SHBA, te pathenat e takimeve te "humbura" te Ramiz Alise

[Xhuxhumaku]

SHBA, te pathenat e takimeve te "humbura" te Ramiz Alise
E Diele, 13 Mars 2005
Dy raste, ku diplomacia shqiptare, tregoi se nuk ishte e afte te shfrytezonte situaten dhe ca me teper akoma tregohet amullia e madhe e ndryshimit te sistemeve, ku kaosi shtrihej deri tek strukturat me te aferta te Presidentit

Nga Genc Mlloja*

Te takosh nje President te Shteteve te Bashkuara vazhdon te jete nje makth i vertete per politiken shqiptare, konsiderohet me te drejte sukses per nje politikan te mazhorances ne pushtet, kurse opozita e shikon ate me xhelozi dhe gati-gati e quan humbje te saj e mundohet ta erresoje si ngjarje. Pra nuk shikohet interesi i vendit e i politikes se tij, se sa kredoja politike e individit. Te mos shkojme me larg, por te kujtojme debatin e pafund qe u hap ne mes te mazhorances e opozites, ku u perfshi edhe media, nese e takoi apo jo Kryeministri Fatos Nano, Presidentin Xhorxh Bush kur ai ishte ne Uashington ne marsin e kaluar. Me ne fund nje fotografi e ciftit Nano me Presidentin amerikan dhe bashkeshorten e tij, e mbylli ceshtjen.

Kushdo qe ka mundesine te vizitoje ambjentet e Shtepise se Bardhe ne Uashington mund te beje fotografi me portretin e Presidentit aktual, dhe ne te vertete ajo do te duket si origjinale. Me nje fjale, fotografi mund te besh sa te duash, te montuara bile; edhe nje politikan mund t'i beje keto, por rendesi ka vizita, koha kur behet, e per me teper cfare arrihet realisht nepermjet saj.

Dy here e kam takuar ish-Presidentin amerikan Xhorxh Bush, babain e Presidentit te tanishem, me 1990 dhe 1991. Edhe pse te shkurta, me kane lene mbresa te forta. Mbreselenes ka qene vecanerisht takimi i pare ne seline e OKB-se ne fund te shtatorit te 1990, kur Shqiperia nuk kishte marredhenie diplomatike me SHBA e ne rangun e keshilltarit te misionit prane Kombeve te Bashkuara isha pjese e bisedimeve te shkrirjes se akujve Tirane-Uashington, fort te ngrira qe prej 5 dekadash. Kjo me ben te kthehem pak prapa ne kohe.

Mundesi e humbur

Ne fakt ate bisede mund te kishte patur rastin ta bente ish-Presidenti i vendit tone i asaj kohe, Ramiz Alia. Ai ndodhej ne Nju Jork per te marre pjese ne Samitin e Kombeve te Bashkuara per te drejten e femijes, qe perkoi me sesionin e zakonshem te Asamblese se Pergjithshme te OKB-se. Shume e dine se ai mbajti edhe nje fjalim ne debatin e pergjithshem atje me 28 shtator 1990. Dicka e pazakonte ne praktiken e meparshme politike e diplomatike te Shqiperise. Bile fjalimi u transmetua drejteperdrejte ne televizionin e vetem shteteror ne Shqiperine e asaj kohe, qe po kalonte periudhat e turbullta te vendosjes se pluralizmit demokratik.

C'eshte e verteta fjalimi u prit me interes, duke pasur parasysh cfare po ndodhte ne vendin tone. Ngjarjet ecnin me vrull drejt demokratizimit te jetes politike e shoqerore, por jo si ne te gjithe vendet e tjera te Europes Lindore. Cdo gje shoqerohej me dhune e rremuje politike. "Dominoja e fundit", sic e kishte quajtur Shqiperine gazetarja e njohur e "Nju-Jork Tajms"-it, Marvin Stone, ne nje artikull te saj pas nje vizite klandestine me nje grup turistik me pasaporte greke, nuk po binte kollaj. Me kujtohet se si ajo e mbyllte shkrimin duke thene se po te hapeshin kufijte, edhe breshkat do te iknin nga Shqiperia. Pas atij shkrimi e takova zonjen Stone dhe shprehimisht me tha se nuk do te shkruante me keshtu, sepse "dominoja po bie, e shtyre disi edhe nga reformat, megjithese te ngadalta, qe po i toleronte z. Ramiz Alia." Me kerkoi ndihme te bente nje guide turistike. Parashikonte hapjen e vendit tone, shnderrimin e tij ne nje vend normal.

Nisur nga cfare po ndodhnin ne Shqiperi, te shoqeruara edhe nga bisedimet qe po beheshin me SHBA per rivendosjen e marredhenieve diplomatike, kancelarite e huaja, vecanerisht ato perendimore e te vendeve fqinje, donin te lexonin ne mes rrjeshtash cfare ish-Presidenti Alia tha ne shtator te 1990-es.

Fjalimin ua kishim dhene disa gazetareve te njohur, miq te misionit, pak ore me perpara se te mbahej, qe te kishin kohe te pergatisnin materialet e tyre perkatese. Komente pati jo pak. Te pakten nga bisedat qe pata me kolege austriake, greke, hungareze, gjermane, italiane, amerikane, bullgare etj, nje konkluzion ishte i pergjithshem: nuk kishte kthim prapa te reformave demokratike dhe ne zgjedhjet e ardhshme opozita i kishte mundesite te vinte ne pushtet. Aty-ketu, z. Alia quhej nen ze edhe si Gorbacovi i Ballkanit.

Rasti e solli qe te nesermen pas fjalimit te Presidentit tone do te fliste ne Asamblene e Pergjithshme, ish-Presidenti i SHBA, Xhorxh Bush. Ramiz Alia shoqerohej ne Nju-Jork nga te ndjeret Reiz Malile, ish-minister i jashtem, dhe Sofokli Lazri, keshilltar i afert i Alise dhe drejtor i Institutit te Marredhenieve Nderkombetare, si dhe nga Muhamet Kapllani, zevendesminister i Jashtem ne ate kohe.

Ishte planifikuar qe ate dite Alia te shkonte ne Boston, ne nje pritje me komunitetin shqiptaro-amerikan. Sigurisht pritja shtrohej ne "Pier 4", restorantin e famshem te Antoni Athanas, i cili kishte simpati per Ramiz Aline. Kete gje ia kishte nenkuptuar edhe Pjeter Arbnori, deputet i Partise Demokratike ne opozite, kur beri nje vizite ne Boston ne pranvere te 1990-es.

Para se te shkonte ne Boston, prej ku do te kthehej ne atdhe, Alia gjeti kohe t'i bente nje vizite kolektivit te misionit. Sjellja e tij ishte modeste, ndryshe nga shume drejtues partiake apo shteterore, shume autoritare. Nga ana tjeter, kur i gjykoj gjerat tani konkludoj se dicka nuk shkonte ne grupin qe e shoqeronte; shkurt sic ishte rremuje Shqiperia edhe hierarkia shteterore, dukej e shpupurishur. Gati-gati te gjithe kishin nje lloj axhende private.

Duke e ditur se fliste Bushi te nesermen, si i fundit nga rendesia ne ate grup politikanesh, hodha idene qe delegacioni yne te ishte i pranishem ne sallen e OKB-se per te degjuar fjalimin e tij. Me shume kisha parasysh protokollin. Pas fjalimit, cdo President amerikan pret pershendetje nga delegacionet e huaja. Nje shtrengim duarsh eshte rast edhe per nje shkembim mesazhesh. Aq me shume ne rastin e Shqiperise ishte koha kur bisedimet per rivendosjen e marredhenieve diplomatike te filluara ne 1 maj te atij viti sikur ishin ngrire. Prisnim ndonje sinjal nga pala amerikane per ecurine e procesit, qe s'po vinte. Ideja ra ne vesh te shurdhet. Edhe une e lashe me aq. Ata i dinin me mire punet, mendova.

Edhe i ndjeri Malile shkoi ne nje konference te OSBE-se, ku merrnim pjese me statusin e vezhguesit. Bile me te qeshur, ai tha se nuk ndihej mire se ne ate status te vezhguesit, delegacioni yne kishte nje vend ne qoshe te salles. Me mbeti te shkoja une me nje kolegun tim te misionit te degjoja fjalimin e Bushit, ne nje salle qe si zakonisht kur flisnin Presidentet amerikane ishte plot e perplot. Nganjehere ndonje diplomat i delegacioneve qe ndodheshin prane vendit te rezervuar per delegacionin tone kerkonte leje te ulej ne ndonje prej 6 karrikeve qe ka cdo shtet anetar. Pas fjalimit, protokolli u zhvillua sic ishte parashikuar per pershendetjet. U rreshtova edhe une ne rradhen e gjate, bashke me kryetare shtetesh, ministra te jashtem e diplomate te rangjeve te larta per te uruar Presidentin amerikan. Kete iniciative e mora vete pa nguruar, duke menduar se bisedimet po vazhdonin dhe une isha bashkebisedues me diplomate amerikane te ngarkuar per Shqiperine. Eshte rasti te thuhet kjo, se me perpara nuk behej fjale per nje gje te tille. Aq me shume, kur flisnin Presidentet amerikane apo sovjetike, delegacioni yne braktiste tavolinen ose me vone, nga fundi i viteve 1980, ulej nje diplomat i rangut me te ulet.

Kur me erdhi rradha te takoja Bushin, shefi i protokollit i Presidentit amerikan, ish-zevendes sekretar i pergjithshem i OKB-se, J. Reed, me te cilin kishim ndonje pershendetje me shume nga kembengulja e tij per te na folur kur ne nuk na lejohej, me buzeqesh dhe me prezanton tek Presidenti amerikan si zevendes minister i Jashtem i Shqiperise. Ndryshe nje keshilltar misioni e ndryshe nje zevendes minister. Me dashje apo pa dashje duket se diplomati i mencur amerikan krijoi mundesine qe shefi i Shtepise se Bardhe te thoshte dicka me shume se nje shterngim duarsh me nje diplomat te thjeshte.

E keshtu ndodhi. Bushi me tha qe te njoftoja autoritetet shqiptare se gjerat ishin ne rruge te mbare dhe se shpejti do te kishte lajme te mira. E ndoshta, po mendoj tani, me shume se kaq Bushi mund t'ia kishte thene homologut te tij te athershem shqiptar, z. Alia, qe do te kishte qene pika kulmore e vizites se pare te nje Presidenti te Shqiperise ne SHBA.

Sapo mberrita ne mision e gjykova te arsyeshme ta njoftoja Presidentin per kete. Mora ne telefon Antoni Athanasin dhe i thashe se kisha nje mesazh per z. Alia. E njoftova per takimin dhe cfare me tha Bushi. Fjalet qe kishte "keshilltare te mire", qe tingellonin plot ironi, ishin pergjigja e tij. Te pakten une e quaj nje takim te humbur te tij me Presidentin amerikan. Mora porosi t'i beja nje telegram Tiranes per cfare me kishte thene Bushi. E pas asaj ngjarjeje, gjerat levizen ne planin diplomatik. U shtuan kontaktet me Departamentin e Shtetit per t'u konkretizuar me nenshkrimin e dokumentit perkates per rivendosjen e marredhenieve diplomatike midis dy vendeve me 15 mars 1991. Ne te njejten kohe u shtuan vizitat e politikaneve amerikane ne Tirane, qe arriti kulmin me viziten e ish-Sekretarit te Shtetit, Xhejms Bejker, pak pas zgjedhjeve te 31 marsit, kur Partia Demokratike u shnderrua ne nje force opozitare parlamentare.

Ne kete atmosfere vizitash te ndersjellta, Ramiz Alise iu krijua edhe nje mundesi tjeter per te bere nje vizite te dyte ne SHBA. Tani mund te shkonte ne nje vend me te cilin kishim marredhenie diplomatike, e per me teper ai nuk shikohej si nje udheheqes komunist i vijes se ashper. Shume senatore e kongresiste te partive Republikane e Demokrate nuk hezitonin te vleresonin rolin moderator te Alise ne komentet e tyre pas vizitave ne Tirane, ku takonin edhe Kryetarin e Shtetit te asaj kohe. Sigurisht, me kete nuk dua te them se Uashingtoni mbeshteste Aline e donte qe ai te qendronte ne pushtet, por te pakten figura e tij u dukej si me amortizuesja per zhvillimet qe po kalonte Shqiperia e asaj periudhe.

Ne kete dyndje vizitash nga Uashingtoni u be edhe vizita e Rabinit Arthur Shnajder, themelues dhe drejtues i Fondacionit te Thirrjes se Ndergjegjes (The Appeal of Conscience Foundation), me qender ne Nju-Jork, ne maj te 1991, ku takoi edhe z. Alia. Eshte nje organizate shume prestigjioze me fame nderkombetare, e perkushtuar per mbrojtjen e te drejtave te njeriut dhe lirite fetare. Shnajderi nuk e kishte harruar takimin ne Tirane dhe do ta ftonte Presidentin e asaj kohe ne nje pritje qe do te jepte ne tetor te po atij viti ne Nju-Jork. Kisha edhe une nje ftese meqe u njoha me Shnajderin kur kerkoi te vizitonte vendin tone dhe nga ana tjeter isha i ngarkuar me pune ne misionin tone ne Nju-Jork. Ne ate kohe ndodhej ne Nju-Jork per te marre pjese ne punimet e Asamblese se Pergjithshme te OKB-se, ministri i Jashtem, Muhamet Kapllani, dhe ftesa ne fjale erdhi ne ate kohe. Tha se do ta conte vete ftesen ne Tirane. Kishte mjaft kohe per veprime proceduriale qe Presidenti te vinte ne pritje, sigurisht po te shihej e arsyeshme. Ishte praktike e zakonshme, qe me posten diplomatike te dergoheshin gjera te tilla.

Ftesa "ngaterron" rruge

Por duket dicka nuk kishte funksionuar si duhet lidhur me dorezimin e fteses. Asnje pergjigje nuk po vinte nese Alia do te asistonte apo jo ne pritje. E ne fakt nuk erdhi.

Pritja ishte me te vertete dicka impresionuese per kohen qe po kalonte Europa Lindore, pa Murin e Berlinit. "Renia e Murit te Berlinit na ka krijuar kenaqesine qe te kemi ne mes nesh edhe perfaqesuesin e Shqiperise," tha nder te tjera ne fjalen e tij Shnajder, qe u shoqerua me duartrokitje te te pranishmeve, nder te cilet vec senatoreve e kongresisteve ishte edhe politikani i shquar amerikan, ish-Sekretari i Shtetit, Henri Kizinger, i konsideruar nje nder strateget e politikes amerikane ndaj Lindjes. U ngrita ne kembe ne respekt te salles, ndersa senatore e kongresiste te ulur ne tavolinen ku isha une me shtrenguan doren. Kuptohet protokoll, miresjellje diplomatike, por qe i takonte zhvillimeve qe po ndodhnin ne Shqiperi. E ne fakt tema e ketyre zhvillimeve, jo vetem ne vendin tone, por ne te gjithe Europen Lindore dominoi biseden ne tavoline gjate pritjes. Si cdo diplomat nuk mund te humbisja rastin qe te mos takoja, te pakten per nje moment, diplomatin e shquar amerikan. I ulur ne tavolinen kryesore, ne krye te salles llamburitese, kur i thane se diplomati nga Shqiperia deshironte ta pershendeste, Kisingeri me dashamiresi me beri vend prane tij. Pak minuta zgjati takimi me te. Ne ato pak minuta gjeta rastin t'i them se cfare kishte parashikuar ai per renien e komunizmit ishin bere realitet. Sjellja e tij dashamirese me dha lehtesine ta pyesja: "A e kishit parashikuar qe do te ndodhte kaq shpejt renia e Murit te Berlinit e reaksioni zinxhir ne Europen Lindore?". Qeshi e mu duk i sinqerte kur me tha, se nuk e kishte parashikuar aq te shpejte si kohe dhe menyren e kadifte te renies se Murit te Berlinit e terheqjen sovjetike prej Gjermanise.

Pak dite kaluan nga ajo pritje per te cilen kisha njoftuar Tiranen dhe nga Presidenca me vjen nje faks i gjate. Hera e pare qe Presidenca komunikonte drejteperdrejte me misionin, aq me teper me faks, domethene jo me shifer sic ishte praktika, por me leter te hapur. Ne thelb ne leter me kerkoheshin sqarime per ftesen qe Shnajderi i kishte derguar Z. Alia, e cila i kishte rene atij ne dore paraditen e dites, kur mbahej pritja dhe ne nje zarf te hapur. Ne forme urdheri kerkoheshin hollesi per "intinerarin" e fteses. Te jepen shpjegime te qarta dhe te mbahet qendrim ndaj personave pergjegjes, thuhej ne faksin e presidences. E lexova me kujdes dy a tre here, por nuk po kapja thelbin e ceshtjes. E ndjeva veten te ndergjegjshem se duhej hedhur drite mbi te verteten e ngjarjes, duke gjykuar nivelin e asaj pritje, kush mori pjese ne te, nivelin e marredhenieve tona me SHBA dhe gjendjen politike ne vendin tone. Nje vizite e Alise ne SHBA do te kishte vleren e vet. Ne ate kohe po ndodhnin shume gjera ne Shqiperi.

E pergatita pergjigjen qe kerkohej e me pak fjale sqaroja qe zarfi me ftesen i ishte dhene z. Kapllani me dokumente te tjera, kur u kthye nga Nju-Jorku ne Tirane. Nepermjet tij do te dorezohej ftesa. Per korrektesi, nje kopje te mesazhit ia dergova edhe Ministrise se Jashtme, ne vemendje te Ministrit. Per me teper e mora edhe ne telefon kete te fundit qe ta diskutoja gojarisht ceshtjen. Nuk dinte gje per letren e presidences, nuk beri koment per vonesen e dergimit te fteses, duke u mjaftuar te me thoshte se nuk ia vlente te merreshim me ate ceshtje. Kurse nga Presidenca me erdhi nje pergjigje, qe me pak fjale thoshte se ishte e qarte se pse ftesa nuk kishte mberritur ne kohen e duhur. Kaq. A do te vinte apo jo Ramiz Alia ne ate pritje ne Nju-Jork, ku mund te takonte vec Kizingerit edhe shume senatore e kongresiste, kete sigurisht e di ai, me mire se kushdo. Megjithate, ky ishte rasti i dyte i humbur i Presidentit te asaj kohe ne marredheniet me SHBA. Dhe per t'u bere me aktual, mjafton te kujtojme se tani politikanet vendas te cdo ngjyre qofshin, shfrytezojne aktivitetet me te zakonshme, madje edhe duke i sajuar ato, per te shkuar ne SHBA, ne funksion te motos: "vizite ne Amerike, mbeshtetje e Uashingtonit".

* Gazetar dhe ish-diplomat

Marre nga Gazeta "Korrieri"

[Xhuxhumaku]

“SHAKAXHIU I DIPLOMACISË” DITKA DHE TË SHPIFË

Nuk ma merrte mendja se me mjeshtrin e humorit Pëllumb
Kulla do të hyja për herë të dytë në replika për rolin e
tij si “shakaxhi i diplomacisë”, pas atyre replikave që m’u
desh të bëja me të në kuadër të një polemike lidhur me
“çështjen Pollo” në PD, në vitin 1999. Por “mjeshtri i
humorit”, që prej vitesh jeton në Amerikë, pasi braktisi
rolin e shakaxhiut të diplomacisë që ia kishte mundësuar
Berisha kur e emroi përfaqësues të tij në OKB, këto ditë
paska ardhur në Vlorë dhe i ka rrëfyer Zenepe Lukës edhe
ambiciet e tij të ardhëshme politike në Shqipëri.
Më 20 shkurt 2005, bash në përvjetorin e rrëzimit të
monumentit të Enverit në Tiranë në vitin 1991, na ra në sy
një intervistë e Pëllumb Kullës dhënë gazetares Zenepe
Luka, që mbahet mend mirë për rolin që ka luajtur nëpërmjet
gazetës “KJ” për nxitjen e rebelimit të armatosur në Jug
të Shqipërisë në vitin 1997. Në gazetë spikasin titujt e
mëdhenj “Dua të bëhem president i të gjithë shqiptarëve”,
“Enver Hoxha më ndihmoi që të fitoja studimet e larta për
regjisor”, “Amerikanët kërkuan dorëheqjen e Berishës”.
Nuk na duket ndonjë çudi që njeriu këmbëngulës, edhe pse me
biografi “të keqe”, të fitojë në saje të Enverit mundësinë
për të studiuar për mjeshtër humori, për ta përçuar vijën e
partisë nëpërmjet shakarave. Kishim dëgjuar se këtë mundësi
ia kishin dhënë njerëz me poste më të vogla se të Enverit ,
por që merreshin më drejtpërdrejt me biografitë e njerëzve.
Ishte më e çuditëshme që një shakaxhi i vijës së partisë të
bëhej “shakaxhi i diplomacisë” demokratike, siç e bëri
Sali Berisha. Kjo në kohën e Enverit ishte shumë më e
vështirë.
Nuk na duket aspak e çuditëshme që një njeri që ka bërë
shakara skenike në kohën e komunizmit, shakara diplomatike
në kohën e demokracisë të synojë të bëjë edhe shakara
presidenciale në kohën e socialist-demokracisë ( PS-PD),
tani që është krijuar edhe precedenti i “presidentit
konsensual” dhe njeriu merret nga pensioni për ta ulur në
karrigen e presidentit pa pyetur popullin apo parlamentin.
Madje mund të thuhet se kjo është puna më e lehtë që mund
të bëjë një person pasi ka kaluar moshën e pensionit për të
qenë humorist dhe diplomat.
Edhe Zenepja, që Pëllumbin e ka zgjedhur ta rekomandojë e
reklamojë si presidentin e ardhëshëm të Shqipërisë, ia ka
kujtuar në një pyetje të saj se nga shkrimtar i humorit
“krejt papritur u bëtë ambasador i Shqipërisë në OKB”,.
Pastaj Zenepja e ka ngacmuar mjeshtrin e humorit me shumë
pyetje për punën e tij në OKB. Pëllumbi i është përgjigjur
herë si politikan e diplomat amator, herë si mjeshtër
humori, pra si shakaxhi i zanatit të tij më të ri,
diplomacisë, sidomos kur i ka treguar atë historinë e një
zonje amerikane që kur iu desh të zgjidhte midis trurit të
një kryemnistri , të një presidenti apo të një diplomati
për të zëvendësuar trurin e saj, zgjodhi atë të diplomatit
edhe pse kushtonte dyfish. Arsyeja që zonja veproi kështu
ishte se “truri i diplomatit ishte i paprekur, i
papërdorur, pasi të githa udhëzimet i merrte nga qeveria”.
Mjeshtri i humorit me sa duket e paska pranuar emërimin që
i bëri Berisha që të zëvendësonte trurin e tij të lodhur me
shakara në kohën e komunizmit me një një tru diplomati të
demokracisë.
Por unë si njëri nga paraardhësit e Kullës në postin e
përfaqësuesit të Shqipërisë në OKB, mund t’i siguroj
shqiptarët për të kundërtën lidhur me punën e diplomatit
shqiptar edhe në kohën e komunizmit.
Jam i një mendje me Kullën se pas vitit 1991 duhej
ripërtërirë personeli diplomatik që do të përfaqësonte
Shqipërinë. Por nuk mund të them se ripërtëritja që bëri
Berisha duke dërguar muzikantë, humoristë e lloj –lloj
njerëzish pa haber fare nga diplomacia e përmirësuan
vërtetë këtë personel. Kulla e ka pranuar me sinqeritet
para Zenepes :”Ne shkuam të papërgatitur, siç u ndodh
popujve në periudha të caktuara kthesash të mëdha, ashtu
sikurse u ndodhi njerëzve të Enver Hoxhës në vitin 1994”.
Për dijeni të lexuesve dhe të Pëlllumb Kullës, që para
Zenepes ka dashur të vetëlavdërohet më shumë se i takonte,
po shënoj se Misioni shqiptar në OKB nuk është hapur më
1944, por në vitin !956. Përfaqësues ka qenë Reis Malile që
kishte studiuar në Liceun francez të Korçës. Këshilltarë
kanë qenë Nabi Agolli e Subi Dedej që kishin mbaruar
studimet për drejtësi në Bashkimin Sovjetik, e kështu të
tjerë. Reis Malilen e ka zëvendësuar Halim Budo që kishte
mbaruar studimet universitare për drejtësi në Francë. Me të
ka punuar Sokrat Plaka që kishte mbaruar studimet
universitare për diplomaci në Moskë, në një nga Institutet
diplomatike më të njohur në botë dhe që kishte përvojë pune
në MPJ. Pas Halim Budos ka përfaqësuar Shqipërinë Sami
Baholli nga një familje intelektuale dibrane në Elbasan.
Eshtë familja Baholli që ka themeluar fondin e bibliotekës
së Elbasanit. Samiu kishte bërë studime universitare në
Itali, bashkë me Qemal Stafën. Me Sami Bahollin punonte
Petraq Pojani që gjithashtu kishte përfunduar si Sokrat
Plaka studimet universitare 6-vjeçare për diplomaci në
Moskë dhe kishte përvojë pune në MPJ. Pas Sami Bahollit
Shqipërinë e përfaqësonte Rako Naço, ish liceist i Korçës,
njeri i përsosur në etikën diplomatike. Me të punonte
Muhamet Kapllani, njohës nga më të mirët në atë kohë i
gjuhës angleze në Shqipëri. Rako Naçon e kam zëvendësuar
unë në postin e përfaqësuesit pasi kisha studiuar dy vite
për diplomaci në Moskë, 3 vite për drejtësi në Tiranë dhe
kisha punuar 12 vite në MPJ e kisha qenë dhe përkthyes
qeveritar për gjuhën frënge disa vite dhe anëtar delgacioni
në disa sesione të OKB-së e delegat në konferenca
ndërkombëtare. Me mua kanë punuar me radhë Muhamet
Kapllani, i ndjeri Kujtim Hysenaj, i diplomuar për gjuhën
frënge, i ndjeri Ilia Janku, i diplomuar për gjuhën angleze
e të tjerë. Në Mision kanë punuar diplomatë shumë të
përgatitur si Sokrat Çomo, Ilia Zhulati, Hidai Xhafa, Gëzim
Arapi që dinin mirë edhe gjuhën angleze e të tjerë, e të
tjerë. Pasi jam larguar unë përfaqësues i Shqipërisë u bë
Xhustin Papajorgji, që kishte studiuar në Institutin e
Marrëdhënieve Ndërkombëtare në Moskë dhe kishte shërbyer në
MPJ e disa ambasada të Shqipërisë më parë. Pas tij shkoi
Bashkim Pitarka, i diplomuar për gjuhën angleze që kishte
punuar në MPJ. Të gjithë këta kuadro mund të mos kishin
përgatitjen e Pëllumb Kullës në fushën e literaturës
teatrale e humoristike, por në ato fusha që duhen për punë
diplomatike kanë qenë shumë më lart se ai. Prandaj Kulla
bëhet “shakaxhi i diplomacisë” kur mburr shumë veten para
Zenepe Lukës në Vlorë dhe hedh hije mbi profesionalizmin e
punën që kanë bërë ata që kanë qenë para tij në OKB. Nuk e
di se çfarë gjuhe të huaj zotëronte Pëllumbi kur pranoi
postin e përfaqësuesit në OKB.
Por duket Pëllumb Kulla nuk ka qenë në gjendje të kuptojë
e vlerësojë punën e paraardhësve diplomatikë të tij më
shumë sesa i lejonte përgatitja për regjisor estrade.
Se kush ka pasur punë më shumë, e kush ka punuar më shumë
mund ta diskutojmë më vonë. Këtu vetëm po përmëend se në
kohën e “përfaqësimit komunist të Shqipërisë” në OKB
shteti, delegacioni e misioni shqiptar kanë bërë veprime që
mbeten edhe në historinë e diplomacisë botërore. Di gjë
Pëllumb Kulla se vetëm Shqipëria iu kundërvu manovrës
sovjeto-amerikane për të bllokuar punimet e sesionit të XIX
dhe mbrojti Kartën e OKB-së nga kjo shkelje?. Kjo mbetet në
historinë e diplomacisë se nuk është punë estrade
diplomatike. Ka marrë vesh Pëllumb Kulla se Shqipëria ishte
në ballë të luftës për të rivendosur të drejtat e Kinës në
OKB dhe e arriti këtë një vit para planifikimit
ndërkombëtar (një ujdi e heshtur e palëve të interesuara).
Kam qenë në sallën e OKB-së në vitin 1971 kur pas fjalimit
të ministrit të jashtëm shqiptar Nesti Nase që kundërshtoi
propozimin amerikan për ta lënë diskutimin për sesionin
tjetër përfaqësuesi amerikan Xhorxh Bush ( presidenti i
ardhëshëm amerikan) u ngrit i tronditur nga vendi dhe duke
shkuar drejt foltores i ngatërroheshin letrat e shkruara me
nxitim. Votimi nuk u shty dhe kërkesa shqiptare u miratua
nga shumica dërrmuese e Asamblesë së Përgjithëshme. Kina u
pranua dhe Taivani u përjashtua. Kjo mbetet në analet e
diplomacisë ndërkombëtare dhe kurrë kinezët nuk do ta
harrojnë. Pra Shqipëria me diplomacinë e saj i bëri një
shërbim drejtësisë dhe një anëtari të përhershëm të
Këshillit të Sigurimit. Ka dëgjuar Pëllumbi se Shqipëria
mundësoi zgjedhjen e austriakut Kurt Vald’hajm si sekretar
të përgjithëshënm të OKB-së duke i siguruar mbështetjen e
domosdoshme të Kinës. Kjo mbetet në histornë e diplomacisë
botërore.
“Shakaxhiu i diplomacisë” Pëllumb Kulla ditka dhe të shpifë
pa siklet fare kur thotë se në kohën e diktaturës komuniste
Misioni shqiptar në OKB kishte 15 punonjës, kur gënjen se
diplomatët shqiptarë në OKB nuk kishin miq, nuk ftonin
njeri për darka e dreka, nuk jepnin pritje, nuk kishin
kontakte. Gënjeshtra të tilla më bindin se Pëllumb Kulla as
ka marrë vesh se çfarë kanë bërë diplomatët shqiptarë në
Nju Jork, sepse e ka pas mendjen tek gjëra jashtë sferës së
diplomacisë, mbase tek rregullimi i punëve personale që të
mbetej në Amerikë. Në arkivin e MPJ janë të gjjtha
relacionet për takimet me diplomatë të huaj, me
shqiptaro-amerikanë, madje dhe me shtetas amerikanë. Kulla
duhet të frenohet në gënjeshtrat e tij.
Vetëm në periudha të shkurtëra personeli i Misionit ka
arritur deri në 8 veta duke përfshirë shifrantin , shoferin
dhe punonjësit e MPB. Duket edhe Pëllumb Kulla e paska
lexuar si shijues shpifjesh atë palolibrin e Kastriot m...
në të cilin trillohet se Misioni në OKB ishte përfaqësia
shqiptare më e gjërë në personel, sepse punonte për të
shëmbur Amerikën në bashkëpunim me lëvizjet islamike. Duket
që Pëllumbi e ka lexuar me shije shpifësi dhe e ka ngrënë
pa menduar trillimin se Misioni shqiptar shiste veprat e
Enverit. Misioni shqiptar në OKB i shpërndante, por nuk i
shiste veprat e Enverit. Atë që Pëllumbi e bënte në
Shqipëri nëpërmjet marifeteve të shakaxhiut, diplomatët
shqiptarë në Nju Jork e bënin nëpërmjet një pune të
zakonshme diplomatike, sikurse bëjnë përfaqësitë
diplomatike të të gjithë shteteve. Misioni atëherë
përfaqësonte Shqipërinë që e drejtonte Enver Hoxha, ai
Enver që paska bërë regjizor shakarash edhe Pëllumb Kullën.
Unë e kam vështirë të besoj ato që thotë Pëllumb Kulla se
në kohën kur ishte ai ambasador Misioni paska pasur punë të
madhe. Në atë kohë Shqipëria ishte defaktorizuar në skenën
diplomatike ndërkombëtare, siç është krejtësisht e
defaktorizuar tani, çka bën që diplomacia shqiptare të jetë
një shërbim që vetëm bën veprime automatike të diktuara nga
jashtë.
Nuk mendoj se duhet shkurajuar Pëllumb Kulla në ambiciet e
tij për t’u bërë president i Shqipërisë. Nëse ndodh kjo
duhet përsëri t’i jemi mirënjohës Enver Hoxhës që paska
pikasur me largpamësi të madhe një ditë në Vlorë para
gjysëm shekulli se një punëtor me biografi “të keqe” duhej
dërguar në shkollë për t’i dhënë Shqipërisë një mjeshtër të
humorit, një talent të shakarave diplomatike dhe një
pretendent për president i Shqipërisë duke kaluar vitet në
mërgim.
Por që të realizohet plotësisht kjo largpamësi e Enverit
Pëllumb Kulla bën mirë që të mos i mbajë kontaktet me
Shqipërinë vetëm nëpërmjet vizitave periodike e sporadike,
por të vijë të jetojë e të punojë këtu që të mos na duket
si një president i importuar, sikurse na duket ish-kolegu
im Muhamet Kapllani një këshilltar presidencial i
importuar, sipas shijeve të “presidentit konsensual”.

20 shkurt 2005
Abdi Baleta

http://groups.yahoo.com/group/rimekembja/message/454

P.s vendosa ta postoj kete shkrim i cili po ashtu ben fjale per diplomacine shqiptare, pasi mendoj qe ne mbarvajtjen e nje shteti nje rol shume te madh luan edhe diplomacia e atij shteti. Uroj qe edhe te tjeret te postojne shkrime te ketij karakteri, si dhe te japim mendimet tona rreth tyre.

[Xhuxhumaku]

E Merkure, 20 Prill 2005


KOCKAT E DIPLOMACISE

Nga Ermal Hysi

Qe shteti shqiptar dhe ky vend qe quhet Shqiperi eshte kthyer ne parcele private te nje klani qe ka vendosur t"i nxjerre lengun e zi, kete e kane kuptuar jo vetem shqiptaret. Por perveç shqiptareve, askush nuk çan koken se ç"behet me fatet e ketij vendi; ne rastin me te mire ndiejne njefare keqardhjeje, por thone "aq meritojne". Ne vete jemi tulatur me keq se ne kohen e diktatures e zgjidhjen e kerkojne me se shumti duke kerkuar te ikin nga syte kembet prej ketij vendi, si ne fillim te viteve 90. Ne kete prag zgjedhjesh, lukunia e pushtetit eshte leshuar me me padurim e me eger se kurre per te zhvatur çdo gje, perpara se te largohen nga karriket "nese largohen), ose per t"i perdorur parate e grabitura nga xhepat e mjeraneve per ta mbajtur me çdo kusht edhe nje here pushtetin, drejt nje sundimi te perjetshem "demokratik". Nen parullen e udheheqesit te tyre se "do te behet qameti nese dikush tjeter vjen ne pushtet perveç tyre", lukunia eshte leshuar drejt privatizimeve te fundit, doganave, kontrabandes, taksave. Duhen kenaqur te gjithe, kush me shume e kush me pak. Alarmi ka perfshire te gjithe ata qe nuk e kane te sigurte rehatine. Jane projektuar vende te reja pune per ata qe nuk do kandidojne per te mos i lene te pakenaqur. Jane sajuar lloj-lloj kockash per t"ua hedhur. Jane nje sere njerezish, te cilet fundi i mandatit parlamentar i gjen te paafte per te bere gje tjeter. Vulgare, njerez bosh, pa asnje lloj intelekt, te majmur ne karrigen e Parlamentit, nuk jane te afte te gjejne veten e tyre ndryshe. Mirepo edhe per ata duhet menduar. Kockat e medha u hidhen te tjereve, per keta jane menduar kockat e vogla. Dhe keto kocka te vogla gjenden edhe tek diplomacia. Per njerezit qe kane nje pare mend ne koke, diplomacia eshte gjeja me serioze e nje shteti. Por jo per kockaxhinjte e dumbabistet haxhqamiliste. Jane hartuar lista njerezish qe asnje lidhje nuk kane me diplomacine e ambasadat. Ç"rendesi ka imazhi i vendit. Rendesi ka te kenaqen ata.... Zaten merret me mend se sa rendesi ka imazhi i vendit, kur kryepushtetarit nuk i dridhet qerpiku te beje skandal edhe ne "Shen Pjeter", ne syte e gjithe botes. Prej kohesh eshte ngritur pyetja se si eshte e mundur qe nuk levizin ambasadoret shqiptare nga detyra, kur kane kaluar çdo lloj limiti ligjor te afatit te sherbimit. Pothuajse te gjithe e kane kaluar afatin; ka prej tyre qe po perfundojne afatin e dyte kohor. Megjithese kjo pyetje eshte ngritur shpesh, askush nuk ka dhene pergjigje dhe askush nuk mban pergjegjesi; as ministri i Jashtem, as kryeministri e as kryetari i shtetit. Mirepo fjalet e peshperitura prej kohesh neper korridoret e Ministrise se Jashtme se ndryshimet do ndodhin vetem ne prag te zgjedhjeve dhe ne funksion te zgjedhjeve, duket se i japin shpjegimin ketij fenomeni. Çdo gje ne funksion te individeve, interesave te ngushta, ne te se.... diplomacia, imazhi e fatet e vendit. Punohet vetem per te hedhur kocka; sakrifikohen diplomatet e karrieres. Para disa kohesh, nje diplomat karriere u urdherua te shkonte konsull i perkohshem ne nje vend. Duhej te ishte i perkohshem derisa politika te emeronte kockaxhiun e vet. Diplomati nuk e pranoi ate lloj statusi, pasi nuk donte te perdorej. Dhe u emerua nje kryesindikalist si i perhershem. Nderkohe diplomati u ndeshkua duke u shkarkuar nga detyra. Se ç"lidhje ka nje sindikalist me sherbimin me jashte, nje Zot e di. Eshte tjeter teme pavaresia e sindikatave nga politika.

Emerimet politike kane kaluar te gjithe kufijte ligjore. Sipas ligjit te miratuar nga vete qeveria e Parlamenti, emerimet politike ne postet e ambasadoreve nuk mund te jene me shume se 20 per qind e numrit te pergjithshem. Por ky numer eshte me shume se 50 per qind. Nderkohe po pergatiten te tjera emerime politike. Dhe per kete shkelje flagrante nuk pyet askush. Nuk do t"ia dije as ministri, as kryeministri e as Presidenti. Pa le pastaj Komisioni i Politikes se Jashtme qe nuk ka haber fare se ç"behet. Edhe vendet e zhvilluara tentojne qe emerimet politike te jene sa me te pakta, duke i lene hapesire gjithnje e me shume karrieres. E Shqiperia prezantohet me emerime politike edhe ne vende pa asnje rendesi politike globale dhe pa domethenie te madhe per marredheniet me vendin tone. Ka nga keta te emeruar politike qe edhe kur kthehen i mbeten ne qafe ministrise per t"u gjetur vend pune, por te paguar mire, e jo me statusin e specialisteve, paçka se keta te fundit jane ku e ku me te afte e me me eksperience. Keta ambasadore politike nuk jane te afte ta gjejne veten ndryshe pasi u iken karrikja e ambasadorit. Nuk kthehen dot as ne politike, se i kane harruar. Gjen edhe ish-deputete qe pranojne te katandisen ne pergjegjes shoferesh.

Dhe keshtu kjo prag fushate pritet te sjelle edhe lukunine e emerimeve te reja politike neper ambasada. Prandaj edhe ambasadoret nuk i kthyen ne afatin ligjor, qe vendet te ishin te gatshme per emerimet e reja. E e Ministrine e Jashtme ka pllakosur apatia, konfuzioni. Askush nuk e di ç"behet. Ndoshta as vete ministri, se vendimet merren diku tjeter, ne skutat private te pushtetit qe vendos per privatizimin e shtetit.

Le te presim e te shohim. Te shohim nese edhe vete Presidenti do te bashkohet me keto emerime ne prag fushate, pa asnje lloj morali politik, diplomatik dhe aq me pak ligjor.

Marre nga KOHA JONE - E perditshme e pavarur

[asnjanesi]

SHBA, te pathenat e takimeve te "humbura" te Ramiz Alise, te A. Baletes, etj ...

A vertet iu shkon nder mend se Bushi do ti jepte ndonje mesazh te vecante Ramizit?
Mesazhi qe Mlloja ka marre prej Bush-it, ne cilesine e zv.ministrit te jashtem, ka qene per miletin e jo per shtetin komunist e adhuruesin e Neverit, R. Alia.

R. Alia nje gje e kish kuptuar mire e qarte ne ate kohe: e kish marre ferra uraten.

Asaj ai ia beri hysmetin, shpetoi veten dhe nomenklaturen, dhe i ngjizi Shqiperise llumin e pisllekun, duke i sjelle proceset mbrapsht vetem per te shpetuar veten e shoket e tij te ceshtjes.

Me pallavrat e tjera merret Baleta, kaloresi i diplomacise se vrerosur byroiste, qe shpartalloi gjithe ata mullinj me dhe pa ere mu ne qendren e imperializmit boteror.

[Xhuxhumaku]

E Diele, 24 Korrik 2005

POSTULATET DESHTAKE TE PELLUMB KULLES

Nga Lavdim Kama

Disa dite para zgjedhjeve te 3 korrikut humoristi i njohur, Pellumb Kulla, qe e ve veten jo rrelle ne rolin e analistit, politik, botoi ne nje te perditshme shkrimin me titull "Tani qe fushata po merr fund".

Nuk dua te ndalem te stili i goditur ketij shkrimi, qe atij nuk i mungon, por te disa postulate qe ai u dha zgjedhesve ne kete shkrim.Thelbi i shkrimit ishte qe ne keto votime tere zgjedhesit duhet te votonin per dy partise per LZHK-ne, ose per LSI-ne.Ne asnje menyre nuk duhej te benimn gabim t'u afroheshin kutive te votimit dhe ta hidhnin voten per PD-ne e per PS-ne qe e kishin katandisur vendin ne gjendje te mjerueshme.

Qe ai te kishte krijuar per veten e tij kete gjykim, ketu nuk ka asgje te keqe.Madje nuk ka asgje te keqe edhe kur thoshte se duhej votuar per LZHK-ne, ose LSI-ne.E para eshte parti e djathte, me reputacion ne opinionin tone, pavaresisht se nuk u paraqit ashtu sic mendohej ne keto votime edhe per gabime te saj, qe nuk eshte rasti t'i veme ne dukje ne kete shkrim.

Edhe qe predikonte qe duhej votuar per LSI-ne, nuk ka perseri asgje te keqe, sepse ajo eshte parti e re, me njerez krejt te rinj, te shkepuur nje here e mire nga tutela e neveritshme e demagogut, Fatos Nano e, doemos, edhe pasuesit qe iu perulen me servilizenm, te zhytur ne llumin e korrupsionit, etjes per pushtet,qe braktisen idelet socialiste, qe bene qe shume njerez te te ndershem t'i afroheshinn gjithnje e me shume LSI-se.

Edhe qe leshon postulate si e si te mos votohet per PS-ne, nu ka perseri asgje te keqe, per arsyet e mesiperme. Por, qe ai ben thirrje ne kete shkrim qe zgjedhesit te mos votojne per PD-ne, sepse ajo ashtu si partia socialiste eshte e vjeteruarketu me keqardhe e ka jangllesh.Nuk eshte nevoja te zgjatemi, sepse vete rezultati i votimeve deshmoi te kunderten.Zgjedhesit, me gjitha gabimet shume te renda qe beri PD-ja dhe kryetari i saj, Sali Berisha, duke para qe ata u pranuan hapur prej tyre, madje edhe me cilteri, votuan per PD-ne dhe aletatet e saj, sepse e pane se ku po i shpinte pseudo e majta e Fatos Nanos.

Kete ish-diplomati diletant dhe i deshtuar, Pellum Kulla, duhej ta kishte parasysh.Sado me nje fare pervoje LZHK-ja nuk mund te ishte limani i shpeetimit per shqiptaret."LSI-ja, pasi te forcohet, pa dyshim ka me shume terren qe do ta fitoje ne kurris te nje PS-je sot per sot te rrenuar nga lideret ish-komuniste qe i kane zene frymen.)

Por ajo qe te ben pershtypje duke e lexuar shkrimin e tij, eshte nje fakt keqardhes.Peerse Pellum Kulla vazhdon sulmet kunder PD-se dhe Berishes, te nisuara qe kur ishte ambasador ne OKB?

Per kete qellim ia vlen te bejme nje paranteze te gjatee. Humoristi Pellumb Kulla me disa shkrime te godituar ne RD ne fillim te viteve 90-te terhoqi vemendjen e drejtueve te kesaj partie dhe madje te vete Berishes.Eshte kaq e vertete, sa qe ai, papritur e pa kujtuar, u ndodh madje ne sferat me te larta te PD-se. E, meqe zoteronte edhe shume gjuhe te huaja,per nivelin e te cilave nuk dinte askush vec tij, se nuk kishte dhene per to provime pas universitare, pra, per keto merita, u dergua menjehere atashe kulturor ne Gjermani.Dhe me 1994, pasi ambasadori yne ne OKB, Thanas Shkurti, me kembengulje, per arsye personale, dha doerheqjen,drejtuesit e PD-se, ne mirebesim, pa ditur asnje llaf anglisht, dhe ketu, afermendesh bene gabim te rende, te cilin edhe ate e kane pranuar, na e derguan Pellumb Kullen ne Nju Jork ne vend te Shkurtit,qe,uhet thene,zoteonte anglishten si shqipen e, per me teper,kulturen ango-amerikane, si ish-profesor ne UT.Kurse Pllumbi, sic e ka pranuar edhe vete ne shtyp,nuk kishte haber nga keto gjera, sepse s'kishte qene vecse regjisor i Teatrit te Estrades ne Vlore e Fier, pastaj pedagog i artit dramatik ne Akadmine e Arteve dhe asgje me shume.

Por, ne qofte se nga PD-ja u be gabim ne kete zgjedhje nga me te pagoditurat, gabimin me te madh e beri vete Pellumbi, qe pranoi nje detyre,qe,sa do i zoti te ishte,nuk e kryente dot, se jo vetem nuk dinte nje llaf ne angisht, por edhe frengjishtja e tij ishte shumee larg kerkesave te duhura, per me teper ne sferat me te larta te diplomacise boterore, ku si ne enderr Pellumbi na u ndodh papritur e pakujtuar.

E doemos, ashtu sic eshte shkruar edhe ne shtyp, s'mund ta kryente ate detyre, vecse ne nivele mediokre, detyre e rende edhe per ata qe kishin mbaruar studimet e larta per diplomaci, dhe, pavaresisht se ishin te detyruar shtetit shtetit komunist, kishin qene dhe jane edhe sot e kesaj dite shume-shume me te zote se Pellumb Kulla.

Kete e ka deshnmuar edhe publicistii njohur shqiptaro-amerikan, Preng Gruda, autor librit madhor "Ditari nje zemre te lendueme", botuar me 1999 edhe ne SHBA,i cili sa here qe vinte ne Shqiperi ne viteet 93-96 shprehej me cudi per Pellumb Kullen:"Cfare ambasadori na keni prue ne Amerike?..."Vecanerisht, kur e krahasonte me Thanas Shkurtin.

Mirepo ai nuk e kuptoi dhe as deshi ta kuptonte se nuk mund te ishte diplomacia fusha e tij.Per me keq, kur ndodhen ngjarjet marsit te vitit 1997, Pellumbi, sic ka deklaruar edhe vete jo pa mburrje, i paska rekomanduar presidentit te atehershem, Berisha, ne telefon qe nga Nju Jorku, qe te jepte doreheqjen.Edhe keshtu mund te jete.Por kur Berisha nuk e beri kete veprim , duhej ta bente ai.Ky eshte ligji me i thjeshte i etikes diplomatike.

Por cudia me e madhe eshte kur Pellumb Kulla mori e shkroi ne gazeten "Illyria" te Nju Jorkut nje artikull sa nje carcaf, te cilin, per fat te keq, e ribotoi edhe gazeta "Republika", ne te cilin ai kritikonte ashper politiken e jashtme te qeverise se PD-se.Dhe e beri kete ne maj te vitit 1997 , ne prag te zgjedhjeve te parakohshme, duke cuar uje ne mullirin socialist, pikerisht ambasadori yne ne OKB., artikull qe ngjalli indinjate te madhe te cilido qe e lexoi.

Nuk them se ne ato qe shkruante kishte edhe te verteta, se edhe per gabimet ne fushen e diplomacise PD-ja ka pranuar se ne ate kohe ka bere te tilla..Por keto gabime zoti Kulla duhej t'ia vinte ne dukje Berishes, a kujtdo ne brenda "mureve te shtepise" e jo t'i bente ato "pazar neper mehalle", sic thote populli.Por Pellumbi rrihte gjetke.Duke vepruar ne kete menyre tinezare, ai donte te linte pershtypje ne qarqet diplomatike te Amerikes, se po luante rolin e heroit e e me pas, po te humbiste zgjedhjet PD-ja, te krijonte kushte te qe te mbetej ne Amerike si i persekutuar.

Nderkohe, veprimi i tij me i drejte do te ishte ai qe beri parardhesi i tij, Thanas Shkurti qe, sic thame, dha doreheqje, por nuk mbeti n Amerike.Ai u kthye ne atdhe qe te mos quhej sic quhet dezertor, me te drejte Pellumb Kulla.Dhe Shkurti, pasi ndenji ne Shqipqri per me shume se nje vit, vetem atehere kerkoi vize nga ambasada amerikane e dhe shkoi ne SHBA, ku ndodhet edhe sot, i nderuar ne qarqet universitare te Cikagos, ku jep edhe leksione nderi.Kurse Kulla,veproi si ai qe "ha buken e permbys kupen".Nuk u kthye ne Shqiperi, sepse, sic dukej, zot na ruaj, do taasgjesonin!..

Berisha ka bere sic thame gabime, por gabim shume te madh ka bere duke derguar ne OKB,nje "komendiant", sic eshte shprehur vite me pare nje analist i shquar ne faqet e kesaj gazete.

Ne qofte se ish-regjisori i Estrades se Fierit, ish-pedagogu i artit t dramatik ne AAB dhe ish-diplomati Pellumb Kulla qendron ne Amrike me stausin e te perndjekurit politik, do te ishte nje nder mashtrimet me te medha qe ai do t'i kishte bere shtetit amerikan.Urojme qe te mos kete arritur deri ketu.

Dha ja, pas nje qendrimi prej tete vitesh ne Nju Jork, fale PD-se, ky Kulla duke marre pozat e nje analisti me postulatet e tij ngrihet e ben thirje qe te mos votohet per kete parti se i ka sjelle, se bashku me PS-ne, kaq te keqia ketij vendi., duke e ditur qe PD-ja, qe, sic thame i ka pranur gabimet qe ka bere, do,s'do ai, eshte forca me e madhe opozitare, e vetmja,natyrisht bashke me aleatet qe te rrezoje PS-ne..

Ishte epikerisht kjo cilteri qe kunder postulateve te Pellumb Kulles, e cuan popullin te votonte per PD-ne.

Fjalet e fundit qe mund t'i drejtohen Pellumb Plangprishesit, jane keto;"Ri urte aty ku je e merru me artin humoristik, se talenti ne kete fushe nuk te mungon.Por vetem ne kete fusha,ama!"

Koha Jone.