Kurban Bjarami?

[toni77_toni]

Ç’ka rreth Abrahamit, cili ishte djali qe Abrahami ia ofroi Zotit si fljim mbi alter?

Është e rëndësishme para se të fillojmë në këtë artikull të theksojmë diçka shumë të rendësishme, të themi që Kur’ani edhe pse mund te jetë një libër I mirë per dikënd, I deshirueshem, i vlefshëm në vetvete, ai përmban shumë mësime qe sjellin vetem ngatrresa dhe paqartesi në jeten e njeriuit.

Secilli shkrim duhet të analizohen shumë mire para qe ta marrim mesazhin e atij shkrimi - mësimi, kjo edhe më shumë nëse pretendohet se janë shkrime te shenjta. Për ne si të krishterë është e rëndësishme që ti konsiderojmë me kujdes mësimet dhe thëniet e Kuranit. Aty gjenden shumë pohime të cilat pos qe nuk mund te vlersohen shkrime te frymezuara nga Zoti, siç është thënë edhe më pare, ato bien në kundërshtim me Biblën dhe mësimet e saj themelore edhe pse dikush mund te mendoj se ngjasojnë njëra me tjeteren.

Kjo qe do të shpjegohet ne këtë artikull, është ngatërresë e shkaktuar nga Kur’ani dhe që vertetë ka paraqitur konfuzion për komunitetin mysliman dhe ngatërresa të mëdha në mes të myslimanëve, hebrenjve dhe të krishterëve.


Besimi Islam:
Muslimanët kremtojnë këtë festë te ashtuquajtur ne gjuhen popullore; “Kurban Bajram”. Kjo festë ndodh gjatë pelegrinazhit vjetor në Mekë. Në këtë festë sakrifikohet një kafshë për të përkujtuar kohën kur Abrahami ofroi birin e tij Ismaelin, jo Isakun. Thuhet Ismailin edhe pse Kurani nuk e thotë ashtu, Kurani nuk e deshmon se ishte Ismaili. Kjo thënje nuk mund të argumentohet. Kurani nuk shpjegon se cili është I biri qe Abrahami deshti ta flijoj, pra, nuk thotë se kush ishte biri. Edhe pse muslimanët gjithmonë e thonë se “ne njekim fenë e udhëzuar nga Kurani”, ky rast e hedhë poshtë at pohim sepse ata thonë per Ismailin një gjë qe Kurani kurr nuk e thotë!
Rezultati i mësimeve të paqarta të Kuranit është se myslimanët e mohojonë mësimin e qartë dhe të vertetë të Biblës dhe në vend të kësaj, ata mendojnë që ishte Ismaeli edhe pse nuk ka dëshmi për këtë nga Kurani!


Besimi I Krishterë:
Shkrimet dhe tradita e krishtere mëson qartë që biri të cilin Abrahami e sakrifikoi ishte Isaku. Besimi I Krishter ka te drejt pasi qe kjo është e shenura në Beslidhjen e Vjeter dhe ne Beslidjen e Re.


Shkrimet islamike:

Safat, Sure 37; 99 - 109
Ai tha: “Unë po shkoj aty ku më urdhëroi Zoti im, e Ai më udhëzon!” Zoti im, më dhuro mua (një fëmijë) prej të mirëve! Ne e gëzuam atë me një djalë që do të jetë i butë (i sjellshëm). Dhe kur arriti ai (djali) që së bashku me të (me Ibrahimin) të angazhohet në punë, ai (Ibrahimi) tha: “O djali im, unë kam parë (jam urdhëruar) në ëndërr të të pres ty. Shiko pra, çka mendon ti?” Ai tha: “O babai im, punoje atë që urdhërohesh, e ti do të më gjesh mua, nëse do All-llahu, prej të durueshmëve!” E kur ata të dy iu dorëzuan urdhrit të Zotit dhe e përmbysi atë në fytyrë (në ballë). Ne e thirrëm atë: “O Ibrahim!” Ti tashmë e zbatove ëndrrën! Ne kështu i shpërblejmë të mirët! Vërtet, kjo ishte sprovë e qartë. Ne e shpaguam atë me një të therur (kurban) të rëndësishëm. Dhe ndaj tij Ne lamë përkujtim të mirë ndër popujt e ardhshëm. Selam (shpëtim e paqe) pastë Ibrahimi!

Siq lexuam pra dhe mund ta konfirmoni se Kurani nuk shenon emrin e saktë e të birit te Abrahamit, pra, mëqenëse identiteti i birit të Abrahamit nuk përmendet kjo ka çuar tek shumë tipe konfuzioni për komunitetin mysliman. Pos asaj kjo na bënë të dyshojmë edhe më shumë në shkrimet kuranore si një liber e pa qartë dhe qe sjellë konflikte dhe konfuzione në mes të popujve.

Me këtë Kurani ka çuar ne ngatërresa të mëdha dhe mospajtime afatgjate në mes të myslimanëve, hebrenjve dhe të krishterëve.


Shkrimet e krishtera:
Mbas këtyre gjërave Hyji e vuri në provë Abrahamin dhe i tha: "Abraham!" Ai u përgjegj: "Ja ku jam". Dhe HYji tha: "Merr tani birin tënd, birin tënd të vetëm, atë që ti do, Isakun, shko në vendin e Moriahve dhe sakrifikoje në një nga malet që do të të tregoj". Kështu Abrahami u ngrit herët në mëngjes, i vuri samarin gomarit, mori me vete dy shërbyes dhe të birin Isak ... Kështu arritën në vendin që Zoti i kishte treguar dhe atje Abrahami ndërtoi altarin dhe sistemoi drutë; pastaj e lidhi Isakun, birin e tij, dhe e vendosi mbi altar sipër druve. Pastaj Abrahami shtriu dorën dhe mori thikën për të vrarë të birin. Por Engjëlli i Zotit thirri nga qielli dhe i tha: "Abraham, Abraham!". Ai u përgjegj: "Ja ku jam". Engjëlli i tha: "Mos e zgjat dorën kundër djalit dhe mos i bëj asnjë të keqe. Tani e di mirë që ti i trembesh Hyjit, se nuk më ke refuzuar birin tënd, të vetmin bir që ke". (Zanafilla 22; 1-12)

Pjesa tjetër e Biblës mëson qartë që Isaku ishte biri që Abrahami flijoi si sakrificë:

Me anë të besimit Abrahami, pasi u vu në provë, ofroi Isakun dhe ai që kishte pritur premtimet ofroi birin e tij të vetëm. (Hebrenjve 11; 17)

Abrahami, ati ynë, a nuk u shfajësua me anë të veprave, kur e ofroi birin e vet, Isakun, mbi altar? (Jakobi 2; 21)


Bibla meriton të besohet, Bibla mëson shumë qartë se Abrahami ishte urdhëruar të ofronte birin e tij Isakun si fljim Zotit. Bibla meson se Abrahami me anë të besimit dhe dashurisë, pasi u vu në provë, ofroi djalin - Isakun mbi alter per ta flijuar. Bibla meson se Abrahami kishte shumë vite qe kishte pritur lindjen e Isakut, dhe ai, edhe pse e kishte pritur premtimet dhe qe Isaku ishte djal I premtuar, ai e ofroi birin e tij të vetëm Hyjit si fli kështu qe kjo I pelqej Zoti dhe e ngriti Abarhamin si person qe “i trembesh Hyjit’, spse nuk e ka refuzuar as sakrificen e të vetmin bir që kishte.

Ngjarja e sakrifikimit të Abrahamit tregohet po ashtu edhe në Kuran, mirpor ngjarja nuk është shumë e qartë. Veçanërisht, ajo qe është më e rendesishme, identiteti i birit nuk theksohet në mënyrë eksplicite dhe kjo e bënë të pa vertetë at tregim te ngjarjes. Është një dallim I madh dhe shumë I rendesishem ne këtë rast dhe ato bien në kundërshtim me Biblën, me të krishter dhe mësimet e saj themelore.

[Sayan2003]

, shko në vendin e Moriahve dhe sakrifikoje në një nga malet që do të të tregoj". (Zanafilla 22; 1-12) [/I]

Akoma nuk u ngope ti me argumente por prape po i hap pune vetes? A nuk e kupton qe sa me teper vazhdon aq me teper e zhyt veten dhe fene tende ne kontradikta.

Hajde te analizojme nje detaj te vogel ne ate qe shkruhet ne Bibel.

Ne anglisht mali qe citon ti me lart quhet Moriah qe ne Muslimanet i themi Merwah e qe eshte ne Meke vend ku Ibrahimi do sakrifikonte djalin e tij Ismailin.

Nderkohe qe te Krishteret dhe Hebrenjte spekullojne dhe debatojne akoma per vendin se ku eshte mali Moriah ne Muslimanet ju japim versionin e qarte qe mos u lodhni kot por e keni ne Meke.

Edhe njehere MORIAH = MERWAH

[toni77_toni]

Akoma nuk u ngope ti me argumente

Problemi nuk eshte tek te krishterët por problemi eshte tek ju sepse po u mungon shkrimi, per te saten her e perserita dhe sjella me dhjetra shkrime keshtu qe po shoh se ju po ikni realitetit.
Mos u merr me emertime territoriale sepse territoret jane ndryshuar emrat dhe ....me dhjetra her. Pos asaj, tjetra qe nuk mund te quhet si deshmi eshte se psh ne shqiptarët e ksihim vend - territor tonin deri ne Nishë por sot ai territor eshte territor i serbise, Tivari ishte i shqiptarëve sot ai eshte territor i Malit te Zi,... etj...por kjo nuk do te thote se nuk ishte territor i shqiptareve dikur, keshtu qe mos u merr ma me ato sepse territoret jane ndryshuar emrat dhe territoret sa e sa her pasi ne sot jemi me mijëra vite pas kesaj ngjarje, por ti merru me shkrimin KURANOR i cili eshte per ty e vetmja deshmi - respektivisht ket shkrim qe e postova per te saten her, na thuaj cfar argumenti mund te thirresh deri sa nuk eshte e shkruar askund tektsutualisht - ne ngjarjen qe tregohet, askund nuk eshte e shkruar emri i Ismailit, atëher ku bazohesh ti? PO - ti bazohesh ne deshira dhe asgje ma shume... prandaj deri sa mendon te dehsmosh - ty te mungon kjo, lexoje vet:

Safat, Sure 37; 99 - 109
Ai tha: “Unë po shkoj aty ku më urdhëroi Zoti im, e Ai më udhëzon!” Zoti im, më dhuro mua (një fëmijë) prej të mirëve! Ne e gëzuam atë me një djalë që do të jetë i butë (i sjellshëm). Dhe kur arriti ai (djali) që së bashku me të (me Ibrahimin) të angazhohet në punë, ai (Ibrahimi) tha: “O djali im, unë kam parë (jam urdhëruar) në ëndërr të të pres ty. Shiko pra, çka mendon ti?” Ai tha: “O babai im, punoje atë që urdhërohesh, e ti do të më gjesh mua, nëse do All-llahu, prej të durueshmëve!” E kur ata të dy iu dorëzuan urdhrit të Zotit dhe e përmbysi atë në fytyrë (në ballë). Ne e thirrëm atë: “O Ibrahim!” Ti tashmë e zbatove ëndrrën! Ne kështu i shpërblejmë të mirët! Vërtet, kjo ishte sprovë e qartë. Ne e shpaguam atë me një të therur (kurban) të rëndësishëm. Dhe ndaj tij Ne lamë përkujtim të mirë ndër popujt e ardhshëm. Selam (shpëtim e paqe) pastë Ibrahimi!

[klajdi wolf]

Ç’ka rreth Abrahamit, cili ishte djali qe Abrahami ia ofroi Zotit si fljim mbi alter?

Është e rëndësishme para se të fillojmë në këtë artikull të theksojmë diçka shumë të rendësishme, të themi që Kur’ani edhe pse mund te jetë një libër I mirë per dikënd, I deshirueshem, i vlefshëm në vetvete, ai përmban shumë mësime qe sjellin vetem ngatrresa dhe paqartesi në jeten e njeriuit.

Secilli shkrim duhet të analizohen shumë mire para qe ta marrim mesazhin e atij shkrimi - mësimi, kjo edhe më shumë nëse pretendohet se janë shkrime te shenjta. Për ne si të krishterë është e rëndësishme që ti konsiderojmë me kujdes mësimet dhe thëniet e Kuranit. Aty gjenden shumë pohime të cilat pos qe nuk mund te vlersohen shkrime te frymezuara nga Zoti, siç është thënë edhe më pare, ato bien në kundërshtim me Biblën dhe mësimet e saj themelore edhe pse dikush mund te mendoj se ngjasojnë njëra me tjeteren.

Kjo qe do të shpjegohet ne këtë artikull, është ngatërresë e shkaktuar nga Kur’ani dhe që vertetë ka paraqitur konfuzion për komunitetin mysliman dhe ngatërresa të mëdha në mes të myslimanëve, hebrenjve dhe të krishterëve.


Besimi Islam:
Muslimanët kremtojnë këtë festë te ashtuquajtur ne gjuhen popullore; “Kurban Bajram”. Kjo festë ndodh gjatë pelegrinazhit vjetor në Mekë. Në këtë festë sakrifikohet një kafshë për të përkujtuar kohën kur Abrahami ofroi birin e tij Ismaelin, jo Isakun. Thuhet Ismailin edhe pse Kurani nuk e thotë ashtu, Kurani nuk e deshmon se ishte Ismaili. Kjo thënje nuk mund të argumentohet. Kurani nuk shpjegon se cili është I biri qe Abrahami deshti ta flijoj, pra, nuk thotë se kush ishte biri. Edhe pse muslimanët gjithmonë e thonë se “ne njekim fenë e udhëzuar nga Kurani”, ky rast e hedhë poshtë at pohim sepse ata thonë per Ismailin një gjë qe Kurani kurr nuk e thotë!
Rezultati i mësimeve të paqarta të Kuranit është se myslimanët e mohojonë mësimin e qartë dhe të vertetë të Biblës dhe në vend të kësaj, ata mendojnë që ishte Ismaeli edhe pse nuk ka dëshmi për këtë nga Kurani!


Besimi I Krishterë:
Shkrimet dhe tradita e krishtere mëson qartë që biri të cilin Abrahami e sakrifikoi ishte Isaku. Besimi I Krishter ka te drejt pasi qe kjo është e shenura në Beslidhjen e Vjeter dhe ne Beslidjen e Re.


Shkrimet islamike:

Safat, Sure 37; 99 - 109
Ai tha: “Unë po shkoj aty ku më urdhëroi Zoti im, e Ai më udhëzon!” Zoti im, më dhuro mua (një fëmijë) prej të mirëve! Ne e gëzuam atë me një djalë që do të jetë i butë (i sjellshëm). Dhe kur arriti ai (djali) që së bashku me të (me Ibrahimin) të angazhohet në punë, ai (Ibrahimi) tha: “O djali im, unë kam parë (jam urdhëruar) në ëndërr të të pres ty. Shiko pra, çka mendon ti?” Ai tha: “O babai im, punoje atë që urdhërohesh, e ti do të më gjesh mua, nëse do All-llahu, prej të durueshmëve!” E kur ata të dy iu dorëzuan urdhrit të Zotit dhe e përmbysi atë në fytyrë (në ballë). Ne e thirrëm atë: “O Ibrahim!” Ti tashmë e zbatove ëndrrën! Ne kështu i shpërblejmë të mirët! Vërtet, kjo ishte sprovë e qartë. Ne e shpaguam atë me një të therur (kurban) të rëndësishëm. Dhe ndaj tij Ne lamë përkujtim të mirë ndër popujt e ardhshëm. Selam (shpëtim e paqe) pastë Ibrahimi!

Siq lexuam pra dhe mund ta konfirmoni se Kurani nuk shenon emrin e saktë e të birit te Abrahamit, pra, mëqenëse identiteti i birit të Abrahamit nuk përmendet kjo ka çuar tek shumë tipe konfuzioni për komunitetin mysliman. Pos asaj kjo na bënë të dyshojmë edhe më shumë në shkrimet kuranore si një liber e pa qartë dhe qe sjellë konflikte dhe konfuzione në mes të popujve.

Me këtë Kurani ka çuar ne ngatërresa të mëdha dhe mospajtime afatgjate në mes të myslimanëve, hebrenjve dhe të krishterëve.


Shkrimet e krishtera:
Mbas këtyre gjërave Hyji e vuri në provë Abrahamin dhe i tha: "Abraham!" Ai u përgjegj: "Ja ku jam". Dhe HYji tha: "Merr tani birin tënd, birin tënd të vetëm, atë që ti do, Isakun, shko në vendin e Moriahve dhe sakrifikoje në një nga malet që do të të tregoj". Kështu Abrahami u ngrit herët në mëngjes, i vuri samarin gomarit, mori me vete dy shërbyes dhe të birin Isak ... Kështu arritën në vendin që Zoti i kishte treguar dhe atje Abrahami ndërtoi altarin dhe sistemoi drutë; pastaj e lidhi Isakun, birin e tij, dhe e vendosi mbi altar sipër druve. Pastaj Abrahami shtriu dorën dhe mori thikën për të vrarë të birin. Por Engjëlli i Zotit thirri nga qielli dhe i tha: "Abraham, Abraham!". Ai u përgjegj: "Ja ku jam". Engjëlli i tha: "Mos e zgjat dorën kundër djalit dhe mos i bëj asnjë të keqe. Tani e di mirë që ti i trembesh Hyjit, se nuk më ke refuzuar birin tënd, të vetmin bir që ke". (Zanafilla 22; 1-12)

Pjesa tjetër e Biblës mëson qartë që Isaku ishte biri që Abrahami flijoi si sakrificë:

Me anë të besimit Abrahami, pasi u vu në provë, ofroi Isakun dhe ai që kishte pritur premtimet ofroi birin e tij të vetëm. (Hebrenjve 11; 17)

Abrahami, ati ynë, a nuk u shfajësua me anë të veprave, kur e ofroi birin e vet, Isakun, mbi altar? (Jakobi 2; 21)


Bibla meriton të besohet, Bibla mëson shumë qartë se Abrahami ishte urdhëruar të ofronte birin e tij Isakun si fljim Zotit. Bibla meson se Abrahami me anë të besimit dhe dashurisë, pasi u vu në provë, ofroi djalin - Isakun mbi alter per ta flijuar. Bibla meson se Abrahami kishte shumë vite qe kishte pritur lindjen e Isakut, dhe ai, edhe pse e kishte pritur premtimet dhe qe Isaku ishte djal I premtuar, ai e ofroi birin e tij të vetëm Hyjit si fli kështu qe kjo I pelqej Zoti dhe e ngriti Abarhamin si person qe “i trembesh Hyjit’, spse nuk e ka refuzuar as sakrificen e të vetmin bir që kishte.

Ngjarja e sakrifikimit të Abrahamit tregohet po ashtu edhe në Kuran, mirpor ngjarja nuk është shumë e qartë. Veçanërisht, ajo qe është më e rendesishme, identiteti i birit nuk theksohet në mënyrë eksplicite dhe kjo e bënë të pa vertetë at tregim te ngjarjes. Është një dallim I madh dhe shumë I rendesishem ne këtë rast dhe ato bien në kundërshtim me Biblën, me të krishter dhe mësimet e saj themelore.

O toni nuk e kupton kaq kurani dhe bibla tregojne qe djali i madh i Abrahamit ishte Ismaeli.
Ne kuran e tregon qarte qe kishte 1 djale kur do ta sakrifikonte nuk i kishte lindur i dyti(pra kush ishte djali qe do ta sakrifikonte).

Profecia e paplotësuar:

(a)”Dhe ty dhe paraardhësve të tu pas teje(O Abraham),do t’u jap vendin ku ti banon si një I huajËRË VENDIN E KANAANËVE,(Palestinën),në pronësi për gjithnjë;dhe do të jem Perëndia I tyre.”ZANAFILLA 17:8

Gjithashtu ZANAFILLA13:15 dhe EKSODI 32:13.


(b)”Ai (Zoti I Plotfuqishëm) NUK I DHA kurrfarë trashëgimie (Abrahamit),AS EDHE VEND PËR TË VËNË NJË KËMBË.Por I premtoi (Zoti)t’ia japë për pronë atij…”VEPRAT E APOSTUJVE 7:5[/B]

“Do të keni neveri për çdo insekt me krahë që ecën me katër këmbë.”LEVITIKU 11:20.
Ke pare ndonje insekt me 4 kembe ti toni te gjithe e dine qe insektet kane 6 kembe.

[toni77_toni]

Akoma nuk u ngope ti me argumente

Ne anglisht mali qe citon ti me lart quhet Moriah qe ne Muslimanet i themi Merwah e qe eshte ne Meke vend ku Ibrahimi do sakrifikonte djalin e tij Ismailin.

Nderkohe qe te Krishteret dhe Hebrenjte spekullojne dhe debatojne akoma per vendin se ku eshte mali Moriah ne Muslimanet ju japim versionin e qarte qe mos u lodhni kot por e keni ne Meke.

Edhe njehere MORIAH = MERWAH

Meka

Myslimanët shpallin që “Meka është qendra e islamit dhe qendra e historisë”. Sipas Kuranit, “shenjtorja e parë e destinuar për njerëzit ishte ajo në Bakkah (ose Mekë), një vend i bekuar, një udhëheqje për njerëzit” (Sura 3:96). Në surën 6:92 dhe 42:5 ne gjejmë që Meka është “Nëna e gjithë vendbanimeve.”

Sipas traditës myslimane, Adami e vendosi gurin e zi atje në Qaben origjinale, ndërkohë që sipas Kuranit ishte Abrahami dhe Ismaeli të cilët e ndërtuan Qaben shumë vjet më vonë (sura 2:125-127). Me anë të kësaj nënkuptojmë që, Meka konsiderohet nga myslimanët si qyteti i parë dhe më i rëndësishmi në botë!

Përveç vështirësive të dukshme në gjetjen e ndonjë dokumentacioni arkeologjik që evidenton nëse Abrahami shkoi dhe jetoi ndonjëherë në Mekë, problemi që ngrihet qëndron në gjetjen e referencave të këtij qyteti përpara krijimit të islamit. Nga rikërkimi i marrë përsipër nga Crone dhe Cook, supozimi i parë dhe referenca e vetme paraislamike për Mekën është hamendje për një qytet të quajtur “Makobara” nga gjeografi greko-egjyptian Ptolemeu në mesin e shekullit të dytë PAS K., megjithëse nuk jemi të sigurtë nëse ky aluzion i Ptolemeut i referohej Mekës, pasi ai e përmend emrin vetëm në kalim e sipër. Për më tej sipas Dr. Crone, tri letrat rrënjësore arabe për Mekën (MKK) as nuk përputhen me tri letrat rrënjësore Arabe për Makorabën (KRB) (pasi shkronjat ma - të cilat paraprijnë ‘koraba’, i japin kuptimin vendit). Në këtë mënyrë nuk ka absolutisht asnjë raport tjetër lidhur me Mekën apo me Qaben e saj në dokumentat e lashta origjinale, deri vonë në shekullin e shtatë PAS K. Në fakt, ata pretendojnë, “që referencat më të hershme janë ato që janë gjetur në një version sirian të zbulesës së pseudometodistit (Crone-Cook 1977:22,171).

Sidoqoftë, megjithëse zbulesa në vetvete daton vonë nga shekulli i shtatë, referencat për Mekën janë gjetur vetëm në kopjet e vona, dhe nuk janë të pranishme në traditat e vona siriane dhe evropiane, dhe nuk shfaqen në Përmbledhjen e Shkrimeve të Lashta të Vatikanit, i konsideruar nga etimologët se është teksti më i hershëm (që i referohet diskutimit mbi këtë problem midis Nau dhe Kmosko në shënimet “7,” f.171, në Crone & Cook’s Hagarism: 1977).

Një referencë tjetër për Mekën, sipas Crone dhe Cook, është e pranishme në vazhdimësinë e bizantisë arabe, e cila është një burim që daton që nga mbretërimi i Kalifit Hisham, i cili sundoi midis viteve 724-743 PAS K. (Crone-Cook 1977:22, 171).

Prandaj, evidenca më prezantuese që ne kemi për ekzistencën e Mekës është plotësisht 100 vjet pas datës kur tradita islamike dhe Kurani e vendosi atë. Pse? Sigurisht, nëse ky ishte një qytet kaq i rëndësishëm, dikush, diku duhet ta kishte përmendur; ndërsa ne nuk gjejmë asgjë veçse një hamendje të vogël nga Ptolemeu 500 vjet më herët, dhe këto shpallje fillestare janë nga fundi i shekullit të shtatë dhe fillimi i shekullit të tetë.

Por kjo nuk është e tëra për myslimanët që pretendojnë se Meka nuk ishte vetëm një qytet i lashtë dhe i madh, por dhe qendra e tregtisë për Arabinë e shekullit të shtatë dhe më përpara (Cook 1983:74; Crone 1987:3-6).

Dhe më shumë sipas kërkimeve intensive nga Bulliet për historinë e tregtisë në Lindjen e Mesme antike, tregohet që myslimanët janë pothuajse gabim, sepse Meka as që ishte një nga rrugët kryesore të tregtisë. Arsyeja për këtë, vazhdon ai, ishte se “Meka ishte përfshirë në atë kohë në zonën e gjirit. Vetëm nga harta më e keqe që mund të lexohet si një kryqëzim i natyrshëm midis veriut dhe jugut dhe lindjes e perëndimit.” (Bulliet 1975:105).

Kjo më vonë dëshmohet nga një kërkim i mëtejshëm i marrë përsipër nga Grum dhe Muller, i cili pohon që Meka thjesht nuk mund të ketë qenë një nga rrugët tregtare, pasi që ishte e përfshirë larg rrugëve natyrale. Në fakt ata pretendojnë që rrugët e tregtisë e kanë kaluar anash Mekën nga disa qindra milje (Groom 1981:193; Muller 1978:723).

Patricia Crone, në punën e saj mbi Tregtinë e Mekës dhe Ngritjen e Islamit shton një arsye praktike e cila është veneruar shumë herë nga historianë të hershëm. Ajo na tregon që, ”Meka ishte një vend i shkretë, dhe në vende të shkreta nuk bëhen ndalime të përkohshme, sidomos kur ata gjenden në një distancë të shkurtër nga gjelbërimi i famshëm. Pse karvanet duhet të shkonin lart e poshtë nëpër stepa në luginën e shkretë të Mekës, ndërkohë që mund të ndalonin në Taif. Meka kishte sigurisht një shenjtore dhe një pus, por këto i kishte dhe Taifi i cili kishte edhe ushqim gjithashtu” (Crone 1987:6-7); Crone-Cook 1977:22).

Për më tepër, Patricia Crone pyet, “çfarë kushtesh gjendeshin atëherë në Arabi që mund të përballohej një distancë e tillë, nëpërmjet një bote kaq jomikpritëse, dhe ende të shitej me një fitim kaq të madh që të mbështeste rritjen e qytetit në një zonë kaq të shkretë nga burimet natyrore?” (Crone 1987:7) Nuk kishte prodhime, lloje të bimëve aromatike ose egzotika të mira, si shumë shkrimtarë të hershëm dhe të njohur kanë shkruar.

Në studimin e saj mbi Tregtinë e Mekës, Dr.Crone tregon që nga 15 llojet e bimëve që i ishin kushtuar Mekës: 6 prej tyre u zhdukën para shekullit të gjashtë; dy u importuan nga deti; dy ishin ekskluzivisht nga Afrika Lindore; dhe dy ishin jashtë interesit dhe kurrë nuk u tregtuan; njëra kishte problem identiteti, dhe dy as që mund të identifikoheshin (Crone 1987:51-83). Si pasojë, as edhe një nga 15 llojet e erëzave nuk mund t’i atribuohen Mekës. Pra cila ishte tregëtia për të cilën Meka ishte e famshme? Disa myslimanë pretendojnë që ishte shkëmbimi i parave ose ndoshta tufat e deveve; në një pozitë kaq të shkretë?

Sipas rikërkimeve më të besueshme nga Kister dhe Sprenger, arabët ishin të përfshirë në një lloj tregëtie e konsideruar e një lloji të ultë, në atë të lëkurës dhe veshjeve; artikuj të vështirë të cilët mund të kenë themeluar një grup territoresh me përmasa ndërkombëtare (Kister 1965: 116; Sprenger 1869:94).

Problemi i vërtetë me Mekën, ishte se tregëtia ndërkombëtare nuk po zinte vend në Arabi, madje as duke pretenduar vetëm për Mekën, menjëherë në shekullin mbas lindjes së Muhamedit. Duket që shumë nga të dhënat tona për këtë zonë kanë qenë ndryshe nga ato që na kanë ardhur për shkak të kërkimeve të parregullta, të burimeve origjinale të bëra nga Lammens, “një studiues jo shumë i besueshëm,” dhe të përsëritura nga orientalistët e mëdhenj Vats, Shaban, Rodinson, Hitti, Levis, dhe Shahid (Crone 1987:3,6). Lammens, duke përdorur burimet e shekullit të parë (si Periplus 50 PAS K. dhe Pliny -79 PAS K.) duhet të ketë përdorur edhe historianët grekë, bizantinë dhe egjiptianë të fund shekullit të gjashtë të cilët ishin më afër ngjarjeve (si Cosmas, Procopius dhe Theodoretus - Crone 1987:3, 19-22,44). Përshkak se ata nuk ishin vetëm tregtarë, udhëtarë dhe gjeografë, por historianë, ata e njihnin zonën dhe periudhën dhe prandaj mund të jepnin një pamje më të përshtatshme.

Sikur t’u ishte referuar këtyre historianëve të vonshën ai do të kishte gjetur që tregëtia greke midis Indisë dhe mesdheut ishte plotësisht e lidhur me detin pas shekullit të parë PAS K. (Crone 1987:29). Mjafton t’i hedhësh një sy hartës për të kuptuar pse. Nuk kishte kuptim të udhëtoje rreth e rrotull për të shitur materialet kur rruga ujore ishte shumë afër. Patricia Crone tregon se në Romën e Diokletianit ishte më lirë që t’ çoje barërat 1250 milje nga deti sesa t’i transportoje 50 milje nga toka. (Crone 1987:7). Largësia nga Najrani, Jemeni në jug, për në Gaza në veri ishte pothuajse 1250 milje. Pse mos të udhëtonin tregtarët me mallërat e tyre nga India me anë të detit, dhe të zbarkonin në Aden, ndërkohë që duhet të ngarkonin mallin në devet që ecnin shumë ngadalë dhe ishin të kushtueshme, dhe të ecnin rreth e qark arabëve jomikpritës, dhe shkretëtirës së Gazës, kur mund të hypnin në anije duke ndjekur rrugën e Detit të Kuq deri në bregun perëndimor të Arabia?

Gjendeshin probleme të tjera gjithashtu. Sikur Lammens ti kishte bërë kërkimet e tij mirë do të kishte vërejtur se tregtia Greko-Romake nga shekulli i tretë PAS K.ra në kolaps. Kështu që në kohën e Muhamedit nuk kishte rrugë tregtare, dhe asnjë treg romak tek i cili shitja ishte e destinuar (Crone 1987:29). Në mënyrë të ngjashme ai duhet të kishte gjetur se tregu që mbeti ishte i kontrolluar nga etiopiasit dhe jo nga arabët, dhe që Adulisi në bregun etiopas të Detit të Kuq dhe jo Meka, ishte qendër tregtare në atë zonë (Crone 1987 : 11,41-42).

Për më tepër domethënie, sikur të kishte marrë kohë Lammens për të studiuar burimet e hershme greke, ai do të kishte zbuluar se grekët të cilëve tregtia u kishte humbur, nuk kishin dëgjuar kurrë për një vend të quajtur Mekë (Crone 1987 : 11,41-42). Nëqoftëse, sipas traditës myslimane dhe orientalistëve të atëhershëm, Meka ishte kaq e rëndësishme, sigurisht për ata të cilët tregtia ishte duke shkuar mirë, do të mund ta kishin vënë re ekzistencën e saj. Por ende nuk gjejmë diçka. Crone në punë e saj na tregon që dokumentet e tregtisë greke i referohen qytetit të Taifit (i cili është afër Mekës së sotme), dhe Jatribit (më vonë Medina), si dhe Kajbar në veri, por nuk përmendet që tregtia është bërë në Mekë (Crone 1987:11). Madje dhe sasanidasit persianë, të cilët kanë kaluar në Arabi midis viteve 309 dhe 507 PAS K., e përmendin qytetin e Jatribit (Medina) dhe Tihama, por jo Mekën (Crone 1987:46-50). Kjo më të vërtetë është shqetësuese.

Sikur orientalistët e vonshëm të ishin shqetësuar për të kontrolluar burimet e Lamensit, ata gjithashtu do të kishin kuptuar se qëkur rruga tokësore nuk u përdor pas shekullit të parë PAS K., ajo sigurisht nuk ishte në përdorim gjatë shekullit të pestë dhe të gjashtë (Crone 1987:46-50), dhe një pjesë e mirë e asaj që është shkruar në lidhje me Mekën mund të ishte korrigjuar më përpara.

Përfundimisht, problemi i lokacionit të Mekës në dokumentet e hershme nuk është unik, sepse ka madje konfuzion përbrenda traditës islamike aty ku Meka ishte saktësisht e vendosur në fillim (shiko diskutimin mbi evolucionin e zonës së Mekës në Crone & Cook’s Hagarism 1977:23,173). Sipas kërkimeve të bëra nga J. Van Ess, në luftën e parë dhe të dytë civile, ka tregime të njerëzve që rrjedhin nga Medina në Irak për në Mekë (Van Ess 1971:16; shiko gjithashtu Muhamed b. Ahmad al-Dhahabi 1369:343). Meka gjendet në veriperëndim të Medinës, dhe Iraku në verilindje. Kështu që shenjëtorja për islamin, sipas këtyre traditave ishte në një kohë në veri të Medinës, që gjendet në krahë të kundërt nga ku Meka është sot.

Kemi ngelur pra në një gjendje pasigurie. Nëse Meka nuk ishte qendra e madhe tregtare që tradita myslimane do që ne ta besojmë, nëse nuk ishte e njohur nga njerëzit që jetuan dhe shkruan në atë kohë, dhe që as nuk ishte i cilësuar si qytet gjatë kohës së Muhamedit, me siguri nuk do të ketë qenë qendra e botës myslimane në atë kohë. Çfarë qyteti ishte atëherë? Përgjigjja nuk është shumë e vështirë për t’u gjetur, sepse ka qenë pothuajse gati. Me sa duket Jeruzalemi dhe jo Meka ka qenë qendra dhe shenjëtorja e hagarenjëve, ose maghrebitëve (emrat e hershëm të arabëve) rreth viteve 700 PAS K.

Diskutimi i mëparshëm lidhur me hixhrën, kiblën dhe për hebrenjtë që tregonin që ajo ishte drejt veriut, me shumë mundësi Palestina, ku hixhra ishte e drejtuar, ajo gjindej diku në veriperëndim të Arabisë nga hagarenjët, u kthyen që të luten, dhe kjo ishte përkundrejt hebrenjve që pushtuesit i larguan. (Crone-Cook 1977:9,160-161,23-24,6-9). Duke ja shtuar këtë një fakti tjetër që mund të na ndihmojë për ta përmbledhur çfarë thamë:

Guri i Zi

Në qendër të Jeruzalemit gjendet një ndërtim mjaft impresionues (madje dhe sot) e quajtur Kubeja e Gurit, e ndërtuar nga Abd al-Malik më 691 PAS K., mund të duket qartë që ajo nuk është xhami, dhe nuk ka as kibël (asnjë drejtim për lutje). Është e ndërtuar në formën e një ektagoni më tetë shtylla, duke supozuar që ishte e ndërtuar që të ecej në formë rrethore. Kështu që duket që të jetë ndërtuar si një shenjëtore. Sot konsiderohet që të jetë qendra e tretë e shenjtë e islamit pas Mekës dhe Medinës. Myslimanët pretendojnë që është e ndërtuar për të kujtuar natën kur Muhamedi u ngjit në qiell për të folur me Moisiun dhe Allahun për numrin e lutjeve të kërkuara nga besimtarët (e njohur si Miraxh, në arabisht) (Glasse 1991:102).

Sipas kërkimeve të nxjerra nga shkrimet e Van Berchem dhe Nevo, të dhënat më të hershme të shkrimeve në strukturën e ndërtesës nuk tregojnë asgjë rreth Miraxhit, por lidhen thjesht me polemika të përsëritura kuranore, megjithëse ato janë planifikuar në përparsi për të krishterët. Shumë myslimanë janë të shpejtë për të treguar se te dy suret 17:1 dhe 2:143-145, të cilat flasin për “vendin e paprekshëm” dhe “ndryshimin e kiblës” mund të gjenden në shkrimet mbi këmbanat e kubesë dhe në derën jugore. Ata do të bënin më mirë që të lexonin historinë e këtyre shkrimeve. Çfarë ata do të gjejnë, është se asnjë nga këto shkrime nuk është origjinal dhe që as nuk janë të vjetra. E tërë kubeja u rindërtua nga al Zaher Li-L’zaz më 1022 PAS K., për shkak të një tërmeti më 1016 PAS K. (Duncan 1972:46). Këmbana u rindërtua më 1318 PAS K. (Cresvell 1969:30), por shkrimet (surja e poshtme 36 dhe ajo e sipërme 17) nuk u shtuan deri më 1876 PAS K. nga Abdul Hamid II (Duncan 1972:66). Dyert e sotme (ku gjendet sura 2:144) nuk u prishën deri më 1545 PAS K. (Cresvell 1969:26). Portiku jugor, ku sura 2:143-145 përmendet, nuk u ndërtua deri më 1817 PAS K., nga sulltan Mahmudi (Duncan 1972:64). Kështu pra, njëherë që lexojmë historinë e kubesë ne kuptojmë që asnjë nga këto sure të inkriminuara nuk i përkasin kubesës origjinale në kohën kur ajo u ndërtua nga ‘abd al-Maliknë më 691 PAS K.

Shkrimet më të hershme që ne mund të pretendojmë janë ato që kanë të bëjnë me statusin mesianik të Jezusit, me pranimin e profetëve, zbulesën e marrë prej Muhamedit dhe përdorimin e termit “islam” dhe “mysliman”. Duhet të vihet re, gjithsesi, që madje dhe të dhënat e tyre vihen në dyshim përballë një përshkrimi të atribuar për mbështetjen e këtyre shtyllave nga një tregim i persianit Nasiri i Khusran më 1047 PAS K.

Nëse shenjëtorja u ndërtua për të rikujtuar një ngjarje kaq të rëndësishme në jetën e profetit (miraxh) , përse shkrimet më të hershme nuk i referohen kësaj? Tani, a përmendet në shkrimet e hershme udhëtimi i tij i natës në qiell, dhe kthimi mbrapa me kalin që fluturonte, i quajtur burak, as nuk përmendet dialogu që Muhamedi pati me Moisiun dhe Allahun, as kërkesa për 5 lutjet që ishte dhe qëllimi i udhëtimit!

Si mund të shpjegohet kjo? Një shpjegim i mundshëm mund të jetë thjesht që historia e miraxhit nuk ka ekzistuar në atë kohë, por u redaktua më vonë gjatë kohës së Abassidit (pas 750 PAS K.). Kjo nuk është e vështirë për t’u kuptuar, kur dikush arrin të kuptojë që ideja e 5 lutjeve duket që të jetë redaktuar vonë gjithashtu. Të vetmet referenca të lutjeve në Kuran ndeshen në suret 11:114; 17:78-79; 20:130; dhe 30:17-18 (megjithëse vihet në dyshim nëse ato flasin për lutjen (salat) apo për lavdërimin (sabaha). Çfarë ne gjejmë në këto referenca janë tri lutje të kërkuara. Nuk thuhet asgjë për 5 lutjet (megjithëse shumë komentatorë myslimanë janë munduar në mënyrë të dëshpëruar t’i shtojnë dy lutjet që mungojnë ato të mëngjesit apo të mbrëmjes)

Historia e miraxhit zuri vend ndërkohë që Muhamedi ishte duke jetuar në Medinë (624 PAS K.). Tani duhet t’i kthehemi haditheve 200-250 vjet më vonë për të gjetur që 5 lutjet jo vetëm se janë të stimuluara, por edhe si ato janë quajtur. Nëse Kurani është fjala e Perëndisë përse ai nuk e di se sa lutje i kërkohet një myslimanit të kryejë? Dhe për më tepër kur kubeja e gurit ishte ndërtuar për të kujtuar këtë ngjarje, a përmendet diçka për 1000 vjetët e ardhshëm? Është e qartë që kjo ndërtesë u ndërtua për qëllime të tjera nga ajo e përkujtimit të miraxhit. Fakti që një strukturë e tillë u ndërtua kaq herët, supozon që kjo ishte shenjëtorja dhe qendra e islamit deri vonë në shekullin e shtatë, dhe jo Meka. Çfarë lexojmë nga qëllimet e Muhamedit për të përmbushur të drejtat e tij hagarene të lindjes, duke marrë tokën e Abrahamit ose Palestinën, na lë të kuptojmë që Abd al-Malik do ta ndërtonte strukturën e tij në pjesën qëndrore të asaj përmbushjeje. Nuk është për t’u habitur atëherë, që kur Abd al-Malik ndërtoi kubenë në të cilën shpallte misionin profetik të Muhamedit, ai vuri mbi tempull vetë gurin.

Sipas gojëdhënave islame kalifi Sylejman, i cili mbretëroi deri vonë rreth viteve 715-717 PAS K., shkoi në Mekë për të pyetur për haxhin. Ai nuk mbeti i kënaqur me përgjigjen që mori atje, dhe kështu vendosi që të ndiqte abd al-Malik (duke udhëtuar për tek kubeja e gurit) (shënim: të mos ngatërrohemi me imamin, Malik b. Anas i cili ishte i lindur më 712 PAS K., mund të ketë qenë tri vjet më i vjetër në atë kohë. Vetëm ky fakt na tregon sipas Dr. Hauting nga SOAS që kishte konfuzion se ku shenjëtorja ishte e vendosur në atë kohë, nga fillimi i shekullit të tetë. Duket se tani Meka ishte duke e marrë vendin e saj si qendër e islamit. Tani mund të kuptojmë, përse sipas gojëdhënave, Ualid i i cili mbretëroi si kalif midis viteve 705-715 PAS K., u shkroi të gjitha zonave për shkatërimin e xhamive dhe zgjerimin e tyre. Mund të ishte kjo kur kiblat u drejtuan nga Meka? Nëse është ështu, kjo tregon një kontradiktë tjetër me Kuranin i cili e vendos Mekën si shenjëtore, dhe kështu si drejtim të lutjeve, gjatë kohës së jetës së Muhamedit nga 80 deri 90 vjet më herët (shiko sure 2:144-150). Dhe kjo nuk është e tëra, sepse ne kemi evidenca dhe doracakë arkeologjike që tregojnë ndryshimin e asaj që lexojmë në Kuran.

[angmokio]

Problemi nuk eshte tek te krishterët por problemi eshte tek ju sepse po u mungon shkrimi, per te saten her e perserita dhe sjella me dhjetra shkrime keshtu qe po shoh se ju po ikni realitetit.
Mos u merr me emertime territoriale sepse territoret jane ndryshuar emrat dhe ....me dhjetra her. Pos asaj, tjetra qe nuk mund te quhet si deshmi eshte se psh ne shqiptarët e ksihim vend - territor tonin deri ne Nishë por sot ai territor eshte territor i serbise, Tivari ishte i shqiptarëve sot ai eshte territor i Malit te Zi,... etj...por kjo nuk do te thote se nuk ishte territor i shqiptareve dikur, keshtu qe mos u merr ma me ato sepse territoret jane ndryshuar emrat dhe territoret sa e sa her pasi ne sot jemi me mijëra vite pas kesaj ngjarje, por ti merru me shkrimin KURANOR i cili eshte per ty e vetmja deshmi - respektivisht ket shkrim qe e postova per te saten her, na thuaj cfar argumenti mund te thirresh deri sa nuk eshte e shkruar askund tektsutualisht - ne ngjarjen qe tregohet, askund nuk eshte e shkruar emri i Ismailit, atëher ku bazohesh ti? PO - ti bazohesh ne deshira dhe asgje ma shume... prandaj deri sa mendon te dehsmosh - ty te mungon kjo, lexoje vet:

Safat, Sure 37; 99 - 109
Ai tha: “Unë po shkoj aty ku më urdhëroi Zoti im, e Ai më udhëzon!” Zoti im, më dhuro mua (një fëmijë) prej të mirëve! Ne e gëzuam atë me një djalë që do të jetë i butë (i sjellshëm). Dhe kur arriti ai (djali) që së bashku me të (me Ibrahimin) të angazhohet në punë, ai (Ibrahimi) tha: “O djali im, unë kam parë (jam urdhëruar) në ëndërr të të pres ty. Shiko pra, çka mendon ti?” Ai tha: “O babai im, punoje atë që urdhërohesh, e ti do të më gjesh mua, nëse do All-llahu, prej të durueshmëve!” E kur ata të dy iu dorëzuan urdhrit të Zotit dhe e përmbysi atë në fytyrë (në ballë). Ne e thirrëm atë: “O Ibrahim!” Ti tashmë e zbatove ëndrrën! Ne kështu i shpërblejmë të mirët! Vërtet, kjo ishte sprovë e qartë. Ne e shpaguam atë me një të therur (kurban) të rëndësishëm. Dhe ndaj tij Ne lamë përkujtim të mirë ndër popujt e ardhshëm. Selam (shpëtim e paqe) pastë Ibrahimi!

Toni , argumentet i ke shume te qarta me siper. Shume bukur ta shpjegoi Tori , ajetet deri tek 111 flasin per djalin e pare pasi ajeti 112 i Kuranit e thote qarte qe po te gezojme edhe me nje djale tjeter. Dmth per me siper flitet per Ismailin. Shiko dhe renditjen qe i ben Zoti ne Kur'an profeteve. Ismaili eshte perhere para Isakut. Kete dhe Bibla ta sqaron fare qarte duke thene qe kurban do behej djali i vetem. Ju thoni qe se pranojme Ismailin si femij nderkohe qe vete Ibrahimi e pranon. Mendoj se eshte i kote cdo debat me tej . Per mua eshte e mbyllur.

[Le dévoué]

Akoma nuk u ngope ti me argumente por prape po i hap pune vetes? A nuk e kupton qe sa me teper vazhdon aq me teper e zhyt veten dhe fene tende ne kontradikta.

Hajde te analizojme nje detaj te vogel ne ate qe shkruhet ne Bibel.

Ne anglisht mali qe citon ti me lart quhet Moriah qe ne Muslimanet i themi Merwah e qe eshte ne Meke vend ku Ibrahimi do sakrifikonte djalin e tij Ismailin.

Nderkohe qe te Krishteret dhe Hebrenjte spekullojne dhe debatojne akoma per vendin se ku eshte mali Moriah ne Muslimanet ju japim versionin e qarte qe mos u lodhni kot por e keni ne Meke.

Edhe njehere MORIAH = MERWAH

Toni77 ka pas deshir qe edhe foton, me leternjoftim t'ia paraqesim ne Kuran.

…

[Diella1]

[/B]

Shume faleminderit per kete pergjigje qe faktikisht i ploteson te gjitha.

Nje grua xheloze sikurse te gjitha grate e botes.

Dhe nje profet i llogjikshem sikurse Abrahami qe e pranon qe Ismaili eshte djali i tij.

Shume faleminderit Diella!

E ku e shihke ti xheloze si grate e tjera te botes? Une po te jap arsyen pse Ismaeli u largua nga shtepia e Abrahamit. Ai po tallej, pra s'ishte femije i mbare dhe nuk e meritonte me te ishte prane birit te ligjshem. Nuk e kuptoj si i shihni gjerat se prapthi......

Ky postim ishte i papare fare

Edhe Ismaeli ishte djali i tij, por jo qe ai donte, pra me i dashuri i zemres, biri i premtimit. Abrahami u kujdes megjithate per Ismaelin, une e bera citimin per te treguar se Bibla eshte replete with gentleness, ti tani dashke te luash me faktet e pakundershtueshme te miat?

[Sayan2003]

E ku e shihke ti xheloze si grate e tjera te botes? Une po te jap arsyen pse Ismaeli u largua nga shtepia e Abrahamit. Ai po tallej, pra s'ishte femije i mbare dhe nuk e meritonte me te ishte prane birit te ligjshem. Nuk e kuptoj si i shihni gjerat se prapthi......

Sikur te martohet burri yt me nje grua tjeter si do reagosh ti ndaj saj dhe femise se saj? Me dashuri apo me xhelozi?

Femije i mbare apo jo eshte femija yt. C'fare ben ti kur femija yt seshte i mbare e hedh ne rruge dhe se pranon per femi?
( sipas bibles sigurisht sepse kurani flet fjalet me te mira per ismailin)

[Diella1]

Sikur te martohet burri yt me nje grua tjeter si do reagosh ti ndaj saj dhe femise se saj? Me dashuri apo me xhelozi?

Femije i mbare apo jo eshte femija yt. C'fare ben ti kur femija yt seshte i mbare e hedh ne rruge dhe se pranon per femi?
( sipas bibles sigurisht sepse kurani flet fjalet me te mira per ismailin)

Ti ketu po ben disa keqinterpretime te fakteve. Ne rradhe te pare, vete Sara ia dha sherbetoren Abrahamit, vetem qe te kishte femije ai. Kur ajo vete beri femije, sigurisht qe ai femije do te kete vendin primar ne shtepi, se eshte i ligjshmi. E megjithate, ata e mbajten Ismaelin ne shtepi e u kujdesen per te, por kur ai filloi te tallej, u be i padurueshem e duhej larguar. Nuk u debua rrugeve, por Abrahami u kujdes per te, qe dhe ai te kishte nje te ardhme. Ku e shihni kontroversine ketu, ne nje ngjarje aq logjike e te drejte?