Pluhur

[Zombi]

Prolog-less


“When love and death embrace” - dëgjoj këtë këngë, por nuk di nga më vijnë tingujt.
-E dëgjon ti!?
-Jo!?
Duhet të jetë brenda në mua. Këtu nuk ka muzikë, nuk ka as zëra, as akorde, madje nuk ka as frymë, as erë. Asgjë nuk lëviz.
-A të duket sikur koha ka ngrirë!?
Eh, kështu është vdekja. Andaj unë do të të pëshpëris, për të vrarë këtë heshtje. Të lutem dëgjom dhe mos me shiko mua. Shiko ato fytyra të ngrysura, shiko ato që qajnë, e sidomos ato që nënqajnë.
-E di pse qajnë ata?
Në këto çaste ata kanë prekur vdekjen e tyre. Ndjejnë praninë e saj. Tashmë janë të sigurtë, që nesër, apo në një ditë, cila do qoftë, vdekja do ti puthë të gjithë, këto të pranishmit, mua edhe ty.
Varrimet janë mbledhitë që askush nuk i dëshiron. Por domozdoshmëria i detyron të vijnë këtu. Pse duhet qeshur kur lind, e qarë kur vdes. A nuk është lindja ajo që sjell vdekjen.
-Oh, më fal, tani duhet të hesht. Do të lexohet lutja…
Hej, e shikon atë djalosh, ai që qëndron pas priftit? Ai që ka mbuluar fytyrën me duart e tij, ai i përhumburi? Ai ishte Prometu i çmendur i përjetësisë saj, ai bëri që ajo të prekte zenitin. Prandaj nuk kishte më përse të jetonte. Jeta do ti vdiste forcën e ndjenjës, përhitjen.
-Tani eja me mua ta ngushëllojmë, pastaj shkojmë e pijmë nga një gotë, çfarëdoqofte ajo.

Fillim i një fundi.

[Pratolini]

Keq me vjen moj Zomb po nje verejtje te vogel do te ta bej edhe ty.
Mundesisht hiqe fare ate pjesen e fillimit "When love and death embrace" sepse le shije te hidhur qe ne fillim.
Prej Himerave dhe shokeve te tij vetem adoleshent autoviktimizues dhe fillestare muzikeshijues frymezohen.

[Zombi]

Keq me vjen moj Zomb po nje verejtje te vogel do te ta bej edhe ty.
Mundesisht hiqe fare ate pjesen e fillimit "When love and death embrace" sepse le shije te hidhur qe ne fillim.
Prej Himerave dhe shokeve te tij vetem adoleshent autoviktimizues dhe fillestare muzikeshijues frymezohen.

Eh, Prato, kjo ceshtja e shijeve eshte shume subjektive. Shija per veshje, muzike, biles edhe per ushiqme. Mua psh, nuk me pelqejne qepet dhe hudhrat, edhe pse jane shume te shendetshme. Madje nga shume larg nuhas kudermimin e atyre qe sapo kane ngrene

Falemnderit per nderhyrjen, je i mirepritur!

[Zombi]

Ajo

Kishte shumë emra. Në çdo stinë thirrej ndryshe. I pëlqente shumëllojshmëria. Ajo lindi si një Osiris, ëndërronte të ndryshojë botën dhe në vend të botës ndryshoi ajo. Eh, jeta e saj ishte një rrugë e drejtë. Pa udhëkryqe, pa dredha a shtrembërime, pa lakime e kthesa. Gjithnjë e sigurtë nën lëkurën e saj. Madje kishte edhe një fuqi, çdo gjë që dëshironte, hëna e argjendtë ja dhuronte lehtësisht. Të paktën kështu e emëroi ajo fuqinë e saj, madje i dha edhe një shkëlqim, argjendor. Ajo mendonte që qetësinë dhe sigurinë duhet ta kërkojmë brenda, në degëzimet e shpirtit dhe ndjenjës. Andaj ka shumë njerëz të përvuajtur, sepse ata e kërkojnë tek bota, tek njerëzit, tek njëllojshmëria e imponuar. Mirëpo, botës i mungojnë ngjyrat, dhe pikërisht ato ngjyrat hyjnore me të cilat pikturojmë nënvetëdijen tonë. Prandaj, ajo çdo ditë zgjidhte një ngjyrë të veçantë dhe ajo ngjyrë varej nga përzierja e gdhirjes dhe perëndimit.
Megjithatë, rrugëtimi i saj u ndal në mes. Për ta dërguar në një botë tjetër, të çmendur. Botë përplot ndjenja përvëluese, botë pa llojllojshmëri ngjyrash. Botë bardhëdhezi. Por, aspak e panjohur. Ajo aty gjeti ëndrrën e saj, që e kishte kërkuar e pritur dhe pa asnjë dyshim ju dha e tëra. Pra, përsëri hëna e argjendtë e bekoi, sikur ta kishte udhëzuar personalisht Domiani. Por kësaj rradhe për të gjetur të përkryerën.


Besëtytni

Ajo tek shikonte rrugët e fateve në pëllembët tona më tha:
-Unë kam më të shkurtër rrugën e jetës, sepse kam dorën më të vogël.
Qeshëm të dyja.

[Pratolini]

Seriozisht Zomb, per dike qe vazhdon gjithe jeten e tij te shkruaj vetem devijime nga tekste kengesh, qepa dhe kundermimi i eres se saj mund ti beje shume mire.

E them kete vetem sepse jam i mirepritur jo per gje

[Zombi]

Nirvanë

Ajo ishte veshur me këmishën e tij dhe kishte mbështetur kokën tek barku tij. Ndërsa ai i lëmonte lehtë me gishta eshtrat e brinjëve të saj dhe nganjëherë i shtypte fort për të parë formën e tyre, sa do abstrakte për atë që sheh syri. Ishte një formë pragmatike e të ndjerit njëri-tjetrin. Më shumë një meditim se sa tërheqje seksuale. Përballje me organet dhe funksionin e tyre. Ethe e frymëmarje të ngecura. Ajo natë nuk kishte hënë, por shiu ishte i argjendtë. Ata ishin ngjyrosur me nuancat e tij, përderisa kishin bredhur rrugëve të qytetit, tek ishin rëzuar e ngritur sërish, tek ishin përqafuar e puthur të shtrirë nëpër trotuare, tek kishin tërhequr vëmendjen e kalimtarëve e policëve. Ashtu të lagur e të mërdhirë dukeshin si dy të marrë, të dehur në ëndrrën e tyre. Aty ku nuk kishte as zhumra, as drita, as rrugë, as zebra, as makina, as njerëz. Vetëm paqë dhe qetësi.
Tash më jeta e saj ishte jashtë korrnizave. Tash më ajo nuk kishte as emër, as ngjyra, as formë. Ndjenja ishte busolla e saj. Madje edhe ligjet e fizikës nuk vlenin më. As e djeshmja, as e sotmja, as e nesërmja nuk egiztonte. Ajo ishte pranë tij dhe i kjo mjaftonte.

[[Perla]]

Tash më jeta e saj ishte jashtë korrnizave. Tash më ajo nuk kishte as emër, as ngjyra, as formë. Ndjenja ishte busolla e saj. Madje edhe ligjet e fizikës nuk vlenin më. As e djeshmja, as e sotmja, as e nesërmja nuk egiztonte. Ajo ishte pranë tij dhe i kjo mjaftonte

.

Sikur ..... Pergezime Zombi !

[mondishall]

Mirmengjes Zombi! Kesaj i thone marje dore e nje gjeje, qe mua me ben te mos e anashkaloj. Se s'jane pak anashkalimet ketu, apo jo? Urime!

[Agim Metbala]

I nderuar Zombi, të the lirisht se jeni i mirë në tregime të shkurtëra (skica) - për enigma ju kam përcjellur gjatë...

Më vjenë mirë, përshëndetje!

[Zombi]

3x1
Ndjenjat e fuqishme siç janë dashuria, lumturia dhe dhimbja shijohen, si një gotë verë, si një ëmbëlsirë, si një hidhësirë. Të gjitha vijnë bashkë, në një paketë.



Perla, Mondi e z.Agimi ju falenderoj per viziten dhe urimet. Megjithate une jam shume larg...