50 vjet nga masakra e Tivarit

[Irfan]

“Kufomat e shqiptarëve hidheshin nga qerret në det”

50 vjet nga Masakri i Tivarit





Dihet mirëfilli se pas kapitullimit të Italisë fashiste (shtator 1943) Shtabi Suprem i UNÇJ-së shtoi aktivitetin e vet ushtarak, në Kosovë dhe në viset tjera shqiptare dhe deri në nëntor 1944(por edhe më herët) në këto hapsira,u formuan njësite të shumta të “UNÇJ-së”,duke filluar nga çetat,aradhat,batalionet e deri në brigada.Këto formacione partizane edhe pse u formuan në trrollin shqiptar nuk u formuan për të mirën e shqiptarëve.

Në gjysmën e dytë të vitit 1944,derisa forcat aleate(amerikane-angleze-ruse...)përparonin në të gjitha frontet e luftës kundër ushtrisë hitleriane,Titoja do t´i shfrytëzojë këto rrethana,për luftimin e forcave të mbrojtjes kombëtare shqiptare 1 dhe ripushtimin e Kosovës...Për t´i realizuar më lehtë synimet e saj ,udhëheqja jugosllave,në fillim të janarit 1945 urdhëron mobilizimin e “brigadave të Kosmetit” për t´i dërguar në Frontin e ashtuquajtur të Sremit-në Serbi.Ndonëse qendra e rezistencës shqiptare në gjysmën e dytë të dhjetorit 1944-janar 1945 ishte përqëndruar në Drenicë,”Shtabi Operativ i Kosmetit”,urdhëroi Shaban Polluzhën që ta lëshonte Drenicën dhe të nisej në drejtim të Podujevës,për t´u bashkuar me Brigadën VII,e cila po marshonte për Sërbi.

Shtabi i Brigadës së Drenicës largimin nga Kosova do ta kushtëzojë me ndërprerjen e vrasjeve dhe të plaçkitjeve mbi popullsinë civile nga ana e ushtarisë jugosllave...mirëpo pas dështimit të nënshtrimit të Shaban Polluzhës më 25 janar nisin operacionet ushtarake në shkallë të gjerë për asgjësimin e Brigadës së tij.

Në këto operacione antishqiptare morën pjesë:Divizionet 24,26,44, 46,52...të Sërbisë,Divizionet 41 dhe 50 të Maqedonisë,grupi i brigadave të Malit të Zi(brigada e I e Bokës dhe brigada e VI) 2dhe repartet speciale të OZN-s të drejtuara nga Spasoje Gjakoviq.Në kohën kur forcat jugosllave zhvillonin operacionet më të përgjakshme në Drenicë...,më 8 shkurt 1945,komandanti suprem i UNÇJ-së J.B.Tito me urdhër të veçantë nr.31 vendosi administrimin ushtarak në Kosovë.Këtë vendim Titoja e mori më 7 shkurt 1945 në Beograd,në një takim me ushtarakët serb:Savo Dërleviqin,Gjuro Medenicën dhe Kërsto Filipoviqin. Me këtë urdhër ,i tërë pushteti në Kosovë do t´i kaloi një grupi të caktuar ushtarakësh serbo-malazez,të cilët do të ushtronin pushtetin politik,ekzekutiv dhe atë gjyqësor.

Gjatë ndryshimeve në strukturën komanduese në krye të pushtetit ushtarak përkatësisht të “Shtabit të Ri Operativ” u emrua ish-shefi i Armatës I-rë:kolonel Savo Dërleviq, duke e zavendësuar Fadil Hoxhën,i cili mbeti zavendës i tij. Shef i Shtabit u emrua nënkolonel Dushan Vukotiq(deri në atë kohë ishte zëvendëskomandant i Divizionit 46 jugosllav),shef i prapavijës u caktua Stevo Dobërkoviq(i dërguar nga shtabi qëndror i Sërbisë),ndërsa komisar politik u emrua nënkoloneli Gjuro Medenica. Më 10 shkurt 1944 kjo komandë bëri riorganizimin e tërësishëm të ushtrisë duke formuar Divizionin e artilerisë, të kalorësisë, të ndërlidhjes, grupin operativ të brigadave, Divizionin 46,52...etj.3

Kjo makineri ushtarake në Kosovë duke i marrë të gjitha masat gjoja për "spastrimin" e terenit nga "mbeturinat e fashizmit" dhe "kundërrevolucionarët" vrau e masakroi pamëshirë mijëra shqiptarë gjithëandej Kosovës...Në këtë fushatë të egër ushtarake më 21/22 shkurt 1945 u shua me gjak edhe kryengritja e Drenicës,pas vrasjes së tribunëve popullorë Shaban Polluzha e Mehmet Gradica në kullat e Dvoranëve në Tërstenik.

Masakra e Tivarit

Shtabi Operativ i “kosmetit” i urdhëruar nga SHS i UNÇJ-së me qëllim të shpërbërjes së bërthamës së qëndresës shqiptare në Kosovë,gjatë muajve mars-prill 1945 mobilizon me dhunë shqiptarët për t´i dërguar në frontin e dytë të ashtuquajtur të”Adriatikut”-në veriperëndim të Jugosllavisë. Skenaristët e Masakrës së Tivarit, për dërgimin e mobilizuesve shqiptarë në pjesët veriperëndimore të Jugosllavisë,kishin zgjedhur rrugën Prizren-Kukës-Shkodër-Tivar-Dubrovnik-Rijekë.Për këtë front mobilizuan shqiptarët nga Vushtrria,Besiana(ish-Podujeva),Prishtina,Kaçaniku,Ferizaji,Gjilani,Lipj ani,Shtimja,Thera-
nda,Burimi,Peja, Gjakova, Rahoveci, Sharri, Prizreni... etj.4

Sipas kujtimeve të pleqëve që përjetuan këtë mobilizim të dhunshëm...,të mobilizuarit shqiptarë,fillimisht janë tubuar nëpër qendrat e rretheve dhe ato komunale e pastaj,të organizuar në njësi ushtarake të komanduara nga oficerë shqiptar kanë udhëtuar në qendrën e përgjithshme mobilizuese (kazermën ushtarake)në Prizren.Pas sistemimit,shqiptarët e mobilizuar do të çarmatosen,me arsyetimin se armët do t'i marrin në Kroaci e Slloveni! Çarmatosja atyre ju ka dhënë një sinjal të keq dhe me të drejt ka lindur dyshimi në përgaditjen e ndonjë skenari shfarosës në prapaskenë.Kjo psikoz u thellua edhe më tepër,atëherë kur u çarmatosën edhe oficerët shqiptar dhe për përcjelljen e tyre u ngarkua Brigada XXVII e divizionit 46-të serb 5 e njohur për terrorizimin e popullit shqiptar gjatë muajve të kaluar.

Deportimi i shqiptarëve të mobilizuar,nga kazermat e Prizrenit u bë në tri eshalone:

1.Eshaloni i parë që përbëhej nga 3.700 veta,u nis më 24.03.1945 dhe pas 5-6 ditësh arriti në Tivar, ku iu dorëzua reparteve të Divizionit të IX-të jugosllav.Gjatë rrugëtimit, derisa u dorëzuan në vendin e caktuar,të mobilizuarit u keqtrajtuan në mënyrë shtazarake nga kriminelët serbo-malazezë. Të mobilizuarit shqiptar nga Tivari do të nisen për në Istri,ku fillimisht disa ditë do të ndalojnë për të pushuar në ujdhesën Çiovë afër Trogirit.Dhe ato ditë gjatë kalimit me një anije të vjetër,nga ujdhesa për në Trogirë,u mbytën rreth 65 veta,prej të cilëve 29 qenë vetëm nga Kaçaniku.

2.Eshaloni i dytë i përbërë nga 4.700 veta, u nis dy ditë më vonë (më 26 mars) nën përcjelljen e forcave të Brigadës XXVII dhe më 30 mars në Shkodër iu dorëzua Brigadës X malazeze 6. Gjatë marshimit katër ditor në rrugën Prizren-Zhur-Kukës-Puk-Shkodër ,përkundër lodhjeve e rraskapitjeve të mëdha nga rruga e gjatë,të mobilizuarit u maltretuan e u rrahën dhe në shumë vende shumë prej tyre u vranë...si,gjatë kohës së pushimit, gjatë kalimit të lumejve apo gjatë tentimit të ndonjërit prej tyre për ta shuar etjen, në burimet e ujit.

Pas këtyre peripetive nga Shkodra nën përcjelljen e malazezëve - në mesditën e 1 prillit 1945 arritën në Tivar. Atë ditë të kobshëm rrugëve të qytetit shihej një mobilizim i ushtarëve serbo-malazez,të cilët vështronin me përbuzje kolonën e gjatë të shqiptarëve. Kjo kolonë është ndaluar në qendër të qytetit (me urdhër) kinse për të pushuar dhe ndërkohë ndodhë një eksces në mes rojes dhe katër shqiptarëve, të cilët u penguan që të pinë ujë në një krua aty afër. Nga ky konflikt ushtarët e urdhëruar derdhin një breshëri plumbash në trupat e shqiptarëve, me ç'rast vriten disa prej tyre. Situata e tensionuar me qëllim (për ta filluar komplotin e përgaditur) e shtyri masën e shqiptarëve që të shtrihen për toke, ndërkohë që ajo hapsirë ishte vënë në shënjestër të pushkëve dhe mitralozëve që ishin vendosur në çdo qoshe të rrugëve, dritare dhe terracë të shtëpive e në shkëmbijtë e kodrave përreth 7.¨

Azem Hajdini njëri nga dëshmitarët e mbetur gjallë nga Masakra e Tivarit, kështu e përkujton ngjarjen e krijuar pas ekscesit: "Me të përfunduar të këtij akti mizor, meqë ne ishim në kolonë për 4, në gjatësi prej 5-6 km, e ku mundësia për një shfarosje masive ishte më e vogël, na kanë urdhëruar të ngritemi në këmbë dhe të qëndrojmë në vend me duar të lidhura mbi kokë. Pas pak na kanë urdhëruar të ecim drejt një ndërtese të madhe 3 katshe,i ashtuquajtur “Monopol i duhanit”, me një sipërfaqe prej afro 300m2 dhe me oborr të rrethuar. Ndërtesa ishte e rrethuar nga të 3 anët me kodra shkëmbore, kurse oborri ishte i rrethuar me mure të larta e me rrethoja të hekurt... Në të hyrë të oborrit - kujton A.Hajdini-ishin 10-15 ushtarë të cilët me shufra hekuri godisnin në kokë, gjoks apo në shpinë çdo njërin prej nesh... dhe nga këto goditje mbetën të shtrirë për vdekje rreth 100-150 veta. "Pas futjes së shqiptarëve brenda në ndërtesë (rreth 1000 veta)dhe brenda oborrit të rrethuar me mure(2.200-2.500veta) dhe një pjese tjetër të mbetur në rrugë para oborrit,rreth orës 14.00, ata do të sulmohen nga të katër anët. Shtihej me te gjitha llojet e armëve të zjarrit si:me pushkë automatike,mitralozë, mortaja dhe bomba dore, revole etj,kështuqë brenda një ore, gjithë masa e grumbulluar në ato hapsira nuk mbeti në këmbë. Me këtë rast oborri dhe sheshi u shndërrua në lumë gjaku që i ngjante një kataklizme të vërtetë,ndërsa ndërtesa u shndërrua në gërmadhë,me qindra kufoma shqiptarësh brenda saj. Kësaj masakre makabre arritën t'i shpëtojnë kryesisht ata që u gjendën në ndërtesë dhe ndonjëri, që kishte rënë në tokë para se të filloj sulmi 8.Kufomat e shqiptarëve të vrarë e të masakruar mizorisht gjatë tërë natës së ½ prillit u bartën me qerre dhe u hodhën në det për tu zhdukur nga vendi i krimit.¨

Sipas burimeve arkivore rezulton se në Tivar më 1 prill 1945 u vranë e u masakruan rreth 1700 shqiptarë,ndonëse nga kujtimet e dëshmitarëve që përjetuan këtë masakër del se ky numër mund të jetë shumë më i madh...9

Kjo ngjarje tragjike për popullin shqiptar, edhe pse ndodhi larg opinionit të atëhershëm, ishte e qartë se u përgadit nga kreu i udhëheqjes jugosllave edhe pse më vonë Aleksandër Rankoviçi me kompani, këtë ngjarje do të përpiqet ta cilësoj si incident të rëndë të shkaktuar me fajin e vet shqiptarëve!!10

Dërgimi i shqiptarëve për në Frontin e Adriatikut nuk do të ndalet edhe pas kësaj masakre makabre.

3.Eshaloni i tretë, me 2700 veta, nga Prizreni u nis më 27 mars 1945 nën përcjelljen e Brigadës XXVII.Gjatë rrugëtimit të gjatë e të mundimshëm, për mungesa të ushqimit e të higjienës dhjetra shqiptarë u sëmunë nga tifoja dhe për pasojë disa prej tyre vdiçën. Më 1 prill gjatë kalimit të lumit Buna,u përgadit një incident me ç'rast u vranë disa prej tyre. Ndërkaq në mbrëmjen e 2 prillit ky grup arriti në Tivar dhe iu dorëzua Divizionit të IX-të dalmatin.Nga Tivari me anije u transportuan në Dubrovnik,ku u vendosën në disa objekte me destinime të ndryshme,mirëpo një grup prej 800 vetash që ishin vendosur në një depo baroti,në një mëngjes u gjetën të ngulfatur nga një lloj helmi dhe shumica prej tyre gjetën vdekjen 11.Edhe gjatë muajit prill 1945 janë nisur tri eshalone per në këtë front.

Eshaloni i parë-me 1.506 veta,nga Prizreni për në Tivar u nis më 19 prill,i shoqëruar nga repartet e batalionit të I-rë të Brigadës XXVI dhe Kompanisë së zbulimit të Divizionit të 46-t serb.2.Eshaloni i dytë-me 2.601 veta u nis më 20 prill nën mbikqyrjen e Brigadës XXV dhe të kompanisë së zbulimit të Divizionit 46 serb.3.Ndërkaq, më 24 prill u nis eshaloni i tretë-me 1.216 veta,i përcjellur nga Brigada XXVI12.Nga këto shifra rezulton se gjatë prillit,janë mobilizuar 5.323 shqiptarë,ndërsa pushteti serb,evidenton vetëm 4.300 veta.

Të gjitha këto eshalone u dorëzuan në repartet e Armatës së IV-të jugosllave dhe me anije u dërguan në shumë vija të frontit në Slloveni e Kroaci, prej nga qindra shqiptarë nuk do të kthyen kurrë në shtëpitë e tyre.

Gjatë muajve mars-prill 1945, përmes rrugës Prizren-Kukës-Shkodër-Tivar (për në Frontin e Adriatikut) janë deportuar 16.423 shqiptarë nga Kosova, kurse rreth 4.600 të tjerë u dërguan nga viset shqiptare të Maqedonisë. Ndërkaq,në janar 1945 për në Frontin verior (të Sremit) janë mobilizuar rreth 18.500 shqiptarë në përbërje të Brigadave të”kosmetit” dhe 5000 të tjerë nga Maqedonia. Nga këto shifra rezulton se gjatë muajve janar-prill 1945,janë mobilizuar dhunshëm rreth 44.523 shqiptarë nga Kosova dhe viset tjera etnike, për frontet e ashtuquajtura të “Sremit” e të ”Adriatikut”.

[BlueBaron]

E frymëzuar nga ndjenjat nacionaliste dhe shoviniste, Qeverija jugosllave ka terrorizuar në mënyrën më barbare pakicat nacionale dhe veçanërisht, popullsinë shqiptare të Kosovës dhe Metohisë të përbërë prej 100 000 shqiptarësh. Kjo popullsi shqiptare është masakruar me metoda shumë më të egra dhe barbare nga ato të përdorura nga kralët e Serbisë dhe Gestapoja hitleriane. Me mijëra kosovarë të pafajshëm janë pushkatuar ilegalisht në masë si gjatë luftës dhe mbas luftës. Në këto masakra ka marrë pjesë dhe agjenti i Qeverisë jugosllave në gjirin e Qeverisë shqiptare, tradhtari Koci Xoxe, i cili me cilësinë e tij si Ministër i Brendshëm i Shqipërisë, në fillimin e vitit 1945, autorizoj oficerët e UDB-së që të pushkatonin ilegalisht dhe pa gjyq në tokën shqiptare, më tepër se 1000 kosovarë të pafajshëm.


Pse u manipulua relacioni i Sigurimit.
Lidhur me atë relacion të përpiluar nga Drejtoria e Sigurimit e Ministrisë së Punëve të Brendshme në 19 janarin e vitit 1950, mund të thuhet se ka vetëm një pjesë të së vërtetës dhe pjesa tjetër është e trilluar. Ajo çka është e pasqyruar me vërtetësi në atë dokument, është pjesa e parë e relacionit të Sigurimit të Shtetit, ku flitet për masakrat dhe gjenocidin e egër që ushtronte regjimi titist i Beogradit ndaj popullsisë shqiptare të Kosovës pas vitit 1945, gjë që arriti kulmin me Masakrën e Tivarit, e ndodhur në marsin e vitit 1945, kur UDB-ja jugosllave, sipas udhëzimeve të qeverisë së saj në Beograd, ekzekutoi rreth 4000 kosovarë të pafajshëm. (Në relacionin e Sigurimit shifra e kosovarëve të ekzekutuar jepet 1000, por nga shumë dëshmi e burime të bëra publike pas viteve '90, flitet për rreth 4500 të tjerë të ekzekutuar). Masakra e Tivarit tashmë është një ngjarje e njohur, ku në marsin e vitit 1945 autoritetet e UDB-së jugosllave, me lejen e qeverisë komuniste të Enver Hoxhës, kaluan nëpërmjet territorit shqiptar (nga Qafa e Morinës në Kukës për në Han të Hotit në Shkodër) një kolonë të gjatë me kosovarë, kryesisht nacionalistë, të cilët i ekzekutuan më pas në rrethinat e qytetit të Tivarit në Mal të Zi. Kjo është më se e vërtetë dhe fakt i njohur, pasi kolona e gjatë e kosovarëve që kaloi nëpërmjet territorit shqiptar e shoqëruar nga forcat e UDB-së, u pa nga sytë e qindra fshatarëve të atyre krahinave të Veriut dhe qytetarëve të Shkodrës. Një pjesë e atyre janë ende gjallë dhe kanë dëshmuar se si vriteshin gjatë rrugës para syve të tyre kosovarët e pafajshëm që ishin të sëmurë, apo ata që nuk mund të ecnin dot me hapin e shokëve të kolonës. Ndërsa pjesa që nuk qëndron në relacionin e përpiluar nga Sigurimi i Shtetit, dhe që është e trilluar krejtësisht, është ajo ku thuhet se ekzekutimi i 1000 kosovarëve nga ana e UDB-së u bë në bashkëpunim me agjentin e qeverisë jugosllave në gjirin e qeverisë shqiptare, ministrin e Brendshëm Koci Xoxe. Kjo gjë nuk qëndron, pasi në atë kohë kur ka ndodhur ajo ngjarje, pra në marsin e vitit 1945, nuk ka qenë Koci Xoxe në postin e ministrit të Brendshëm, por Haxhi Lleshi.

Enveri ia faturoi krimet Xoxes.
Funksionin e ministrit të Brendshëm, Koci Xoxe e mori pas mbarimit të Gjyqit Special në mesin e muajit prill 1945, të cilin ai e drejtoi si kryetar. Po a mund të quhet një pasaktësi ajo që thuhet në relacionin e Sigurimit të Shtetit në lidhje me atë se cili ka qenë ministër i Brendshëm në atë kohë? Po të shohim me vëmendje rrjedhën e ngjarjeve të asaj kohe, dalim në konkluzionin se ajo nuk ka qenë thjesht një pasaktësi, por është e kundërta: emri i Koci Xoxes është vënë aty qëllimisht dhe i gjithë dokumenti është përpiluar nga ana e Drejtorisë së Sigurimit vetëm për atë gjë. Personat që e kanë përpiluar atë dokument, nuk është se nuk e kanë ditur se cili ka qenë ministër i Brendshëm në marsin e vitit 1945, por ata e kanë bërë atë me qëllim për të implikuar Xoxen në atë ngjarje. Për ta shtjelluar më konkretisht këtë gjë, kujtojmë se dokumenti në fjalë mban datën 19 shtator 1950, pikërisht vetëm disa muaj pas dënimit me vdekje të Koci Xoxes. Pas eliminimit që Enver Hoxha i bëri Xoxes, të cilin e shikonte si rivalin e tij për pushtet, ai dhe njerëzit e tij u kujdesën që të ngrinin një aureolë të zezë për ish-ministrin e Brendshëm, duke ia ngarkuar atij të gjitha krimet që ishin bërë në Shqipëri që nga përfundimi i luftës e deri në fundin e vitit 1948, kur Xoxe u shkarkua nga të gjitha funksionet e tij shtetërore dhe partiake. Në këtë kontekst është dhe relacioni i Sigurimit të Shtetit, i cili është hartuar qëllimisht dhe korrespondon tamam me kohën kur ka qenë edhe kulmi i fushatës për denigrimin e figurës së Koci Xoxes, për t'ia faturuar atij edhe Masakrën e Tivarit. Po të ishte i vërtetë implikimi dhe bashkëpunimi i Koci Xoxes me UDB-në për pushkatimin e mijëra kosovarëve të pafajshëm, ajo gjë do t'i ishte thënë Kocit që në Kongresin e parë, kur ndaj tij u bënë sulme dhe akuza nga më të ndryshmet, dhe nuk kishte pse të lihej ajo gjë kur ai ishte pushkatuar. Por, ashtu si shumë krime të tjera ku Enveri ishte i implikuar direkt, edhe Masakrën e Tivarit ai u kujdes t'ia faturonte Koci Xoxes.


Ish-Kryetari i Presidiumit të Kuvendit dëshmoi në `96.

Haxhi Lleshi: Në atë kohë kam qenë unë ministër i Brendshëm.
Lidhur me ngjarjen për të cilën bëhet fjalë në dokumentin tepër sekret të Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit të Ministrisë së Punëve të Brendshme të Shqipërisë, i cili mban datën 19 janar 1950, pak vjet më parë, më saktë në prillin e vitit 1996, është prononcuar publikisht në një intervistë të gjatë televizive (për autorin e këtij shkrimi) edhe ish-Kryetari i Presidiumit të Kuvendit Popullor të Shqipërisë Haxhi Lleshi. Ai ka qenë edhe i pari ministër i Punëve të Brendshme të Shqipërisë në qeverinë provizore të kryesuar prej gjeneral-kolonel Enver Hoxhës, i zgjedhur në atë post që në 24 maj të vitit 1944 në Kongresin e Përmetit. Veç të tjerash, një nga arsyet që ne po publikojmë në këtë shkrim një pjesë të shkurtër nga ajo intervistë e dhënë nga një person publik që nuk jeton më, është dhe fakti se ajo është bërë publike që në atë kohë, duke u transmetuar e plotë në një prej stacioneve televizive private, natyrisht me lejen dhe pëlqimin e të intervistuarit. Po cili ka qenë prononcimi i Haxhi Lleshit në intervistën e dhënë prej tij, pikërisht vetëm pak muaj para se ai të ndërronte jetë? Në mes të tjerash ai është shprehur: "Në atë kohë që ka ndodhur Masakra e Tivarit, unë kam qenë në postin e ministrit të Punëve të Brendshme dhe menjëherë sapo jam njoftuar për ngjarjen në fjalë, kam lajmëruar Enver Hoxhën, i cili u mërzit shumë nga kjo gjë. Ne nuk është se u dhamë leje jugosllavëve që të bënin atë veprim që bënë, por në atë kohë kufiri në mes Shqipërisë dhe Jugosllavisë ishte i hapur dhe ne nuk mund t'i ndalonim dot ata që të kalonin nga Kosova nëpërmjet territorit shqiptar për në Tivar. Ne nuk kishim se çfarë të bënim, dhe luftë Serbisë nuk i hapnim dot, por për të protestuar, di se në atë kohë ne kemi protestuar".


Dokumenti origjinali i Arkivit të Ministrisë së Brëndshme.

Relacioni i Sigurimit të Shtetit
Ministria e Punëve të Brendshme.
Drejtoria e Sigurimit të Shtetit.
Dega e Parë. V.F L.P Tiranë 19. I. 1950
Relacion mbi terrorin dhe persekutimet në Kosovë.
Fill mbas çlirimit të Jugosllavisë, populli i minoritetit shqiptar të Kosovës, filloi t'i nënshtrohet terrorit dhe persekutimeve të klikës fashiste të Beogradit. Qysh në këtë kohë filluan të arrestohen Kosovarët dhe të vuajnë tmerrësisht nga torturat nëpër burgjet e Kosovës. Në këtë kohë filluan ndjekjet dhe persekutimet në masë. Kosovarët për t'u shpëtuar ndjekjeve të UDB-së, detyroheshin që të vinin në Shqipëri. Këtu ndiqeshin prej njerëzve të UDB-së ose shoqëroheshin për në Jugosllavi (Kosovë). Ka pasur raste që gjatë rrugës, me pretekstin se gjoja tentonin t'u iknin, pushkatoheshin pa gjyq (rrugës). Politika fashiste, shoviniste e klikës së Beogradit karshi minoritetit shqiptar të Kosovës, u bë edhe më e egër d.m.th. u shumëfishua qysh nga koha që u shpall rezolucioni i Byrosë Informative mbi gjendjen në PKJ". Qysh mbas shpalljes së rezolucionit e këndej, për titistët është bërë më e lehtë problemi i persekutimit të masës së popullit kosovar, mbasi shumë lehtë çdo njeriu që e dinë kundërshtar të regjimit titist, i vënë vulën e Inform-Byroistit dhe menjëherë e burgosin. Atje ku UDB-ja ka edhe dyshimin më të vogël, bën arrestime. Kështu ka arritur që të burgosen fshatarë të thjeshtë, punëtorë, "A.P.K.J" funksionarë të pushtetit titist. Kështu ka arritur që sot në burgjet e Kosovës të ketë 2000 e më tepër të burgosur. Në muajin mars 1950 u bënë zgjedhjet e pushtetit titist. Këto u zhvilluan nën një terror dhe nën frikësime të anëtarëve të Partisë. U thuhej që të bëni që të votojnë të tërë për frontin, se përndryshe ai që voton në kutinë bosh e pret burgu. Dhe P.K.J. kështu kanë folur në popull. Një anëtar i K.Q.P.K.J. për Serbinë, në një konferencë me popullin e Kosovës për kundra frontit, ka votuar për Shqipninë. Populli në Kosovë rron gjithnjë nën frikën e arrestimit, survejimit, kërcënimit etj., d.m.th. edhe më keq nga çka jetuar në kohën e okupatorëve Italo-Gjermanë. Një formë e punës së UDB-së, për të mbajtur popullin nën kontrollin e saj, është mos lejimi i çdo qytetari që të shkojë nga pjesë të konsiderueshme të këtyre materialeve, duke shkelur në këtë mënyrë protokollin e lartpërmendur, si dhe parimet më elementare të së drejtës ndërkombëtare. Qeveria Jugosllave mban gjithashtu arbitrarisht edhe materiale të tjera që i takojnë R.P. të Shqipërisë, si p. sh. vapori Borova prej 3500 ton, biga e madhe lundronjëse me një fuqi të madhe peshash prej 80 ton, si dhe shumë materiale të tjera, që janë ndodhur në Jugosllavi, kur Qeveria Shqiptare denoncoi marrëveshjet ekonomike në korrik 1948. Qeveria Jugosllave është duke sabotuar zgjidhjen e proceseve të debi-kredive që rrjedhin nga marrëveshjet ekonomike në të kaluarën, mbasi ka frikë se një analizë e vërtetë dhe e drejtë e këtyre llogarive të prapambetura do të nxjerrë në shesh të vërtetën mbi të ashtuquajturën "ndihmë ekonomike" të Jugosllavisë kundër Shqipërisë, shfrytëzimin kapitalist të popullit shqiptar nga ana e Qeverisë Jugosllave, si dhe detyrimet që i takojnë kësaj kundrejt Qeverisë Shqiptare. E frymëzuar nga ndjenjat nacionaliste e shoviniste, Qeveria Jugosllave ka terrorizuar dhe terrorizon me mënyra barbare pakicat nacionaliste dhe veçanërisht popullsinë shqiptare të Kosovës dhe Metohisë, e përbërë prej rreth 1 000 000 shqiptarësh. Me mijëra kosovarë të pafajshëm janë pushkatuar ilegalisht në masë nga organet e UDB-së gjatë luftës ashtu edhe mbas luftës. Në këto masakra ka marrë pjesë edhe agjenti i qeverisë jugosllave në gjirin e Qeverisë Shqiptare, tradhtari Koçi Xoxe, i cili në cilësinë e Ministrit të Brendshëm të Shqipërisë në fillim të vitit 1945 autorizoi oficerët e UDB-së që të pushkatonin ilegalisht dhe pa gjyq në tokën shqiptare më tepër se 1000 kosovarë të pafajshëm. Duke qenë se Qeveria jugosllave ka shumë frikë nga patriotizmi dhe shpirti luftarak i popullit shqiptar të Kosovës, ajo ka urdhëruar dhe ka marrë masa për largimin nga Kosova të meshkujve që janë të aftë për të luftuar".