Teologji: Allahu

[rapsod]

1- Premisa e pare ne pranimin e nje ekzistenti qe nuk percaktohet me ndjesi (prekje)

Ne pretendojme ekzistencen e nje ekzistenti, qe nuk specifikohet me asnje vend dhe direksion. Ose themi: Ne pretendojme ekzistencen e nje ekzistenti, qe nuk eshte ne fusion (bashkim, perzjerje) me boten dhe as i ndare prej saj, ne asnje prej gjashte aneve te cilat i ka bota. (Poshte, larte, majtas, djathtas, para, mbrapa).
Kundershtuesit thone se pavlefshmeria e kesaj premise eshte "Dije permes arsyetimit te domosdoshem", dhe thane: dija e domosdoshme konkludon se çdo dy ekzistente pa tjeter duhet, qe njera prej te dyjave te jete e perzjere tek tjetra, ose e ndare prej saj dhe e percaktuar ne nje prej gjashte aneve qe e rrethojne.
Thane: Pranimi i ekzistenteve ne kundershtim me shtate segmentet eshte e pasuksesshme ne gjykimin e mirefillte.
Dije: nese pranojme qenesine e kesaj premise ne menyre aksiomatike, nuk do te ishte e nevojshme te zhytemi ne permendjen e argumenteve, sepse vleresimi eshte, qe çeshtja mund te jete ashtu sikur thone ata dhe startimi ne argumentimin e qenesise se Zotit, jo ne fusion me boten dhe as i ndare prej saj permes nje ane mund te jete "shfuqizim i domosdoshmerive". Pergojimi i domosdoshmerive me teorite: predispozon pergojmimin e burimit permes degezimeve. Kjo sjell trustim te burimit dhe degezimeve sebashku, qe eshte e pavlefshme. Per me teper, duhet qe ne te themi se kjo premise nuk eshte aksiomatike, qe te shuhet kjo pengese.
Keshtu qe themi: qe kjo premise nuk eshte aksiomatike ka nje sere aspektesh:

1- Shumica e mendimtareve te respektuar jane ne nje mendje se Zoti nuk eshte i kufizuar ne ndonje vend dhe nuk specifikohet ne ndonje ane, se Ai nuk eshte ne fusion me boten dhe as i ndare prej saj ne asnje prej aneve. Nese pavlefshmeria e ketyre premisave do te ishte aksiome, atehere praktika e shumices se mendimtareve do te ishite per refuzimin ne menyre abstenuse, sepse shumica e mendimtareve nuk e tejkalojne praktiken e tyre ne refuzimin apo mohimin e domosdoshmerive.
Sigurisht qe themi: Filozofet jane ne nje mendje per vertetimin e ekzistenteve qe nuk jane te kufizuara dhe nuk jane ne fusion me ndonje te kufizuar, siç jane mendjet, frymet dhe "Prime substratum" (lenda fillestare), ata pretenduan se: ajo gjeja te cilen e tregon njeriu, duke thene UNE: ekziston dhe nuk eshte me trup dhe as fizike, keshtu qe askush nuk ka thene se filozofet me kete pretendim jane mohues te aksiomave.

2- Nese ia parashtrojme mendjes ekzistencen e nje ekzistenti qe nuk eshte ne fusion me boten dhe as i ndare prej saj ne ndonje prej gjashte aneve, gjithashtu ia parashtrojme mendjes se Njeshi eshte gjysma e Dyshit, se Mohimi dhe Pohimi nuk bashkohen, do ta shohim mendjen te ndalet ne premisen e pare, te sigurte ne premisen e dyte. Kjo parregullsi eshte e ditur permes arsyetimit te domosdoshem. Dhe kjo tregon se mendja nuk eshte e percaktuar ne premisen e pare, as me mohim e as me pohim. Tendenca e keti subjekti: Ne gjejme ne veten tone animin kah deklarimi se gjithçka perveç botes duhet te jete patjeter ne fusion me te (boten) ose i ndare prej saj ne ndonje direksion dhe vend. Vetem se ne themi: Kur e pame se mendja nuk eshte e sigurt me kete premise, ashtu sikurse ishte e sigurt se Njeshi eshte gjysma e Dyshit, kuptuam se ajo eshte e pavendosur per ate se çdo gje perveç botes duhet te jete ne fusion me boten ose e ndare prej saj ne ndonje direksion (ane), per me teper ajo eshte pranuese e te kundertes. Atehere themi: Kjo pandehje erdhi per shkak se Ilusioni dhe Imagjinata nuk veprojne vetem se ne objektet e ndjeshme apo e thene ndryshe te prekshme (fizike). Keshtu qe nuk eshte ofendim qe ato te dyja perfshijne çdo gje me ane te normave te percaktuara per objektet fizike. Ky mendim ka ardhur si pasoje e Ilusionit dhe Imagjinates jo si pasoje e mendjes, kurrsesi.


2-.....................Vazhdon........Me.......pas

[rapsod]

3- Nese themi: Ekzistenti, duhet te jete i kufizuar (ne ndonje vend), ose ne fusion me te kufizuarin , ose as i kufizuar e as ne fusion me te kufizuarin (ne ndonje vend), atehere do ta gjejme mendjen te vendosur ne keto ndasi. Dhe nese themi: Ekzistenti ose duhet te jete i kufizuar ose ne fuzion me te kufizuarin dhe mjaftohemi me kaq, na behet e ditur permes arsyetimit te domosdoshem se kjo ndasi nuk eshte e plote dhe as e permbledhur qe do te thote se nuk mund te perplotesohet vetem se me nderthurjen e pjeses se trete pra "ekzistenti ose nuk eshte i kufizuar ose nuk eshte ne fusion me te kufizuarin".
Nese eshte keshtu siç e thame, atehere e dime permes arsyetimit te domosdoshem se eventualiteti i kesaj "pjese" - ekzistenca e nje ekzistenti, jo te kufizuar ne ndonje vend, e as ne fusion me ndonje te kufizuar - eshte aktual nder mendjet ne menyre te padiskutueshme dhe se nuk mund te pohoet mohimi dhe as aprovimi i kesaj vetem se permes nje argumenti te veçante (veçmas).
4- Ne dime permes arsyetimit te domsodoshem, se individet njerezore jane kolektiv ne konceptin e humanitetit. Ata jane te ndare dhe te dallueshem nga njeri - tjetri me ane te veçorive dhe identitetit te tyre. Dhe çka ne kolektivitetin e tyre eshte e ndryshme nga çka ne individualitetin e tyre. Kjo çon te thuhet se: ne termat e humanitetit, humaniteti eshte i thjeshte ndaj formes se percaktuar (dhe vendit te percaktuar). Keshtu qe humaniteti ashtu siç eshte ai, eshte nje i arsyetueshem i thjeshte, (e nese kjo provohet), atehere del prej studimit dhe kerkimit tek te ndjeshmet (te prekshmet) se çka eshte i Arsyetuari i Thjeshte.............................................vazhd on.

[rapsod]

Kjo teme eshte Teologji dhe u pergjigjet filozofive me termat e tyre.

[rapsod]

5- E gjitha kjo eshte "Esence" (Mahijeh), e nese marrim ne konsiderate perkufizimin dhe realitetin e saj, ne i kemi paraprire asaj ne momentin e shkujdesjes tone ndaj gjendjes dhe hapsires (vendit), atehere si mundet, kur njeriu nese eshte i zhytur ne mendim per te kuptuar perkufizimin e Dijes, se çfare eshte ajo dhe perkufizimin e natyres? Ne kete moment ai (njeriu) eshte i pavemendshem rreth realitetit te "hapsires" (vendit) dhe "kuantitetit" (sasise, permases). Si dhe te gjykoje se ato realitete duhet te jene specifike me ndonje "vend" ose "entitet". Kjo çon ne ate qe ne kemi mundesi ti mendojme esencat pergjate gjendjes se transit jashte hapsires, formes dhe kuantitetit.

6- Nese dikush prej nesh eshte i zhytur ne mendim dhe vizion ne ekstraktimin e dilemes, mund te thote me veten e tij: "Une kam gjykuar duke iu referuar kesaj, ose e kam menduar keshtu", i pasigurt thote: "Une kam menduar ose gjykuar keshtu", qe do te thote se ai eshte njohes i vetes se tij, ku nese nuk do ishte njohes i vetes se tij, nuk do te mund te arrinte te gjykonte veten e tij se ai po mendon "keshtu", apo "njohu diçka", megjithese ai ne kete moment, mund te jete i trubulluar rreth kuptimit te "hapsires" (vendit) dhe "entitetit" (anes), si dhe per kuptimin e formes dhe kuantitetit, sigurisht qe eshte ne favor perderisa njeh qenien e tij qe eshte ne nje hapsire, apo qenien e tij te atribuar me ndonje forme dhe kuantitet.
Keshtu provohet se: "Dija rreth diçkaje, mund te arrihet pergjate mosdijes rreth "hapsires" qe ai ze, formes se tij dhe kuantitetit te tij". Kjo sigurisht qe perfton konkluzionin perfundimtar se Gjeja abstrakte ndaj pozicionit dhe entitetit, mund te jete plotesisht i menduar apo i gjykuar.

7- Ne mund t'i shohim gjerat, por aftesia e te pamurit (shikueshmeria) nuk mund ta shikoje veten e saj. Po keshtu edhe aftesia e imagjinates (imagjinata) na mundeson t'i imagjinojme gjerat, por ajo vete nuk mund ta imagjinoje veten e saj. Keshtu qe ekzistenca e aftesise se shikueshmerise eshte tregues se jo domosdoshmerisht çdo gje mund te imagjinohet. Kjo hap porten e mundesise se lartpermendur.

8- Kundershtaret tane jane te detyruar te pranojne ekzistencen e diçkaje ne kundershtim me normat e ndjesise dhe imagjinates. Kundershtaret tane jane ose Keramistet (El-Keramijeh), ose Neo-Antropomorfistet.

Persa i perket Keramisteve, nese u themi atyre: "Nese Zoti do te ishte i tregueshem permes ndjesise (proves fizike), ose do te ishte i perpjestueshem, keshtu qe do te ishte kompleks, - dhe ju nuk deklaroheni keshtu - ose do te ishte i paperpjestueshem dhe do te ishte insinjifikant (pa pike rendesie), sikurse pikla qe nuk perpjestohet, ose si pjesa e cila nuk perpjestohet, - ndersa ju nuk deklaroheni per kete".
Tek ky aspekt ata kane thene: "Zoti eshte nje, i pa te mete ndaj struktures dhe sintezes (Sinthesis), megjithate Ai nuk eshte i vogel dhe as insinjifikant (i parendesishem)".
Dihet se: Kete dogme te cilen ata e pasojne, te cilen nuk e pranon as ndjesia dhe as imagjinata, dhe kete nuk e pranon as mendja gjithashtu. Sepse ajo gje qe tregohet permes ndjesise, nese i ndodh nje ekspasion (shtrirje) ne direksione (antitete, ane) dhe hapsira (vende), nje prej dy procioneve te tij e ndryshon porcionin tjeter. Kjo predispozon perpjestim ne intuiten e mendjes. E nese Atij nuk i ndodh ekspasion ne ndonje prej direksioneve, as ne te djathte e as ne te majte, as siper e as poshte, do te ishte "pikel" qe nuk perpjestohet dhe do te ishte domosdoshmerisht i vogel dhe insinjifikant. E nese prej tyre nuk shmanget pasimi i dogmes se Ai nuk pranon perpjesimin, me qenesine e Tij Madheshtor, i Pafund ne ekspasion, megjithese kjo eshte bashkim ose unifikim mes mohimit dhe pohimit dhe eshte i papranueshem ne gjykimin e mirefillte, si ka mundesi te gjykojne se deklarimi rreth qenesise se Tij - i madheruar qofte - jo ne fusion dhe as i ndare prej botes sipas direksionit (entitetit) eshte e papranueshme ne gjykimin e mirefillte?

Vazhdon me Neo-Antropomorfistet......................