuqinë e tyre të madhe, bashkimin e tyre të plotë. E gjithë kjo për Zotin është e lehtë.

5. Por, cila është rruga e përmirësimit? Cila është fillesa e vërtetë e formimit të shoqërisë së dobishme? Cilat janë detyrat me të cilat ngarkohen prindërit, edukatorët, njerëzit e përmirësimit në këtë kohë? Të gjitha këto pyetje në realitet sillen rreth një pikënisjeje dhe një qëllimi final.

Sa i përket asaj se çdo gjë sillet rreth një pikënisjeje: vërtetë çdokujt që i intereson çështja e përmirësimit dhe çështja e edukimit, e jep mundin e tij për ta ndryshuar këtë gjendje të dhimbshme, të cilën e kalojnë shumica e njerëzve. Po ashtu secili duhet ta harxhojë çdo gjë që e ka dhe t'i përdorë të gjitha mjetet e mundshme vetëm e vetëm që ta shohë këtë shoqëri ne një shkallë të ndritshme dhe në një jetë të qetë e të begatshme.

E sa i përket faktit se çdo gjë e ka një qëllim final: çdokush që është i angazhuar në fushën e edukimit, të udhëheqjes dhe të përmirësimit duhet të mobilizohet me të gjitha forcat, ti përcaktojë vendimet për ta ngritur shoqërinë e begatshme, për ta formuar një shoqëri të fuqishme me plot iman, të fuqishme me moral, të fuqishme fizikisht, të fuqishme në shkencë dhe të fuqishme shpirtërisht... kjo bëhet vetëm e vetëm që të arrihet fitorja e plotë, bashkimi i forte dhe autoriteti i madh!

Mirëpo, cilat janë rrugët për t'i arritur të gjitha këto? Cilat janë mjetet që duhet të praktikohen dhe cilat janë etapat në kuadër të të cilat duhet të zbatohen këto mjete?

Përgjigjja e gjitha këtyre çështjeve mund përfshihet vetëm me një fjalë, ndërsa ajo është `Edukata':

Kjo fjalë në vete ka shumë kuptime të gjera dhe të plota! Ndër kuptimet e kësaj fjalë janë: edukimi personal, edukimi i fëmijëve, edukimi i shoqërisë, edukimi i njeriut... dhe në secilin nga këto shpjegime ka nëngrupe dhe lloje të ndryshme, por që të gjitha kanë qëllimin parësor e final vetëm formimin e një shoqërie të begatshme dhe të një bashkësie shembullore.

Sa i përket edukimit të fëmijëve ekziston një nëndegë e edukimit personal, për të cilën gjë angazhohet feja islame, në mënyrë që ta përgatisë dhe ta formojë atë që të mund të jetë një prej më të dobishmeve, një njeri të mirë gjatë jetës.

Mirëpo, edukimi i fëmijës nëse është kryer si duhet dhe nëse është udhëzuar mirë, atëherë është arritur qëllimi i vetëm, i cili është formimi i personit të dobishëm, përgatitja e tij për t'i zbatuar obligimet dhe përgjegjësitë e jetës.

6. Dhe ky libër, i cili është para teje lexues i nderuar, e shpjegon programin e përsosur dhe patëmetë për edukimin e fëmijëve në islam... në momentin kur të jepet mundësia e leximit të këtij libri do ta kuptosh se tiparet e sheriatit islam janë tipare gjithëpërfshirëse dhe se janë të atilla që i mundësojnë njeriut lumturi në besimin e tij, në këtë botë dhe në botën tjetër. Po ashtu do të të bëhet e qartë se islami e ka metodën e vet për edukim dhe modernizim... Në rastin kur edukatorët t'i përmbahen programit islam, atëherë do të jetë e mundur për umetin që të këtë stabilitet, siguri dhe lumturi në vend të anarkisë, frikës dhe mungesës së lumturisë. . . Ka për t'u bërë e qartë se islami është fe e jetës, fe e humanitetit, fe e diturisë, e edukimit dhe e modernizimit. Kur njerëzit udhëzohen me islamin, e marrin islamin si mbrojtës dhe shteti punon me ligjet islame, atëherë botën do ta udhëheqë paqja, ndërsa shoqëritë do të jenë të begatshme e të dobishme, të gjitha këto do të shihen qartë me syrin e rëndomtë dhe se njerëzit do të qëndrojnë nën hijen e islamit të lumtur e të sigurt!

Përse?.. Sepse Islami është fe e Krijuesit të të gjitha botëve, mesazh i të Dërguarit s.a.v.s., ligj gjithëpërfshirës dhe i përsosur, për të cilin është i kënaqur Allahu xh.sh. që kjo fe të jetë kushtetutë e program jete për njeriun.

7 - Njëra prej vërejtjeve është se biblioteka islame është e varfër ne aspektin e shkrimeve për edukimin e fëmijëve në islam. Deri tash nuk kam gjetur gjatë gjurmi meve dhe studimeve libër gjithëpërfshirës dhe të veçantë që është shkruar për edukimin e fëmijës nga lindja e deri në vitet e tij kur ai do t'i bartë obligimet dhe përgjegjësitë, përveç librit të Ibn el-Kajjim el-Xheuziut Tuhfetu-l-Mevdudi fi Ahkamil Meuludi, ne të cilin flitet për lindjen e fëmijës dhe dispozitat që kanë të bëjnë me lindjen e fëmijës. Pa dyshim prej këtij libri kam pasur dobi të shumta kur e kam shkruar kapitullin e parë të pjesës së trete të këtij libri. Allahu e shpërbleftë me shpërblimin më të mirë dhe e gradoftë me gradën më të lartë në xhenet.

Allahu e di se sa mund kam harxhuar për këtë libër, sa burime i kam konsultuar, për t'ua mundësuar lexueseve një libër që, në mënyrë të veçantë, i shtjellon temat që kanë të bëjnë me edukimin e fëmijës prej lindjes deri në moshën e pubertetit dhe më tutje edhe deri ne moshën kur ai t'i marrë obligimet e përgjegjësitë... Po ashtu në këtë libër është shpjeguar programi, të cilit duhet t'i përmbahen prindërit, edukatorët dhe kushdo që është i obliguar për të udhëzuar e edukuar.

Falënderojmë Allahun e Lartësuar për faktin se libri që është para jush e ka arritur qëllimin kryesor. Me këtë nuk pretendojë se libri është i përsosur, i patëmetë e pa gabime, por shpresoj, duke e lutur Allahun xh.sh., që ky të jetë një fillim motivues për studiuesit islamë të kësaj kohe që të shkruajnë dhe të shpjegojnë lidhur me këtë fushë shumë të rëndësishme, duke i sqaruar e duke i shpjeguar metodat dhe programet e edukimit të fëmijës, me shpresë që pas një kohe të shkurtër të shohim se si bibliotekat islame do të mbushen me libra e me punime në fushën e edukimit... Shpresojmë që ky libër të jetë një literaturë e dobishme për ata që mendojnë të shkruajnë e të studiojnë në fushën e edukimit dhe të formimit të fëmijës si një musliman i përpiktë shpirtërisht, moralisht dhe intelektualisht... Shpresojmë që një ditë studiuesit të ndihmohen mes veti për të shkruar më shumë në fushën e edukimit islam, ashtu që ta kryejnë detyrën dhe obligimin e tyre në këtë sferë... që t'ua bëjnë të qartë gjeneratave të sotme rrugën e arritjes së krenarisë e të fuqisë; që t'ia shpjegojnë çdokujt se cilat janë mënyrat e mjetet praktike për t'u bërë një shoqëri e begatshme dhe se si të formohet gjenerata që do të jetë shembull për të gjithë.

8 - E kam parë të arsyeshme që librin "Edukimi i femijëve në islam " ta ndaj në tri pjesë dhe që në secilën pjesë të këtë kapituj të ndryshëm, ndërsa në çdo kapitull të trajtohen tema e çështje të shumta.

Temat kryesore të këtij libri janë si vijon:

Pjesa e parë:

Kapitulli i parë: Martesa shembullore dhe lidhja e saj me edukimin.

Kapitulli i dytë: Ndjenjat shpirtërore ndaj fëmijëve.

Kapitulli i tretë: Dispozitat e përgjithshme që kanë të bëjnë me fëmijën e lindur. Ky kapitull përmban këto tema:

- Çfarë duhet të bëjë edukuesi kur të linde fëmija,

- Dispozitat e emërtimit të fëmijës,

- Dispozitat e të prerit kurban për fëmijën,

- Dispozitat e synetisë se fëmijës.

Kapitulli i katërt: Shkaqet e devijimit të fëmijëve dhe mënyra e trajtimit të devijimeve.

Pjesa e dytë:

Kapitulli i parë: përgjegjësitë e edukimit për besim.

Kapitulli i dytë: përgjegjësitë e edukimit moral.

Kapitulli i tretë: përgjegjësitë e edukimit fizik.

Kapitulli i katërt: përgjegjësitë e edukimit mendor.

Kapitulli i pestë: përgjegjësitë e edukimit shpirtëror.

Kapitulli i gjashtë: përgjegjësitë e edukimit social.

Kapitulli i shtatë: përgjegjësitë e edukimit seksual.

Pjesa e tretë:

Kapitulli i parë: Mjetet e edukimit efektiv.

Kapitulli i dytë: Rregullat themelore për edukimin e fëmijës.

Kapitulli i tretë: Rekomandimet edukative të cilat patjetër duhet të merren parasysh.

Në fund: Si zakonisht pason përfundimi.

Ky është në vija të shkurtra libri dhe përmbajtja e tij e përgjithshme. Lexues i nderuar, ti do të kesh mundësi që të gjesh ne këta kapituj tematika shumë të rëndësishme e të dobishme. Të gjitha kanë për qëllim të ta sqarojnë programin më të mirë e më të qëndrueshëm për edukimin e fëmijëve dhe përgatitjen e tyre që të jene pjesë e dobishme e shoqërisë, ushtarë të fuqishëm e të pathyeshëm për islamin, ashtu që të rinj e të moshuar ta bartin në shpirtin e tyre kuptimin e fisnikërisë, të sakrificës dhe të dhënies së jetës për liri.

Dhe, në fund, e lus Allahun xh.sh. që këtë punë timen ta pranojë si të sinqertë, të bërë vetëm për hatër të Tij, që ta pranojë ditën kur të takohemi me Allahun, që ta e bëjë këtë libër të dobishëm për njerëzit, shkëndijë drite dhe udhëzim për secilin që dëshiron të jetë në rrugën e drejtë (në fenë islame). Më së miri është që të shpresohet në Allahun dhe është Ai që përgjigjet në mënyrën më të mirë.

Abdullah Nasih Ulvani

Titulli: Edukimi i fëmijëve në Islam
Autori: Abdullah Nasih Ulvan
Përktheu: Mr. Flamur Sofiu
Redaktorë profesional: Mr. Bashkim Aliu
Redaktor gjuhësor: Dr. Hysen Matoshi
Formati: B5
Faqe: 848

Botues: Fondacioni i Rinisë Islame - Cyrih
Për Evropë librin mund ta porositni në www.fondacioni.ch
Përfaqësitë:
Për Kosovë: Libraria Sira
Për Shqipri: Studio Visare
Për Maqedoni: Furkan ISM

[Sabriu]

Planet turke për ndërtimin e xhamisë në Uashington

Kryeministri e miratoi planin 20 milion dollarësh për ndërtimin e xhamisë me stil Osman në Uashington.
E martë, 18 Nëntor 2008

Drejtorati për Marrëdhënie Fetare dhe Administrata për Zhvillimin e Ndërtimeve së Turqisë po planifikojnë për ndërtimin e xhamisë dhe qendrës kulturore Islame me stil Turk në Uashington.

Kryeministri Erdogan miratoi planin duke thënë:"Atje nuk ka punime arkitekturale që na takojnë neve. Kjo do të jetë një gjurmë e jona atje."

Zyrtarët bënë kërkesën për këtë projekt në Uashington.

Pranë xhamisë, do të ndërtohen edhe qendra Islame, një shtëpi për pritje si dhe disa vila në hapësirën prej 60.000 metrash katrorë.

Arkitekti i njohur Turk Muharrem Hilmi Senalp, i cili kishte projektuar xhaminë e Tokios, u zgjodh si projektues.

Gjatë vizitës së tyre në Uashington Erdogan kërkoi nga Senalp që ta vizatonte xhaminë me stil Osman.

Zyrtarët thanë se Senalp do ta vizaton projektin për dy muaj. Ndërtimi do të kompletohet brenda dy viteve.

worldbulletin.net

[Sabriu]

Mbreti Adbullah dhe skeptiket

Sot brenda Islamit, ka dy pershkrime konkurruese me njera-tjetren. Nuk ka nje seri shqetesimesh ose ceshtjesh te ndryshme qe kerkojne fokusim dhe veprim te shkeputur.
E mërkurë, 19 Nëntor 2008

Nga: Tony Blair

Ish-kryeminister i Britanise se Madhe

Vendimi i Mbretit Abdulla te Arabise Saudite per te mbajtur nje konference nderfetare nen kujdesin e Kombeve te Bashkuara eshte i spikatur, i guximshem dhe potencialisht me ndikim te gjere. Per shume njerez, vecanerisht ne Perendim, iniciativa e tij mund te duket e parendesishme. Ne te vertete, ky eshte nje hap i madh perpara ne rrugen e gjate drejt nje raporti midis Islamit dhe besimeve te tjera qe nuk eshte ajo e konfrontimit ose mosbesimit por e bashke ekzistences paqesore. Mbreti Abdullah nuk eshte vetem sundimtari i Arabise Saudite. Ai eshte kujdestari i dy Xhamive te Shenjta, vendeve fetare ne meka dhe Medina, te cilat se bashku me Xhamine Al-Aksa ne Jeruzalem, perbejne tre vendet kryesore te shenjta te Islamit. Ai eshte gjithashtu udheheqes i nje vendi te cilin kritiket thone se ka qene shume i ngadalte per t'u modernizuar, me pasoja te thella per pjesen tjeter te botes. Por vendimi i Mbretit Abdullah per te ofruar doren e miqesise dhe respektit reciprok ndaj besimeve te tjera fetare duke iniciuar konferencen, e cila fillon te merkuren, ka implikime te medha, sic tregojne kritikat per iniciativen e tij nga disa qoshe te botes islame.

Sot brenda Islamit, ka dy pershkrime konkurruese me njera-tjetren. Nuk ka nje seri shqetesimesh ose ceshtjesh te ndryshme qe kerkojne fokusim dhe veprim te shkeputur. Ne thelb ka nje lufte, me dy pale. Nga njera ane, jane ata te cilet deklarojne me ze te larte se Islami eshte prishur per arsye se lidershipi i tij ka qene i pergatitur per te punuar me Perendimin, ose per shkak se Perendimi eshte perpjekur t'u imponoje vlerat e veta shoqerive myslimane. Sipas ketij pershkrimi, Islami eshte angazhuar ne nje konflikt themelor me jobesimtaret. Ketu nuk mund te kete pajtim. Ata te cilet e kerkojne kete tradhtojne Islamin. Konfrontimi, ose te pakten izolimi, eshte i pashmangshem. Ne vend qe te ndjekin bashke ekzistencen, ne vend te "dobesojne" pastertine e Islamit duke u perpjekur te mesojne dhe te respektojne te tjeret e nje besimi tjeter, myslimanet duhet te rivendosin nje kalifat mitik, nje shtet islamik ne te cilin qeverisja eshte rregulluar nga nje besnikeri e paepur ndaj ligjit dhe praktikave shekullore islamike, ashtu sic interpretohen sot nga kleriket e vijes se ashper. Megjithese numri i besimtareve te cilet perdorin kete pershkrim si nje rruge drejt ekstremizmit ose dhunes eshte i vogel, ka shume me teper te cilet pranojne premisen e tij esenciale qe ne jemi dy kultura dhe civilizime te ndryshme ne kundershtim me njeri-tjetrin. Ata jane inkurajuar ne kete besim per shkak se nje pershkrim i tille luan me sensibilitetet e perhapura, se Islami eshte trajtuar pa respekt nga Perendimi, qe aplikon standarte te dyfishta ne trajtimin e ceshtjes se Palestines, dhe qe nderhyrjet ushtarake ne Afganistan dhe Irak ishin te motivuara nga pikepamja fetare. Thirrja e tyre eshte ndonjehere eshte shtuar ne menyre te gabuar nga nje ndjenje se Perendimi ka humbur kontaktin me vlerat baze morale.

Grupi i dyte nuk deshiron te kopjoje shoqerine perendimore. Ithtaret e tij ndajne shqetesimet e nje natyre morale. Por ata gjithashtu duan te montojne nje pershkrim modern mbi Islamin dhe kane filluar ta bejne kete. Ata e dine se bota moderne nuk mund te funksionoje ne rast se njerezit e besimeve te ndryshme nuk mesojne te kuptojne dhe respektojne njeri-tjetrin. Ky pershkrim eshte absolutisht i bazuar ne Islam, por eshte angazhuar ne perpjekje per te gjetur pikepamjet ekskluziviste te fese - jo unike ne Islam - si nje menyre per te mbyllur deren ndaj atyre te cilet ndjekin nje besim te ndryshem.

Jane ithtaret e ketij pershkrimi modern te cilet duan te perdorin pasurine e Lindjes se Mesme per te mbeshtetur nje politike dhe kulture ne perputhje me shekullin e 21-te. Ata kerkojne te terheqin thelbin e besimit te Islamit mbi arsimimin, si nje menyre per te siguruar qe njerezit e te tyre te arrijne qe te behen nje pjese karakteristike e botes se shekullit 21-te por e vecante nga ajo. Dhe ata i drejtohen nje mijevjecari te historise islamike, nga Spanja ne Kine, e cila ilustron bashke ekzistencen dhe pranimin e komuniteteve me besime te ndryshme nga myslimanet. Arabia Saudite eshte pare nga shume njerez si shtepia e atyre qe perkrahin pershkrimin e pare. Mbreti Abdullah eshte duke treguar sesi vendi i tij mundet dhe duhet te jete pjese e te dytes, asaj te bashke ekzistences paqesore. Kjo ka mesime te rendesishme politike per Perendimin, vecanerisht me ardhjen e nje presidenti te ri amerikan. Ata te cilet mbeshtesin pikepamjen e nje Islami te hapur nga bota e jashtme dhe paqesor kane nevoje per mbeshtetjen tone. Ne nuk mund te neglizhojme rendesine e masave te sigurise dhe atyre ushtarake - perkundrazi, ato jane vendimtare. Por, ne fund te fundit, kjo nuk eshte nje beteje qe mund te fitohet vetem me mjete ushtarake dhe ato te sigurise. Beteja eshte ajo e ideve, zemrave dhe mendiave si edhe ajo e armeve. Ne duhet te bindim. Dhe ne duhet te marrim parasysh se rrenjet e pershkrimeve alternative, te cilat e shikojne Islamin te vene perballe kunder Perendimit, shkojne shume thelle.

Sot, 30 milione myslimane jetojne ne vendet perendimore. Ata jane myslimane dhe jane perendimore. Nje brez i ri midis tyre eshte duke filluar te ilustroje se nuk ka konflikt te qenesishem midis te dyve. Zgjidhja e procesit te paqes se Lindjes se Mesme dhe krijimi i nje shteti te shendetshem te Palestines prane nje shteti te sigurt te Izraelit eshte nje element vital - ne te vertete une mendoj nje sine qua non. Kjo mund te arrihet. Ne te vertete ka, per here te pare, nje strategji te miratuar midis lojtareve kryesore ne komunitetin nderkombetar sesi duhet te behet kjo, ndersa ishte bere e qarte edhe njehere ne takimin e kuartetit te paleve negociuese - SHBA, BE, OKB dhe Rusia - ne Sharm el Sheik, fundjaven e kaluar.

Por kjo ne vetvete eshte e pamjaftueshme. Ne gjithashtu kemi nevoje per t'u angazhuar me ceshtjen e arsimimit - cfare ne japim mesim, cfare mesohet, cfare komunikohet me njeri-tjetrin. Disa praj ketyre kane ndodhur me shkollat dhe universitetet. Por shume prej kesaj do te ndodhe brenda vete komuniteteve besimtare. Per kete arsye, iniciativa e Mbretit Abdullah duhet te shihen krahas programeve te arsimimit dhe reformes sociale qe kane filluar te zbatohen nga qeverite ne te gjithe boten arabe. Shume prej ketyre programeve mund te duken me te pershtatshme, ndonjehere prezantimi per here te pare i tyre eshte ngurrues; por kundershtimi qe ato shpesh provokojne brenda elementeve te botes myslimane eshte ne vetvete instruktues mbi rendesine e tyre.

Fondacioni Toni Bler, ne partneritet me Universitetin Yale, eshte duke studiuar sesi ne mund te ndihmojme per t treguar se besimi fetar mund te jete nje force konstruktive per perparim ne vend qe te jete nje force reaksionare dhe destruktive. Studentet ne kursin "Besimi dhe Globalizimi" te fondacionin vijne nga shume tradita fetare. Ceshtjet per te cilat ne jemi duke pyetur nuk kerkojne te fshijne ndryshimet midis ketyre besimeve, por me sakte te shqyrtojne sesi keto besime te ndryshme mund te jetojne ne menyre harmonike me njeri-tjetrin. Ideja eshte per te zhvilluar nje kurs, i cili mund coje ne kerkime, publikime dhe programe te reja te cilat do te thellojne kuptimin tone mbi ate sesi besimet rimarrin rolin e tyre te duhur si nje burim bindjeje morale, drejtesie dhe nje menyre te duhur jetese dhe shpetimin e saj, prej atyre te cilet duan te perdorin fene per te krijuar konflikte, percarje dhe ekstremizem.

Arabia Saudite do te vazhdoje, tani per tani, te duket teper e larget nga shoqerite perendimore. Shume jane skeptike mbi vleren e kesaj iniciative qe e ka prejardhjen nga mbreteria. Por fakti qe sunduesi i vendit, me pozicionin e tij unik brenda botes myslimane, eshte duke e mbajtur kete konference tregon nje mundesi per te ardhmen, te cilen ne duhet ta shfrytezojme.

Publikuar dje ne "The International Herald Tribune"

[Sabriu]

ISRAJA DHE MIRAXHI

Posted on 18.08.2008

Shkruan: Xhelal ef.XHEMAILI


Të dashur vëllezër besimtarë!


Falëminderimet dhe lavdërimet i takojnë Allahut , Zotit të botrave.Salatet dhe selamet qofshin mbi krijesën më të bukur Muhammed mustafan,vulën e të gjithë pejgamberëve.Gjithashtu salatet dhe selamet qofshin mbi familjen e tij fisnike,mbi as-habet e zgjedhur si dhe mbi të gjithë ata që e ndjekën dhe do ta ndjekin rrugën e resulullahi s.a.v.s.deri në ditën e gjykimit.Allahu xh.sh. qoftë i kënaqur me ne dhe me ata.

Vëllezër besimtarë!

Edhe pak ditë jemi në prag të një dite të rëndësishme të pejgamberit s.a.v.s.Edhe pak ditë edhe ne muslimanët,në të gjitha vendet e botës do të jetojmë bashkë me të dërguarin e All-llahut xh.sh.,dhe do të përkujtojmë ditët e tija të vështira të thirjes së tij në rrugën e drejtë islame,rrugën e Zotit xh.sh.Ajo është nata e Isras dhe Miraxhit të Pejgamberit s.a.v.s.,natë kjo kur All-llahu xh.sh. e thiri Pejgamberin s.a.v.s. si mysafir të vetin për ti treguar se ate Zoti do ta mbrojë dhe fen islame do ta qet në dritë edhe nëse munafikët dhe pabesimtarët kët nuk e dëshirojnë.

Na lejoni vëllezër të ndershëm,që në ket kohë të shkurtë të ju spjegojmë me pakë fjalë se kur i ka ndodhë Pejgamberit a.s. Israja dhe Miraxhi,për çka dhe çfar qëllimi ka pas? Vëllezër të dashur?

Deshi All-llahu xh.sh. që Muhammedin s.a.v.s. ta dërgoj Pejgamber të fundit tek njerzit që ata me i nxjerë prej territ në dritë,që me mësimet islame të jetojmë të lumtur në ket dunja dhe në Ahiret të jenë faqe bardh para All-llahut xh.sh.

Allahu xh.sh. tha për Pejgamberin s.a.v.s.“O Muhammed nuk të kemi dërguar për kurgjë tjetër,vetëm si mëshirë për njerzit”.

Vllezër musliman!

Ne të gjith e kemi ndëgjuar dhe e kemi mësuar nga historia islame se çfar mundime apo çfar tortura i bën mosbesimtarët Muhammedit s.a.v.s. kur filloi ta e përhap islamin.Pejgamberi s.a.v.s. edhe më tepër u befasua me vdekjen e axhës së tij Ebu-Talibit e pakë më vonë u befasua edhe me vdekjen e gruas së vet Hatixhes të cilët e përkrahën dhe e ndihmuan Pejgamberin s.a.v.s. pa rezervë në çdo moment.

Kështu kur Muhammedi s.a.v.s. gati e humbi shpresën se islami nuk do të gjej vend në zemrat e njerzve,mu në ket moment më të vështirë,deshi Allahu xh.sh. dhe e nderoi Pejgamberin s.a.v.s. dhe e thiri mysafir të Vetin në Qiell për ti treguar atij dhe muslimanëve se Allahu xh.sh. është në anën e tyre nëse ju përmbahen rregullave të Tija.Pra Israja dhe Miraxhi kan ndodhë mu atëher kur Pejgamberi s.a.v..s. ka qenë më se i nevojshmi për ndihmën e Allahut xh.sh.,që ai të jetë edhe më stabil në thirrjen islame.

Vllezër besimtarë!

Kjo është njëra prej muxhizeve (ngjarjeve të jashtëzakonshme) të Muhammedit s.a.v.s, krahas muxhizes më të madhe të tij që ishte shpallja e Kur’anit fisnik, i cili ka qenë e do të mbetet i paarritshëm e i papërsëritshëm. Sipas shumicës së historianëve, kjo ngjarje ka ndodhur në natën e 27-të të muajit Rexhep, një vit para se Muhammedi s.a.v.s. të shpërngulej prej Mekkes për në Medine. Kjo ngjarje, e cila quhet Isra (udhëtim nate prej Mekkes deri në Mesxhidul Aksa, Jerusalem) dhe Miraxh (ngjitje në sferat e larta qiellore), përmendet si në Kur’an ashtu edhe në hadithet e Pejgamberit s.a.v.s.a. Në Kur’an një kaptinë e tërë quhet el-Isra, në ajetin e parë të së cilës All-llahu xh.sh. thotë:

“Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e së cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë udhëtim) për t’ia treguar atij disa nga argumentet Tona. Vërtet, Ai është Gjithëdëgjuesi, Gjithëvëzhguesi.” ( El-Isra 1 )

Në këtë ajet përmendet vetëm njëri udhëtim, Israja, kurse për Miraxhin flitet në suren en-Nexhm, ajetet 1-18:.Kurse ne do të e përmendim vetëm ajetin e 18 ku Allahu xh.sh. thotë: “Ai (Muhammedi) vërtet,pa disa nga shenjat më të mëdha të Zotit të vet.” Kuptohet këtu bëhet fjalë për Muhammedin s.a.v.s. kur ishte në Miraxh.

Vëllezër besimtarë!

Me pak fjalë mundë të themi se Israja dhe Miraxhi i Pejgamberit s.a.v.s. janë përforcim i zemrës së tijë dhe para pregatitje për xhihad dhe luftë të mëvonshme për përhapjen e islamit.Gjithashtu kjo është një provë për të vërtetuar se kush është musliman i vërtetë e kush munafik dhe dyftyrsh.

Vllezër besimtarë!

Ne duhet të marim shembull në Pejgamberin s.a.v.s.,sikur që Kur-ani a.m.na tregon: “Ju në Pejgamberin a.s. keni shembull të mirë”.

Pra edhe ne vllezër besimtarë! Duhet të marrim shembull në vet pejgamberin s.a.v.s. dhe në shokët e tijë,të cilët për ta e mbrojtur islamin dhe ligjet e tijë e dhan pasurin dhe jetën e tyre që vetëm e vetëm të lulëzojë dhe të mbijetojë islami.Kur ata kët emanet të Zotit e kanë kryer me nder,mu në atë kohë më të vështirë,atëher edhe ne sotë jemi para nji provimi të madhë,se besën që ia kemi dhënë Allahut xh.sh. dhe Pejgamberit tonë Muhammedit s.a.v.s.kemi me e mbajtë qysh i ka hije.Nesër në ditën e gjykimit mundim ti themi Allahut xh.sh. se për fen islame dhe Kur-anin nuk kemi kursyer as jetën e as pasurin,duke qenë plotësisht të vetëdijshëm se në Ahiret Allahu xh.sh. ka me na dhënë sevapin për punën që e kemi bërë në ket dunja.

Vllezër besimtarë!

Në fundë të kësaj hutbes ju informojm se kët vit nata e Miraxhit është me datë 29-07-2008 dita e martë nata e mërkur (nata e 27 me kalendarin e hixhretit).

Vllezër besimtarë!

Ky është kuptimi i shkurtër i hytbes „Israja dhe Miraxhi“,e Allahu xh.sh. na bëftë hidajet në rrugën e drejtë islame.AMIN.

[Sabriu]

Meka, qyteti më i vjetër dhe më i shenjtë në Botë

Nuk ka kurrfarë dyshimi se ai që dëshiron të kryej obligimin e Haxhit në mënyrën më të denjë dhe të pastrojë shpirtin e tij duke e kënaqur me këtë Zotin dhe Pejgamberin e Tij...
E enjte, 20 Nëntor 2008

Nga: Muhammed Kamil Hasan El-Muhami

Allahu i Madhërishëm urdhëron e thotë: "Shtëpia (xhamia) e parë e ndërtuar për njerëz, është ajo që u ngrit në Bekë (Mekë), e dobishme udhërrëfyese për mbarë njerëzimin!"

Obligimi i Haxhit dhe vizita e shtëpisë së Allahut në Mekën e ndershme, është një prej pesë kushteve themelore të fesë Islame. Sezona e Haxhit konsiderohet njëra ndër sezonat më të lumtura dhe më të shenjta tek muslimanët.

Me të vërtetë, kur muslimani apo muslimania arrijnë në lartësitë e Mekës së nderuar, i mbulon një ndjenjë e fuqishme e cila është e pamundur për secilin njeri të përshkruaj këtë ndjenjë shirtërore me një përshkrim të plotë dhe të saktë sadoqë posedon aftësi stilistike dhe fuqi retorike. Mënyra më e mirë për të përjetuar këtë kënaqësi të veçantë është që vetë muslimani të shkoj dhe të kryej obligimin e Haxhit dhe të vizitojë për së afërmi shtëpinë e Allahut - Qabenë e madhëruar.

Nuk ka kurrfarë dyshimi se ai që dëshiron të kryej obligimin e Haxhit në mënyrën më të denjë dhe të pastrojë shpirtin e tij duke e kënaqur me këtë Zotin dhe Pejgamberin e Tij, vërtetë do të ndiej një lumturi të jashtëzakonshme, sidomos nëse ka sadopak njohuri rreth historikut të këtij vendi të shenjtë të cilin Krijuesi i Lartmadhërishëm e ka zgjedhur pikërisht për shtëpinë e Tij - Qabenë e nderuar!

S'ka dyshim, Meka është vendbanimi (qyteti) më i lashtë mbi sipërfaqën e tokës. Termi "karjetun" (fshat) që Allahu i Lartësuar e ka emëruar Mekën e nderuar e që njihet edhe me emrin "ummul kura" (nëna e fshatrave) është për qëllim në këtë kontekst pikërisht ajo që ne e quajmë sot - qytet. Pra, nëna e qyteteve, për shkak se ai është vendi, në të cilin mblidhen njerëzit për të kryer detyren e Haxhit, ashtu siç mblidhen fëmijët rreth nënës së tyre.

Nëse flasim për lashtësinë e qytetit të Mekes dhe themi se është qyteti më i lashtë në mbarë botën, me këtë kemi për qëllim se qyteti i Mekes është qyteti më i vjetër në botë i cili akoma lulëzon dhe gjallëron me numrin e madh të njerëzve, me ndërtim, zhvillim dhe qytetërim. U ndërtuan edhe qytete të tjera, mirëpo ato me kalimin e kohës u zhdukën dhe humbën çdo gjurmë, e disa prej tyre Allahu i Gjithëfuqishëm i shkatërrojë me rrënjë nga sipërfaqja e tokës.

Meka e nderuar, pa kurrfarë diskutimi është qyteti më i shenjtë në mbarë botën.

Parashtrohen pyetje të shumta që i obligojnë muslimanët të japin sqarime dhe shpjegime rreth tyre. Prej atyre pyetjeve janë:

Çfarë marrëdhënie (lidhje-raporte) kishte babai i njerëzimit Ademi a.s. me qytetin e ndershëm të Mekës?

A e vizitoi këtë vend (a e bëri Haxhin) Ademi a.s.?

A është varrosur në njëren prej kodrave të bekuara të saj?

Cilat janë shkaqet e ndërtimit të Qabesë nga babai i Pejgamberëve, Ibrahimi me djalin e tij Ismailin a.s.?

Përse vrapojnë njerëzit (haxhinjtë) në mes kodrave Safa dhe Merva dhe çfarë lidhje ka kjo me Haxheren - bashkëshorten e Ibrahimit a.s.?

Si buroi (zë fill) pusi i Zemzemit?

Cilat janë gjërat mrekulluese dhe të jashtëzakonshme që e karakterizojnë qytetin e Mekës, e posaqërisht Qabenë e nderuar apo shtëpinë e shenjtë të Allahut?

Për të gjitha këto pyetje dhe shumë e shumë pyetje të tjera, u shkruan vëllime të mëdha librash, andaj është e pamundur që ky artikull të sqarojë dhe të jap përgjigje për të gjitha ato pyetje, por megjithatë me ndihmën e Allahut të Lartësuar do të përpiqemi të fokusohemi në dhënien e disa përgjigjeve duke mos u thelluar në detale.

MEKKA ... DHE BEKKA

Allahu i Madhërishëm në dy ajetet vijuese të Kaptinës Ali Imran thotë: " "Shtëpia (xhamia) e parë e ndërtuar për njerëz, është ajo që u ngrit në Bekë (Mekë), e dobishme udhërrëfyese për mbarë njerëzimin. Aty ka shenja të qarta: vendi i Ibrahimit, dhe kush hyn në te, ai është i sigurt. Për hir të Allahut, vizita e shtëpisë (Qabes) është obligim për atë që ka mundësi udhëtimi te ajo, e kush nuk e beson (ai nuk e viziton); Allahu nuk është i nevojshëm për (ibadetin që e bëjnë) njerëzit."

Ajo çfarë u tërhekë vëmendjen lexuesve në fillim të këtij ajeti të Sures Ali Imran është pikërisht ajo që Allahu i Madhërishëm e ka emërtuar me emrin "Bekke" qytetin e bekuar që muslimanët në përgjithësi e njohin me emrin "Mekë".

Ky emërtim (Bekke për qytetin e Mekës) ka zgjuar interesim tek filologët dhe historianët arab, të cilët pas një studimi të thellë, dhanë shpjegime të ndryshme e që për lexuesit është e nevojshme që sadopak të kenë ca njohuri rreth këtij emërtimi.

Një grup gjuhëtarësh mendojnë se emri "Bekketu" është emër i prejardhur prej fjalës "El-Bekku" që do të thotë shtypje, ngjeshje, grumbullim, kallaballëk, shtyrje etj. Arabët thonë " fulanun bekke fulanen bekken" që do të thotë se filani e ka shtyer filanin për ta hapur rrugën e tij. Gjithashtu thonë "tebakkun-nasu" - njerëzit shkaktojnë tollovi duke shtyer njëri-tjetrin në një vend apo rrugë të ngushtë për shkak të turmës së madhe.

Për shkak të numrit të madh të njerëzve dhe shtyrjes ndërmjet veti gjatë kryerjes së ceremonive të Haxhit (si gjatë tavafit, sa'jit etj), qyteti ka marrur emrin "Bekke" që do të thotë "qyteti i cili mbushet plot e përplot me njerëz".

Ky është një mendim. Mendimi tjetër i gjuhëtarëve rreth shpjegimit të emrit "Bekke", është se ky emër vjen nga folja "bekke jebukku" që do të thotë: thyej, bëj copë e grimë, ngujoj, godas, shpoj etj. Arabët thonë: " është rrëzuar filani nga lartësia e malit dhe ka thyer qafën e tij dhe për pasojë ka vdekur në vend."

Mirëpo, çfarë ka të bëj kjo (thyerja e qafës) me këtë qytet të shenjtë?

Mendimi i fundit i filologëve bazohet në argumentin bindës të tyre ku thonë se Allahu i Plotëfuqishëm është Ai i cili kujdeset që shtëpia e Tij e shenjtë të jetë nën ruajtjen dhe mbrojtjen e Tij. Sa e sa tiran u munduan ta pushtojnë dhe ta dëmtojnë këtë vend të shenjtë, por Allahu i Madhërishëm i shkatërrojë që të gjithë, prandaj edhe u quajt "Bekke" ngase ajo u then qafën dhe i shkatërron despotët ashtu siç ndodhi me Ebrehe el-Eshrem (sundimtarin i Abisinisë) i cili dëshiroi ta sulmojë Mekën e Ndershme me ushtrinë e elefantëve, por Allahu i Lartmadhërishëm e shkatërrojë atë me ushtrinë e tij duke lëshuar kundër tyre shpendë që vinin tufë-tufë dhe i gjuanin ata me gurë nga balta e gurëzuar duke i bërë si një gjeth i grimcuar ashtu siç e përshkruan këtë ndodhi vetë Allahu i Lartësuar në Kaptinën El-Fil!

Mirëpo, lind pyetja: "Përse emri "Bekke" u shëndrrua në "Mekke"?

Disa hulumtues kanë thënë se arabët në shumicën e rasteve bëjnë zëvendësimin (ndërrimin) e shkronjës "b" me shkronjën "m" në mënyrë që të jetë më e lehtë për shqiptim. Ata për shembull, për goditjen dërrmuese thonë: "darbetu lazib", por në shumicen e rasteve thonë edhe "darbetu lazim" e cila e ka të njejtin kuptim.

Disa gjuhëtarë të tjerë, mendojnë se emri "Mekke" është i prejardhur nga folja "imtekke jemtekku" që don të thotë: thith, pi etj. Kur i vogli i devesë thithë gjirin e nënës (devesë) me një thithje intenzive saqë e pin edhe pikën e fundit të qumështit, filologët arab për këtë veprim të voglit të devesë thonë: "imtekke dar'a ummihi felem jetruk fihi shejen minel lebeni" që do të thotë: ka thithur gjirin e nënës dhe ka pirë tërë qumështin e saj.

Po ashtu edhe për njeriun që thithë ashtin për të nxjerrur palcën e saj, arabët e përdorin foljen "imtekke" ka thithur...

Meka - qyteti në të cilin gjendet shtëpia e shenjtë e All-llahut (Qabja); është quajtur me këtë emër për arsye se shumica e njerëzve (në të kaluarën - vërejtje e përkthyesit) gjatë sezonës së Haxhit nxitonin për tek puset e pakta dhe të cekta që kishte ky vend, në mënyrë që të shuanin etjen e tyre. Kur vinin tek puset, (nga etja e madhe) pinin ujë ashtu sikurse i vogli i devesë që thith gjirin e nënës (devesë) së tij, apo sikur hamësi që me kërrshëri thithë copën e ashtit për të nxjerrur palcën e saj. Për këtë shkak është quajtur "Meka" me këtë emër (pra, vendi ku njerëzit nxitojnë për të shuar etjen).

Të gjitha këto mendime, në çdo mënyrë, janë një përpjekje e shkëlqyer nga ana e filologëve dhe historianëve arab e që janë për çdo lëvdatë dhe ia vlenë të mësojmë kuptimin e drejtë dhe të saktë të këtyre nocioneve.

Ashtu siç i kushtuan kujdes filologët arab studimit dhe hulumtimit të nocioneve "Mekke dhe Bekke", po ashtu disa prej tyre u interesuan të gjejnë shkakun e emërtimit të Qabesë dhe Haremit me emrin "Bejtull-llahi-l-Haram" - "Shtëpia e shenjtë e Allahut".

Pas një studimi të frytshëm, thanë se fjala "El-Bejtu" - "shtëpi" është ajo e cila i mbledh dhe i bashkon anëtarët e afërm të familjes. Gjithashtu arabët me fjalën "El-Bejtu" i quajnë edhe poezitë apo vargjet e poetëve, ngase ato grumbullojnë shkronjat dhe fjalët e përshtatshme për të krijuar një fjali të bukur ashtu sikur shtëpitë e njerëzve që tubojnë dhe grumbullojnë secila prej tyre banuesit e saj. Po ashtu edhe gruaja është quajtur " shtëpia e burrit" për shkak se ajo i mbledh rreth vetit fëmijët dhe burrin e saj. Andaj edhe Qabeja është quajtur "Shtëpia e shenjtë e Allahut" ngase ajo i tubon dhe i bashkon muslimanët gjatë sezonës së Haxhit sikurse të ishin një familje e madhe e vetme. Prandaj edhe quhen "Ehlull-llahi" - "Njerëz të veçantë të Allahut" siç mendojnë disa hulumtues.

SHTËPIA E PARË

Në ajetin e sipërpërmendur, Allahu i Madhërishëm e cilëson Qabenë (Shtëpinë e shënjtë) si shtëpinë e parë të ndërtuar për njerëz.

Lidhur me këtë, mufessirët (komentatorët) e njohur të Kur'anit si Katadeh, Suddiu dhe Muxhahidi mendojnë se Qabeja është shtëpia e parë e shfaqur mbi sipërfaqen e ujit që kur Allahu i Lartmadhërishëm ka krijuar qiejt dhe tokën. Kurse Meka në atë kohë ishte një pikë e madhe e shkumës së bardhë e cila vërtitej mbi ujë, ndërsa toka më pastaj u shtri dhe u zgjerua nga pjesa e poshtme e saj.

Ata që mendojnë kështu (që toka u shtri dhe u zgjerua nga pjesa e poshtme e saj), mbështeten gjithashtu në atë që Allahu i Gjithfuqishëm e ka quajtur Mekën e Ndershme me emrin "Ummul Kura" - "Nëna e vendbanimeve", për shkak se ajo sipas mendimit të tyre është nëna e të gjitha fshatrave dhe qyteteve, prandaj edhe thanë se toka u shtri dhe u zgjerua nga pjesa e poshtme e saj.

Allahu i Lartësuar e ka emëruar dhe cilësuar Mekën e Ndershme me emrin "Ummul Kura" - "Nëna e qyteteve" në ajetin 92 të Kaptinës El-En'am kur i drejtohet të Dërguarit të Tij, Muhammedit s.a.v.s.:

"Edhe ky (Kur'an) është libër që e zbritëm; është i bekuar, vërtetues i të mëparshmes, e që t'i tërheqësh vërejtjen nënës së qyteteve (të banorëve mekas) dhe atyre përreth saj (mbarë botës). Ata që e besojnë Ahiretin, besojnë në të (Kur'anin), ata edhe e falin namazin rregullisht!"

Po ashtu, Allahu i Madhërishëm edhe në ajetin e shtatë të Kaptinës Esh-Shura e ka cilësuar Mekën me epitetin "Ummul Kura" - Nëna e vendbanimeve.

Ebu Abdullahu (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë se Meka e ndershme ka qenë një margaritarë i bardhë mbi sipërfaqën e ujit. Pastaj Allahu i Lartësuar e ngriti në qiell,e pozita e saj në tokë ishte në drejtim të Qabesë - Shtëpisë se shenjtë të Allahut. Në këtë shtëpi - Qabe, për çdo ditë hyjnë dhe dalin nga 70 mijë melek. Atëherë Allahu i Lartëmadhëruar e urdhëroi Ibrahimin a.s. që t'i ngritë themelet e shtëpisë - Qabesë.

Mirëpo, udhëheqësi i besimtarëve, Imam Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë se kuptimi i frazës "Shtëpia e parë e ndërtuar për njerëz" që përmendet në Kur'an, ka për qëllim shtëpinë e parë të ndërtuar për adhurim (ibadet). D.m.th. para saj nuk ka patur shtëpi (vend adhurimi) që njerëzit ta kryenin Haxhin, por ekzistonin shtëpi të shumta dhe të zakonshme ku njerëzit banonin.

MENDIME TË TJERA

Historiani i njohur arab Ez-Zehriu mendon se emri "Bekke" ka dallim nga emri "Mekke". Ai thotë se Bekke quhet vetëm shtëpia e shenjtë - Mesxhidul Harami (vendi në të cilin haxhinjtë bëjnë tavafin, rrotullimet rreth Qabes), kurse "Mekke" është emri i gjithë Haremit (vendeve të caktuara që njihen në atë qytet) e këtu përfshihen eshe shtëpitë e atyre që banojnë në të. Mendimin e tij e ka mbështetur në argumente të sakta të cilat i ka transmetuar.

Ebu Ubejdete ka thënë se me emrin Bekke quhet vetëm brendia e Mekës.

Transmetohet nga sahabiu i nderuar Ebu Dherr el-Gaffari (Allahu qoftë i kënaqur me të) i cili e ka pyetur të Dërguarin e Allahut s.a.v.s. se cila është xhamia më e parë e ndërtuar për njerëz, meqërast Pejgamberi s.a.v.s. iu përgjigj: "El-Mesxhidul Harami (Qabeja) e pastaj Bejtul Makdisi (xhamia e shenjtë në Jerusalem - vërejtje e përkthyesit)!"

Allahu Fuqiplotë e ka cilësuar Shtëpinë e Tij të shenjtë (Qabenë) me fjalën e Tij "mubarekun" - shumë e bekuar. Disa komentator të Kur'anit (mufessir), kanë thënë se shkaku i karakterizimit të Qabes me cilësimin "shumë e bekuar" është në atë se ai që e viziton Qabenë, All-llahu i Gjithmëshirshëm ia fal mëkatet e mëparshme dhe për adhurimet që kryen aty ka më shumë shpërblime se adhurimet e kryera në vendet e tjera.

Në anën tjetër, Qabeja është "shumë e bekuar" për atë se tavafi (rrotullimi rreth Qabes) kurrë nuk ndalet, as natën e as ditën, gjatë tërë vitit, kështuqë është e pamundur ndonjëherë ta gjesh të zbrazur qoftë edhe vetëm në ndonjë çast sado të shkurtër.

PËRSE QABEJA QUHET ME KËTË EMËR?

Pak më parë përmendëm (potencuam) mendimet e historianëve dhe gjuhëtarëve rreth nocioneve "Mekke" dhe "Bekke" si dhe çfarë thanë mbi prejardhjen e këtyre dy termeve me të cilat u emërua qyteti më i shenjtë i botës ku jetojmë.

Mekës së ndershme i takon shenjtëria për shkak të ekzistimit të "Bejtull-llahit" apo Qabesë së nderuar në këtë vend.

Atëherë përse Qabeja (El-Ka'betu) quhet me këtë emër?

Kjo është një pyetje që çdo musliman dhe muslimane dëshiron ta dijë përgjigjen e saj.

Mendimi më i qëndrueshëm i historianëve dhe juristëve islam (el-fukahau) është se Qabeja ka marrur këtë emër për shkak të formës së saj katrore.

Ata thanë se Qabeja u ndërtua në formë katrore për arsye se pozita e saj në tokë është paralele me pozitën e Bejtul Ma'murit që është në qiell.

Mirëpo, ... çfarë është El-Bejtul Ma'muri?.

All-llahu i Madhërishëm në kaptinën Et-Tur, betohet në "El-Bejtul Ma'murin". Në fillim të kësaj sureje Zoti i Plotfuqishëm urdhëron e thotë:

"Pasha Turin. Dhe librin e shkruar në rreshta. Në lëkurë të shtrirë. Pasha shtëpinë (Qaben) e vizituar (ose Bejti Ma'murin në qiell)!"

Ibn Abbasi r.a. dhe shumë komentatorë të Kur'anit (mufessir) kanë shprehur mendimin e tyre se Bejtul Ma'muri është një shtëpi (e shenjtë sikurse Qabeja në tokë - vërejtje e përkthyesit) në qiellin e katërt e cila është në drejtim të Qabesë së ndershme.

All-llahu i Lartësuar e ka cilësuar me këtë emër (Bejtul Ma'mur - shtëpia e vizituar), ngase melaiket e Zotit pandërprerë e vizitojnë këtë shtëpi të shenjtë duke adhuruar dhe madhëruar (ibadet) All-llahun e Plotfuqishëm me nje adhurim të sinqertë ndaj Tij.

Udhëheqësi i besimtarëve, Imam Ali ibn Ebi Talib (All-llahu e nderoftë fytyrën e tij) ka thënë se për çdo ditë në këtë shtëpi (fjala është për Bejti Ma'murin në qiell) hyjnë nga 70 mijë melek, e pastaj dalin dhe kurrë më nuk kthehen. Të nesërmen hyjnë dhe dalin 70 mijë melek të tjerë dhe kështu vazhdon për çdo ditë.

Historianët e njohur si Zehriu dhe Seid bin Musejjebi mendojnë se Bejti Ma'muri gjendet në qiellin e dunjasë dhe aty ekziston një lum që quhet "El-Hajevan". Xhibrili a.s. me urdhër të All-llahut Fuqiplotë për çdo ditë zhytet në këtë lum dhe kur del nga ai i shkund krahët e tij dhe prej tyre rrjedhin 70 mijë pika ujë të lumit "El-Hajevan". Atëherë All-llahu i Lartësuar nga çdo pike ujë krijon nga një melek. Të gjithë ata melek (pra, 70 mijë) All-llahu i Madhërishëm i urdhëron të hyjnë në Bejti Ma'mur që të kryejnë namaz dhe pasi ta falin namazin dalin prej saj dhe nuk kthehen më.

Këta historian (Zehriu dhe Seid bin Musejjeb) mendimin e tyre mbi lumin "El-Hajevan" e bazojnë (e mbështesin) në Hadithin e Pejgamberit (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të) të transmetuar nga Ebu Hurejra (All-llahu qoftë i kënaqur me të).

Transmeton Ibn Abbasi (All-llahu qoftë i kënaqur me të) se Pejgamberi (paqja dhe shpëtimi i All-llahut qoftë mbi të) ka thënë: "Me të vërtetë pozita e Bejti Ma'murit në qiell është plotësisht paralele me oborrin e Bejtull-llahit (Qabesë) në Mekën e Ndershme dhe sikur të binte (Bejti Ma'muri) nga qielli i katërt do të binte pikërisht në oborrin e saj (Qabesë)!"

Edhe Bejti Ma'muri në qiell ka formë katrore tamam sikur forma e Qabesë së Madhëruar.

Shkaku se përse Bejti Ma'muri ka formë katrore qëndron në atë se ajo ndodhet përballë Arshit të All-llahut të Madhërishëm.

Gjithashtu edhe Arshi ka formë katrore dhe kjo për arsye se bazamentet dhe dispozitat me të cilat All-llahu i Madhërishëm ka ndërtuar Arshin e Tij, përqëndrohen në katër pika, të cilat në të njejtë kohë janë edhe shtylla themelore të fesë Islame dhe besimit të vërtetë.

Këto shtylla janë:

1. Subhanall-llah – që do të thotë: Krijuesi ynë, All-llahu i Gjithfuqishëm është larg çdo të mete dhe mangësie.
2. El-Hamdulil-lah – Falënderimi i takon All-llahut. Besimtari i vërtetë asnjëherë nuk duhet ta neglizhojë dhe harrojë falënderimin ndaj Zotit dhe Krijuesit të tij.
3. Lailahe il-lAll-llah – S'ka të adhuruar tjetër veç All-llahut. Kjo fjalë tregon njëshmërinë e Krijuesit (teuhidin) dhe mohon politeizmin (shirkun) dhe
4. All-llahu ekber – All-llahu është më i madhi.

Transmetohet se i Dërguari i All-llahut s.a.v.s. për mirësitë (bereqetet) që All-llahu i ka dhuruar shtëpisë së Tij të shenjtë (Qabes) ka thënë: "All-llahu i Madhërishëm për çdo ditë zbret 120 mëshira (rahmete). 60 për ata që e bëjnë tavaf Qabenë (sillen rreth saj), 40 për ata që falen në Qabe dhe 20 për ata që vetëm e shikojnë atë (Qabenë)!"

Nga mirësitë më madhështore të Bejtull-llahit (Qabesë) është se atij që e viziton atë (e kryen Haxhin) All-llahu i Madhërishëm ia shlyen të gjitha mëkatet e kaluara, por me kusht që gjatë kryerjes së këtij obligimi të ketë nijetin e pastër, që Haxhin ta bëj vetëm për të arritur kënaqësinë e All-llahut, e assesi për syefaqësi dhe të paraqitet para njerëzve se është bërë haxhi, apo që të fitojë titullin haxhi për të mashtruar njerëzit dhe t'u cenojë të drejtat e tyre.

Përktheu nga arabishtja: Enes KOSHI