Nusja.
E ulur aty te cepi i dritares, e heshtur, e harruar.
Ne mendje te djali qe njohu, e dashuruar.
Mendon, si do ia dal valle, ne jeten qe do nis,
Lamtumiren do i jap, atyre, viteve te rinise.
"Qe diten e pare kur e pashe zemra me pushoi.
Ndihesha e ngrire, pa ditur se cfare kisha valle",
- Ai moj ai, ishte i pari qe ty te dashuroi,
- Ti ledhatoi faqet, te rrembeu zemren, te puthi ne balle.
- Te kuptoj se si u ndjeve, e marr me mend.
Si oqean i pafund, me stuhi te terbuar,.
leshove ate qe te mbeti, te vetmen jete.
kujtimet e se kaluares, gezimin e papershkruar.
Dita jote erdhi, ti thoshe lamtumire,
asaj jete, asaj bukurie, ku ti ngrohtesine shijove.
- Por jeta eshte e bukur, o vajze zemermire.
Nuk ke per ta shijuar kurre, po nuk u martove.
The - me dhemb zemra nuk e le vetem nenen,
time qe me rriti, qe me mesoi ne jete.
- Nuk iki dot, se po ika dukem si yjet pa henen,
me shkelqimin e humbur, te shuar, te shkrete.
Mos e bej fytyren tende te bukur me lote,
- i thashe , qe zemer asaj ti jepja,
- pavaresisht sa e keqe, e eger eshte kjo bote,
- ti do mesohesh me kohen, te jesh vetvetja.
Krijoni Kontakt