Berisha: Pse u bëra komunist

[fegi]

Berisha: U bëra komunist i ndikuar nga Çekia
SHEKULLI ONLINE | 10/12/2010 | DOSSIER |
Sali Berisha: Më shkarkuan nga Sekretar Partie, sepse ndihmova berberin që theu portretin e Enverit

Kryeministri Sali Berisha ka rrëfyer dje versionin e tij për anëtarësimin në Partinë Komuniste. Megjithëse ka qëndruar aty nga viti 1970 e deri në vitin 1991, z. Berisha e konsideron veten një disident, madje në një mbledhje ka mbrojtur, sipas tij, një berber që theu portretin e Enver Hoxhës. Intervistën e mbrëmshme, një pjesë të së cilës mund ta lexoni më poshtë, z. Berisha e dha në emisionin "Opinion" në TV Klan.

Këto ditë, në kuadrin e përkujtimeve për lëvizjet studentore të dhjetorit '90, disa ish-themelues të PD-së dhe drejtues të lëvizjeve të atëhershme, kanë hedhur dyshime të forta mbi rolin e Berishës.

Në një seri artikujsh botuar në "Shekulli" këto, një nga drejtuesit e lëvizjes studentore, Shinasi Rama, prezantoi disa prova që, sipas tij, dëshmonin se Berisha ishte një nga njerëzit e infiltruar nga PPSH-ja për të marrë në dorë një lëvizje që regjimit i duhej për të përligjur rindarjen e pushtetit.

Zoti Berisha, kur u anëtarësuat në Partinë Komuniste?

Unë jam anëtarësuar në Partinë Komuniste në vitin 1970. Ka pasur dy arsye. Arsyeja e parë, është sepse u ndikova në mënyrë shumë thelbësore nga pushtimi i Çekisë. E përjetova atë me një dhimbje dhe një emocion të paimagjinueshëm, sepse Dubçeku ngjalli shpresë në të gjithë botën komuniste.

me gjersisht http://www.shekulli.com.al/2010/12/1...nga-cekia.html

[Reschen]

Kë 8 Nëntor shoku Sali - 1941, 1968 apo 2010?
Nga gazeta Kritika
Dy vendet e fundit në Ballkan, Shqipëria dhe Bosnja, do marrin sot OK-ejn e BE-s për liberalizimin e vizave. Në fakt, nga ana teknike, Bosnja nuk mund të konsiderohet "vend" si Shqipëria. Bosnja është një ish-republikë Jugosllave, dhe në këtë aspekt, Shqipëria është vendi i fundit në Ballkan që përfiton liberalizimin, jo Bosnja. Bosnja është e fundit nga ish-republikat Jugosllave.

Në vijim të kësaj linje, ky 8 Nëntor i liberalizimit të vizave duket njëlloj dështak si 8 Nëntori '41, kur komunistët shqiptarë themeluan PK, si dhe 8 Nëntori 1968 kur Berisha u bë anëtarë i PP-s (shiko teserën e tij të PP-s). Ngjan si sarkazëm e Zotit vendosja e këtyre tre ngjarjeve në të njëjtën ditë...

Kë 8 Nëntor duhet të festoj sot z. Berisha? - shtrohet pyetja. 8 Nëntorin 1941, 8 Nëntorin 1968, apo 8 Nëntorin 2010! Tre gëzime në një ditë shoku/zoti Sali...

Sido që të jetë e vërteta, Ai sot është thjesht kryedështaku i Ballkanit, është i fundit në projektin Europian të liberalizimit të vizave, është humbësi i betejës së 8 Nëntorit 1941/1968, dhe 8 Nëntorit 2010. Për 20 vjet ai u bëri analizat e urinës e të gjakut diktatorëve komunistë. Ndërsa për 20 vjet të tjera (pas '92) ai i bëri shqiptarët tju "shpëtoj" urina e tu derdhet gjaku...
Ne tashmë të gjithë jemi të bindur, se nëse Berisha nuk do ishte përfshirë në politikën post-diktaturë, Shqipëria do përfitonte liberalizimin e vizave të paktën një dekadë më parë...



Kliko për të parë foton e madhe te teseres se Sali Berishes

http://gazetakritika.net/Forumi/?itemid=3337

[SERAFIM DILO]

Teseren e partise e ka mar,qe ta luftonte komunizmin nga brenda.

[shoku_tanku]

E kupton populli qe cke me te,por krijimi i miteve nuk ka kuptim per nje histori 20vjecare ku te gjithe ishin te perziere,kush aktor e kush spektator.

Sigurisht qe populli di te ndaje te pergjegjshmen nga e papergjegjshmja,por kur e papergjegjshmja te shfaqet ne forma kaq,ekstremisht abstrakte,te step per nja cast.
I pergjegjshem dhe dinjitoz eshte qendrimi i Ismail kadarese kur mohoi ne menyre kategorike atributin qe donin t'i vishnin shoket e Berishes se gjoja Kadareja na paskish qene disident.Megjithese ne veprat e tij te asaj periudhe mund te vereheshin nota te kamufluara disidence,ai e mohoi,madje tejet i revoltuar,kete titull te madh qe kerkonin t'i vendosnin me patedrejte.Perse e beri ai kete?Sepse c'do njeri normal nuk do te guxonte te merrte mbi vete merita te tilla ne nje kohe kur disidentet e vertete te asaj periudhe u dergjen burgjeve dhe hengren plumbin kokes.
Totalisht i papergjegjshem dhe tragjikisht qesharak eshte rrefimi i kryeministrit tone sidomos ne pjesen kur thote se ishte disident duke qene njekohesisht per 20 vite rresht anetar i partise se punes deri edhe sekretar i saj.Populli mund te gelltise historite me lufte ne Ceki por kete te dyten e ka te pamundur qe ta gelltise.Se fundi i rrefej Sali disidentit nje episod te ndodhur ne vitin 96 te cilin e kam rrefyer edhe here te tjera ne kete forum.Nje dite te bukur perpara zgjedhjeve,drejtori i ndermarrjes ku punonte im ate dhe im vella,i vuri te gjithe ne rrjesht dhe u dha teseren e partise demokratike.Kush e refuzoi u perjashtua menjehere nga puna.
Si sot e kam parasysh fytyren e ngrysur te tim eti kur erdhi ne shtepi dhe me nje nenqeshje ironike tha se kishte punuar nje jete te tere me ndershmeri,dhe megjithese nje kuader shume i afte,Enver Hoxha nuk e kishte detyruar kurre te merrte teseren e partise komuniste por demokracia paskerka qene shume me imponuese,edhe motivuese gjithashtu...

[Brari]

bota sot

-
Berisha vizitoi në maternitetin e Lezhës 21 vjeçaren nga Velipoja

Kryeministri i Shqipërisë, Sali Berisha, së bashku me bashkëshorten, Liri Berisha, ishte sot në Lezhë për të vizituar 21 vjeçaren Violeta Marku, nga Velipoja, e cila mbrëmjen e së shtunës solli në jetë një djalë dhe ndodhet e shtruar në maternitetin e këtij qyteti. Gjatë vizitës, Zonja Berisha i bëri disa dhurata Violetës për foshnjën e saj.

Duke i uruar jetë të gjatë dhe lumtur djalit të sapolindur të familjes Marku, Kryeministri Berisha shprehu mirënjohje dhe falënderoi ekipin mjekësor, i cili mesnatën e së shtunës dhe në një terren jashtëzakonisht të vështirë ia doli të arrijë në këtë familje, të asistojë në lindje dhe të shpëtojë jetën e nënës e të foshnjës.

Më gjerësisht në prononcimin e tij për mediat e pranishme, Kryeministri Sali Berisha u shpreh: “Violetës dhe djalit të saj dua tu uroj jetë të gjatë, shëndet, gëzime, të rritet i lumtur me prindërit dhe gjithë familjen e tij. Mirënjohje shumë të madhe dua t’i shpreh ekipit mjekësor, i cili në mesnatë, me varkë dhe në një teren jashtëzakonisht të vështirë, ia doli të arrij në familjen e Violetës, të asistojë në lindjen e saj dhe të shpëtoje dy jetë, të nënës dhe të fëmijës. Kjo është një dhuratë e madhe që ky ekip, me sakrificën e tij, i bëri vendit dhe çdo qytetari. Në rast se Violeta nuk do të ndihmohej do të ishte brengë jashtëzakonisht e madhe.

Dua të falënderoj të gjithë ekipet mjekësore të vendit dhe të kësaj zone, të cilët në këto kushte u janë përgjigjur urgjencave me përgjegjësinë më të madhe. Urgjenca në këto zona deri më sot kanë funksionuar sikur ato të mos ishin të shndërruara në det, sikurse janë. Po të hedhësh sytë nga Torovica drejt Bushatit të krijohet përshtypja se një valëzim deti ndalon te diga e Torovicës. Të tilla janë përmasat e kësaj përmbytje, por edhe përpjekja jonë për të shmangur pasoja fatale mbi jetën e njerëzve është e jashtëzakonshme. Kjo vjen e para, të tjerat i zgjidhim.

Pra, është e rëndësishme që kjo familje feston Krishtlindjet dhe Vitin e Ri me një djalë si drita dhe me nënën e re, 21 vjeçare, në shëndet të plotë .

Le tu urojmë gëzuar djalit dhe Violetes, si dhe të falënderojmë edhe një herë ekipin mjekësor për vetëmohimin që kanë treguar. Zonja më thotë se kur varka nuk shkonte më tutje, banorët i kanë transportuar në krah së bashku me mamitë, sepse nuk kalohej. Kjo është vërtetë një sakrificë e madhe, por rezultati është i kënaqshëm”.

[juanito02]

Ske ci thua gju me gju me popullin Berisha

[Duaje Siveten]

http://www.24-ore.com/thumbnail.php?...article_medium


SHQIP, 13/12/2010

FRAKSIONI? ËNDËRR NË SIRTAR…

Mitro Çela

Në mars të '91-shit u bëra edhe unë, Mitro Çela nga Përmeti, politikan profesionist! Lashë penën për kolltukun e deputetit. De more de! Deputet në tri legjislatura. Dy herë drejtpërsëdrejti. Në zgjedhjet e 26 majit '96 isha i 42-i në listë. Në atë vit, falë bojkotit socialist, lista e deputetëve të PD-së u zgjat e u bë tërkuzë. Fitova edhe unë! Ndenja plotë 6 muaj! Nuk kisha ndërmend të largohesha! Na përzunë të gjithëve. Ika edhe unë. Sipas Europës me zgjedhje të pranueshme. Sipas kandarit tim: me kryengritje! Kush nuk beson le të lexojë gazetën "Zëri i popullit". Atje janë botuar fjalimet e liderëve socialist and Co. Mos humbisni kohë të shfletoni të gjitha gazetat. Qëmtoni vetëm muajin qershor '97. Kryefjala e mitingjeve ishte: kryengritja popullore! Ndërkohë në Vlorë buçiste kënga: "O djem rrëmbeni pushkëtë, ja vdekje, ja liri...".

Ku na ngeci muhabeti? Te të ndenjurat mbi kolltuk. Thashë të bëj edhe një provë. Vura kandidaturën për deputet në vitin 2005. Kuptohet me “bekimin” e Berishës. Zgjodha Përmetin. Vendlindjen. Humba! Mbeta jashtë dyerve të Parlamentit. Haram! Nuk është keq të jesh deputet! Rroga, po thuaj badihava! Unë, për shembull, në 5-6 vjet ndenja gojëkyçur. Ngrija vetëm kartonin jeshil! Veçse firmën në bordero e kam të plotë… Nuk do harruar pasaporta diplomatike edhe për gruan! Shto kreditë xhaba për shtëpi?! Edhe ndonjë para e “thatë” për telefon, karburant. Së fundi: me para të taksapaguesve, bën edhe viaxho nëpër Europë, për të parë ndynja me sy, de?!

Kur mbeta jashtë borderove shtetërore, thashë t'i kthehem zanatit të vjetër: të fabrikoj llafe. Provova një herë. Provova dy herë. Nuk më ecte. Po pse? Ka shumë arsye. Një qëndron. Sanço Pançoja demokrat! Ha. Rri. Ha përsëri... Lavdi Zotit për këtë demokraci të bukur që na dembelos e na shton dhjamët... Po paratë? Rroftë Parlamenti! E gatuam vetë statusin e deputetit, si mazhorancë, në Tempullin e Demokracisë. Tre vjet marrim gjysmën e rrogës së deputetit dhe një pasaportë shërbimi, pasi sovrani na përjashton me votë nga Parlamenti! Po të jesh deputet, del në pension 55 vjeç, edhe pse burrat shqiptarë dalin 65 vjeç në pension, dhe gratë sokolesha 60 vjeç?! Po të kesh qenë katër vjet deputet, merr 30 për qind të rrogës së deputetit, të patatuar. Po të kesh qenë 6 vjet deputet si puna ime, merr 40 për qind të rrogës së baballarëve të kombit?! Ta themi edhe një fjalë, mes nesh, sepse deputetëve u tërheq kërraba nga vetja. Kur bëja fushatë elektorale në Përmet, si pjesë e opozitës, i bija gjoksit, duke e bërë gropë: “Po të marrim pushtetët ne, demokratët, gjënë e parë që do të bëjmë, do shkulim me dhëmbë e dhëmballë këto privilegje. Do të dalim 60 vjeç në pension, sa edhe gratë?... Fjalët i mori era. Deputetët vuajnë nga amnezia, sëmundja e harresës për politikanët e lartë?! Pasi folëm për vete, nuk është keq të ndjellim kujtime politike. Moda e ditës!

Teatër politik në Teatrin Kombëtar

15 shtator 1991. Mot shterpë për bujqësinë. Mot pjellor për politikanët. Partia Demokratike gatuante Kuvendin e saj të Parë Kombëtar. Ishte fiksuar data 27 dhe 28 shtator. Deri në Kuvend kemi edhe disa ditë. Nuk është keq të ndjekim ndonjë konferencë. Sikur ta nisim me konferencën e Tiranës! Për të mos lajthitur vendin e ngjarjes, siç thotë me shumë të drejtë një miku im edhe politikan i lartë, edhe demokrat i orëve të para, le të shfletojmë gazetën "RD".

Koha: E xhuma. 20 shtator 1991.
Vendi: Salla e Teatrit Popullor.
Personazhet: Berisha, Pashko, Ceka, Zogaj. Isha edhe unë.

Skenari: Konferenca e Tiranës. (Konferencat e Tiranës kanë qenë të mbarsura me skena e prapaskena. Kujtojmë konferencën e 1956-s. Mjeshtri i Madh, Shoku Enver, i la shokët të flasin. Hapur. Pa doreza. Të imitojmë shokun tonë Hrushov, liderin e Bashkimit të lavdishëm Sovjetik, që i nxori lakrat dhe e “pushkatoi” Stalinin, pasi i mori perëndia jetën!... Dhe folën shokët. Më mirë dolën ata që heshtën. Pas një muaji të gjithë përfunduan o në hapsanë, o në litar, o në internim?!)

Skenari ishte përgatitur me kujdes. E para foli Merita Shkupi, sekretare e komisionit drejtues. Ylli Vejsiu, kryetar i degës së PD-së për Tiranën, bëri bilancin. Paradë suksesesh. Por edhe objektiva: më shumë femra në PD, më shumë intelektualë. Në fund përshëndeti konferencën Berisha. Ishte i deleguar i qendrës. Spektatorët ngrihu e ulu. Britma. Ovacione. Dy gishtat përpjetë!

- Nuk kam parë mbledhje më madhështore! - tha një militant. - Me ne fitojnë të gjithë! - Fole gabim, - i thashë unë. Kjo parullë ende nuk është gatuar nga Mero Baze! I takon vitit 1996! - Ke të drejtë, - tha militanti dhe bërtiti: Liri-demokraci! Poshtë komunistët!
- Teatër absurd, - tha Edmond Trako, në atë vjeshtë anëtar i komisionit nismëtar të PD-së. - Dega e Tiranës është një moçal! A mund të shkojnë intelektualët atje! Kjo parti, sa kohë të ketë dollibash Berishën, nuk bën prokopi. Unë do të jem një shembull i gjallë! Sot jam me PD-në. Jam një zero me xhufkë! Nesër do të shkoj me partinë e Cekës. Pasnesër, më saktë në vitin 1997, do të bëhem ambasador në Argjentinë! - Po pse? - Sepse kundërshtari ynë i madh sot do të bëhet Kryeministër. Dhe ai, shoku Fatos, që e kërkon koha ta sulmojmë në këto vite, i vlerëson meritokratët. Kur i doli fjala doktorit pe Korçe?!

Mizansena

Midis seancave. Pushim. Aktorët politikë shkrihen në gjirin e spektatorëve delegatë. Nuk do të ishte keq të flasim për ndonjë personazh të dorës së parë, që regjisori, jo pa qëllim, e ka lënë midis spektatorëve. Spektatori më i spikatur është vetë Gramoz Pashko. Ka dy nishane mbi supe: nënkryetar i PD-së, zv.kryeministër i qeverisë Bufi. Nishanin e dytë nuk e mori nga malli, e mori nga halli: për t'i shërbyer popullit! Sa sakrifica bëhen në emër të popullit fukara! Për fat të keq, militantët që janë pjesë e sovranit, jo rrallë nuk e kuptojnë këtë lloj sakrifice!

Midis spektatorëve është edhe ministri i Kulturës, Preç Zogaj, ambasadori i ardhshëm i Suedisë, Shahin Kadareja, ministri i ardhshëm i kabinetit Majko, Arben Demeti, një nga oratorët më të shquar kundër Nanos! (Nuk ma merr mendja që kjo mëri do të zgjatë. Në Shqipëri politikanët kapërcejnë ylberin, sa herë që sovrani ka nevojë për ministra!) Mbi të gjithë spikat portreti i Cekës.

Krejt rastësisht NE (shoku Enver llafoste: rastësia është shfaqje e domosdoshmërisë) u mblodhëm në holl. Kush jemi NE? Pashko, Ceka, Selami, Demeti. Tha Moi:

- Hë mo Mitro! Ty të kemi edhe gazetar! Nuk të duket si çorbë kjo mbledhje! Bën ai Ylli Vesiu për kryetar! Dhe ku? Në Tiranë ku është ajka e intelektualëve! A ia vlen të lësh punët e shtetit, punën për reformën që do të sjellë Çekun e Bardhë, për këtë konferencë alla bolshevike? Peshku është qelbur nga koka. Duhen ndryshime, duhet qilizëm në Parti!

Ndërhyri Eduart Selami. Me takt, si zakonisht: “Nuk ia vlen të diskutosh korridoreve të Teatrit Kombëtar, - tha. - Do të na qeshë historia: duket sikur bëjmë teatër brenda teatrit! Sikur të mblidhemi nga shtëpia jote në darkë?”

Në shtëpinë ku lindi fraksioni

21 shtator 1991. Nga ora 20.00 shtëpia e Pashkos gumëzhinte. Disa erdhën si ilegalë: më këmbë. Të tjerët si legalë: me makina e badigardë. Disa të freskët - ne që ishim në opozitë - Ceka, Arben Demeti, Edmond Trako dhe unë. Disa të zverdhur nga punërat e qevos dhe hallet e popullit - pushtetarët e rangut të lartë -Pashko, Preç Zogaj, Genc Ruli etj. Kaloi një orë. Eduart Selami mungonte. - Do vijë? - Nuk do të vijë! - Pse të vijë? - Pse të mos vijë? Duke bërë lojën e kungulleshkave, ra zilja e telefonit. - Alo. Jam Edi! Po flas nga shtëpia e Shahin Kadaresë! Vazhdoni. Ne jemi të zënë… Njëri tha: - Edi ka frikë!... Tjetri ia priti: - Eduart Selami vështron nga e ardhmja: trupin në Amerikë, mendjen në Shqipëri. - Nuk besoj. Ai nuk e honeps Berishën! - Koha do vërtetojë të kundërtën. Do vijë një ditë që Selami, për të fituar karrigen e kryetarit të PD-së, do të qëndrojë nën hijen e Berishës. (Histori politike. Sot me Berishën. Nesër kundërshtar i Berishës. Pasnesër përsëri me Berishën. Të njëjtët personazhe, i sheh në qeveri të djathta, të majta, ose kalimtare. Janë të njohur. Janë mes nesh? Kush? Preç Zogaj, Neritan Ceka etj.)

Foli Preçi. Duke qenë pak psikoanalist, i shkonte për dore puna e ideologut: “Jemi në prag të kuvendit të Partisë. Duhet t'i qëndrojmë Berishës. Tek e tek? Punë pa bereqet. Duhet të bashkohemi. Duhet të krijojmë një fraksion. Kush?... Fillimisht ne që jemi këtu. Nuk ka kundërshtime?... Atëherë urime. Fraksioni u bitis. Tani na duhet një kryetar. Pse? Për dy qëllime madhore. Së pari, të na drejtojë. Së dyti, për të mundur Berishën në Kuvend. Kandidati ynë duhet të zgjidhet kryetar i Partisë Demokratike”.

“Duhet të luajmë me kartën e Cekës!” Kush e tha i pari? Ishin në kor zërat e ministrave. Argumentet? Neritani kishte dy nishane. Vinte nga familje e madhe. Ishte antikomunist. (Nuk kishim të dhëna që një ditë do bëhej ministër në kabinetin e Nanos. Këtë hollësi e mbajti sekret edhe vetë Neritani!) Të gjithë thamë: Po! Vetëm Neritani heshti. Shenjë modestie që e pranonte detyrën e kryetarit, jo për vete, por për hir të demokracisë!

Fraksioni siç e pashë unë

Sot është lehtë të flasësh për fraksione. Ka të majta. Ka edhe të djathta. Kemi fraksione brenda Partisë Socialiste. Nuk i shohim, sepse për hir të unitetit, nuk dalin kurrë në sipërfaqe. Kemi elementë të fraksionit brenda partive të vogla. Nuk dallohen, mbeten flu, sepse liderët nuk kanë dishepuj. Po në shtator 1991? Asgjë. Kishim vetëm disa citate të Leninit, të Trockit dhe të Ramiz Alisë. Na ndihmojë hapja e Shqipërisë.

Fillim vjeshte 1991. Një delegacion i lartë qeveritar, ishte i ftuar në Romë. E kryesonte Kryeministri Ylli Bufi. Bënin pjesë Pashko, Ruli, Zogaj. Unë u gjenda në Romë. Isha shtruar për një muaj në spital. E pata këtë privilegj, edhe falë zgjedhjes sime si deputet në Tiranë më 31 mars 1991. Dola nga spitali. U bashkova me delegacionin. Pritje e përcjellje. Takuam Andreotin-Kryeministër i Italisë. Kosigën-President. Xhani De Mikelis-ministër i jashtëm dhe homoseksual i vetëshpallur. Papën. Nuk janë objekt i këtij shkrimi. Kush kërkon të shuajë kërshërinë, le të shfletojë kronikat e botuara në shtypin e atyre viteve. Unë do të tregoj ato fakte që nuk gjenden në asnjë kronikë. Ne ishim tre: Preçi, Ruli dhe unë. Dy të parët ministra dhe deputetë. Kaluam disa korridore dhe përfunduam në një zyrë. Deri te dera na shoqëronte Vincenco Palja, prifti ndërmjetës mes Kryeministrit dhe Papës. Nuk kishte derë që nuk e hapte padrja. Midis korridoreve tha: “Do të takoheni me Zakarinë. Dora e djathtë e Andreotit, Kryeministrit të Italisë dhe ideolog i Partisë Demokristiane”.

U hap dera. Para nesh një burrë i gjatë, i hollë, i verdhë si letra e gazetës e prodhuar në Lezhë. (Burokrat thashë në atë kohë. Mason korrigjova veten më vonë.) “Ju njoh mirë,- na tha. - Më ka folur Vincenco Palja, prifti që vuri kollare të kuqe në mes të Tiranës ato ditë shkurti të vitit 1991, kur takoi Ramiz Alinë, për të vendosur marrëdhënie diplomatike mes Shqipërisë dhe Vatikanit! (Në fakt atë vit u shkëmbyen ambasadorët.)… Ha. Ha. Prift më praktik nuk mund të gjesh as në tokë e as në qiell. Unë jam marrë me organizimin e Partisë Demokristiane. Kini ndonjë pyetje?”

- Duhet të ketë fraksione në Parti? - pyeti Preçi.
- Fraksionet kanë rolin e tyre në emancipimin e një partie. Ka shumë teori. Ka edhe shumë përvoja. Unë kam mendimin tim. Fraksionet nuk sajohen. Fraksionet lindin vetvetiu. Më qartë: nuk mjafton të shkruash në statut - lejohet fraksioni. Janë individët ata, që, me aftësitë e tyre, grumbullojnë rreth vetes dishepuj për të krijuar fraksione. Ka parti që nuk e kanë të fiksuar në statut ekzistencën e fraksionit, por kanë fraksione me peshë.
- Sa fraksione duhet të ketë një parti, - thashë unë.
- Nuk ka receta. Ideal do të ishte numri tre.
Një ditë më vonë u takova me Ardit Gjebrenë. Në atë vit student në Romë. Ky më njohu me një vajzë arbëreshe. Fliste shqip. Quhej Mariza Tereza. Ishte sekretare e deputetit Bjondi.
- Shefi im është nënkryetar i Partisë Liberale. Sot kemi Kongres. Doni nga një ftesë?

Ftesat m’i dha mua duke përplasur qepallat. Mua më shkoi goja lëng. Kujtova se e kishte me mua. Ndoshta e bënte nga nostalgjia për dheun e të parëve. Më vonë e pikasa. Nazet prej konke ishin për Arditin! U futëm në sallë. Kongresi i Partisë Liberale kishte filluar. Oratorë para mikrofonit. Oratorë në sallë. Mishmash. Diskutime pa pika e presje. U befasova. Midis seancave na priti Bjondi. (Katër vjet më vonë u bë ministër i Drejtësisë në kabinetin e Berluskonit.)

- Nuk e di, a thotë populli shqiptar, siç thotë populli italian: Çdo e mirë e ka një të keqe! E pe kongresin? Rrëmujë deri në ekstrem. Dhe pse? Sepse fraksionet kanë lulëzuar si kërpudhat pas shiut. Kemi pesë fraksione. Çdo fraksion kërkon të komandojë, duke mos përfillur rregullat e lojës: në komandë është ai që ka shumicën! Fraksionet po e gërryejnë partinë nga brenda.
Dy vjet më vonë Partia Liberale u shua.

[Brari]

bukur shkruan mitro cela.
ka lezet ta lexosh sepse nuk shpif nuk shtremberon.

thx qe e solle kte shkrim o qësdisecdo..

[Drit7]

komunistet nuk dorezohen kurr...prandaj dhe Sala ja ka rras ktij popullit sa krahu e prap nuk jep doreheqjen.... kuuuuuuuuuup sa krahu ..mbajeni me shnet hundshqiponjen

[xhori]

me e bukura e kesaj interviste eshte kur Sala shan Ramizin, kete e ben per te genjyer ca adoleshenta qe nuk e mbajne mend fjalimin e tij ne qytetin studenti nè 90 ku i thurte lavdi Ramizit! besoj se BRARI E MBAN MEND SE NUK ESHTE ADOLESHENT NGA MOSHA