A mos i kemi harruar ?!

[burbuqe1]

A mos i kemi harruar?!

Autobusi kishte edhe ca minuta për t’u nisur. "A është kjo ulëse e lirë?" - mu drejtua një zë i thellë gruaje. "Po" - iu përgjigja. Ishte një plakë e mbajtur, me një shami të bardhë të lidhur mbrapa, rrudhat i flisnin shumë në fytyrën e saj të ëmbël. Sytë e përlotur i fshihnin dhimbjen që kishte kaluar... Isha duke lexuar një libër sa për të thyer monotoninë. Vëreja kërshërinë e saj dhe nevojën për t’i folur dikujt. E mbylla librin dhe me zë te ulët e pyeta se ku shkonte. "Ehh !... mori frymë thellë. Do të shkoj të vizitoj djalin në spital, ka pësuar një aksident. Mjekët kanë përmendur se më ka lindur për së dyti". "Mirë që e paska ruajtur Zoti" - i thashë unë. "Po elhamdulilah, mirë që nuk më shkoi edhe ky. Në luftë ma rrëmbyen djalin nga duart, mendja nuk del nga sprovat", vazhdoi plaka. "Pak hapa para nesh bombardohet konvoji i njerëzve në kolonë nga NATO –ja". I mbylli sytë, sikur iu përfytyrua e tërë ngjarja dhe prapë me një frymëmarrje të thellë vazhdoi. "Njëzet e shtatë anëtarëve të familjes së burrit u kam mbledhur me këto duar tërë pjesët e shkapërderdhura dhe i kam varrosur krejt me duart e mia. Të gjitha këto i kam përjetuar, po mendtë kishin rrënjë. Para kësaj kam pritë në shtëpinë time mjaft njerëz të fshatrave të ndryshme. Iu kam gatuar bukë, larë rrobet ushtarëve të lirisë, iu kam dërguar ushqim deri afër që të mos rrezikohet jeta e tyre. Tani kam dëshirë t’i takojë të gjithë" -flet e mallëngjyer. "I kam shikuar si djemtë e mi... Ehh!!...", u mbush frymë dhe sytë e tradhtuan, filloi të lotonte. "Tani – belbëzoi ajo - tani kam nipin jetim. Kur i mbushi 2 vjet i vdiq edhe e ëma. E kam rritur me lot, zemra më qan për të, sa krejt dhimbja më peshon ky djalë. Nuk janë bërë ende dy vjet kur m’i kthyen eshtrat e djalit, edhe një sprovë tjetër. Po mirë, prapë mbasi ia di varrin - ngushëllohej ajo. Nipi nuk ishte në dijeni deri atëherë, përveç thashethemeve që ka rastisë t’i dëgjojë. Shfrytëzova rastin edhe e ula pranë. Shpirti i nënës, e di pse qan gjyshja?" "Gjyshja?!" - pyet djali i habitur. Deri vonë ishte mësuar të dëgjonte fjalën nënë. Djali i shtangur priste se çka do t’i thuhej. "Babanë ta kanë rrëmbyer gjatë luftës, tani ia sollën eshtrat", mezi i nxjerrja fjalët nga goja. "E nëna të ka vdekur kur ti i kishe dy vjet. Të kujtohet ai varri që shkonin shpesh dhe i linim lule? Është varri i nënës tënde që të ka lindur e rritur, deri sa i mbushe dy vjet" - fliste plaka. "E unë jam gjyshja jote". Zemra sa nuk më çahej nga dhimbja, më pikonte helm, tani edhe më shumë për jetimin.

U mundova ta ngushëlloja gruan plakë, por lotët nuk më linin të flisja edhe gjatë. Mblodha forcat dhe i tregova për gjyshen time që ishte sprovuar me humbjen e djalit në luftë, të cilin nuk e kishte parë 14 vite më parë, e veç një kohë të shkurtër i bie të rrijë me të. Ajo është shembulli më i mirë i durimit. "Të All-llahut jemi dhe tek All-llahu do te kthehemi", ishin fjalët që përmbyllnin dhimbjen e saj...

Ishte një udhëtim i përlotur, më bëri të kujtoj shumëçka.
A mos i harruam njerëzit që më së shumti i dhuruan Kosovës?! A mos kemi harruar se çka përjetuam!?
A mos i kemi harruar jetimët e mbetur?! A mos harruam t’iu falim një buzëqeshje, një përkëdhelje kokës së tyre, një copëz bukë të ngrohtë, një kulm mbi kokë...


p.s. Ti kujtojmë me sa mundësi që kemi, të sensibilizohemi dhe të kujdesemi qe të përjetojnë të gjithë çaste gëzimi qoftë edhe me dhurata simbolike, sidomos tani kur festa e Bajramit është shume afër.

[Drini_i_Zi]

eh Burbuqe , perjetuam gjera shum te renda , 100 vite te mbushura me te panjohura , me lloj lloj tragjedi , zhdukeshin familjet , ngelnin femijet pa prinder e prinderit pa femij , humben njerzit gjith pasurin , gjith ate qe kishin krijuar me vite , shum vajza u poshteruan , por them vetem besimi i fort i mbajti gjall kto njerez dhe ja po qe se viziton Kosoven , Luginen e Presheves ose Iliriden , sdo te verejsh se ka patur luftra aq te pergjakshme , ndonse secilin qe ta njoftojsh ka per te treguar storjen e tij te dhimbshme , secili e mban brenda at qe ka perjetuar , ne shum vende te botes pas luftes paraqiten dukuri te pas luftes , zakonisht numer i madh i vetvrasjeve , ne Kosov shum pak kishte vetvarsje si pasoj e traumave te luftes ose tragjedive qe kan psuar edhe kjo tregon per besimit e tyre dhe durimin qe kan.

2:153.
O ju që keni besuar, kërkoni ndihmë me durim e me të falur, se vërtetë All-llahu është me durimtarët.

3:200.
O ju besimtarë, bëni durim, bëhuni të qëndrueshëm kundër armikut, rrini të përgaditur dhe, që të shpëtoni, ruajuni dënimit të All-llahut.

7:128.
Popullit të vet Musai i tha: "Kërkoni ndihmë prej All-llahut dhe kini durim. S'ka dyshim se toka është e All-llahut, ia lë në trashëgim atij që nga robët e tij, e ardhmja e lumtur është për të devotshmit.

16:127.
Pra, të jesh i durueshëm! Durimi yt është vetëm me ndihmën e All-llahut. Ti mos u pikëllo për ata, as mos u brengos për dredhitë që bëjnë ata!

3:146.
E sa pejgamberë pati që së bashku me të luftuan turma të mëdha besimtarësh dhe për atë që i goditi në rrugën e All-llahut, ata nuk u dobësuan dhe nuk u përulën. All-llahu i do durimtarët.

Durim te kemi dhe te bejm pun te mira , mos ta harrojm Allahun e keshtu inshallah do te jemi nga banoret e Xhenetit , bashk me kto nana qe kan perjetu kaq dhimbje e me gjith deshmoret e besimtaret inshallah te jemi banor te Xhenetit.

[tmk]

Natyrisht se te gjithe ata qe bene pune te mira do te shperblehen nga Allahu i madherishem sepse ,,te Allahut jemi dhe tek Ai do te shkojme"