Pluhur

[BaBa]

10 - pa mike

[Zombi]

Metamorfozë

Ishte një mbishkrim paksa i zbehur ku disa shkonja edhe i mungonin, një “Tattoo-shop”. Megjithatë në hyrje ishte një internet kafe e falimetuar, kompjutorë, ekrane e tastiera të pluhurosura, pastaj një palë shkallë të ngushta, tepër të tatpjeta, që të bënin përshtypjen se ngjitesh tek shkallët e kështjellës së drakulas në Transilvani. Aty lartë asgjë e veçantë, vetëm një hapësirë e vogël, një tavoline me katalogje tattoo-sh e ca të tjera të ngjitura nëpër mure. Një shtrat e një kompjutor. Aty i priste ai ‘diler-i’ dhe pasi ju tha një ‘tung’ të thatë, nxori nga xhepi një qese të vogël me një pluhur gri, ia dha atij dhe vazhdoi me dalldinë e tij përpara ekranit. Tashmë ajo e kuptoi pse ata ishin aty. Nuk ishte as vizitë miqësore, as edhe ndonje befasi e këndëshme ku do të damkosnin ndonjë shenjë në trupin e tyre, për të bërë ato çaste të paharuara, të përjetshme. Ajo ndonëse duhej të largohej iu bind kërkesës së tij. Sepse ai e ndalte me ngulm. Dhe zhgënjimi nuk lindi në këtë vend por në sytë e tij. Me njërën dorë ai shtrëngonte dorën e saj, me tjetrën thithte nga letra metalike e improvizuar tymin makabër. Ajo për të parën herë shikontë një skenë të tillë, kësaj rradhe nuk ishte as një dokumentar, as një film. Ishte një e vërtetë thumbuese, skajshmërisht e dhimbshme. Ai, dalngadalë lëshoi dorën e saj, ngriti zërin e muzikës, bënte disa hapa në atë hapësirë të vogël, kthehej tek ajo, i shtrëngonte dorën përsëri dhe i përgjërohej ta kuptonte. Ndërsa ajo i lutej të largohen, por ai nuk e dëgjonte, ai kishte nevojë për më shumë, shumë më shumë. Hapi një katalog tatoosh. Mu në faqen e një fajkoni të zi, ishte edhe një vizë e bardhë, e drejtë, siç kishte qenë edhe jeta e saj. Ai i mbylli sytë, e thithi edhe atë vizë dhe më në fund u tërhoq, u mbyll, u ngujua në botën e tij. Ai iku, nuk hezitoi aspak. Dhe ashtu i dërmuar do të vazhdonte të bridhte rrugëve të qytetit, të shkelte mbi ruaza, të thithte tymin makabër, të kërkonte aromë parfumesh, të ndjellte epshe të reja dhe kështu i pangopur do të vdiste, çdo ditë nga pak. Ajo nuk mundej ta prek më, ai ishte shndërruar në grimca të padukshme, e shikonte vetëm si një tym, një hije. Asgjë nuk do ta kthente më tek ai. Andaj ajo klithi brënda-përbrenda. U zotua se do bëhëj pluhur.

[Tevelizori]

Metamorfozë

........, e drejtë, siç kishte qenë edhe jeta e saj. .

per mua si lexues indiferent, zhgenjimin e pesuar dhe fillet e metamorfozes i ke vendosur ketu, me kujdes te veqante, tamam si nje tregimtare me pervoje.
pergezime.

[Zombi]

The path

E gjitha ishte e çrregulluar, si nga veshja, si nga flokët, si nga sytë. Ajo nuk ishte ajo. Ajo gjendej në anën e zezë të rrugës, ajo nuk kërkonte më ngjyra, i mjaftonte të gjente të bardhën dhe e kërkonte me çdo kusht.
-Dua kokainë, heroinë, morphinë, amphetaminë... çfardoqoftë. Dua tani dhe pikë. Dua të jem në të, përsëri. Oh, dua të më thith me ëndje, me afsh, dua të rrjedh në damarët e tij, dua të jem përhumbja e tij, dua të jem fryma e tij…ose s’dua, s’dua të jem më!
E tërbuar dërdëllisi deri sa u lodh, dhe u ul në një cep, u bë sikur u qetësua dhe përsëri mu drejtua mua me zërin e saj tashmë më të qetë, por të mbytur.
- Tani që kam prekur nirvanën, nuk dua më të jetoj pa të. Nuk kam armë ta luftoj dhimbjen. Ai nuk do më formën time, andaj dua të bëhem pluhur, për të arritur pavdekshmërinë, për të ndaluar plakjen, për të ndaluar kalbjen.

…Sa shumë kishte ndryshuar. Dëshpërimi dhe trishtimi i saj nuk matej as me lotët që i rrëkëlleheshin fytyrës, as në sytë e ënjtur e të skuqur, as në duart dhe buzët që i dridheshin. Edhe unë doja ta shikoja të lumtur si atë ditë kur u takuan për herë të parë. Kur as yjet e gjithë qiellit të mbledhur bashkë nuk do të shkëlqenin sa ajo. Hëna e argjendtë, përsëri i hapi rrugën, dhe ajo udhëtoi për tek bota e tij, tek vdekja e bardhë.

[episode]

erenitË


Sa shume kerkova, ne linka te internetit ta gjej nje poezi dhe ta vjedhi!
Po s'e gjeta dot, ate qe doja ta thoja...!
Une, nuk di/ja ta shkruaj/a, ate qe ndjej/a...
M'duket se po çmendem.

R.I.P mikeB !!!

[javan]

Biseda me nxorri ne nje shteg te parrahur kurre. "Ketu bashkohet universi me vdekesine. Ketu jetojne Zotat"- mendova. Nje krisme. Po vdes? "Duhet"- tha zeri. "Ke shkelur mbi nje varr. Do te duhej ta kishe ditur".