Shpirt Shqiptari

Një djalosh student në Universitetin e Selanikut, kish dëgjuar për një murg plak që ishte bërë i famshëm në Greqi në fundin e viteve 1980 pasi kish folur hapur kundër politikave evropiane të qeverisë greke. Murgu e kish emrin Paisio dhe jetonte i vetmuar në një kasolle në Malin e Shenjtë, Malin Athos. Djaloshi, me një grup shokësh studentë, mori rrugën për në Malin e Shenjtë, e për të takuar nga afër murgun. Djaloshi ishte kurioz pasi njerëzit flisnin se murgu Paisio ishte shenjtor, njeri i shenjtë. Ai nuk kish njohur më parë ndonjëherë një njeri të shenjtë në jetën e tij. Dhe kjo e shtyu që të bëjë udhëtimin në Malin e Shenjë.



Kur arriti në majë të malit tek kasollja e murgut, djaloshi e shokët e tij e gjetën veten përballë një murgu plak të imët në fytyrë e në trup. Murgu i ftoi që të uleshin e çlodheshin në oborrin e tij, ku si karrike ishin trungjet e prera të pemëve. Siç ishte tradita murgërore, murgu i gostiti me llokume dhe ujë të ftohtë. Dhe më pas u ul së bashku me ta dhe ia nguli sytë djaloshit e iu drejtua me fjalët:

- Kosta, biri im, pse e more këtë rrugë të gjatë e erdhe të më takosh?

Kosta u hutua nga fjalët e murgut. Si e dinte ai emrin e tij, kur ai nuk u prezantua me të? Kosta u vu në pozitë pasi ai nuk kish pregatitur ndonjë pyetje për murgun. E ndryshe nga shumë pelegrinët e tjerë që ndanin hallet e tyre me murgun e kërkonin lutjet e tij, Kosta thjeshtë donte të takonte nga afër një njeri të shenjtë. Kosta e kish realizuar këtë mision në mendjen e tij që nga momenti që u takuan me murgun. Pas një heshtje, Kosta i zënë ngushtë e pyeti:

- Kam një pyetje për ju. Cili është vendimi më i rëndësishëm në jetë?

Murgu plak buzëqeshi sikur ta priste këtë pyetje nga goja e Kostës. Dhe duke e parë në sy, iu përgjigj:

- Biri im. Vendimi më i rëndësishëm që marrim në jetë është nëse zgjedhim të bëjmë një jetë me Perëndinë apo pa Perëndinë.

Këto fjalë depërtuan thellë në zemrën e Kostës e shokëve të tij. Kosta ishte pagëzuar që foshnjë nga prindërit e tij orthodhoksë në Kishën Orthodhokse, por prej disa vitesh, ai nuk praktikonte besimin e tij dhe nuk shkonte as në Kishë. Në atë moment, ai u ndje keq kur dëgjoi përgjigjen e murgut plak. E kuptoi se jeta që ai po bënte ishte një jetë pa Perëndinë. Gjatë gjithë rrugës në kthim në Selanik, Kosta pyeste veten: "Unë po bëj në jetë pa Perëndinë. Por nuk mbaj mend ta kem marrë këtë vendim vetë! Kush e mori këtë vendim për mua?!"

Kuptimi i fjalëvë të shenjtorit

Si njerëz, ne marrim shumë vendime në jetë. Shpesh, edhe pendohemi për vendime të gabuara që marrim. Në momentin që i morëm këto vendime, menduam se ishte një vendim i drejtë. Por koha na provoi se ishte vendim i gabuar. Gati të gjitha vendimet e jetës sonë mbi tokë janë të parëndësishme kur i vë përballë vendimit për të cilin flet shenjtori: zgjedhjes për të bërë një jetë me Perëndinë. Janë të parëndësishme pasi të gjitha vendimet që marrim ndikojnë vetëm jetën tonë mbi tokë, nuk ndikojnë atë jetën tjetër, jetën që nuk ka fund përtej varrit, atë jetën e përjetshme. Dhe me këto fjalë, shenjtori na mëson se jeta e vërtetë nuk është këto pak vite që ne je jetojmë mbi tokë. Jeta e vërtetë nuk ka fund! Vdekja nuk i jep dot fund jetës. Vdekja merr vetëm trupin e njeriut që i krijua nga balta, por jo shpirtin e tij që është dhurata më e çmuar e Perëndisë për njeriun. Shpirti i njeriut është dhurata e jetës, dhurata e Frymës së Shenjtë Jetëdhënëse të Zotit. Trupi vdes, shpirti nuk vdes!

Po çfarë do të thotë të bësh një jetë me Perëndinë?

Kur Zoti i dha njeriut, krijesës së tij të dashur, frymë nga Fryma e Shenjtë e Tij, njeriu mori edhe dhuratën e vullnetit të lirë. Engjëjt në qiej nuk kanë vullnet të lirë. Kafshët mbi tokë e nën ujë nuk kanë vullnet të lirë. Vetëm njeriu ka vullnet të lirë për të zgjedhur. Dhe si njerëz, me këtë vullnet të lirë, ne bëjmë zgjedhjet tona. Njerëzit që zgjedhin të bëjnë një jetë me Perëndinë, ia nënshtrojnë vullnetin e tyre Zotit e luten: "Le të bëhet në mua Vullneti Yt o Zot, e jo vullneti im!" Kjo është ftesa e njeriut për Zotin që ai të jetë i pranishëm në jetët tona, e të na udhëzojë e ndriçojë mendjen e zemrën në çdo vështirësi që hasim në jetë.

Nga ana tjetër ka njerëz që e shikojnë vullnetin e lirë si një mundësi për t'u bërë zot të vetvetes, dhe duke e përzënë Zotin nga jetët e tyre. Këta janë ata që dëgjojnë vullnetin e tyre, mendjen e tyre, zemrën e tyre, pa qenë nevoja që të besojnë në Zot apo t'i luten atij. Zoti i respekton përzgjedhjet e secilit prej nesh dhe nuk na imponohet me forcë. Respekton vendimin e atij që zgjedh të hapi zemrën e tij për Të, ashtu siç respekton edhe vendimin e atij që nuk do t'ia dijë fare për Zotin.

Ajo që shenjtori nuk e thotë hapur më lart, është se vendimi karshi Zotit është vendimi i përjetshëm! Ata njerëz që zgjedhin të besojnë në Zot e praktikojnë besimin e tyre, pas vdekjes i pret një jetë në prani me Zotin. Ata njerëz që zgjedhin të mos besojnë në Zot dhe të shkelin të gjitha urdhërimet e Tij, pas vdekjes i pret një jetë pa praninë e Zotit. Zoti është dritë. Të jesh në prani të Zotit do të thotë të dalësh në dritë që nuk pushon kurrë së ndriçuari. Te mos jesh në prani të Zotit do të thotë të jetosh në errësirë të pafund!

Sa të vetëdijshëm jemi për vendimet që marrim në jetë?

Djaloshi grek teksa zbriste nga mali për tu kthyer në Selanik, e mundonte më shumë fakti se ai nuk mbante mend që të kish marrë një vendim të tillë. Si ka mundësi që një vendim kaq me pasoja për mua, unë e kam lënë në dorën e të tjerëve për ta marrë për mua! Ai vërtet nuk shkonte në Kishë, por ai nuk e kish marrë një ditë këtë vendim për të mos shkruar në Kishë. Largimi i tij prej Kishës kish ndodhur vetvetiu, falë preokupimeve të tjera të tij: sporti, muzika, shoqëria, argëtimi, shkolla. Sa prej nesh e gjejmë veten në të njëjtat pozita si studenti Kosta?

Barërat e këqija ia marrin frymën e ushqimin bimëve frutore, derisa ato thahen fare! E njëjta gjë ndodh me jetët tona. Shpërqëndrohemi lehtë nga ajo që është e rëndësishme në jetë, falë preokupimeve të shumta të jetës moderne. E për çudi, të gjitha këto preokupime kanë disa karakteristika të përbashkëta: a) na largojnë vëmendjen nga gjërat e rëndësishme për jetët tona b) me kalimin e kohës, na uzurpojnë vullnetin tonë të lirë e nga imponohen me forcë.

Bota përballë Zotit dhe njeriu në mes

Thënë me pak fjalë, si njerëz ne e gjejmë veten në udhëkryq. Njëra rrugë të shpie tek Zoti. Rruga tjetër të shpie tek bota. Zoti të ofron jetë të përjetshme. Bota të ofron para, famë, pushtet. Por asnjë prej tyre nuk e merrni dot me vete kur të vdisni. Bëni zgjedhjen tuaj me vetëdije të plotë për pasojat.