Cuditem me enveristet nga kosova, kaq shpejt harruan se masakrat e 1945 nga Kosova ne Tivar u bene me pelqimin e heshtur te Enverit !
Kuptoj enveristet nga Shqiperia qe kishin pozita komode e privilegje nen enverin po keta nga Kosova nuk i kuptoj dot fare,po hic fare ama.....
Shqiptari e ka care rrugen e historise me Palle ne dore!
Qe Kup-debili në KTV:Ünë pash një interviste par rreth 3 javësh , në emisionin Rubikon të KTV-së.
Në pyetjen direkte të udhëhqësit të programit "Si e vlersoni ju z. Krasniqi, a ishte negative apo pozitive firgura e Enver hoxhës?"
dhe
Pijetoret janë vendet ku çmenduria shitet me shishe! (Uendell Filips)
Lista e injorimit: Llapi
SHyqyr,qe jane keto fshatra,se do kishim mare fund.Postuar më parë nga Etërit
Dihet qe shqiperia,ka fshatar te zgjuar,lere pastaj kosoven.
ILIR,ne me keto fshatar krenohemi.
Na iku enveri,po te pakten na ngelen fshataret.
Serafim Dilo më duket se për ty paska kogja rëndësi individi se nga është apo rrethi. Ty dhe disa u konvenon të silleni ide rreth tezave progreke dhe por serbe, të mirreni me ndasi regjionale ose krahinore se kush është fashatar e kush qytetar.
Këto janë teza që ne i çuajm të mykura nga njerz të varfër në kokë, siç jeni ju në këtë rast, sepse tek ne nuk ka aq rëndësi se kush është fashatar e kush është qytetar, tek ne ka rëndësi sjellja e individit me rrethion dhe me shoqërinë dhe nuk ka rëndësi nga vjen, nga fshati apo nga qyteti.
Ju iku Enveri ju hyni në Shqipëri Greku e Serbi. Janullatosi dhe Fazliçi.
nganjiher do doja ta ngjallja Enverin ...... Pse ne e kemi dashur Enverin kjo ka qen nga pamundesia per informim ................dhe kur don diqka zor e ke ta harrosh ...... z.Dilo pas nji pushimi qe isha ne Shqiperi derisa ne benim plazh muzika sllave ndegjohej ne ter plazhin me beso ose jo aty do e ngritja nga varri ENVERIN ti puthja kembet ..........
if love is the answer, could you rephrase the question?
Prishtina, e di qe keni kaluar kohe te veshtira dhe shume dhembje nen Serbi, por ja qe secili ka qejfet e veta. Njerit i teket te degjoje kenge sllave, tjetrit italiane, tjetrit angleze e tjetrit gjermane. Secili vjen per qejf kur iken me pushime dhe ka preferencat e veta. Si thua ti, te vij me pushime dhe te plotesoje shijet e tua qe s'te pelqen muzika sllave?!. Perdor pak llogjike.
P.S. Nje keshille prej meje. Nese s'te pelqen muzika qe degjon diku tutje, vej ca kufie ne vesh dhe degjo c'te duash (tallava psh).
ABCÇDDhEËFGGjHIJKLLlMNNjOPQRRrSShTThUVXXhYZZh (Alfabeti Shqip, 36 gërma)
O prishtinase ....une jam nga Tirana...e kam lene kur isha 20 vjeç ne 1990-te.....ME BESO...degjohej me shume "lepa brena" e "bjello dupmet" para 1990-ten (me siguri i shqiptoj keq se s'kam dashur kurre muzike sllave-pavarsisht se Edi Rama i dha çelesin e qytetit njerit) atehere se, tani ne Tirane s'ka muzike "Sllave"...ka "gabelshe" ...Po si rruhet me njeriu per te ngritur antenat deri ne qiell per te blere nje kuti "grupi" 2500 leke sa nje rroge 15-te diteshi.................
Mos u bej merak edhe per ate cunin me bluze te interit..........do veshi edhe ai ne stadium si gjithe te tjeret bluzen KUQ E ZI ne stadium me shoket e tij.........
Nuk dua te te ofendoj me kupto drejt:- Shpresoj qe te mos kesh qene ne nje plazh plot me "maqedonas, sllav a te perzier nga kosova"-----po e perseris nuk i rruhet tironcave per muzike sllave.
Dhe ne SHQIPERI duhet te kthehesh.............E DO SHIKOSH QE KE ME SHUME VELLEZER SEC MENDON TI.....................shko ne plazh ne jug e do shohesh qe asnjenjeriu nuk i behet vone per muzike "greke", ose shko pertej shkembit te kavajes Aty afer ka shtepine INDRIT CARA.
TUNG.
ETERIT,ti cfar do gjeje te thuash,ke te drejte!
Se qenke njeri me hapesire,bosh,po prap hapesire eshte.
Kot me kritikon per katunaret,se sic e shef,edhe te pergjigjem.
Kam respekt te madh per katunaret,sidomos per ata qe duan xhaxhin enver.
Se po ta kuptonte katunari,qe janullatosi e fazlici,nuk arrin dot ti bejne te mirat e xhaxhit enver,nuk do ishte me katunar,po shqiptar.
E ke shum te drejte:nuk ka rendesi nga vjen katunari
Hydajet Hyseni : E vërteta dhe hapësira për të vërtetën është shprehje domethënëse e simbolike e lirisë dhe e demokracisë së vërtetë
(Fjala e Hydajet Hysenit mbajtur në Akadaeminë kushtuar 100-vjetorit të lindjes së Enver Hoxhës)
Sot na ka bashkuar Enver Hoxha. Na ka bashkuar e vërteta për veprën e Enver Hoxhës për Kosovën.
Nderimin dhe falënderimin për Enver Hoxhën, Kosova dhe brezat e saj atdhetarë e kanë manifestuar edhe atëherë kur kjo ishte e ndaluar. E kanë manifestuar në dolli dasmash e festash, në mbledhjet e fshehta, në auditorë, salla teatri e halla sportive, madje edhe në stadiumin e Beogradit, madje edhe në kazerma të Armatës Jugosllave e nëpër kazamatet e shumta shoviniste. Më e pakta që mund të bëjmë sot është të themi hapur e pa ekuivokë të vërtetën.
Ky përvjetor jubilar, për dallim nga përvjetorët e tjerë, e gjen Kosovën në liri, tashmë shtet i pavarur dhe i njohur ndërkombëtarisht.
E vërteta dhe hapësira për të vërtetën është shprehje veçanërisht domethënëse e simbolike e lirisë dhe e demokracisë së vërtetë, është një dëshmi dhe masë e saj.
Për lirinë e fituar ne zakonisht falënderojmë gjithë ata që na kanë ndihmuar aq shumë, Amerikën, vendet e Evropës dhe vendet e tjera mike, liderët Bush e Klinton, Bler, Shirak, Shreder, Demirel, Mesic, Kuqan e të tjerë. I falënderojmë ata me të drejtë, por ndodh shpesh që pa të drejtë të harrohet kontributi i pazëvendësueshëm i Shqipërisë dhe prijësve të saj të mëdhenj, atyre të sotëm dhe atyre të djeshëm, atyre të gjallë dhe atyre të pavdekshëm. Midis tyre padyshim një vend të veçantë zë Enver Hoxha.
Vepra e Enver Hoxhës për Kosovën dhe çështjen e pazgjidhur shqiptare qoftë si opus krijues qoftë si angazhim konkret, qoftë për nga sasia e qoftë për nga cilësia, qoftë për nga gjerësia, qoftë për nga thellësia e qoftë për nga largpamësia, është e jashtëzakonshme dhe objektivisht e paarritshme nga cilido nga emrat e respektuar të bashkëkohanikëve të tij, madje edhe nga disa të tillë bashkë.
Gjysmëshekulli - luftë për kauzën kombëtare
Enver Hoxha është nga atdhetarët dhe revolucionarët e rrallë që mbeten të tillë gjatë gjithë jetës së tyre. Që nga betimi i tij para trupit të patriotit Bajo Topulli, nga koha e luftës çlirimtare, kur programin e “Shqipëria ç’ka qenë ç’është dhe ç’do të bëhet” e mbante gjithmonë me vete e deri në çastet e fundit të jetës, kauza kombëtare dhe ëndrra e bashkimit për Enver Hoxhën, ishin kredo jetësore, çështje mbi të gjitha çështjet dhe siç shkruante “çështje gjithmonë në rend dite...”.
LDB e gjeti kombin shqiptar dhe veçanërisht viset e pushtuara shqiptare në një kontekst të rrezikshëm historik e gjeostrategjik. Nga një anë nazifashizmi që pushtimin e Shqipërisë, Kosovës dhe viseve të tjera shqiptare i shiste si bashkim të shqiptarëve, nga ana tjetër shovinizmi pansllavist që synonte gllabërimin e Shqipërisë dhe po ashtu bashkimin e saj me viset e tjera të pushtuara nën sundimin e tij, kurse pjesa tjetër e Evropës vazhdonte të ishte rob i zgjidhjeve të padrejta të Versajës.
Që nga fillimi e në vazhdimësi Enver Hoxha u përcaktua për parimin e vetëvendosjes së popujve, parim të cilin, në kohën e tyre, e mbështesnin nga një anë Lenini dhe presidenti Uilson, kurse më vonë aleanca antifashiste. Rreshtimin në bllokun fitimtar antifashist në luftën antifashiste, si dhe marshimin e Ushtrisë Shqiptare në Kosovë e Sanxhak, ai e vinte gjithmonë në funksion të krimit të kushteve për realizimin e vetëvendosjes dhe bashkimit. Koha dëshmoi se rreshtimi i Shqipërisë dhe Kosovës në aleancën antifashiste ishte i drejtë dhe bëri që Tirana të jetë kryeqyteti i parë i çliruar, edhe atë me forcat e veta, ndërkaq Enver Hoxha – njëri nga liderët më të respektuar që nga personalitete si Sharl de Gol e të tjerë. Mbi këtë bazë atëbotë u pamundësuan planet për ta shpallur gjithë popullin shqiptar dhe veçanërisht atë të viseve të robëruara palë të mundur dhe në këtë mënyrë t’i gatuhej atyre fati i folksdojçerëve të Vojvodinës apo shqiptarëve të Çamërisë etj. Gjysmë shekulli më vonë, ishte ky kapital historik nga koha e aleancës antifashiste që, pos të tjerash, i siguroi Kosovës përkrahjen shpëtimtare ndërkombëtare.
Përpjekjeve të shovinistëve të tipit të Tempos për ta pamundësuar vetëvendosjen e Kosovës nën pretekstin e kundërshtimit të parullës fashiste së “Shqipërisë së Madhe”, Enver Hoxha i përgjigjej: “Nuk do të lejojmë kurrë të mendohet se meqë godasim bartësit e pseudoparullës “Shqipëri e madhe”, ne qenkemi për ndonjë “Shqipëri të vogël”,... ne s’jemi as për ndonjë Shqipëri të madhe dhe as për të vogël. Jemi për Shqipërinë e cila si truall dhe si komb është një dhe vetëm një”. Edhe në komunikim me Titon, Stalinin dhe gjithë të tjerët Enver Hoxha e mban si lajtmotiv qëndrimin “Kosova është shqiptare, mbetet shqiptare dhe i përket Shqipërisë”.
Në të gjitha kthesat e forta diplomatike, lidhjet dhe zgjidhjet e aleancave, një faktor imponohet si determinues: vendi i Jugosllavisë dhe pozicioni i saj, që s’mund të mos çojë në përfundimin se ishte interesi kombëtar, fati i Kosovës me vise, ai që përcaktonte edhe pozicionimet politike e diplomatike të Shqipërisë. Gatishmëria për t’u konfrontuar qoftë edhe me aleatët politikë e ideologjikë kur këtë e kërkon interesi nacional, nuk mund të mos jetë kriter për vlerësimin e atdhetarëve, siç thoshte atdhetari Hysen Tërpeza, pikërisht duke vlerësuar shqiptarizmin e pakontestueshëm të Enver Hoxhës.
Si pragmatist dhe taktiken i rrallë që ishte, Enver Hoxha kombinonte dhe zëvendësonte me zhdërvjelltësi format dhe metodat e luftës për lirinë e Kosovës dhe viseve të tjera... Ka dëshmi të shkruara e të pashkruara, sipas të cilave, në fund të luftës, kur u bë e qartë se për shkak të tradhtisë së kreut të PKJ dhe veglave të tij, Kosova nuk po bashkohej dot me Shqipërinë, Enver Hoxha porosiste Fadil Hoxhën, Selman Rizën dhe ndonjë atdhetar e intelektual tjetër kosovar, që të përgatiteshin për luftë afatgjate duke u përqendruar veçanërisht në pengimin e kthimit të kolonistëve, pamundësimin e shpërnguljes së shqiptarëve në Turqi, kujdesin për politikën demografike e migruese, me theks të posaçëm, ruajtjen e popullimit në qytete dhe veçanërisht kujdesin për shkollën, kulturën, gjuhën, moralin... Tradita e dërgimit të mësuesve nga koha e Hilë Mosit e Ernest Koliqit u vazhdua me dinamikë dhe përmasa të shtuara edhe nga qeveria e pasluftës e Enver Hoxhës...
Kur kreu serbomadh po ringjallte planet për shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi, Enver Hoxha godet me forcë siç dinte ai. Trandet dhe reagon me histeri e fyerje i gjithë kreu politik në Beograd e Prishtinë, por vetëm ndonjë vit më vonë ata u detyruan të flasin me turp për aferën e dhjetëra mija shqiptarëve të shpërngulur dhe po aq “visikave” ( vizave) të pashfrytëzuara për në Turqi.
Enver Hoxha i ishte kundërvënë me forcë dhe me efektivitet planit përbindësh për ta gllabëruar Shqipërinë gjoja si republikë e shtatë dhe për ta shfrytëzuar edhe Kosovën dhe çështjen e saj si karrem mashtrues, por më vonë ai përkrahu pa rezervë përpjekjet për status republike dhe barazim me popujt e Jugosllavisë së atëhershme.
“Varet, thoshte ai, kush qëndron pas saj, kush e inicion dhe pse e inicion... Demonstratat që u bënë janë prelude të simfonisë patriotike të shqiptarëve të Kosovës, shkruante ai. - Zjarri u ndez edhe më shumë. Tash ai nuk do të shuhet më kurrë. Më kot titistët bërtasin se po ndërhyjmë ne. Jo, ky zjarr vatrën e ka brenda vetë Kosovës. Zjarrin e ndez patriotizmi i kosovarëve dhe kërkesat e ligjshme të tyre”.
Dhe i thoshte këto në kohën kur nën udhëheqjen e tij Shqipëria po i tregonte rrugët jashtë Shqipërie Traktatit famëkeq të Varshavës që kishte gjakosur Pragën e Budapestin.
Kthesën e pasbrioneve në Jugosllavi, Enver Hoxha e vlerësonte drejt, dhe e shfrytëzoi për ta rishtruar çështjen e Kosovës, për ta avancuar dhe për ta përshtatur strategjinë e luftës për Kosovën dhe viset e tjera shqiptare.
Kujdesi për Kosovën, obligim i përhershëm patriotik
Enver Hoxha demaskonte pa mëshirë demagogjinë mashtruese për gjoja të arriturat e papara të shqiptarëve në Jugosllavinë e atëhershme, por ai u gëzohej seriozisht sukseseve që shënoheshin në cilëndo fushë dhe angazhohej për mbështetje të tyre pa rezervë...
“Kosovarët duhet ta kenë të qartë se ne nuk nënvleftësojmë përpjekjet e tyre...
Ne shohim me kënaqësi përparimet që bëhen... Aktualisht ne nuk zëmë në gojë për të keq emra të udhëheqësve kosovarë... Në kushtet e krijuara çdo shqiptar atje, nga më i vogli e deri te më i madhi, në një mënyrë apo në një tjetër, jep kontributin e tij për forcimin e pozitave të popullsisë shqiptare... Intelektualët dhe rinia shqiptare luajnë dhe do të luajnë një rol të madh në mbajtjen gjallë të patriotizmit të kulluar shqiptar”, shprehej ai.
“Sado që të bëjmë për Kosovën, pak është... ndihma që i japim Kosovës nuk është diçka e rastit, por një vijë politike me rëndësi të madhe kombëtare...”.
Enver Hoxha i kushtonte kujdes të posaçëm literaturës që kërkonte Kosova dhe porosiste, po qe nevoja, te hiqet emri i tij nga librat...Edhe nga këngët. Reagonte ashpër kur nuk botoheshin veprat e shkrimtarëve kosovarë, ose kur nuk jepej ndonjë film, dramë, apo koncert nga Kosova... Në ditarin e tij merret me një poezi, një këngë nga Kosova, me një kuadër të ri, si Ismet Gucia...
Enver Hoxha theksonte në vijimësi karakterin demokratik të lëvizjes çlirimtare dhe shpesh kërkesat kombëtare i quante kërkesa demokratike.
“Rinia e sotme shqiptare, shkruante ai, e ka të theksuar ndjenjën e demokracisë së vërtetë që do të thotë urrejtje kundër pseudodemokracisë shoviniste serbomadhe...”.
Edhe pavarësisht qëndrimit tepër të ashpër ndaj feve, kur bëhej fjalë për Kosovën ai porosiste që të ruheshin dhe të shfrytëzoheshin edhe tempujt fetarë si vende bashkimi e mobilizimi...
Ai i fshikullonte ashpër format abstrakte e hermetike në letërsi e arte, por kur vinte fjala për Kosovën, porosiste që të mbaheshin kritere të tjera dhe të mos harrohej fakti se artistët e Kosovës krijonin në robëri.
E konsideronte me të drejtë njësimin dhe standardizimin e gjuhës shqipe si një fitore historike të kombit, por vetë përdorte, sigurisht jo rastësisht, edhe forma të të folmes gegërishte.
Enver Hoxha godiste pa mëshirë shovinistët jugosllavë dhe shërbëtorët e tyre, por kur e donte interesi i kombit dhe kauzës shqiptare ishte i gatshëm edhe për kompromise dhe korrigjim të qëndrimeve të tij... A mund të bisedohet edhe me Fadil Hoxhën. Po mundet, thoshte, edhe me Fadil Hoxhën. Më mirë është të jetë në krye të Kosovës një shqiptar se një shovinist. Ai i porosiste krerët e Kosovës që të mos harrojnë se lëshimet e Titos ishin “Politikë koniunkturale e Titos, për t’u kthyer shpejt tek e vjetra...”.
“Udhëheqësit shqiptarë të Kosovës, porosiste Enver Hoxha, duhet ta kuptojnë mirë një gjë, që forcën e kanë në popull dhe jo në famën personale...të jenë të kujdesshëm dhe të mos bien në provokacionet e serbëve, por t’i mbrojnë të drejtat a tyre dhe t’i mbrojnë tok me masat, të mos lejojnë armiqtë t’i akuzojnë masat për shovinizëm dhe këta vetë të mos hiqen si prudentë dhe të zgjuar, kur tërhiqen nga frika dhe lënë popullin në baltë...”.
Enver Hoxha kishte qëndrim të ashpër ndaj bllokut ballisto-zogist, por kur bëhej fjalë për Kosovën dhe ballistët e Kosovës, ai jo vetëm që sugjeronte qëndrim tjetër fare, por takoi me nismën e tij personalitete si Demë Ali Pozhari, etj. “Nacionalistët kosovarë luftonin pushtuesit dhe forcat çetnike...theksonte ai duke porositur madje kosovarët: “Shqiptarët e Kosovës po luftojnë dhe duhet të luftojnë të bashkuar dhe në unitet, ndryshe i merr lumi... Ku është bashkimi është shpëtimi”.
Për arsyet që dihen, atëbotë, ai e kundërshtonte NATO-n, por në analizat e tij për mundësinë e ndërhyrjes sovjetike në Ballkan llogariste shumë në reagimin pozitiv të NATO-s.
Enver Hoxha ishte shqiptar i madh por jo shqiptaromadh. Ai porosiste shqiptarët që të mos bien në pozita shoviniste dhe të mos ngatërrojnë shovinizmin serbomadh me popullin serb. “Shovinizmin kërkojeni dhe do ta gjeni gjetiu dhe jo te shqiptarët e Kosovës, dhe as tek ata të RPSSH që përbëjnë një popull. Parulla Kosova etnikisht e pastër, nuk është parullë e shqiptarëve por e serbomëdhenjve për ta mbytur në gjak Kosovën... Dhuna dhe terrori shovinist janë vetëvrasje”.
E urrente me shpirt Titon, por kur analizonte interesin e Kosovës dhe kombit, shprehej: “Eh, sikur të jetonte edhe dy-tre vjet...”.
Pavarësisht nga dëshirat, ai parashikonte me largpamësi profetike furtunën që po vinte. Qysh më ’72 ai shkruante: “Mbreti Tito jetoi si mbret me moton: pas meje le të bëhet kiamet...”.“Se çdo të ndodhë pas Titos ne e kemi parashikuar para Titos”.
Në kohën kur Titos i jepeshin mirënjohje e doktoratura nderi me motivacion për kontributin për zgjidhjen e çështje nacionale, Enver Hoxha përgjigjej se: “Çështja nacionale nuk zgjidhjet me slogane si ai vëllazërim-bashkim. E vërteta për çështjen nacionale në Jugosllavi, shkruante ai, do ta tmerrojë Titon, në varr pas vdekjes”.
Ai parashikoi në mënyrë profetike edhe rrjedhat e mëvonshme në Jugosllavi.
“Në qoftë se vendoset hegjemonia serbomadhe, pavarësisht nga kamuflazhet demagogjike, Jugosllavia do të kthehet më keq se ç’është sot, në një vend me diktaturë të hapët fashiste e cila do t’i shtypë egërsisht popujt e ndryshëm që e përbëjnë, do t’i zhdukë edhe format më të zbehta aktuale të “demokracisë” e të vetëvendosjes dhe do të vendoset terrori i zi...klani serbomadh do të luftojë për ta ruajtur formën federative për t’i mbajtur nën zgjedhë popujt e tjerë...”.
Enver Hoxha e kishte parashikuar edhe revanin revanshist të Beogradit që mori formën e Librit të Kaltër, por edhe shpërthimin e vazhdimësisë së simfonisë patriotike të Kosovës, pranverën e vitit 1981. Shumë vite më parë ai shprehej: “Ç’do të ngjasë pas Titos? Çdo gjë do të shkatërrohet se e shkatërruar ishte. Çdo gjë do të falimentojë se e falimentuar ishte. Çdo gjë do të demaskohet se blof ishte, kala e ndërtuar mbi rërë ishte...
Kurse për Kosovën shprehej: “Ç’do të bëhet Kosova? Tendenca dhe lufta e klanit serb është dhe do të jetë ta gllabërojë në Serbi. Ta skllavërojë. Varet shumë çdo të bëjnë kosovarët. Do të luftojnë... apo do ta shpallin Republikën e pavarur të Kosovës...? Pra, populli i Kosovës vendos dhe reziston deri në fund...”.
Prandaj ngjarjet e vitit 1981 nuk e befasuan dhe as e hutuan Enver Hoxhën. Ai i përkrahu kërkesat e popullit të Kosovës dhe rinisë së tij pa rezervë dhe pa ekuivokë dhe e arsyetoi si askush kërkesën kompromis Kosova - Republikë! “Minimalja që kërkuan ata është t’i njihet Kosovës statusi i Republikës”, shprehej ai.
Djelmoshat dhe çupat e Kosovës, që po shënonin faqe të reja lavdie e heroizmi, të cilët kreu i Kosovës i quante “plehu i Kosovës”, Enver Hoxha i quante lulet më të bukura të Kosovës. Kah Kosova, siç thuhej atëherë, ishin drejtuar të gjitha bateritë. Tashmë nuk është sekret se artikujt kumbues të Radio Tiranës dhe të shtypit shqiptar ishin, pos të tjerash, edhe gjuha dhe lapsi i vetë Enver Hoxhës.
Enver Hoxha e parashikonte si të pashmangshme edhe luftën çlirimtare për lirinë e Kosovës. Tanimë nuk është sekret: ishin bërë edhe planet dhe përgatitjet e nevojshme në rast nevoje. “Ne përpiqemi të flasim me gjuhën e arsyes, kur ju flisni me gjuhën e forcës, por edhe ne e dimë gjuhën e forcës..., u drejtohej krerëve shovinistë Enver Hoxha dhe i paralajmëronte: Mos luani me zjarrin se po filloi zjarri, do të digjeni vetë në të...”. Dhe vërtet u dogjën.
Shqiptar i madh, por jo shqiptaromadh
Ai, siç edhe deklaronte, nuk përzihej në punët e brendshme të vendeve të tjera, madje as të Kosovës, por luftën e drejtë të popullit të Kosovës e përkrahte hapur dhe pa hezitim.“Fitorja e popullit të Kosovës deri në vetëvendosje do të organizohet, në një rrugë të gjatë, plot vuajtje, mundime dhe sakrifica nga vetë populli dhe jo nga krerët e shitur shqiptar...”.
Do të vijë koha, kur kosovarët do të luftojnë akoma më mirë, më shumë e më fort për ta fituar lirinë, pavarësinë dhe sovranitetin. Shqiptarët që jetojnë në trojet e veta kombëtare në Jugosllavi, do të vendosin vetë me cilin shtet do të bashkohen, do të vijë koha që ata ta thonë fjalën e tyre.
Po të mos mbrojmë të drejtat e vëllezërve shqiptarë në Jugosllavi ne do të bëjmë një krim dhe do të jemi tradhtarë të kombit tonë...”.
Ndërkaq veprimtarët atdhetarë në Kosovë dhe në viset e tjera i porosiste: “Duhet të dish e të mësosh për të qenë “supël” i lakueshëm kur duhet, pa bërë lëshime parimore...s’duhet humbur gjithçka e fituar për të arritur diçka të parëndësishme... U duhet adaptuar situatave që të mund të luftohet për krijimin e situatave më të mira. Duhet bazuar në të drejtat e fituara për të fituar të reja...Duhet me qenë gjakftohtë në punën për kauzën e madhe të popullit..., as liberal e shpresues i zbrazët dhe as sektar dhe difitent përpara çdo situate të pafavorshme koniunkturale...”.
“Jo grupe sekrete pa asnjë sekret për udb-ën, porosiste ai dhe - as aventurë që nuk të nxjerrë në shteg dhe as pajtim me statuskuon. Kryengritja e parakohshme do të ishte gabim fatal... Për luftë nuk mjafton vetëm guximi dhe trimëria individuale. Ajo përgatitet, pastaj shpërthen, piqet, pastaj bëhet, porosiste Enver Hoxha... Dhe kështu u bë.
Fakti pse lëvizja çlirimtare e viteve ’70 e ’80 kishte një kurs kryesisht të drejtë i detyrohet në masë të madhe sugjerimeve që transmetonin përfaqësues e diplomatë të Shqipërisë si këshilla vëllazërore nga udhëheqja e Shqipërisë, madje, siç thoshin ata, “nga Enver Hoxha vetë”. E kemi borxh ta themi të vërtetën se për Lëvizjen çlirimtare këndej kufiri janë dëshmuar largpamëse dhe shpëtimtare këshillat që i dërgoheshin Lëvizjes për ta ndjekur rrugën e bashkimit të gjerë çlirimtar pa dallim klase, feje a bindjesh politike dhe për të mos lejuar politika e parulla sektariste dhe ideologjizëm të skajshëm, për të mos lejuar ngatërrimin e qëndrimit ndaj shovinizmit serbomadh me qëndrimin ndaj popullit serb dhe sidomos qytetarëve serbëve të Kosovës; për të mos lejuar ngutje e lojë me kryengritje të parakohshme dhe as forma anarkiste, terroriste e fokiste të luftës e organizimit; për të mos lejuar të bëhen përpjekje e shpenzime të panevojshme për armatim, pasi që është herët dhe kur kësaj t’i vijë koha, siç na thuhej: “Shqipëria ka mjaft armatim për vete dhe për vëllezërit...”. Ishin kryesisht këto armë që vite më vonë çliruan Kosovën.
Është padyshim edhe ndikimi i këshillave të tilla të mëhershme që ndihmoi ndërtimin e profilin e një Lëvizjeje politike dhe më vonë edhe të një Ushtrie Çlirimtare të tipit popullor, të rregullt, të përgjegjshme, paqedashëse dhe paqendërtuese, e cila jo vetëm nuk praktikon por i dënon format terroriste të luftës, dhe e cila jo vetëm nuk rrezikon komunitetet e tjera etnike dhe të drejtat e tyre, por, përkundrazi, i merr në mbrojtje dhe i mbron me trupin e saj.
Zonja e zotërinj,
Të vërtetën ia kemi borxh jo vetëm Enver Hoxhës, por edhe brezave që vijnë. Pavarësisht nga e vërteta, s’do mend ka edhe anën tjetër. Si çdo njëri tjetër, nuk do mend edhe Enver Hoxha ka mangësitë, lajthitjet dhe gabimet e tij, për të cilat ai do të fliste e do të shkruante vetë siç ka bërë në të kaluarën. Ai ka folur sa e sa herë në mënyrë vetëkritikë edhe për periudhën e luftës dhe marrëdhëniet me Jugosllavinë, ndërkaq duke folur për mbështetjen për Kosovën, ai theksonte: “Ne duhet ta pranojmë se për Kosovën nuk kemi bërë mjaft... Për Kosovën sado të bëjmë nuk është mjaft”.
I tillë ishte Enver ynë, dhe të tillë do ta kujtojë dhe nderojë gjithmonë Kosova.
Mënyra më e mirë, ndërkaq, për ta nderuar Enver Hoxhën, besoj do të ishte jo ndarja e përçarja dhe kthimi prapa, por uniteti dhe ecja përpara në përputhje me rrethanat e reja dhe me tendencat e zhvillimit historik. Në ditët e fundit të jetës së tij Enver Hoxha shkruante: “Ne me forcat tona do ta ndërtojmë unitetin e kombit shqiptar. Këtë detyrë të shenjtë na e kanë lënë amanet ta plotësojmë të parët tanë. Në mos arriftë dot brezi ynë që ta plotësojë atë, duhet ta përgatisim fushën që djemtë dhe vajzat tona ta kryejnë këtë detyrë të shenjtë ndaj mëmës sonë të dashur Shqipëri”.
Përvjetorët e tjerë do ta ndriçojnë edhe më mirë të vërtetën për veprën madhore të Enver Hoxhës për Kosovën dhe gjithë kombin. Do ta gjejnë të botuar gjithë veprën e tij për Kosovën. Brezat që vijnë do ta njohin edhe më mirë Enverin dhe do të vazhdojnë t’i shprehin nderim e falënderim Enver Hoxhës, për veprën kolosale dhe kujdesin atëror për Kosovën dhe kauzën e saj.
MEHMET BISLIMI: ENVER HOXHA ISHTE UDHËHEQËS I MADH I POPULLIT SHQIPTAR
Personalitetet e shquara të kombit tonë si Enver Hoxha, përsëriten rrallë në historinë e një populli. Misioni i tij i madh për çlirimin e atdheut dhe zhvillimin e tij, pas luftës që i priu vendit të shqipeve për më se dyzetë vite me radhë, dha pa dyshim edhe rezultatet e tija në zhvillimin dhe përparimin e shqiptarëve në shumë fusha të jetës, në shkollimin dhe ngritjen e vetëdijes sonë kombëtare, në krijimin dhe favorizimin e botës femërore në të gjitha frontet e jetës, në bërjen dhe forcimin e ushtrisë dhe policisë shqiptare, në zhvillimin e industrisë dhe prodhimtarisë bujqësore, në elektrifikimin e gjithë vendit, madje edhe të zonave më të thella malore, në krijimin e ligjit dhe të stabilitetit në vend, në bërjen e Shqipërisë shtet i çliruar me forcat e veta, shtet i cili për aq vite luajti rolin e politikës së fuqishme në rajon, shtet i cili ishte digë e pa kalueshme për të gjitha shtetet grabitqare në rajon.
Enver Hoxha, biri i thjeshtë i popullit, vizionar i kohës dhe i vendosur, ushtar, komandant e strateg, popullit shqiptar i priu në çastet më të rënda të historisë, kur vendoseshin fatet e kombeve, kur vendin dhe më gjerë i synoi dhe i mbuloi egërsia dhe errësira fashiste. Ai, qysh në rini e ndjeu peshën e tragjedisë së bashku me popullin tonë. Prandaj, tërë qenien ia përkushtoi çështjes kombëtare. Enver Hoxha e kishte të qartë se mbrojtja e trojeve shqiptare dhe mbrojtja e kombit, kërkonin rrugën e vetme, luftën çlirimtare.
Askush nuk mund ta harrojë faktin historik, që ai udhëhoqi popullin shqiptar në epopenë e madhe të Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare. Populli shqiptar, partizanët legjendarë, të udhëhequr nga idealet e lirisë, në krye me Komandantin Legjendar, Enver Hoxha, luftuan kundër dy ushtrive më të fuqishme, Italisë së atëhershme fashiste dhe të asaj naziste gjermane.
Në betejat e mëdha të luftës së armatosur, komisari dhe komandanti legjendar i UNÇSH-së, Enver Hoxha konceptoi dhe zgjodhi me sukses të gjitha detyrat e mëdha e të ndërlikuara të strategjisë dhe të taktikës së luftës partizane.
Në kohën kur Shqipëria ndodhej në udhëkryq të historisë, kur nuk ishte e lehtë që të gjendej rruga drejt fitores, kur Shqipëria ishte e varfër dhe e pushtuar, vetëm udhëheqësit e vendosur si ai, me bindje të patundshme në fitoren përfundimtare, mund të merrnin mbi vete një përgjegjësi të madhe historike, për të udhëhequr masat popullore në luftë për lirinë e atdheut. Me mijëra shqiptarë atdhetarë nga mbarë viset shqiptare, të gatshëm të bënin çdo lloj flijimi për çështjen kombëtare, iu përgjigjen thirrjes së tij dhe zërit të atdheut.
Ideatori dhe organizatori i Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare, Enver Hoxha, i vendosur me idealet e pastra të lirisë për pavarësi, përparim e bashkim kombëtar, ai vazhdoi këtë rrugë pa kompromis deri sa një ditë u shua edhe jeta e tij po me këto ideale në shpirt e zemër. Ai në njërën nga festivalet kombëtare, kishte përqafuar Dervish Shaqen, këngëtarin e madh nga Kosova, duke i thënë atij:”Dervish, kur të përqafoj yt, më duket se po përqafoj tërë Kosovën!”...
Qysh në aksionet e para, Enver Hoxha, dëshmoi se vetëm një ushtri nacionalçlirimtare e fortë mund të arrinte të realizonte detyra strategjike, të çlironte gjithë vendin me forcat e veta dhe mandej të mbronte fitoret e arritura, lirinë dhe pavarësinë e Shqipërisë së re demokratike popullore, me synim që të bënte edhe bashkimin e popullit shqiptar të gllabëruar nga shteti Jugosllav, që ishte edhe në marrëveshje, por që Jugosllavia e Titos si gjithmonë, tradhtoi interesat e popujve tjerë që pas fitores mbi fashizmin popujt të jetojnë të lirë në shtetin e tyre.
Në rastet e luftës, Enver Hoxha nënvizonte: "Vetëm me forcën, vullnetin, trimërinë tonë, vetëm me bashkimin e çeliktë, që karakterizon popullin tonë përpara do të përballojmë çdo rrezik, dhe vetëm me luftën e ashpër e të pandërprerë do ta fitojmë lirinë, do ta çlirojmë dhe ndërtojmë atdheun tonë të shtrenjtë".
Enver Hoxha, me cilësinë e komisarit politik të UNÇSH-së dhe më pas si Komandant i përgjithshëm i saj, asnjëherë nuk lejoi që Ushtria Shqiptare Nacionalçlirimtare të vihej në vartësi të të tjerëve. "Ne, - theksonte Enver Hoxha, - nuk pranojmë dhe nuk marrim urdhra nga kurrkush për të çliruar atdheun nga pushtuesit dhe tradhtarët. Shqipëria është atdheu ynë dhe populli është dalzotësi i saj".
Atë e çmuan dhe vlerësuan lartë edhe kundërshtarët e tij. Trimërinë dhe mençurinë ia patën zili dhe e treguan disa herë brenda dhe jashtë Shqipërisë para luftëtarëve e strategëve të kohës. Ai dinte të luftonte, të frymëzonte, të shkruante. Gjatë dhe pas luftës qe njëri nga më të përgatiturit, prandaj edhe e fitoi luftën, edhe e mbrojti fitoren dhe e la atdheun të pavarur dhe popullin me një krenari të panjohur më parë. Mendja dhe pena e Enver Hoxhës na kanë dhënë këtë mesazh: "Një popull të bashkuar e të vendosur për luftë, asgjë nuk mund ta tremb dhe ta shkatërrojë". Ky është një vlerësim politik me cilësi të jashtëzakonshme historike dhe aktuale.
Enver Hoxha dha porosinë edhe për çështjen e pazgjidhur të Kosovës dhe mbarë viseve të pushtuar nga sllavët e jugut. "Vëllezërit tanë në Kosovë, thotë Enver Hoxha, duhet ta kenë parasysh se lufta nuk bëhet vetëm. Ata duhet të përpiqen të grumbullojnë rreth vetes të gjithë botën demokratike e liridashëse, pa dyshim edhe elementët, që urrejnë titizmin, pavarësisht nga bindjet e tyre ideologjike që kanë". Gjatë luftës Antifashiste u bëhej thirrje të gjithë popujve që të luftonin dhe pas çlirimit të jetonin të lirë në trojet e tyre. Kësaj thirrje dhe lufte iu përgjigj populli i pushtuar shqiptar me sinqeritet duke dhënë ndihmë të çmueshme në fitoren kundër fashizmit.
Pas përfundimit të luftës, sllavët e jugut jo vetëm që nuk ua mundësuan këtë të drejtë shqiptarëve, por u bënë plane për të rrezikuar edhe pavarësinë e shtetit shqiptar. Historitë e popujve liridashës shënuan trimërinë dhe besnikërinë shqiptare, në njërën anë, dhe tradhtinë sllave, në anën tjetër. Të vërtetën nuk mund ta shlyejë as historia e këtyre pushtuesve. Vetë kjo histori pohon se nënshtrimi i Kosovës në dimrin e vitit 1944-45 u krye me një egërsi të paparë. Në nëntor të vitit 1944 cinizmi dhe tërbimi sllav mori hov edhe kundër shqiptarëve nën "Maqedoni". Me urdhër të Rankoviqit dhe Vukmanoviq Tempos u masakruan, pushkatuan, burgosën e u zhdukën me mijëra shqiptarë.
Enver Hoxha projektoi dhe ndërtoi Shqipërinë e re, Shqipërinë e popullit. Ai u vu në ballë të luftës e të përpjekjeve të popullit për të bërë realitet aspiratat më të guximshme të të gjithë brezave shqiptarë. Për më së 40 vjet, Ai e çoi përpara Atdheun, Shqipërinë, në industrializimin e vendit, në modernizimin e industrisë, zhvillimin e arsimit dhe të kulturës, artit e shkencës shqiptare. Mbrojtja e atdheut, gjithashtu ishte vepër e Tij. Figura e Enver Hoxhës përfaqëson besnikërinë dhe bukurinë e virtyteve njerëzore. Ai gëzohej si për vënien në përdorim të një kombinati gjigant, ashtu edhe për lindjen e një fëmije në truallin shqiptar, si për prodhimin e elektrikut, ashtu edhe të prodhimit në fushat e ndryshme, ashtu edhe për daljen e një libri të ri, ose të një kënge të re.
Është edhe një veti e veçantë e Enver Hoxhës: Sa herë që shfaqej rreziku, ishte vetë ai që largonte retë e zeza dhe ngrinte popullin në këmbë. E mbushte atë plot besim e optimizëm. Ai nuk lindi burrë shteti, por dashuria për popullin dhe atdheun e bëri të tillë. Ai nuk bëri shkollë diplomatike, por detyrat ndaj Shqipërisë dhe kombit shqiptar e bënë të tillë. Shkollën e organizimit dhe të drejtimit të shtetit e kreu në aksionet e luftës partizane për lirinë e atdheut dhe në betejat e mëdha për ndërtimin e Shqipërisë. Edhe ne sot duhet të mos trembemi nga vështirësitë, siç nuk trembej Enver Hoxha, të marrim guximin si ai, të orientohemi e të bëjmë përpjekje të pandërprera që ta çlirojmë pjesën e robëruar të atdheut, ta ribashkojmë Shqipërinë...
Enver Hoxha ishte udhëheqës i Shqipërisë për më së 45 vite, që nga mbarimi i Luftës së Dytë Botërore deri në vdekje e tij më 11 prill të vitit 1985, në cilësinë e Sekretarit të Parë të Partisë së Punës së Shqipërisë. Ka mbajtur postin e Ministrit të mbrojtjes në vitet 1944-1953, të Ministrit të punëve të jashtme në vitet 1946-1953 dhe të Kryeministrit në vitet 1946 – 1954.
Enver Hoxha u lind më 16 Tetor 1908 në lagjen "Palorto", Gjirokastër, në një familje bujare të një nëpunësi që për shumë vite kishte emigruar në Amerikë. Mësimet e para i mori në Gjirokastër, pastaj vijoi studimet në Liceun e Korçës. Në vitin 1930 shkoi të studionte, me një bursë shtetërore, në Fakultetin e Shkencave Shoqërore në Montpelje të Francës, por shumë shpejt e la atë drejtim. Pas një viti në Fakultetin e Biologjisë ai shkoi në Paris ku kërkoi të studionte në Fakultetin e Filozofisë. Në Nëntor të 1933, la Parisin për të punuar si sekretar në Konsullatën Shqiptare në Bruksel. Aty filloi studimet universitare në Fakultetin e Jurisprudencës dhe vazhdoi me korrespondencë studimet e filluara në Paris. Për shkaqe politike u pushua nga puna dhe në vitin 1936 u kthye në Shqipëri.
Enver Hoxha më 1936 u njoh me Ali Kelmendin. Më pas hyri në Grupin Komunist të Korçës, dhe filloi të punojë si profesor në Liceun Francez të Korçës. Më 7 Prill 1939, me pushtimin e Shqipërisë nga Italia Fashiste u pushua nga puna si profesor në Liceun Francez për shkak se nuk pranoi të regjistrohej në partinë fashiste shqiptare. Nga Korça shkoi në Tiranë ku filloi të punoje si profesor në Gjimnazin Shtetëror, nga ku pas një kohe të shkurtër prapë u pushua nga puna. Me ndihmën e disa shokëve gjeti punë në një dyqan cigaresh ku u ndihmua nga bashkëmendimtarët e tij dhe krijuan Partinë Komuniste të Shqipërisë.
Me themelimin e PKSH më 8 Nëntor 1941, Enver Hoxha u zgjodh si anëtar i Komitetit Qendror Provizor. Pas përpjekjeve për formimin e Frontit Nacional-çlirimtar u dënua me vdekje, në mungesë nga gjykata fashiste. Në Mars 1943, në konferencën e parë të Partisë Komuniste të Shqipërisë u zgjodh Sekretar i përgjithshëm i Partisë. Këtë funksion e mbajti deri në vdekje.
Posa mori pushtetin, Enver Hoxha u përqendrua në një politikë të edukimit të popullatës dhe të zhvillimit ekonomik të Shqipërisë në të gjitha drejtimet për aq sa kishte arritur, dhe për aq sa e kishin lejuar rrethanat politike në kohë dhe hapësirë.
Veprat kryesore:
- Kosova është Shqipëri
- Kur lindi Partia
- Kur u hodhën themelet e Shqipërisë së re
- Me Stalinin
- Hrushqovianët
- Titistët
- Për shokët e mi pionierë
- Vite të rinisë.
- Vite të vegjëlisë dhe shumë vepra të tjera etj.
Regullat e Postimit
Krijoni Kontakt