Jeta e Shën Joan Theologut - 26 shtator

[Albo]

Shën Joan Theologu

Shën Joan Theologu, ungjillor dhe apostull i Krishtit, ishte nga Vithsaidaja e Galilesë, bir i Zevedheut dhe i Solomës, e cila ishte bijë e Josifit, e mbrojtësit të Shën Marisë. Kjo tregon për lidhjen familjare të Krishtit me Shën Joan Theologun. Shën Joani me vëllain e tij, Jakovin, ndihmonte të atin në peshkim, sepse i ati ishte peshkatar i varfër. Atje, në kohën e peshkimit, pranoi ftesën e Zotit. La të atin dhe anijet dhe ndoqi pas Krishtin. Kështu, duke braktisur peshkimin dhe peshqit që nuk flisnin, u mësua prej Krishtit si të tërhiqte me mësimet e Ungjillit shpirtrat dhe logjikën e njerëzve. Ishte njeri me shumë virtyte dhe nderoi veçanërisht me jetën e tij virtytin e virgjërisë. Prandaj u quajt "i virgjër", "i veçantë" nga të gjithë njerëzit e tjerë. Për këtë virtyt të veçantë, u bë nxënësi më i dashur i Krishtit dhe mori emrin e veçantë "i dashuri" dhe u quajt "nxënësi më i dashur i Krishtit". Prandaj, kur Jisu Krishti u ngjit në malin Tabor gjatë Shpërfytyrimit, u ngjit me Të dhe nxënësi i Tij më i dashur. Joani pa Krishtin brenda në dritën qiellore të Perëndisë dhe dëgjoi zërin nga qielli që i thoshte: "Ky është biri im i dashur". Edhe në Darkën Mistike, ai ndenji pranë mësuesit të tij të dashur dhe ra në gjoksin e Tij nga dashuria e dhimbja dhe e pyeti: "Zot, kush është ai që do të të dorëzojë?" Ai kërkoi të qëndronte pranë mësuesit të tij në Mbretërinë e Qiejve, duke dashur të tregonte dashurinë e tij të madhe. Por edhe kur u kap Zoti nga judenjtë, Joani e ndoqi pas dhe hyri në oborrin e kryepriftit që po e dënonte dhe qëndroi pranë tij. Edhe kur u kryqëzua Krishti, ai qëndronte pranë Kryqit bashkë me Shën Marinë. Dhe Shën Maria dëgjoi nga Krishti që i tha: "Grua, ja biri yt." Dhe Joani dëgjoi: "Ja nëna jote" Ç'gjë të mrekullueshme dhe më të nderuar mund të dëgjonte që Shën Maria ishte nëna e tij? Prandaj, që atë çast, e mori në shtëpinë e tij atë që bënte lidhjen, të ishte nënë dhe ndërkohë virgjëreshë, ai që nga shpirti dhe nga trupi ishte i virgjër. Dhe kur përsëri u ngjall Zoti, ai siç thotë Ungjilli, vrapoi i pari, më parë se Apostull Petri, dhe u gjunjëzua tek varri i Krishtit, pa rrobat e varrimit dhe njoftoi ngjarjen e Ngjalljes. Ai prapë mori Shpirtin e Shenjtë në ditën e Pesëdhjetores dhe pranoi hirin për t'u bërë apostull i Krishtit. Së fundi, deri në fjetjen e Shën Marisë, qëndroi në Jerusalem dhe i shërbeu, duke e mbrojtur në çdo gjë që ajo kishte nevojë. Pas fjetjes së të Tërëshenjtës Mari, doli edhe ky Apostull i shenjtë në botë për të predikuar dhe shkoi në Azinë e Vogël ku i takoi shorti, për të ftuar njerëzit në besim e pendim. Sa kanë lidhje me përpjekjet dhe vazhdimin e predikimit, me sa mësoi dhe pësoi, si e shkroi Ungjillin e Shenjtë si dhe për fjetjen e tij, do të mësojmë nga nxënësi i Shën Joanit, nga apostull Prohori, i cili i ka shkruar të gjitha me hollësi.


Shorti i Azisë së Vogël

Pas Ngjitjes së Zotit në qiell, u mblodhën të gjithë apostujt në Jerusalem, dhe apostull Petri u tha: "Vëllezër, të gjithë e dimë se mësuesi ynë na porositi të shkojmë nëpër botë të predikojmë Ungjillin dhe të pagëzojmë sa besojnë në emrin e Atit, të Birit e të Shpirtit të Shenjtë. Ejani pra, t'ia dorëzojmë veten tonë hirit të Perëndisë sipas porosive të Zotit tonë që thotë: "Unë do t'ju dërgoj si dhentë mes ujqërve. Të bëheni të urtë si gjarpërinjtë dhe të përsosur si pëllumbat. E dimë se gjarpri kur rrezikon mundohet të shpëtojë vetëm kokën e tij. Dhe ne, vëllezërit e mi, nëse rrezikojmë të vdesim, të ruajmë si gjarpri besimin, të mos mohojmë Zotin. Në të njëjtën mënyrë edhe pëllumbat që janë zogj të dlirë dhe njerëzit u marrin të vegjlit nga çerdhet dhe i vrasin, ata nuk largohen nga shtëpia e të zotit, ndonëse u bëjnë keq. Dimë akoma që na tha mësuesi ynë: "Nëse mua më përndoqën edhe ju do t'ju përndjekin". Na presin pra shumë dëshpërime në tokë, por ka dhe shumë të mira në qiell, për ata që i pranojnë këto dëshpërime për dashurinë e Zotit." Pasi tha këto fjalë apostull Petri, u përgjigj Shën Jakovi, bir i Josifit: "I the shumë mirë, vëlla dhe apostull Petër. Dhe ti duhet të kujdesesh për të gjitha këto. Të gjithë e dinë se çfarë tha Zoti dhe mësuesi im". "Po, e dimë, tha apostull Petri, e dimë që ty të la episkop në Jerusalem dhe e dimë se nuk mund ta zbatosh këtë porosi si apostull". Hodhën, pra, apostujt short dhe llotaria e Azisë së Vogël i ra Shën Joanit, që e pranoi me zemër të rënduar. Psherëtiu thellë tri herë dhe me lot në sy ra poshtë dhe iu fal Apostujve. E mori nga dora apostull Petri, e ngriti dhe i tha: "Ne të gjithë të kemi si atë dhe të kishim si shembull për durimin tënd. Pse e bëre këtë dhe na dëshpërove e tunde shpirtin tënd?" Shën Joani me lot dhe psherëtima tha: "Mëkatova dhe këtë çast shumë, vëllezërit e mi, dhe për këtë duhet të rrezikoj shumë në det, sepse në çastin që më ra shorti i Azisë, psherëtiva dhe e pranova me zemër të rënduar dhe nuk kujtova Zotin që më tha: "Edhe qimet e flokëve të kokës sonë janë të numëruara dhe asnjë qime nuk humb pa dashur Perëndia. Për këtë që bëra, lutjuni Zotit që të më falë." Atëherë qëndruan të gjithë Apostujt me fytyrë nga lindja dhe kërkuan nga Jakovi, i biri i Josifit, të bënte lutje. Dhe, ndërsa Shën Jakovi bëri lutje dhe e mbaroi, Apostujt u përshëndetën vëllazërisht dhe sipas shortit që u kishte rënë, u larguan paqësisht për në vendet e caktuara. Çdo Apostulli i dhanë një ndihmës nga të 70 apostujt.


Nisja dhe peripecitë e udhëtimit

Mua, Prohorit, më ra llotaria të ndiqja apostull Joanin. Ndërsa zbritëm nga Jerusalemi në Japë dhe ndenjëm tri ditë në shtëpinë e Tavithës, u afrua në Japë një anije me stofra që i shkarkoi aty dhe do të vazhdonte rrugën për në perëndim. Në këtë anije hymë edhe ne. Atëherë, apostull Joani, me lot në sy, më tha: "Biri im, Prohor, mundim dhe rrezik i madh na pret në det. Nuk më tha Zoti, nëse pas kësaj, do të rroj, apo do të vdes. Ti, në rast se do të shpëtosh nga deti, të shkosh në Azi të Vogël, në qytetin Efes dhe të më presësh atje tre muaj. Në rast se gjatë kësaj kohe vij edhe unë atje, do të predikojmë Ungjillin tonë, siç kemi premtuar. Në rast se nuk vij, të kthehesh në Jerusalem te Shën Jakovi dhe të bësh çfarë të të thotë ai". Kur thoshte këto fjalë Joani, ishte perëndim. Papritur, filloi një shi i rrëmbyer dhe u ngrit furtunë e madhe. Anija u rrezikua shumë dhe kaluam një vështirësi të madhe rreth gjashtë orë. Tri dallgë të mëdha goditën anijen dhe e thyen. Të gjithë u gjenden në det. Secili rëmbeu nga një dërrasë dhe mundohej të notonte. Zoti, që i shikon dhe i parashikon të gjitha, na udhëzon si çobani dhentë. Kështu që dërrasa që mbante secili na drejtonte si një rrymë lumi. Dhe, ndërsa kaloi nata, ditën tjetër nga dreka na nxori deti të gjithë me rrobat tona afër qytetit të Antiohisë, të krahinës së Selefkisë. Të gjithë sa shpëtuam ishim 42 shpirtra.


Shpëtimi i apostujve nga ngacmimet e para

Pasi dolëm në tokë, nga uria, frika dhe mundimi, nuk mundeshim më të flisnim, as të lëviznim me njëri-tjetrin. Mbetëm atje gati tri orë dhe pasi e morëm pak veten, ecëm dhe hymë në qytetin e Selefkisë. Pasi kërkuam dhe hëngrëm pak bukë, na doli frika, por të gjithë njerëzit e anijes u kthyen kundër meje e më thoshin: "Njeriu që ishte me ty, ishte magjistar, na bëri magji se donte të na merrte ngarkesën e anijes. Dhe, pasi na e mori, u zhduk dhe nuk e dimë se çfarë u bë. Ti, meqë je i njëjtë me të, nuk të lemë të dalësh nga qyteti, sepse je fajtor për vdekjen. Ku është ai njeri i keq?" Duke thënë këto fjalë të zotët e anijes, u ngrit gjithë qyteti kundër meje. Më kapën dhe më futën në burg. Ditën tjetër më sollën para parisë së qytetit dhe ata filluan të më pyesnin e të më thoshin në një mënyrë të egër: "Nga je? Ç'besim ke? Çfarë punë bën? Si të quajnë? Thuana shpejt se ndryshe do të të torturojmë." U përgjigja dhe u shpjegova: "Jam nga Judea, më quajnë Prohor dhe jam i krishterë. Udhëtova së bashku me këta që më akuzojnë." Kryezoti i qytetit më pyeti: "Si shpëtuat të gjithë veç shokut tënd?" Jeni, siç thonë këta, magjistarë. Që të mos dyshojnë këta, ti bëre sikur shpëtove dhe shoku yt, siç kishit rënë dakord, mori paratë dhe plaçkat e anijes. Për këtë arsye do të na thuash me hollësi se ku ndodhet shoku yt." Për sa kohë dëgjova këto gjëra, isha duke qarë dhe u thashë: "Jam i krishterë, nxënës i Jisu Krishtit dhe i Apostujve. Sipas porosisë së Krishtit, shkojmë nëpër botë të predikojmë dhe të pagëzojmë sa besojnë në emër të Atit e të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë. Pasi u ngjit Krishti në qiell, u mblodhën gjithë Apostujt e hodhën short se ku do të shkonin për të predikuar. Mësuesit tim i ra shorti për të shkuar në vendet e Azisë së Vogël dhe kjo iu duk shumë e vështirë dhe meqë ngurroi zemra e tij, Zoti iu shfaq se mëkatoi, prandaj do të dënohet me furtunën e detit. Këto m'i tha, para se të bëhen, kur hymë në anije. Më tha gjithashtu ta pres në një vend të caktuar për një farë kohe dhe, nëse nuk vjen, atëherë të kthehem përsëri në Jerusalem. As mësuesi im, as unë, nuk jemi magjistarë, por jemi të krishterë". Pasi thashë këto, më lanë të lirë. Ika nga Selefkia dhe pasi eca dyzet ditë, arrita në një vend bregdetar që quhej Mariati, ku ndodhej një han ku kërkova të rrija. Atje rrija i mërzitur dhe fjeta. Kur u zgjova, pashë nga deti, po ç'të shihja? Një dallgë e madhe hodhi në breg një njeri. E pashë që kishte pësuar fatin tim, kujtova vuajtjet e mia dhe shkova ta ndihmoj. Dhe kë të shoh, Joanin. U përqafuam dhe qamë duke falenderuar Zotin Njeridashës. Pasi u çlodh pak Joani, filluam të tregonim ç'na kishte ndodhur secilit. Më tregoi Joani se dyzet ditë mbeti në det i pangrënë. I thashë dhe unë ç'kalova ato ditë në Selefki.


Veprimtari e Shën Joanit në Efes

Që atëherë ikëm dhe shkuam në Efes dhe ndenjëm në një vend që quhej Vendi i Perëndeshës Artemidë. Aty afër ndodhej një banjë popullorë që quhej banja e Dioskurit. Më tha Joani: "Biri im, Prohor, të mos mësojë asnjë nga banorët e këtij qyteti cilët jemi dhe pse erdhëm këtu, derisa Zoti të na paraqesë te njerëzit dhe të kemi guximin e fuqisë së Perëndisë." Ndërsa po flisnim, kaloi para nesh një grua e bëshme që ishte pronarja e banjës. Ishte e fortë nga trupi dhe i keqpërdorte sa punonin aty dhe i rrihte me duart e saj, prandaj nuk guxonte asnjë të linte punën në banjë, sepse e kishin frikë të gjithë, madje shkonte dhe në luftë e luftonte me burrat. Quhej Romana. Si doli nga banja na pa, na u afrua dhe duke na parë të huaj dhe të mbledhur, u mendua dhe tha me vete: "Këta njerëz janë të huaj dhe kanë nevojë për ushqim. Mund të bëhen pra shërbëtorët e mi pa shumë pretendime." Dhe ndërsa mendonte këto, u kthye nga Joani dhe e pyeti: "Njeri, nga je?" Iu përgjigj: "Jam nga vende të huaja". "Nga?" e pyeti përsëri Romana. "Nga Judeja", iu përgjigj Joani. E pyeti gruaja: "Pse ke ardhur?" Iu përgjigj: "Jam judeas nga origjina, por me hirin e Perëndisë jam i krishterë dhe për fat të keq, jam nga të mbyturit. E pyeti gruaja: "Do të mbetesh këtu në shërbimim tim, t'i shërbesh zjarrit të banjës sime dhe unë do të të jap ushqime dhe ç'të duhet tjetër". "Le ta bëjmë kështu", iu përgjigj Joani. U kthye nga unë dhe më pyeti: "Ti nga je?" Iu përgjigj Joani e i tha: "Eshtë vëllai im". Thotë Romana: "Edhe për këtë kam nevojë të punojë në banjë". Na mori Romana dhe na tregoi punën. Joani do t'i shërbente zjarrit dhe unë do t'u hidhja ujë atyre që do të laheshin. Pasi kaluan katër ditë që kur filluam të punonim në banjë, Joani, që nuk kishte përvojë, rrinte i menduar pranë zjarrit. Erdhi Romana dhe, si e pa ashtu, e rrëmbeu dhe filloi ta rrihte duke i thënë: "Je i pavlerë, or njeri, që bredh pa qëllim. Përderisa nuk mund të bësh asgjë, pse erdhe këtu? Erdhe të gënjesh Romanën që i ka shkuar nami deri në Romë? Je shërbëtori im dhe nuk mund të ikësh nga duart e mia, se kudo që të shkosh, do të të gjej dhe do të të copëtoj me duart e mia". Kur iku Romana, mua, që i kisha dëgjuar të tëra sa i tha Joanit dhe pashë sa dru i dha, më erdhi mendimi të arratisesha, por nuk i thashë gjë Joanit. Por me hirin e Shpirtit të Shenjtë, Joani pa se ç'bëhej në shpirtin tim dhe më tha: "Biri im, Prohor, përderisa shpirti im u rëndua në Jerusalem dhe pa se ç'pësuam në anije, jo vetëm unë, por dhe sa udhëtuan me ne. Për këtë u mundova dyzet ditë në det, derisa Perëndia më shpëtoi dhe dola në breg dhe ti u mërzite dhe u dëshpërove për një çast kaq të vogël vështirësie. Shko, pra, në punën tënde dhe bëje sa më mirë të mundesh. Dhe Zotin tonë Jisu Krisht që është Perëndi, e rrahën, e pështynë dhe e kryqëzuan dhe kështu u bë për të marrë durim e kurajo. Ai na tha: "Me durimin tuaj do të shpëtoni shpirtin tuaj." Pasi më tha këto Joani, shkova në paqe të punoja në vendin tim. Ditën tjetër në mëngjes erdhi përsëri Romana dhe filloi të shante Joanin, por ai nuk iu përgjigj fare për sa i thoshte. Duke parë durimin, qetësinë, bindjen, mendoi se ishte budalla dhe filloi t'i fliste me ashpërsi: "Vëre mirë në mendjen tënde, se jeni shërbëtorët e mi". Ajo kishte mik një gjykatës dhe i thoshte duke gënjyer: "Kur vdiqën prindërit e mi, më lanë shërbëtorë, por ata u arratisën natën nga shtëpia. Por kam humbur edhe letrat e blerjes. I gjeta tani dhe pranojnë që janë shërbëtorët e mi. A mund t'u bëj letra të reja?" I thotë gjykatësi: "Po pranuan se janë shërbëtorët e tu që më parë dhe e thonë para tre dëshmitarëve, mund t'u bësh letra të reja". Këto të gjitha i mësoi Joani me hirin e Shpirtit të Shenjtë dhe më tha: "Biri im, Prohor, mëso se kjo do që të pohojmë se jemi shërbëtorët e saj. Të mos dëshpërohesh, por më tepër të gëzohesh se në këtë mënyrë Perëndia do t'u tregojë shpejt se kush jemi". Romana filloi përsëri të rrihte e të shante. Pastaj na solli përballë tempullit të Artemidës. Para tre dëshmitarëve plotësoi letrat e blerjes dhe na solli përsëri në punë. Në atë banjë kishte një fuqi demoniake që në kohën që u ndërtua, sepse paganët, në kohën që e ndërtuan, në themelet e ndërtesës, vunë një të ri 15-16-vjeçar duke e bërë kurban. Dhe pas këtij mëkati, djalli gjeti shkak dhe u vendos atje. Si rrjedhim tri herë në vit mbyste një të ri e të re nga ata që laheshin aty. Dhoiskaridi, që ishte pronari i banjës, kishte vënë re ditën në të cilën i bënte djalli këto dhe, meqë kishte një djalë 18 vjeç dhe shumë të bukur, në ato ditë që djalli kishte shënuar për të mbytur njerëz, nuk e linte të birin të lahej atje. Një herë, djali, duke mos pyetur të atin, hyri në banjë të lahej dhe djalli e mbyti. Shërbëtorët kur e panë, u hutuan. Vrapuan te Romana dhe i thanë se çfarë ndodhi. Ajo filloi të përpëlitej e të thoshte: "Çfarë t'i them Dhioskaridit? Sa të shohë Domnin e vdekur do të vdesë edhe ai". Filloi t'i lutej Artemidës që i faleshin si Perëndi, që të ngjallte Domnin, por kjo nuk mund të bëhej.


Ngjallja e Domnis dhe falja e Romanës

Kur mbaroi punën e tij dhe dëgjoi këtë zhurmë, Joani më pyeti: "Pse bën kështu Romana? Pse qan?" Para se t'i përgjigjej, Romana i tha: "Magjistar, u zbuluan magjitë e tua, sepse që ditën që ti erdhe këtu, na braktisi perëndesha Artemidë. Tani, ose ngjalle këtu, këtë djalë, ose të vrava." Joani hyri brenda në banjë dhe u lut shumë e thellë. Me këtë lutje dëboi djallin që aty dhe ngjalli djalin. Pastaj, e mori nga dora djalin, doli nga banja dhe i tha Romanës: "Merre djalin e ngjallur". Kur e pa Romana, ngriu nga frika, harroi vdekjen e Domnit dhe mendonte çudinë e Joanit. Qëndronte e ngrirë dhe mendonte me turp: "Si të shoh fytyrën e këtij njeriu që e mundova shumë pa më bërë asgjë?" Turpi e kishte sunduar shpirtin e saj dhe kërkonte mënyrën që të fshihej. Joani, duke parë gjendjen e gruas, e zuri nga dora dhe e shënoi tri herë me shenjën e Kryqit. Gruaja u përmend, ra në këmbët e tij dhe i thoshte: "Më thuaj kush je, se, o Perëndi, ose bir i tij do të jesh". Iu përgjigj: "As Perëndi jam, as i biri, por jam Joani, nxënës i Birit të Perëndisë. Nëse beson edhe ti te Krishti, do të bëhesh bir i Tij, siç jam edhe unë me nxënësin tim në shërbim të Tij." Kur i dëgjoi Romana këto, tha me turp e me frikë: "Para së gjithash njeri, më fal për çdo gjë që të bëra, unë e mjera." Iu përgjigj: "Po besove Zotin Jisu Krisht, të gjitha mëkatet do të të falen." Dhe ajo iu përgjigj: "Besoj, o njeri i Perëndisë, dhe ç'të thuash, do të të bindem."


Ngjallja e Dhioskaridit

Dhioskaridi, sapo mësoi vdekjen e djalit të tij, u hidhërua dhe vdiq. Kur e dëgjoi Domni, vrapoi te Joani dhe i tha me lot në sy: "Njeri i Perëndisë, ashtu si dhe mua më dhe jetën, kur isha i vdekur, jepi dhe tim eti jetë." Shkuan bashkë në shtëpinë e tij, të shoqëruar nga Romana dhe shumë njerëz. U fal Joani, zuri nga dora Dhioskaridin dhe i tha: "Në emër të Jisu Krishtit, ngjallu". Të gjithë mbetën të habitur. Dikush thoshte se ishte Perëndi e dikush tjetër se ishte magjistar. Dhioskaridi, pasi erdhi në vete, i tha Joanit: "Ti je njeri i Perëndisë që më ngjalle mua dhe tim bir?" Joani iu përgjigj: "Jisu Krisht, Bir i Perëndisë, që unë predikoj, Ai ju fali jetën edhe ty dhe tët biri. Nëse besoni tek Ai, Ai do t'ju bëjë të denjë të rroni në jetën e përjetshme. Dhioskaridi iu përgjigj: "Unë, biri im, dhe gjithë ç'kemi, janë të tuat. Merri dhe bëna bij të Perëndisë" Joani i tha: "As unë s'kam nevojë për pasurinë tënde, as Perëndia, se unë kisha ç'kisha i lashë dhe e ndoqa pas". Dhe Dhioskaridi i tha: "Ku e ndoqe?" Atëherë Joani filloi t'i mësonte dhe t'i tregonte misteret e Kishës: Zotit të Tërëfuqishëm, duke parë qeniet njerëzore të gjendeshin në gabime dhe të adhuronin demonët nga padija, i erdhi kaq keq për krijesën e Tij dhe dërgoi birin e Tij të vetëm tek njerëzit, që lindi nga Shpirti i Shenjtë dhe Virgjëresha Mari dhe mori trup njerëzor që të mësonte nga afër njerëzit që të linin gabimet e demonëve. Njëkohësisht i shëroi nga sëmundjet, i ngjalli nga vdekja. Atë, Birin e Perëndisë, udhëheqësit e judenjve e dënuan në kryq. Pësoi i Biri i Perëndisë si njeri dhe vdiq me dëshirën për ne, zbriti në vdekje dhe që aty çliroi gjithë shpirtrat nga fillimi i botës e deri atëherë. Ditën e tretë u ngjall dhe u shfaq te ne nxënësit, pastaj na porositi që të shkonim në botë të predikonim dhe të pagëzonim në emrin e Atit e të Birit e të Shpirtit të Shenjtë. Kush beson dhe pagëzohet do të shpëtojë, kush tradhton, do të dënohet.


Pagëzimi i Domnit, i Dhioskaridit dhe i Romanës

Pasi tha këto fjalë Joani, Dhioskaridi i tha: "Pagëzomë, o bir i Perëndisë, në emër të Atit e të Birit e të Shpirtit të Shenjtë" Në atë çast mbërriti Romana duke mbajtur në duar letrat e blerjes së tyre, i hodhi në këmbët e Joanit dhe i tha duke qarë: "Merri këto letra dhe grisi shkresat e veprimeve të mia dhe falmë mua vulën e Pagëzimit të Shenjtë të Krishtit. Pastaj u bë pagëzimi i të treve. Joani pagëzoi Dhioskaridin, Domnin dhe Romanën.


Predikimi i Joanit në Efes

Një ditë banorët e Efesit festonin ditën e perëndeshës së rreme Artemida. Ishin veshur me të bardha. Joani veshi rrobat e punës që vishte në banjë ku punonte duke mbajtur zjarrin të ndezur. Qëndroi me qëllim pranë statujës. Njerëzit nga inati e qëllonin me gurë, por hiri i Perëndisë që e mbulonte, nuk linte asnjë gur që t'i afrohej, përkundrazi gurët godisnin statujën dhe e copëtonin. Atëherë, Joani ngriti zërin dhe i tha popullit: "Përse njerëzit janë kaq të gabuar me idhujt e tyre dhe lanë besimin e Perëndisë së vërtetë, krijuesit të botës i cili e krijoi me shpirt të logjikshëm dhe e hodhën mbi besimet demoniake dhe i japin gëzim djallit. Zgjohuni dhe ejani në vete. Lini gabimet tuaja dhe njihni Perëndinë e vërtetë që bën faljen e mëkateve dhe jep jetën e përjetshme. Për të mësuar sa të kota janë perënditë tuaja, shihni perëndeshën Artemidë, që u bë thërrime."


Vdekja dhe ngjallja e 200 ushtarëve dhe shërimi i të paralizuarit

Kur dëgjuan efesianët këto fjalë dhe panë statujën e Artemidës, u zemëruan më shumë dhe filluan përsëri ta gjuanin me gurë Joanin. Por asnjë gur nuk e zinte, se ato binin mbi rrobat e tyre dhe ua shqyen. Atëherë u kthye nga lindja, ngriti duart lart dhe duke psherëtirë thellë, tha: "Zoti Jisu Krisht, tregoju këtyre njerëzve se Ti je Perëndia i vërtetë." Sapo mbaroi lutjen, u bë tërmet i madh dhe ranë të vdekur 200 burra. Sa shpëtuan i ranë në këmbë dhe i luteshin që t'i mëshironte. Joani ngriti duart nga qielli dhe u lut: "Zoti Jisu Krisht, Bir i Perëndisë dhe Perëndi i vërtetë, që erdhe për shpëtimin tonë e të gjithë njerëzve dhe fale gjithë mëkatet tek sa besuan tek Ti! Fali pra dhe këta njerëz dhe ngjalli përsëri me dorën tënde të Tërëfuqishme dhe hapu syrin e zemrës së tyre të ndriçojë me dituritë e Tua. Jepmë dhe mua, shërbëtorit tënd, fuqi që të predikoj me guxim." Pasi u fal kështu Joani, u ribë një tërmet dhe në çast u ngjallën sa kishin vdekur. I ranë në këmbë Joanit dhe i kërkuan që t'i pagëzonte në emër të Atit e të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë. Pastaj shkuan në një vend tjetër të qytetit ku qe një i paralizuar për 12 vjet. Ai, sapo e pa Joanin, filloi t'i thëriste: "Mëshirona, o apostull i Krishtit". Joani iu afua dhe i tha: "Në emër të Jisu Krishtit, rimerr shëndetin tënd". Në çast, i sëmuri u shërua, falenderoi dhe lavdëroi Perëndinë.


Përpjekjet e djallit për t'i ngacmuar

Meqë bëheshin shumë çudira nga Joani, njerëzit vraponin pas tij dhe besonin tek Krishti. Djalli, që banonte në tempullin e Artemidës, u tremb se do t'i iknin paganët dhe do të bëheshin të krishterë. Ai bëri një përpjekje djallëzore për t'i sjellë vështirësi Joanit. Mori formën e një nëpunësi të gjykatës dhe ndenji jashtë tempullit e qante. Kaluan andej shumë njerëz dhe midis tyre dy gjykatës të vërtetë. Ata e panë dhe e pyetën: "Pse qan?" Ai u tha se qe nga Qesaria e Palestinës dhe ndihmës në gjykatën e mbretit. "Më kishin dhënë të ruaja dy magjistarë nga Jerusalemi, Joanin dhe Prohorin, të cilët ishin të burgosur, dhe ndërsa vazhdonte hetimi për t'i gjykuar, i futën në burg, për të vazhduar gjykimin në shkallën e dytë. Unë i mora për t'i çuar në burg dhe ata në mënyrë magjike më ikën. Ushtarakut që ia tregova, meqë më simpatizonte, më tha: "Ik shpejt e kapi se ndryshe do të vritesh. Nëse i gjen, silli shpejt, në të kundërt, zhduku edhe ti, se mbreti do të të vrasë". Pasi mora paratë, u largova nga atdheu, familja e femijët, për t'i ndjekur e për t'i kapur. Kështu u gjenda këtu". Kur i dëgjuan këto fjalë, gjykatësit premtuan se do t'i gjenin e do t'i dorëzonin. Ai iu përgjigj se nuk i interesonte t'i gjente, por t'i vriste. Ata thoshin më mirë t'i gjenin sesa t'i vritnin. Ai këmbëngulte që t'i vritnin. Joani me hirin e Shpirtit të Shenjtë i ndjeu të gjitha këto dhe më tha: "Biri im, Prohor, përgatit shpirtin tënd për shumë ngacmime, sepse djalli që banon në tempullin e Artemidës, po na përgatit trishtime të mëdha." Pas pak erdhën dy ushtarakë dhe na kapën, ndërsa po flisnim me Dhioskaridin. Joani u tha: "Pse na kapni?" Iu përgjigjën se ishin magjistarë. Joani u tha: "Kush na akuzon se jemi magjistarë?" Ata u përgjigjën se do t'i burgosnin e se atje do të shihnin se kush i akuzonte. Pasi na rrahën shumë, na mbyllën në një shtëpi e jo në burg. Kur dëgjoi Romana se ç'ndodhi, vrapoi tek Dhioskaridi dhe ia tha të gjitha. Ai erdhi na liroi nga burgu dhe u tha njerëzve që na ruanin: "Nuk lejohet të burgosni njerëz pa i gjykuar. Unë do t'i marr në shtëpinë time dhe kush dha urdhër për arrestim le t'i marrë në shtëpinë time." Shkuan dhe gjetën djallin në tempull dhe i thanë të shkonte t'i merrte në shtëpinë e Dhioskaridit. Njerëzit, duke parë djallin duke qarë e duke u ankuar, u mblodhën jashtë shtëpisë së Dhioskaridit. Pasi na rikapën, na tërhiqnin të lidhur në tempullin e Artemidës. Joani pyeti: "Cilës Perëndi i takon ky tempull?" Ata i thanë për Artemidën. Qëndroi Joani e u lut thellë e, pas kësaj, iu drejtua djallit dhe i tha: " Ty të flas, o shpirt i fëlliqur që banon në këtë tempull. Sa vjet ke këtu brenda? Ti i ke bërë të gjitha këto poshtërsi për ne?" Djalli i nxitur nga fuqia e tij, i tha: "249 vjet kam këtu dhe unë i kam bërë të gjitha kundër jush." Joani vazhdoi: "Të urdhëroj në emër të Jisu Krishtit të largohesh që këtu e të mos vish më." Të gjitha këto bëheshin që populli të besonte më shumë tek Jisu Krishti. Ne na lanë të lirë. Në këtë çast gjithë tempulli i Artemidës ra, por shumë paganë u egërsuan pas kësaj dhe shkuan tek mbreti i Romës, Domiciani, që mbretëroi në ato vite (82 pas Krishtit) dhe i thanë se ishim magjistarë dhe nuk respektojmë rregullat mbretërore.


Internimi në Patmos

Kur e mësoi Domiciani, dërgoi dhjetë oficerë dhe ushtri e urdhëroi ta internonin në Patmo. Joanit iu fanit Zoti dhe i tha: "Do të kalosh shumë mundime dhe prova. Do të internohesh në një ishull që ta ka shumë nevojën." Na lidhën dhe na futën në anije. Anija do të shkonte në shumë limane, sipas punëve që kishin dhe pastaj në Patmo. Do të kalonte një kohë e gjatë derisa të mbërrinin. Ata hanin e pinin gjëra të mira e të shtrenjta, ndërsa ne ishim pothuajse të pangrënë. Ndërsa udhëtonim në det, një nga djemtë e anijes ra. I ati që ishte gjithashtu në anije donte të hidhej dhe ai në det, e të mbytej. Të gjithë dridheshin për ngjarjen. Shkuan te Joani dhe i thanë: "Lutju edhe ti Perëndisë tënd të na ndihmosh". Joanit i erdhi keq dhe më thotë i dëshpëruar: "Prohor, ngrihu dhe më jep dorën, se nga zinxhirët nuk mund të çohem". Ngriti duart me zinxhirë lart dhe u lut e tha: "Zot i Gjithësisë, i Vetmi, i Tërëfuqishmi Jisu Krisht, Ti që për shpëtimin tonë u bëre njeri dhe ece në det, sikur të ishe në tokë, Ti që na the që të të kërkojmë ç'na duhet dhe Ti do të na e japësh, dëgjo tani lutjen time për këtë djalë dhe ndihmoje." Dhe, para se të mbaronte mirë lutjen, një dallgë e madhe u bë, sa për pak u rrezikuam, hipi mbi anije dhe hodhi djalin tek këmbët e Joanit. Kur e panë, i ranë në gjunjë dhe i thanë: "Eshtë me të vërtetë Perëndia i tokës dhe i qiellit". E zgjidhën Joanin dhe i thanë se ishte i lirë. Përsëri, ndërsa udhëtonin, u bë një fortunë e madhe dhe rrezikuam. Njerëzit vrapuan te Joani dhe i kërkuan që t'i lutej Zotit. Ai u lut dhe deti u qetësua në çast dhe kështu shpëtuan. Gjatë udhëtimit u sëmur shumë një oficer dhe Joani e shëroi. Fitoi dashurinë e tyre, u bëri katekizëm dhe i pagëzoi në emër të Zotit. Joani u tha që të shkonin me uratën e Perëndisë dhe të mbeteshin besnikë te Krishti, në emrin e të cilit u pagëzuan. Pasi ndenjën dhjetë ditë me të dhe u mësoi besimin e vërtetë, i bekoi dhe i nisi në punët e tyre.


Çudia për Mironin dhe Apollonidhin

Në Patmo qe një i pasur i quajtur Miron që kishte tre djem, prej të cilëve i madhi qe i pushtuar nga demoni. Mironi na ftoi në shtëpinë e tij, por djalli që komandonte të birin, sa na pa, ua largoi djalin sa më larg nga shtëpia. Joani e kuptoi ç'na priste dhe më dha kurajo për të përballuar ngacmimet e reja. Ndërsa ishim në shtëpi të Mironit, ai mori letër nga i biri i larguar. Letra thoshte: "Babai im. Mëso se Joani që ke ftuar në shtëpi është magjistar dhe më futi brenda në trup një demon që më largoi nga shtëpia. Këtu ku jam tani, takova një njeri të mençur që quhet Kenops e që më këshilloi se nuk mund të kthehem ndryshe në shtëpi, veç po vrave Joanin. Shih këtë ta bësh shpejt që të kthehem në shtëpi". Kenopën e vlerësonin si Perëndi se bënte shumë çudira me ndihmën e djallit dhe me të dëgjuar këshillën e tij, urdhëruan të na hidhnin tek egërsirat. Pas tri ditësh që na futën në burg, na sollën në gjyq. Gjykatësi tha: "Mbreti ju dërgoi këtu që të vini në vete, por ju vazhdoni të bëni magjira. Na thuaj ç'besim ke dhe si e ndoqe Apolonidhën nga shtëpia?" Joani iu përgjigj: "Jam nga Jerusalemi dhe besoj te Jisu Krishti, Biri i Perëndisë, i kryqëzuar për mëkatet tona dhe që u ngjall të tretën ditë dhe më dërgoi që t'u mësoj Ungjillin gjithë njerëzve. Kështu nuk mund të pushoj së mësuari këtë besim, sepse gjithë shpëtimi varet nga ky besim. Pse iku Apolonidhi? Unë nuk kam asnjë lidhje me të. Po deshët të vijë prapë Apolonidhi, të dërgoj nxënësin tim ta sjellë." Gjykatësi urdhëroi të bëhej kështu dhe lidhi me zinxhirë Joanin që ta çonin në burg. Joani u tha: "Të lutem më lejo t'i shkruaj Apolonidhit një letër e pastaj më lidh prapë". Gjykatësi mendoi se me këtë letër do ta çlironte nga magjitë Apolonidhin dhe e lejoi ta shkruante. Mori Joani dhe shkroi: "Apostulli i Krishtit, Joani, për demonin që ndodhet brenda Apolonidhit. Të jap urdhër në emër të Jisu Krishtit, të largohesh nga krijesa e Perëndisë dhe të mos rihysh jo më tek ky, por të mos vish më në këtë ishull." Këtë letër e mora unë nga Joani dhe shkova në vendin ku qe Apolonidhi. Dhe, sapo arrita, krijesa e fëlliqur u largua nga djali dhe ky me gëzim filloi të përgatitej për t'u kthyer në shtëpi. U kthyem në qytet dhe shkuam drejt e në burg. Kur e pa Joanin me zinxhirë, Apolonidhi e zgjidhi, iu fal dhe së bashku u kthyem në shtëpi. Pastaj Apolonidhi tregoi se ç'i bëri demoni dhe se si u pastrua prej tij. Më vonë edhe gjykatësi edhe prindërit e djalit, kërkuan të mësonin besimin dhe të pagëzoheshin.


Për vajzën e Miramës

Vajza e Miramës ishte martuar me gjykatësin e qytetit. Kur vajza i dëgjoi këto gjëra që ndodhën dhe se prindërit e saj u pagëzuan në emër të Atit e Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë, dëshiroi që edhe ajo të bëhej e krishterë së bashku me burrin dhe djalin e saj. I shoqi, meqë ishte përndjekja e të krishterëve, pati frikë të bënte pagëzimin hapur dhe i tha së shoqes se për vete do ta linte për më vonë, por asaj dhe djalit i jepte leje të bëheshin të krishterë. Ajo shkoi me djalin, bëri katekizëm, u pagëzua nga apostulli Joan dhe u kthye në shtëpi. Kur u krijuan kushtet, u pagëzua dhe i shoqi i saj.


Si shkroi Ungjillin

Mbetëm për shumë kohë këtu në Patmo dhe me çuditë e shumta që bëri Perëndia, me lutjet e apostullit Joan, besuan shumë njerëz te Jisu Krishti. U pagëzuan pothuajse gjithë banorët e ishullit dhe u bënë të krishterë. Atëherë vdiq në Romë mbreti që e kishte dënuar dhe vendin e tij e zuri një tjetër. Ai nuk i pengonte të krishterët të besonin te Perëndia i vërtetë. Kur Joani pa se shumica e banorëve të ishullit ishin bërë të krishterë, vendosi të kthehemi në Efes. Të krishterët, duke qarë, e lutnin të mos ikte, por Joani iu përgjigj: "Bijtë e mi. Krishti, tek i cili besuat m'u fanit dhe më këshilloi të kthehem në Efes dhe t'i ndihmoj edhe ata". Duke parë të krishterët se ashtu duhej bërë, se ishte porosi e Krishtit, iu lutën e i thanë: "Nëse ati ynë shpirtëror, vendosi të bëjë kështu me porosi të Krishtit, atëherë të lutemi që, sa na mësove me gojë, përsa ishim bashkë, të na i shkruash e t'i lexojmë shpesh, që të mbetemi besnikë në besimin tonë". Atëherë Joani më mori, dolëm jashtë qytetit, në një vend që quhej "Pushimi", dhe aty ndenjëm tri ditë me kreshmë të plotë dhe lutje. Ditën e tretë më thotë "Joani: "Biri im, Prohor, shko në qytet dhe sill materialet që të shkruajmë". Unë e kreva porosinë dhe kur u ktheva më tha prapë: '"Lëri këto, biri im, shko në qytet dhe kthehu pas dy ditësh." Dhe kur u ktheva pas dy ditësh, e gjeta në këmbë duke u falur dhe më tha: "Merre, biri im, letrën dhe bojën dhe rri pranë meje, në të djathtë". Por papritur u bë një rrufe dhe bubullimë e madhe sa u tund mali. Unë rashë nga frika si i vdekur në tokë. Joani më ngriti, më vuri në të djathtë dhe më tha: "Sa gjëra të dëgjosh nga goja ime, t'i shkruash". Dhe filloi të më thotë kështu të gjithë Ungjillin. Pasi e mbaruam Ungjillin e sollëm në kishë. Atje e kopjuan në disa kopje të tjera dhe Joani urdhëroi: "Kopja e parë të mbetet në Patmo dhe të tjerat të shpërndahen nëpër kisha."


Kthimi i Joanit në Efes dhe largimi i tij nga jeta

Ditën tjetër, pasi u përshëndetëm me vëllezërit në Patmo, gjetëm një anije për Efes dhe nisëm udhëtimin. Pas katërmbëdhjetë ditësh udhëtimi arritëm jashtë Efesit. Duke ecur në këmbë arritëm në qytet. Kur banorët, vëllezërit e krishterë e mësuan, vrapuan të na prisnin. Qëndruam në shtëpinë e Domnit, se Dhioskaridi kishte vdekur. Pasi u kthyem në Efes nga internimi, qëndruam aty 26 vjet, ndërsa në Patmo 15 vjet. Pasi u mbushën 26 vjet pas kthimit, një ditë, Joani na mbledh e na thotë: "Merrni kazma e ejani me mua." Dolëm nga qyteti dhe mbërritëm në një vend pak para se të agonte. Atje, pasi bëmë për shumë kohë lutje, Joani na tha: "Hapni një varr në formë kryqi sa është trupi im." Hyri në varr dhe kërkoi ta mbulonim deri në gju. U kthye nga unë dhe më tha: "Prohor, shko në Jerusalem se atje duhet të mbarosh jetën tënde." Pasi më tha këto fjalë na përshëndeti dhe kërkoi ta mbulonim deri në gjoks. E pas kësaj na tha: "Sillni një rrobë dhe më mbuloni fytyrën. Më përshëndetni se nuk do të shihemi më në këtë botë". Pasi bëmë këto dhe pasi na dha bekimin e paqes, na tha të iknim ndërsa ai dorëzoi shpirtin e tij. Më pas i mbuluam edhe kokën. Kur u kthyem në qytet, ua treguam të krishterëve ngjarjen dhe ata na u lutën t'u tregonim vendin. Kur shkuam t'u tregonim vendin, nuk gjetëm asgjë atje, vetëm këpucët e tij.

Vdekjen e tij e përkujtojmë më 26 shtator.

[ilia spiro]

Eshte e vertete pra qe Shen Joan Theologu eshte ngjallur dhe eshte ngjitur me trup ne vendet qiellore, prane Zotit dhe Nenes se Tij.

Nderkohe, Zbulesa eshte rruga jone e ardhme dhe shpresa jone.

[Archon]

Sot Kisha jone e shenjte kujton Apostull e Ungjillor Joan Teologun,kryefjala e te cilit ishte "Dashuria".

Nje video mbi jeten e tij




LEXIMET E DITES 26 SHTATOR

Apostulli 1 Jn. 4:12-19
Asnjë s’e ka parë Perëndinë ndonjëherë. Nëse duam njëri-tjetrin, Perëndia qëndron te ne dhe dashuria e tij është e përsosur te ne. Nga kjo e njohëm, se mbetemi tek ai, dhe ai te ne, sepse na ka dhënë nga Shpirti i tij. Edhe ne e kemi parë dhe dëshmojmë se Ati dërgoi Birin Shpëtimtar të botës. Ai që të pranojë se Jisui është Biri i Perëndisë, Perëndia qëndron tek ai, dhe ai tek Perëndia. Edhe ne e kemi njohur dhe e kemi besuar dashurinë që ka Perëndia për ne. Perëndia është dashuri; dhe ai që qëndron në dashuri, qëndron në Perëndinë, dhe Perëndia në atë. Në këtë është e përsosur dashuria me ne, që të kemi guxim në ditën e gjyqit; sepse siç është ai, kështu jemi edhe ne në këtë botë. Frikë nuk ka në dashuri, por dashuria e përsosur e nxjerr jashtë frikën, sepse frika ka mundim dhe ai që ka frikë nuk është i përsosur në dashuri. Ne e duam atë, sepse ai i pari na deshi.

Ungjilli Jn. 19:25-27,21:24-25
Edhe pranë kryqit të Jisuit ishin duke ndenjur e ëma dhe e motra e së ëmës së tij, Maria, gruaja e Klopait, dhe Maria Magdalena. Jisui pra kur pa të ëmën dhe nxënësin që donte duke ndenjur pranë, i thotë së ëmës: Grua, ja yt bir. Pastaj i thotë nxënësit: Ja jot ëmë. Edhe nxënësi që atëherë e mori në shtëpinë e tij. Ky është ai nxënësi që dëshmon për këto dhe që shkroi këto; dhe e dimë se dëshmia e tij është e vërtetë. Janë edhe shumë të tjera sa bëri Jisui, të cilat në u shkrofshin një nga një, kujtoj se as bota vetë nuk do t’i nxinte librat që kishin për t’u shkruar. Amin.

[Archon]

Diten e djeshme,kur kujtonim Apostull e Ungjillor Joan Teologun,festonte diten e emrit edhe Mitropoliti i Korces,Hiresia e Tij,Joani.

Me kete rast u celebrua mesha e shenjte(monoklisi-nuk meshohej ne asnje kishe tjeter te qytetit) ne katedralen "Ngjallja e Krishtit" ne Korce,ku moren pjese nje numer i madh klerikesh(rreth 20) dhe qindra besimtare ku binte ne sy,numri i madh i femijeve qe kishin ardhur per te uruar mitropolitin

[Archon]

Ashtu siç e dimë të gjithë ne 26 shtator përkujtohet Shën Joan Theologu. Kisha Orthodhokse në kalendarin e saj përkujton çdo ditë një shenjtor i cili përkujtohet me synim që të ndihmojë në mënyrë praktike dhe konstruktive jetën shpirtërore të çdo besimtari të saj.

Ajo që bente të veçantë ditën e sotme , për besimtarët orthodhoksë të Mitropolisë së Korçës, ishte fakti se sot festonte dhe kryebariu ynë, Mitropoliti Joan. Me këtë rast u mbajt një Meshë festive në Katedralen “Ngjallja e Krishtit” në Korçë. Natyrisht që të gjithë klerikët e dioqezës ishin prezentë kështu që festa u celebrua me “Monoklisi”.

Katedralja u mbush plot me besimtarë të cilët së bashku me klerikët u lutën që Zoti t’i falte ndriçim, bekime dhe shëndet Mitropolitit Joan.

Në këtë Meshë të Shenjtë morën pjesë nxënës dhe Mësues të Shkollave Jo-Publike “Omiros” dhe nga Gjimnazi “Platoni”.

Në fund të Meshës At Ilia Kotnani uroi në emër të të gjithë klerikëve dhe besimtarëve Hirësi Joanin.

Hirësi Joani gjithashtu falenderoi të gjithë sa ishin prezentë për ta uruar. Ai e përqëndori fjalën e tij tek dashuria që duhet të kemi të gjithë për njëri-tjetrin dhe sesa e nevojshme është që të mbushë zemrat tona sidomos në ditët e vështira që jetojmë.

Pas naforës nxënësit e Shkollës “Omiros” i dhuruan një buqetë me lule dhe i kënduan një këngë urimi.

Gjithashtu dhe të rinjtë orthodhoksë kishin përgatitur një buqetë që ja dhuruan.
Dhe ne urojmë nga zemra "Për Shumë Vjet o Kryezot".








Per me shume foto, linku me poshte

http://www.mitropoliaeshenjtekorce.c...olitit-te.html

[Albo]

Shën Joan Theologu, ungjillor dhe apostull i Krishtit, ishte nga Vithsaidaja e Galilesë, bir i Zevedheut dhe i Solomës, e cila ishte bijë e Josifit, e mbrojtësit të Shën Marisë. Kjo tregon për lidhjen familjare të Krishtit me Shën Joan Theologun.

Ky detaj historik eshte shume domethenes per jeten e Shen Joan Theologut. Nena e tij, Soloma, ishte e bija e Josifit, burrit te Virgjereshesh Mari. Soloma ishte e bija e tij me gruan e pare qe i kish vdekur, dhe Shen Josifi ne moshe madhore pranoi qe te beje ate qe i mesoi Perendia, duke martuar Virgjereshen Mari e cila ishte shtatzene me Krishtin. Ne kete menyre, Shen Josifi u kthye ne mbrojtes i Shen Marise, pasi ne traditen judaike te kohes, Shen Maria do te ishte ndeshkuar me gurre si e perdale, po ti dilte fjala se ishte e pamartuar dhe shtatzene.

Kjo tregon edhe diferencen e madhe ne moshe mes Shen Marise dhe Shen Josifit. Vajza e Shen Josifit kish dy femije, Shen Joanin dhe Shen Jakovin ne moshe te perafert me Krishtin. Kjo shpjegon disi edhe fjalet e Krishtit ne kryq, drejtuar Shen Joanit, ne lidhje me Nenen e Tij, Virgjereshen e Tereshenjte Mari.

Apostulli i dashur i Krishtit, Shen Joani, eshte edhe apostulli i vetem i Tij qe nuk u martirizua por pati nje vdekje natyrale.

Per shume vjet o Hiresi e gezofsh diten e emrit!

Albo