Neteorm

Pas këtyre ditëve ndjej se kam diçka për të shprehur, dhe të premtoj se është tërësisht ndryshe nga çfarë ke lexuar më parë! Dua të të rrëfej të vërteta që kam kuptuar. Dua të të bëj t’i bluash në mendje këto dhe pastaj të më shkruash.
Nuk dua të më komplimentosh. Dua të më përgjigjesh. Sepse çdo argument më poshtë është një pyetje njëkohësisht.

Brenda burgjeve të mendjes

Fëmijërinë time e kam kaluar duke folur shumë pak dhe duke menduar shumë. Nuk është e shëndetshme. Por, ajo që nuk është e shëndetshme, është vazhdimi i kësaj sjellje kur rritesh. Ka shumë si unë. Jo për të gjithë është njësoj por për të gjithë të jesh vetja është më e mundimshme se zakonisht.
Kemi nevojë të jetojmë shumë eksperienca dhe pse ka raste kur kthehen në sfida të vështira, aq të vështira sa na sfilitisin. Humbasim besimin. Pastaj, mbledhim mendjen. Zgjedhim të pranojmë të identifikohemi me nofkat që të tjerët na vendosim, ose guxojmë ta ndërtojmë imazhin që duam për veten.
Të fundit janë të rrallë. Unë nuk jam një prej tyre. Ose të paktën nuk kam qënë gjatë viteve të fëmijërisë. Tani i hedh një shikim të shpejtë të shkuarës dhe i’a kuptoj qëllimet. Të gjitha u bënë që të më mësonin. Të më mësonin se çfarë do të thoshte të jetoje një jetë të ndrydhur dhe se ç’vlerë ka liria.
Ajo që shoh kur hedh sytë prapa, janë burgjet e mendjes brenda të cilëve kam jetuar. Në disa kam lindur në mënyrë të pavullnetshme. Në shumicën e kam futur veten vetë.
Flas këtu për pafuqinë për t’u shprehur në shtëpi, klasë, apo përpara miqve të mi. Gjithë ajo energji e pashprehur që mpih mendjen e të paralizon gjymtyrët; çdo situatë ishte një burg sepse unë nuk dilja dot prej kangjellave të mendjes.
Thoja, “unë i përkas këtij personaliteti dhe nuk mund të jem ndryshe”.
E kisha gabim. Mund të jem ndryshe. Ti mund të jesh ndryshe. Ne mund të jemi ndryshe. Për sa kohë nuk ndjehesh i plotë kështu si je, mund të jesh ndryshe. Ti vendos.

Një hap

Cili është hapi i parë për të ndryshuar? E thjeshtë. Lëri gjërat të rrjedhin. Lëri veprimet e tua të burojnë nga veprimet, dhe jo nga skenarë të mbimenduar. Logjika kontrollon gjymtyrët, por nuk duhet të të shtyjë drejt pavendosmërisë.
Ti nuk mendon për të ecurën. Thjesht ecën. Të njëjtën gjë duhet të bësh me të tjerat. Për sa kohë ke vetëdije për veprimet e tua, asgjë e keqe nuk ndodh. Por dhe nëse ndodh, punë e madhe!
Nëse thua një fjalë pa vend, sa keq mund të shkojë? Do të ndjehesh keq e do të mësosh të mos t’i përsërisësh. Por, kur e thua, i’u lë vend mendimeve të tjera më me rëndësi.
Kur ti je i sinqertë me familjen tënde, shtëpia kthehet në një oaz lumturie. Mendo pak nëse do të bëje të njëjtën gjë me njerëzit e tjerë, dhe ata me ty?! Bota do të ishte si shtëpia jote!
Por çfarë na pengon? Pse nuk mundemi, tani? Çfarë po bëjmë gabim, tani? Ku kemi ngecur, tani? Çfarë po harrojmë të bëjmë?

Kur harrojmë të duam

Kam lindur i vetëm. Të gjithë kemi lindur të vetëm. Ja pse njerëzit e tjerë ekzistojnë. Sikurse ekzistojnë shkollat fillore për të na mësuar gërmat e para, njerëzit e tjerë ekzistojnë që të na mësojnë rregulla të pashkruara për jetën. Por, a je ti i gatshëm të mësosh prej tyre?
Këto që kam kuptuar, i kam kuptuar falë njerëzve me të cilët jam shoqëruar deri më sot. Përpara se të kuptoja, kam keqkuptuar. Kjo ka të vetën rëndësi. Në fund të fundit, është çka na bën njerëz. Por, sa i njohim kufinjtë e të qënit njeri? Sa i shohim urat që na lidhin me njëri-tjetrin, dhe sa i shohim muret që na ndajnë?
Ka vetëm një përgjigjje: aq sa dashuria e zbuluar brenda vetes na lejon.
Realiteti është shumë më ndryshe nga sa e mendojmë. Ata që duam apo nuk duam, nuk i kuptojnë gjërat sikurse ne mendojmë se i kuptojnë.
Të marr një shembull: hezitoja të shprehesha në artikujt e mi sepse mendoja se miqtë e mi do t’i keqkuptonin, do të me tallnin, e ndoshta merrnin për dobësi çfarë thosha.
E vërteta është tërësisht ndryshe.
Shumica e tyre nuk e kanë durimin t’i lexojnë shkrimet e mia deri në fund. Çfarë them; njerëzit që do të doja të më lexonin, as nuk klikojnë linkun për të shkuar tek artikujt e mi.
Përfundimi: askush nuk ndjen aq sa ti mendon! Dhe nuk e them këtë në inat e sipër, por për të treguar se sa ndryshe janë gjërat nga realiteti. Mendja jonë na lodh më shumë nga ç’duhet.
Tani, lidhja e kësaj me nën-titullin më sipër.
Duke jetuar këtë realitetin në kokën tonë, jetojmë aty më tepër se në botën reale. Nuk e kam fjalën veç për leximin e një copë artikulli, por shumë të tjera.
Për shembull: Mendojmë se të tjerët na urrejnë për arritjet tona, dhe duan të na shohin poshtë.
Kështu nisim një luftë ndaj armikut të padukshëm. Ushqejmë urrejtjen, shpirtin e konkurrencës, dhe e ndajmë veten prej botës.
Por, prit o njeri! Prit! Ke dashuri në zemër. A nuk e ndjen teksa rreh? Pse të ushqejmë këtë ego të pafryrë, kur dashuria për ekzistencën mund të na bashkojë për të arritur lartësi të mëdha. Pse të ushqejmë ndasitë?
Jemi të gjithë currila uji që mundohen të çajnë mes shkretëtirës. Ja pse shuhemi shumë shpejt në këtë betejë. Nëse bashkohemi, krijojmë lumenjë, dete dhe oqeane. Arrijmë çka as imagjinata jote nuk mundet! Kur dashuria triumfon!
Mos harrojmë të duam! Lufta nuk mposhtet me luftë, por me paqe. Lëre dashurinë të rrjedhë brenda venave të tua, dhe ndjej bukurinë e jetës në çdo frymëmarrje.
Kur harrojmë të duam, konfliktet lindin, etiketimet fillojnë. Më e keqja: nisim të fajsojmë. Krijojmë piramida, dhe ngrehim piedestale. Falim detyra, dhe i japim çdokujt një rol, duke e hequr përgjegjësinë nga vetja.
Por, s’kemi pse. Jemi unikë, por shumica nuk janë vetvetja sepse mendojnë se ai version i vetes që duan është i paarritshëm. Kufinjtë janë gënjeshtra, dhe ky nuk është një shkrim letrar. Rimerr forcën për të zotëruar të vërtetën. Hierakitë nuk duhet të ekzistojnë.
Shkrimi nuk i’u përket shkrimtarëve, qeverisja nuk iu përket politikanëve, dashuria nuk i’u përket librave. Të gjitha i’u përkasin njerëzve. Na përkasin ne. Jo vetëm disave prej nesh, por të gjithëve.

Une (ose) dhe ti

Ku i shoh këto ndasi?
Le të marrim shkrimin. Shkrimtarët janë egoistë. Nuk e duan njëri-tjetrin. Respektojnë ata lart vetes, duan t’iu tregojnë atyre poshtë sa të mirë janë, dhe përpiqen të ngrenë veten në një pikë ku të respektohen.
Kur shkruan, ti jep një lloj dashurie. Kundrejt lexuesit, apo vetes. Kur shprehesh sinqerisht me qëllimin për të ofruar diçka që do t’a ndryshonte jetën e lexuesit tënd, je duke dhënë.
Ndërsa, kur zgjedh çdo fjalë në mënyrë artificiale, je i/e rezervuar, ia shkul ndjenjat shkrimit tënd, veç për t’a bërë të duket bukur. Këtu kërkon, më tepër se sa jep. Kërkon të të duan.
Kjo vijë është kaq e hollë, sa është e lehtë të keqkuptohesh. Por, ti mund t’a kuptosh nëse dëshiron.
Secili do cepin e tavolinës. Të rrallë janë ata që duan të ulen në një tavolinë të rrumbullakët. Unë besoj se ndasi të tilla nuk duhet të ekzistojnë. Më siguri një ditë do të zhduken plotësisht, por për sa kohë ekzistojnë, bota do ta vazhdojë të ketë një lloj kaosi të keq.
Eshtë e vështirë ti japësh kuptim një botë pa kaos? Nuk mund t’a dish nëse nuk ke jetuar në një të tillë.
Rrugë e gjatë deri atje, ndaj për sot, mundem vetëm të them se ke vetëm diçka në dorë.

Besoj proçesit

Pavarësisht zotësisë për të bërë pyetjet a duhura, në rrugën më të rëndësishme në jetë: atë të njohjes së vetvetes, shumë gjëra do shkojnë për dreq. Pavarësisht sa i kujdesshëm mund të tregohesh.
Shkruaj në vetën e dytë, por kjo nuk do të thotë se i di të gjitha. Çdo fjalë është një shënim drejt vetes në radhë të parë.
Ndoshta kjo është bukuria e proçesit. Të vraposh dhe të pengohesh. Të biesh dhe të ngrihesh. Të qeshësh, dhe të qash. Kështu shpirti ynë pëson metamorfozën e duhur për t’u rritur pa humbur thelbin e vetë.
Gjatë rrugës do të njohësh shpirtra të tjerë. Disa si vullkane përvëlues, e të tjerë të ftohtë akull. Secili ka mënyrën e vetë të të dhuruarit dashuri. Dua t’i jap vetes një shuplakë sepse lë mjegullën të më mbulojë sytë, e shoh çka dua të shoh. Por kjo është pjesë e proçesit. Shkrimi i këtyrë fjalëve në vetëvete është pjesë e proçesit, dhe nuk do të kishte ndodhur nëse nuk do të kisha patur këtë mjegull të më vërtitej përpara syve.
Dua të përqafoj të tashmen fortë, sëbashku me njerëzit që shoqërojnë përditshmërinë time. Edhe pse pjesën më të madhe të kohës jemi duke zgjidhur probleme që n’a shpërqëndrojnë nga të shijuarit ekzistencën, energjia e gjen rrugën e saj për tek burimi, dhe çdo ditë është një hap.

Mesazhi i gjithë kësaj?

Të gjitha shkrimet e mia mundohen të përcjellin vetëm një mesazh. Në jetë vijmë dhe largohemi të vetëm, ama na bashkon një fuqi e pashtershme dashurie e cila rrjedh nga gjithçka ekziston. Bukuria e ekzistencës qëndron në të qënit të bashkuar.
Le ti lejojmë gjërat të rrjedhin, të pastrojmë veten nga e keqja, dhe të duam pa kushte! Jeta është kaq e bukur për të qënë jo ti.
Këtu, po e mbyll këtë shkrim. Përqafime!