Ungjilli i Shenjtë - Liturgjia- predikimi i së Dielles

[toni77_toni]

E DIELA E XXVIII. GJATË VITIT – A (12. 10. 2008.)

Ungjilli (Mt 22, 1-14)


Këdo që të gjeni, thirreni në dasmë!

Leximi i Ungjillit shenjt sipas Mateut

Në atë kohë, Jezusi filloi prapë t’u flasë në shëmbëlltyra. Thoshte: “Mbretëria e qiellit është e ngjashme me mbretin që bëri dasmë për djalin e vet. Mbreti dërgoi shërbëtorët e vet për të grishur të ftuarit në dasmë. Por ata nuk deshën të vijnë. Dërgoi përsëri shërbëtorë të tjerë duke thënë: ‘Thoni të ftuarve: gostinë e kam gati; i preva demat e mi e bagëtitë e majura! Gjithçka është gati! Ejani në dasmë!’

Por ata nuk ia vunë veshin e shkuan: kush në arën e vet e kush në tregti të vet. Të tjerët, mandej, i zunë shërbëtorët e tij, i munduan e i vranë. Për këtë punë mbreti u zemërua, dërgoi ushtrinë e vet, i vrau ata gjakësorë dhe e dogj qytetin e tyre.

Atëherë u tha shërbëtorëve të vet: ‘Dasma njëmend është gati, por të ftuarit nuk qenë të denjë. Shkoni, pra, në udhëkryqe e, këdo që të gjeni, thirreni në dasmë!’

Shërbëtorët dolën nëpër udhë dhe i sollën të gjithë ata që gjetën: të mirë e të këqinj. Kështu salloni i dasmës u mbush me të ftuar.

Atëherë hyri edhe mbreti për t’i parë të ftuarit. Vuri re aty njërin që s’e kishte veshur petkun e dasmës. I tha: ‘Mik, si hyre këtu pa pasur petkun e dasmës?’ Ai s’e çeli gojën. Atëherë mbreti u tha shërbëtorëve: ‘Lidheni këmbësh e duarsh e qiteni jashtë në terr, ku do të jetë vaj e kërcëllim dhëmbësh!’ Sepse, shumë janë të grishur, por pak janë të zgjedhur.”

Fjala e Zotit



Predikimi

Besimtarë të dashur!

Vëllëzër dhe motra, Të gjithë ne që besojmë në Krishtin, jemi si një familje e vetme e Zotit. Zoti, si Ati i mirë qiellor, i do të gjithë fëmijët e vet, e do krejt familjen e vet. Askënd nuk përjashton prej dashurisë së vet, prej zemrës së vet, prej mbretërisë së vet.

I do Zoti edhe krijesat e tjera, por më së shumti njeriun. Të gjithë njerëzit i do Zoti, por posaçërisht ata që besojnë në Birin e tij Jezu Krishtin.

Lavdinë qiellore, të cilën Zoti ia ka përgatitur Birit të vet, Jezu Krishti krahason me një gosti të madhe, me dasmë të djalit të hasretit. Zoti ka vetëm një Bir me natyrë hyjnore. Të gjithë ne jemi krijuar prej Zotit në kohë, në një moment të historisë. E nuk jemi krijuar si hyjni, por si njerëz të dobët dhe të vdekshëm. Vetëm Jezu Krishti është lindur prej Atit para çdo kohe, para krijimit të botës. Vetëm ai është Hy me natyrë - sikur Krijuesi ynë.

Prandaj, kur Biri i Zotit korri fitoren mbi vdekje, Zoti ia bëri një gosti të madhe - si një dasmë, dhe në atë gosti thirri para së gjithash fëmijët e vet, familjen e vet, ata që besojnë në Krishtin, që janë pagëzuar në emër të tij, që krenohen me emrin e tij.

Dhe çka ndodhi? Kemi dëgjuar: ata që ishin thirrur, nuk u përgjigjën. Secili kishte interes tjetër, kishte tjetër punë, që i dukej më e madhe se të vijë në gostinë e Mbretit, të jetojë me Birin e tij dhe të gëzohet së bashku me të.

Atëherë Zoti thërret të tjerët. I thërret të gjithë ata që janë të gatshëm të dëgjojnë thirrjen e tij dhe që interesat e veta t'i nënshtrojnë interesave të tij. Ata përgjigjen. Kështu ata që me thirrje ishin të fundit, me shpërblim u bënë të parët.

Zoti është Mbret i madh. Salla e tij nuk mbushet lehtë. Në të ka vend për të gjithë njerëzit. Sado të vijnë, vend gjithmonë ka më tepër. Prandaj Zotit nuk i dhimbet as koha as mundi, por pa ndërprerë i dërgon shërbëtorët e vet për t'ia prurë edhe më tepër mysafirë dhe për t'ia mbushur sallën.

Shërbëtorët e tij veprojnë dhe kanë sukses. Shumëkush vjen në gostinë e Mbretit të madh dhe Mbreti është i kënaqur, por jo sa duhet. Sepse në gostinë e tij u gjetën do rrugaçë, të cilët nuk u veshën në petkun e dasmës, por hynë në dasmë në mënyrë skandaloze, pa u veshur si i ka hije vendit dhe rrethit. Të tillët Mbreti i hidhëruar i qet jashtë, në terr, ku do të jetë vaj dhe kërcëllim dhëmbësh.

Ne jemi fëmijët e Zotit, familja e tij. Mos jemi edhe ne ndër ata që nuk e dëgjojnë zërin e tij dhe nuk duan të shoqërohen, të gëzohen dhe të festojnë me Birin e tij? Kush në këtë jetë s'ka kohë për Krishtin, për gostinë e tij, e cila është mesha e shenjtë dhe jeta sakramentale - nuk do të ketë kohë as Zoti për të në jetën tjetër.

Sepse Zoti na thërret sot, e jo nesër. Tash, e jo më vonë. Menjëherë, e jo pasi t'i kryejmë do punët tona, që s'kanë lidhje me lavdinë e Zotit.

E nëse nuk jemi ndër ata që Zotit i thonë: "Jo", mos jemi ndër ata që në mënyrë të padenjë hyjnë në gostinë e tij? Mos jemi ndër ata që Korpin e Gjakun e Krishtit marrin në shpirt të papastër, në shpirt të patenzon, të padenjë për me qenë tempull dhe shenjtërore e Shëlbuesit tonë? Nëse jemi të tillë, do të na përjashtojë Mbreti i madh prej shoqërisë së Birit të tij.

Dy sende pra duhet t'i kemi para sysh sot:

1) të mundohemi të jemi gjithmonë të gatshëm ta dëgjojmë zërin e Zotit, që na thërret nëpërmjet të Shkrimit shenjt, nëpërmjet të predikuesve të Ungjillit dhe shërbëtorëve të tjerë, si edhe nëpërmjet të ndërgjegjes sonë;

2) nëse nuk e kemi tradhtuar Zotin dhe nëse shkojmë pas tij - të mundohemi të shkojmë gjithmonë në mënyrë të denjë: të pastër, të drejtë, të pervujtë dhe të shenjtë. Nëse shohim se nuk jemi të tillë, menjëherë të pendohemi, të rrëfehemi dhe ashtu të pajtohemi me Atin tonë qiellor, me Mbretin tonë, kështu që të mund të japim në mënyrë të denjë nder dhe lavdi Birit të tij, i cili në lavdinë e vet jeton dhe sundon në shekuj të shekujve.

A m e n.

[toni77_toni]

E DIELA E 29. GJATË VITIT – A (19. 10. 2008.)
E diela e Misioneve


U n g j i l l i (Mt 22, 15-21)


Jepni Cezarit çka i përket Cezarit, e Hyjit çka i përket Hyjit.

Leximi i Ungjillit shenjt sipas Mateut

Në atë kohë, farisenjtë u ndanë në një anë dhe u këshilluan si ta zënë gabim në fjalë. Dërguan nxënësit e vet bashkë me herodianë për t’i thënë: “Mësues, ne e dimë se ti gjithmonë flet të vërtetën dhe se me të vërtetë e mëson udhën e Hyjit pa marrë parasysh kush është kush: ti nuk këqyr ç’pozitë kanë njerëzit! Na thuaj, pra, si mendon ti: a është e lejueshme t’i paguhet Cezarit tatim apo jo?”

Jezusi, duke e njohur mirë djallëzinë e tyre, tha: “Shtiracakë, pse po më sprovoni? Ma tregoni monedhën e tatimit!”

Ata ia sollën një denar. “E kujt është – u tha – kjo fytyrë e ky mbishkrim?”

“E Cezarit!” – i përgjigjën ata.

Atëherë Jezusi u tha: “Jepni, pra, Cezarit çka i përket Cezarit, e Hyjit çka i përket Hyjit.”

Fjala e Zotit

----------------------


Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së 29-të gjatë vitit kishtar ‘A’

Ja përsëri në takimin tonë javor me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj here do të dëgjojmë e meditojmë së bashku leximet biblike të liturgjisë së Fjalës Hyjnore të dielës së 29-të gjatë vitit kishtar, ciklit të parë, sipas kalendarit liturgjik kishtar.

Vëllezër dhe motra, pasi qe sot është Dita e misioneve. Dua shkurtimisht të shpjegojmë disa koncepte, nocione, shprehje, disa mendime themelore, për shembull: çka është Kisha, Kisha katolike, misioni, misionari etj.

Fjala “Kishë” është marrë nga fjala greke që do të thotë bashkësi, bashkësia e besimtarëve që besojnë në Jezu Krishtin. Ndërtesa kishë e ka emrin nga bashkësia e besimtarëve që quhet Kishë, e bashkohet dhe lutet në atë ndërtesë. Kisha e shenjtë e Krishtit nuk është kishë-ndërtesë, megjithëse edhe ajo është e shenjtë, por shumë më e shenjtë është Kisha-bashkësi – bashkësi e atyre që besojnë në një Hyj të vetëm në tri veta hyjnore: në Hyjin Atë, në Birin e tij, Jezu Krishtin, dhe në Shpirtin Shenjt Hyj.

Çka do të thotë shprehja: “Kisha katolike”? Fjala “katolik” greqisht do të thotë: i gjithmbarshëm, i përgjithshëm, universal. Kisha katolike, pra, është Kisha e gjithmbarshme, universale; Kishë e cila e përfshin tërë botën dhe të gjithë besimtarët – dhe e cila i ka në disponim të gjitha mjetet e shëlbimit, me të cilat i shenjtëron besimtarët e vet. Edhe pse mbarë bota nuk është katolike, Kisha katolike është hapur për të gjithë njerëzit e botës, dhe e ka për detyrë që ta predikojë ungjillin të gjithëve.

Si e kryen Kisha detyrën e vet të shpalljes së Ungjillit?

Me këtë pyetje kimi ardhur te pyetja se çka janë misionet. Fjala latine “missio” dmth. dërgim.

Misionari është i dërguari i Kishës.

Sikurse Jezusi i dërgoi nxënësit e vet, apostujt, që ta predikojnë ungjillin – lajmin e gëzueshëm të shëlbimit, po ashtu edhe Kisha i dërgon misionarët e vet atyre që nuk besojnë në një të vetmin Hyjin e vërtetë, që ta predikojnë Ungjillin dhe ta përhapin fenë katolike, besimin në Zotin tonë Jezu Krishtin.

Misionarët janë apostujt e sotshëm, sepse fjala apostull në gjuhën greke dmth. i dërguari, njësoj sikur fjala misionar në gjuhën latine.

Të dashur vëllezër e motra në Krishtin, Jezu Krishti nuk ka dërguar vetëm apostujt për të shpallur Ungjillin, por të gjithë nxënësit e vet. Çdo i krishterë duhet të jetë misionar i Krishtit në familjen e vet, ndër shokët e vet, në vendin e vet të punës, në fshatin e vet, në qytetin e vet – ndër ata njerëz me të cilët jeton.

“Jepni, pra, Cezarit çka i përket Cezarit, e Hyjit çka i përket Hyjit"

Pra sot gjendemi përsëri së bashku për ta lëvduar Zotin, për ta dëgjuar fjalën e tij e për t’u impenjuar për një jetë me dashuri vëllazërore gjithnjë e më solide. Këto elemente na ndihmojnë të jemi qytetarë të vërtetë të botës e ithtarë (ndjekës) të vërtetë të Krishtit.

Leximet biblike të kësaj së diele na propozojnë temën aktuale edhe për ne sot, atë të marrëdhënies ndërmjet fesë e pushtetit politik, marrëdhënies tonë me Zotin e me Cezarin. Çdo njeri është “shëmbëllesë e Zotit”, atij vetëm duhet ti shërbejmë, atij vetëm duhet t’ia dhurojmë veten tonë. Autoriteteve njerëzore le t’u japim tatime apo taksa, mirëpo duke ruajtur lirinë tonë të plotë për t’i shërbyer vetëm Zotit.

Cezari apo pushtetari tokësor mund të vejë e të shtyp figurën e vet mbi gjëra e monedha, por nuk mund ta ngulit e as të le gjurmë në personin, aq më pak në zemrën e tij. Zoti është i vetmi Zotëri i njeriut e nuk ka tjetër përpos Tij. Kjo e vërtetë përbënë themelin e dinjitetit e të lirisë së çdo burri e të çdo gruaje.

Në figurën e perandorit të Persianëve, Kirit – që qeveriste më shumë me liri e inteligjencë se sa me forcë, Hyji i premtoi popullit hebraik lirimin nga skllavëria, kthimin në atdhe e rindërtimin e Jerusalemit dhe të tempullit – e Izaia profet në figurën e Kirit sheh një personazh me të cilin Zoti është shërbyer për të çuar përpara planet e veta në favor të popullit të zgjedhur. Kiri, u bë instrument për lirimin e popullit hebre nga azili. (Leximi parë Is 45,1.4-6).

Shën Pali, pasi ka marrë lajme të mira nga bashkësia kishtare e Tesalonikut, shpejton për ta përgëzuar dhe shpreh gëzimin e madh për frytet e dashurisë, të bamirësisë që kanë lulëzuar në gjirin e kësaj bashkësie besimtarësh. Në leximin e dytë të kësaj së diele kemi tiparet thelbësore të bashkësisë së krishterë.( Leximi dytë 1Ts 1,1-5).
Ungjilli i kësaj së diele nga Mateu, na kujton pohimin e famshëm të Jezusit “Jepni Cezarit çka i përket Cezarit e Zotit atë çka është e Zotit”. Cezarit, po, por vetëm atë që vërtetë i përket atij, e Zotit zemrën e shpirtin. (Mt 22,15-21)

Besimtar të dashur, leximet biblike të kësaj së diele na ndihmojnë të shqyrtojmë jetën e veprat tona për të ditur se shëmbëllesë e kujt jemi, e Cezarit apo e Zotit? Jo fjalët, por jeta na e tregon këtë të vërtetë.

Zoti është gjithmonë aktual sepse është gjithmonë i gjallë. Mesazhi i tij i kalon shekujt e asnjë faqe e literaturës botërore nuk është kaq aktuale sa është Ungjilli, që ndriçon jetën shpirtërore e shoqërore, marrëdhëniet tona me Zotin dhe me të afërmin, me bashkësinë e mjedisin shoqëror në të cilin jetojmë e në të cilin duhet të dëshmojmë dashurinë e Zotit.

AMEN

[toni77_toni]

E DIELA E XXX. GJATË VITIT – “A”
(26. 10. 2008)


Ungjilli (Mt 22, 34-40)

Duaje Zotin, Hyjin tënd dhe të afërmin tënd porsi vetveten!


Leximi i Ungjillit të shenjtë sipas Mateut

Në atë kohë, farisenjtë, kur morën vesh se ua mbylli gojën saducenjve, u bashkuan dhe njëri sish, mësues ligji, për ta vënë në provë, e pyeti: “Mësues, cili është më i madhi urdhërim i Ligjit?”

Jezusi u përgjigj: “Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë mendjen tënde! Ky është më i madhi dhe i pari urdhërim. I dyti është i barabartë me të: Duaje të afërmin tënd porsi vetveten! Në këto dy urdhërime varet i tërë ligji dhe profetët.”

Fjala e Zotit

---------------------------


Ja përsëri në takimin tonë javor me Fjalën e Zotit e të së dielës, kësaj here do të meditojmë së bashku leximet biblike të liturgjisë së Fjalën Hyjnore të dielës së 30-të gjatë vitit kishtar, ciklit të parë, sipas kalendarit liturgjik të kishës.

Tema kryesore e leximeve biblike të kësaj së diele është ‘ ta duam njeriun për ta dashur Zotin’. Të besosh e të duash, të besosh në Zotin është si të duash. Risia e madhe e krishterimit është në faktin që na ka dëftuar se “Zoti është dashuri”.

Lëvizja e dashurisë së Zotit është thelbësisht zbritëse: prej Zotit drejt botës. Ky dëftim i dashurisë së Zotit përhapet mes njerëzish për të nxitur në mesin e tyre dashurinë vëllazërore ndaj njëri-tjetrit (qytetërimin e dashurisë). Mirëpo të duash Zotin ishte e mbetët objekt i urdhrit të parë (lëvizja ngritëse): është themel, derisa dashuria ndaj të afërmit është verifikimi i dashurisë që kemi për Zotin: nuk mund të duash Zotit që nuk e sheh e të mos e duash të afërmin tënd që e sheh dhe takon.

Përmes debatit me farisenjtë Jezusi tregon, në Ungjill të kësaj së diele, kriterin e vërtetë të shqyrtimit e vlerësimit në përvojën e fesë. Kundër copëzimit (ndarjes) së ligjit apo kundër formalizmit, Jezusi propozon urdhrin më të madh në dashuri ndaj Zotit, dashuri që vërtetohet e peshohet nga dashuria që kemi ndaj të afërmit.

Izraeli, i thirrur në Sinaj të kremtojë besëlidhjen me Hyjin, është impenjuar ta mishëroj në jetën e përditshme udhëzimet e Dekalogut ( Dhjetë Urdhërimeve) e të Kodikut të besëlidhjes si përgjigje ndaj Zotit që e ka liruar e zgjedhur ndërmjet të gjithë popujve të tokës. Pjesa e leximit të parë të kësaj së diele (Dal 20,22.23,33), na tregon se dashuri të madhe ka Zoti ndaj të gjithë njerëzve, sidomos ndaj të varfërve dhe ndaj atyre që janë pa fuqi dhe pa mbrojtje: ndaj të huajve, ardhacakëve, vejushave, dhe jetimëve, dmth. se Zoti më së shumti ka dashuri për ata te cilëve askush nuk u tregon dashurinë, të cilët askush nuk i do.

Çdo bashkësi e krishterë, për leximin e dytë të kësaj së diele është e thirrur të jetë shembull e jetës dhe e dëshmisë ndaj tjerëve duke imituar Zotërinë Jezus e bujarinë e apostujve. "Edhe ju u bëtë ndjekësit tanë dhe të Zotit duke e pranuar Fjalën me gëzim që jep Shpirti Shenjt edhe pse në vështirësi të madhe, kështu që u bëtë shembull për të gjithë besimtarët e Maqedonisë dhe të Akajës". (1 Sel 1,5-10),

Bibla na mëson se ne jemi të krijuar në përngjasim me Zotin. Derisa është kështu, edhe në jetë duhet të jemi të ngjashëm me Të. Më të ngjashëm do jemi nëse do ta kryejmë vullnetin e tij, nëse do t’i zbatojmë urdhërimet e tija. Krishti na mëson se më i madhi urdhër i Zotit është: Duaje Zotin, Hyjin tënd, përmbi të gjitha – me gjithë zemër, me gjithë fuqi dhe me gjithë shpirin tëde; dhe njëkohësisht duaje edhe të afërmin tënd porsi vetveten. Zotin, pra, duhet ta duam më shumë se vetveten, e të afërmin; së paku porsi vetveten.

AMEN