Inva Mula

[Zenga]

Mund vetem te them: TE LUMTE NE QE E KEMI.
E dashte Zoti e nderojme ashtu siq na e nderoi kombin.

[StormAngel]

Kisha fatin e rralle ta takoja kur ishte ne Tetove.

[Brari]

Avni Mula, artisti me emrin e heroit

Nga emri i Avni Rustemit, tek ai i Inva Mulës





Jonuz hallaci për BBC

Artisti i Popullit, Avni Mula, në moshën 80-vjeçare është ende virtuoz dhe aktiv. Shkallët e TOB-it ai i ngjit çdo ditë ku takohet me miqtë e tij të vjetër e të rinj. Njeriu që vetë dhe familja e tij i ka dhënë më shumë se çdo artist shqiptar, duke e prezantuar atë dhe në mbarë skenat dhe teatrot botërore, ende nuk i është ndarë notave dhe pentagrameve. Këngët dhe krijimet e tij në opera janë unikale dhe të pavdekshme. Shumë prej tyre si "Këngët e atdheut tim", apo "Valsi i Lumturisë", janë hite të muzikologjisë shqiptare. Mula jo vetëm i mori Moskës diturinë dhe arsimimin në muzikë, por dhe një nga vajzat më të bukura ruse Ninën, një artiste unikale dhe kjo në gjininë e operas, që u bë përjetësisht shqiptare dhe nuk u nda prej tij as në kohët e luftës së ftohtë, kur vetëm të mendoje mirë për rusët dërgoheshe në ferr. Avni Mula me dy vajzat e tij muzikante pianisten Adelina dhe sopranon me fame botërore Invën, ka dobësinë më të madhe për qytetin e tij, Gjakovën, prej të cilës iku fare i njomë. Shkodra i dha fëmijërisë së tij krenarinë dhe talentin e të qenit artist i kombit të vet. Njeriu kampion i çiklimzit, nxënës i Fishtës, shpejt do të braktiste timonin e biçikletës për t'i hyrë rrugës së artit. Epoka Mula është e papërsëritshme në asnjë variant. Rrallë kush në botë i ka dhënë kulturës së kombit të vet sa gjigantët Mula. Vetë kompozitor dhe këngëtar, dy vajzat muzikante, bashkëshortja po ashtu. I së njëjtës linjë dhe gjenezë familjare është dhe Osman Mula e vajza e tij Evisi. Në një intervistë për BBC-në shqip, Mula ka rrëfyer për herë të parë shumë sekrete të jetës dhe artit të tij që nga emri që e trashëgoi prej Heroit të Popullit, Avni Rustemi, emër që do të transformohej më tej në emrin e Invës, por i kthyer mbrapsht.

Z.Mula ku keni lindur?
Unë kam lindur në Gjakovë, më 4 janar të vitit 1928. Në fakt unë kam lindur në 1926, por babai ynë në atë kohë për të mos shkuar ushtar në kohën e Zogut, na ndryshoi 2 vjet ditëlindjen. Datëlindjen dhe emrin tim e kam nga daja im, në atë kohë kur kam lindur se ka qenë shoku i ngushtë armësh, ose propotin, siç thuhet atje, me Avni Rustemin, Heroin e Popullit tonë, në atë kohë ai ka qenë dhe deputet në Kosovë. Në atë kohë familja ime ishte rreshtuar përkrah forcave demokratike dhe Avni Rustemit. Unë e kam për krenari që e kam mbajtur emrin e këtij heroi. Madje më kujtohet kur shkova në Gjirokastër në Libohovë, në vendlindjen e Avniut, u njoha me ata njerëz që kishin adhurim të madh për mua se unë në njëfarë mënyre unë për ta isha Avni Rustemi, heroi ynë. Unë do ta mbaja dhe duhet ta mbaj me nder këtë emër. Unë nuk do ta mbaj me pushkë, por me muzikën time, me artin dhe zërin tim.
I detyruar nga rrethanat e asaj kohe ju latë Gjakovën dhe u vendosët në Shkodër. Të kalosh fëmijërinë në Shkodër nuk është pak?
Shkodra është një qytet i jashtëzakonshëm dhe unë kam kujtime të shkëlqyeshme. Në kohën time qyteti nuk kishte hotel. Shkodra familjen tonë e priti me bujari dhe më gjithë të mirat. Unë kam pas fatin që jam lidhur me muzikantin dhe pedagogun tim Prenkë Jakova. Ai më ka mësuar muzikën mua. Një njeri i mrekullueshëm që njihet si elita e muzikës shqiptare. Ishte i vetmi që shkruante vetëm shqip pa i marrë borxh askujt. Ka shkruar me zemër dhe jetën e tij. Edhe Fishtën e madh kam pasur njohje personale dhe mësues. Një njeri që e kam adhuruar, muhabetli, i zoti, patriot. Çdo fjalë që ai thoshte ishte e lidhur me atdheun dhe me jetën e tij. E shkruara e tij ishte homeriane. Më pas në Shkodër isha pjesëtar i çiklizmit tek Vllaznia, madje kampion, megjithëse aty ku bënin çiklizëm ne nuk i kishim rrugët e duhura, duhesh me bë shumë ndalesa, madje me ndërpre çiklizmin dhe me kaluar urat në këmbë me biçikletë në dorë se nuk kishte as ura. Ishte luftë, por edhe në luftë muzika dhe sporti nuk ndalen.
Më pas e latë Shkodrën dhe biçikletën?
Po erdha në Tiranë, në korin e ushtrisë ku për 6 vite kam studiuar autodidakt. Pastaj na u dha mundësia që unë bashkë me disa të tjerë të studiojmë në konservatorin "Peter Licajkovski" në Moskën në vitin 1952. Kur unë u dëgjova bashkë më shokët e mi nga pedagogët në Moskë kishte një komision të klasit të lartë. Në vitin 1953 vdiq kompozitori i famshëm rus Perkofievi. Unë kam asistuar në simfoninë e fundit të tij të shtatën. Atëherë kujtoj se kishin ardhur pak njerëz, vetëm 200. Por fjalët e Perkifievit ishin brilante. "Me të vërtetë kanë ardhë pak me ndigjue simfoninë time, por ama kanë ardhur 200 luanë". Unë më pas njoha Shustakoviçin, Haqiturianin, Prekofievin. Të gjithë ishin njerëz të mrekullueshëm nga çdo pikëpamje. Dëshira e tyre ishte të ndihmonin Shqipërinë. Ne morën dije atje, me diplomë të artë. Erdhëm në Shqipëri e hapëm shkollën tonë me Çesk Zadenë, Tish Dainë, Pjetër Gacin, Ibrahim Tukiqin, Gjoni Athanas, Lukë Kacajn etj.
Në Moskë ju u njohët dhe më bashkëshorten tuaj Ninën, prej së cilës nuk jeni ndarë asnjë moment?
Ne nuk e dinim se do të prisheshin më vonë njerëzit, politika dhe koha luajnë rolin e vet. Nina kishte ardhur për të studiuar në konservator, ishte nga Izhev, një qytet në Ural. Qyteti ishte vendi i prodhimit të të famshmeve katiushka, që u përdorën nga sovjetikët kundër gjermanëve, por ishte dhe vendlindja e Licakjkovskit. Ajo që na njohu ne ishte muzika. Ajo njohje dhe muzikë ne na bashkoi. Nina mësoi dhe shqipen dhe shqiptarë në Moskë nuk e thërritnin thjesht Nina, por motra Ninë.
Si ia shprehët në gjuhën ruse dashurinë për të parën herë Ninës?
-Fjala "lublu" është të dua në gjuhën ruse.
Më pas shumë çifte sovjeto-shqiptarë u ndanë. Ju qëndruat gjithmonë bashkë, një lidhje ndoshta legjendare?
Ne kemi shikuar punën tonë dhe nuk jemi marrë me politikë. Ne nuk na ka prekë as nuk na ka prishë kërkush punë dhe as jetën tonë. Ne kurrë nuk kemi menduar se do të ndahemi ndonjëherë për arsye se na lidhën përjetësisht muzika, dashuria dhe dy vajzat tona muzikante Adelina dhe Inva.
Nga dy artistë Avni dhe Nina do të lindte një gjeni që sot trondit skenat dhe operat e botës, Inva Mula.
Bethoveni thotë talenti lind, por do punë, djersë dhe sakrifica. E ne na përgatit shpirtërisht, moralisht dhe atdheun tonë si shqiptar është Inva. Dhe për çudi të madhe ajo kur lindi unë pa dashje i dhashë një emër Inva, me kthy mbrasht emrin Avni. Unë në atë kohë po shkoja në Vienë, gruaja ishte në maternitet. Më tha si t'ia vë emrin fëmijës që do të lindë. Unë i thashë n.q.s lind djalë, se një vajzë e kemi, vendosi emrin ti se e ke radhën, n.q.s është vajzë, unë pata shkruar një copë letër emrin dhe pata ikur. Kur vij nga Viena fryn era dhe bie nga dritarja ajo letra kur shoh se Inva ishte emri Avni. Kështu i mbeti dhe e gëzoi e ta gëzojë për tërë jetën vet.
Ju keni interpretuar në skenat më të njohura të botës dhe padyshim të Shqipërisë?
Ja këtu jam në një foto bardh e zi, që sot ka shumë vlera. Kam marrë çmimin e parë në këngën e kaçurrelës…, "dhe ika nëpër pyje pritave me tela, s'më hiqeshin nga mendja të verdhat kaçurrela…" Historia e një vaze që dashuron një partizan. Në këtë koncert ishte konferencier Pjetër Gjoka, Artist i Popullit dhe merrte pjesë dhe Ibrahim Tukiqi. Operan e parë që kam bërë unë është që në vitin e tretë të konservatorit të Moskës në Balshoi Teatër, është "Figaro" e Rosinit nga opera "Berberi i Seviljes". E kam kënduar dhe me zonjën time Ninën, e kam këndur kudo. Ndërsa kam shkuar dhe bë Verona, e kudo.
Në një foto tjetër jeni me Invën duke kënduar me lule në duar...
Po jam në Gjakovë. Sa herë shkoj unë atje përlotem. U premtova se do të vij bashkë më Invën në një koncert të madh. Unë shkrova dhe një këngë për Gjakovën. Isha borxhli për të shkruar në këtë qytet. Bashkë me korin e madh të qytetit. Mu kujtua nëna ime që sa herë e merrte malli për Gjakovën dhe bënte pite ose kulpite siç i thonë në Gjakovë, ajo gjithmonë qante dhe pitja përzihej me brumë, ujë dhe me lotët e saj. Edhe mu bashkë me të më dilnin lotët. Ajo ishte pite magjike, "lulzon fusha, lulzon mali bukuri ka ra në sevda për atë këngë më ka marrë malli…". Ndërsa në Gjakovë unë fillova fill pa orkestër me këngë "…lulzon fusha, lulzon mali bukri, ka ra në sevda". Këtu ishin brumi i melodisë që mora nga kënga e nënës, por unë në këtë koncert shtova edhe diçka tjetër "…moj Gjakovë sa m'ka marrë malli, iket këngë du me ta këndu …", edhe më pas futet kori bashkë me Invën. Ishte diçka e jashtëzakonshme. Unë jam gjakovar dhe e kam nder që jam prej atij qyteti dhe e dua aq shumë sa nuk ka fjalë me e thanë.
Çfarë është repertori juaj?
Kam mbi 25 opera. Kam kënduar 200 opera. Në 1961 erdhi një urdhër dhe u eliminuan pak a shumë operat. Unë iu futa kompozimit me "Agimet Shqiptare", kështu fillova si muzikant me mbi 1000 mijë këngë, opera. Shumë prej tyre kanë marrë çmime. Muzika ime është e lidhur shumë me popullin tim dhe asnjëherë nuk kam lënë pa përmendur fjalën atdhe. Ndoshta se unë jam brumosur me edukatën familjare, ku fjala atdhe ka qenë diçka e madhe, p.sh. një poezi që pret gërsheta dhe shkon për të luftuar. I thonë nënës së vet "…në të marrtë malli për mua dil ndigjo krisma nga mali, në mu kalbtë rripi i pushkës, nëno moj, në shi në erë, do ta lidh në ball të luftës me gërshetin tim të prerë…".
Dua të them vetëm një fjalë dhe nëpërmjet jush, në BBC, se dhe ju keni pasur një sigël nga Bethoveni. Muzika është e pavdekshme është madhështore prandaj duajeni muzikën siç e kam dashur unë se vetëm përfitime do keni dhe jo humbje. Kjo është jeta ime, muzika ime.
Jeta juaj nuk mbaron këtu, ajo bashkë me krijimtarinë tuaj vazhdon...
Po vazhdon megjithëse unë po i afrohem të 80-ve. Ende kam fuqi dhe energji për të shkruar muzikë për vendin tim. Elegjia dhe hiti i familjes Mula është "Valsi i Lumturisë."


tirana observer

[vrojtuesi]

Avni Mula, artisti me emrin e heroit

Nga emri i Avni Rustemit, tek ai i Inva Mulës


Jonuz hallaci për BBC

Z.Mula ku keni lindur?
Unë kam lindur në Gjakovë, më 4 janar të vitit 1928. Në fakt unë kam lindur në 1926, por babai ynë në atë kohë për të mos shkuar ushtar në kohën e Zogut, na ndryshoi 2 vjet ditëlindjen. Datëlindjen dhe emrin tim e kam nga daja im, në atë kohë kur kam lindur se ka qenë shoku i ngushtë armësh, ose propotin, siç thuhet atje, me Avni Rustemin, Heroin e Popullit tonë, në atë kohë ai ka qenë dhe deputet në Kosovë.

I detyruar nga rrethanat e asaj kohe ju latë Gjakovën dhe u vendosët në Shkodër. Të kalosh fëmijërinë në Shkodër nuk është pak?
Shkodra është një qytet i jashtëzakonshëm dhe unë kam kujtime të shkëlqyeshme.


Në një foto tjetër jeni me Invën duke kënduar me lule në duar...
Po jam në Gjakovë. Sa herë shkoj unë atje përlotem. U premtova se do të vij bashkë më Invën në një koncert të madh. Unë shkrova dhe një këngë për Gjakovën. Isha borxhli për të shkruar në këtë qytet. Bashkë me korin e madh të qytetit. Mu kujtua nëna ime që sa herë e merrte malli për Gjakovën dhe bënte pite ose kulpite siç i thonë në Gjakovë, ajo gjithmonë qante dhe pitja përzihej me brumë, ujë dhe me lotët e saj. Edhe mu bashkë me të më dilnin lotët. Ajo ishte pite magjike, "lulzon fusha, lulzon mali bukuri ka ra në sevda për atë këngë më ka marrë malli…". Ndërsa në Gjakovë unë fillova fill pa orkestër me këngë "…lulzon fusha, lulzon mali bukri, ka ra në sevda". Këtu ishin brumi i melodisë që mora nga kënga e nënës, por unë në këtë koncert shtova edhe diçka tjetër "…moj Gjakovë sa m'ka marrë malli, iket këngë du me ta këndu …", edhe më pas futet kori bashkë me Invën. Ishte diçka e jashtëzakonshme.

Unë jam gjakovar dhe e kam nder që jam prej atij qyteti dhe e dua aq shumë sa nuk ka fjalë me e thanë.
Çfarë është repertori juaj?

tirana observer

Përshëndetje nga Gjakova për Avniun e Invën.

Në Radio Gjakova shpesh emetohen këgët e juaja e sidomos kjo pjesa që e përshkruani në fund të tekstit kur keni kënduar pa orkestër.

[Fiori]

Ne kuader te prezantimit te disa ikonave te Muzeut “Onufri” te Beratit

Nje koncert lirik i sopranos se njohur shqiptare, Inva Mula, do te organizohet me 5 shtator ne Paris (France), ne kuader te prezantimit te disa ikonave te rralla te Muzeut “Onufri” te Beratit ne “Salle des Actes” ne seline e UNESCO-s (5-14 shtator), ku eshte dorezuar dosja e qytetit per pranimin ne listen e trashegimise boterore te UNESCO-s. Programi i ketij koncerti perbehet nga pjese lirike shqiptare si dhe arie nga Alessandro Stradella: Pietà, Signore! Fernando J. Obrados: Coplas de Curro Dulce, Léo Delibes: Les Filles de Cadix.

Mula shoqerohet ne kete koncert nga kuarteti Gaudi, drejtuar nga violoncelisti shqiptar Arben Skenderi, i cili prej disa vitesh interpreton muzike dhome dhe ka punuar se bashku me sopranon e njohur ne realizmin e albumit “Muzike tradicionale shqiptare”, ku diva e muzikes operistike interpreton rreth 13 kenge te repertorit te arte shqiptar.

Sopranoja e njohur, Inva Mula, e cila lindi me 1963 ne Tirane, ka nje aktivitet shume te ngjeshur artistik dhe ka debutuar me sukses ne operat me te njohura ne bote. E bija e Avni Mules (bariton) dhe ruses Nina (soprano), Inva Mula hyri ne rrugen e muzikes qe e vogel. Ndoqi studimet ne Liceun artistik “Jordan Misja” dhe me pas ne Konservatorin e Tiranes. Nga viti 1990-te Mula jeton ne Paris (France) prej nga niset per koncertet e saj te shumta kudo ne bote. Ajo ka kenduar role te medha te operas boterore si Violeten, Antonia, Xhilden ne skenat prestigjioze si Metropolitan te Nju Jorkut, Operan e Parisit, Vjenes etj.

Prej disa vitesh ajo merr pjese aktive ne jeten artistike te Shqiperise. Jane te njohura koncertet e saj ne Butrint (Sarande) ne jug te vendit, sikunder edhe pjesemarrja e saj ne spektaklet me ne ze qe jane organizuar vitet e fundit. Sopranoja Mula u be e famshme me pjesemarrjen e saj ne muziken e filmit “Elementi i peste” i regjisorit Luc Beson, me aktoret Bruse Willis dhe Milla Milovic. Ajo ka marre pjese ne koncerte dhe me tenorin e famshem spanjoll, Placido Domingo. Koncerti i saj zhvillohet kesisoj ne kuader te punes qe po behet per pranimin e qytetit muze te Beratit ne listen e trashegimise boterore te UNESKO-s, ku tashme ben pjese edhe qyteti i Gjirokastres.

ATSH

[Fiori]

Kur e pashë per here te pare filmin "The Fifth Element" dhe degjova zerin e Plavalagunas (The Diva), mendova wow kjo vertet vetem aliene mund te jete se me ze te tille qe te con ne bote tjeter nuk egzistojne njerez. Por kur lexova se zeri ishte i Inva Mules u magjepsa akoma me shume dhe sigurisht mu be shume qejfi ...


Pervec kolones zanore tek "The fifth element" Inva ka luajtur gjithashtu dhe ne filma te tjere si:

Médée ne 1996 si Dircé
La Jolie fille de Perth ne 1998 si Catherine Glover
Falstaff ne 2001 si Nannetta
Rigoletto ne 2001 si Gilda
Giuseppe Verdi's Rigoletto Story ne 2005 si Gilda



p.s. Ju pershendes me http://www.youtube.com/watch?v=UKTtaP0Z0Gc

[valentina2009]

inva mula eshte ni kengetare shum e mir e lum shqipria dhe kosova se e kena nje yll si inva mula suksese shum inva mula tung valentina

[[Perla]]

Ne nje interviste ekskluzive per emisionin “Studio e hapur” te gazetares Eni Vasili, artistja me fame boterore Inva Mula rrefen nga Parisi mbi karriren dhe jeten e saj private. Ne kulmin e karrieres se saj Inva Mula do te çele sezonin e ri artistik 2009-2010 te Operas Kombetare te Parisit. Ja dhe intervista e plote:

Vetëm pak ditë më parë u bë publike se sezoni i ri 2009-2010 i operas së Parisit do të hapet nga ju dhe kjo ndodh për herë të parë që një artiste shqiptare të hap këtë sezon. Si ndjeheni përballë një evenimenti të tillë, dhe me pas si e arritët këtë, cili është sekreti?

Ishte një kontratë e nënshkruar dy vite më parë, për publikun e gjerë u bë e ditur një javë më parë, në konferencën e shtypit që u dha në ambientet e operas “Garnier”. Ishte një interesim i jashtëzakonshëm jo vetëm nga shtypi francez nga artëdashësit francez, por nga gjithë shtypi internacional. Nuk është thjesht një vënie e re, janë shumë komponentë të cilët përmbledhin këtë pritje pa durim të kësaj vepre. Në radhë te parë “Mirej” është një vepër që bën pjesë ne repertorin francez. Dikur në operan komike ka qenë një opera që luhej ndoshta disa herë në javë, dhe për 25 vite me radhë kjo opera nuk u luajt më. Arsyet asnjë nuk i di, por ka mbetur ne memorien e artëdashësve pikërisht muzika e bukur e Sharl Guno, i cili është kompozitori që ka shkruar “Romeo e Zhuljeta” dhe “Fausti”, por opera “Mirej” mbeti ne repertorin francez si një vepër e cila nuk mund të prekej, dhe një nga arsyet kryesore ishte se është shumë e vështirë për të gjetur interpretët e kësaj vepre. Është një vepër shumë e vështirë teknikisht dhe sigurisht që personazhi kryesor që unë do luaj “Mirej” është një gërshetim i teknikës vokale, i forcës interpretative për asrye se vepra mbaron me nota shumë tragjike edhe një lirizmi që përshkon operan nga fillimi në fund. Pra, janë disa komponentë dhe për këtë arsye nuk gjendej edhe interpretuesi. Ju do të thoni që pretendoj që të jem një interpretuese e denjë, këtë nuk e di akoma. Jam në një punë kolosale e cila ka filluar me kohë dhe në cdo moment të ditës, apo të natës kur unë mendoj për këtë vepër jam jashtëzakonisht e zënë, pasi për të arritur deri atje kam shumë projekte të tjera, të cilat duhet ti mbaroj deri në muajin shtator. Ju do mendoni që për mua ky ishte një fat që ndodhem në këtë vepër dhe në këtë hapje sezoni. Në fakt, është ose do të thoja që po korr frytet e një punë e një karriere 20-vjecare dhe fakti që më kanë zgjedhur për të hapur sezonin e Parisit tregon që edhe ecuria e karrierës sime ka patur një ritëm për të më sjellë në këtë kreshendo kaq të rëndësishme sic është hapja e këtij sezoni.

Në fakt gjatë këtyre ditëve në Paris ne jemi njohur me reflektimin që shtypi pati ndaj njoftimit se operan e Parisit do ta hapni jo në këtë sezon. Nje reflektim i konferencës për shtyp në të cilin Nikola Zhoel thoshte se më parë gjeti interpretuesen dhe pastaj operan. Cfarë do të thotë kjo?

Në radhë te parë jam shumë e nderuar, për arsye se Nikola Zhoel i cili merr edhe stafetën si një drejtor i ri për pesë vitet e ardhshme të operës “Garnier” dhe operës “Bastije”, në radhë të parë ai është një artist i mrekullueshëm, ndoshta një nga artistët më të mëdhenj francez kontemporan, është regjizor i madh. Ai ka vënë në skenë shumë vepra në të gjithë teatrot më të rëndësishëm në botë. Me Nikolla Zhoel unë kam patur një bashkëpunim shumë të ngushtë, kam vënë në skenë 9 vepra të punuara nga ai, dhe sigurisht kjo është përzgjedhja personale që ai ka bërë për arsye se më në fund kemi në operan e Parisit jo një administrator, por një artist i cili në radhë të parë di të zgjedhë anën artistike dhe pastaj të tjerat. Kjo nuk ka ndodhur më parë, pasi opera ka qenë e drejtuar nga njerëz shumë të aftë profesionalisht që ishin menaxher shumë të mirë të teatrove, por nuk kishin mundësi të jepnin gustot e tyre personale në zgjedhjen e artistëve, dhe kjo e fundit është gjëja kryesore për një teatër pastaj vijnë anët e tjera teknike. Pra, më në fund është Nikolla Zhoel i cili merr përsipër të ketë në skenë artistët më të cilët ai ka punuar deri më sot, ata që pëlqen dhe ata që mendon që do sjellin në këtë teatër dicka të re, freski dhe ndoshta do lënë gjurmë në këto vitet që ai do drejtoj operan e Parisit. Ndaj dhe ndjehem shumë e nderuar që kjo përzgjedhje është bërë nga një artist në radhë të parë, dhe jam shumë e nderuar gjithashtu se kam kolegë të mrekullueshëm të cilët do më shoqërojnë në këtë vepër. Unë jam protagonistja e veprës por kam edhe kolegë, shefi i orkestrës që është edhe ai një nga personalitetet e muzikës franceze, pra, jam shumë mirë e rrethuar.

Nikolla Zhoel ju cilëson juve si një nga sopranot më të mira lirike franceze

Kjo ka një dopio sens për arsye se unë vërtet zhvilloj karrierën time, gjithmonë e kam mbajtur veten si një artiste shqiptare, kudo e dinë që jam një artiste shqiptare duke qenë se kam dhënë shumë në muzikën franceze në interpretimin e shumë roleve franceze dhe kam edhe një nacionalitet të dyfishtë, në këtë rast për ambientet e muzikës franceze u pëlqen që të më cilësojnë të tillë. Por ishtë vërtetë një dopio sens për arsye se në mes të gjithë gazetarëve, pasi tha këtë frazë që isha ‘këngëtarja franceze’ kërkoi të më përshëndeste në shqip ai i disa disa të tilla dhe më tha Mirëdita në mes të njerëzve. Unë nuk isha në sallë por kjo krijoi një ilaritet.

Kjo qetëson disi krenarinë shqiptare.

Absolutisht.

Për artin shqiptar është një ngjarje historike që një artiste shqiptare hap sezonin e operas mitike të Parisit, është një kontribut për artin shqiptar, për imazhin e Shqipërisë. Sa koshiente jeni ju për këtë arritje?

Sigurisht jam me këmbë në tokë. Kam arritur deri në këtë moment dhe nuk është ndonjë kaprico e momentit e dikujt që më jep besimin për të hapur operan e Parisit, por edhe për ta vazhduar më tej, se pas 10 netëve të “Miresë” unë do të pasojë me opera “La Bohemë” dhe janë edhe gjashtë netë të tjera. Do jem sërish në sezonin 2009-2010 me operan “Tregimet e Hofmanit “ të Ofenbahut , që do jenë 10 netë të tjera. Në historinë e operas franceze nuk ka ndodhur ndonjëherë që një këngëtare të mbajë mbi supe tre produksione, është hera e parë dhe një arritje shumë e rëndësishme në karrierën time, por është një arritje e rëndësishme për artin shqiptar. Dhe unë jam krenare për këtë, jam koshiente.

Pra, Mirej nuk është opera e vetme, do të pasohet me të tjera. Aktualisht jeni me produksionin e operas “Karmen”, më pas me “Rigoleton” në Madrid, më pas akoma në Tuluzë më “Faust”. Si e përballoni këtë ritëm?

As unë vetë nuk e di si e përballoj. Jam në një moment të vështirë për arsye se koha është shumë e shkurtër në raport me ndërmarrjet që unë kam marrë . Për të arritur gjithë këto gjëra duhet një sakrificë e jashtëzakonshme, nuk kam më absolutisht as 5 minuta për gjërat e mia të përditshme, për jetën time private, për të marrë pushime, duhen vetëm përgatitje, përgatitje pa fund dhe jo vetëm aq por kam në skenë për të luajtur role që janë shumë të rëndësishme. Dje ishte opera “Karmen” ku unë luajta, sot jam mes jush dhe nesër përsëri jam në shfaqje, pra, është vetëm një ditë pushim mes dy shfaqjeve, dhe kjo ditë është pushim për zërin por jo për mendjen se më duhet të punoj për veprën e ardhshme. Është një ritëm i jashtëzakonshëm për arsye se unë vetë e kam marrë përsipër këtë ritëm ndoshta është më shumë se sa duhet por do mundohem ta bëj deri në fund.

Nuk është vetëm ritëm, janë edhe sfida të njëpasnjëshme, janë opera të mëdha. Me cfarë emocioni keni?

Unë gjithmonë kam menduar se me kohën ai emocioni, ose ndryshe ajo frika që ka cdo artist do të pakësohet por po shikoj që nuk është fare e vërtetë. Sa më shumë ngjit shkallën e karrierës më shumë të rritet përgjegjësia dhe nuk ke më asnjë moment mundësi që të gabosh pasi njerëzit presin, kanë shumë besim dhe vijnë të shohin, jo një këngëtarë të re e cila jep dicka të re dhe ndoshta deri diku niveli mund të jetë modest. Jo, vijnë për të parë një këngëtare të konfirmuar dhe janë të sigurt se do ta gjejnë një nivel të tillë. Kjo është vështirësia. Unë nuk kam asnjë mundësi që të jem e zakonshme, duhet të jem në top, duhet të jem në kulmin e mundësive të mia, prandaj sfida është e jashtzakonshme dhe prandaj emocioni është i jashtëzakonshëm, dhe gjithë ky emocion të ha nga brenda dhe nuk je asnjëherë i qetë. Je gjithë kohës me mendje si mund ta bësh më mirë si mund të sfidosh me publikun që ke cdo natë përballë.

Këtë verë jeni ftuar në një festival shumë interesant përkrah të famshmit Alanja me një tjetër pjesë po kaq të dashur të repertorit “Paliaci”. Cfarë është ky eveniment, ku jeni me përgatitjet e tij?

Është festivali më i rëndësishëm që jepet këtu në Francë cdo verë, jepen dy produksione dhe është një arenë e jashtëzakonshme, një teater antik, ka një kapacitet prej 10 mijë vendesh, është një teatër i stilit romak, por ka një të vecantë që nuk e ka askush tjetër, për publikun është në formën e një arenë, ndërsa për skenën në formën e një muri të lashtë të mrekullueshëm, ku cdo gjë bëhët pa dekor dhe me akustikën orgjinale të këtij muri, dhe jemi të varur nga kushtet atmosferike, dikur ka erë, dikur ka ujë, dikur ka hënë, dikur ka ftohtë, është vërtetë një sfidë edhe me kohën, më kushtet atmosferike. Por ky festival ka një magji për arsye se është i shumëpritur jo vetëm nga kritika, por ka publik nga gjithë bota dhe opera “Paliaci” nuk është dhënë nodnjëherë në këtë festival. Për mua është një vepër e re nuk e kam luajtur më përpara. Jam edhe për këtë vepër në përgatitje dhe më duhet shumë punë akoma për të arritur deri në premierë që do të jetë e transmetuar drejtpërdrejt më datën katër gusht nga televizioni francez.

Jo vetëm “Paliaci” do transmetohet nga televizioni francez por edhe hapja operas se Parisit me “Mirej”, kjo ndodh rrallë apo jo?

Natyrisht, në operan e Parisit nuk janë transmetuar asnjëherë direkt, janë filmuar për tu transmetuar më vonë të montuara dhe të përpunuara, por nuk kanë patur asnjëherë efektin e direktit. Dhe është hera e parë që hapet sezoni i ri operistik me një vepër kaq të bukur dhe kaq të dashur për publikun sic është “Mirej”. Është hera e parë që kjo vepër në orën 20:30 do të transmetohet në kanalin me prestigjioz në televizionin francez, në direkt. Shpresoj me suksesin e vet, me defektet e veta, por të paktën me emocionin që ngjall direktja.

Gjithë këto produksione për të cilat folëm a do të pasohen me një CD qoftë kjo edhe për publikun shqiptar?

Absolutisht.Unë kam mbaruar pothuaj 80% të repertorit, incizimet kanë filluar në muajin mars. Kanë qenë incizime me orkestren filarmonike të Zagrebit, në sallën më të bukur të Zagrebit që quhet Lisincki, është një akustikë e mrekullueshme, është një sallë për 2500 veta, dhe unë e kisha në dispozicion për të regjistruar diskun tim, i cili do të dalë në vigjilje të këtij evenimenti. Më ka ngelur 20% e diskut dhe për këtë po kërkoj edhe kohën kur ta mbaroj pasi më këtë ritëm është shumë e vështirë edhe të udhëtoj edhe të mbaroj këtë disk, i cili ka dhe ai rëndësinë e vet.

Folëm për gjithë këto produksione që të cojnë sa në një shtet në tjetrën, sa në një opera në tjetrën. Si e gjeni kohën?

Kohën nuk e gjej, e kërkoj. Gjithmonë më mungon dhe cdo ditë më duket sikur më ngelet dicka pa kryer, por do të thoja që ky është realiteti, mundohem që ti kryej sa më mirë gjërat, ndoshta do ishte më mirë që të mos kisha marrë kaq gjëra përsipër, por tani është tepër vonë që të kthehem prapa.

Sa e kënaqur jeni për këtë moment të jetës suaj profesionale? Sa e lumtur jeni?

Sic e thashë edhe më parë, lumturia për arritjet dhe gjithë kjo përgjegjësi që kam mbi supe janë të dyja, ekzistojnë të dyja tek mua. Jam e lumtur po ta kthej kokën pas, por them që nuk është shumë ajo që kam bërë. Janë dy ndjenja të cilat ekzistojnë dhe shpresoj që do të ekzistojnë gjithnjë, por është shumë e vështirë të ndjehem komplet në sadisfaksion për atë që kam bërë se jam gjithmonë në kërkim të më të mirës dhe shpresoj që më të mirën të mos e gjej asnjëherë, sepse në momentin që do e kem gjetur nuk do kem për cfarë të ëndërroj.

Inva unë ju uroj suksese për të gjitha këto produksione që folëm dhe që ju i keni përpara . Por tani pyetjet e mia do të marrin një drejtim tjetër. Ju deri sot keni heshtur sa i takon jetës suaj private, ndonëse shtypi shqiptar ka përfolur shumë rreth një ndarje të mundshme me Pirro Cakon. Së pari do të doja të dija pse kjo heshtje e gjatë dhe së dyti nëse është e vërtetë kjo a do të pranonit ta thyeni heshtjen me mua, dhe për të folur me zemër në dorë?

Sigursht që kam heshtur për jetën private se ka qenë private dhe nuk kam dashur kurrë që ajo të bëhet publike. Sot do ta thyej heshtjen, dhe jam shume e lumtur që jemi përballë për të folur dicka të sinqertë dhe për mos të lënë që jetën timë private ta tregojnë të tjerët me imagjinatën e tyre, me thashethemet e tyre dhe me gjëra që nuk janë fare të vërteta. Për mua është shumë e ëvshtirë që ta thyej këtë heshtje, për arsye se nuk kisha marrë kurrë një vendim për të bërë publike jetën time private për artëdashësit, por ndoshta kam edhe ndonjë detyrim ndaj tyre. Duke qenë se mua më shikojnë gjithmonë në skenë ku artisti duhet të tregoj një forcë shumë të madhe, për të mposhtur paragjykimet dhe emocionet dhe të dalë fitimtare cdo natë në skenë. Duke më parë në këtë prizëm ndoshta shikojnë në personazhin tim një femër shumë të fortë ,e cila nuk ka frikë nga gjithcka.Mbrapa Invës, artistes që ju shikoni fshihet një femër e brishtë, e cila ka momente shumë të vështira personale të cilat janë momente që kanë filluar prej kohësh në jetën time. Jam munduar ti riparoj, nuk e di, nuk ia kam arritur qëllimit, dhe jam munduar gjithashtu ti fsheh dhe ti mbaj përbrenda. Ju mund të më pyesni dhe unë do vendos pikat mbi gjërat që unë kam nevojë ti bëjë publike.

Flitet se keni bërë një kërkesë për divorc nga bashkëshorti juaj. Është e vërtetë kjo dhe nëse po cilat janë arsyet dhe shkaqet që jua cuan deri këtu?

Po, është e vërtetë. Kam bërë një kërkesë për divorc, dhe ka qenë ky një vendim i marrë më shumë vështirësi. Unë kam vitë që kam një raport shumë të vështirë me Pirron, një raport i cili në një moment të caktuar të jetëve tona ndryshoi, dhe mori një formë për të cilën duhet të jepja një zgjidhje të tillë. Por për të arritur deri në këtë zgjidhje kanë qenë shumë etapa të jetës sime dhe ka qenë shumë e vështirë, kam qenë e konsultuar, e rrethuar nga miqtë. Kam menduar shumë, shumë, shumë dhe sot nëse kjo gjë bëhet e ditur për publikun që kam kërkuar divorcin duhet të mendojnë të gjithë përse e kam bërë, cmë ka shtyrë që e kam bërë dhe sa kohë kam që kam reflektuar për një vendim të tillë.

Na i tregoni të gjithë këto.

Unë kam patur një jetë të shkëlqyer, një dashuri të jashtëzakonshme, tepër romantike. Ka qenë një nga dashuritë që edhe për publikun ka qenë një nga dashuritë nga ato të parat që nuk harrohen, në bankat e shkollës dhe mendoja, ëndërroja dhe isha e sigurt që kjo gjë do të vazhdonte gjithnjë. Mirëpo jeta tregoi se njerëzit zhvillohen në kahe të ndryshme gjatë jetës, ka momente të vështira, mundohemi të rregullojmë gabimet, mundohemi ti përshtatemi njëri-tjetrit deri në një pikë ku nuk mban më dhe shikon që rrugët janë hapur shumë dhe janë devijuar nga njëri-tjetri. Historia ime me Pirron ka qenë një nga më të bukurat, deri në 2005 kur Pirro vendosi që të shkonte të frekuentonte Shqipërinë dhe aty të mundohej të zhvillohej nga ana profesionale. Ky ka qenë një vendim që ne e morëm sëbashku dhe isha absolutisht dakord për një gjë të tillë, për arsye se Pirro është një djalë shumë i talentuar, i cili ka ëndrra të jashtëzakonshme për të arritur në fushën e muzikës dhe ka talentin e duhur për ta bërë një gjë të tillë, ndaj ka qenë një vendim i dyfishtë, dhe uën isha shumë e lumtur që Pirro ndante jetën e tij ndërmjet Tiranës që e do aq shumë dhe Parisit. Deri në momentin kur këto ndarje ishin shumë të gjata për arsye se edhe unë profesionalisht duhet të udhëtoja jashtëzakonisht shumë, dhe frekuentimi që Pirro bënte në Tiranë nuk ishte më si më përpara por zgjaste jashtëzakonisht shumë. Atëherë filluan edhe carjet e para të familjes sonë. Jam munduar dhe jemi munduar ti riparojmë, ju mund të imagjinoni që këto ndarjet e gjata sjellin edhe pasojat e tyre. Disa herë jemi munduar ti riparojmë duke filluar nga e para, kemi thënë për arsye se na dukej e cuditshme që ne që ndanim gjithcka bashkë dhe ishim shumë të lumtur nuk arrinim më të gjenim gjuhën e përbashkët. Kanë qenë nga të dy palët shumë përpjekje për ta rifilluar nga e para, deri në momentin kur në dhjetor të 2007 Pirro me vullnetin e tij vendosi të ikë për herë të parë dhe të fundit përfundimisht nga shtëpia, nga familja, kur them shtëpia nga Parisi. Ishte vullneti i tij, ishin lutjet e mia për mos ta bërë një gjë të tillë, por e pashë që ai vendim ishte pjekur në kokën e Pirros dhe ai duhet ta realizonte. Që nga ky moment, pra, 27 dhjetori 2007 unë Pirron nuk e kam parë më, nuk kam folur kurrë me të dhe nuk jemi takuar asnjëherë.

Keni tentuar ta bëni?

Kemi tentuar në mes miqve të përbashkët të mundohemi edhe njëherë ta riparojmë një gjë të tillë, por me sa duket kishtë ardhur një moment ku ishte e vështirë të riparoje, pasi vendimi i Pirros për të ikur përfundimisht ishte vërtet shumë i pjekur dhe unë nuk kisha asnjë rrugëdalje tjetër vecse ta pranoja një gjë të tillë. Ndaj dhe sot është e hera e parë që po ju them që nuk kam dashur kurrë që familja ime të prekej dhe të prishej. Isha gati të bëja cdo lloj sakrifice për arsye se familja është për mua gjëja më e shtrenjtë dhe ka qenë burimi i qetësisë sime shpirtërore, ka qenë burimi dhe frymëzimi që unë kisha. Shkoja dy ditë në shtëpi, ndoshta vetëm 24 orë, merrja atë ngrohtësi që më jepte Pirro dhe djali dhe shkoja e lumtur në produksionet e mia. Ishtë shumë e vështirë për mua dhe ka qenë një moment tepër, tepër i vështirë që të pranoja që kjo familje nuk ekzistonte më. Kanë qenë momente të vështira. Ku unë humba zërin dhe kam anulluar shumë kontrata, të cilat ndoshta i keni ndjekur edhe në shtyp. Asnjëherë nuk kam thënë të vërtetën, kam thënë e sëmurë, me grip, nuk kam thënë arsyen e vërtetë për arsye se ajo ishte jeta ime private dhe këtu asnjëri nuk me prekte këtë jetë private, u mbylla në vetvete nuk e tregova kurrë as në shtypin shqiptar. E mbajta në heshtjen, në dhimbjen time për familjen tonë, për dashurinë tonë dhe për djalin tonë.

Ju cilësoni si arsyen kryesore faktin që Pirro u largua nga shtëpia. Por kanë qenë të shumta edhe komentet e tjera në shtypin shqiptar si p.sh edhe pse Pirro ka deklaruar që jetonte në shkëlqimin tuaj dhe jo në hijen tuaj, por është komentuar në shtyp se ai ka patur një depresion të rëndë për shkak të pamundësive të talentit të tij për të vazhduar më tej. Sa e vërtetë është kjo?


Unë kam qenë shumë e lumtur kur Pirro është shprehur në këtë mënyrë se më dukej një nga shprehjet më të bukura që mund të të bëjë një bashkëshort që të do, dhe një burrë fundja fundit. Duhet të kuptojmë dicka, pozicioni i një burri që rri nën shkëlqimin e një gruaje në karrierë nuk është shumë komod, sidomos për mentalitetin dhe temperamentin ballkanik dhe mediterran, por qoftë edhe këtu në Francë. Është shumë e vështirë për një burrë që gjithnjë të jetë burri i ... atëherë ndoshta Pirro në fillim e ka pranuar dhe ka qenë shumë i lumtur por më pas ndoshta ka qenë një lloj handikapi për personalitetin e tij dhe ndoshta kjo e ka vrarë dhe erdhi deri në momentin ku donte ta abandononte të qënit nën shkëlqimin e gruas dhe të merrte shkëlqimin e tij personal, që në aspektin si artiste e kuptoj jashtëzakonisht mirë. Është shumë e vështirë të bësh një karrierë dhe të kesh në krah një njeri që je në një familje dhe bëni të dy karrierë, është një konkurrencë pa qenë konkurs, është një pozitë shumë e vështirë dhe ndoshta kjo është një nga arsyet që Pirro donte të abandanonte pikërisht këtë pozitë për të marrë pozitën e vet në shoqëri, në art , me muzikën e tij dhe për të qenë Pirro Cako.

Meqë jemi në komentet e shtypit, flitet prej kohësh që Pirro ka një lidhje tjetër dashurie me një vajzë të cilës i ka kushtuar një këngë që u bë hit verën e kaluar. Gjitha këto gjëra thuhen në shtyp, dhe tani që flasim thuhet se është në një udhëtim më vajzën në fjalë? A keni komente për këtë?

Nuk kam komente, pasi nuk më takon të komentoj për jetën private të Pirros, këto gjëra i kam dëgjuar, gjithnjë janë në kuadrin e thashethemeve, në kuadrin e gazetave, unë asgjë nuk di dhe nuk duhet më ta di një gjë të tillë. E vetmja gjë uroj që Pirro të jetë i lumtur, që Pirro të gjej paqe, të gjej ekuilibër në jetën e tij dhe të jetë i dashuruar.

Në shtypin shqiptar është komentuar se keni qenë ju arsyeja dhe shkaktarja kryesore e prishjes së martesës suaj.

Pasi kam bërë përpjekje që kjo kërkesë të ishte nga të dy palët, por me sa duket nuk pranuan nga pala tjetër, është një vendim i menduar, i reflektuar, i konsultuar me miq, me specialistë dhe në radhë të parë me zemrën time. Kam tentuar që kjo kërkesë të ishtë nga të dy palët për arsye se mendoja që edhe Pirro kishte këtë dëshirë që ne të shkëputeshim ligjërisht dhe ajo ishte bërë dhe ne vetëm duhet të ligjërojmë shkëputjen tonë. E pashë që nuk kishte më vend për përpjekje, gota ishte thyer dhe gjithë kohës ishim munduar ti ngjisnim copëzat por tani nuk i gjenim më. Në qoftë se doni të dini formulimin që unë i kam bërë padisë është për shkak se ne nuk jetonim më sëbashku, martesa e ka humbur kuptimin. Nuk është absolutisht, është kërkesa më paqësore që mund të ekzistojë për të ligjëruar atë që ka ndodhur.

Në shtypin shqiptar lakoheni ju si shkaktare e prishjes së martesës për shkak të një marrëdhënie tjetër që keni. Sa e vërtetë është kjo?

Është një mashtrim, një deformim i të vërtetës. Dhë unë sot përpara jush dua vërtet të vendosen gjërat në vend. Nuk mund të abuzohet me një tregim të tillë për shkak se nuk qëndron aspak. Ndoshta u ashpërsova për të treguar pikërisht se sa më ka prekur ky informacion i cili ka qenë edhe lajtmotivi i gjitha shkrimeve në gazetat shqiptare. Për asnjë gjë në botë, për asnjë njeri në botë nuk do kisha prishur familjen time, nuk do ta kisha prishur as 20 vjece, në atë moment kur nuk mendojmë shumë, dhe jo sot që për mua ka qenë burimi i frymëzimit tim dhe burimi i gjithckaje të bukur që unë kisha qoftë në jetën time private, qoftë në profesionin tim. Dhe unë kurrë nuk kam vënë profesionin mbi familjen, dhe të dyja jam munduar ti ekuilibroj dhe ti menaxhoj të dyja që ato të rrinin dhe të frymëzonin njëra-tjetrën. Kjo është një gjë që nuk mund ta mbaj mbi supe, është një gjë e padrejtë. Në këto momente kam vetëm gati një urrjetje për ato njerëz që nuk dinë të respektojnë punën dhe jetën e një njeriu që mundohet të bëjë mirë në jetë, që mundohet të punoj me ndershmërinë më të madhe, me sakrificat më të mëdha dhe më në fund të ketë dhe të mbaj mbi supe një thashethem i cili është krejtësisht i gënjeshtërt.

Meqë juve ju pëlqen të vini pikat mbi I, kush është Zoti Ethem Ramadani për ju, ku dhe si e keni njohur?

Zoti Ramadani është lakuar gjithë këtë periudhe në gazetat shqiptare. Në radhë të parë më ka ardhur keq mënyra se si është komentuar ky personazh. Në muajin mars kur ndodhi historia e Gërdecit dhe më pas kam lexuar për herë të parë si zoti Ramadani erdhi me dëshirën e tij në Shqipëri për të kontribuar në atë katastrofë dhë për të ndihmuar sadopak ato familje të varfra që kishin humbur gjithcka. Ka bërë përpjekje të jashtëzakonshme humanitare në Shqipëri, në Kosovë për gjithë shqiptarët kudo që janë, dhe kanë qënë këto, gjithmonë anonime, pëpjekje të tij personale, të pakomentuara nga shtypi dhe do të thoja që zoti Ramadani është një nga filantropët më të vullnetshëm shqiptarë, gjëra që nuk i kemi parë diku, dhe më pas ai bëri një xhest të jashtëzakonshëm duke dhënë disa cmime për 15 artistë shqiptarë. Ishte një xhest që nuk kishte precedencë, ishtë një xhest nga më të bukurat që mund ti bëhet një artisti, i cili ka bërë një karrierë dhe është paguar shumë pak për atë që ka bërë, sot është pensionist, bëhët një njeri i zakonshëm, një njeri që ndoshta duhet të numëroj dhe paratë në fund të muajit, dhe papritmas një njeri humanitarë kërkon që këtyre njerëzve tu jap një shpërblim modest, duke qenë se këto njerëz kishin ndërtuar në vite një konto emocionale në këtë njeri. Pra, ishte një xhest i jashtëzakonshëm që nuk e kishim parë më parë. Nuk e kam njohur zotin Ramadani absolutisht në këtë periudhë, vetëm kam dëgjuar dhe njohja me të ka qenë rastësisht në fund të muajit shtator në një festë familjare, dhe më pas jemi takuar në muajin tetor të vitit 2008 pikërisht për të marrë një vendim të përbashkët në krijimin e një fondacioni shqiptar, i cili do ndihmonte më në fund talentet e reja, një fondacion që filloi të lëshontë bulëzat e para të këtyre iniciativave që gjithmonë i kisha ëndërruar dhe nuk i realizoja dot, dhe në këtë rast ishtë një takim shumë i rëndësishëm i cili është bërë me 5 tetor këtu në Paris dhe është një nga takimet më të bukura, në kuptimin si mund të bëhet arti pjesë e biznesit dhe e kundërta biznesi të ndihmojë artin. Ka qenë një nga ëndrrat e mia për të realizuar disa projekte duke qenë se gjithnjë më është varur mbi supe slogani i misionares së artit shqiptar kudo në botë dhe gjithnjë ndjehesha në pamundësi për të realizuar projekte, të cilat në Shqipëri ndoshta kushtojnë shumë dhe sot për sot shteti shqiptar nuk është në gjendje që ti realizojë. Duke parë ndjenjën e filantropizmit tek zoti Ramadani i kërkova dhe personaliteti im, dëshirat e mia dhe ajo iniciativë që kishte filluar prej kohësh të flinte në mendjen time, pashë që ishtë një njeri që mund ti realizonte këto gjëra, dhe atij i filluan bulëzat e para të këtij fondacioni. Sot për sot është një fondacion që ende nuk e kemi shpallur në shtyp për arsye se shtypi nuk na la kohë që ta bënim këtë pasi na vuri epitetet të tjera të cilat duhet ti sqarojmë përpara një kauze kaq të rëndësishme sic është kjo e fondacionit. Në këtë rast kemi ndërtuar bordin ku bëjnë pjesë intelektualët më të shquar shqiptarë, jo vetëm në Shqipëri por kudo ku flitet shqip. Duke qenë se është një kombinim i shkëlqyer mes artit dhe biznesit nuk ngelet vetëm në kuadrin e biznesmenit Ramadani, por është një iniciativë që po shtrihet edhe në biznese të tjera, pra, do të jetë një fondacion i shkëlqyer për artin shqiptar dhe për të ndihmuar iniciativat private, gjëra që janë shumë të vështira për tu realizuar në Shqipëri. Ideja ime ka qenë kjo, kur kam ardhur në Francë për herë të parë, kam ardhur me 50 dollarë dhe nuk kisha ku të mbështetesha për të realizuar ëndrrën time, për të ardhur sot dhe për të kënduar në operën e Parisit, dhe unë e di sa talente ka Shqipëria, unë e di sa mundësira janë në këtë popull kaq të talentuar për të bërë dicka, por gjithmonë mungon mbështetja. Dhe këtë mbështetje unë kam dashur gjithmonë ta kem, por financiarisht nuk ia kam arritur qëllimit dhe ky ishte kombinimi dhe ishte takimi me 5 tetor, i imi dhe i zotit Ramadani. Pra, ne sot flasim për një fondacion shumë të rëndësishëm dhe nëse shtypi shqiptar, dhe nëse thashethemet duan ta kombinojnë dhe duan të flasin që prishja e familjes sime ka ardhur nga mua dhe pikërisht nga kjo lidhje, është komplet e gënjeshtërt.

Meqë kemi ardhur në fund të këtij rrëfimi për cfarë ju vjen më tepër keq në gjithë këtë histori?

Sigurisht që më vjen keq në radhë të parë për thyerjen e ëndrrës që një dashuri duhet të jetojë përgjithnjë, gjë që unë mendoja që e kisha, por ja që cdo gjë paska limitin e vet dhe gjërat ndryshojnë në jetë. Kjo është gjëja që më vret më shumë dhe kjo është dhimbja që unë kam.

Inva si e shikoni të ardhmen tuaj tani dhe cfarë kërkoni më tepër nga jeta?

Në gjithë këtë histori personi i cili është lënduar dhe po lëndohet nga kjo ndarje është djali, është Antoni, dhe ka qenë një moment shumë i vështirë për mua pse ndodhi në familjen tonë të mrekullueshme, mund të kishte edhe një ndarje e cila për atë erdhi në mënyrë të papritur pasi djali nuk i dinte gjithë këto konflikte që unë kisha me Pirron. Detyra ime kryesore është që të mbroj në shpirtin e tij atë ndjenjë të bukur, e cila është thyer për ti parë të dy prindërit sëbashku. Gjëja që unë sot uroj është që djali të rritet përkrah babait të tij dhe do bëj gjithcka për këtë, të rritet përkrah babait të tij për tu bërë burrë, dhe përkrah nënës së tij për ti dhënë zemër.

Inva ju falenderoj për gjithcka na treguat. Për këtë rrëfim të sinqertë dhë për gjithë emocionet që na transmetuat duke rrëfyër në këtë mënyrë jetën tuaj.

Unë ju falenderoj pa masë për ardhjen tuaj, për interesimin që keni për artistin shqiptar dhe për emocionin që ju patët në rrëfimet e mia.

Intervistoi: ENI VASILI
ALSAT

[[Perla]]

Ëndrra e bukur e Inva Mulës

"Inva Mula - Il Bel Sogno", Botimet Virgin Classics. Sapo është hedhur në qarkullim kjo CD me repertor frëng dhe italian, të regjistruara me Orkestrën Filarmonike të Zagrebit (Zagreb Philharmonic Orchestra), nën drejtimin e Ivo Lipanovic-it.

Sopranoja shqiptare sapo ka hapur sezonin 2009-'10 të Operës së Parisit me rolin kryesor në "Mireille", operë tragjike e shek. të XIX kompozuar nga Charles Gounod, histori e shkruar nga poeti i provansës, nobelisti Frederik Mistral. Një dashuri e papërmbushur midis Mirelës, një vajzë e pasur dhe Vinsentit, një djalë i varfër.

Deri më 14 tetor, Mula këndon historinë e Mirelës në Palais Garnier, një vepër që rrallë vihet në skenë, e zgjedhur për simbolikë nga Nicolas Jowl, njëherësh regjisor, për të inauguruar mandatin e tij në krye të Operës së Parisit. Pikërisht tek kjo operë Mula e ka filluar karrierën si koriste para se të bëhej "diva".

Albumi "Il bel sogno" hapet me dy arie nga "Mireille": "Trahir Vincent" dhe "Voici la vaste". Sërish nga Gounod-ja, prej operës "Faust", ajo këndon ariet "Il etait un roi de Thule.. Ah! je ris" dhe "Il ne revient pas". Nga Massenet arien "Adieu, notre petite table" nga opera "Manon" dhe "Dis moi que je suis belle" nga "Thais".
Kaq është repertori frëng, për këto dhe për të tjera jashtë këtij albumi, Inva Mula është cilësuar "një nga më të mirat soprano "frënge" të ditëve të sotme."

Puccini zë vend kryesor me ariet "Chi il bel sogno di Doretta" aria e Magdës nga opera "La Rondine", arie që i ka dhënë emrin albumit të Mulës; dy arie nga "La Boheme", "Si, mi chiamano Mimi" dhe "Donde lieta usci", dhe nga opera buffa "Gianni Schicchi" arien e mrekullueshme "O mio babbino caro".

Dhe në fund Verdi jo arie nga tjetër opera se "La traviata": "Addio del passato" dhe "È strano! è strano!...Ah! fors è lui".
Janë të gjithë personazhe femërorë, të cilave Mula u jep ndjeshmëri të zjarrtë dhe dinjitetin e plagosur të heroinave të sakrifikuara.



Shekulli

[xho1]

Pa kja na paska zbardh faqen,i lumte goja Inva Mules dhe te rroje sa malet tona,e pershendes nga zemra.