Papa refuzon parimin e dialogut me myslimanë

[celyy]

Personalitete të dalluara islame, numri i të cilëve arrin 138, i dërguan një letër Papës dhe disa personaliteteve të mëdha të krishtera në botë. Në atë letër iu drejtuan me emrat dhe titujt më të dashur për ta. Kjo letër u dërgua - siç theksohet në tekst - me rastin e Fitër Bajramit të këtij viti dhe mbante emrin: “Fjalë e drejtë midis nesh dhe jush”. Shumë prej tyre e mirëpritën këtë letër, ndërsa Papa as që ktheu përgjigje, u mjaftua që me këtë çështje të merret përgjegjësi për dialog ndërfetar në Vatikan. Ky përgjegjës, kardinali Xhon Luj Tiran, për një gazetë të përditshme katolike në Francë, 26 tetor (d.m.th. trembëdhjetë ditë pasi ishte dërguar kjo letër), thotë: “Sinqerisht, të bëhet dialog i vërtetë me myslimanët është çështje e rëndë, sepse ata Kur’anin e besojnë se është fjalë e Zotit, madje, edhe çdo shkronjë. Myslimanët nuk pranojnë që përmes thellimit të polemizohet rreth Kur’anit, sepse besojnë se ai është shkruar me diktim nga Allahu. Sipas këtij komenti as që kemi mundësi të polemizojmë rreth çështjeve të besimit”.

E formuluar kësisoj, kjo deklaratë përmban mjaft kontradikta:

Së pari: Si mund ta kushtëzosh në dialog kundërshtarin që të pajtohet me ty? Si kërkon nga myslimani, që, nëse do që të debatojë, duhet të braktisë besimin që Kur’ani është fjalë e Allahut dhe të mendojë njëlloj siç mendoni ju për librat tuaja, se ato janë libra të shkruara nga njerëz të inspiruar?!

Së dyti: Dialogu me kundërshtarin, qoftë edhe në çështjet më të rëndësishme është i mundshëm, madje, ato janë shtytëse për dialog. Është i mundshëm përderisa kundërshtari i përmbahet rregullave të logjikës, për të cilat janë pajtuar njerëzimi. Pra, ka mundësi që Papa të bëjë dialog, ose të dërgojë zëvendës, duke përdorur ato rregulla logjike që t’i bindë myslimanët se Kur’ani nuk mund të jetë fjalë e Zotit, e pastaj t’i dëgjojë argumentet e tyre se ky Kur’an nuk mund të jetë tjetër përveçse fjalë e Zotit.

Së treti: Feja nuk do të kishte kuptim sikur të mos ishte nga Zoti i botëve, sidomos nëse është nga fetë që cilësohen si qiellore. Kështu besonin shumica e të krishterëve dhe shumë prej tyre ende kanë këtë besim, d.m.th., besojnë se Dhjata e re është fjalë e Zotit dhe aty nuk mund të ketë asnjë gabim, prandaj edhe e besojnë atë libër, e quajnë të shenjtë dhe mundohen ta kenë si udhërrëfyes në këtë jetë.

Së katërti: Besimi se librat që njihen si të shenjta janë të shkruara nga njerëz të inspiruar është çështje në të cilën u detyruan të shpreheshin dijetarët e krishterë, për shkak të studimeve shkencore që u bënë rreth historisë, përkthimet dhe divergjencat e atyre librave. Madje, njëri prej tyre, në një nga librat më të reja në këtë temë thotë: “Numri i divergjencave midis burimeve të librit të shenjtë është i barabartë me numrin e fjalëve të vetë librit”. Në atë libër u gjetën shumë pretendime që binin ndesh me të vërtetat shkencore, çka bëri që shumë prej tyre të thonë - gjë që është e vërtetë - se sikur të ishte fjalë e Zotit, nuk do të gjenim kësisoj gabime, sepse Zoti është Krijues i gjithësisë dhe nuk ka mundësi të gabojë kur flet për krijesat e Tij.

Së pesti: Përse kërkojnë që myslimanët të mendojnë për Kur’anin njëlloj siç mendojnë të krishterët për dy dhjatat, të vjetrën dhe të renë, ndërsa dihet se studiuesit e Kur’anit, madje, edhe nga jomyslimanë, madje, edhe disa syresh të specializuar në studimin e librave të tyre, thonë: Kur’ani është i vetmi Libër fetar historik dhe Muhamedi është i vetmi pejgamber historik. Me fjalën historik rrahin të thonë se vetëm këto janë të vërtetuara historikisht.

Së gjashti: Nëse studimet shkencore kanë detyruar të krishterët e perëndimit të besojnë se librat e tyre nuk janë fjalë e Zotit, ne ua bëjmë me dije se të njëjtat studime lidhur me Kur’anin përforcojnë besimin se Kur’ani nuk mund të jetë fjalë e askujt përveçse e Allahut të Lartësuar. Për shkak se aty gjetën shumë pajtueshmëri me të vërtetat shkencore, të cilat nuk ishin të njohura në kohën e Resulullahit, salAllahu alejhi ue selem, madje, nuk u bën të njohura përveçse në kohët e sotme.

Së shtati: Përse ai besim në të cilin u detyruan të krishterët, duhet të përgjithësohet si rregull, se ashtu janë të gjitha fetë? Përse të thuhet se Allahu ka mundësi të inspirojë dikë nga krijesat që të thotë fjalë të shenjta, mirëpo nuk ka mundësi që t’i shpallë dikujt fjalët e Tij origjinale?! Kur’ani na mëson se ata që mohojnë dërgimin e pejgamberëve dhe shpalljet e zbritura, ata nuk e njohin Allahun ashtu si duhet. Ai thotë: “Ata nuk e njohën Allahun ashtu si duhet kur thanë se Allahu nuk i ka shpallur askujt asgjë”. (En’am 91). Në njëfarë mënyre Kur’ani na thotë: Si mund të besosh se Allahu të ka krijuar, të jep risk dhe të ofron çdo gjë që ka nevojë trupi yt, mirëpo Ai nuk të ofron atë që është më e rëndësishme se kjo, udhëzimin në atë që të afron tek Allahu dhe që bën të arrish kënaqësinë e Tij?!

Së teti: Duke qenë se inspirimi nuk e siguron fjalën e personit të inspiruar nga gabimet, gjë që është normale, atëherë është normale edhe të pranohet ose të refuzohet fjala e tyre. Me këtë, shohim se nuk ka asnjë dallim mes atyre të inspiruar dhe njerëzve tjerë jo “të inspiruar”, qofshin ata mendimtarë, filozofë, artistë ose politikanë. Pasi të gjithë gabojnë dhe ia qëllojnë, atëherë pse shenjtëria e fjalëve të përkufizohet vetëm në shkrimet e të inspiruarve, pse të thirren njerëzit në besimin e tyre dhe të mendojnë se vetëm ashtu do shpëtojnë?!

Së nënti: Prej tërë kësaj që përmendëm shohim se shkaku kryesor i refuzimit të dialogut me myslimanët nga ana e Papës dhe e titullarëve të tjerë është qëndrimi i dobët i tyre dhe bindja se në një dialog shkencor fetar vetëm ata do të ishin humbësit.

Rreth letrës së dërguar:

Dialogu me jomyslimanët është çështje e kërkuar nga natyra e davetit (thirrjes), të cilin jemi urdhëruar ta bëjmë. Nuk mundesh ta thërrasësh dikë në të vërtetë, në rast se ai të pyet apo ka diçka të paqartë, dhe ti i thua: Këtu po ndahemi, nuk ia vlen të flasësh me ty! Dialogu është syresh e ashtu edhe pjesëmarrësit në dialog. Nga përvoja kemi mësuar se dialogu më frytdhënës është dialogu me njerëzit e thjeshtë, kam për qëllim njerëzit që nuk janë të sprovuar me ndonjë pozitë apo pasuri, që do t’i pengonte nga pranimi i të vërtetës. Por, ndonjëherë mund të shfaqet nevoja për dialog dhe thirrje edhe të ndonjë personaliteti të madh.

Gjëja me të cilën do të dallohej një letër drejtuar jomyslimanëve është qartësia. Një qartësi që nuk do të zvogëlonte rëndësinë e saj, nëse do bëhej në metodën më të mirë. Mirëpo, këtë letër e vërejta se ishte kontradiktore mes dy gjërave: mes porosisë që të krishterët të lexonin disa tekste nga librat e tyre dhe t’i përthithnin sipas një kuptimi, që, sipas letrës, do t’i sillte në pajtim më atë që gjendet në Kur’an dhe mes pranimit hipotetik se mes myslimanëve dhe të krishterëve ka gjëra vërtet të përbashkëta, gjë e cila do t’i shtynte drejt ndihmës reciproke dhe jo paragjykimit apo polemikave.

Në paragrafin e dytë, letra thotë: “Njësimi i Allahut, detyra e dashurisë ndaj Tij dhe detyra e dashurisë ndaj fqinjit konsiderohen si gjëra që vërtet janë të përbashkëta mes Islamit dhe krishterimit”. Sakaq, për Njësimin argumenton me ajetin: “Thuaj: Allahu është Një. Të gjithë janë të nevojshëm për të”, (Ihlas 1-2), mirëpo nuk e lexojnë këtë sure deri në fund, prej të cilës bëhet shumë i qartë fakti që Allahu nuk ka lindur dikë, nuk është i lindur dhe nuk ka asnjë të barabartë, çka është pikë kyçe në njësimin e Tij. Prandaj, ai që mohon diçka nga këto cilësi, nuk mund të thotë se edhe ai e beson Allahun Një, siç janë të krishterët që besojnë se Allahu ka fëmijë, i cili është i barabartë me Të.

Më pas, kjo letër thotë: “kështu që, duke iu përgjigjur asaj që gjendet në Kur’an, ne myslimanët i thërrasim pasuesit e Isait që të bashkohen me ne, mbi bazat e përbashkëta që kemi, gjëra që janë thelbësore edhe në fenë tonë. Pra, i thërrasim në këto dy porosi të dashurisë”. Dy porosi të dashurisë, sikur e sqaron letra janë: dashuria ndaj Allahut dhe dashuria ndaj fqinjit. Mirëpo dashuria e tyre ndaj Allahut dhe pretendimi se kjo është nga gjërat e përbashkëta mes nesh, nuk është e njëjta dashuri, sikur bëhet e qartë edhe në disa vende të vetë letrës dhe që mund ta kuptojë secili i krishterë po të meditonte më thellë. Këta të letrës argumentojnë me ajetin: “Ka prej njerëzve të cilët përveç Allahut besojnë edhe zota tjerë dhe i duan ashtu sikur e duan Allahun, por ata që besuan e duan Allahun edhe më shumë”. (Bekare 165). Ajeti nuk mohon se edhe jomyslimanët e duan Allahun, por ajeti thekson se besimi në Allahun detyron që askënd të mos e duam ashtu si e duam Allahun apo më tepër. Mirëpo, në këtë gabim bien shumica e krishterëve, sepse ata e duan Isain sikurse e duan Allahun ose dhe më shumë. Prandaj, disa syresh që iu dërgua kjo letër u përgjigjën se në atë letër komprometohej Isai.

Po ashtu, nuk duhet harruar se në Islam dashuria ndaj Allahut është e lidhur ngushtë edhe me dashurinë ndaj Resulullahit, salAllahu alejhi ue selem, çka theksohet edhe në letër, ku argumentohet me ajetin fisnik: “Thuaj: nëse e doni Allahun, atëherë më pasoni mua (Muhamedin), atëherë edhe Allahu do t’ju dojë juve dhe do t’ua falë gabimet. Allahu është Falës dhe Mëshirues”. (Alu Imran 31).

Prandaj, kur shikojmë tekstet Islame (Kur’an dhe sunnet) me një shikim të plotë, na bëhet e qartë se nuk ka asgjë të përbashkët mes nesh dhe të krishterëve në çështjen e njësimit të Allahut dhe dashurisë ndaj Tij. Mirëpo kjo nuk e pengon aspak bashkëjetesën, madje, as edhe bashkëpunimin me ta në gjëra që mendojmë dhe mendojnë se janë në të mirën e Fesë dhe të dynjasë.

Kuptimi i tërë kësaj është se, dashuria e vërtetë që do të japë fryte pune, me të cilat arrihet kënaqësia e Allahut, është ajo dashuri e ndërtuar mbi pasimin e Pejgamberit që e ka dërguar Allahu i Madhëruar.

Autori:Prof. Dr. Xha’fer Shejh IDRIS

Përktheu: Omer Berisha

Albislam.com