ShEmini

Performanca krijuese e Shefqet Avdush Eminit: Një shpërthim i lirë i shpirtit në simpozium ndërkombëtar

Në këtë fotografi autentike, paraqitet artisti i shquar ndërkombëtar, Shefqet Avdush Emini, në një simpozium artistik ndërkombëtar, duke demonstruar procesin e tij krijues përmes një performance të gjallë dhe të pasionuar. Momenti i kapur në imazh është shumë më tepër sesa një sekuencë pune — është një akt poetik, një manifestim i artit si shpërthim i drejtpërdrejtë emocional dhe shpirtëror. Shefqeti shfaqet këtu duke e derdhur ngjyrën me një vetëbesim të thellë dhe të natyrshëm, një veprim që flet për sigurinë dhe origjinalitetin e rrallë të qasjes së tij në artin e pikturës.

Ai nuk pikturon thjesht me brushë, por edhe me duar, me këmbë, me trup, me ndjesi të thella, me energji të papërmbajtshme që burojnë nga thellësia e shpirtit të tij krijues. Procesi i tij krijues nuk është një akt i ftohtë racional, por një ngjarje e zjarrtë, një ritual i përqafimit të ngjyrës, formës dhe lirisë. Emini është përfaqësuesi i një qasjeje të veçantë ku çdo veprim në kanavacë është i lidhur me një përjetim emocional të pakushtëzuar.

Ngjyrat në duart e tij nuk janë thjesht materiale vizuale — ato janë shprehje të një gjendjeje shpirtërore që shpërthen në mënyrë të çiltër dhe të pastër, pa kalkulim, pa sforcim. Emini e shfaq veten si një krijues që nuk i druhet kaosit, por e përqafon atë për të gjetur harmoninë e tij të brendshme në brendësi të trazirës.

Në këto performanca, ai nuk është vetëm piktor — ai është një balerin i ngjyrës, një koreograf i emocioneve, një poet që shkruan me pigmente. Kjo mënyrë unike e të shprehurit artistik ka bërë që shumë artistë bashkëkohorë nga vende të ndryshme të botës të ndihen të frymëzuar nga mënyra e tij e të pikturuarit. Dëshira për ta përvetësuar këtë stil ka lindur natyrshëm mes kolegëve, duke shkaktuar një ndjesi të fortë imitime në mesin e disa prej tyre.

Një rast i veçantë është ai i artistit me origjinë nga Azerbajxhani, Orhan Cebrailoglu, i cili jeton në Turqi dhe punon si profesor arti me titull doktor. Sipas shumë artistëve dhe dëshmitarëve ndërkombëtarë të simpoziumeve, që prej vitit 2012 kur e pa për herë të parë Shefqetin duke demonstruar mënyrën e tij të pikturimit në simpoziumin ndërkombëtar në Sharm El Sheikh të Egjiptit, Cebrailoglu u mahnit dhe u ndikua thellë nga performanca e tij. Madje gjatë gjithë asaj performance, ai e quante Eminin “Master” dhe “Gjenial”, duke i dhënë atij një status të veçantë në sytë e vet dhe të të tjerëve.

Megjithatë, ajo që pasoi ishte një përpjekje e paqartë dhe naive për të kopjuar çdo lëvizje të Eminit. Nga mënyra e hedhjes së ngjyrës, përlyerja e qëllimshme e rrobave, deri te krijimi i një identiteti të rremë përmes imitimeve të dukshme — Cebrailoglu nisi të bëhej një klon i artistit të madh, pa arritur kurrë të kuptojë se ndjenja nuk mund të kopjohet. Ndjenja është personale, është unike, është rezultat i përjetimeve, dhimbjeve, gëzimeve, kujtesës, dhe të gjitha përbërësve shpirtërorë që formojnë identitetin krijues të një artisti të vërtetë.

Kur një artist si Shefqet Avdush Emini shfaqet në skenë, ai nuk vjen për të bërë zhurmë, por për të sjellë një rrëfim të përmasave ekzistenciale. Dhe ky rrëfim bëhet i prekshëm përmes mënyrës se si ai komunikon me kanavacën — jo me fjalë, por me shpirt. Kjo është ajo që e bën të pamundur imitimin: autenticiteti nuk është diçka që mësohet, është një përvojë që jeton brenda qenies.

Nëse një artist nuk ka karakter, nëse i mungon thellësia krijuese, ai gjithmonë do të përpiqet të kopjojë të tjerët — jo nga admirimi, por nga paaftësia për të gjetur zërin e vet. Dhe kjo është një dramë që në art shfaqet qartë, sepse artit nuk i shpëton asgjë. Ai i ekspozon të gjitha: të vërtetat dhe mashtrimet, sinqeritetin dhe shfaqjen.

Shefqet Avdush Emini, në këtë kuptim, është një artist që nuk mund të imitohet. Ai është një gjendje, një frymë që ka zanafillë në përjetimet e tij personale dhe në reflektimin e tij filozofik mbi botën, jetën dhe njeriun. Çdo ngjyrë që ai hedh në kanavacë është një akt rezistence ndaj sipërfaqësisë, një pohim i lirisë së brendshme krijuese.

Shefqeti nuk është vetëm një emër i njohur në qarqet ndërkombëtare të artit bashkëkohor. Ai është një emër që do të mbetet në histori për stilin e tij të pakompromis, për gjuhën e tij vizuale që nuk pranon kufij dhe për guximin për të qenë gjithmonë vetvetja, edhe në mesin e një bote që shpesh kërkon klone, përsëritje dhe uniformitet.

Ndërsa Orhan Cebrailoglu përpiqet me mundim të imitojë lirinë e Shefqetit, ai në fakt tregon se sa i papërmbushur është si krijues. Sepse për të qenë vërtet një artist i lirë, nuk mjafton të hedhësh ngjyra — duhet të hedhësh shpirtin tënd.

Ky është mësimi i madh që Shefqet Avdush Emini u jep brezave të artistëve: të mos kenë frikë të jenë vetvetja. Të gjejnë zërin e tyre. Të flasin me ngjyrë, me formë, me përjetim. Të mos bëhen asnjëherë kopje, por gjithmonë origjinalë, sado e vështirë të jetë kjo rrugë.

ENGLISH

Creative Performance of Shefqet Avdush Emini: A Free Outburst of Spirit at an International Symposium

In this authentic photograph, the renowned international artist Shefqet Avdush Emini is depicted at an international art symposium, demonstrating his creative process through a vibrant and passionate live performance. The moment captured in this image is much more than a mere working sequence—it is a poetic act, a manifestation of art as a direct emotional and spiritual eruption. Shefqet appears here pouring color with deep and natural confidence, an act that speaks to the rare originality and certainty of his painterly approach.

He does not merely paint with a brush but also with his hands, with his feet, with his body, with deep sensations, with an uncontrollable energy that springs from the depths of his creative spirit. His creative process is not a cold, rational act, but a fiery event—a ritual of embracing color, form, and freedom. Emini is the embodiment of a unique approach where every action on the canvas is linked to an unconditioned emotional experience.

The colors in his hands are not mere visual materials—they are expressions of a spiritual state that bursts out sincerely and purely, without calculation or strain. Emini reveals himself as a creator unafraid of chaos, but who embraces it to find his own inner harmony within the storm.

In these performances, he is not just a painter—he is a dancer of color, a choreographer of emotions, a poet who writes with pigments. This unique mode of expression has inspired many contemporary artists from various countries who have felt drawn to his painting method. The desire to adopt this style has naturally arisen among his peers, inciting a strong sense of imitation in some.

A particular case is that of the artist of Azerbaijani origin, Orhan Cebrailoglu, who lives in Turkey and works as an art professor with a doctoral title. According to many artists and international symposium witnesses, since 2012, when he first saw Shefqet demonstrating his painting method at the international symposium in Sharm El Sheikh, Egypt, Cebrailoglu was amazed and deeply influenced by his performance. During that entire performance, he referred to Emini as “Master” and “Genius,” granting him a special status in his and others’ eyes.

What followed, however, was a clumsy and naive attempt to copy Emini’s every move—from the way of throwing paint, the deliberate staining of clothes, to the creation of a false identity through blatant imitations—Cebrailoglu began to become a clone of the great artist, without ever understanding that emotion cannot be copied. Emotion is personal, unique, the result of experiences, pains, joys, memories, and all the spiritual components that form a true artist’s identity.

When an artist like Shefqet Avdush Emini appears on the scene, he doesn’t come to make noise but to deliver a narrative of existential dimensions. And this narrative becomes palpable through how he communicates with the canvas—not with words but with spirit. This is what makes imitation impossible: authenticity is not something one learns, it is an experience that lives within one’s being.

If an artist lacks character and creative depth, he will always try to imitate others—not out of admiration, but out of an inability to find his own voice. And this is a drama that art reveals clearly because nothing escapes art. It exposes everything: the truths and the deceptions, the sincerity and the spectacle.

Shefqet Avdush Emini, in this sense, is an artist who cannot be imitated. He is a state of being, a breath that originates from his personal experiences and his philosophical reflection on the world, life, and humanity. Every color he throws on the canvas is an act of resistance to superficiality, an affirmation of inner creative freedom.

Shefqet is not just a well-known name in international contemporary art circles. He is a name that will remain in history for his uncompromising style, for his visual language that accepts no boundaries, and for his courage to always be himself, even in a world that often demands clones, repetitions, and uniformity.

While Orhan Cebrailoglu struggles to imitate Shefqet’s freedom, he actually reveals how unfulfilled he is as a creator. Because to truly be a free artist, it is not enough to throw paint—you must throw your soul.

This is the great lesson Shefqet Avdush Emini offers to generations of artists: do not be afraid to be yourself. Find your own voice. Speak with color, with form, with experience. Never become a copy, but always original, no matter how difficult that path may be.

DUTCH

De Heilige Dans van het Menselijk Geweten

In het hart van deze krachtige afbeelding, die tegelijkertijd een momentopname is van een performancekunstwerk en een picturale poëzie in beweging, ontvouwt zich het diepe conceptuele universum van Shefqet Avdush Emini — een kunstenaar die al decennialang niet alleen schilderijen maakt, maar ook visuele rituelen uitvoert die resoneren met de schreeuw van het menselijk geweten en de roep om spirituele zuivering.

Te midden van het donkere landschap dat de achtergrond vormt van deze performance, verschijnt de figuur van de kunstenaar als een heilige pelgrim, omhuld met witte doeken die als energetische golven uit zijn wezen vloeien. De witte kleur is hier geen toevallige esthetische keuze, maar een existentiële oproep — het symboliseert zuiverheid, waarheid, maar ook kwetsbaarheid. Zoals een soefi-danser zijn ego loslaat om dichter bij het goddelijke te komen, beweegt Emini zich tussen de asresten en het stro met een mystieke intensiteit die zowel ritueel als rebellie is.

Wat deze performance bijzonder maakt, is de afwezigheid van een publiek dat fysiek aanwezig is; de camera wordt het enige oog dat getuige is van deze sacrale handeling. Dit verandert het kunstwerk in een universele boodschap, een fluistering gericht aan de mensheid, vastgelegd in het beeld als in een eeuwig gebed. De as die op de grond ligt, is niet alleen residu — het is een metafoor voor de verbrande lagen van de beschaving, voor de menselijke dwaasheid die alles in rook laat opgaan. En het stro dat daar overheen is verspreid, is de hoop, de levenscyclus, de herinnering aan de velden die ooit vruchtbaar waren voordat ze door oorlog en haat werden vernietigd.

Emini’s aanwezigheid in deze context is tegelijk zachtmoedig en profetisch. Hij staat daar niet als een performer in de klassieke zin, maar als een visioen — een figuur uit een droom die is voortgekomen uit de collectieve pijn van generaties. Zijn performance is geen spektakel, maar een innerlijke explosie die naar buiten is gericht als een universeel teken. De manier waarop hij zich tussen de elementen beweegt — aarde, vuur, lucht — herinnert aan oude priesterlijke praktijken waarbij de kunstenaar tegelijkertijd medium en boodschap wordt.

In de context van de hedendaagse kunstwereld, waar performances vaak neigen naar ironie of postmodern spel, keert Shefqet Avdush Emini terug naar de wortels van de sacrale kunst. Zijn werk is geen commentaar, het is een oproep. Geen parodie, maar een gebed. Hij spreekt met de taal van stilte, met de gebaren van het lijden, met de metafysica van het lichaam dat zichzelf in de ruimte schrijft.

Deze foto is een icoon. Niet slechts een representatie van een performance, maar een fragment van een hedendaags fresco waarin het menselijke geweten wordt geactiveerd. Door as, wit doek en het lichaam dat beweegt in de stilte, herinnert Emini ons aan iets wat we vaak vergeten: dat kunst ook heilig kan zijn, dat het kan genezen, dat het ons kan leiden door de duisternis. In deze handeling is er geen verschil meer tussen kunst en ritueel, tussen lichaam en boodschap, tussen as en toekomst. Alles wordt één in de dans van het geweten. En in die dans, uitgevoerd op het onzekere podium van onze tijd, schrijft Emini zichzelf niet alleen in de kunstgeschiedenis, maar ook in de spirituele herinnering van de mensheid.