Platforma e metrose ne L. Station ka nje ngjyre te verdhe te vrare dhe kolona betoni qe e ndajne ate pergjysme.
Treni frenon ngadale, hapen dyert dhe nje korent I ftohte ajri perplaset pas qafes sime, aty ku jaka e palltos nuk puthitet kurre. Ajri I subway-se eshte I ftohte por mbytes dhe po te jesh shtatzene si kjo vajza qe ecen krah meje, patjeter qe duhet te mbash qese plastmasi ne xhep dhe te vjellesh sa here qe gulshi I vrerit te ngjitet ne fyt. Takat kercasin cdo mengjes njelloj, shkallet levizese shfaqen nga e njejta pike veshtrimi, eci drejt tyre dhe ende jam pergjumesh.
Tani nuk ndjej me frike kur shoh qe ti je perseri aty, mbeshtetur ne kolonen e fundit me duart futur ne xhepa dhe supet kerrusur ne pallton e zeze. Perkundrazi , do cuditesha nese sdo te te shihja cdo mengjes, ne te njejtin vend. Sapo me dallon mes turmes, nxjerr duart nga xhepat, afrohesh, me perqafon si zakonisht dhe me flet tek veshi:
-Kujdes, sot ben shume ftohte dhe rruga jashte ka ngrire.
Pastaj me rregullon shallin, ca fije qe me dalin nga kapesja e flokeve dhe ndersa pres te degjoj fjalet e zakonshme Do jem ketu kur te kthehesh, dhe me pas te me percjellesh deri aty ku, nga gryka e daljes se metrose, hyn drita, ti thua:
-Dua te flasim,- dhe ndjej nga zeri nje merzi te thelle
-Po?
-Nuk e shtyj dot keshtu. Dita ska fund, nata nje tmerr me vete.- Hesht nje cast fare te shkurter dhe thua me nje fryme,- Me thuaj ti, me jep ti nje arsye te forte qe te me bindesh. Me bej te besoj ate qe dua te besoj
-Degjo, -filloj te shtjelloj une te njejten genjeshter, - Me duhen para, me duhen dokumentat ti e di qe pa ato nuk shkohet gjekundi .me duhet kohe, zemer
-Kohe? Sa kohe?
-Nuk e di, - them une sepse vertet nuk e di
-Pse nuk I bie drejt? Pse nuk thua qe te jam bere bezdi? Dhe natyrisht, takon shume njerez, flet , qesh, shetit me ta ndersa une rri te pres ketu dhe me dridhet zemra kur vonohesh, me hipen I ftohti I varrit ne trup
Tani rri si e shushatur para teje, para merzise dhe deshperimit tend.
-Me jep kohe, zemer te lutem une duke peshperitur
-Mire, - ben sikur bindesh ti dhe zhytesh ne nje merzi edhe me te thelle. Une kam kohe do duroj do pres
Ndahemi pas nje cope here. Ne autobusin qe shkon drejt L. Westit eshte ngrohte, dhe nga xhami I veshur mezi dalloj figuren tende qe lekundet mes turmes se erret. Zemer, nje zot e di plagen tone, mendoj nderkohe qe njerezit me lengezohen para syve.
Rruga eshte monotone, blloqe banesash te ndertuara si me copy paste, dhe e gjate, afro nje ore. Kam kohe te risjell shume gjera ne mendje. Si ka mundesi qe ai vendi yne eshte kaq I vogel dhe kaq I rremujshem njekohesisht? Nje rremuje qe sI shpeton dot asgje, rruget, trafiku, adresat, njerezit, zerat, shpirtrat qe ngaterrohen ne nje tollovi te pergjithshme asgje dhe askush nuk eshte I imunizuar nga kjo rremuje. Te kujtohet Luiza? Ne nje kohe rremuje e rrembyen para shtepise se vet dhe e kthyen dy dite me pas , ndersa I shoqi sla vend pa e kerkuar dhe njerezit e saj e qane per se gjalli? Erdhi e kthyen. Ajo sfoli per nje muaj rrjesht dhe kur u kujtuan ta conin tek mjeket ishte vone. Nuk ka ze? Te tjeret skane kembe e duar, zeri eshte luks sot.
U be kaq kohe qe jemi bashke, por gjerat secin kurre ashtu sic I do njeriu I shkrete. Smjaftojne vetem fjalet e bukura, jo se fjala nuk eshte e fuqishme, por gjithe difekti I saj lidhet me materialin prej te cilit eshte ndertuar. Tretet lehte, smbetet gjurme Kudo kerkohen gjurme, prova, fakte. Kush I ka keto, ka ne duar fatin e vet. Perndryshe zvarritesh. Kushedi cfare je duke bere tani? E marr me mend si turfullon me vete dhe stermundohesh te gjesh kuptimin e shume gjerave ne jeten tone. Mos u lodh, I dashur, supet e gjithsecilit prej nesh jane teper te ngushta per pesha te medha, lerja Zotit barren e tyre.
Ne qofte se nuk arrij qe per nje kohe te shkurter te stabilizoj besimin tim, rrezik do me levizi truri. Ketu besoj deri ne fanatizem, aty blasfemoj ne menyren me te paturpshme. Po kurre perpara teje. Me mire vdes sesa te blasfemoj perpara teje. Ti je si nje atmosfere qe me rrethon ne cdo cast dhe me mbron nga cdo percellim idesh. Kur te kemi shtepine tone, kur te kemi te njejten dritare prej nga ku te shihet qielli, kur te kemi te njejtin perceptim ngjyrash e shijesh, atehere, zemer, do e shohesh sa e madhe dhe e vertete eshte dashuria ime.
Tringellin zilja e celularit. Je ti, qe me pyet ku jam tani, a ndjehem mire dhe sa kohe me duhet te mberrij. Dhe pastaj me thua qe ti harroj ato qe me the, se ishe shume I merzitur dhe se me kohe do te te kaloje. Dhe une te them pastaj, te dua, ne gjuhen time dhe ne gjuhen e ketyre. Kur telefoni mbyllet nga ana tjeter dhe autobusi frenon fort para nje semafori, per here te pare mendoj se sa makabre eshte ti permendesh dikujt faktin qe ai ka vdekur prej kohesh, edhe pse ky mbetet gjithsesi nje fakt dhe sipas te gjitha ligjeve te kesaj bote, fakti konsiderohet nje me zotin. A do ta kem kurajon ēnjerezore qe nje dite me duhet te te zgjoj nga e gjithe kjo enderr, dhe te te kujtoj, zemra ime, eren dhe shijen e dheut ne pellemben time te ngrire, ndersa perpiqesha me te tjere njerez te te mbuloja nga i ftohti i parakohshem i atij tetori?
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt