Erdoganit i bien pëndët e pushtetit në Turqi: Opozita shpall fitoren në zgjedhjet lokale

[Albo]

Erdogan merr ‘shuplakë të fortë’, opozita turke shpall fitoren në Stamboll, Ankara dhe disa qytete të mëdha



Partia kryesore opozitare e Turqisë ka siguruar fitore të madhe në qytetet kryesore të Stambollit dhe Ankarasë. Rezultatet janë një goditje e fortë për Rexhep Tajip Erdogan, i cili kishte shpresuar të rimerrte kontrollin e qyteteve më pak se një vit pasi ai pretendoi një mandat të tretë si president. Erdogan drejtoi fushatën për të fituar në Stamboll, ku u rrit në karrierë dhe u bë kryetar bashkie.

Por Ekrem Imamoglu, i cili fitoi për herë të parë qytetin në vitin 2019, shënoi një fitore të dytë për opozitën laike CHP. Erdogan ishte zotuar për një epokë të re në megaqytetin e Turqisë me pothuajse 16 milionë banorë, por kryetari aktual i Stambollit ishte në rrugën e duhur për të fituar më shumë se 50% të votave, mbi 10 pikë përpara kandidatit të presidentit të Partisë AK.

Kjo ishte gjithashtu hera e parë që kur Erdogan erdhi në pushtet 21 vjet më parë që partia e tij u mund në të gjithë vendin në kutinë e votimit. Në kryeqytetin Ankara, kryebashkiaku i opozitës Mansur Yavas ishte aq shumë përpara rivalit të tij me 59% sa që shpalli fitoren kur kishte më pak se gjysma e votave. Mbështetësit bllokuan të gjitha rrugët kryesore në qytet, duke valëvitur flamujt dhe duke u rënë borive të makinave.

Në mënyrë domethënëse, CHP ishte gjithashtu në rrugën për të fituar në shumë nga qytetet e tjera të mëdha të Turqisë, duke përfshirë Izmirin, Bursën, Adanan dhe vendpushimin e Antalias. Presidenti Erdogan, 70 vjeç, pranoi se zgjedhjet nuk kishin shkuar siç kishte shpresuar, por ai u tha mbështetësve në Ankara se do të shënonte “jo një fund për ne, por një pikë kthese”. Ai është mbështetur gjithmonë në “vullnetin e popullit” për autoritetin e tij dhe u tha mbështetësve se do të respektonte elektoratin. Gjatë fushatës zgjedhore, Erdogan tha se kjo do të ishte fushata e tij e fundit, sepse mandati i tij presidencial përfundon në vitin 2028. Por kritikët besonin se fitorja do ta kishte inkurajuar atë të rishikonte Kushtetutën në mënyrë që të mund të qëndronte përsëri. Pas një disfate kaq dramatike, tashmë duket shumë e pamundur.

Në të kundërt, rezultati ishte një sukses i madh për kryetarin e CHP-së, Ozgur Ozel, i cili vlerësoi votuesit që vendosën të ndryshojnë fytyrën e Turqisë në një votim historik: “Ata duan të hapin derën për një klimë të re politike në vendin tonë.”. Turmat në Stamboll u mblodhën jashtë bashkisë në Sarachane, një nga lagjet më të vjetra të Stambollit. Ata valëvitën flamuj turq dhe pankarta që tregonin fotografinë e Ekrem Imamoglu së bashku me babain themelues të Turqisë Kemal Ataturk, posteri i të cilit ishtevendosur në muret e ndërtesës së autoritetit lokal.

“Mund të them se besimi i qytetarëve tanë tek ne është shpërblyer”, tha zoti Imamoglu. Ai dhe Mansur Yavas shihen si kandidatë të mundshëm për të kandiduar për presidencën në 2028. “Gjithçka do të jetë mirë,” thërrisnin mbështetësit e Imamoglu teksa kërcenin në Sarachane, një nga lagjet më të vjetra të Stambollit. Kryetari aktual i Stambollit e kishte përdorur për herë të parë sloganin kur fitoi qytetin nga partia e Erdoganit pesë vjet më parë. Disa nga pankartat në Saraçan përdorën sloganin e tij aktual, “Full speed ahead”.

“Ato janë vetëm zgjedhje lokale, por fitorja e opozitës në qytetet e mëdha është një shfaqje e rëndësishme e forcës kundër partisë në pushtet,” tha për BBC mbështetësi i Imamoglu, Yesim Albayrak. Mehmet Bankaci, 27 vjeç, i tha BBC-së se kishte nevojë për ndryshim në Turqi. “Nëse Imamoglu ose Mansur Yavas do të kishin qenë kandidatët e CHP-së në zgjedhjet presidenciale të vitit të kaluar, ata patjetër do të kishin fituar.”. Stambolli ka një të pestën e popullsisë së Turqisë prej afro 85 milionë banorësh.

Pesë vjet më parë, Imamoglu përmbysi sundimin e AK Partisë në Stamboll me mbështetjen e partive të tjera opozitare. Por ky unitet i opozitës u shpërbë pas humbjes së zgjedhjeve presidenciale të vitit të kaluar dhe AK Partia kishte shpresa të mëdha për të përmbysur fitoren e tij të vitit 2019. Përpara zgjedhjeve të së dielës, votimi ishte parë si shumë i afërt për t’u thirrur, me një sfidë të fortë nga kandidati i Partisë AK, Murat Kurum. Pjesë të mëdha të perëndimit, jugut dhe veriut të Turqisë janë tani nën kontrollin e opozitës CHP, partia pro-kurde Dem, e cila ka fituar kontrollin e pjesës më të madhe të juglindjes. Partia AK e Erdogan vazhdon të dominojë Turqinë qendrore dhe kishte më shumë sukses në zonat e juglindjes së shkatërruar nga tërmeti i dyfishtë i shkurtit 2023, duke përfshirë qytetet Kahramanmaras dhe Gaziantep.

(BalkanWeb)

[Albo]

Njeriu që mposhti dy herë Erdoganin në Stamboll



Kryetari i rizgjedhur i Stambollit, Ekrem Imamoglu, po shihet si sfiduesi kryesor i Recep Tayyip Erdogan, pasi ka mundur partinë e presidentit turk AK, në zgjedhjet lokale.

Ekrem Imamoglu, 53 vjeçari që mban pozitën e kryetarit të Stambollit dhe është rizgjedhur në këtë post pas zgjedhjeve lokale të së dielës, po shihet si presidenti potencial i Turqisë në të ardhmen, shkruan The Guardian.

Ai ka shumë të përbashkëta me Erdoganin: ata të dy kanë udhëhequr me Stabollin, janë nga një familje që vjen nga rajoni lindor i Detit të Zi.

Në fëmijërinë e tyrë, të dy kanë qenë futbollistë.

Ashtu si Erdogani, edhe Ekrem Imamoglu, ka një aftësi për të ‘folur me elektoratin’, por të dy, ndahen sa i përket pikpamjeve politike.

Imamoglu, që është edhe një ish-biznesmen i njohur turk, është i martuar dhe ka tre fëmijë.

Sa i përket Erdoganit, ai thotë: “Idetë tona janë tepër të largëta”.

Erdogani ka hyrë në politikë nëpërmjet një partie me pikëpamje islamiste dhe tundi shtetin sekular turk që nga viti 2002.

Në të kundërtën e Erdoganit, Ekrem Imamoglu vjen nga partia sekulariste, Partia Republikane, të cilës iu bashkua në vitin 2008 dhe më 2014, ai u bë kryetar i distriktit të Beylikduzu në Stamboll.

Suksesi i Imamoglu vjen në kuadër të aftësive të tij për të tërhequr vota edhe në kampin konsevator turk.

Kryetari i Stambollit, ka bërë një fushatë shumë të madhe në media dhe është i njohur për fushatat virale në rrjete sociale, të cilat ndihmuan në rritjen e profilit të tij dhe për të korrë shumë vota.

Media shtetërore turke, e portretizon atë në një ‘dritë negative’. Në vitin 2022, media pro qeveritare turke, kishte marrë kamerat e sigurisë në një restorant, ku shihej Imamoglu duke darkuar më ambasadorin britanik në një restorant peshku, derisa Stambolli po përballej më një stuhi bore.

Këto fotografi, ishin përdorur nga qeveria, duke e portretizuar atë si një kryetar të cilit ‘nuk ia ndien për qytetin e tij’ dhe se ‘e ka mbështetjen e perëndimit’.

Telashet e tij, nuk përfunduna me kaq, duke qenë që Erdogani në vazhdimësi merrte meritat për disa prej projekteve që kanë modernizuar Stambollin viteve të fundit.

Imamoglu është i njohur edhe për betejat gjyqësore. Pas fitores së vitit 2019, një gjykatë e kishte dënuar atë me dy vite e gjysmë burg dhe e ia kishte ndaluar paraqitjet publike. Ky proces ende vazhdon.

Vitin e kaluar, një gjykatë tjetër, hapi një tjetër rast kundër Imamoglu, nën akuzat për kurdisjen e një tenderi, ku ai rrezikon të përballet me tri vite burg. Kritikët e Erdoganit e shohin këtë rast si një përpjekje për ta përndjekut atë politikisht. Erdogani me partinë e tij, e mohojnë këtë,

Përkundër asaj që siç e përshkruan Imamolgu, ai përballet në vazhdimësi me obstruksione nga Ankaraja, administrata e tij ka arritur suksese në zhvillimin e Stambollit, një qytet me 16 milionë qytetarë që është edhe përcaktues i fatit të ekonomisë turke.

Shumë analistë në Turqi, e shohin sot Imamoglun si president të ardhshëm të Turqisë.

‘(Nëse) zgjedhjet nuk do të refuzohen në cilëndo mënyrë, ai do të jetë president i Turqisë në vitin 2028”, thotë Ozer Sencar, udhëheqës i qendrës së sondazheve ‘Metropoll’. (Nacionale)

[Albo]

Turqia në udhëkryq: A po merr fund epoka e Erdoganit?

Partia në pushtet pësoi pengesa të mëdha në zgjedhjet e fundit; Politikat e brendshme të Ankarasë dhe roli global janë në një kryqëzim vendimtar

Nga Murad Sadygzade , President i Qendrës së Studimeve të Lindjes së Mesme, Ligjërues Vizitues, Universiteti HSE (Moskë).

Në vazhdën e zgjedhjeve komunale të 31 marsit, presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan bëri një njoftim domethënës, duke i shpallur ato si gara e tij e fundit politike brenda kufijve të legjislacionit aktual. Ai tha: “Për mua, kjo është përfundimtare. Këto zgjedhje janë zgjedhjet e mia të fundit brenda kompetencave që jep ligji. Pas kësaj, do të ketë një kalim te vëllezërit e mi që do të vijnë pas meje.” Ky shënoi një moment kyç, jo vetëm për karrierën e tij, por potencialisht edhe për peizazhin socio-politik të Turqisë.

Qëndrimi i Erdoganit si kryeministër dhe më vonë president, i cili filloi në vitin 2003, është karakterizuar nga një sërë politikash transformuese që kanë ndikuar ndjeshëm në pozicionin e brendshëm dhe ndërkombëtar të Turqisë. Megjithatë, kufizimet e vendosura nga legjislacioni turk, që kërkon që Erdogan të tërhiqet, lë të kuptohet për një ndryshim më të gjerë në zhvillim, ndoshta duke sinjalizuar mbylljen e epokës së Erdoganit.

Zgjedhjet presidenciale të vitit 2023 theksuan këtë ndjenjë. Erdogan siguroi fitoren në një balotazh të kontestuar ngushtë, duke mbledhur 52.18% të votave kundër Kemal Kılıçdaroğlu 47.82%. Ky diferencë e ngushtë, e paprecedentë në mandatin e Erdoganit, sugjeron një ndryshim politik, i cili u vërtetua më tej nga rezultatet e zgjedhjeve të fundit komunale.

Zgjedhjet komunale të 31 marsit zbuluan një transformim të ashpër në dinamikën e brendshme socio-politike të Turqisë. Partia Republikane Popullore (CHP) e opozitës fitoi në 36 nga 81 bashkitë, një hap i rëndësishëm nga vitet e mëparshme, duke treguar një valë ndryshimi në rritje. Me një përqindje kombëtare prej 37.7% të votave kundër 35.4% të partisë në pushtet dhe një pjesëmarrje 77.3%, këto zgjedhje përfaqësonin fitoren më thelbësore të opozitës që nga ardhja e Erdogan në pushtet.

Një pikë qendrore e intrigave ishte Stambolli, vendlindja e Erdoganit, ku ai filloi karrierën e tij politike. Ekrem İmamoğlu i CHP-së fitoi vendin e kryetarit të bashkisë me një diferencë të konsiderueshme, duke forcuar kontrollin e opozitës në qytetin më të populluar të Turqisë. Në mënyrë të ngjashme, Ankaraja dëshmoi një fitore dërrmuese për Mansur Yavaş të CHP-së, duke ilustruar më tej ndryshimin e peizazhit politik.

Këto zgjedhje theksuan gjithashtu ndryshime të rëndësishme rajonale në besnikërinë politike. Ndërsa partia e Erdogan ruante dominimin në Turqinë qendrore, ajo gjithashtu bëri fitime të dukshme në jug, rajone të shkatërruara së fundmi nga një tërmet katastrofik. Anasjelltas, Partia Demokratike e Popullit (HDP) pro-kurde mori kontrollin e 10 provincave në juglindjen me mbizotërim kurd, duke treguar një diversifikim në përfaqësimin politik dhe prioritetet.

Ndoshta më e habitshme ishte fitorja e Partisë së moderuar islamike të Mirëqenies së Re në provincën Şanlıurfa, një largim nga baza aleate e Erdoganit, duke sinjalizuar një riorganizim në fraksionet politike të Turqisë në përgjigje të presioneve të brendshme dhe ndërkombëtare, duke përfshirë pasojat nga lufta në Gaza.

Këto zhvillime sugjerojnë një moment kritik në politikën turke. Njohja e Erdoganit për mandatin e tij të fundit brenda kornizës aktuale legjislative, së bashku me fitimet elektorale të opozitës, tregon për një transformim të mundshëm në peizazhin socio-politik të Turqisë. Ndërsa epoka e Erdoganit ndoshta po i afrohet fundit, ngritja e forcave dhe rreshtimeve të reja politike nxit një periudhë introspeksioni dhe ridrejtimi të mundshëm për Turqinë, duke lundruar midis identiteteve të saj historike të rrënjosura thellë dhe presioneve të qeverisjes moderne. Implikimet e këtij tranzicioni shtrihen përtej Turqisë, duke ndikuar potencialisht në rolin e saj në skenën globale, veçanërisht në lidhje me Perëndimin dhe Lindjen e Mesme. Ndërsa Turqia ndodhet në këtë udhëkryq, narrativa politike e shpalosur do të jetë kritike në formësimin jo vetëm të së ardhmes së saj, por edhe të trashëgimisë së saj nën udhëheqjen e Erdoganit.

Kriza ekonomike e Turqisë: Pa para, pa mjaltë

Ndërsa Turqia përballet me një krizë të thellë ekonomike, pasojat kanë bërë jehonë të madhe në arenën e saj politike, duke ndikuar veçanërisht në rezultatet e fundit zgjedhore. Ekonomia në vështirësi e vendit, e karakterizuar nga një normë inflacioni që kalon 65% dhe një monedhë kombëtare, lira, e cila ka humbur 80% të vlerës së saj gjatë pesë viteve të fundit, është një dëshmi e kohërave sfiduese me të cilat përballet popullsia e saj. Kjo rënie ekonomike ka luajtur një rol kryesor në humbjen e partisë në pushtet, të udhëhequr nga Erdogan, në zgjedhjet komunale.

Kritikët shpesh akuzojnë qeverinë e Erdoganit se nuk ka arritur të kuptojë ashpërsinë e vështirësive të njerëzve të thjeshtë mes kësaj trazire ekonomike. Gjatë gjithë periudhës parazgjedhore, opozita kapitalizoi shqetësimet në rritje për koston në rritje të jetesës, duke e inkuadruar atë si një çështje kyçe elektorale. İmamoğlu, kryebashkiaku i sapozgjedhur i Stambollit dhe figura e opozitës, kryesisht bëri fushatë nën sloganin "Vendi ynë nuk e meriton varfërinë". Kritikat e tij ndaj politikave ekonomike të Erdoganit, për të cilat ai argumentoi se "përmbysën ligjet e ekonomisë", rezonuan me elektoratin, duke çuar në fitoren e tij bindëse dhe në rizgjedhjen e tij për një mandat tjetër.

Premtimi i Erdoganit për të ringjallur ekonominë ishte një gur themeli i fushatës së tij për një mandat të tretë radhazi presidencial në 2023. Pavarësisht këtyre garancive, peizazhi ekonomik mbeti i zymtë. Pas zgjedhjeve, Erdogan pranoi humbjen e partisë së tij në një fjalim para mbështetësve të tij nga ballkoni i pallatit presidencial. Ai e interpretoi rezultatin zgjedhor si një manifestim të vullnetit të popullit dhe një "pikë kthese" dhe jo një fund, duke pohuar se demokracia dhe kombi do të dalin fitimtarë. Erdogan u zotua të trajtojë mangësitë e theksuara nga rezultatet e zgjedhjeve dhe të vazhdojë zbatimin e programit ekonomik të qeverisë, që synon të luftojë inflacionin.

Kriza e thellë ekonomike në Turqi dhe ndikimi i saj në ndryshimin politik nxjerr në pah marrëdhënien e ndërlikuar midis shëndetit ekonomik dhe stabilitetit politik. Përgjigja e elektoratit, duke favorizuar opozitën në dritën e pakënaqësisë ekonomike, sinjalizon një kërkesë për ndryshim dhe llogaridhënie nga drejtuesit e tyre. Ndërsa Türkiye kalon nëpër këtë periudhë sfiduese, aftësia e qeverisë për të zbatuar reforma efektive ekonomike do të vëzhgohet nga afër. Premtimi për trajtimin e inflacionit dhe rigjallërimin e ekonomisë jo vetëm që formon thelbin e agjendës së ardhshme politike të Erdoganit, por gjithashtu përfaqëson një provë kritike të aftësisë së administratës së tij për t'iu përgjigjur nevojave urgjente të qytetarëve të saj.

Ky rikalibrim politik në Türkiye, mes vështirësive ekonomike, nxjerr në pah qëndrueshmërinë e proceseve demokratike dhe rëndësinë e qeverisjes ekonomike në formësimin e peizazheve politike. Zhvendosja e elektoratit drejt opozitës, e nxitur nga ankesat ekonomike, sugjeron një thirrje më të gjerë për transparencë, reforma dhe një shpërndarje më të barabartë të burimeve. Ndërsa Türkiye përpiqet të kapërcejë sfidat e saj ekonomike, bota shikon nga afër, duke njohur implikimet më të gjera për stabilitetin rajonal dhe rendin ekonomik global.

Lundrimi drejt një epoke të re

Pasojat e zgjedhjeve komunale të Turqisë kanë nënvizuar një kërkesë të qartë për transformim brenda vendit, duke paralajmëruar atë që shumë e shohin si agimin e një epoke të re. Fitorja e opozitës, veçanërisht e CHP-së, nuk është interpretuar vetëm si një mandat për ndryshim, por edhe si një moment i rëndësishëm në klimën politike të Turqisë. Özgür Özel, një drejtues i CHP-së, theksoi këtë ndjenjë, duke deklaruar se vendimi i elektoratit "hap derën për një klimë të re politike në vendin tonë, duke balancuar fuqinë disproporcionale të qeverisë në nivel bashkie".

Rezultatet zgjedhore shërbejnë si një qortim për Partinë për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) të Erdoganit për keqmenaxhimin e saj ekonomik dhe sinjalizojnë hezitimin e popullatës laike urbane për të mbështetur islamizimin e mëtejshëm. Pavarësisht kritikave personale, Erdogan mbetet një figurë e respektuar dhe e dashur në politikën turke, duke sfiduar narrativat e autoritarizmit që kanë dalë nga Perëndimi. Në të vërtetë, natyra konkurruese e procesit zgjedhor në Turqi është riafirmuar, duke përforcuar statusin e Erdoganit në skenën ndërkombëtare dhe duke ofruar një mundësi për administratën e tij për të rifituar favorin publik.

Duke parashikuar rrugën përpara, Turqia ka të ngjarë të jetë dëshmitare e një faze liberalizimi në politikën e saj të brendshme. Udhëheqja aktuale pritet të intensifikojë përpjekjet kundër korrupsionit, të rrisë mbështetjen sociale për popullsinë dhe të zbatojë potencialisht ndryshimet e personelit brenda AKP-së, veçanërisht në nivel rajonal. Ky rikalibrim mund të shtrihet edhe në rivlerësimin e aleancave dhe partneriteteve.

Në frontin ndërkombëtar, Ankaraja është e gatshme të vazhdojë marrëdhëniet e saj me Perëndimin, veçanërisht me Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimin Evropian, duke përdorur këtë rreshtim për të kundërpeshuar narrativat e opozitës, duke ruajtur me kujdes marrëdhëniet me partnerët joperëndimorë. Ky akt delikat balancues në marrëdhëniet e jashtme pasqyron një përpjekje strategjike për të lundruar në kompleksitetin e gjeopolitikës globale, duke siguruar që interesat e Turqisë të mbrohen mes aleancave në ndryshim.

Zgjedhjet komunale kanë shënuar me të vërtetë një moment kyç për Turqinë, duke nxitur një vlerësim reflektues të politikave të saj të brendshme dhe të jashtme. Thirrja e elektoratit për ndryshim është e qartë dhe përgjigjet si nga partia në pushtet ashtu edhe nga opozita do të formësojnë trajektoren e vendit në vitet e ardhshme. Ndërsa Turqia ndodhet në këtë udhëkryq, veprimet e ndërmarra nga udhëheqësit e saj jo vetëm që do të përcaktojnë peizazhin politik të vendit, por edhe rolin e tij në skenën botërore.

Rruga drejt liberalizimit, transparencës dhe proceseve të përmirësuara demokratike ofron një udhërrëfyes për adresimin e sfidave të menjëhershme duke hedhur bazat për rritje të qëndrueshme dhe stabilitet. Ndërsa Türkiye lundron nëpër këto transformime, qëndrueshmëria e qëndrueshme e institucioneve të saj demokratike dhe vizioni strategjik i udhëheqjes së saj do të jenë vendimtare në drejtimin e vendit drejt një të ardhmeje të begatë dhe gjithëpërfshirëse.

Përshtatja me ndryshimin e rendit global

Në tapiceri në zhvillim të marrëdhënieve ndërkombëtare, rendi i vjetër botëror po riformohet, duke paralajmëruar rregulla të reja angazhimi në skenën globale. Ky transformim kërkon përshtatje strategjike nga të gjitha kombet, me Turqinë që po përballet me grupin e saj unik të sfidave dhe mundësive.

Rënia e botës unipolare, e dominuar nga SHBA pas Luftës së Ftohtë, i ka lënë vendin një rendi më shumëpolar. Fuqitë në zhvillim po ushtrojnë ndikimin e tyre dhe aleancat tradicionale po rivlerësohen. Për Turqinë, një vend që shtrihet në dy kontinente dhe linja të shumta defektesh – gjeopolitike, kulturore dhe ekonomike – peizazhi në ndryshim ofron një kanavacë për të ripërcaktuar rolin e saj.

Rëndësia gjeopolitike e Turqisë ka qenë shpesh asi i saj në marrëdhëniet ndërkombëtare. Ndërsa rendi global ndryshon, Türkiye po ripozicionon aleancat e saj. Lidhjet e saj historike me Perëndimin përmes NATO-s dhe aspiratat e saj për anëtarësim në BE po rivlerësohen në dritën e ambivalencës së BE-së dhe prioriteteve të zhvendosura të Amerikës. Ndërkohë, marrëdhëniet e Turqisë me Rusinë dhe Kinën po bëhen gjithnjë e më të rëndësishme, si në aspektin ekonomik ashtu edhe në atë ushtarak. Balancimi i këtyre marrëdhënieve duke ruajtur autonominë e tij strategjike do të jetë vendimtar.

Në një botë shumëpolare, ndërvarësia ekonomike mund të jetë një thikë me dy tehe. Ekonomia e Turqisë, e cila është përballur me sfida të rëndësishme, duhet të përshtatet në mënyrë që të lulëzojë mes ndryshimeve ekonomike globale. Diversifikimi i partnerëve tregtarë, tërheqja e investimeve të huaja dhe rritja e inovacionit teknologjik janë hapa drejt sigurimit të qëndrueshmërisë ekonomike.

Roli i Turqisë në stabilitetin rajonal, veçanërisht në Lindjen e Mesme dhe Mesdheun Lindor, është bërë më i theksuar. Veprimet e saj në Siri, Libi dhe konfliktin e Nagorno-Karabakut, ndër të tjera, pasqyrojnë aspiratat e saj më të gjera rajonale. Balancimi i këtyre ndërhyrjeve me nevojën për stabilitet rajonal do të jetë një përpjekje delikate.

Peizazhi i brendshëm politik do të ndikojë gjithashtu në pozicionimin global të Turqisë. Sundimi i Presidentit Erdogan dhe AKP-së ka parë ndryshime të rëndësishme në qeverisje dhe politikëbërje. Rezultati i zgjedhjeve të fundit komunale dhe gjendja ekonomike sugjerojnë që votuesit të kërkojnë ndryshim. Se si kjo përkthehet në politikën e jashtme të Turqisë, mbetet për t'u parë.

Si përfundim, ndërsa rendi global po kalon një periudhë tranzicioni, Turqia ndodhet në një udhëkryq. Vendndodhja e saj strategjike dhe trashëgimia historike e pajisin atë me potencialin për të qenë një lojtar kryesor në rendin e ri botëror. Megjithatë, kjo do të kërkojë një ekuilibër të shkathët të diplomacisë, largpamësisë ekonomike, bashkëpunimit rajonal dhe stabilitetit të brendshëm. Zgjedhjet e bëra nga udhëheqja dhe qytetarët e Turqisë në vitet e ardhshme jo vetëm që do të formësojnë të ardhmen e vendit, por gjithashtu do të ndikojnë në peizazhin global në zhvillim, ku ndërveprimi i pushtetit është më dinamik se kurrë.


Burimi: RT