Don Ndre Mjeda

[NoName]

IN MEMORIAM: Dom Ndre Mjeda

Mësues Feje e Poezie - në 69 vjetorin e vdekjes








Më 1 gusht janë mbushur 69 vjet nga vdekja e poetit të madh, Dom Ndre Mjedës (1866 – 1937). I mbylli sytë në Shkodër, më 1 gusht 1937, pas një veprimtarie të palodhur fetare, kulturore e atdhetare. Mori pjesë në Kongresin e Manastirit, ishte nismëtar për formimin e Komisisë letrare, themeloi shoqërinë kulturore "Agimi", punoi shumë për gjuhën shqipe, shkroi poezitë e përmbledhura në "Juvenilja", ndërmjet të cilave shkëlqejnë poemthat "Andrra e jetës", "Vaji i bylbylit", "Liria", "Lisus", "Skodra"…

Në një ditë si kjo, ia vlen jo vetëm të kujtosh artin e tij, por, mbi të gjitha, të mendosh sesi mund të nxirren në dritë thesare ende të pa zbuluara të krijimtarisë së tij. Nuk është aspak e çuditshme që edhe veprat e Mjedës, ndonëse i vetmi klerik katolik i pranuar ndërmjet shkrimtarëve që studioheshin ndër shkolla, gjatë periudhës së diktaturës, iu nënshtruan çensurës. Këtë fat patën kryesisht veprat me karakter fetar edhe disa krijime më pak të njohura poetike si “Majerling”, “Bija e verbtë ç’prei t’lémi”, dhe “Kânga e Mahmud Pashës”, botuar (ndërmjet poezive të tjera të Mjedës në Shahiri Elierz. Do bejta qi ka qít N. M. i S.J.) si shtojcë e një flete fetare nga Jak Junku në Kulshedra e Shpirtit, zblue t’rijve prei P. J. Junkut t’Shoqnís Jezu. Deri më sot nuk kemi një përmbledhje të veprave të Mjedës në prozë, studimet e tij për shkrimtarët e vjetër të Veriut dhe sidomos librat si “Jeta e shejtit sh’Njon Berchmans”, “T’pergiamit e Zojs Bekueme”, “Katekizmi i madh” në tre vëllime, “Historija Shêjte”.

Janë vepra që mbushin një zbraztësi të madhe në historinë e letërsisë shqipe, ku mungon plotësisht studimi i veprave me karakter hagjiografik, dmth tregimeve mbi jetën e shenjtorëve. Një nga veprat e munguara të Mjedës, me vlera të mëdha studimore në lëmin e gjuhës shqipe e sidomos të terminologjisë fetare, është oficja “Vizari Shpirtënuer”, punuar nga poeti-meshtar në bashkëpunim me fratin françeskan, Atë Benedikt Dema, pa kujtuar këtu letërshkëmbim tepër të pasur të Priftit-poet e gjuhëtar.

Në përvjetorin e vdekjes së tij, Dom Ndre Mjeda na flet përsëri për veprën e tij të palodhur në dobi të fesë e të kombit, me të cilën është marrë plot përkushtim individual studiuesi Mentor Quku, i cili vijon të botojë vëllime të reja mbi gjithçka ka lidhje me emrin e madh të Ndré Mjedës.

Sot, Ndré Mjeda pati përvjetorin e vdekjes. Të shpresojmë se kjo ngjarje nuk do të kalojë në harresë, ashtu si kaloi 81- vjetori i lindjes së nënësit të tij të madh, Martin Camajt, që vijoi rrugën letrare të cilën një plejadë yjesh të letrave shqipe e patën nisur në bankat e Kolegjit Saverian të Etërve Jezuitë në Shkodër, ku patën mësues feje, gjuhe shqipe e poezie - Dom Ndré Mjedën.

[RTP]

Ndre Mjeda (1866-1937)

Poet i shquar dhe veprimtar patriot. Lindi në Shkodër (20 nëntor 1866)në një familje të varfër të zbritur nga fshati Mjedë. Mësimet e para i ndoqi në Shkodër, më pas u dërgua për studime të mesme dhe të larta teologjike në disa vende në Evropë. Në fillim dha mësim në një shkollë të lartë fetare në Kroaci. I 'dëbuar nga urdhri jezuit për mosbindje, Ndre Mjeda u kthye në atdhe ku u emërua famullitar në fshatra të ndryshme. U lidh që herët me lëvizjen patriotike.

Më 1901 bashkë me të vëllanë themeloi shoqërinë "Agimi", e cila krijoi një alfabet dhe botoi një varg librash për shkollat mbi bazën e këtij alfabeti. Për veprimtari patriotike autoritetet osmane e arrestuan. Më 1908 në Kongresin e Manastirit u zgjodh anëtar i Komisionit për hartimin e alfabetit të njësuar të shqipes, ndërsa më 1916-1917 ishte anëtar i Komisisë Letrare. Në periudhën e hovit të lëvizjes demokratike (1920-1924) Ndre Mjeda mori pjesë në jetën politike të kohës dhe u zgjodh deputet. Pas dështimit të Revolucionit Demokratiko-borgjez u tërhoq nga jeta politike dhe punoi si prift i thjeshtë në Kukël. Vitet e fundit ishte mësues i gjuhës shqipe në Shkodër dhe vdiq në këtë qytet.

Veprimtarinë poetike Ndre Mjeda e nisi që herët. Poema romantike e njohur Vaji i bylbylit u shkrojt më 1887; në të ndihen fryma patriotike dhe nota përmallimi, që shquanin paraardhësit e tij L. De Martinin, N. Bytyçin etj. Vepra përmbyllej me thirrjen drejtuar shqiptarit që të ngrihej për të fituar lirinë. Që nga kjo kohë e deri më 1917 kur pa dritën e botimit vëllimi me vjersha Juvenilia, Ndre Mjeda shkroi, por nuk botoi gati asgjë. Të kësaj kohe janë poema tjetër romantike "I tretuni", në të cilën është derdhur malli për atdheun, për njerëzit dhe natyrën e vendit me bukuritë e saj, vjersha "Shtegtari", "Malli për atdhe", "Gjuha shqype", "Bashkoniu!"etj. Krahas krijimeve të përshkuara nga notat elegjiake, Ndre Mjeda hartoi edhe vepra poetike, në të cilat tema patriotike u trajtua në frymën e poezisë luftarake të Rilindjes, si Liria (1910-1911). Në të gjeti jehonë kryengritja e malësorëve të Shqipërisë së Veriut më 1911, qëndresa dhe aspirata e tyre e zjarrtë për drejtësi shoqërore dhe për tokë. Grishja e poetit që fshatarët të ngriheshin për t'u çliruar nga zgjedha e rëndë shoqërare, ndërthuret me besimin se lufta e vegjëlisë do të sjellë lirinë. Në këtë vepër gjeti pasqyrim demokratizmi i Ndre Mjedës., që përbën bashkë me patriotizmin, anën më të fortë të botëkuptimit dhe të krijimtarisë së tij. Vjersha "Mustafa Pasha në Babunë" fshikullon pavendosmërinë dhe qëndrimin e lëkundshëm të parisë feudale në luftë kundër zgjedhës së huaj. Në poemën e njohur Andrra e jetës nëpërmjet pamjeve poetike prekëse, autori zbuloi tragjedinë e -malësorëve të varfër, që rronin në zgrip të jetës, mjerimin dhe padijen e madhe, ku ata ishin kredhur. Botën shpirtërore të personazheve të poemës, ndjenjat dhe mendimet e tyre, poeti i dha me mjete të kursyera dhe mjeshtëri.

Fazës së dytë të krijimtarisë së Ndre Mjeda e cila nisi pas Luftës I Botërore, i përkasin poemat në tingëllima "Scodra" dhe "Lissus", ku, përmes historisë së lashtë të dy qyteteve evokohet e kaluara e hershme e popullit tonë, sidomos fryma luftarake dhe liridashëse e stërgjyshërve të tij, ilirëve. Duke vijuar në këtë kohë traditën e poezisë së Rilindjes Kombëtare, Ndre Mjeda shprehu kështu mospajtimin e tij me regjimin reaksionar që sundonte vendin.

Në prodhimin poetik të Ndre Mjedës, vend zënë edhe vjershat për fëmijë. La edhe disa shqipërime të goditura nga Gëtja, T. Grosi etj. Romantik në thelb, Ndre Mjeda bëri një hap përpara drejt realizmit, ai kishte kërkesa të larta dhe tregoi mjeshtëri të rrallë poetike

Ndre Mjeda dha ndihmesën e tij edhe në fushën e gjuhësisë. Puna e tij u zhvillua në, gramatikë, leksikologji, filologji. Krijoi alfabetin që u zbatua prej shoqërisë "Agimi" me kriterin shkencor për çdo tingull një shkronjë, duke përdorur shenjat diakritike. Dha ndihmesë të shënuar në lëvrimin e gjuhës letrare. Në historinë e gramatologjisë shqiptare janë për t'u përmendur Vërejtje mbi artikuj e premna pronës të gjuhës shqipe (1934), Mbi shqiptimin e qellzoreve ndër dialektet e ndrtyshme të gjuhës shqipe (1902). Ndre Mjeda është ndër të parët gjuhëtarë shqiptarë që u morën me studimin dhe transkriptimin e veprave të letërsisë sonë të vjetër. Transkriptoi pjesërisht veprën e P. Bogdanit (1930) dhe të P. Budit (1932), shkroi për dialektin shqiptar të Istries (1932) dhe për Perikopenë e ungjillit të shek. XIV-XV (1933).

Flori Bruqi







Liria

- I -
O shqipe, o zogjt' e maleve, kallzoni:
A shndrit rreze lirie n'ato maja;
mbi bjesh' t'thepisuna e n'ograja,
ku del gurra e gjëmon përmallshëm kroni?

A keni ndie ndikund, kah fluturoni
ndër shkrepa, me ushtue kangën e saj?
A keni ndie nji kangë të patravajë?*)
O shqipe, o zogjt' e maleve, kallzoni!

"Lirim, lirim!" -- bërtet gjithkah malsia.
A ka lirim ky dhé që na shkel kamba,
a veç t'mjerin e mblon anemban' robnia?
Flutro shqipe, flutro kah çelet lama,
sielliu maleve përreth që ka Shqipnia,
e vështroje ku i del lirimit ama.
.................................

- VI -
Por nuk u shuejt edhe, jo, shqiptaria:
Lodhun prej hekrash që mizori e njiti,
lodhun prej terri ku robnimi e qiti,
shpreson me e zgjue fluturim mënia.**)

E kqyre: Ndër male po përhapet shkëndija
e lirimit t'Atdheut; fshehtas shëtiti
kasoll' për kasoll' rreth buneve***) e soditi
frymë të re tue zbrazun për gjithkah, hija

e Skanderbegut. Që ndër djepa rritin
nanat e Hotit djelmënin' ushtore
e idhnim n'armikun nëpër gji iu qitin.

E nalt, ndër maja, bukuri mbretnore.

*) pa vuajtje, pa mjerim.
**) urrejtja
***) banesave
....................

Gjuha shqipe

Përmbi za që lshon bylbyli,
gjuha shqipe m'shungullon*
përmbi er' që jep zymbyli,
pa da zemren ma ngushllon.

Ndër komb' tjera, ndër dhena tjera,
ku e shkoj jetën tash sa mot,
veç për ty m'rreh zemra e mjera
e prej mallit derdhi lot.

Nji kto gjuhë që jam tue ndie,
jan' të bukra me themel
por prap' kjo, si diell pa hije,
për mue t'tanave iu del .
................................

Ku n'breg t'Cemit rritet trimi
me zbardh, Shqipe, zanin tand,
e ku Drinit a burimi
që shpërndahet kand e kand.

Geg' e tosk', malsi, jallia**)
jan' nji komb, m'u da, s'duron;
fund e maj' nji a Shqipnia
e nji gjuh' t'gjith' na bashkon.

Qoftë mallkue kush qet ngatrrime
ndër kto vllazën shoq me shoq,
kush e dan me flak' e shkrime
çka natyra vet' përpoq.***)

Por me gjuhë kaq t'moçme e mjera
si nj'bij' kjo që pa prind mbet:
për t'huej t'mbajshin dhenat tjera,
s't'kishte kush për motër t'vet.

E njat tok' që je tue gzue,
e ke zan' tash sa mij' vjet,
shqiptaria, që mbet mblue
sot nën dhe, edhe shqip flet.



29.09.2006.

[elen]

Faktikisht jam Migjense e flakte po "per mbi za qe lshon bylbili pa da zemren ma ngushllon " eshte kryeveper....dhe te gjitha te tjerat sigurisht...

[Davius]

140- vjetori i lindjes së Ndre Mjedës, një tjetër përvjetor i heshtur

Asnjë fjalim përkujtimor, apo një meshë për autorin e “Vajit të Bylbylit”.

Dje u mbushën 140 vjet prej lindjes së një prej figurave më ë mëdha të Rilindjes sonë Kombëtare, Ndre Mjeda. Në këtë përvjetor lindjeje asnjë institucion kulturor nuk u kujtua të organizojë ndonjë aktivitet përkujtimor, për poetin, atdhetarin dhe gjuhëtarin.

Tashmë u bë e udhës që figura të shquara të kalojnë thuajse pa u vënë re.

I vakët ishte edhe përkujtimi i 95-vjetorit të lindjes së Migjenit dhe fare i heshtur për Mjedën.

Mjeda lindi në Shkodër më 20 nëntor 1866 në një familje të varfër, të ardhur nga fshati Mjedë.

Mësimet e para i ndoqi në Shkodër, më pas u dërgua për studime të mesme dhe të larta teologjike në disa vende në Evropë.

Në fillim dha mësim në një shkollë të lartë fetare në Kroaci.

Veprimtarinë poetike Ndre Mjeda e nisi që herët.

Poema e njohur romantike "Vaji i bylbylit" u shkruajt më 1887.

Që nga kjo kohë e deri më 1917, kur pa dritën e botimit vëllimi me vjersha “Juvenilia", ai shkroi, por nuk botoi gati asgjë.

Mund të përmendim poemën romantike "I tretuni", "Shtegtari", "Malli për atdhe", "Gjuha shqype", "Bashkoniu!",etj.

Krahas krijimeve të përshkuara nga notat elegjiake, Ndre Mjeda hartoi edhe vepra poetike, në të cilat tema patriotike u trajtua në frymën e poezisë luftarake të Rilindjes, si “Liria” (1910-1911).

Në të gjeti jehonë kryengritja e malësorëve të Shqipërisë së Veriut më 1911.

Në poemën e njohur “Andrra e jetës” nëpërmjet pamjeve poetike prekëse, autori zbuloi tragjedinë e malësorëve të varfër, që rronin në zgrip të jetës, mjerimin dhe padijen e madhe, ku ata ishin kredhur.

Botën shpirtërore të personazheve të poemës, ndjenjat dhe mendimet e tyre, poeti i dha me mjete të kursyera dhe mjeshtëri.

Më 1901, bashkë me të vëllanë, themeloi shoqërinë "Agimi", e cila krijoi një alfabet dhe botoi një varg librash për shkollat mbi bazën e këtij alfabeti.

Fazës së dytë të krijimtarisë së Ndre Mjedës, e cila nisi pas Luftës së parë Botërore, i përkasin poemat në tingëllima "Scodra" dhe "Lissus", ku, përmes historisë së lashtë të dy qyteteve evokohet e kaluara e hershme e popullit tonë, sidomos fryma luftarake dhe liridashëse e stërgjyshërve të tij, ilirëve.

Në krijimtarinë poetike të Ndre Mjedës, zënë vend edhe vjershat për fëmijë.

La edhe disa shqipërime të goditura nga Gëtja, Grosi etj.

Romantik në thelb, Ndre Mjeda bëri një hap përpara drejt realizmit, ai kishte kërkesa të larta dhe tregoi mjeshtëri poetike.

Në historinë e gramatologjisë shqiptare janë për t'u përmendur “Vërejtje mbi artikuj e premna pronës të gjuhës shqipe” (1934) dhe “Mbi shqiptimin e qellzoreve ndër dialektet e ndryshme të gjuhës shqipe” (1902).

Ndre Mjeda është ndër të parët gjuhëtarë shqiptarë që u morën me studimin dhe transkriptimin e veprave të letërsisë sonë të vjetër.

Transkriptoi pjesërisht veprën e Pjetër Bogdanit dhe të Pjetër Budit, shkroi për dialektin shqiptar të Istries dhe për Perikopenë e ungjillit të shek. XIV-XV.

Më 1908 në Kongresin e Manastirit u zgjodh anëtar i Komisionit për hartimin e alfabetit të njësuar të shqipes, ndërsa më 1916-1917 ishte anëtar i Komsisë Letrare.

Në periudhën e hovit të lëvizjes demokratike (1920-1924) Ndre Mjeda mori pjesë në jetën politike të kohës dhe u zgjodh deputet.

Pas dështimit të Revolucionit Demokratiko-Borgjez u tërhoq nga jeta politike dhe punoi si prift i thjeshtë në Kukël.

Vitet e fundit ishte mësues i gjuhës shqipe në Shkodër dhe ndërroi jetë në këtë qytet.

Shekulli/ G.S.

[vagabondo_nyc]

Jane figura qe nuk ka nevoj ti perkujtojne autoritet i perkujton vepra e tyre. Sa here i lexon apo degjon emrat e tyre te rinojne dhe te cojne ne bankat e tetevjecares.

Kane qene kta patriotet e Rilindjes qe ne jemi shqiptar dhe kemi shqiperi. Ka qene kohe e lavdishme periudha e Rilindjes dhe fat i madhe per kombin shqiptar qe te kishte gjithe keta njerez te shquar. Keta njerez te shquar patriota rilindes te medhenje qe sot i mungojne shqiperise. Rilindasit e mdhenje qe sot nuk perkujton njeri.

Vaji i bylbylit kryeveper e paarriteshme!

Eshte fatekeqesi per ne shqiptaret qe nuk i respektojme kta figura te shquara te kombit tone. Visita e nje ish politikani ne shqiperi terheq vemenden e gazataris se flliqt shqiptare ndersa pervjetori i Mjedes harrojet.

Turp i madh!

[Labeati]

Vaji i Bylbylit


Po shkrihet bora,
Dimni po shkon;
Bylbyl i vorfėn,
Pse po gjimon?


Pushoi murlani
Me duhi t'vet;
Bylbyl i vorfėn,
Çou mos rri shkret.


Gjith; fushėt e malet
Blerim e mbėloj;
Livadhi e pema
Gjithkah lulzoj.


Ndėr pyje e orgaja,
N'ma t'mirin vend,
Me rreze dielli
Po e gėzon gjith'kend.


E tuj gjimue
Shikon rreth e rreth
Nji prrue qi veret
Rrjedh nėpėr gjeth.


Asht çilë kafazi,
Bylbyl, flutro;
Ndėr pyje e ograja,
Bylbyl, shpejto.


Kerkush ma hovin
Atje s'ta pret,
Me zeher haejen
Kerkush s'ta qet.


Kafaz ke qiellin,
Epshin pengim,
E gjith ku t'rreshket
Shkon fluturim.


Nėpėr lamije
Ke me gjet mel,
Pėr gjith'prendverėn
Njajo buk t'del.


E kur t'zitė e di
ndėr prroje pi,
Te njato prroje
Qi ti vetė di.


Tash pa frigė çerdhen
E ban ndoj lis;
Nuk je si'i nieri
Qi nuk ka fis


E kur t'vin zhegu,
Kur dielli shkon,
Ti ke me kėndue
Si ke zakon.


Rreth e rreth gjindja
Me t'ndie rri;
Prej asi vendit
Dahen me zi.


A çilė kafazi,
Bylbyl, flutro;
Ndėr pyje e ograja,
Bylbyl, shpejto.


Ndėr tranfofille,
Ndėr zamakė nga;
Ku qeshet kopshti,
Idhnim mos mba.


Po shkrihet bora,
Dimni po shkon;
Biylbyl i vorfėn ,
Pse po gjimon?

[NoName]

Ndre Mjedja - Poeti

Gazmend KRASNIQI

Njëherë, Ernest Koliqi ka shkruar se Ndre Mjedja i ka thënë që krijimi i poezisë është një “çështje durimi”. Kuptohet, me këtë rast Nd. Mjedja i thoshte atij një mësim shumë të lashtë, por që mbetet i ditës edhe për poetët bashkëkohorë (tashti shumkush e di se çfarë bëri Odiseas Elitis me poemën Axion esti). Ai që i prin argumentit në fjalë, sepse, pa dyshim, Mjedja atë ka patur parasysh, është latini Horaci me teorizimin e vet te Ars Poetica, ku, mes të tjerash, thotë “ngutu ngadalë” (festina lente), ose “veprat duhen mbajtur nëntë vjet në sirtar përpara se të botohen” (nonum prematur in annum). Më tej, në veprën e tij, Horaci shkruan se poetit i duhet të zotërojë vetitë e punës, talentit dhe dijes, gjithçka që e kemi të mishëruar tek poeti ynë (për këtë flet qartas vepra). Të tjera pikëtakime të poetit tonë me teoricienin që ka sunduar botën letraro-artistike për rreth dymijëvjeçarë, janë: kërkesa për harmoninë e kompozicionit (në këtë pikë “Andrra e jetës” mbetet poema më e shquar e letërsisë shqipe), si dhe ndjenja e masës e respektimi i rregullave, zgjedhja e lëndës e shtjellimi i saj, sepse “në shtjellimin e mirë edhe tema banale shkëlqen”. Si te Horaci, i cili i qesëndis poetët që besojnë se janë njerëz të jashtëzakonshëm, Mjedja nuk merr përsipër asgjë prej profeti, apo diçkaje tjetër të tillë, megjithëse e kuptojmë menjëherë dashurinë e thellë për ata që shkruan; si te Horaci, Mjedja është kundërshtar i rreptë i emfazës dhe trivialitetit (nuk ndjehet kurrë i parëndësishëm dhe i vogël), pasi me artin e vet u vu në shërbim të kohës ku jetoi.
Vlera e këmbënguljes së tij është se Mjedja e sheh traditën në konceptin eliotian të fjalës, pra në dinamikën e saj. Krejt i vetdijshëm se çfarë po bën, se çfarë kohe i përket, ai ndahet prej autorëve antikë që në thelb të ligjërimit: megjithëse i njihte mirë, nuk i imitoi, nuk mbeti rob i mënyrës së të derdhurit të mendimeve të mëdha në vargje muzikale e mjeshtërore, të cilat veshit modern i tingëllojnë disi monotone – ai, ndërkohë që kujdesej për kompozicionin, format strofike, metrin, u kujdes edhe për njësitë më të vogla, që nga fjala deri tek fonema, dhe dha përftime tingëlluese thellësisht moderne, si këto:

shkon kau e avllin që del prej arvet
erton e nepet…

ose:

Asht i madh shendi
kur ndihet shpendi
ndër pyje tuj pingrue;
e knaqshme a` i lule
kur iu përkule,
o fllad i lehtë, m`e lmue.

Me Mjedjen kemi një nga mendjet më të mëdha të kohës, njeriu që dinte pothuajse gjithçka për poezinë. Duhet të kujtojmë se ai nuk qe rob i rregullave të ngurta të vjershërimit, pasi siç shkruan “masa e plotëson poezinë, por nuk asht nji gja e domosdoshme e saj”. Kjo thënie ka vlerë të veçantë kur kemi parasysh një poet që ka kultin e formës: duhet kuptuar se, megjithëse mjeshtër i formës, ai nuk e ka kërkuar atë, ka qenë ideja që ia ka organizuar, duke u përftuar kështu katreni katërrrokësh me rimat ABAB, gjashtëvargëshi shtatërrokësh me rimat ABABCC, gjashtëvargëshi shtatërrokësh me rimat ABABCD etj.
Botimi i veprës “Juvenilja” më 1917 pati fatin e veprave të dorës së parë, ato me të cilat mediokriteti i zakonshëm nuk hyn dot në marrdhënje: pra, nuk u shkrua për të. Gjergj Fishta ishte zëdhënës i letërsisë romantike kur do të donte (Hylli i dritës, 1921) që kjo poezi të vinte “më tepër prej zemrës se sa prej mendjes”. Mirëpo s`duhet harruar se në kulmin e postulatit romantik “poezia është shpërthim spontan i ndjenjave” (Wordsworth), John Keats thoshte se poezia është diçka “impersonale”, pa dashur të përmendim Edgar Alan Po e Charles Baudelaire, të cilët sollën shkëputjen e plotë nga kjo atmosferë.
Ndre Mjedja (flasim për anën zyrtare) është pranuar si poet, është botuar, është futur në tekstet shkollore, duke iu mëshuar anës patriotike, humane, simpatisë për të shtypurit dhe të vegjëlit. Nuk është harruar të përmendet si stilist i shquar, por meqë statusi letrar nuk e fitoi qytetarinë e vet, nuk u diskutua kurrë se çfarë do të thoshte kjo për letërsinë shqipe. Edhe ithtarët më të zjarrtë iu përshtatën heshtjes së tij stoike: vetëm në korrespondencë private i zbrazte Fishtës dufin e vet Lazër Shantoja. Dekadave në vazhdim, ithtarët firuan një nga një, megjithëse Mjedja lexohej e pëlqehej, deri te njerëzit më të thjeshtë. Ndërkohë, u la mënjanë vetë shkolla e tij poetike, sepse kohët e reja, të sunduara nga ideologji dritejetëshkurtëra, nuk patën nevojë për kulturën klasike, burimin dhe bazën e çdo kulture të vërtetë.
Mjedja, i cili ka shkruar se të mëtosh që ia ke dalë përkthimit të të mëdhenjve është si të dalësh me qiri në mes të ditës dhe të thuash se ia zbehe dritën diellit, i ka parafytyruar të gjitha këto keqkuptime e dashakeqësi dhe kjo përbën njëfarë ngushëllimi për aspiruesit e poetikave.

[Kandili 1]

ZOGA

Neper ograje po kendojne bylbylat
Si tu`u pralle me shoqi shojne;
Drandofilleve zymylat
T`kandshmen ere dhuntie ju cojne.


E nalt n`qiell ma e bukur hana
Rreze t`paqta shkon tui shkri
Maje bjeshkeve fillon Zana
N`valle shoqeve m`u prie.


Lodhe prej vegesh,prej rranjesh shpijet,
Si u ba nate,ndej Zoga n`voter;
Ndej m`u xe me dru dullijet
Qe kish ba neper mal,pa moter!



E kuvendte me nane locen,
Si pergjumshem,ndonji fjale,
Deri sa brie votres gocen
E muer gjumi dal ka dale.


Fjet bri votres: e kur shkendija
Shendritte at fetyr`te pa travaje,
Engjell prei qiellit ule te shpija
Dukej faret fetyra e saje.


Here n`at gjume tui qeshun dukej,
Si m`u fale here doren cote;
Here permallshem n`vedi strukej
E n`fetyre gjaku t`tane i velote.


(Ngrimun n`ar, mbi`j pullalie
Nen balkue nji beg kish dale;
Holl`e i gjate porsi silvie
Ne rruge nen gardh ish duke nje djale.)


E nan-bardha tui shikjue
„Flej me engjuj,thote, o bie,
Pusho shtatin me i ndimue
Lokes s`ate neper shpie”.

[fegi]

http://www.filedealer.com/freeupload...d64d8198fe.pdf

[veletini]

Në këtë temë për Ndre Mjedën,unë kërkoj ndihmë:
Po qe se dikush nga forumistët do të mund të sillte një shkrim të Ndre Mjedës,ku mes tjerash përmendet edhe Janjeva,do t\i jem shumë mirënjohës.Unë atë shkrim e kam lexuar diku më një faqe interneti,dhe është gabim i madh imi që nuk e kam ruajtur.