abica

Rrëfimi i Shemsi Shehut:
“Ishin mbyllur shkollat në Tiranë dhe unë rrija me gjyshin te xhaxhai im Hyseni . Dhe shkonim shpesh te Kafe Kursali. Atje vinin miqtë e Sheh Karbunarës që nga Shefqet Beja, Aurel Mamasi, Gani Çela edhe takoheshin atje. Një ditë degjoi dikë që foli në gjermanisht në lokal dhe mori vesh që do ta burgosnin pasi një kompani ushtarësh gjermanë rrethuan lokalin. Fuat Halimi dhe Mynyr Halimi i thërriti të zotët e Kursalit, kujdesu pak për nipin tim se më duhet të shkoj.
E morën gjermanët shehun dhe ikën ndërsa mbërriti xhaxhai im dhe më pyeti ku ndodhej i ati.
“Ishte me Bahri Omarin dhe Hivzi Kokalarin dhe shumë shokë të tjerë u shprehën të pranishmit.”
Më mori mua xhaxhai Hyseni dhe më vonë bisedoi me komandantin gjerman.
Shehun e burgosën gjermanët. Babai im Rizai takoi kryeministrin e asaj kohe dhe ai e adresoi te një oficer gjerman me prejardhje sudet i kufirit me Poloninë. Takimi u caktua dhe realizua në kafen e Alush Kokalarit.
Bisedoi me babain në orët e vona dhe oficeri i kërkoi një objekt prej floriri dhe 200 naplona ari.
U nisën me makinën e drejtorit të burgjeve dhe shkuan e morën gjyshin. Pastaj e dërguan në shtëpinë e Reiz Selfos dhe prej aty u nisën nga mali i Dajtit. Pas bisedës me babain ai arriti prej një kushëririt të tij që ishte në gjendje më të mirë ekonomike nga Lushnja të paguaj shpërblimin për lirimin e gjyshit. Pasi u krye dhe pagesa Sheh Ibrahim Karbunara u largua nga Lanabregasi me shoqëruesit e tij dhe kaloi lart në Shën Gjergj nga shpëtoi njëherë e mirë prej arrestit gjerman dhe rrezikut të kohës.”

Kështu e mbylli rrëfimin e fundit Sheh Shemsiu pasi më pat treguar në vite versionin e tij dhe disa dokumente e foto të rralla që zotëronte nga arkiva familjare për hapjen e Kongresit të Lushnjës, pjesmarrjen e britanikut Eden në shtëpinë e tyre, qëndresën e Sheh Karbunarës në gjyqin e deputetëve, ripushkatimin pasi nuk e zunë plumbat herën e parë si dhe fatin e hidhur të familjes dhe vlerësimin pas ‘90-ës nga Mentor Qoku për figurën e papërlyer historike.


Dhe duke kujtuar me ngrohtësi e fantazi ashtu si në dialogun e Beninjit tek “La Vita e Bella” edhe gjyshi i tij një prej ish deputetve të kuvendit të parë në Shqipërinë e liruar nga pushtuesit, diti me dashuri t’ ia fshehë shqetësimin e asaj që po ndodhte realisht duke ia përshkruar si një lojë. Një lojë kukafshehtas ku i duruari qerasej me limonata natyrale dhe pasta me shije në Barin më të bukur të kryeqytetit të asokohe.

Ndërsa familjarët dhe mbarë lushnjarët shpresojnë për një shtatore të Ibrahim Karbunarës në mes të qytetit të Lushnjës nga Bashkia në shekullin e shtetformimit, monumenti më i bukur më ngjan motivi i kthimit të Shemsi Shehut në shtëpinë e të parëve mbi kodrat e Karbunarsë si ballkon i Myzeqesë mes ullishtave nga shijohet një pamje tjetër e perëndimi që dhe shkrimtari Jakov Xoxa nuk do e kish përfytyruar në romanin emblemë “Lumi i Vdekur”.
Deti më i gjallë i kujtesës mendoj se janë ëndrrat fëminore që mbeten edhe sot të paprekura tek vijuesit e vlerave të familjes.



Nga
Andi Bica

Publikuar tek gazeta AGON, 2012[/QUOTE]