Pse Kosova nuk e padit Serbine per gjenocid?

[fattlumi]

Te gjithe parametrat dhe te gjithe dokumentimi tregon se mbi popullin shqiptare eshte bere gjenocid i paramenduar.

WIKIPEDIA...Gjenocidi është vrasja e qëllimshme a njerëzve në baza etnike, nacionale, racore, religjioze apo (nganjëherë) politike, si dhe veprime tjera të qëllimshme që shpijnë në eliminimin fizik të ndonjë kategorie të mësipërme.





WIKIPEDIA...Genocide is the deliberate and systematic destruction, in whole or in part, of an ethnic, racial, religious, or national group.

[fattlumi]

Gjenocidi është vrasja e qëllimshme a njerëzve në baza etnike, nacionale, racore, religjioze apo (nganjëherë) politike, si dhe veprime tjera të qëllimshme që shpijnë në eliminimin fizik të ndonjë kategorie të mësipërme. Nuk ka ujdi nëse termi gjenocid duhet të përdorët për vrasjet masive të motivuara politikisht në përgjithësi, por në përditshmëri ky term përdoret thjeshtë si vrasja masive e qëllimshme e civilëve. Viktimat e gjenocidit në shekullin e kaluar llogariten të kenë qenë 40 milion njerëz.

Termi gjenocid është krijuar nga Rafael Lemkin (1900-1959), një shkollar juridik hebre, më 1943, nga rrënjët “genos” (greqisht për familje, fis, ose racë) dhe “–cid” (latinisht - occidere, me vra). Kjo u arrit më 1948, me Konventën për Ndalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit.

Pas nënshkrimit të minimumit prej 20 vendeve, Konventa u bë ligj ndërkombëtar më 12 janar, 1951. Në atë kohë, vetëm dy nga pesë anëtarët permanent të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara ishin nënshkrues, Franca dhe Tajvani. Eventualisht, Bashkimi Sovjetik e ratifikoj atë m 1954, Mbretëria e Bashkuar më 1970, Republika Popullore e Kinës më 1983, dhe Shtetet e Bashkuara më 1988. Kjo vonesë në përkrahjen e Konventës nga kombet më të fuqishme të botës shkaktoj lëngim të saj për katër dekada. Vetëm më 1990-at filloj zbatimi i ligjit ndërkombëtar mbi krimin e gjenocidit.

[fattlumi]

Definimet e gjenocidit
Shumica e debatit rreth gjenocidit sillet rreth definicionit të duhur të fjalës “gjenocid”.

Ja çka Lamkin tha rreth definicionit të “gjenocidit” në miratimin e tij fillestar si ligj ndërkombëtar në Kongreset e Gjenevës:

Në përgjithësi, gjenocid nuk do të thotë shkatërrimi i menjëhershëm i një kombi, përveç kur mbërrihet nga vrasja masive e të gjithë anëtarëve të një kombi. Përkundrazi ka për qëllim të nënkuptoj një plan të koordinuar të veprimeve të ndryshme me qëllim të shkatërrimit të bazave thelbësore të jetesë së grupeve kombëtare, me qëllim të shkatërrimit të vetë grupeve. Objektivë e një plani të tillë do të ishte shpërbërja e institucioneve politike dhe social, kulturës, gjuhës, ndjenjave kombëtare, religjionit, dhe mbijetesës ekonomike të grupeve kombëtare, dhe shkatërrimit të sigurisë personale, lirisë, shëndetësisë, dinjitetit, e madje edhe jetët e individëve që i takojnë grupeve të tilla.

[fattlumi]

Gjenocidi si krim nën ligjin ndërkombëtar

Konventa për Ndalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit u ratifikua nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuar më 9 dhjetor, 1948, dhe hyri në fuqi më 12 janar, 1951. Ajo përmban një definicion të pranuar ndërkombëtarisht, i cili u përfshi në legjislacionin kriminal kombëtar të shumë vendeve, si dhe u pranua nga Statuti i Romës i Gjyqit Penal Ndërkombëtar, traktati që themeloj Gjyqin Kriminal Ndërkombëtar. Konventa (në nenin 2) definon gjenocidin si "cilin do nga veprat në vazhdim kryer me qëllim të shkatërrimit tërësisht ose pjesërisht të një grup kombëtar, etnik, racor, ose religjioz: si:"

(a) Vrasjen e anëtarëve të grupit;
(b) Lëndim serioz trupor apo mental të anëtarëve të grupit;
(c) Shkaktim të qëllimshëm të kushteve jetësore llogaritur të sjellin shkatërrim të pjesshëm apo të plotë fizik;
(d) Marrja e masave për të ndaluar lindjet brenda grupit;
(e) Transferimi me dhunë i fëmijëve nga një grup në tjetrin.

Drafti i parë i Konventës përfshinte edhe vrasjet politike but u huq me insistimin e Bashkimit Sovjetik. Përjashtimi i grupeve sociale dhe politike si cak i gjenocidit in këtë definicion legal është kritikuar. Në përdorimin e përditshëm të kësaj fjale, këto grup shpesh përfshihen. Përdorimi i rëndomtë po ashtu nganjëherë e barazon gjenocidin me vrasjen masive të sponsorizuar nga shtetit, por gjenocidi, siç është definuar nga larta, nuk nënkuptoj vrasje masive (apo çfarëdo vrasje) as që çdo vrasje masive nuk është detyrimisht gjenocid. Përfshirja e një qeverie po ashtu nuk kërkohet. Fjala 'gjenocidi' nganjëherë po ashtu përdorët në një kuptim më të gjerë, si "skllavëria ishte gjenocid", por ky përdorim devijon nga definicioni ligjor i krijuar nga KB.

[fattlumi]

Ligji ndërkombëtar

Të gjithë nënshkruesit e konventës së mësipërme kërkohet që të pengojnë dhe dënojnë aktet e gjenocidit, si në paqe ashtu edhe në kohe lufte, megjithëse disa pengesa e bëjnë zbatimin e kësaj të vështirë. Gjenocidi konsiderohet problem ndërkombëtar, dhe me të merren KB, dhe asnjëherë nuk mund të trajtohet si problem i brendshëm i një vendi. Pranohet se, se paku që nga Lufta e Dyte Botërore, gjenocidi është ilegal nën ligjin zakonor ndërkombëtar si një normë e prerë, si dhe në ligjin konvencional ndërkombëtar. Aktet e gjenocidit janë vështirë të nxirren para drejtësisë pasi qe “qëllimi,” demonstrimi i zinxhirit të përgjegjësisë duhet të tregohet.

[fattlumi]

Fazat e gjenocidit dhe përpjekjeve për ta penguar atë

Sipas Dr. Gregory Stanton, President i Genocide Watch, gjenocidi zhvillohet në tetë faza:

1.Klasifikimi: njerëzit ndahen në "ne dhe ata".
2.Simbolizmi: "Kur të kombinohen me urrejtje, simbolet mund të asociohen mbi anëtarët mosdashjes të grupeve viktima...Për të luftuar simbolizmin, simbolet e urrejtjes mund të ndalohet me ligj … si dhe gjuha e urrejtjes."
3.Dehumanizimi: "Dehumanizimi mundëson tejkalimin e neverisë normale njerëzore kundër vrasjes."
4.Organizimi: "Gjenocidi është gjithmonë i organizuar... Forca të veçanta ushtarake apo paramilitare shpesh armatosen dhe trajnohen.... Për të kaluar këtë fazë, anëtarësimi në këto grupe duhet të ndalohet me ligj."
5.Polarizimi: "Grupet urryese shpërndajnë propagandë polarizuese... Ndalimi i kësaj arrihet nëpërmjet mbrojtjes së udhëheqësve të moderuar ose ndihmesës së grupeve për të drejtat e njeriut..."
6.Identifikimi: "Viktimat identifikohen dhe ndahen në bazë të identitetit etnik apo religjioz... Në këtë fazë, një alarm i gjenocidit duhet të thirret..."
7.Asgjësimi: "Në këtë fazë, vetëm intervenimi i shpejtë i armatosur mund ta ndaloj gjenocidin. Zona me të vërtetë të sigurta apo korridore për largimin e refugjatëve duhet të krijohen në mbrojtjen e armatosur ndërkombëtare."
8.Mohimi: "Autorët e krimit... mohojnë kryerjen e ndonjë krimi... Përgjigja ndaj mohimit është dënimi nga një tribunal ndërkombëtar apo gjyq kombëtar."



Gjenocidet kundër shqiptarëve
Me i fundmi ne radhë ishte ai i kryer nga klika e Sllobodan Millosheviqit ndaj shqiptarëve të Kosovës.

[Disa]

Sepse kemi politikan qyqar,servila,tradhetar...

[fattlumi]

Kjo do te kishte qene edhe detyre e Akademise se Shkencave dhe Arteve te Kosoves,sepse sa per politikane e qeveritare,ata jane te "zene"me zgjedhje dhe tendera.E si duket Akademia jone nese meriton te quhet ashtu bashke me pushtetaret tone kane rene ne gjume dimeror qe nga viti 1999

[fattlumi]

Në tetor të vitit 2004 doli nga shtypi libri-ditar “Kosova“ i akademikut
serb, Dobrica Qosiç. Edhe pse libri kishte një tirazh prej 30 mijë kopjesh,
u shit në Serbi brenda dhjetë ditëve. Në epilogun e ditarit “Kosova“, babai
i përmallshëm i kombit, siç e cilësojnë serbët, Dobrica Qosiç derdh lotë të
vakëta dinakërie si trashëgimtar i klasës së vet të akademikëve serbë: “A
thua Kosova do të jetë preokopimi im i fundit jetësor? A thua do të vdes
duke luftuar për disa të drejta serbe, për kulturën mesjetare, për vlerat e
identitetit tonë shpirtëror në Kosovë?...”. Në tërë brendinë indoktrinuese
të ditarit, thurur me dhelpëri bizantine, lexuesit ia vrasin syrin dhe ia
turbullojnë mërinë poshtërimet dhe fyerjet ndaj shqiptarëve, të padenja për
një akademik dhe ish -president të një shteti të madh, siç ishte
Jugosllavia. Ai në ditarin “Kosova” shkruan: “Kosova, geto naziste, “Kopsht
zoologjik”, Kosovarët - vrasës, Hordhi terroriste” …Qosiçi mbarështron shumë
opsione për zgjidhjen e statusit të Kosovës. Ai, më 3 janar 1993, takohet në
Gjenevë të Zvicrës me dy diplomatë ndërkombëtarë, Sajrus Vensin dhe lordin
Ouen. Atyre ua paraqet njërin nga opsionet për zgjidhjen e përhershme të
çështjeve serbo-shqiptare të mbështetur në ndarjen territoriale të Kosovës
dhe caktimin e kufijve të rinj, në të cilët do të ruheshin “të drejtat
historike” të serbëve dhe të sigurohej e drejta e popullit shqiptar për
bashkim kombëtar me shtetin amë.

Në fillim të viteve ‘80 u mbushën libraritë në tërë Serbinë me libra antishqiptarë të shkruara dhe të
botuara nga Akademia e Shkencave të Serbisë me autorë: Qosiçin, Batakoviqin,
Bogdanoviqin, Gjuretiqin e të tjerë. Në vjeshtën e 1981-shit, nën udhëheqjen
e Dobrica Qosiçit shumë aktivistë serbë shkruan një peticion kundër
kushtetutës të 1974. Më 1989, nën kujdesin e Akademisë së Shkencave të
Serbisë u përpilua një raport me shpifje kundër shqiptarëve të Kosovës.

Qosiçi, sa është hileqar dhe diplomat në dialog, aq është arrogant dhe
fjalërëndë. Ai ia lejon vetes, ta quajë diplomatin amerikan Riçard Horllbruk
“tip vulgar dhe kauboj primitiv”, Gelbartin e quan “injorant”, Petriçin e
cilëson si “serbourrejtës profesionist”. Më 15 maj 1999
shkruan: “Kosova është djep i shtetësisë serbe, bërthamë shpirtërore dhe
religjioze serbe. Në Kosovë ndodhen monumentet fetare dhe
kulturore-artistike të mesjetës serbe. Në Kosovë, përreth manastireve serbe
dhe enklavave etnike, duhen formuar shtete etnike serbe. Pjesët serbe në
veri të Mitrovicës duhet t;i bashkangjiten Serbisë. Pjesët jugore të
Kosovës, ku jeton shumica shqiptare, duhen bashkangjitur Shqipërisë…“. (As
nuk i zë në gojë se kishat pravosllave serbe u ngritën mbi themelet e
kishave katolike shqiptare në Kosovë...).

Nuk është aspak e vërtetë se Kosova na qenkësh djep i shtetësisë sërbe.
Shteti i shqiptarëve u krijua në Prizren të Kosovës, kjo bazohet në fakte
historike dhe jo në mite dhe përralla kishtare siç predikojnë akademikët
sërbë për Kosovën. “Zyrtarët tanë (serbë), - shkruan Qosiçi, - duhet që, në
kontaktet ndërkombëtare, ta vënë theksin në këto tema: -Duhet bërë për vete
disa anëtarë të Këshillit të Sigurimit dhe sa më shumë qeveri perëndimore. -
Duhet shpirtëzuar mediat perëndimore më me ndikim (si “Shpigel“ në Gjermani,
“New York Times“ dhe “Washington Post“ në SHBA etj.)-Duhet themeluar lobi
serb në Amerikë, në Britaninë e Madhe, në Gjermani etj.“

Jovan Cvijiqi në librin e përmendur, faqe 1264-1265, shkruan: “Përpara
ardhjes së muhaxherëve (në Kosovë) populli fliste kryesisht turqisht dhe
serbisht, më pak shqip. Prej ardhjes së muhaxherëve u bë zotëruese gjuha
shqipe“. Pra të dëbuarit, muhaxherët, nga Sanxhaku i Nishit, sipas Cvijiqit,
ua paskan mësuar shqipen kosovarëve. Akademikët serbë i përmbahen me Ilija
Garashaninit (ministër i Brendshëm i Serbisë) i cili qysh në vitin 1844
shkroi librin “Naçërtania“ (Projekti), ku legjitimoi pretendimet
territoriale serbe mbi Kosovën, duke iu referuar perandorisë mesjetare të
Stefan Dushanit. Sipas “Naçërtanies“, në vitin 1846, u falsifikua në Beograd
harta e Kosovës duke u shënuar si “Stara Serbija“. “Naçërtania“ planifikonte
pushtimin e atdheut tonë dhe daljen e Serbisë në Adriatik të Shqipërisë.
Akademikët serbë: Jovan Cvijiç, Vladan Gjorgjeviç e Nikolla Pashiç u shkruan
Fuqive të Mëdha, sidomos Antantës: “Serbia është i vetmi vend i izoluar nga
të gjitha anët. Populli serb jeton si në burg. Serbët kërkojnë me ngulm që
t’i jepet Serbisë një liman në Shqipëri. Serbisë i duhet dalje në Adriatik
me hir ose me pahir…”. Më 24 dhjetor 1876 u mblodh Konferenca e Ambasadorëve
të Fuqive të Mëdha për kërkesat e sllavëve të Jugut. Konferenca zhvilloi
punimet në Londër. Atje iu dha autonomia të gjitha vendeve ballkanike. Rusia
këmbënguli të mos i jepej autonomia Shqipërisë mbasi shqiptarët nuk
qenkeshin komb i veçantë. Fill pas Konferencës së Ambasadorëve, ushtria
serbe e Knjaz Obranoviqit sulmoi në befasi 620 fshatra të pastra shqiptare
të Sanxhakut të Nishit dhe dëboi me masakra të lemerishme 350 mijë
shqiptarë. (Ata të dëbuar,të sfilitur e të përgjakur, gjetën strehë në
Kosovë. Dhe atë ditë e sot quhen muhaxherë, të cilët i përmend akademik
Cvijiqi në librin e vet shumëvëllimësh. I quan të ardhur jo të dëbuar.)

Libri i historianit Bilal Shimshirit “Rumeliden Greqleri“ I-II , Istambull;
përmban dokumente me peshë ku vërtetohet se më 1876-1877 prej Sanxhakut të
Nishit janë barbarizuar dhe janë dëbuar me masakra 350 mijë shqiptarë. 35
mijë janë mbytur mizorisht gjatë dëbimit nga serbët. Grabitjet në Sanxhakun
shqiptar të Nishit kapin shumën prej 40 miliardë dollarësh“. Masakrat dhe
dëbimi i shqiptarëve nga Sanxhaku i Nishit u kthyen në traditë lakmuese për
politikanët e ardhshëm serbë, që e provuan në vitet e mëvonshme. Së fundi në
vitet 1998-1999. Knjaz Obranoviqi, kur përgatiti ushtrinë serbe për batërdi
në viset shqiptare të Sanxhakut të Nishit, publikoi parullën: “Çdo shqiptar
i vrarë është meritë patriotike për ushtarin serb“. Presidenti i Serbisë,
Sllobodan Millosheviçi, në prag të shekullit XXI urdhëroi terroristët
shtetërorë serbë për batërdinë në Kosovë: “Vetëm shqiptarët e vdekur janë të
mirë për Serbinë…“. Akademiku Dobrica Qosiçi në ditarin “Kosova“, shqiptarët
i quan vrasës dhe “Hordhi terroriste“. Si mund të jenë shqiptarët të tillë,
kur kurrë nuk kanë shkelur një pëllëmbë troje të huaja dhe ndër shekuj nuk
kanë njohur uzurpime gjakatare si serbët në Kosovë.

Për të treguar se populli serb ua ka parë sherrin akademikëve të vet serbë,
dua të nënvizoj këtu vetëm një shembull: Në muajin dhjetor 2004 u paraqit në
gjyqin e Hagës historiani serb Sllavenko Tërziq në mbrojtje të kriminelit
dhe satrapit Sllobodan Millosheviç. Terziqi mohoi katërcipërisht masakrat
ndaj shqiptarëve në Kosovë. Prokurori i Hagës i përkujtoi dëshmitë e
gjeneralëve Uesli Klark dhe Klaus Nauman, të cilëve Millosheviçi u kishte
thënë në vitin 1998: “Do të tuboj e të vras të gjithë shqiptarët, ashtu siç
është vepruar në vitin 1945 /46 nga Aleksandër Rankoviqi“. Sllavenko Terziqi
mohoi: “Kjo deklaratë është e gënjeshtërt .Në fund të Luftës së Dytë
Botërore nuk është ekzekutuar në Kosovë asnjë shqiptar“. Pikërisht atë kohë
janë të dokumentuar 70 mijë shqiptarë të masakruar. Akademiku Dobrica Qosiç,
për ta motivuar të famshmin “Kompromis historik“, shkruan: “Meqë shqiptarët
nuk begeniskan të jetojnë me Serbinë…“ Si u begeniskan terroristët që e
kthyen Kosovën në një varrë masiv, e shndërruan në det gjaku??? Duket
akademikët serbë nuk kanë të nginjur edhe me hijen e viktimave të veta.

Më 1844 Ilia Garashanin shkroi NAÇËRTANIA (Projekti), ku planifikonte pushtimin
e Shqipërisë dhe daljen e Serbisë në Adriatikun shqiptar. Më 1876-1877 Knjaz
Obranoviçi shfarosi dhe shkuli nga rrënjët shqiptarët e Sanxhakut të Nishit
(620 fshatra të pastra shqiptare). Më 1901 u krijua CËRNA RUKA - organizatë
terroriste serbe kundër Shqipërisë dhe shqiptarëve. Më 1902, në Beograd u
formua këshilli kryesor i çetnikëve që dirigjohej nga ministri i luftës i
Serbisë, Millovan Pavlloviç. Nën udhëheqjen e tij u përgatit terreni për
pushtimin e trojeve shqiptare. Më 1904-1905 filloi aksioni i përgjithshëm
çetnik serb kundër Kosovës shqiptare. Më 1908 u krijua NARODNA ODBRANA,
oganizatë terroriste me detyrë madhore të krijonte çeta dhe t’i hidhte
përtej kufirit të Serbisë. Kryetar i « Narodna Odbranës » ishte Bozha
Jankoviq, i cili më 1912 u emërua komandant i armatës së tretë serbe, e cila
luftoi për pushtimin e Shqipërisë gjatë Luftës së Parë Ballkanike. Më 1908,
u krijua në territorin e Kosovës organizata klandestine SERBËT OTOMANË.
Kryetar i saj ishte Bogdan Radenkoviq. Gazeta e SERBËVE OTOMANË ishte
VARDAR. Ajo gazetë si edhe shtypi në Beograd i paraqitnin shqiptarët si
vrasës, të egër e bisha. Më 1913-1921 ushtria pushtuese serbe ka detyruar
shqiptarët, masivisht, të hapnin gropa dhe i ka varrosur të gjallë. Në vitin
1943 doli ELABORATI i akademikut Vasa Çubrilloviçit, i cili parashikonte të
shfarosej ushtarakisht populli shqiptar i Kosovës. Kosova të popullohej me
kolonë serbë. Më 1945-1946 OZN, ulkonja mëmë e UDB serbe, ka vrarë pa gjyq
70 mijë shqiptarë. Në luftën 1998-1999 serbët e Sllobodan Millosheviçit
vranë mijëra shqiptarë, dëbuan dhjetëra mijëra, hapen qindra varre masive ku
krodhën brenda të gjallë e të vrarë; ngarkuan kufomat shqiptare në kamionët
frigoriferë dhe i degdisën larg, në Batajnicë, në thellësi të Serbisë. Njeh
historia botërore një makabritet të tillë? Çfarë “kompromisi fantazmagorik”
kërkon Dobrica Qosiç?

[Cold Fusion™]

Shiko more fattlumi se ku qendron problemi. Njeri tha nuk kemi politikan te zot dhe nuk bejn dot gje. E kupton qe nuk je akoma nje shtet i formuar ne baza te forta, po je nje shtet akoma nenmbikqyrjen e EU, kur te jet nje shtet me te drejta te plota, me gjyqesor dhe polici te veten. Atehere shteti do ndermarri inisiativen per te derguar ne Gjykaten Nderkombetare aktpadin per Serbin, per krime lufte, gjenocid etj. Deri tani perfaqesoheni si gjysem-shtet, ku shume role politike dhe gjyqesore i ben Eulex dhe jo Gjykata e Lart e Kosoves. Duhet pritur dhe pak kohe, deri kur shteti te marri formen e tij te plot dhe te ket te drejta te plota.