Gezim Ajgeraj

[ixnpeL]

Poezi nga Gezim Ajgeraj

Gezim Ajgeraj
U lind më 6 gusht 1967 në Malësin e Vërrinit. Shkollimin e mbaroi në Prizren.



Trenat

Krimbat e zinj
Brejtësit e udhë të atdheut
Këta bashkudhtarë të ikjeve
Nëpër mallin e pashuar
Ylbere errësirash
Moteve të vetmuara
Shpresë e mbathcave
Nëpër kthimet e bardha
Dita buzë liqenit e ndonjë
Takim tjetër për nisje.

[ixnpeL]

KLITHMA E FJALËS SË PËRMALLTË

U dogj fjala
Nëpër zjarrin e përmallimit
Humbellave të udhëve

I përvëloi zjarri i ikjeve
Ditën e parë të udhëve
Që na vodhën dashurinë

U mbytën ato
Në kënetën e mallit
Pas shtatëdhjetë e shtatë bjeshkëve

Megjithatë klithma e tyre na mbeti
Fanar i pashuar
Këtij udhëtimi

Hijeve të saj
U fsheh klithma e përmalltë
Duke ruajtur harrimin


Fundi i barbarit

Vogëlushi luan hirit
Kullës së bërë plojë

Barbari shfryu zjarr
Dheut të Ilirisë
Etjes së Satanait
Rrodhi kohë e kuqe

Fundi i barbarisë
Tha dikush

[ixnpeL]

Varg me zjarmi

Klithma e shpiritit
Si mallëngjim
Vargu ngushëllim

Ndale këtë tren
O njeri
Të ta shoh
Ballin e Kosovës
Duke buzëqeshur
Vargut pa zjarmi

[ixnpeL]

Vetmi e pashuar

E një zjarr i heshtur etjes m’i djegE ma shprish largësinë ëndrrat m’i kallëS`perëndon me diellin e lind me agun
Shtrëngatë e dhembjeve të përflakta trazon
Etjen e ylbereve të zjarrta që s`këputën
Largësive te largëta e të përmallta
Nëpër shpresën e pa shpresë të ardhjeve
Të bardhë ti rend nëpër ëndrrën
E përëndërrt të agimeve të pa ardha
Me shpresën e plurosur thinjave të bardha
Për barishtet e varura largësive të largëta
Për gurin e drurin e dheun si mjalta
Fanar i ndezur shpresave të pa ardha
Nëpër metafora e vargje të përflokta
Ku frymojnë shpresat e digjen largësitë
Terapia ngushëllimi e ditëve të pa ardha
Kandil i vetmuar largësive të largta

[ixnpeL]

RISHPALOSJE E VARGUT

Kur e shpalos atë pushton etja
Malli zhurit mes rimash
Nën qiellin e zi të udhëve
Mungesës hapen plagët e ditëve pa ne
Malli i këndon këngët e pa kënduara nën lisa
Ku prehen ëndrrat e dashurive të lëna në udhë
Për një copë shpresë në largësi
Nëpër vrapin e ikjeve pa dritë
Që s`na u nda me trastën mbi shpinë
Kur i kënduam bardhësive që na munguan
Kosovës i shëruam plagë dhembjesh
E fatit i kënduam dritë ardhmërisë
Nëpër ditët e kuqe që rodhën
Nëpër kurorat e lulegjakut dhembjen shpalosëm
Për të i dhënë shkëlqim legjendarëve të dritës
Për ditët e bardha që na i dhuruan
E mallit dhembjen e shuamë
Dhe plagën që e shpalosëm në mes
Dhembje e mall rimuan
Dhe vargu mbeti në gjysmë
Për rrugën e atdheut që s`e bëmë

[ixnpeL]

Koha mes nesh

Mos shkil gjurmës sime të të zërë mallkimi
Janë udhët në mes mos të të përvelojë zjarri
Malli kam frikë se ta prishë bukurinë
Ky ylber mes nesh na kërkon harrimin
Saherë të zërë zjarmia më kërko te burimi
Freskoja ballin shpirtit
Ashtu do ta ketë më lehtë
Largësia mes nesh

Ikja e vargjeve
Ikja s`ka fole vetëm udhët këmbë
Në majë të penës ku loton një gjëmë
Dhe ndrydhet vetmia për një fije shpresë
Metafora vargje e ngriten në këmbë

Koha e kerkon e ikja një udhë
Udhëtim ka rrënja një zog e flamur
Dhe kjo penë pa dritë vërbon nga largësia
Nëpër fije shprese udhëton vetmia

Ikën metroforat e tërbohen vargjet
Ylberit e mallet e urat e harqet
As edhe një rresht s`ngjitet nëpër letër
Kohë e mallkimit kërkon kohë tjetër

[ixnpeL]

PLAGE MERGIMI

Vullkan largësive motet përvëluan
Orë e ndarë në dysh çastit i mallkuam
Marrin udhët ikën mendimi largësinë
Në krahë dallëndyshesh mat dashurinë
Mallkon koha vargun për një çast tjetër
Shkurmbin e fjalës djeg përmbi letër
Digjet koka zjarrit e digjet mendimi
Kohëmbathca e ikjeve shi i pendimit
Lirika e fjalës prehet në largësi
Qielli i Kosovuar mallit në vetmi
Motet ndarë në dysh kronik harrimit
Përvëluam pritjen udhët e largimit
Udhët e mallkimit flamurtar të skllavërisë
Dritë e hargjuar rrezja e ardhmërisë
Mallit i shkruajmë letër e grishim në pendim
&Ccedilastet e zjarmishme i përcjellim në mërgim
Ia pijmë vapës verës helmin e pelinit
Majës së zjarmisë ia shuajmë shpërthimin
I mbytim kokën helmit për një çast tjetër
Plagës së mërgimit s`harron plag e vjetër
Dhe kur vapës sonë s`i shuhet zemërimi
Atëherë çastin tonë e mbulonë shiu.

[ixnpeL]

FATE DHE UNE

Na polli koha udhë e u ndamë në dysh
Gjeografi e harta i blemë ardhmërisë
Pér grushtin me dhe nga dheu i atdheut
E luletherrën e mbollëm në oborr
Drynin e shtëpisë nën një merimangë
Të na i ruajë ëndrrat nga dyzet hajdutët
Apo nga barbari mbi kokë të atdheut
Gabimisht udhëve shpresat i thurëm
Dhe trastën e qepëm nga lëkura e jonë
Ndoshta fajin tonë s' na e kanë të tjerët
Që na marrin udhët e na mbyt lakmia
Prandaj ikjeve tona u duhet lamtumirë
A këtij udhëtimi një fund dhe largësi

[ixnpeL]

SHPRESA

Ajo s’është dritë është shkëndijë
E gjelbër ardhjes që s’ është nisur
Shkëlqim i padukshëm
Puhizë që fluturon grunajave
Që rriten gjelbrimit
Éndërr e trazuar në mes të natës
A në pikë ditë
Kandil i mendimeve të bardha
Ku nisin rritën lulet paralojmërim
I ardhjeve të bardha

[ixnpeL]

PA FJALË

Është më mirë të flasim për një kohë tjetër
Se sa të na i merr udhëtimet mendimi
Apo sa ta presim temën e kërkimit
Që heshtjen e thatë mos ta mbytë harrimin

Më mirë është t’i japim fjalës kot qiellinSe sa të mbytemi qetësisë mendimit
Dikur paqen tonë do ta mbytë harrimi
Casti që s`mori fjalë e të ikë pendimit

Më mirë ta bluajmë kohën për një kohë tjetër
Se sa kotësisë të na shuhet kohë e vjetër
Apo çaste të thata të bien harrimit
Kohë e ndarë në dysh t’i bie pendimit.

[ixnpeL]

BALADE PER UDHET

Udhëtari i parë nisi e bëri udhë
Udhë bënë edhe shumë pas tij
Prej ikjeve dhe bota u tkurrë
Udhët ikën e bënë largësi

Udhëtarë me zë si ata kosovarë
Udhë mbi udhë i bënë botës mbarë
Do rrjedhin lumenjtë s'do të ndalen ujëvaret
Do të digjen largësitë e do të digjen vargjet

Dhe pollën udhët siç pjellë koha mushkë
Filiza e pipa plot ky dushkë
Udhë e kryqëzime me largësi
Na e kërkojnë harrimin në këtë prushë të zi

Dhe ikën udhëtarë të bardhë vijnë të tjerët
Të ndjerët të pa harruarit të zitë
Udhët e tyre ikën një udhe të re
Trashëgimisë së tyre gjak e rrufe

Sa kohë që udhëtarit s’i këputen gjunjëtGlobi ky fatiu kryqëzata me udhë
S'do blihen libra për kokë veç për sofër
S'do ketë dijetarë ta prishë këtë urë

[ixnpeL]

POETI I MËRGUAR

Tani ti ke ikur ke mbetur vetëm një grusht dhe
Udhëve gjeografisë me atdhe e pa të

Të ka mbytur harrimi mbathcave të pakthimit
Ti ende endesh larg vetes kërkimit

Largësitë shndërrohen në ylbere zjarreve të mallit
Motet zbardhen me ty si një kalimtar i rastit

Ti mbetesh i shkruar biografi e udhëve
Kronikan i kujdesshëm i sëmundjes së shekullit

Largësia të vërboi ujëvarave mik i pendës
Po si s`dole nga errësira që vetë e zgjodhe

Ke mbetur vetëm klithmë e mbytur harrimit
Larg mbathcave të ardhjes e të kthimit

[ixnpeL]

PORTRET I ATDHEUT NË LARGËSI

Ikjeve tona i vizatojmë udhët që na ndanë
Zhurimës së mallit kah zgjaten ato
Ngjyrave të portretit tëndë të copëtuar
Hartave të gjeografisë së gardhiqeve që duhet prishur
"Dhuratë" e Evropës fustanshqyer historisë
Që na skuqi shekullit që iku
Në kornizën e dëshirave pëllumbat e paqes për ty
Dhe lulet që mbushëllojnë shesheve qyteteve në ditët e bardha
Për Albaninë e pa bashkuar në Evropën pa kufij
Dhe diellin që rrezon mbi të e ia ngroh shpresën
Akuarelit të luleve mbi lapidarin
E atyre që e shkruan biografinë e gjakut nëpër epokën
Që i dha shkëlqim dritës mbi qiellin e atdheut
Për ditën që e priti e na priti me lule
Fundshekullin që iku e na la plot plagë
E ngjyrave të portretit e kuqja rrjedhë e s`ndalet
Për dritën e bardhë që s`po shkëlqen
Nëpër kornizën tënde të copëtuar
Që e pret riparimin e dorës së fortë
Dhe pritjes ngjyrat e portretit tënd zbehen
Klithmës së shpirtit tënd të ndarë
Nëpër kaltërsinë blu të Drinit të Bardhë
Që rënkon rrjedhës së damarëve të tu
E ne përtej shtatëdhjetë e shtatë bjeshkëve
E portretojmë lirikën e mallit
Që na dogji e na la të harrua

[ixnpeL]

FRAGMENT I UDHËVE

Ditën kur ikëm e erdhëm ikjeve
E i vumë emër udhëve që na vodhën
Na priti e ftohtë natë alpike
Pas shtatëdhjetë e shtatë bjeshkëve e lamë mallin
Ngrohtësinë e strofullës Kosovare
Merimangës i lamë krrabzat të na e thurë pragun
Vegjëlinë e rininë nën hije të lisave
Të na i bjerë malli fyellit flladishtave e blerinave
E shpresën e varëm në krah të dallëndyshes
Endrrave u dhamë udhë tejpërtej atdheut
Për kopshtin e luleve që s`na priti me tufa
Se edelveisi* është e mbrojtur me ligj
Vetëm sheshet metrotë e bodrumet u bënë tonat
Tavernave ua tymojmë pelinin e vetmisë
Dhe kur ne kujtuam se udhët mbaruan
Tek ia kishim nisur ëndrrat na mashtruan
E ne udhëtojmë shkrumit të mallit
Moteve që po ikin pa ne
Shadërvanit të lashtë të qytetit të besës
E anës së Vërrinit e mallit i freskojmë ballin
Dhe mbathcat na presin na i presin kthimet
E humbura udhëve të Evropës
Tek ia kruajmë shpinën
E ia mbushim plot sheshet e qytetet
Me filiza e pipa nga rrënja e Dardanisë

[ixnpeL]

KÉNGA E DYTÉ

Mbeti udhët tona namës së mallkimit
Dhe ky zjarri ynë vullkan i pari shuan
Ku t’i gjejmë mbathcat udhët e kthimit
T’i shkruaj këto mote në libër të harruar
Dhe ky malli ynë libër i pashkruar
Pranverat pa ne vajtën na harruan
Mbetën hudhët tona peng e pendimit
Dhe ikjet me shi na rrodhën mallkimit

Dhe kjo plaga jonë udhë nëpër shekuj
Therrë në oborr na mbetën namet
Vonë dhe shumë ikje e erdhën të tjera
Trashëguam udhsrdhjet pa pranvera

Mbeti kënga jonë e s'u rrit ndër male
Kujtimi i voglisë mbeti varur në degë
Vijnë e ranë pranverat e ikën pa ne
E kjo plaga e jonë kronikës u djegë

Si s’iu thyen dhëmbët e s’u ndez pendimiE si zu hataja malli e mallkimi
Këto udhët tona një kohë e vjetër
Një kronikë më pak në një kohë tjetër

[ixnpeL]

Monolog

Rastësi apo udhëtim i pa fund
Udhëheqin këto ikje unin tim
Duan mbathca apo duan kthim
Njëqindvjet largësi nëpër botë
Duan që unë një grusht i dheut
Të Sharerit që të çmallem me ty
Dhe që ky mishërim me jetën
Të na shpjer në dritën e fatit
Ku duan zotrat e dëshirave
Dhe të ëndrrave të pa arrira
Nënë t`u verbuan sytë sall lot
Te pragu i shkrumbuar në lagjet
E shkreta e të lisi e të hija e arrës
Deri te votra e sofra e shtruar
Nën qiellin tënd bie një tel kitare
E mallin na ngacmon së largu
E rigon shi mbi vargjet e shkruara
Me shkrumb për këngët e mbetura
Përgjysmë si kujtim i idhët i ikur
Duke fshirë lotët me shaminë qull
Duke bredhur betejave si një flamur
I një lufte të humbur me plotë skllevër
Që vejnë dikah me ëndrrat e liga
Si një udhëtim të moçëm të pa fund
Që me lotë nisi e s`u mbarua kurrë

[ixnpeL]

Ata po vonojnë

Ç`përvëluam kokë udhë motgjata
Grykën e gjërë ja qepëm trastës
Na rjepi për së gjalli plakëmadhja
Kokëbardhë i qelëm kokës lulevjeshta
Më afër harrimit gurin e afruam
Përshpejtuam rrjedhën e lumit të jetës
Tani kumti i ikjes po vonon harrimit
Udhëve të gjata me dhembje e pikëllim
Pas atyre shtatëdhjet e shtatë bjeshkëve
Pret votërshkreta e bërë blozë e hi
S`e mbaruam ende gujën e mërgimit
Digjet pritja avull ardhjes së vonimit
Bardhësit e ardhura presin padurimit
Liri e Kosovës dritë m`i bën këndimit

[ixnpeL]

Ditar i ditës

Nga dritarja e largësisë
Ikën ëndrrat e mëngjesit
Pa u çlodhur mirë amshimit
Para diellit e nisi udhëtimin malli
E u bë rrufe qielli të dallëndyshes
As lamtumir s`më dha as përqafim
Përtej shtatëdhjet e shtatë bjeshkëve
Aty ku ja thuan një këngë lirshëm
Kosova largë ëndrrave të mia gëzohet
E unë mjerani i largësive të humbura
Këtyre udhëve Evropës ja kruaj shpinën
Ndrydhi ditën kronikave bojë gjaku
Pa kujtuar se borëbardha po vjen
Me gropat e lumit të jetës mbi ballë
E me një trastë malli mbi shpinë

[ixnpeL]

Një shi për ty

Sonte më shumë se kurrë pata mall
Ylberet e sosur jan mbushur me zjarr
Vetëm shiun për vete po e ruaj
Le të shuajnë etjen udhët me plagë
Këtij qielli të mbushur me re e brengë
Unë eci eci dhe s`di kah vete o zot
Unë udhëtari ytë i humbur në këtë shi
Me ikjet që më ndjekin pas gjithnjë
Me largësitë që më verbojnë pa pra
Nga bukuria jote o engjëllusha ime
Tej meje i thura ëndrrat dhe këngët
Sot ti je dielli unë shtegtari i himbur
I harruar si Ago Ymeri kthyer pas luftës
Me ty në gji e pa ty këtu largë Kosovës.

[ixnpeL]

AKT

Dashuri që vrapojnë për ta zënë diellin
Shkëmbinj ngjyrë flamur e plisa të bardhë
Shllunga tymnajash që e vrasin qiellin
Vrapim shqiponjash për ditën që s`ka ardhë

Nëpër gjëmë tytash ku shkrihet jeta
Pëllumbat e malet dhembjen e ndajnë
Një sundimtar ka sjellë mesjeta
Këtij burgu të madh nëpër Ballkan

Në tregti kohrash Evropës së vjetër
Finale të quditshme po luan ky fundshekull
Nga një kuvend lodrash një moti të përdalë

Liria e shqipeve para aktit final