Millosh Kopiliqi

[Longarus]

T'i analizojmë këto pika rend dhe mos t'i përziejmë faktet e idetë, sepse këtu ka disa thema, të cilat po merren shabllon, përgjithësisht dhe ka vlerë se si paraqiten vet faktet shkencore, duke filluar nga emërtimet e popujve pjesëmarrës në Luften e Kosovës 1389 dhe heroi i asaj lufte Millesh Kopliku

.

Per ti analazuar sa me mire keto pika atehere duhet hekur njehere e pergjithmone menyrene studimit te ngjarjeve supas modelit serb duke i quajtur te gjithe ata qe ishin heronje me origjine serbe apo duke i pervetesuar heronjte e popujve tjere. Pra se pari duhet nisur nga pika Zero (heroi nuk duhet patur nacionalitet fare) e pastaj tia japim atributin e ndonje nacionalitetit te vecante .

Në atë luftë kishte ARBANAS (shqiptar), rus-rash (jo emër serv, nuk ekzistonte ende), vllah, hungarez etj., e sipas mënyrës se si po shkruhet këtu, po gabohet në paraqitjen e fakteve, ku po shtrëmbohen, duke paraqitur: serv e boshnjak, ku vet në faktet historike (nga ato që sot posedojmë, thohet, se kishte ARBANAS dhe dikujt ende duket se po i vret emri - arbanas dhe Arbania, kur ashtu ishim të njohur atëherë na shqiptarët ballkanik.

Se kishte arbanas ne ate beteje nuk e mohon askush perveq serbeve . Arbanasit ishin banore te kesaj treve por duhet pasur parasysh edhe fakrin se kete treve e udheqinin despotet serb (Dardanine Veriori-Lindore). Pra ata arbanas qe morren pjese ne kete beteje ne nje menyre sherbyen si vasal te njerit apo tjtrit despot serb.
Andaj kjo edhe eshte arsyeja qe arbanasit nuk permenden si pjesemarres te denje te kesaj beteje .
Nuk e mohon askush pjesemarrjen e princerve arbanas atyre qe ishin nen vasaliteitin e Brankoviqit , Llazarit etj .
Por mos te harrojme edhe Balshajt dhe Muzakajt ishin edhe armiq te Tvrtkos . Ata per nje kohe te gjae ishin ne lufte kunder njeri tjetrit per Genten apo Zeten si dhe qytete te tjera duke e patur parasysh edhe faktin se keto dy familje perdoren edhe ndihmen e osmanlinjve ne luftra kunder tij . Keto familje ishin nje kohe edhe aleate me osmanet .

[ZANOR]

Milosh Nikollë Kopiliqi - Heroi që sfidoi historinë

http://i60.photobucket.com/albums/h3...shKopiliqi.jpg

Kujtesa historike

Në 618 vjetorin e rënies së trimit të parë drenicar mesjetar Milosh Nikollë Kopiliqi

Nga Bedri TAHIRI

HEROI QË SFIDOI HISTORINË


Qershor 1389. Java e dytë. Vapë e madhe, përvëluese. Toka e çarë si pjepëri. Thatësi e paparë dhe e padëgjuar. Nuk e mbanin mend as më të moshuarit. Moti s'kishte rënë asnjë pikë shiu. Edhe dimri i shkuar ishte i pa borë. Miloshi ishte zgjuar herët. Pasi ua hodhi një sy pronave të shumta në Kopiliq të Drenicës, shkoi edhe poshtë, te mullinjtë. S'punonin të bekuarit, se nuk kishte ujë, kishin shteruar puset. Nuk qëndroi shumë aty dhe vrik u kthye në shtëpi. U ngjit lart në kullë. Me nga një gllënjke piu radhazi tri kafe pa sheqer. Kjo nuk i kishte ngjarë moti. Ishte shenjë trazimi e shqetësimi të thellë shpirtëror. Dje e kishte hidhëruar i vjehërri, car Llazari. Kishin biseduar për organizmin e një koalicioni antiturk. Të gjithë do të bëheshin bashkë: shqiptarët, serbët, boshnjakët, vllehtë, hungarezët, bullgarët etj, për t'ia ndalur turrin bishës aziatike, e cila si një masiv përmbytës po rrokullisej drejt tokave të tyre. Do të bëheshin rreth pesëdhjetë mijë veta karshi njëqindmijë trupave pushtuese turke. Mirëpo, tek ky e kishte shfaqur një mosbesim. Disi të gjithë i druheshin. Dyshonin në besnikërinë e tij. Mendonin se do t'i tradhtonte. Edhe pa i thënë, i kishte kuptuar fare mirë.

Zemërimi i princit

Dhe, e gjithë kjo pa asnjë arsye. Vetë Sulltan Murati I Miloshin e njihte për sundimtar të Dardanisë (Kosovës) dhe si kundërshtarin më të rrezikshëm. Para se të nisej këndej, atij i dërgoi letër, ku i kërkonte "haraçin e shtatë vjetëve" dhe "çelësat e shtatë kullave në Qyqavicë". Madje i kishte propozuar që të shkëputej nga Koalicioni i krishtër, me kusht që të siguronte pushtetin e plotë në Kosovë. "Për këto letra dinte edhe kronisti grek Joan Dukas. Madje, ky kishte konstatuar se Miloshi letrat e mbretit ia kishte treguar vazhdimisht car Lazarit, i cili e kishte këshilluar Miloshin t'i pranonte propozimet e Sulltanit. Por Miloshi ishte i vendosur për fillimin e luftës dhe për sakrificat supreme"(Prof. Dr. Qemal Haxhihasani; Beteja e Kosovës (1389), ASHSH, Tiranë, 2005, fq. 161).

-Do ta shini kush është Milosh Nikollë Kopiliqi!- u kishte thënë troç darkën e fundit princërore. Dhe, i nevrikosur në kulm, kishte dalë nga Kuvendi. Si me flatra dragoi kaptoi bjeshkën dhe u kthye në vendlindje, në Drenicë. Kishte ndarë mendje që të mos dukej më andejpari deri në fillimin e betejës. Nuk ia kishin besuar asnjë formacion ushtarak e asnjë krah të fushëbetejes. Luftëtarët e tij, drenicarët, do të radhiteshin përkrah atyre të Gjergj Balshajt të Dytë (sundimtar i Shkodrës), Dhimitër Jonimasë (sundimtar i Përdhanës që përfshinte rrethin e Lezhës dhe Rrëshenit) e të Theodor II Muzakës (sundimtar i Beratit dhe Myzeqesë). Ky i fundit njihet edhe me emrin Musa Arbanasi, gjegjësisht Musa Kesexhia. Ky trim shqiptar i doli përballë princit serb, Kraleviçe Markut, i cili, pas rënies së të atit, Vukashinit, në betejën e Maricës (1371), qe bërë mbret i Maqedonisë. Në fund, pas përpjekjesh të shumta arrin ta mund kundërshatarin, por tradhtohet prej tij dhe e pëson, mbetet në fushëbetejë. Emri i tij, me ngjyrime të tjera etnike, zuri vend në të gjitha shkrimet dhe këngët serbe. Ai është skalitur edhe në Përmendoren e Gazimestanit, të ngritur më 1953.

"Pjesëmarrjen e Musa Arbanasit (Todor II Muzakës) në Betejën e Kosovës nuk e dëshmon vetëm epika popullore serbe, por edhe kronikat mesjetare shqiptare. Nipi i tij, Gjon Muzaka, pos tjerash shkruan: "Teodor Muzaka, biri i dytë i shtëpisë sonë dhe zotërinj të tjerë të Shqipërisë, të lidhur midis tyre shkuan së bashku në betejë, por aty u thyen të krishterët dhe mbeti i vrarë i përmenduri Teodor, i cili kishte marrë me vete reparte të mëdha shqiptarësh" (Prof. Dr. Kristo Frashëri; Beteja e Kosovës (1389), ASHSH, Tiranë, 2005, fq. 148).

Marshimi kobtar

Se do të bëhej luftë e madhe merrej vesh nga përgatitjet e palës kundërshtare... ...Fiset endacake të oguzëve turanikë nga Azia Qendrore lëviznin në grupe sa andej sa këndej. Kërkonin dhe zaptonin vende të reja. Një grup i madh zuri vend në rethin e Anadollit. Ishte shekulli XI. Në mesin e tyre shquhej njëfarë Osman beu, i biri i Ertogrullit. Ai e themeloi edhe emiratin e vet. Me shpatë i zgjeronte kufijtë çdo ditë. Banoret e këtij emirate u quajtën turq-osmanë ose shkurt osmanlinj. Ata si fara e keqe shtoheshin shpejt. Si hithrat, mbinin kudo. Më 1326 e formuan edhe Dinastinë e tyre me qendër në Brusë. Kështu lindi shteti Osman, shtet feudalo-ushtarak e despotik, i cili pas luftërash e betejash të shumta do të zgjerohet në të dy kontinentet.
Në vitin 1355 ata i kaluan Dardanelet dhe iu vërsulen Ballkanit. Pushtetin e vendosen ne Andreopojë, që e pagëzuan Edrene. Marshimet e tyre nuk kishin të ndalur. S'kishte forcë që i pengonte. Shkatërronin, digjnin e përmbysnin çdo gjë. Nënshtronin popuj, krahina, principata e shtete. Shkombëtarizonin e asimilonin. Pa pengesa të mëdha arritën deri në Shkup. Dhe, pas tij radhën e kishte Dardania (Kosova).
Trojet dardane nga të "pafetë" do t'i çlironte vetë Padishahu, sulltan Murati I. Perëndia sikur e kishte ngarkuar me këtë mision të shenjtë. Përmes ëndrrës i arriti urdhëri hyjnor. Dhe, fill u bë gati. Tuboi njësitet nga territoret evropiane e aziatike të Perandorisë. I ftoi edhe të gjithë vasalët (në mesin e tyre edhe princerit serbë; Kraljeviçe Markun e Konstantin Dojakoviçin) dhe i grumbulloi gjeneralët më të shquar të kohës. Me vete i mori edhe dy djemtë: Pajazitin dhe Jakupin.
Edhe viti kishte qëlluar i mbarë. Kështu parashikonin edhe astrologët, edhe shpjeguesit e ëndrrave pranë Pallatit Mbretëror. Këto e gëzonin pa masë Lartmadhërinë, andaj frymëzohej� entuziazmohej�ngazëllehej.
Sa me kënaqësi po nisej drejt fushatës! Fare nuk mëdyshej për fitore. Edhe të tjerët mundohej t'i brumoste me idenë e sakrificës. "Shehitë do të shkonin të gjithë ata që kishin fat të binin në logun e mejdanit! Këtë ua përsëriti dhumë herë, derisa filloi zvarritja e tundimshme e lubisë përbindëshe...
Këto u mundonin trimin vazhdimisht dhe nuk i zihej vendi vend. E torturonin papra. Koka i ziente si zgjua bletësh. Nuk qetësohej dot. T'pfu pjellë e keqe!- mallkoi tërë inat. Nuk i dihej, e kishte me ata që po mësynin këtej apo me këta që ishte zënë dje?! Zbriti poshtë në bodrum. U vesh mirë e mirë, me përkrenare e me parzmore prej çeliku. E përgatiti edhe kalin e mejdanit, Sharanin. U përshëndet me nënëloken, duke e përqafuar fort e përmallshëm. Të shoqes, Vukosavës nga inati, nuk i bëri zë fare. I vetëm fillikat doli në Majën e Zeze, në Qyqavicë. Me kujdes e shikoi Rrafshin e Kosovës. Ç'të shihte, o Zot! Mizëri çmendësie!. çadrat si kërpudhat pas shiut. Larushi ngjyrash e madhësish. Lëvizje njerëzish si thneglat. Turmë amorfe. Paqartësi e plotë
Sakaq, si dallgë deti, ktheu kalin prapa. Sonte do të buajë në Kalanë e Gjytetit (Dubocit) e nesër do ta dërgojë fjalën në vend. Fjala fjalë e besa besë. çudi, as aty s'e zuri gjumi fare. Mendonte e mendonte. Si do të vepronte nesër? A do t'ia dilte mban? Si do të depërtonte deri te sulltani?...

Përleshja fatale

Mëngjesi i 15 qershorit 1389 gdhiu ngjyrë gri. Ditë e martë, ditë ters. Zëri i thekshem i myeizinëve çallëkuq çau heshtjen e agut freskues në Fushën e Mëllenjave. Pas tyre tamtamet e daulleve të mëdha dhe lutjet çoroditëse të dervishëve marroçë. Edhe dy ushtritë ballë për ballë. Në krye kalorësitë me flamujt e ngritur lart. Shqipja dykrenare shikonte vëngër gjysmëhënën e zbehur dyll. U dha edhe shenja për sulm. Pas kryqëzimit të heshtave dhe shigjetave në qiellin e përloshur, nisi përleshja. Luftohej fyt më fyt. Luftohej me thika, me hanxharë, me sëpata, me kmesa, me shpata. Kokat e prera notonin në rrëket e gjakut. Kuajt e tërbuar qëndronin vetëm në këmbët e prapme. Hingëllonin e turfullonin nga frika. Turqit po përparonin dukshëm. Murati në mes e djemtë përanësh. Ai, i kënaqur dhe i dehur nga sukseset, u tërhoq për të pushuar pakëz. Vajti në çadrën e tij ngjyrë qielli. U shtri mbi minderin e butë kadifeje. Dy vasha të bukura, si shtojzovalle, me gishtërinjtë e hollë e të bardhë dëborë, ia lëmonin mjekrën dhe e gudulisnin ngeshëm. Ai qeshte dhe gajasej me thellësinë e shpirtit. Sytë i vezullonin si të maces në terr, sepse nga beteja i vinin lajme të gëzuara...
Dhe, tamam kur po kotej e lajmëruan se një princ shqiptar po kërkonte të përshëndetej me të.
- Lëshojeni, - tha, por kini kujdes! çarmatoseni dhe e përcillni mirë! Nuk u besohet kaurrëve. Të çuditshëm janë ata. Për atdhe bëjnë çmos, edhe vetëflijohen.
I largoi vashat dhe e thirri Sadriazemin. Gjithmonë këshillohej më të, i besonte se kishte lexuar shumë. "Nëse shqiptari ta jap dorën- e mësonte ai, ti zgjatja këmbën, që t'i tregosh së është nën pushtetin tënd..."
Sakaq dera e çadrës u hap. Trimi, kokëlart dhe përplot krenari, ecte drejt tij. Përanash roje të shumta. Ç'më pandeh mua, mendonte me vete. Tradhtar! Dezertor! Puthakëmbës! Njeri të lig! Frikacak që kam ikur nga fushëbeteja dhe vij për t'ia uruar fitorën! Sigurisht po, ashtu mendon. Shiko si qeshet nën mustak. Jo, jo more plak matuf. Nuk e shes unë vendin tim. Nuk i korisë trojet dardane dhe varret e të parëve. Nuk po vij për urime jo, por për mort. Me thikën që e kam fshehur nën parzmore do të ta marrë shpirtin e zi si futa. Ç'kujtove ti, tashti ke hyrë në vendin e shqipeve. Keq i ke trazuar ato, ua ke prekur folenë. Ato nuk janë mësuar të ua zë diellin askush dhe me thonjë do të të shqyejnë e do t'i nxjerrin sytë
Dhe, afrohej e afrohej. E zgjati dorën ta përshëndesë. Ai nuk luajti nga vendi. Plot qesendi e zgjati këmbën për t'ia puthur, siç bënin zakonisht të gjithë të tjerët. Ky shpejt e nxori thikën dhe ia nguli thellë në zëmër. O Perëndi! Ai nuk lëvizi fare. I doli shpirti pa arritur mjekët. Rojat u mbërthyen vrasësin. E lidhën këmbë e duar. Shpejt e thirrën Pajazitin, të mbiquajtur �Rrufeja". Katili, menjëherë urdhëroi ta ekzekutonin trimin, që t'ia lehtësonin shpirtin të porsa vrarit.
Papritmas i polli mendja e ligë. Duhej sigurar edhe froni mbretëror. E lajmëroj të vëllanë, Jakupin. Po të thërret babai,- i thanë. Me vrap erdhi i gjori. Dhe, posa hyri brenda e ngulfatën. Përdhunshëm ia morën shpirtin, pa zhurmë. Pajzaiti u çlirua. çdo gjë mbeti në duart e tij. Kufomën e babait, pa të brendshmet, e përcolli për në Brusë. Të tjerat i përpiu dheu i zi i qullur me gjak
Kadiut, që e përcillte kufomën, ia dha edhe një ferman, ku shkruante: "Me të zhvilluarit e betejës, e cila ndodhi në Fushë-Kosovë, babai im Sulltan Murati, jeta e të cilit ishte e lumtur, vdiq si martir �plotësisht i shëndoshë u kthye nga mejdani, në çadër e vrau një me emër Milosh Nikollë Kopiliqi �në vend që t'ia puthë këmbën nxori hanxharin e fshehtë dhe duke i shkaktuar plagë të rëndë, e lagu me ujë të ëmbël prej martiri, me shërbet. Miloshi, i cili tentoi të ikte, u zu nga rojet dhe u pre copë-copë. Unë s'isha aty, por më të dëgjuar arrita. Arriti edhe vëllai, Jakupi, por shkoi në amshim" Edhe kronisti turk Ashik Zade Pasha e shënoi këtë ngjarje në fletët e zverdhura e të zhubravosura, që mezi lexoheshin. Ai përfundonte: "Betejën e fituam. Kaurrët i thyem keq. Llazari u vra. Dhe kur po e gëzonim fitoren, nga Qyqavica zbriti një i pabesë, i quajtur Milosh Kopili dhe e theri Padishahun me hanxhar të helmuar".
Kronisti tjetër osman, Enveriu, këtë trim e quan "Princ" dhe "Ban". Humanisti raguzan, Feliks Petançi, i thotë "Princ ilir", ndërsa humanisti ynë, Marin Beçikemi, e pagëzon "Perandor i Mizisë".

Hakmarrja dhe shtrembërimi i historisë

Heroizmi i princit drenicar mori dhen. Trupin e tij, të bërë copë �copë, ia bartën shokët deri në Rezallë. Aty e varrosen, pranë një bungu njomëzak. Përbindëshi i përtej Dardaneleve nuk u mjaftua me kaq. Ende donte gjak. Dogji dhe shkretoi mbarë vendin. Mllefin hakmarrës e shfreu mbi Drenicën e panënshtruar. Kopiliqin e zhbëri me gjithë ç'kishte. Me javë e muaj e mbajti të mbërthyer në rreth. Jeniçerët e lodhur veç me kunguj të zier mbanin shpirtin gjallë. Shumë prej tyre u bënë ushqim për korbat e uritur. Këtë e dëshmojnë toponimet Kodra e Kungujve dhe Lugu i Korbave, që edhe sot i gjejmë në këtë vendbanim. Të vëllain e princit, Hilë Kopiliqin, me gjithë familje i burgosin në kalanë e Vushtrrisë. E shtrënguan, e torturuan dhe e munduan derisa një ditë u bë Hysk...
"Sidoqoftë, Beteja e Fushë-Kosovës shënon fundin e pavarësisë së shtetit serb",- konstaton Prof. Dr. Luan Malltezi (Beteja e Kosovës, Tiranë, 2005, fq. 54). Serbët pranuan vasalitetin. Milica, gruaja e Llazarit, vajzën e vet trembëdhjetë vjeçare, Oliverën, ia dhuroi "haremit të Pajazitit". Historiografia serbe, në përgjithësi, e mohoj vazhdimisht përkatësinë kombëtare shqiptare të këtij trimi, por edhe gjithë pjesëmarrjen e shqiptarëve në Betejën e Kosovës. I vetmi serb që e përmend realisht është Kostantin Mihajoloviqi nga Ostrovica në librin "Kujtime jeniçerësh ose kronikë turke", i shkruar në gjuhën polake. Megjithatë faktet flasin krejt ndryshe.
Sipas Fahredin beut, i cili mbështetet në një letër të Pajazitit dërguar fill pas betejës kadiut të Brusës:"Shqiptarët mbushnin edhe radhët e shigjetarëve të koalicionit dhe qenë të parët që filluan betejën..."
Në anën tjetër, Gjergj Balsha i Dytë ishte njëri nga shtatë krerët kryesorë të Këshillit të Luftës. Bazuar në kronikat osmane ai hodhi poshtë mendimin e Llazarit që turqit të sulmohen natën për terr. "Gjergji i Dytë propozoi që ata të sulmoheshin ditën dhe ky mendim u miratua nga të gjithë"- shkruan Bitlisi.
"Në të vërtetë interesimi i serbëve për Miloshin u ngjallë vonë, në fund të shekullit 18, kur koha kishte errësuar tashmë përkatësinë etnike shqiptare të tij, atëherë i ndryshohet edhe emri Kopiliq- Kobiliq- Obiliq"- konstaton M. Hasluck.
Po ç'bëri epika jonë popullore, përcjellësja më besnike e të gjitha ngjarjeve historikë?
Si zakonisht edhe këtë ngjarje e përjetësoi në lahutë. Dhe, këngëtari i krishtër e paraqiti shumë realisht:

N'Fushë-Kosovë Murati i Parë,
Kambturqisht rrin fitimtar.
Prej Drenice del një djalë,
Fluturon me kalë të bardhë,
Mes për mes i bjen ushtrisë,
Shkon e i falet Naltmadhnisë:
-Tungjatjeta, Naltmadhni,
jam një arbër, vendali.
E jam ardhë ktu pa vonua,
Me t'puth dorën, me t'nderua.
Zgjatet mbreti, i jep kamben,
Ngrihet djali, i ban gjamen.
Mik pa thirrë ke ardhë, dai,
Prej Azie n'Dardani,
Me na marrë magjet e miellit,
Me na zanë hisen e diellit,
Gjithë ushtrinë e paç me shndet,
Kjo Arbni ka bijt e vet,
Ta ven kryet maje kapicës,
Jam Miloshi prej Drenicës...

[ZANOR]

http://www.youtube.com/watch?v=UCpM2...layer_embedded

[Kreksi]

Keto tregime i kemi lexuar disa here, ju lutemi, mos te perserisim postime mbi postime....

[Shiu]

Me nga një gllënjke piu radhazi tri kafe pa sheqer. Kjo nuk i kishte ngjarë moti. Ishte shenjë trazimi e shqetësimi të thellë shpirtëror.

Arti i lejon liri imagjinatës por jo aq sa të fliten gjëra të paqena. Kafeja për herë të parë është futur në Evropë në Itali nëpërmes tregtisë me Perandorinë Osmane. Tek më vonë është përhapur gradualisht nëpër pjesët e tjera të Evropës.

Lexo këtu.

Kështu që kafeja në këtë tregim duhet të zëvendësohet me ndonjë gotë qumësht apo ndonjë prodhim vendor bioaktiv.

[Kreksi]

Ky Tahiri mire ia paska pershtatur kete shkrim Milleshit sipas kengeve serbe, mirepo ka bere nje gabim qe ne rreshtin e pare kur thote se "piu dy kafe pa sheqeré teper qesharake sepse sheqeri dhe kafja vijne 100 vite ps vdekjes se Milleshit, pas zbulimit te amerikes, po nejse, shahirat keshtu e kane e teprojne nganjehere...

E thash edhe une ketu me pare...

[Kreksi]

Milos kobiliq sipas ducas:


By kreksi

[fegi]

Ktu gjendet edhe Nji gropaj.Andrea Gropa,zot i Ohrit dhe rajoneve rreth tij.Ndoshta autori Agaj siq e shkrun per Miloshin.Në dokumente perëndimore dhe osmane të shek. XIV-XV për qytetet e Shkupit, të Manastirit, të Kosturit, të Janinës etj., si dhe për Fushë-Dardaninë shprehimisht është shënuar se ato ishin "në Shqipëri" apo "në tokat shqiptare". Në vitin 1386 osmanët pushtuan Nishin. Knjazi serb i Rashës, Llazari Hrebelanoviçi mori nismën dhe ftoi sundimtarët e tjerë ballkanas që të bashkonin forcat e tyre për të ndalur marshimin osman. Thirrjes së tij iu përgjigjën disa prej sundimtarëve shqiptarë, si Gjergji II Balsha, sundimtar i Shkodrës, Teodor II Muzaka, zot i Beratit dhe i Myzeqesë, Dhimitër Jonima, zot i trevave përgjatë rrugës tregtare Lezhë-Prizren, Andrea Gropa, zot i Ohrit dhe i rajoneve rreth tij, sundimtarë të Shqipërisë së Poshtme etj. Me ta u bashkuan edhe sundimtarë të tjerë ballkanas si dhe sundimtari i Kosovës Vuk Mlladenoviqi, që zakonisht njihet me mbiemrin Brankoviçi (Vuk Brankoviçi). Zotërimet familjare i kishte në pjesën veriore të Drenicës dhe të Fushë-Dardanisë. Trupat shqiptare kishin një peshë të rëndësishme në forcat e koalicionit ballkanik. Kronikat osmane, që përshkruajnë këtë ngjarje, theksojnë numrin e madh të ushtrisë së Gjergjit II Balsha dhe e cilësojnë atë si njërin prej tre sundimtarëve kryesorë të koalicionit antiosman, krahas knjazit Lazar dhe vojvodës Vllatko Vukoviqit, komandant i ushtrisë së mbretit Tvërtko I të Bosnjës. Në qershor të vitit 1389 ushtritë e koalicionit ballkanik u bashkuan në Fushë-Dardani (Fushë-http://juniku.eu/kosova/node/9

[fegi]

jykuar nga titujt e kapitujve të këtij libri akoma ta pabotuar, e që i jep “Politika”, si p.sh: “ Na ishte njëherë Sulltan Murati…”, “Shkrime historike: protagonistët shqiptarë në kampin e krishterë”, “Millosh Obiliqi kundër Millosh Kopiliqit”, “Variantet shqiptare të këngëve për betejën e Kosovës”, dhe “Përzgjedhje e këngëve shqipe për betejën e Kosovës të kënduara dhe regjistruara mes viteve 1925-1998”, shihet qartë se Di Leilo e ka marë seriozisht demaskimin e propagandave sërbe dhe nxjerrjen në dritë të së vërtetës shkencore për këtë betejë të madhe të popujve ballkanikë kundër furtunës otomane të asaj kohe.
Me këtë Ana Di Leilo e vazhdon rrugën e patriotëve dhe historianëve të mëdhenj fatkeqësisht të pakët shqiptarë si Ago Agaj me librin shumë interesant “Milloshi – heroi i Kosovës” apo edhe Sami Repishti dhe Arshi Pipa me librin “Studies On Kosova”, të cilët kanë bërë përpjekje të mëdha të zbardhin të vërtetën e pjesëmarrjes shqiptare në këtë betejë edhe për lexuesin e madh në numër amerikan.
Librat e këtillë, edhe pse dikush tenton tua ulë rëndësinë me argumente absurde të tipit “sot lexohet më pak se dhjetë vjet më parë” ( fjali e drejtoreshës së UNESKO-s për Sërbinë, Zorica Tomiq), kanë rëndësi epokale për shkencën shqiptare në veçanti dhe për atë botërore në përgjithësi. Mbarë njerëzimi përfiton nga zbardhja e të vërtetave nga e kaluara historike. E vërteta shkencore është vlerë universale në dispozicion të të gjithëve dhe nuk mund të fshihet më në skutat bizantine-otomane të së kaluarës së errët gjenocidale, mohuese dhe asimiluese. Le të jetë ky libër i Ana Di Leilos një shtysë më shumë për historianët shqiptarë që edhe ata të fillojnë të mendojnë seriozisht për studimin e kontributit shqiptar në betejën e vitit 1389 në Kosovë, si dhe për aspekte tjera të historisë tonë kombëtare në gjithë territoret tjera periferike të trungut etnik shqiptar në Ilirikun perëndimor.
http://209.85.129.132/search?q=cache...&ct=clnk&gl=se

[Humanisti]

Fegi, historianët shqiptar kan shkruar me dhjetra shkrime historike per Betejen e Kosoves dhe per Millesh Kopiliqin, mirepo problemi qendron aty se ata sot nuk din te komunikojn ne gjuhen angleze e cila gjuhe eshte sot numer 1 ne bote, ka eksperta te cilet i din shum mire burimet mesjetare, por po e them perseri problem kryesor osht gjuha.