Aleksander Meksi hedh në gjyq Agim Shehun për shpifje

[Brari]

Shekulli tregon..
-------
"Meksi: Shehu ka shpifur


TIRANË - Aleksandër Meksi, ish- kryemisnistër, nëpërmjet gruas së tij Dhurata Meksi, ka paraqitur dje në gjykatë pretendimet në lidhje me padinë për shpifje të ngritur ndaj Agim Shehut. Në konkluzionet e saj Meksi i është drejtuar gjykatës duke përmendur disa pika kryesore. Në radhë të parë, Meksi ka kërkuar dëmshpërblim në lidhje me akuzën e shpifjes për shkak të detyrës nga Agim Shehu, ish- drejtor i përgjithshëm i policisë dhe nga revista e përdyjavshme "Koha". Shpërblimi kap shifrën e 100 mijë dollarëve. Meksi tha dje se çdo rresht i botuar nga Agim Shehu në revistën "Koha" është fyerje publike për bashkëshortin e saj. Madje ajo dje përmendi edhe faktin tjetër se Shehu ka fyer botërisht edhe babain e Aleksandër Meksit, Gabriel Meksin, duke e quajtur atë bashkëpunëtor të grekëve. A.Ç
------------------------


Flegmatiku Meksi i cili e filloi detyren si kryeminister duke blere vetura luksoze per banden e hajdutve te cilet perbenin (fatkeqesisht per ne)qeverine e tije eshte shqetsuar per "dinjitetin" e tije.
Po per dinjitetin e Shqiperise more Meks si nuk u shqetsove ndonjihere..
Ne kohen tende lulezuan korrupsioni..padrejtesia e privatizimit dhe ndarjes pronave...dhe mbi te gjitha Prostitucioni.

I zoti per vete qenka Meksi dhe hu gardhi per hallet e popullit.

[Brari]

ARBEN MALAJ kerkon para nga VEFA per te shplare dinjitetin e tije.
Me 40 milion Arben Mala heq namin si hajdut..sa i mencur..

Shekulli
---
PROCESI
Malaj padit për shpifje Alimuçën

TIRANË - Vehbi Alimuça përsëri në gjyq. Këtë herë ai do të përballet me gruan e Arben Malajt, Rajmonda Malaj. Akuza ndaj tij është ndryshe nga e para. Ndërsa është dënuar nga drejtëisa me 20 vjet burg për akuzën e vjedhjes me anë të mashtrimit, tashmë ai do të përgjigjet për akuzën e shpifjes publike. Nëpërmjet një padie të ngritur në Gjykatën e Tiranës dhe që ka mbërritur në zyrën e gjyqtarit Artur Gaxhi, Malaj kërkon një dëmshpërblim prej 40 milionë lekësh nga Vehbi Alimuça. Shkak për këtë kërkesë është bërë një intervistë e dhënë në mars të këtij viti në revistën "Klan". Në këtë intervistë Alimuça akuzon direkt Arben Malajn që nëpërmjet gruas së tij, ka vjedhur paratë e kompanisë "VEFA Hollding". Alimuça thotë se gruaja e Arben Malajt punon në BKT dhe për këtë arsye ajo ka vjedhur paratë e tij. Madje të dy së bashku kanë shitur asetet e VEFA-s në një vlerë më të vogël se sa janë në realitet. Dje ishte seanca e parë gjyqësore, por nuk u zhvillua. Përfaqësuesi i Vehbi Alimuçës, Kristi Naumov, i kërkoi gjyqtarit Artur Gaxhi që të njihet me provat si dhe me padinë e ngritur ndaj tyre. Vetë Alimuça nuk do të marrë pjesë në gjyq. Padia nga ana e Rajmonda Malajt është depozituar disa ditë më parë. Pasi është hedhur në short ajo ka përfunduar në duart e gjyqtarit Artur Gaxhi. Malaj i kërkon Alimuçës 40 milionë lekë, duke pretenduar se kjo shumë do të shlyejë sado pak dëmin moral të shkaktuar ndaj tij. A.Çuka
--------

[Eda H]

pergjigje. Meksi ka qen nje burr me karakter te fort ati gjate kohes se komunizmit e detyronin e froconin ta linde gruan me dy cunat qe kishte pro Meksi kur nuk pranoi, ai u pushua nga puna ai pridhte rrugeve neper tirane si njeri i pa lare me mjeker pra ariti deri ne piken e fundit e kur nuk e la gruan e familjen e tij, nje burr i till e nje person i till duhet ti hiqet kapelja, qe nuk la gruan me gjith ato presione e kercenimie qe i bente sigurimi. Sa per para me thuaj kush nuk vjedh ne shqiperi??? edhe femija vjedh....... DHURARATAR I PRANON EDHE MBRETI qe eshte mbret e nuk ka nevoje, e jo meksi apo shqipetari qe dolen nga nje vend sketere....
Meksi mund te thuash nuk eshte per politike, nuk merr vesh shume nga ajo, nuk eshte politikan po jo te gjithe kan lindur e jan te prire per politike.
me shume respekt
eda

[Brari]

shekulli
-------------
Gjykata e dënoi ish-gjeneralin Agim Shehu dhe revistën "Koha" me 500 mijë lekë gjobë, pas një interviste, ku Meksi pretendon se është shpifur ndaj tij
Aleksandër Meksi fiton gjyqin me Agim Shehun

Alma Çuka
TIRANË - Gjykata e Tiranës dënoi dje me 500 mijë lekë gjobë, revistën "Koha" dhe Agim Shehun, me akuzën e shpifjes publike në dëm të ish-kryeministrit Aleksandër Meksi. Pas dy seancave gjyqësore të zhvilluara me dyer të mbyllura, dje gjykata mundi të shpallte edhe vendimin. Sipas gjykatës, pala e paditur që në këtë rast është revista dhe Agim Shehu, nuk arritën të vërtetonin të kundërtën e shpifjeve që kanë bërë ndaj ish-kryeministrit Meksi. Kështu, me vendimin e saj që përbëhej prej dhjetë faqesh, gjykata i dha të drejtë Meksit. Ajo konkludoi dje se Agim Shehu, në intervistën e botuar në revistën "Koha". me pa të drejtë ka shpifur kundër Meksit duke mos qenë i gatshëm të vërtetojë akuzat e ngritura më pas.
Vendimi
Në seancën e djeshme ishte e pranishme gruaja e Aleksandër Meksit, Dhurata Meksi, si dhe avokati i saj, Artur Caco. Ndërkohë që pala e paditur që në dy seancat e para u përfaqësua nga juristi Halil Kopani nuk ishte e pranishme. Në gjyq nuk ishte edhe drejtori i revistës "Koha", Enver Bytyçi drejt të cilit u ngrit edhe padija për shpifje publike për faktin se kishte lejuar të botohej në median e tij një intervistë e Shehut. Gruaja e Meksit i kërkoi gjykatës si shpërblim për shpifjet e bëra një shumë prej 100 mijë dollarësh. Por kjo shumë ishte tepër e lartë për gjykatën dhe ajo në fund u mjaftua vetëm me dhënien e një dënimi me gjobë deri në 500 mijë lekë të reja. Kjo gjobë, sipas vendimit të gjykatës, duhet të shlyhet nga të dy të paditurit, si nga Agim Shehu, që është autori i shkrimit dhe nga revista që është organi që e ka botuar shkrimin e tij. Sipas gjykatës, botuesi i revistës nuk duhej të përsëriste shkrimin në një numër tjetër pa emrin e autorit.
Konflikti
Aleksandër Meksi, që në gjyq përfaqësohej nga gruaja e tij, Dhurata Meksi, kishte bërë një padi të gjatë kundër palës kundërshtare. Sipas Meksit, Agim Shehu ka gënjyer dhe shpifur publikisht duke cënuar moralin e familjes së tij. Pala paditëse tha para gjykatës se Shehu nuk ka provuar akuzën kundër Meksit, e cila bënte fjalë për vjedhjen e parave të Sudes dhe se ka qenë "kompetenti" i saj. Po kështu Shehu e ka akuzuar Meksin në intervistë se ka qenë bashkëpunëtor i grekëve dhe se babai i tij, Gabriel Meksi, në varr ka hyrë i mbështjellë me flamurin grek. Dhurata Meksi renditi edhe disa akuza të tjera të bëra nga Agim Shehu dhe që ajo i quajti të pavërteta dhe të qëllimshme. I padituri Shehu është dënuar nga Gjykata e Tiranës me shtatë vjet heqje lirie, por ai nuk ndodhet në gjendje arresti. Shehu është në Gjermani dhe atje ka fituar statusin e emigrantit politik. Në gjyq Shehu nuk u përfaqësua nga asnjë person. Ndërsa revista "Koha" që përfaqësohej nga juristi Halil Kopani bëri kundërshtimet e veta. Kopani nuk ishte dakord me kërkesën e bërë nga Meksi për 100 mijë dollarë, madje ai i tha gjykatës se revista nuk ka bërë asnjë shpifje ndaj Meksit, por ka bërë detyrën e saj duke botuar një intervistë me emër dhe mbiemër të autorit.

-----------------

[TOKE GEGA]

Tradita e mosdhënies shpjegim nuk i liron Meksët nga detyrimi për shpjegim !





Aleksandër e Dhurata Meksit, i dhënë nga një treshe e Gjykatës së Apelit tëTiranës e kryesuar nga Edmond Gogo dhe e përbërë nga Shpresa Beça dhe Tom Ndreca. Me këtë vendim jashtë çdo fryme dhe logjike juridike, që përmbyste gjykimin dhe vendimin e drejtë në shkallë të parë, treshja e gjyqtarëve të Apelit (të tillë u thënçin) detyronte Abdi Baletën të dëmshpërblente Aleksandër Meksin me 1 milionë lekë sepse gjoja i padituri (Baleta) kishte krijuar "pështjellim fyes" rreth figurës ( më mirë lexo figurinës ) politike të ish-kryeministrit Meksi duke botuar më 4 Dhjetor 2001 në "Rimëkëmbja" shkrimin e titulluar "Demaskimi i Meksit, akuzë dhe për Berishën".

Ky shkrim "mëkatar" (sipas mendjes së …ndermadhit Aleksandër Meksi dhe "Gogo-Kondi drejtëisë") fillonte me këtë paragraf :"Shkas për këtë shkrim u bë një replikë shumë demaskuese e ish-kreut të policisë shqiptare, gjeneral-majorit Agim Shehu, ndaj disa pohimeve të bëra në shtyp (gazetën "Shekulli") kundër tij nga ish-kryeministri Aleksandër Meksi. Kjo replikë është botuar në revistën e përdymuajshme "Koha" më datën 1 Dhjetor nën titullin "Ja cilat janë misteret e Aleksandër Meksit".

Për çudinë e shumë vetëve, por jo timen, Aleksandër Meksi u tërbua më shumë e më parë kundër komentit tim se kundër demaskimit që i bënte Agim Shehu, apo botimit të demaskimit në revistën e Enver Bytyçit. Aspak për habinë time Aleksandër Meksi vuri të shoqen, Dhuratën, të shante me fjalë rrugaçërore mua dhe jo Enver Bytyçin e Agim Shehun në një emision me telefonata në "Teuta" TV. Aspak për habinë time Aleksandër Meksi padinë e parë në Gjykatën e Tiranës e ngriti kundër meje dhe jo kundër Enver Bytyçit dhe Agim Shehut. Vetëm pasi unë e përmenda këtë fakt në gjykatë bëri padi dhe kundër tyre. Për habinë time ish-kryeministri "demokrat" nuk u tregua burrë dhe as burrec, sepse nuk u paraqit në asnjë seancë gyqsore të mbronte nderin e tij e të babait të tij të vdekur, por ia la këtë punë gruas. Tregoi se është i zhveshur tërësisht nga traditat e karakteri i shqiptarit.

Po vërtetohet gjithjnë më mirë nga shumë episode të mëpasme politike, juridike, propagandistike, duke përfshirë edhe shkrimin e gazetës "55" të datës 5 Shtator 2004, se "drejtësia Gogo-Kondi" me arbitraritetin që tregoi në "çështjen Meksi kundër Baletës" nuk dha drejtësi, por bëri një makinacion politik për të fshirë nga balli i figurinës poltike të Aleksandër Meksit një vulë që nuk hiqet, atë të lidhjes së ngushtë familjare me Greqinë.

Nuk mund të them sesa ka ndikuar njohja me këtë arbitraritet gjyqsor tek kryetari i pranisë së OSBE-së në Tiranë, ambasadori Liponen, kur ky ka vendosur të bëjë le ksionin e tij "Shteti të ndalë luftën ndaj shtypit" (intervistë në gazetën "Tema", 14 Maj 2003). Por mund të them se arbitrariteti i "drejtësisë Gogo-Kondi" në këtë çështje mbetet shembulli më skandaloz që e përligj përfundimin që kishte nxjerrë Liponen se " se zyrtarëve publikë, që duhet të ushtrojnë një nivel më të madh tolerance ndaj kritikës se qytetarët e zakonshëm nuk duhet t'u jepet mbrojtje e veçantë".

Kurse Aleksandër Meksit "drejtësia Gogo-Kondi" i ka dhënë një status të veçnatë të privilegjuar duke shkelur në favor të tij edhe parimin bazë kushtetues të barazisë së qytetarëve para ligjit. Vetëm për të hequr njollat nga balli i figurinës politike të Meksit "drejtësia Gogo-Kondi" ka mbushur një vendim gjyqsor me gafa juridike e absurditete logjike. Për fat të keq edhe Liponen edhe Presidenti i Shqipërisë, Moisiu, nuk kanë reguar edhe pasi janë vënë në dijeni hollësish, për këtë arbitraritet si nëpërmjet shtypit dhe drejtpërsëdrejti nga unë me materialet që u kam dërguar dhe për të cilat zyrat e tyre kanë konfirmuar marrjen. Edhe ky qëndrim i heshtur mbase bën pjesë në aksionin politik shqiptar e ndërkombëtar për të mbuluar njollat në ballin e figurinës politike të ish-kryeministrit të Shqipërisë, Aleksandër Meksi.



Meksin nuk e merakos cënimi i nderit, por zbulimi i pandershmërisë



Qëllimi kryesor i shkrimit tim përmblidhej në fjalinë konstatuese : "Demaskimi që i ka bërë Agim Shehu Meksit është një akuzë e rëndë edhe ndaj Berishës, ndonëse në shkrimin e Agimit nuk ka as aluzionin më të vogël për këtë", si dhe në fjalinë pyetëse : "Pse Berisha e ka frikë Aleksandër Meksin?".

Meksi natyrisht u bë si bisha e egër e plagosur rëndë më shumë nga komenti im që trajtonte të këqijat që i kishin ardhur Shqipërisë nga caktimi i tij kryeministër me miratimin e Berishës (njëri me lidhje familjare greke, tjetri me lidhje familjare serbe). Po të mos ishte botuar komenti im kishte më shumë të ngjarë që Aleksandër Meksi nuk do të drejtohej në gjykatë, por do të zgjidhte punët brenda PD-së, siç e nisi pas botimit të demaskimit nga Agim Shehu. Episodet e rënda biografike dhe politike që i rendiste Agim Shehu mund ta dëmtonin Meksin në garën me Saliun brenda PD-së. Kurse shtrimi i problemit nga një këndvështrim tjetër në komentin tim duke kërkuar më shumë sqarime e përgjegjësi nga Berisha i prishte punë edhe këtij, edhe tutorëve politikë të përbashkët të tyre, brenda e jashtë Shqipërisë.

Botimi i shkrimit të Agim Shehut nga një revistë shumë e lidhur me PD-në e Berishën u duk qysh në fillim se ishte me porosi të Saliut për t'ia ulur sa më shumë kokën Meksit në prag të Kongresit të PD-së, ku Meksi do të paraqitej si i vetmi rival i Saliut për kryetarllëk. Meksi në fakt ishte i vetëdishëm se lojën e kandidimit nuk do të ishte i zoti ta çonte deri në fund, siç nuk e çoi. Meksi vetëm po bënte një bllof që të dukej se ishte dhe ai në politikë.Prandaj në këtë vështrim Meksi nuk shihte ndonjë dëm të madh nga shkrimi i Agim Shehut, në të cilin theksohej një gjë e njohur publikisht me kohë se babai i Meksit ka qenë oficer grek.dhe numëroheshin disa njolla të biografisë e politikës së ish-çiftit kryeministror Meksi që Berisha gjithashtu i dinte me kohë dhe po të ishte nevoja i zbrazte edhe vet në Kongres "për të nxirë Meksin" para delegatëve.

Berisha shqetësohej edhe më shumë se Meksi që të mos hapej debat për një problem më madhor, më therës, me implikime politike kombëtare e shtetërore, pikërisht për atë se si Meksi, bir oficeri grek, u bë kryeministër i Shqipërisë me bekimin e Sali Berishës. Prandaj u kurdis makinacioni i gjyqeve që edhe Meksi "të pastrohej nga balta që po i hidhnin", edhe Berisha të mos hynte në telashe politike për të dhënë kësi sqarimesh në prag të Kongresit të PD-së, kur ai po e pranonte sërish Meksin si konkurues për kryetar të partisë, pra si kandidat për kryeministër në rast se fitonte pushtetin PD-ja. Logjika të thotë se gjyqet e Meksit ishin një kurdisje e përbashkët me Berishën., i cili la në baltë dhe miqtë e tij, Bytyçin e Shehun.

Prandaj Meksi, i ndihmuar dhe nga një "jurist i Janullatosit", ku u turr për të ngritur padi në gjykatë e kërkuar 100 000 dollarë dëmshpërblim nga shkrimi im prej një faqe gazete kishte përzgjedhur si më mëkataren e mëkatareve fjalinë pyetëse : " E dinte Berisha se kryeministër me bekimin e tij ishte bërë një njeri nga një familje me lidhje të forta me Greqinë, shtetin armik deri në palcë të Shqipërisë". Pra kërkonte nga gjykata të më shpallte mëkatar për një mendim që i digjte fort edhe Berishës.Gjykata e shkallës së parë në Tiranë i rrëzoi me shumë arsye dhe arsyetim ligjor të fortë kërkesat e marra të Meksit. Por një treshe e Apelit e kryesuar nga Edmond Gogo fjalinë e mësipërme e cilësoi mëkatare, e pranoi si të tillë në kundërshtim me llogjikën më të thjeshtë, madje shkoi dhe më tej duke trilluar kategoritë anti-juridike të "fyerjes me aludim" e të "pështjellimit fyes" për të kënaqur Meksin.

Gafën juridike të Gjykatës së Apelit e mori në mbrojtje kryetari i Gjykatës së lartë, Thimio Kondi, që pa arsye (kuptohet dhe pa arsyetim se kështu e paska rregullorja e arbitraritetit në Gjykatën e Lartë) refuzoi të shqyrtonte rastin dhe ka lënë kështu në analet e gjyqsorit shqiptar veç gafave të mësipërme dhe një budallallëk tjetër me brirë : në një vendim gjyqsor në Shqipëri figuron detyrimi që gazetari para se të citojë diçka që është shkruar më parë qenka i detyruar të shkojë fillimisht në gjykatë të vërtetojë atë pjesë që do të citojë nëse është e vërtetë ose jo. Në rastin konkret i kërkohej faktikisht me vendim gjyqsor të paditurit Abdi Baleta të shkonte në gjykatë (shqiptare apo greke) që të vërtetonte nëse ka qenë ose jo Gabriel (Gavril) Meksi oficer në ushtrinë greke, nëse janë gëzuar me të vërtetë grekët, sikurse shkroi një gazetë e Athinës në gjuhën angleze në prill të vitit 1992,që në Shqipëri kryeministër u bë biri i një ish-oficeri grek.

Ja të tilla paradokse (skandale) ka krijuar "drejtësia Gogo-Kondi" për të pastruar nga njollat e ndryshkut grek figurinën politike të Aleksandër Meksit!



II



Si del figurina politike e Meksit nëpërmjet rrëfimit të rrëfimit të rrëfimit…



Pas inkuizicionit politiko-juridik Meksi (Dhurata)-Berisha-Gogo-Kondi tani po riaktivizohet edhe "priftëria" propagandistike berishiste të mbledhë rrëfime për të ruajtur sa më shumë Aleksandër Meksin nga afrimi i zjarrit të ferrit të demaskimit para kombit. Për ata që pretendojnë të kenë një figurë në historinë e një kombi e të një shteti, por kanë shpërdoruar në mënyrë kriminale poste të larta si ai i Presidentit apo Kryeministrit, kthehet në ferr të vërtetë parandjenja se nuk do t'i shpëtojë dot demaskimit kombëtar për ato që kanë bërë.

Këtë duket e ndjen shumë Aleksandër Meksi që është tejet nervoz e nevrastenik në çdo shfaqje të tij publike. Ai nuk është budalla dhe e di se nuk i shpëton dot gjykimit të historisë dhe të opinionit publik kombëtar, se nuk gjen dot përherë Edmond Gogo, Shpresa Beça e Tom Ndreca t'ia mbulojnë poshtërsitë me vendime arbitrare kur gjykimi bëhet historik. Meksi është i paisur me aq mprehtësi bizantine sa të kuptojë se jo gjithmonë do të jetë në gjendje të krijojë ekipe të atilla me avokatë, gjyqtarë e përmbarues për përdhosjen e drejtëisë sipas djallëzive të tij.

Meksit pas treshes gjyqsore Gogo-Beça-Ndreca iu u vu në dispozicion një përmbarues tejet i zellshëm me emrin Ilir Kapedani, biri i Kiços që ka pas punuar në zyrën e censurës për shtypin në KQ të PPSH-së, një student mediokër i Fakultetit të Drejtëisë. Por edhe ky përmbarues i zellshëm i Meksit është shkarkuar tashmë nga Ministri i Drejtësisë Xhafaj për punë shumë të keqe se "luante të fortin". "Gazeta Shqiptare" më 30 Korrik 2004 ka botuar shkrimin "Shkarkohet përmbaruesi Kapedani". Ndër të tjera në këtë shkrim është theksuar shprehja e Ministrit :"Kapedan është vetëm ligji. "Kapedani" nuk ka vend në shërbimin gjyqsor përmbarimor". Për fat të keq ende ka gjyqtarë e përmbarues që sillen si "kapedanë mbi ligjin" Dhe prej këtyre përfitojnë dhe "kryekapedanët e intrigës politike" si Meksi. Ka ende gjyqtarë si treshja që përmendën e si vet kryetari i gjyqsorit të Shqipërisë, Thimio Kondi,që hiqen si kapedanë mbi ligjin. Por edhe Gogo me shokë mund të pësojnë fatin e Kapedanit të përmbarimit kur zullumi i tyre trashet me gjykime si ai në çështjen "Meksi kundër Baletës".

Meksi e di se para të vërtetës, që del çdo ditë, nuk i bën dot më punë Dhurata si nëpër gjykata, se e vërteta nuk zhduket si një dosje Sigurimi në arkivë, se marifetet që kanë bërë sigurimset si "Shaljanja" për vite me radhë nuk shpëtojnë askend, as me falle e magjira, nga zjarri i ferrit të demaskimit para kombit.

Dalin mendjeshkurtër edhe gjyqtarët që kujtuan se me vendimet e tyre arbitare dhe me xhvatje të një shume parashë prej meje (një gjobitje gjyqsore e stilit mafioz) i fshinë njollat në figurinën politike të Aleksandër Meksit. Vendimi i Gogos nuk i paska bërë as më të voglën punë Meksit, përderisa po kërkohen "rrëfime rrëfimesh të rrëfimeve" jo më për të mjegulluar faktin e njohur se babai i Meksit nuk ka qenë oficer grek, por për të saktësuar gradën që ai ka pasur në ushtrinë greke me qëllim që të mos gërrmohet shumë në drejtimin tjetër nëse ai ka qenë edhe agjent i spiunazhit grek në Shqipëri.

I merr vesh ai Gogo këto, apo jo?! E kupton ai Gogo çdo të thotë për vendimin absurd që ka marrë kur sillen dëshmitë e vet babait të Meksit se ka qenë jo oficer i rëndomtë, por ushtarak i lartë grek, major, se ka qenë dhe komplotist venizelist në Greqi?! Nuk duhet të harrojnë Gogo, Beça, Ndreca si e kanë ndjerë veten në demokraci shumë gjyqtarë të kohës së diktaturës që kishin treguar zell të tepruar në përmbushjen e urdhërave të politikës, edhe pse kishin në favor të tyre argumentin se kanë dhënë me korrektësi drejtësinë e kohës. Kurse "treshja meksiane" e Gjykatës së Apelit nuk do ta ketë në favor të saj as këtë argument sepse ka përdhosur edhe drejtësinë e kohës kur veproi.

Arbitrariteti gjyqsor dhe arsyetime pa arsye të "Gogo-Kondi drejtësisë" tani duken edhe më qesharake kur lexojmë shkrimin "Regjimi ku rrëfehej dhe vet prifti" botuar në rubrikën "Dossier" të gazetës "55" më 5 Shtator 2004. Ky shkrim nis me trajtimin e temës së pësimeve të njerëzve të shquar nga regjimi komunist dhe nga Sigurimi i Shtetit. Shtjellimet mish-mash nisin me luftën civile në Greqi (1944-49),me "Megalidenë", me përkujtime në Muzeun Historik për 60-vjetorin e brigadave. Bëhet pyetja : " Po ata shqiptarë qoftë ballistë, zogistë legalistë që u vranë kundër pushtuesve fashistë përse nuk u vendosën në vendin e vet. Po ata që udhëhoqën luftën që në fillim kundër fashistëve si Islam Radovicka, Nexhip Vinçani, Dali Ndreu etj, përse nuk pasqyrohen akoma si të tillë për kontributin e tyre nëpër betejat luftarake".

Shkruesi nuk mund të kërkonte që në Muzeun e Historisë të afishohen me fotografi e biografi një për një ata kryekolaboracionistë që shkuan në Romë t'i çonin Viktor Emanuelit kurorën mbretërore të Shqipërisë, sepse do të duhej të ishte midis tyre dhe Vangjel Haxhistasa nga Berati (shih listën e botuar në "Gazeta e Korçës " më 15 Prill 1939) dhe kam frikë se kjo do ta bezdiste Meksin, që na është mburrur si nip i mirë në një familje të madhe beratase. Ndonjëherë tjetër mund të jem më konkret pse mendoj kështu. Por ndoshta më parë më duhet të vërtetoj gjërat në Gjykatën e Beratit sipas rregullit që kanë vendosur Gogo e Kondi që edhe citimet nga gazetat duhet të kalojnë procesin e vërtetimit si fakte juridike nga gjykata.

Shkruesi, që nuk e ka shënuar emrin as në fillim, as në fund të shkrimit të gazetës "55" të datës 5 Shtator ka dhënë fjalën se: "për figurat që kanë kontribuar ndaj atdheut e popullit do të shkruaj në të ardhmen… sepse…si pasojë e viktimës (lexo viktimizimit) së regjimit akoma nuk janë vendosur në histori…dhe…faktet keqinterpretohen akoma për motive dertesh personale". Për të ilustruar këtë shqetësim të tij nga lënia në harresë e figurave të shquara autori ka zgjedhur si më tipik rastin e babait të Aleksandër Meksit.

Ngjan si mballomë "e bardhë" në poturret e zeza të "harresës për shkak të keqinterpretimit të fakteve për derte personale", kur shkruesi përfshin në tekstin e tij një rrëfim të gjatë të zotëri Nexhmi Ballkës, që i kishte bërë i ati i Aleksandër Meksit, Gavrili, lidhur me oficerllëkun e tij në Greqi deri nga viti 1923. Saktësohet se rrëfimi i Ballkës, para "priftit" të gazetës "55" për rrëfimin e Gravril Meksit qenka bërë tani vonë në sallat e Muzeut Historik, ashtu në këmbë gjatë një ceremonie nderimi për Ballkën. Pra, është një rrëfim i një 90-vjeçari që me siguri nuk ka pas para syve ndonjë proces-verbal hetuesie, ose shirit regjistrimi të rrëfimit të Gravril Meksit. Ama rrëfimi i Ballkës është tamam ashtu siç do ta bënte Gravrili sot për t'i shërbyer të birit Aleksandrit, që ta pastrojë figurinën e tij politike nga njollat e ndryshkut grek, që kishte sjellë bashkë me spaletat "e hequra" Gravrili kur u kthye në Shqipëri.

Në "55" nuk saktësohet se kur i është rrëfyer Gavril Meksi rrëfyesit të rrëfimit të tij të vitit 2004. Kjo duhet të ketë ndodhur më shumë se një gjysëm shekulli më parë. Nexhmi Ballka, sipas dëshmive të tij në shtyp, ribotuar edhe më 17 Shtator 2004 në "Gazeta Shqiptare" dhe vendimit të Gjykatës në vitit 1948 për dënimin e grupit të deputetëve, botuar në gazetën "55" më 7 Shtator 2004, del që ka qenë zëvendësministër i Arsimit dhe zëvendësministër i Brendshëm, nën Koçi Xoxen në vitet e para pas Çlirimit, në fillimet e diktaturës komuniste. Është arrestuar si armik në vitin 1947 dhe është dënuar në vitin1948 me burgim të përjetshëm.

Dëshmia e Ballkës për bisedën që ka bërë me Gavril (Gabriel) Meksin para shumë dekadash nuk shërben aspak për atë qëllim që e ka botuar gazeta "55". Ajo më shumë është një shembull tragjikomik kur rrëfimi i hershëm i babait ia menderos sot mustaqet e spekulimit të birit, i cili për poshtërsira politike tenton të luajë rolin e ndermadhit, sedërmadhit që nuk duron e nuk lejon t'i "falsifikohet" biografia e të atit. Këtë e tregon më mirë pjesa e shkrimit "Regjimi ku rrëfehej edhe vet prifti" ku jepet e komentohet rrëfimi i plakut 90-vjeçar për rrëfimin që i ka pas bërë atij para më shumë se gjysëm shekulli Gavril Meksi.



Ballka dëshmon se Gavrili ka vërtetuar atë që Aleksandri do ta fshehë



"Nexhmedin Ballka është mbi 90 vjeç dhe në muzeun kombëtar iu bë një jubile i tillë, që rrallëherë kishte ndodhur në atë sallë nga pjesëmarrja masive e personaliteteve mjaft të shquara të Tiranës. Për të është shkruar gjerë e gjatë. Mirëpo më tregoi këtë episod: Ishte fjala për Gavril Meksin (babai i Aleksandër Meksit). E kam njohur personalisht e deri në çastet e fundit të jetës, kur ka qenë mësues i historisë në gjimnazin "Qemal Stafa". Të them të drejtën opinioni për të ishte i plotë për kompetencën dhe pasionin me të cilat ai e jepte këtë lëndë. Kur e kam pyetur se ku ka qenë në dy luftrat botërore, më sqaroi atë që është spekuluar e keqinterpretuar në dy kohët që i biri ishte kryeministër dhe kur nuk ishte më i tillë. Publicistika pozitë dhe opozitë gatuante nga e kaluara "gjellë" sipas interesave të veta politike. Nejse, dihet kjo katrahurë për të ngatërruar me këtë lëmsh të politikës gjatë këtyre 10 vjetëve të fëmijërisë së pluralizmit".

Deri këtu njihemi me motivin politik pse është pyetur dhe pse ka folur Nexhmi Ballka: të marrë në mbrojtje Aleksandër Meksin nga ata (nga pozita e opozita) që paskan përfolur me qëllime të veta politike babain e Aleksandrit, kur ky i dyti ishte kryeministër dhe pasi u hoq. Pse mbeti që këtë punë ta sqarojë Ballka dhe vet Aleksandri, biri i Gavrilit, nuk e ka sqaruar asnjëherë publiksht, madje ka kurdisur makinacione politiko-gjyqsore për t'i bërë bisht një sqarimi të tillë?! Po a ka sqaruar gjë Ballka si do Meksi dhe gazeta "55"? Ta shohim më poshtë.

A është spekuluar e keqinterpretuar rreth biografisë së babait, Gavril, për të njollosur të birin Aleksandër me qëllime të këqija politike si thotë Ballka? Fjalët e vet Ballkës na vërtetojnë të kundërtën. Aleksandër Meksi ka spekuluar që t'i bëjë bisht sqarimit të së vërtetës.

Ja si vazhdon rrëfimi i Ballkës: "Gavril Meksi ishte major në ushtrinë greke gjatë luftës turko-greke në vitin 1922-1923 (nën drejtimin e Qemal Ataturkut) nga shteti turk. Dihet mbas kësaj lufte marrëveshja greko-turke edhe për shkëmbimin e çamëve (si turq) me grekët e Anadollit (Anadollija e famshme)".Në këtë rrëfim ka disa pasaktësi. Lufta ka qenë greko-turke, sepse e nisi në vitin 1919 Greqia e nxitur nga Fuqitë e Mëdha që të pushtohej e copëtohej Azia e Vogël. Turqia ende nuk ishte shteti që njihet si Republika e Turqisë, por trajtohej si "plaçkë lufte" pas shpërbërjes së Perandorisë Osmane. Stanford J. Shou ka botuar një vepër në 5 vëllime me titullin "Nga Perandoria tek Republika", që e shpjegon këtë periudhë të shkurtër historike (botim anglisht në Ankara në vitin 2000). Grekët bënin agresion e kishin synime grabitqare. Turqit e udhëhequr nga Ataturku bënin luftë të drejtë mbrojtëse. Gavril Meksi ishte në shërbim të agresionit e të politikës grabitqare.

Nuk ka pasur asnjëherë marrëveshje turko-greke për shkëmbimin e çamëve me grekë të Anadollit. Marrëveshja e Lozanës e vitit 1923, pasi turqit i shpartalluan grekët (edhe Gavril Meksin) njihet si marrëveshje e shkëmbimit të popullsive turke e greke midis Turqisë e Greqisë. Por nga kjo marrëveshje përjashtoheshin çamët, të cilët u cilësuan si myslimanë me origjinë shqiptare. Është tjetër punë se grekët, sidomos venizelistët, nuk lanë poshtërsi pa bërë për të pëfshirë çamët në marrëveshjen e shkëmbimit dhe pasi nuk e arritën këtë në Lidhjen e Kombeve bënë poshtërsi edhe më cinike për t'i dëbuar. Por dëbimi u përfundua në vitin 1944 kur Ballka ishte me armë në dorë e duhet ta mbajë mend mirë jo më 1923 kur Meksi luftonte nga ana e grekëve.

Prandaj për të zbukuruar karrierën ushtarake e politike të Gavril Meksit dhe lehtësuar pozitën e të birit, Aleksandrit, nuk ka përse të falsifikohet historia, as nga një i përndjekur politik, as nga një gazetë berishiste.

Më tej Ballka rrëfen për gazetën e Balliut: " E pyes Gavrilin: Si qëndron fakti që ti je sot në Shqipëri dhe jo në Greqi…? Qeshi dhe më tha: "Nga Labova e Gjirokastrës, kudo që kanë qenë, shqiptarët kanë qenë, kanë mbetur e janë shqiptarë. Në ato vite të rinisë mbarova shkollën ushtarake në Greqi dhe më caktuan në ushtrinë greke për aq kohë sa më duheshin për të plotësuar shpenzimet e harxhuara për këtë shkollim. Kur u bë lufta turko-greke pashë se ushtarët grekë e kishin të humbur atë. Një ditë koloneli grek, nga unë varesha (major isha në atë kohë), më ngarkoi të inspektoja trupat, t'i raportoja moralin e ushtrisë. Më bëri përshtypje fakti se ushtarëve grekë u kishte ikur fytyra dhe të gjithë po faleshin para ungjillit, përpara fillimit të betejës (Ishin ata që ishin shprehur se për dy tri ditë do të merrnin Ankaranë)?! Përsa pashë i raportova kolonelit grek, i cili u nxeh dhe më tha: si është e mundur të jetë ky morali i ushtarëve grekë?"

Në këtë rrëfim ka shumë teprim në "antigreqizëm" nga një major që shërbente në ushtrinë greke. Më parë se ushtarët e thjeshtë grekë mburravecëritë se për tri ditë do të merrnin Ankaranë duhet t'i kenë bërë oficerët madhorë grekë sipas gradave. Janë oficerët ata që u fusin në shpirt ushtarëve urrejtjen, mburrjet e të tjera shprehi, jo anasjelltas. Gavrili qenka hequr para Ballkës sikur ishte ndonjë inspektor i sotëm i NATO-s në ushtrinë greke të vitit 1923, sikur ai ishte jashtë kësaj ushtrie greke e vetëm bënte vëzhgime e vlerësime psikologjike mbi humorin e saj. Kushdo që ta ketë dëgjuar një rrëfim të tillë para disa dekadash nuk ka përse të na e hedhë sot përpara si para flori, sepse është para kallp e karakterit njerëzor.

Jo vetëm nga Labova e Gjirokastrës, por nga gjithë viset e Shqipërisë shqiparët kanë qenë shqiptarë kudo, por ka pasur dhe jo pak përjashtime. Mburrja e Gavrilit para Ballkës na pëlqen se është pohim që labovitët janë shqiptarë. Mbase për ta përforcuar këtë shqiptarizëm të Meksëve, biri i Gravrilit, Aleksandri, në intervistën e datës 25 Shtator 2004 në "Koha Jonë" shkon dhe më larg duke përmendur origjinën e lashtë mirditore të Meksëve. Kjo na bind se Aleksandri ka pasion jo vetëm për bizantinologjinë, por dhe për gjenealogjinë. Tani që i ka shkuar nga maja deri në rrënjët mirditore rremit atësor të pemës së tij gjeologjike bëhemi kureshtarë për rrënjët e rremit mëmësor të kësaj peme. Ndoshta duke ndjekur degëzimet e kësaj peme Aleksandri gjen të dhëna sqaruese dhe për një mbiemër Argjirovski, që paska pasur një familje sllave kur është vendosur në Berat. Na ka rënë në vesh se në SHBA ka dalë një serbishtfolës, Mirko Argjirovski, që pretendon se ka kushërinj me mbiemër tjetër në Shqipëri nëpërmjet asaj familjeje sllave në Berat.

Por të gjitha këto nuk e ndryshojnë faktin se Gavrili ka qenë oficer i ushtrisë greke, jo i ushtrisë shqiptare dhe është bërë oficer me shpenzimet e grekëve.



Një enigmë më vete si u stepën grekët para shqiptarizmit të majorit Meksi



Përsëri Gavrili i ka rrëfyer Nexhmiut dhe ky gazetës së Fahriut: "Në fakt nuk kaloi shumë kohë dhe Qemal Ataturku i vuri përpara siç dihet. Grekët ikën me bisht ndër shalë. Kjo humbje krijoi grupin anti-monarkik (pro Venizellosit për republikën) dhe për rrëzimin e mbretit si shkaktar të humbjes së Greqisë. Në këtë grup oficerësh firmosa dhe unë, por pa zbritur mirë nga anija Asfalia e kishte marrë vesh komplotin dhe na arrestoi të gjithëve ne anti-monarkistëve, midis të cilëve edhe mua. Kur erdhi radha e arrestimit tim u thashë se nuk kam punë me çështjet tuaja të Greqisë, firma ime ka qenë e pavetëdijshme, se jam shqiptar dhe do të largohem nga ushtria juaj. Aq sa shërbeva për shkollën që më dhatë, nuk ju kam borxh, por dua t'i shërbej atdheut tim. Atyre në atë kohë u interesonte politika, të cilët ishin pro dhe kundër mbretit, sepse marrëdhëniet shqiptaro-greke kishin kaluar në plan të dytë, pas luftës me Turqinë dhe humbjes së madhe që pësoi Greqia. Më këputën një të sharë, si shqiptar që isha, duke më lënë të lirë për t'u kthyer në Shqipëri. Jap mësim prej vitesh…Të tjerat janë vetëm sajesa e fantazira, nuk denjoj t'u jap shpjegime".

Sa gjëra që nuk hahen fare ka në këto rrëfime. Majori grek Gavrili hyn në komplotin venizelist kundër monarkistëve në ushtri, në kohë disfate ushtarake kur dënimet janë drakoniane, zbulohet e arrestohet dhe e hedh lumin pa iu lagur as këmbët. Në vend që të përfundonte para një gjyqi të shpejtë ushtarak, ku zakonisht mundësia më e madhe është të marrësh plumbin kokës, Gavrili lëshon një rrenë se ka firmosur pa vetëdije si komplotist, u kujton grekëve se është nga kombi armik i tyre, shqiptar, e se nuk do të ketë më punë me ta, por do të shkojë t'i shërbejë atdheut të vet dhe grekët preken në shpirt, i këpusin vetëm një të sharë si shqiptar dhe e lënë të ikë. Bukur, shumë bukur! Edhe Gavrili kujtohet se duhet t'i shërbejë Shqipërisë. Edhe grekët janë në kulmin e arsyes sa e plotësojnë dëshirën e tij! Mbase ata të Asfalisë, që e arrestuan, e mirëkuptuan kështu se ishin monarkistë dhe donin të dobësonin venizelistët! Po bashkëkomplotuesit e tij venizelistë si ia toleruan tradhëtinë që u bëri?!

Gavrili para shumë dekadash i ka folur Nexhmiut si mund të fliste i biri i tij Aleksandri sot, që nuk denjon të japë shjegime, por revoltohet pse i kujtojnë njerëzit që babai i tij ka qenë oficer grek, që instrumentalizon gjykatën për t'u mbyllur gojën njerëzve. Bukur për besë! Në vitin 1923 kur Gavrili ishte arrestuar si komplotist me magjinë e fjalëve "unë jam shqiptar e nuk dua të rri në ushtrinë tuaj" i bën grekët të dorëzohen. Sa bukur që labovitët edhe kur shkojnë të bëhen oficerë grekë, edhe kur bëjnë luftra pushtuese për Greqinë mbeten safi shqiptarë, madje dhe kur nën qeverisjen e tyre, Shqipëria përfundon në koloni greke!

Nuk paska më bukur se kur shqiptarët shkojnë në Greqi, bëhen ushtarakë grekë, luftojnë për Greqinë, pastaj i zë malli për atdheun, pasi kanë marrë pjesë në ndonjë komplot të dështuar grek dhe kthehen në atdhe të qetësohen, të ripërtërihen, të prodhojnë dhe qeveritarë shqiptarë, që të gëzohet me ta Greqia! Kështu ka bërë dhe shqiptari Kristaq Zografi, nga një fshat pranë Labovës. Kështu kanë bërë dhe Spiromilot nga Himara, Zervat nga Çamëria. Kështu bënë dhe shumë oficerë madhorë shqiptarë, që pas vitit 1991 shkuan në Greqi dhe përgatitën intervencionin e rebelimin e vitit 1997. Kështu bëri dhe Arben Imami që shkoi në Greqi për t'u kthyer gjeneral i rebelimit në Shqipëri. Nuk ka më bukur se kaq (!). Po pse ka heshtur ai i bekuari ish-president Berisha e nuk jep përgjigjen nëse i dinte këto kur e bëri ose e pranoi Aleksandër Meksin, birin e majorit grek Gabriel (Gavril), për kryeministër të Shqipërisë?!



Meksët të mos akuzohen pa prova, por as të mos mbrohen me hamendësime



Po të mos largohemi dhe aq shumë nga shkrimi i gazetës "55". Autori vazhdon: "Po ta dinte Sigurimi i Shtetit, m'u drejtua Nexhmedin Ballka mua, se Gavril Meksi do ishte agjent i Greqisë, a mund ta linte të jepte mësim në një shkollë të mesme? Atëherë kur dhe marrëdhëniet me Greqinë ishin mjaft të acaruara dhe këta lloj agjentësh kërkoheshin për t'u peshkuar në çdo kohë. Prandaj sigurimi i shtetit dinte çdo gjë e më saktë kur i interesonte i kapte këta agjentë, qoftë dhe për diçka të vogël. E përmenda këtë shembull thjesht për të qenë më të kujdesshëm në vlerësimin, sidomos pa patur prova të dokumentuara e burime të sakta sepse këto nuk bëjnë gjë tjetër veçse përçajnë familjen e njerëzit, domethënë tërë elementin shqiptar edhe kur është i shëndoshë".

Edhe një herë bukur, shumë bukur për besë!. Mbrojtje të hatashme i ka bërë autori dhe gazeta "55" edhe Aleksandër Meksit edhe babait të tij Gavrilit! Dhe me çfarë rasti e sebepi, në një takim me një 90-vjeçar, ashtu si rastësisht, spontanisht në një ceremoni përkujtimore ku emocionet të pengojnë. Por duhej pa tjetër që dikush të jepte interpretime të forta se Gavril Meksi nuk duhet të ketë qenë agjent grek, përderisa Sigurimi i Shtetit e linte të jepte mësim në një shkollë të mesme në Tiranë. Ky ka qenë qëllimi kryesor i tërë rrëfimit. Nuk mund ta pranojmë si përfundim aksiomatik se meqenëse e lanë të jepte historinë në gjimnazin "Qemal Stafa", Gabriel Meksi nuk ka qenë agjent grek, sikurse nuk mund të pranojmë si aksiomë se politikanë, pushtetarë të lartë, partiakë e njerëz të tjerë në Shqipëri nuk janë agjentë grekë meqenëse janë lejuar të kenë këto poste e këto punëra.

Por, jemi në një mendje me zotëri Ballkën, se pa prova askush nuk duhet akuzuar. Dyshimet mund të lindin edhe pa i pasur provat, sepse është dyshimi që të shtyn të kërkosh provat. Ne pikërisht këtyre normave u jemi përmbajtur para se të njiheshim me rrëfimet e Gavrilit nëpërmjet rrëfimeve të Ballkës, në gazetën "55". Për Gavril Meksin nuk kemi thënë se ishte agjent i shërbimit sekret grek as kur ishte i biri kryeministër, as kur nuk ishte më. Në bazë të provave të pakundërshtueshme dhe të pakundërshtuara nga i biri kemi thënë që Gavrili ka qenë oficer grek, siç e vërteton edhe një herë Ballka me rrëfimet e vet Gabrielit.



Tradita e mosdhënies shpjegim nuk i liron Meksët nga detyrimi për shpjegim



Nga dëshmia e Ballkës mësojmë se për kohën e qëndrimit në Greqi, Gavrili paska qenë i përfolur shumë dekada më parë, përderisa Gavrili në fund të rrëfimit të tij ka theksuar "Të tjerat janë vetëm sajesa e fantazira të cilave nuk denjoj t'u jap shpjegime". Mirëpo ja që edhe pas shumë dekadash të tjerët, pasardhësit, miqtë, shokët janë të detyruar të japin shpjegime, sepse gjërat kanë mbetur të paqarta dhe dyshimet edhe pse mund të jenë të pabazuara dhe gjatë veprimtarive politike bëhen referenca që janë të pakëndëshme.

Kështu mund t'i ndodhë dhe birit apo nipit të Gabrielit nëse në vend të sqarimeve të duhura bëjnë makinacione politiko-gjyqsore për të fshehur të vërtetat, për t'u mbyllur gojën atyre që kërkojnë të vërtetën për rolin e Meksëve sepse e lidhin këtë me interesat madhore të Shqipërisë. Mund të ndodhë që pas shumë vitesh, kur edhe Aleksandri të mos jetë më në jetë si i ati sot të detyrohen të tjerë të japin ndonjë shpjegim për punët e tij në politikë. Është një shembull konkret se si lufta për të vërtetën për çështje me rëndësi kombëtare nuk përfundon lehtë. Prandaj ata që i kërkojnë Meksit të sqarojë shumë gjëra që kanë të bëjnë me veprimtaritë politike të Meksëve e të tij personalisht nuk po i bëjnë asnjë të keqe, vetëm i japin shkas të flasë e të lërë sa më pak mistere meksiane mbrapa.Prandaj edhe Aleksandri gabon rëndë kur mëkatet e tij personale gjatë kohës që është marrë me politikë, sidomos gjatë 5 viteve që ka qenë kryeministër i Shqipërisë ( 1992-97) kërkon t'i kapërcejë "pa denjuar të japë shpjegime" si llafe të kota, ose me një "rrëfim" fare të vockël e të pafajshëm : "Disa gjëra duhej t'i kisha bërë më mirë" ( intervistë në "Koha Jonë" më 25 Shtator 2004). Mirëpo Meksi nuk saktëson, as rendit se cilat gjëra duhej t'i kishte bërë më mirë. Madje ai e kundërshton veten sepse shprehet se politika shqiptare në kohën që ishte ai kryeministër është bërë në mënyrën më të mirë dhe problemet janë zgjidhur në mënyrën më të mirë të mundëshme.

Meksi jo vetëm ka bërë gjëra keq, por ka bërë mëkate të rënda, madje ka bërë dhe nga ato që ai do t'i mohojë e që quhen shkelje të ligjit.

Si politikan Meksi është shprehur në favor të ligjit rrënues 7501 "Për Tokën " më 19 Korrik 1991 dhe si pushtetari kryesor i ekzekutivit e ka zbatuar. Çfarë ka bërë mirë e çfarë ka bërë keq në këtë rast? Pse nuk e rrëfen Meksi? !

Si politikan Meksi ka qenë i përfshirë në "luftën e brrylave" qysh në hapat fillestare të PD-së, sidomos kur u bë "puçi" kundër Azem Hajdarit në fillim të muajit Shkurt 1991 dhe pastaj kur u bë sheri në Aktivin e parë të PD-së në 13 Shkurt 1991. Çfarë e si mund të kishte bërë më mirë Meksi? Pe nuk rrëfehet as tani? Pse nuk rrëfen cili ka qenë qëndrimi i tij ndaj grevës së urisë së studentëve në Shkurt 1991, roli i tij ndaj grushtit ushtark të shtetit më 22 Shkurt? Apo vetëm priste t'i binte llokum në gojë pushteti?

Meksi mburret : "Nuk bëj pjesë në atë grup njerëzish që e dërgoi Ramiz Alia". Po në cilin grup bënte pjesë sepse në një rast tjetër ka pohuar se të gjithë ata që u vendosën në pushtet u vendosën nga dikush?

Meksi u çatrafilos fare gjatë kohës që kryesonte seancën parlamentare të 2 Shkurtit 1992 dhe unë mbaja fjalimin për të përjashtuar OMONIA-n nga rrethi i subjekteve elektorale. Pse nuk rrëfehet qartë se çfarë i ka mbetur merak të bënte më mirë: të pengonte vendimin e drejtë që mori parlamenti për përjashtimin e OMONIA-s nga subjektet elektorale apo që nuk arriti të pengonte fjalimin tim që ndikoi në marrjen e këtij vendimi ( në saje të ndihmës që dha Xhelil Gjoni që pengoi Meksin të më priste fjalën).

Meksi kur ishte kryeministër përgatiti një projekt-ligj për fetë ashtu si i duhej Janullatosit por gjeti rezistencë në parament. Meksi e tërhoqi gjoja ta ndreqte e nuk e paraqiti më.Çfarë mendon ai tani se duhej të kishte bërë më mirë: të mos kishte paraqitur projekt të tillë, apo të kishte ngulur këmbë që të miratohej me çdo kusht?!

Meksi bashkë me Berishën dhe kryesinë e PD-së deshën të miratohej dispozita kushtetuese që shqiptarët të zgjidhnin vetë kombësinë sipas qejfit. Kjo u pengua në parlament. Çfarë mendon tani Meksi se duhej ta kishte bërë më mirë: të mos mbështeste këtë dispozitë apo ta impononte atë me çdo kusht?!

Meksi ishte kryeministër i Shqipërisë dhe kryetar i Komisionit të hartimit të projekt Kushtetutës që u zvarrit e u zvarrit derisa përfundoi në atë projektin që u rrëzua në referendumin e 6 Nëntorit 1994.Çfarë quan tani Meksi sesi duhej të bënte më mirë, të shpejtonte punën, apo të mos lejonte atë projektin që u bë shkel e shko e që dështoi? Çfarë quan Meksi se duhej të kishte bërë më mirë të angazhohej më fuqishëm në shkeljet ligjorë që u bëri bashkë me Berishën për të mënjanuar parlamentin nga procesi i miratimit të kushtetutës, apo të kishte kundërshtuar Berishën që kjo të mos ndodhte dhe projekti të mos kalonte në referendumin e theqafjes? Pse nuk e quan Meksi shkelje të ligjit dhe nga ana e tij kur nuk pengoi mënjanimin e parlamentit, sepse si kryetar i qeverisë dhe i Komisionit kushtetues e kishte për detyrë ta bënte një gjë të tillë?!

Meksi ishte kryeministër i Shqipërisë kur PD-ja më 26 Maj 1996 manipuloi zgjedhjet parlamentare.Çfarë mendon Meksi se duhej të kishte bërë më mirë: të pengonte këtë manipulim edhe sikur të përplasej me Presidentin e PD-në, apo të kishin manipuluar edhe rezultatet referendumit për kushtetutën siç propozuan disa në në PD më 6 Nëntor të vitit 1994?!

Çfarë mendon Meksi se duhejt të kishte bërë më mirë pas manipulimit të zgjedhjeve të26 Majit 1996? Mos vallë tani e ka kuptuar se më mirë do të kishte qenë të mos pranonte të ngarkohej për herë të dytë me detyrën e kryeministrit? Po pse nuk veproi kështu?!

Nën qeverisjen e Meksit u krijuan dhe lulëzuan skemat piramidale. Çfarë mendon Meksi se duhej të kishte bërë më mirë : të pengonte Sudet të mblidhnin me thasë paratë e shqiptarëve apo të kishte zgjatur kohën e veprimit të tyre?1

Meksi ishte kryeministër i Shqipërisë kur filluan trazirat pas shembjes së skemave piramidale dhe kërkohej dorëheqja e Meksit. Si mendon ai tani se ishte më mirë : të jepte shpejt dorëheqjen apo ta zvarriste punën siç bëri derisa t'i vihej flaka Shqipërisë?!

Mund të radhiten edhe plot raste e fakte të tilla për të cilat Meksi duhet të rrëfehet dhe jo të përpiqet të shmanget me fjalinë "disa gjëra mund të ishin bërë më mirë".



Meksi i shton parasë një funksion të ri



Intervistuesi nga "KJ" më 25 Shtator 2004 i ka drejtuar Meksit një pyjetje të tillë :"Ç'raporte keni me paranë?". Meqenëse tërë intervista është bërë me synimin e qartë për të rehabilituar sa më shumë Meksin në politikë edhe kjo pyetje pakëz e çuditëshme duhet të ketë synuar për të dhënë një portret të retushuar të Meksit për lidhjet e tij me paranë. Përgjigja e Meksit pikërisht në këtë pikë ka goditur :'Të njëjtin raport që kanë gjithë të tjetët. E përdor si mjet këmbimi në jetën e përditshme".

Ah, jo zotëri Meksi! Nu ke thënë të vërtetën. Je ndoshta personi më tipik e poltikani më tipik në Shqipëri që paranë e përdor edhe si mjet diversioni politik, si mjet lufte politike të pandershme për të rrënuar kundërshtarët, për të siguruar prova "pafajsie" politike. Janë disa procese gjyqsore djallëzore që ke kurdisur dhe disa vendime gjyqsore të padrejta që ke arritur të sigurosh nga gjykatës që shkelën ligjin kundër A. Baletës, E, Bytyçi, A Shehut në të cilat paranë e ke përdorur si mjet xhvatjeje edhe për pasurim të paligjshëm edhe për qëllime politike. Nuk mund të justifikohesh se dhe në këto raste paranë e ke parë vetëm si mjet këmbimi, si para në vend të "NDERIT TË HUMBUR".

Je personi e politikani që ka krijuar standartin e gjobitjes politiko-gjyqsore me nga 100 000 dollarë amerikanë për të bërë luftë politike. Nuk mund të justifikohesh se ke përdorur paranë në këmbim të nderit kur arrin të dëmtosh rëndë një revistë nacionaliste të afërt me PD-në, të përdyjavshmen politiko-kulturore të ilustruar "Koha" që u mbyll dhe drejtuesi i saj mori arratinë jashtë shtetit pas proceseve gjyqsore dhe gjobëvënieve që nxite ti, Meksi që nuk rrëfehesh. Je personi që ka tentuar rrugën më të fëlliqur për të dëmtuar rëndë me armën financiare të shkrepur nga gjykata edhe gazetën nacionaliste "Riëmkëmbja".

Meksi është personi të cilit i duhet besuar më pak në Shqipëri kur deklaron se "paranë e perdor si të tjerët, si mjet këmbimi në jetën e përditëshme". Nën shembullin e Meksit vërshuan drejt gjykatave paditë e politikanëve të tjerë për ta bërë luftën politike me gjobëvënie gjyqsore. Kjo mënyrë e përdorimit të parasë nga politikanët shqiptarë tani po shqetëson seriozisht mekanizmat europiane. Por ideuesi dhe projektuesi i parë e kryesor i saj është inxhinieri i restaurimit të kishave bizantine, aplikuesi i bizantinologjisë në politikën shqiptare, Aleksandër Meksi, i cili sipas traditës së Meksëvet nuk denjon të rrëfehet për gjëra të tilla..



Fetishizimi apo demonizimi jashtë mase i Sigurimit krijon çoroditje



Ballka duhet ta dijë mirë se teknikat e punëve agjenturore, të spiunazhit e kundërspiunazhit, duke përfshirë dhe Sigurimin e Shqipërisë janë gjithmonë të ngatërruara dhe nuk mund të thuhet se ky apo ai nuk paska qenë ose nuk është agjent grek meqenëse nuk e ka marrë vesh Sigurimi. Sado i tmerrshëm të ketë qenë Sigurimi ai kurrë nuk arriti të zbulojë të gjithë agjentët e huaj.

Provën më të mirë e kemi tani në kohën e demokracisë, kur agjenturat e huaja e bënë Shqipërinë lesh e li. Këto agjentura nuk mbinë në Shqipëri vetëm gjatë 14 viteve të fundit. Agjentët më të rrezikshëm kanë qenë këtu prej kohësh. Ata e çuan Shqipërinë në derexhenë e sotme. Sigurimi i Shtetit i Shqipërisë nuk duhet as të fetishizohet, as të demonizohet jashtë mase. Fakti që edhe gjatë diktaturës komuniste në Shqipëri janë zbuluar shumë pak agjentë grekë do të thotë se shumë prej tyre 0nuk diheshin, ose se në Shqipëri ka ekzistuar një frikë e veçantë për të goditur fort agjenturën greke.

Mbrojtje me hamendësime nuk janë mbrojtje. Bëhesh menjëherë kureshtar se si mund ta ketë pritur Aleksandër Meksi këtë lloj mbrojtjeje me dy teha, që më shumë krijon rrezikun e thënies popullore se "kur kërkon të vesh vetulla, mund të nxjerrësh sytë". Si rrëfimet e Gavrilit dhe interpretimet e Nexhmi Ballkës dhe mënyra si i ka paraqitur në gazetën "55" e bëjnë gjithçka më të mjegullt, më të dyshimtë e shqetësuese sesa e kemi kujtuar deri tani, e vënë Meksin para opinionit publik në siklet më të madh se ka qenë, e bëjnë Berishën më mëkatar që ka heshtur për atë që e kemi pyetur, e nxjerrin "drejtësinë Gogo-Kondi" më arbitrare, më të prirur për të mbështetur makinacionet që kurdisen në politikën shqiptare sipas interesave dhe orekseve greke sesa e kemi përshkruar deri më sot.

Na vjen keq që në këtë mesele është ngatërruar një njeri tashmë mjaft i moshuar, për më tepër i vuajtur si Nexhmi Ballka, që nuk dimë në çfarë rrethanash ka hyrë në këtë valle, sa ka përçuar ai me besnikëri një rrëfim të Gavril Meksit para shumë dekadash dhe sa është pasqyruar me besnikëri rrëfimi i tij në gazetë.



Meksët na dalin të lidhur me krahun më agresiv të politikës greke, venizelistët



Atë gjithsesi duhet ta falenderojmë që ka saktësuar në mënyrë të pakundërshtueshme se babai i Aleksandër Meksit, Gavrili (Gabrieli) jo vetëm ka qenë oficer grek, por ka qenë dhe oficer madhor në ushtrinë greke, me gradën major. Për t'u bërë i tillë një shqiptar duheshin garancira të mëdha për besnikëri ndaj Greqisë, se atëherë Greqia nuk ishte në NATO si sot. Kur ka filluar shkollën ushtarake Gavrili ma merr mendja se Shqipëria ishte ende pjesë e Perandorisë Osmane, halë në sy për grekët. Nëse një shqiptar nisej nga dëshira për t'i shërbyer vendit të tij duke u bërë ushtarak nuk ishin shkollat greke më të përshtatshmet për të përmbushur këtë dëshirë. Për t'u bërë oficer në Greqi një shqiptar duheshin vite studimi e shumë vite shërbimi, madje dhe merita në shërbim.

Me pohimet nga vet burimi, majori grek Gavril Meksi, është sjellë një provë e re që tregon se gjykata e Gogos ka gabuar. Dhe gjithë gjyqtarët e dinë se çfarë duhet të ndodhë me një vendim gjyqsor të dyshimtë, kur dalin prova të reja që vërtetojnë të kundërtën.

Zotëri Ballka, për më tepër ka bërë një dëshmi me shumë vlerë sepse ka bërë publike pohimet e Gabriel Meksit se ai ka qenë i implikuar jo vetëm në ushtrinë greke e veprimtaritë ushtarake të Greqisë, por dhe në politikën greke, në komplote venizeliste greke. Tani mësojmë se babai i Aleksandër Meksit paska qenë politikisht i angazhuar në krahun më agresiv, më anti-shqiptar të politikës greke, në krahun e venizelistëve. Elefter Venizelosi ka bërë në vitet 1920 intrigat më të mëdha politike e diplomatike kundër Shqipërisë dhe vetëm disfata në Azinë e Vogël e pengoi të bënte agresion kundër shtetit të sapo lindur shqiptar.

Gavrili i paska thënë Ballkës gjëra që nuk e paraqesin saktë realitetin historik: "Kjo humbje (në Anadoll) krijoi grupin antimonarkik (pro Venizelosit për republikën) dhe për rrëzimin e mbretit, si shkaktar të humbjes së Greqisë". Në AQSH para shumë vitesh kam lexuar disa shkrime nga shtypi grek, ku bënin polemikë monarkistët me venizelistët në vitet 1930 për pasojat e humbjes në Anadoll në fillim të viteve 1920. Monarkistët akuzonin venizelistët se me aventurën e tyre për të filluar luftën e çuan Greqinë ne katastrofë. Venizelistët mbroheshin me argumentin se pavarësisht nga humbja që pësoi Greqia në këtë luftë shteti dhe kombi grek dolën të fituar sepse u homogjenizuan dhe shtuan popullsinë greke, duke tërhequr gati një milion e gjysëm grekë në Greqi dhe dëbuan treçerek milioni myslimanë turq nga Greqia.

Këto punë le t'i gjykojnë grekët si të duan. Por ushtarakët që kanë bërë komplotin venizelist, kur ndodhi disfata e Greqisë, dukej paskan dashur të vazhdonin luftën që e nisi Venizelosi, jo mbreti progjerman, Konstantin, të cilin në vitin 1917 Venizelosi e detyroi të abdikonte që Greqia të dilte nga neutraliteti e të bashkohej me Antantën (Angli-Francë) në LPB. Aleksandri, që zuri vendin e Konstantinit, nuk pati fat se e kafshoi një majmun në kopësht dhe vdiq. Prandaj duket fajsimin për disfatën në Azi e përdorën njerëzit e Konstantinit për të rikthyer atë në fron dhe për të larguar nga pushteti Venizelosin.

Fajtor për disfatën studimet cilësojnë Venizelosin jo mbretin. Studiuesja britanike e historisë së diplomacisë, Margaret Makmillan në veprën e saj "Paqebërësit" mbi Konferencën e Paqes (botim anglisht në Londër, 2001) në faqen 4 përmend burrat më të shquar që morën pjesë në Konferencë, që nga presidenti i SHBA, Udro Uilson deri tek Laurenci i Arabisë i mbështjellë me misterin e rrobave arabe. Ajo shënon se ishte edhe "Elefter Venizelosi, patrioti i madh grek, që e çoi vendin në katastrofë." Gazetari e studiuesi perëndimor me origjinë serbe, Misha Gleni në librin e tij voluminoz "Ballkani" botuar në SHBA në vitin 2000 ka theksuar : "Përgjegjësia për katastrofën e Anadollit duhet të bjerë mbi shpatullat e dy burrave, Deivid Llojd Xhorxh dhe Elefter Venizelos, ndonëse nuk ishin pa përgjegjësi Presidenti Udro Uillson dhe Kryeministri Klemanso" (fq. 382).

Më gjatë e më qartë se si Llojd Xhorxh dhe Venizelos e futën Greqinë në luftë dhe se si të dy ata u ndikuan fuqishëm për këtë ndërmarrje nga tregtari i madh i armëve Bazil Zaharov e ka shtjelluar Stenford J. Shou në veprën disa vëllimëshe "Nga Perandoria tek Republika", botuar në anglisht në Ankara në vitin 2002. Në vëllimin 2 ai ka vënë në dukje se Zaharov e kishte ndihmuar shumë Llojd Xhorxhin të bëhej kryeministër dhe ishte shumë i pasionuar që të realizohej Megaliidea, siç e kishte parashtruar Venizelosi, që Greqia të rikrijonte Perandorinë Bizantine dhe kjo të bëhej bazë mbështetëse e Perandorisë Britanike.

Shou ka cituar nga një libër i autorit Enthëni Ollfrei, botuar në vitin 1989, se Zaharov i ishte drejtuar Llojd Xhorxhit: "Unë dua që ju të mbështesni çdo lëvizje greke kundër turqëve". Përgjigjen ai e mori për ditëlindjen e tij. Llojd Xhorxhi shkoi ta takonte dhe ashtu si rastësisht (u shpreh): më thanë se ke ditëlindjen sot. Dua të të bëj një dhuratë që do të të lumturojë me të vërtetë. Pra, vepro dhe thuaj atij mikut tënd Venizelos se unë do t'ju bëj dhuratë Azinë e Vogël". Zaharovi po bënte propagandë me shtyp e radio, që t'u frynte flakëve të patriotizmit grek duke përhapur lajme se turqit po kurdisnin një masakër mbi të krishterët në Smirna (Izmir)" (fq 389).

Studiuesja britanike e historisë së diplomacisë, Margaret Makmillan ka shkruar: "Venizelos adhurohej aq shumë sa për mendimin e Llojd Xhorxhit ishte burrë shteti më i madh që kishte nxjerrë Greqia qysh nga koha e Perikliut" ("Paqebërësit" fq.364). Edhe Shou ka shkruar afërsisht të njëjtën gjë: "Venizelosi përdorte gjithashtu një diplomaci personale të shkëlqyer, veçanërisht me shumicën e anëtarëve të delegacionit britanik, të cilët i magjepste me gjithfarë dëfrimesh e shërbimesh të tjera deri në plotësimin e nevojave më intime, duke i ngopur në të njëjtën kohë me versione të bujshme e autoritare greke për çështjet që shqyrtonte Këshilli i Lartë (i Konferencës së Paqes A.B.). Një nga arritjet më të mëdha ishte kur bëri për vete, Harold Nikolsonin, në atë kohë një anëtar i rangjeve të ulta në delegacionin britanik… që u bë më progreku në delegacionin britanik pro grek" (fq 396,398).

Më 5 Maj 1919 tre udhëheqësit e mëdhenj të SHBA (Uillson), Francës (Klemanso) dhe Britanisë (Llojd Xhorxh) u takuan fshehurazi nga italianët e vendosën që Greqia të pushtonte Anadollin perëndimor. "Një triumf personal për Venizelosin. Llojd Xhorxh e thirri atë po atë mbasdite në studion e tij private" (Shou, vepra e cituar fq. 490, 491). "Venizelos veproi menjëherë për të përgatitur ekspeditën greke që të dilte në det sa më parë"(fq.492). Dhe "Flota pushtuese me 18 anije që transportonin 13000 njerëz, 4000 kafshë e 750 topa të Divizionit të parë grek me komandant kolonelin Zafiriu u nis nga Selaniku më 13 Maj 1919 në mëngjez" (fq.500). Nuk e dimë nëse majori Gavril Meksi ishte qysh atë ditë në krye të forcave pushtuese greke. Por dimë se komandant i ekspeditës ishte një kolonel, pra një ushtarak vetëm pak më lart në gradë se shqiptari Meksi.

Kur filloi punën Komisioni i çështjeve shqiptare greke në Konferencën e Paqes Venizelosi, sipas Margaret Makmillanit, bënte gjithfarë presionesh e intrigash. "Ai shtronte dreka e darka, dërgonte letra e memorandume. Në SHBA dhe Europë simpatizuesit e tij bënin mitingje, në Ballkan e në Turqi agjentët e tij ngrinin në këmbë bashkësitë greke që t'i dërgonin peticione Konferencës së Paqes, duke i kërkuar që t'i përfshinte në Greqi. Profesorët luteshin që grekët të mos liheshin nën sundimin e shqiptarëve "të racës së vetme që Europa nuk kishte qenë në gjendje ta qytetëronte (Kurse shqiptarët nga ana e tyre u luteshin SHBA të vendosnin mandatin mbi ta" ("Paqëbërësit" botim anglisht, Londër 2001, fq. 364, 367).

Nuk e dimë kështu apo ndryshe ua ka mësuar gjimnazistëve në Tiranë Gavril Meksi me kompetencën e tij këto ngjarje historike! Po djalit të tij, Aleksandrit, si mund t'ia ketë rrëfyer?!. Po të gjykojmë nga politika që bëri në çështjen kombëtare si partiak pëdëist dhe si kryeministër dhe që bën si politikan i çoroditur nuk duhet t'ia ketë mësuar kështu. Nuk e marrim vesh si paska qenë ajo kompetenca e majorit grek në mësimdhënien e historisë për gjimnazistët shqiptarë. Mos ka qenë tejngopje me data e rrëfime në frymën e stilin e historiografisë helenofile?!

Prandaj duhen vlerësuar më shumë si hi syve fjalët që i paska thënë Gavril Meksi Nexhmi Ballkës se: "marrëdhëniet shqiptaro-greke kishin kaluar në plan të dytë pas luftës me Turqinë". Përkundrazi, dokumentet tregojnë se Greqia meqenëse nuk bënte dot aventurë ushtarake, ishte agresive në lëmin politik e diplomatik kundër Shqipërisë që të kompensonte një pjesë të disfatës në Azinë Vogël. Kështu ka ndodhur edhe pas disfatës së grekëve në Qipro në vitin 1974, kur bashkimin e ishullit me Greqinë e pengoi ndërhyrja ushtarake turke dhe u krjiua ndarja që vazhdon. Greqia donte një kompensim dhe e drejtoi tehun e agresivitetit të saj kundër Shqipërisë për Vorio-Epirin, gjë që e shohim konkretisht çdo ditë.

Në vitet 1920, pra, Greqia më shumë se për majorë ushtrie kishte nevojë për mësues kompetentë historie në zonat ku kishte pretendime. Të mos e harrojmë këtë. edhe në qoftë se na kërkojnë ta harrojmë mbrojtësit e Aleksandër Meksit dhe duan të na detyrojnë të mos e themi gjyqtarët e tipit Gogo-Kondi, që i përshtaten politikës së Aleksandër Meksit.

Një tjetër Venizelos, Sofokliu e ka vazhduar dhe më me egërsi politikën anti-shqiptare. Ai e ka përcaktuar në vitet pas LDB se misioni kryesor i Greqisë dhe i çdo greku është të mos heqë dorë kurrë nga "çlirimi" (pushtimi) i Epirit të Veriut. Ky Venizelos në vitet 1960 i kërkonte Hrushovit të kujdesej për fatin e grekëve të Korçës dhe Hrushovi e bëri pyetjen nëse kishte grekë në Korçë, sikurse e bëri këtë pyetje dhe një ambasador amerikan në Tiranë para pak kohësh për shkak të ngacmimeve greke. Enver Hoxha bëri mirë që u zemërua me pyetjen e Hrushovit. Kurse tani pushtetarët shqiptarë hiqen sikur nuk i dëgjojnë gjëra të tilla. Edhe Meksi tani që nuk është në pushtet nuk ka veshë për kësi gjërash.

Venizelistë të rinj janë aktivë në politikën greke tani, siç janë dhe klanet tjera familjare tradicionale Papandretë, Karamanlisët, Micotaqët, Pangallot, Kaklamanët. Këta nuk bëhen aspak më miqsorë sesa ua lypin interesat ekspansioniste të Greqisë në Shqipëri për hir të marrëdhënieve tradicionale që mund të kenë pasur me ndonjë Meksi ose Pituli, apo të marrëdhënieve të tanishme me Meksin, Nanon, Berishën, Ruçin, Metën, Mediun, Cekën e të tjerë.



Atdhetarizmi shqiptar nuk tregohet duke i shërbyer Greqisë



Gogoooo…po këto si duhet t'i cilësojmë "aludime fyese" të Abdi Baletës për Aleksandër Meksin, krijim "pështjellimi fyes" për Aleksandër Meksin, apo fakte historike, që duhen ditur dhe vlerësime poltike që duhen bërë?!

Po ti Leka i vogël, biri i denjë i oficerit madhor grek, që kishte zgjedhur kampin venizelist, ndjehesh krenar apo i cënuar në nderin tënd për këtë gjë që e ka lënë me fjalë babai tënd? Po ti nusja e shkathët e Lekës, Dhurata, e reja e përgjëruar e Gavrilit që mbete nëpër gjykata si do ta quash vjehrrin tënd "atdhetar të madh shqiptar" vetëm pse kishte gjak shqiptari dhe jepte mësime historie në Tiranë, apo së pari patriot grek se i ka bërë shërbime ushtarake e politike, ndoshta dhe të tjera, Greqisë, në luftra pushtuese dhe në veprimtarira politike komplotuese?!

E përsëris, shqiptarë kanë qenë edhe Spiromilot e Himarës ushtarakë grekë që kanë punuar kundër Shqipërisë, edhe Zografi i Tepelenës që shpalli bashkë me Karapanon Autonominë e Epirit të Veriut ta shkëpuste nga Shqipëria më 1914, edhe Zhapa i Labovës, që tradhëtoi Ali Pashë Tepelenën, luftoi për grekët dhe tërë pasurinë e tij të madhe e la për Greqinë, edhe Bankat e Averofët që bënë të njëjtën gjë me pasuritë e tyre, edhe Meksët e Labovës, që bënë Greqinë me flotë lufte, edhe Panagallosët e të tjerë, që i kanë bërë shërbime të mëdha Greqisë duke u sjellë herë pas here armiqësisht ndaj Shqipërisë.

Shqiptar është edhe Vasil Kondi, që bën libra antishqiptarë, edhe Pirro Dhima, që i ka bërë shërbime të mëdha sportive Greqisë e tani do t'i bëjë shërbime politike kundër Shqipërisë. Për këtë shumica dërrmuese e shqiptarëve nuk e quajnë atdhetar, por renegat e tradhtar. Të shërbesh në ushtrinë greke, të bësh luftë agresive pushtuese për Greqinë, armiken e Shqipërisë, nuk është më pak e papranueshme se kur një sportist ngre flamurin grek në gara ndërkombëtare dhe fiton medalje për Greqinë.

Ata sportistë shqiptarë, që janë vënë në shërbim të sportit grek, një ditë kur të mos kenë më përkëdheli atje mund të vinë në Shqipëri, të hapin palestra, të bëhen trajnerë, t'u mësojnë të rinjëve shqiptarë me komptencë sportin, sikurse u mësonte "me kompetencë (!)" majori e venizelisti grek, Gavril Meksi historinë gjimnazistëve në Tiranë. Por lidhja me Greqinë mbetet, edhe sikur ata të mos katandisen deri në nivelin e agjentit grek. Atdheu i tyre Shqipëria do t'i pranojë se janë shqiptarë. Por nuk mund të quhen atdhetarë vetëm se janë shqiptarë. Sipas logjikës së familjarëve të Gavril Meksit, të atyre gjyqtarëve që bënë si deshi Aleksandër Meksi, të atyre që nëpër gazeta na këshillojnë se nuk duhet të flasim për Gavril Meksin pasi u dëmtuaka elementi i shëndoshë në Shqipëri nuk u dashka të frikësohemi se mund të na ndodhë që dhe trashëgimtarët e Pirro Dhimave një ditë të kurdisen në kolltuqet e drejtuesve të Shqipërisë bashkë me pasardhësit e Karathanove?!

Ja ky është problemi i mprehtë i ditës për të cilin sjellim në kujtesën e shqiptarëve se Aleksandër Meksi, që u bë kryeministër, ishte bir oficeri grek. Ja ky ka qenë synimi i shkrimit të 4 Dhjetorit 2001 kur i kërkoja shpjegime Berishës, ndërsa ky vazhdon të heshtë. Shkrime si ky që bën gazeta "55" nuk e përligjin dot këtë heshtje të Berishës as thirrjet të mos flasim e të mos shkruajmë për Meksët.