Ta njohim se kush ka qenë Dijetari i njohur i shekullit Shejkh Albani

[ramazan_it]

Jeta e Muhamed Nasirudin El-Albanit

Nëpër faqet e shtypit dhe literaturës herë pas herë mund të gjejmë artikuj që flasin për jetën e ndonjë shkencëtari apo poeti perëndimor, por rrallëherë mësojmë mbi njerëzit me famë që ne i kemi dhuruar botës. Një nga personat me famë që ne i kemi dhuruar botës së shekullit të 20-të nuk ka qenë një personalitet që e gjejmë në revista, por ishte një figurë revolucionare, në kuptimin se ripërtëriu traditën pejgamberike në çdo skaj të botës islame. Ai ishte një shkodran, i cili quhej Muhammed Nasiruddin Albani, i mirënjohur në globin e botës islame si Imam Albani.

Prejardhja e tij: Muhammed Nasiruddin Albani u lind në Shkodër në vitin 1914 (apo 1333 h), ku në atë kohë Shkodra ishte edhe kryeqytet i Shqipërisë.

Familja e tij: Babai i tij ishte Haxhi Nuhi Nexhati, kishte mbaruar fakultetin e sheriatit në Stamboll. Në atë kohë ai punonte si Imam në Shkodër, dhe dallohej me dije nga të tjerët sidomos në medh’hebin Hanefi (drejtim juridik fetar). Shqipëria në atë kohë ishte mbretëri dhe sundohej nga Mbreti Ahmet Zogu. Mirëpo, nga maltretimet e shumta që u bëheshin në atë kohë muslimanëve, e posaçërisht hoxhallarëve, Haxhi Nuhit nuk i mbeti rrugëdalje tjetër vetëm se të zgjedh rrugën e emigrimit, nga vendi i tij i dashur Shkodra në një vend tjetër ku mund të praktikonte lirshëm fenë e Allahut. Këtë shpërngulje nuk e kishte bërë vetëm Haxhi Nuhi Nexhati, por kishte edhe familje të tjera që e kishin marrë këtë rrugë. Ata së pari u nisën për në Stamboll, mirëpo aty Haxhi Nuhit nuk i pëlqeu vendi dhe vendosi që të niset për në vendet e Shamit, në kryeqytetin e Sirisë së sotme, për shkak të vlerës së saj që është cekur në hadithe autentike të Pejgamberit tonë.

Muhammed Nasiruddin Albani filloi t’i vazhdojë mësimet në shkollën e mesme dhe u dallua nga të tjerët me shkathtësi dhe zgjuarsi në mësime, sidomos në gjuhën arabe, gjë që bëri që arabët ta xhelozonin për këto shkathtësi. Këtë e ka dëshmuar edhe vet ai me gojë të vet kur tregon: ”Një ditë prej ditëve në mësime kur ishte ora e gramatikës arabe, profesori gjithnjë Albanin e pyeste të fundit si nënçmim, sepse ishte i huaj. Njëherë i pyeti të gjithë, por asnjëri nuk u përgjigj nga pyetja e parashtruar, dhe kur i erdhi radha Albanit ai u përgjigj në mënyrën më të mirë ku edhe befasoi profesorin, dhe u tha nxënësve arab se si nuk keni turp që një i huaj si Muhammed Nasiruddin Albani të jetë më i miri ndër ju në klasë”. Gjuhën arabe e kishte obligim ta fliste në rrugë, ndërsa në shtëpi ishte i detyruar nga babai i tij të fliste gjuhën shqipe. Atij iu bë e dashur shkenca e hadithit pejgamberik qysh në rininë e tij, dhe kjo ndodhi kur rastisi në disa artikuj të shejh Muhammed Reshid Ridas në revistën e tij “el-Menar”, e që kishin të bëjnë me kritikën ndaj disa transmetimeve të pasakta që i ka sjellur Ebu Hamid el-Gazali në librin e tij “Ihja Ulumid-Din”. Ai mori ixhaze në hadith nga hoxhë Muhammed Ragib et-Tabbah –historian i Halebit dhe muhaddith.

Albani filloi të shkruan vepra të ndryshme shumë herët dhe nuk u ndal nga kjo deri në kohën kur vdiq, në moshën tetëdhjetë e gjashtë vjeçare. Me kalimin e kohës filloi të ringjallë thirrjen e të parëve tanë të mirë, thirrje në Kur’an dhe Sunnet me kuptim të Sahabëve (shokëve të Pejgamberit). Ai ligjëronte në vende të ndryshme ku me këtë edhe filluan problemet dhe kundërshtimet nga ana e Sufive dhe fanatikëve medh'hebor. Përveç tjerash, ai pati probleme edhe me autoritetet e atëhershme qeveritare ku edhe u burgos për çështje të ligjërimit. Është me rëndësi të cekim se ai u burgos në të njëjtin burg ku ishte burgosur Hoxha i Islamit, Ibën Tejmijje, dhe citohet tek historianët islam se kur Ibën Tejmijje kishte qenë në burg kishte arritur me thirrjen e tij që të tubojë të burgosurit që të falin namazet me xhematë, përfshirë edhe namazin e Xhumasë. Pas vdekjes së Ibën Tejmijjes kjo traditë ishte ndërprerë për shekuj të tërë, derisa këtë e ringjalli ringjallësi tjetër i sunnetit me origjinë shqiptare, Imam Albani.

Përveç thirrjes nëpër xhamia Imam Albani kishte edhe mësime private me nxënësit e tij, prej tyre kishte arsimtarë që kishin dëshirë ta njohin rrugën e vërtetë të Muhamedit alejhi selam, që ishte të kapurit për Kur’an dhe Sunnet me kuptim të Sahabëve. Këto njohuri të tij të bereqetshme ishin nga leximi dhe puna e palodhur e tij prej 8 deri 12 orë në ditë, në bibliotekën Edh-Dhahirije në Damask. Sa që një ditë prej ditësh studentët u ankuan tek drejtori i bibliotekës se nuk kanë vend të mjaftueshëm për mësime, ngase Albani po e bllokon një tavolinë me katër ulëse, për shkak se e mbushte përplot me libra. Atij pastaj iu lejua nga drejtori i bibliotekës së Damaskut që të ketë në shërbim një dhomë të posaçme që të punon në lëmin e hadithit dhe çështja tjera. Ai më pas punësohet si profesor në Universitetin e Damaskut, për një kohë të shkurtë si mësimdhënës, kurse më pas i vjen ftesa për mësim në Universitetin Islamik të qytetit pejgamberik Medinës.

Albani për nga natyrshmëria ishte shumë modest, ai dhe studentët ishin si shokë në mes vete, kurrë nuk kishte pushuar gjatë pushimit të mes orëve, por gjithnjë kishte pyetje dhe përgjigje nga studentët të cilët interesoheshin për çështje të ndryshme, dhe u thoshte se ky është mësimi më i vërtetë, d.m.th: shpjegim jashtë orarit të mësimit. Atë nuk e linin të pushonte as pas kryerjes së mësimit, ku që nga dalja e universitetit e deri tek Xhamia e Pejgamberit ecte në këmbë me ta duke iu përgjigjur pyetjeve të tyre, e që ishte një distancë e madhe ecje në këmbë. Bota intelektuale duke e parë dhe kuptuar njohuritë e tij e ftuan si mësimdhënës në universitete të ndryshme, por shumicën e tyre i refuzoi për shkak të punës së madhe të tij me libra.

Ndër të tjera ai fitoi çmimin më të lartë në punën e Hadithit dhe u shpërblye për këtë punë ku edhe mori një shumë të madhe të parave nga mbretëria e Arabisë Saudite. Imam Albani në pleqërinë e tij u dobësua nga shëndeti, mirëpo, përkundër moshës së vjetër ai përsëri nuk është ndalur kurrë nga punimet e tija shkencore në lëmin e hadithit, sa që tregon djali i tij se edhe i sëmurë nuk është ndalur nga leximi e shkrimi.

Gjithnjë kërkonte nga djali i tij duke i thënë:” afroma këtë libër e atë libër, lexo këtu e lexo aty, shkruaj këtë e shkruaj atë”. Nga kjo shohim se me të vërtetë ishte i sinqertë në punën e vet dhe dëshiroi që amanetin e tij ta bart në vend me plot përgjegjësi ashtu siç ka urdhëruar Allahu dhe i Dërguari i tij, Muhamedi alejhi selam. Sëmundja filloj ta dobësonte shëndetin e tij dhe më datën 10-02-1999 ditë e shtunë në spitalin e Ammanit “Shmisan” në kohën e akshamit ndërroi jetë Muhadithi i këtij shekullit Imami i sunnetit Muhamed NasirudDin Albani, Allahu e shpërbleftë me xhennetin Firdeus!

Varrimi i tij: Varrimi u bë të shtunën pas Faljes së namazit të Jacisë. Namazi iu fal me nëntë tekbire. Edhe pse nuk ishte shpallur vdekja e tij, në namazin e xhenazes kishin marrë pjesë mbi 5000 njerëz. Dijetari i njohur, Muhammed Salih el Uthejmini, kur dëgjoi për vdekjen e Imam Albanit, bëri thirrje në shtëpinë e Imam Albanit që të njoftohet për varrimin e tij, përgjigjja ishte, se Imam Albani u varros dje, shumë pak pas vdekjes. Shejh Uthejmini tha: "Elhamdulilah, e tërë jeta e tij ishte në ringjallje të Sunnetit, e Allahu ia mundësoi që edhe vdekja e tij të jetë në ringjallje të Sunnetit", d.m.th: shpejtimi i varrimit.

Librat dhe punimet e shkruara: Bota islame është dëshmitare e këtyre shkrimeve dhe punimeve, dhe vetëm një vështrim i vogël në veprimtarinë e tij do të na bëjë të qartë se ku ka arritur dituria e pastër e Imam Albanit. Por, nëse dëshiron të sigurohesh për këtë, atëherë udhëto në çdo pjesë të tokës dhe do ta shohësh se Imam Albani është prezent në çdo librari, aty sheh librat e tij që kanë kapluar të gjitha raftet e librarive, sa që për të është thënë: “Ai, Imam Albani, i ka ofruar Islamit një bibliotekë të pasur, të cilën as shtetet apo institucionet e tyre nuk e përgatisin dot”! Kushdo që shkruan në shkencën e hadithit në këtë kohë, përfiton prej librave të tij, madje nuk bën dot pa to! Sa që edhe nëpër universitet arabe islame, kur të flitet për hadithet pejgamberike është e pamundur që mos të ceket edhe vendimi i Albanit rreth atyre haditheve. Atë e nxori Allahu nga zemra e Evropës –Shqipëria- dhe e vendosi në bibliotekën Dhahirije, e cila ishte biblioteka më e mirë në vendet e lindjes, ku qëndroi për vite me radhë duke ofruar për ne gjithë këtë mund të madh! Ky dijetar ka lënë pas veti mbi 200 vepra, disa në volume e disa në fleta, prej tyre janë botuar 70 sosh.

Prej më të njohurave dhe më të rëndësishmeve janë: 1-“Vargu i haditheve të sakta” në shtatë volume, 2-“Vargu i haditheve të pasakta” në katërmbëdhjetë volume, 3-“Irvaul-galil” në tetë volume, 4-“Muhtesaru Sahihul-Buhari” në katër volume, 5-“Përmbledhja e fetvave dhe ligjëratave të tij” në më shumë se tridhjetë volume, dhe shumë të tjera. Një prej punëve të mëdha që ka përfunduar ky dijetar është kujdesi i tij i veçantë me “Katër Përmbledhjet e mëdha të Sunneve”, të cilat konsiderohen prej librave bazë më të rëndësishëm të Islamit, si Suneni i Nesaiut,Ebu Davudit, Tirmidhiut dhe Ibën Maxhes; të cilat i ka klasifikuar në hadithe autentike dhe jo autentike. Disa nga punimet e këtij imami, janë të përkthyera edhe në gjuhen shqipe, edhe pse literatura shqipe në krahasim me veprat e tij të shumta është shumë e varfër, me shpresë që në një të ardhme të shpejt të pasurohet edhe kjo mangësi e jona.

Prej veprave të tija të përshtatura në gjuhën tonë shqipe janë: “Forma e Namazit”, “Mbulesa”, “Namazi i teravive”, “Dexhalli”, “Xhenazja, ritet dhe bidatet”, “Bidatet e Xhumas”, “Rregullat e fejesës dhe martesës”, “Paralajmërimi i Falësit…dhe të tjera.

Imam Albani mbeti thirrës në Allahun e Lartësuar me mendjehollësi, gjatë tërë jetës së tij. Thirrja e tij qe bazuar në metodologjinë “Pastrim dhe edukim”, metodë e të gjithë pejgamberëve. Ajo qe ndërtuar në dituri dhe kultivim, si një mësues bujar dhe edukator besnik. Ai u mësoi të tjerëve edhe shumë gjëra me metodologji, pozitë, sjellje, moral dhe karakter të lartë dhe me zemërbutësi.

Çfarë thanë dijetarët tjerë për Imam Albanin:

1-Bin Bazi, rahimehullah (ish-myftiu i Arabisë Saudite): “Në këtë kohë, nuk kam parë nën këtë qiell dijetar të hadithit sikur Alamet Muhammed NasirudDin Albanin”.

Poashtu ka thënë: “Nuk njoh njeri më të dijshëm në kupolën e orbitit se Shejh Nasiri”.

Dhe është pyetur Bin Bazi për hadithin pejgamberik: “Vërtetë Allahu këtij ummeti në krye të çdo njëqind vjetëve ia dërgon dikë që ia ripërtërinë atij fenë”, Kush është ripërtëritësi i këtij shekulli? Bin Bazi u përgjigj: “Sipas mendimit tim, hoxhë Muhammed NasirudDin Albani është ripërtëritësi i këtij shekulli, Allahu e di më së miri”.

2-Kurse Fekihu i madh, el-Uthejmin, rahimehullah, ka thënë: “Albani rahimehullah, është një prej dijetarëve të Sunnetit, mbrojtës i tij, prijës në hadith, dhe për kohën tonë nuk dimë që dikush ia del atij, mirëpo, disa njerëz –Allahu na ruajt-, që në zemrat e tyre kanë zili, kur shohin dikë se pranohet nga të gjithë, nga zilia flasin keq për të, ashtu siç veprojnë mynafikët, të cilët tallen me besimtarët që japin lëmoshë vullnetarisht..”.

Dhe ka thënë: “Njeri me horizont të gjerë, studiues i madh, bindës i madh në debate”.
Dhe ka thënë: “Shumë i kujdesshëm në praktikimin e Sunnetit dhe luftimin e bidatit, qoftë në besim apo në vepra."

3-Kurse Ministri për çështje islame dhe vakëf i Arabisë Saudite, Shejh Salih Alu Shejh ka thënë: “Nuk ka dyshim se vdekja e Dijetarit të madh, Shejh NasirudDin Albanit, është një fatkeqësi, sepse ai është një kolos prej kolosëve të ummetit, dhe muhaddithi i tij, dhe Allahu i lartëmadhëruar me ta e ka ruajtur këtë fe, dhe me ta e ka përhapur sunnetin”.




Përgatiti: Qendra për veprimtari kulturore
" Imam Albani " - dega Gjilan

[angmokio]

2-Kurse Fekihu i madh, el-Uthejmin, rahimehullah, ka thënë: [B]“Albani rahimehullah, është një prej dijetarëve të Sunnetit, mbrojtës i tij, prijës në hadith, dhe për kohën tonë nuk dimë që dikush ia del atij, mirëpo, disa njerëz –Allahu na ruajt-, që në zemrat e tyre kanë zili, kur shohin dikë se pranohet nga të gjithë, nga zilia flasin keq për të, ashtu siç veprojnë mynafikët, të cilët tallen me besimtarët që japin lëmoshë vullnetarisht..”.

Selam Alejkum vella Ramazan,

Sheikh Albani Allahu e meshirofte ka bere jashtezakonisht shume per Hadithin dhe puna e tij eshte absolutisht e pamohueshme.

Me ngacmoi kjo fraze dhe do deshiroja te te beja 3 pyetje?

Ke idene se si kane folur keq per te?

Nese shikohet qe Sheikh Albani ka bere gabime ne librat e tij a duhet folur apo duhen lene ne heshtje?

A mendon se eshte duke u bere marketing me librat e Bukhariut apo Imam Nawawi-ut Riyad Essaliheen ku ne kopertinat e ketyre librave shkruhet u saktesuan prej Sheikh Albanit?

[angmokio]

Selam Alejkum,

Ashtu sikurse jemi mesuar qe shpeshhere ne ligjeratat tona per Islamin argumentojme me Kuran por dhe me Sunet ku si per te qene te sigurte ne argumentet tona perdorim hadithet e Bukhariut.

Sipas Sheikh Albanit ne hadithet e Bukhariut jane gjetur gabime dhe shume prej ketyre haditheve Sheikh Albani i ka quajtur jo te sakte.

Nje pyetje kam per ato qe jane kompetente ne kete fushe.

Sikur viteve ne vazhdim te vijne dijetare te tjere si Albani te cilet vazhdimisht do ndjekin kete linje duke gjetur gabimet e Bukhariut atehere a duhet te jemi skeptike ne besimin e ketyre haditheve?

[ramazan_it]

Jeta e shejh Albanit (Allahu e meshiroftë)- Pyetje dhe përgjigje"

El-Huwaini: Shejh, cila është data juaj e lindjes?

Albani: Nuk kam ndonjë gjë në të cilën mund të mbështetem, mirëpo në çertifikatën e lindjes, letërnjoftim dhe pasaportë është regjistruar viti 1914.

El Huwaini : Jeni lindur në Damask apo Shqipëri?

Albani: Jam lindur në Shkodër, e cila atë kohë, gjatë ditëve të Ahmed Zogut ( sh.p kryeqyteti) u zhvendos në Tiranë. Jam lindur në Shkodër, Shqipëri.

Al-Huwaini: Historia e ardhjes suaj në Damask të Sirisë, së bashku me babanë tuaj, ishte për shkak të ndonjë persekutimi, apo për shkaqe të tjera?

Albani: Jo, nuk ishte për shkak të persekutimit mirëpo në al-Jaundhar Ahmed Zogu kishte marr kontrollin dhe kishte për qellim të sundonte vendin. Shumë shpejt ai hipi në fron dhe filloi që popullit t’ia imponojë ligjet evropiane. Ai filloi t’ua vështirësonte gjërat grave të cilat vishnin hixhabit, dhe i detyroi policët dhe ushtarë të vinin kapelën-gjë që sipas mendimit të babait tim, Allahu e mëshiroftë, parandalonte të këqijat. Prandaj ai vendosi të emigronte me familje në drejtim të Sirisë, dhe Damaskut në veçanti, sepse ai kishte dëgjuar shumë hadithe për epërsinë e Sirisë në përgjithësi e në veçanti për Damaskun. Edhe pse dihet , ose e mësuam më vonë, se hadithet që flasin për vlerën e Sirisë rreshtohen në ato që janë autentike, hasen, të dobëta dhe të fabrikuara-por ideja e përgjithshme është e vërtetë dhe kishte ndikuar tek ai, Allahu e mëshiroftë, dhe për këtë arsye kur ai arriti në këtë mendim, vendosi të shpërngulej. Kjo ishte arsyeja e shpërnguljes, pra nuk kishte ndonjë trysni të drejtpërdrejtë.

Al-Huwaini: Sa vjeç ishe kur migrove ?

Albani: Ajo që më kujtohet është se kur u vendosa në Damask isha nëntë vjeç.

Al-Huwaini: A flisnit arabisht atëherë?

Albani: Nuk dija kurrë asgjë nga gjuha arabe, në të vërtetë nuk dija as edhe një shkronjë të alfabetit arab sepse babai, Allahu e mëshiroftë, nuk i kushtonte edhe aq rëndësi të na mësonte edhe pse ai ishte imami i xhamisë dhe shejhu i medresës.

Kur erdhëm në Damask, ne nuk dinim të shkruanim apo lexonim dhe siç thuhet këtu në Siri: “Nuk e dinim dallimin në mes shkronjës elif dhe naftijeh ( edhe pse të dyja janë të drejta).’ Naftija është një thupër e gjatë të cilën shejhu i medresës e përdorte nëse dëshironte ta godiste djaloshin ( i cii ulej në fund) dhe lazdrohej.

Vendi ku fillova edukimin tim ishte një medrese private që ishte në pronësi të një organizate të quajtur Organizata për Ndihmë Bamirësie. Dhe për shkak të përzierjes sime me nxënësit që ishin aty, përvetësimi i gjuhës arabe, më saktësisht i dialektit sirian ishte më i zhvilluar se i atyre nxënësve që nuk ishin në medrese. E mbaj mend mirë këtë, sepse siç duket isha më i vjetër se nxënësit e tjerë të shkollës fillore dhe mbarova dy vite , vitin e parë dhe të dytin brenda një viti kështuqë diplomën e shkollës fillore e mora brenda katër vitesh. Siç duket, Allahu i Madhërishëm, më kishte rrënjosur një dashuri të natyrshme për gjuhën arabe. Dhe ishte Mirësi nga ana e Allahut, që më bëri nxënës të dalluar dhe t’ua kaloja edhe shokëve të mi të klasës në këtë aspekt.

Gjithashtu mbaj mend shumë mirë mësuesin e gramatikës i cili sa herë që shkruante ndonjë fjali apo varg poezie në dërrasë dhe i pyeste nxënësit për analizë gramatikore në sintaksë (i’raab) apo analizën e ndonjë vargu poetik – i fundit që ai do pyeste ishte el-Albani. Atëherë unë njihesha si el-arnauti. Sa i takon fjalës “el-Albani”, fillova ta përdorja kur diplomova nga medreseja dhe fillova të njihesha me këtë emër. Sa i përket fjalës ‘arnaut’ është i ngjashëm me termin “arab”, në atë se arabet janë të ndarë në fise dhe gjenden në Egjipt, Siri, Hixhaz... e kështu më radhë, ngjashëm edhe ‘arnautet’ janë të ndarë në Shqipëri, Jugosllavi, Bosnjë. Prandaj termi ‘arnaut’ dhe el-Albani në përgjithësi kanë kuptime të caktuara dhe el-Albani është term më i veçantë se ‘arnaut’.

Pra, mësuesi i gramatikës më pyeste mua të fundit nëse nxënësit ia kanë arritur ta analizojnë fjalinë, më thërriste dhe thoshte: “Po, o arnaut, ç’thua ti?” Dhe unë i e godisja cakun me një fjalë ose fjali, prandaj ai atyre do u thoshte: “A nuk është ky turp për ju? Ky është një arnaut ( d.m.th ju jeni arab kurse ai jo).”

Al-Huwaini: Pas përfundimit të edukimit tuaj, pse nuk vazhduat të mbaroni edukimin tuaj akademik, d.m.th shkollimin e mesëm e kështu me radhë?

Albani: Nuk e përforcova edukimin tim dhe arsyeja ishte tek babai. Mbase kjo nga ana e tij ishte një goditje në errësirë por e suksesshme, pasi ajo për të cilën më vonë isha dëshmitarë, nëse do vazhdoja të edukohesha në atë formë edukimi, nuk do isha në gjendje të studioja në mënyrën që studioj. Kjo pasi është e vërtetë se edukimi formal dikujt ia lehtëson punën atij që dëshiron të përparoj në hapa të mëdhenj në kërkime akademike, mirëpo është e rrallë që këtë ta gjesh tek ata që diplomojnë.

Babai im, Allahu e mëshiroftë, kishte mendim të keq për shkollat qeveritare, dhe kishte të drejtë, sepse ato nuk u mësonin asgjë nga sheriati përveç planit por jo realitetin ( d.m.th e ceknin sipërfaqësisht). Prandaj ai nuk e shihte të udhës të më dërgonte në shkollë përgatitore të cilat atëherë në Siri njiheshin si shkolla të mesme.

Pikërisht për këtë fillova të studioja fikun Hanefi dhe analizën morfologjike me babin tim, dhe me një tjetër mësues emri i të cilit ishte Shejh Said Burhani, dhe më vonë mu bë e qartë se ai ishte sufi, ndjekës i një tarikati. Prej tij kam mësuar një pjesë të fikut hanefi, e në veçanti librin Maraki al-Falah Sharh Nurul Idah. Gjithashtu kam studiuar edhe disa libra të gramatikës dhe retorikes moderne arabe nga autoret bashkëkohor.

Mbarova leximin e Kuranit me babanë tim me texhvid dhe në të njëjtën kohë punoja si mjeshtër e që tani njihet me emrin marangoz arab. Këtë e mësova nga dy mjeshtra, njeri ishte daja im që quhej Ismail, Allahu e mëshiroftë, me të cilin punova dy vite. Tjetri ishte sirian dhe njihej si Ebu Muhamed me të cilin po ashtu punova dy vite. Shumica e punëve që kryeja me ta ishte rreth restaurimit dhe riparimit të shtëpive të vjetra sepse shumica e shtëpive në Siri ishin të ndërtuara nga druri dhe tullat. Pas një kohe dhe për shkak të shiut, borës dhe kushteve të tjera, disa pjesë të kateve prisheshin dhe kërkonin dikë të specializuar në mjeshtri arabe të shkonte dhe ti rregullonte, kështu që unë shkoja me ta.

Shumicën e kohës gjatë dimrit nuk ishim në gjendje të punonim kushedi se sa, prandaj kthehesha tek babai i cili punonte si ndreqës orësh. Një ditë më tha: “ Siç duket sot nuk ka punë.”

Po- u përgjigja- nuk ka punë.

Prandaj ai më tha: “Si mendon, e ndiej se kjo që benë ti nuk është as e lehtë e as zanat. Si thua të punosh me mua?”

U përgjigja: “Si të duash.“ Pra kjo ishte mirësia e Allahut ndaj meje.”

Al-Huwaini: Është një çështje që na tërheq vëmendjen: si u kthyet tek hadithi, duke e patur në mendje atë që thatë dhe atë që shejh Shuaibi ka thënë se babai juaj ishte Hanefi, dhe se ai e nderonte shumë mendimin e shkollës Hanefite?

Albani: Kjo është nga mirësitë e Allahut. Por arsyeja e kësaj qëndron në atë siç thuhet: “Kur Allahu cakton një çështje, Ai i lehtëson shkaqet (sebepet) për të.” Vërtetë se unë jetoja në një atmosferë me hanefi fanatik. Në veçanti babai im nga shqiptarët njihej si më i dituri prej tyre në fikun hanefi, ai ishte personi tek i cili mbështeteshin dhe kërkonin dije.

Kur e përfundova shkollën fillore dhe mësova siç e përmenda me disa nga shujuhet, kisha dëshirë të madhe të lexoja, mirëpo leximi i gjërave në të cilat nuk ka dobi mund të kishte efekte jo të mira. Por më vonë ndikimi i tyre u bë i qartë në gjuhën time sepse më kishte forcuar aftësitë e të folurit. Ajo që është më e veçantë është se isha i dashuruar në leximin e letërsisë moderne artistike të cilat njihen si hiwajat ( lexim në kohën e lirë/ libra që lexohen për qejf) e sidomos tregimet e hajdutit të famshëm amerikan Arsen Lupin. Pra isha me të vërtetë i dashuruar në leximin e këtyre librave dhe tregimeve dhe rrëfenjave.

Më pas kalova në fazën tjetër e cila mbase ishte më e mirë sesa e para, dhe kjo ishte studimi i tregimeve arabe, edhe pse shumica e tyre ishin të trilluara. Për shembull kam lexuar “Njëmijë e një net arabe”, historinë e Antar ibn Shedadit, atë Salaudin el-Ejubit, një tregim për vendosmëri dhe për kampionet e guximshëm e kështu me radhë.

Isha shumë i magjepsur pas llojeve të tilla të leximit, dhe pastaj nga përsosmëria e planit të Allahut dhe Mirësisë së Tij, ndërrova zanat dhe shoqëroja babanë prandaj kisha mjaftë kohë të lirë.

Ne dyqan ne e ndanim kohen me babanë. Ai shkonte atje në mëngjes dhe unë po ashtu shkoja dhe rrija me të deri në kohën e namazit të drekës, pastaj pas namazit ai shkonte dhe shplodhej në shtëpi kurse unë qëndroja në dyqan derisa ai kthehej për namazin e ikindisë. Të dy ishim punëtor dhe nganjëherë kisha mjaftë kohë të lirë, dhe kishte kohë kur nuk kisha orë për të ndrequr, prandaj kërkoja leje nga ai që të dilja... dhe për ku? Edhe kjo ishte nga suksesi që Allahu më kishte dhuruar sepse unë shkoja në mesxhidin Amwai dhe u jepja njerëzve disa mësime të përgjithshme, dhe isha i ndikuar nga ideologjia se:

Ajo që nuk është e drejtë kishte të bënte me dy pika: pasimi i verbër dhe sofizmi. Pastaj gjatë kohës së lirë kur largohesha nga dyqani i babait, Allahu më mundësoi të takoja në egjiptian i cili blinte libra nga njerëzit që kishin ndërruar jetë pastaj i shiste dhe i ekspozonte para dyqanit të tij që ishte në drejtim të derës perëndimore të xhamisë së Amawit.

Kaloja pranë pirgut të librave që ai i grumbullonte jashtë dyqanit të tij të vogël, duke shfletuar fletë, gjeja atë që dëshiroja dhe huazoja librin për ca para pastaj ia ktheja serish.

Një ditë tek ai gjeta një botim të revistës së quajtur al-Manar, dhe më kujtohet shumë mirë se kam lexuar një kapitull nga Sejid Rashid Rida, Allahu e mëshiroftë, ku fliste për meritat e librit të al-Gazalit ‘Al-Ihja” dhe ku gjithashtu e kritikonte në disa pikëpamje, siç është sufizmi, hadithet e dobëta dhe të pabaza që gjendeshin në të.

Në këtë aspekt ai përmendte se libri “ Al-Ihja” i Abdul-Fadl Zainul Abidin el Iraki të cilit ai i kishte verifikuar hadithet, kishte hadithe autentike dhe të dobëta dhe ai e quajti “Al Mugni an Hamli-asfar fi tahrij ma fil minak akbar.

Fillova të kem etje për këtë libër, shkova në treg dhe pyeta si dikush që është magjepsur dhe ka rënë tmerrësisht në dashuri e thash: “Ku është ky libër?” derisa e gjet në mesin e tyre dhe libri ishte në katër vëllime, i shtypur nga Babi al-Halabi, me letër të butë e të verdhë.

Por isha i varfër ashtu si edhe babai dhe nuk mund ta blija në libër të tillë, prandaj rashë në ujdi me pronarin që ta huazoja prej tij, nuk e mbaj mend tani nëse ishte për një vit apo më pak, kështu
që e mora librin dhe dola jashtë me gëzim. U ktheva në dyqan dhe e shfrytëzoja kohen që të jem me librin tim atëherë kur babai nuk ishte i pranishëm.

Planifikova ta kopjoja dhe mora një ”istrag” – dhe kjo i referohet kartonëve të cilët kishin vija paralele.

Al-Huwaini: Në cilin vit filluat të lexonit revistën “Al-Manar”

Shejh Albani: Kur isha më i ri se njëzet vjeç, shtatëmbëdhjetë ose tetëmbëdhjetë. Fillova të shkruaja derisa arrita të rregulloja vëllimin e parë kur më erdhi ideja se isha fillestar në kërkimin e diturisë, isha i huaj, një shqiptar, prandaj shpesh hasja në fjalë ose thënie të profetit ( salallahu alejhi we selem) të cilat nuk i kuptoja ose disa fjalë arabe për mua ishin të paqarta dhe të turbullta-fjalë këto të cilat më vonë e kuptova se ishin nga një kategori e veçantë e fjalëve të cilat haseshin në hadithe dhe janë të vështira për tu kuptuar.

I thash vetes: përse nuk i shfrytëzon librat që janë në bibliotekën e babait për ti shpjeguar këto fjalë që më dukeshin të vështira? E bëra një gjë të tillë por sapo kisha filluar të merrja ca shënime kur fillova ta fajësoja vetveten dhe e llogarisja se ajo që kisha bërë ishte diç e gabuar, ngase vëllimi i parë ishte i paorganizuar: pjesa e parë nuk kishte koment, por pjesa e dytë po, dhe ky ndryshim nuk më kënaqte. Prandaj fshiva atë që kisha shkruar dhe rifillova serish, duke komentuar dhe sqaruar që nga fillimi i librit aty ku paraqitej nevoja.

Kësisoj përfundoi vëllimi i parë pastaj fillova të fytin. ( Deri kah fundi) dallimi në komente në mes të dy vëllimeve ishte mjaftë i qartë, ngase në vëllimin e parë do shihni se shumica e faqeve kanë pak komente por pas kësaj e kundërta e saj është më se e qartë: mund të shihni një rresht mbi dhe nën tekstin kryesor por pa fundnotë, të shkruara me dorëshkrim mjaftë të mirë.

Në Siri ne kishim dy lloje lapsash: atë me të cilën shkruanim arabisht dhe tjetrën me të cilën shkruanim frëngjisht, që më vonë u quajt ‘lapsi francez’ ngase kishte një majë pene mjaftë të mirë. Kështu, unë shkruaja komentet në gjuhën arabe me penën franceze për ta dalluar nga teksti kryesor, prandaj në këto faqe do shihni se ka përplot shkrime të tilla të vogla mbi ndonjë rresht ose dy me penën arabe e kështu me radhë.

Duke sjellë këtë ndërmend ndjeva se kisha përfituar shumë nga ky version i përpunuar në të cilin kisha punuar për të cilin mendoja se ishte i pamjaftueshëm, së pari sepse isha fillestar në kërkimin e diturisë, dhe së dyti për shkak të paqartësive. Pra përfitova shumë nga kjo punë, më të vërtetë shumë, dhe tani e kam ende këtu si pjesë , dhe për këtë i gjithë falënderimi i takon vetëm Allahut.

Al-Huwaini: A e vërejti babai yt se ju i ishit kthyer studimit të shkencës së hadithit?

Shejh Albani: Natyrisht, ai kishte një efekt negativ, por betohem në Allahun e Madhërishëm se më bëri të qëndroja i vendosur. Ajo çfarë ngjau në të vërtetë , dhe për këtë falënderimi i takon vetëm Allahut, është se Ai më futi në këtë dyqan dhe mësova profesionin e babait tim me të cilin debatoja- mua më dukej se isha në të vërtetën nga Suneti dhe hadithi kurse atij nga studimet që kishte marr në Stamboll dhe vendet e tjera, studime për të cilat ai kishte kaluar një kohë të gjatë.

Kur debatonim unë përmendja hadithet dhe Sunetin dhe thosha “Medhhebi”. Dhe kur kërkimi bëhej i papërballueshëm dhe nuk kisha më durim, për faktin se isha i ri dhe se ai ishte në moshë mesatare, ai thoshte: Shkenca e hadithit është profesioni i të falimentuarve.!” Allahu e mëshiroftë dhe na faltë atë dhe neve.

Shumica e kohës në dyqan ishte duke debatuar. Dhe duke vazhduar të studioja Sunetin dhe hadithin, gabimet e njerëzve dhe shujuhve të kohës mu bënë të qarta.

Nga të gjithë vëllezërit unë isha i vetmi që shkoja me babanë në xhami. Nga ky zakon, Allahu e mëshiroftë, ishte shkuarja për namaz në xhaminë Beni Umeje, dhe ai ishte i ndikuar nga disa thënie në librat Hanefi në lidhje me epërsinë e namazit në xhaminë Beni Umeje. Për shembull, prej tyre, ashtu siç thuhet në librin e fundit në të cilin bazohen Hanefitë, Hashish Ibn Abidini, në të ai përmend një transmetim nga Sufjan Theuri se namazi në xhaminë Beni Umeje është i barabartë me shtatëdhjetë namaze.

Nuk mund ta mendoja për një epërsi të tillë për ndonjë xhami që është ndërtuar pas kohë së profetit ( salallahu alejhi we selem), dhe në mënyrë instiktive isha i përgatitur ta pranoja këtë si teprim.

Pastaj ditët u ndërruan në vite, dhe kërkimet e mija më çuan në studimin e madh të ( koleksioneve) në historinë islame, “Historia e Damaskut” të Ibn Asakirit dhe ky tregim ( rreth faljes në xhaminë Beni Umeje) gjendet tek “Komenti i Ibn Abidinit” që i atribuohet Ibn Asakirit, dhe kjo është mënyra se si njerëzve të kohëve të fundit u mjafton që hadithi i atribuohet dikujt, madje edhe Ibn Asakirit e që pastaj transmetimi të bëhet ashtu siç thotë masa, “Hadith i ngritur.”

Prandaj kur u sigurova për këtë, dhe natyrisht se kjo ndodhi vite më vonë, atëherë kur kishte ardhur koha dhe studioja dorëshkrimet në Bibliotekën Dhahirijeh. Dhe gjatë kërkimeve arrita tek libri “Historia e Damaskut” e Ibn Asakirit, e lexova të terën që gjendej në bibliotekë e që kishte shtatëmbëdhjetë vëllime, secili ishte gjigant, arrita tek ky transmetim ( që fliste për epërsinë e xhamisë Beni Umeje) dhe vura re se zinxhiri i transmetuesve ishte errësirë mbi errësirë.

I thash vetes: Subhanallah, si munden dijetarët e fikut për shkak të neglizhencës së tyre në studimin e hadithit ti atribuojnë atij diçka që nuk është e saktë dhe që në shkencën e hadithit është transmetim mu’adal. Pra ky është rasti kur atij i atribuohen transmetime në errësirë mbi errësirë, pra për këtë arsye ata veprojnë keq edhe pse kanë qellim të mirë.

Pastaj shikova tregimin e varrosjes së Jahjasë, apo varrin që konsiderohej si i Jahjasë në xhaminë Beni Umeje, gjithashtu lexova edhe historinë e Ibn Asakirit. E rëndësishme është se ky hulumtim më bëri të arrijë në përfundim se falja e namazit në xhaminë Beni Umeje ishte e ndaluar.

Unë doja të kisha edhe mendimin e disa shujuheve, mendimin e babait tim dhe të shejh Burhanit, kështu që një ditë, mbase ishte koha e namazit të drekës u fala me të dhe Allahu e di më mirë, i rrëfeva atij se çfarë më ishte bërë e qartë rreth faljes së namazit në të cilën ka varr dhe se kjo nuk ishte e drejtë.

Al-Huwaini: A i ke besuar në fshehtësi babait tënd?

Albani: Jo, i besova el-Buhranit, prandaj ai më tha: “Shkruaj atë që ke hasur.’ I shkrova dhe ia paraqita atij, ato ishin tre ose katër faqe. Atëherë, me sa mbaj mend, ishte muaji i Ramazanit, kështu që ia dhashë letrat dhe ai më tha: “Në dashtë Allahu, do ta kthejë përgjigjen pas Bajramit.”

Pas Bajramit ai më tha: E tërë ajo që ke shkruar dhe ke mbledhur nuk ka kurrfarë vlere.”

I habitur e pyeta: “Pse?”

Ai tha: “Sepse këto libra të cilat ti i ke cituar janë libra që sipas pikëpamjes sonë nuk janë të besueshme. Librat të cilat për ne janë të besueshme tek ne janë vetëm Maraki al-Falah dhe Hashijeh Ibn Abidin.”

I citova atij nga Mubarik Masharik el-Shehr Azhar Anwar e ibn Malikut, dhe ai ishte hanefi, dhe nga Sherh Mafati Mishkah el-Masabih e Mulla Ali el-Ka’ari, dhe ( edhe) ai ishte hanefi, si dhe tekste te tjera bashkë me to, por ai i hodhi mënjanë dhe tha: “Këto nuk kanë vlerë.” Edhe pse kisha mbledhur hadithe, ai nuk u mërzit dhe nuk i kushtoj vëmendje e më tha:

“Referencat tona në fe janë vetë librat e fikut dhe jo librat e hadithit,” të njëjtin qëndrim e kishte edhe im atë dhe kjo ishte arsyeja kryesore që më shtyri ta shkruaj librin “Paralajmërim për falësin të mos i kthej varret në xhami.”

Dhe nuk dua që veprimet e mia të bien në kundërshtim atë që e them, pra qysh kur mu bë e qartë se falja në xhami të ndërtuara mbi varre nuk ishte e drejt, qysh atëherë më nuk shkoja me babanë në xhamin Beni Umeje, e kjo, natyrisht, e irritonte dhe e zemëronte atë, mirëpo këtë e mbante në vetvete.

Një çështje tjetër për të cilën i kundërshtova njerëzit kishte të bënte me faljen e namazit te xhematit të dytë në xhami. Xhamia pranë së cilës jetonte im atë quhej Xhami et-Teubah dhe aty imam ishte shejh Burhani. Pasi që im atë jetonte pranë saj, kur shejh Burhani mungonte e linte tim atë përgjegjës në vend të tij. Në (xhami) ishin dy mihrabë dhe dy imam, njeri hanefi e që ishte Burhani dhe tjetri shafi, por ky mungonte shpesh.

Huwaini: Dy namaze në të njëjtën kohë?

Albani: Jo. Desha të të them se gjatë kohës së Perandorisë Osmane, imami hanefi u printe njerëzve në namaz para imamit të shafive, pa marrë parasysh nëse ishte në xhami të madhe e që është xhamia Amawai apo në ndonjë xhami tjetër siç është xhamia Teubeh dhe të tjera përveç tyre.

Më pas, kur shejh Taxhud-dini mori pushtetin ( e çështjeve fetare ) në Republikën e Sirisë, dhe ai ishte djali i shejh Badrud-din al Husaini i cili ishte i njohur si dijetar i hadithit, ai-pasi që ndiqte mendimin e shkollës Shafi- nxori urdhër që imami Shafi të falej para imamit të hanefive. Dhe ky urdhër u zbatua, ashtu siç ndodhen ngjarjet, siç thonë, dhe ai e zbatoi këtë urdhër në çdo xhami, duke përfshirë edhe xhamin Teubah, kështu që imami i shafive falej para Burhanit, i cili ishte hanefi.

Kur fitova ca njohuri dhe e kuptova se xhemati i dytë nuk ka bazë në Sunet, fillova të falesha pas imamit të Shafive, që ishte imami i parë, dhe ky kundërshtim shkaktoi ashpërsimin më të madh tek im atë. Së pari, ngase kundërshtonte mendimin e shkollës së tij (medhhebit) dhe së dyti, sepse kundërshtonte veprimin e tij, ngase ai vononte namazin që të falej pas imamit të hanefive, Burhanit. Por ai vazhdonte në këtë rrugë, ndërsa unë vazhdoja në rrugën time.

Pastaj Burhani udhëtoi për haxh apo umre, nuk më kujtohet saktësisht, dhe caktoi tim atë në vend të tij-por unë nuk falesha pas tij, ngase në sytë e mi nuk kishte dallim në mes tim eti dhe Burhani, ngase që të dy e vononin namazin e xhematit. Andaj unë falesha me xhematin e parë dhe e lija babanë të falej me xhematin e dytë.

Më pas, siç thonë, kisha qetësi mbi qetësi.

Ndodhte që babai të largohej për një ditë ose dy dhe prandaj ai më kërkoi që unë ta zevendesoja atë në faljen e namazit, d.m.th me xhematin e dytë, por unë e refuzova këtë duke i thënë,: “Ti e di mendimin tim për këtë çështje dhe për mua është e veshtirë ta ndryshoj mendimin tim.” Nga kjo dolen edhe një mori çështjesh tjera që e ndezen tek ai inatin dhe zemërimin kundër meje.

Një ditë, derisa po hanim darkë ai në gjuhë të paster arabe më, pasi foli rreth gjendjes në të cilën ne jetonim rreth mendimit tim që binte ndesh me të tij, më tha: “Ose do kemi pajtueshmëri ose ndarje.” I thash, :”Më jep tre ditë kohë të mendoj rreth gjendjes.” Ai u përgjigj: “Këtë e ke (d.m.th ke kohë tre ditë).”

Erdha në përfundim me pergjigjen, d.m.th pasi ti më dhe mundësinë e zgjedhjes, atëherë unë po zgjedh të largohem dhe të jetoj larg prej teje sepse nuk dua të të shqetësoj apo mësoj apo mërzis për shkak kundërshtimit tim ndaj mendimeve të medhhebit tend.

Dhe kështu ndodhi.

U largova dhe nuk kisha asnjë dinar apo derhem. Dhe e mbaj mend shumë mirë se ai më dha njëzetë e pesë lira siriane vetëm atëherë kur u largova nga shtëpia e tij.

Mirëpo gjatë gjithë kësaj kohe kisha vendosur bërthamën e vëllazërisë selefije. Njeri prej tyre kishte një dyqan dhe shiste drith, grurë, elb e fasule e kështu më radhë, dh eishte vendi i njejtë ku unë mora me qira dyqanin tim, prandaj ai mi huazoi dyqind lira siriane që ta merrja ( dyqanin).

Babai kishte disa pajisje të vjetra ( për rregullimin e orëve) të cilat nuk i përdorte dhe nuk kishte nevojë për to, prandaj mi dha mua. Fillova të punoja në mënyrë të pavarur dhe nga Mirësitë e Allahhut ishte se isha i saktë dhe i ndershem në punën time prandaj numri i myshterinjve rritej, dhe siç thonë në siri, “Dhe Bujari ( d.m.th Allahu) tha: Merre.”

Al-Huwaini:Pra, shejhy unë, ju ishit rreth njëzetë e tre vjeç kur kjo ndodhi?

Albani: Po, isha mbi njëzetë vjeç, sepse kam me vete librin të cilit i referohem e që titullohet “Ar-Rawd en-Nadir fi Tartib we Takhrixh Muxham at-Tebarani es-Sagir” dhe mosha ime kur e perfondova ishte njëzetë e një ose njëzetë e dy.

Ajo që nënkuptohet është se u pavarësova në punën dhe mendimet e mija dhe jepja mësime gjatë natës me disa nga vëllëzerit. Më vonë kur daveti u shtua morem një vend me qira dhe aty jepnim mësime rreth hadithit: të kuptuarit e hadithit, terminologjinë e tij, etj.

Dikush në takim e pyeti shejhun nëse babai pas kësaj i kishte dhënë ndonjë ndihmë financiare ose ndihmë tjetër?

Shejh Albani u përgjigj: “ U martova me përpjekjet e mia, u martova dhe babai nuk u mor më këtë, madje as nuk më vizitoi, as nuk më uroi dhe as nuk kërkoi që Allahu të më bekojë. Ai vinte nganjëherë tek dyqani por nuk hynte brenda.

Por mbase tha diç më vonë e që mund të jetë shlyerje e armiqësisë që kishte ndaj meje e që bazohej në medhheb. Një herë më pat thënë: “Nuk e mohoj se kam përfituar prej teje” dhe unë isha djali i tij më i ri, dhe këtë e di mirë se ai përfitoi prej meje. Ngase ashtu si edhe shujuhet e tjerë ai shkonte tek xhamitë në të cilat kishte varreza dhe unë i thosha: “ O baba kjo nuk është e lejuar , as kjo dhe kjo nuk është e lejuar… Prandaj ai përfitoi edhe rreth autencitetit të haditheve dhe se cilat ishin autentike e cilat të dobëta. Mirëpo mosha dhe qëndrimi i tij në komunitetin shqiptarë… nuk i dha mundësin të ishte i kënaqur me djalin e tij që nga masa konsiderohej i devijuar. Kjo është diçka nga rrëfimi i fillimeve të mija të kërkimit të diturisë dhe pastaj pavarësia ime në të.

Puna është se revista Al Manar ishte gjeja që më hapi rrugët të angazhohesha në shkencën e hadithit.

Huwaini: Mirëpo gjëja e parë autorë i se cilës ishit, ishte Ar-Rawd en Nadir?

Albani: Po, ajo ishte gjëja e parë, sepse atë që e kisha kopjuar nga al-Mughni dhe komentet që pata shkruar në të nuk është ndonjë gjë për të cilën mund të thuash se jam autor i saj.

Pastaj Huwaini e pyeti shejhun për metodën e përpilimit të Ar-Rawd en Nadir?

Shejh Albani u përgjigj: Metoda ime ishte se mblodha të gjitha hadithet të çdo sahabiu nen emrin e tij, ashtu siç bëhet në musnede. Por përforcova atë që në përmbledhjet e isnedeve është e zakontë duke i rregulluar hadithet e secilit sahab në rendin alfabetik dhe kështu ai mori një vlerë të re. Pastaj pasi mbarova, shtova të gjitha hadithet dhe bëra një indeks të përgjithshëm në rendin alfabetik. Kjo është mënyra se si e përshtata.

Al-Huwaini: Sa i takon babait tuaj, a e mbajti ai këtë largim nga ju deri në fund të jetë së tij?

Albani: Ta thash: ai vinte tek dyqani, jepte selam por nuk hynte ( brenda në dyqan).

Al-Huwaini: Por, o shejhu ynë, a nuk konsiderohet kjo si mosbindje ( ndaj prindërve)?

Shejh Albani filloi të qeshte dhe pastaj tha: Disa njerëz paragjykues mund ta mendojnë këtë, në të vërtetë ata e thonë këtë hapur, por, pa dyshim se nuk është e pëlqyeshme për ndonjë dijetar të thotë, “ Pëlqimi i Sunetit në kundërshtim me shkollën e mendimit të të atit konsiderohet mosbindje ndaj prindërve.” Ngase në sytë e dijetarëve mosbindja ndaj prindërve është kundërshtimi i babait…ti kundërshtosh urdhrat e tij dhe të rebelohesh ndaj tij pa patur ixhtihad në këtë kundërshtim, pa ixhtihad i cili nxit të pasohet Libri dhe Suneti. Prandaj nuk mendoj se ndokush do ta konsideronte këtë si lloj mosbindjeje ( ndaj prindërve) sepse nëse do ta konsideronte si të tillë, atëherë Ibrahimi alejhi selam do të konsiderohej si njeri që nuk i bindej babait. Natyrisht se dikush do të thotë: Kjo ishte çështje e mosbesimit dhe monoteizmit ( Teuhidit). Prandaj i them: Po, por edhe kjo është çështje e Sunetit dhe pasimit të verbër.

Më tej Huwaini e pyeti imamin se si ai e ndante kohen në mes punës dhe kërkimit të diturisë?

Albani: Kjo është diçka, dhe i tërë falënderimi i takon vetëm Allahut të Madhërishëm, që më dhuroi sukses dhe aftësi për ta bërë.

Siç thash: Kur isha me babanë në dyqan, e shfrytëzoja përparësinë e kohës së lirë, atëherë kur nuk kishte punë në dyqan, shkoja në treg, tek egjiptiani dhe kërkoja në librat që ai kishte. Më vonë, kur kisha qyqanin tim, kisha tërësisht kohë të lirë. Dhe siç duket Zoti ynë, i Madhërishmi, më kishte rrënjosur të jem i kënaqur me aq sa Allahu të jep, sidomos kur arrita ta kem dyqanin tim dhe ta ndërtoj shtëpinë time, pra tani isha i lirë nga detyrimi për të paguar qira për shtëpinë dhe dyqanin.

Dhe këtë ua them juve tani: pasi u largova nga babai dhe u bëra i pavarur duke patur dyqanin dhe punën time, “Dhe Bujari ( al –Karim) tha: Merr…” myshterinjtë rriteshin dhe kësisoj isha në gjendje të blija një copë tokë… një shtëpi modeste që të lirohesha nga detyrimi i qerasë. Pastaj fitova edhe ca para të tjera të cilat i mora hua dhe me to bleva një copë tokë… dhe isha i kënaqur se nuk mbeti asgjë përveç asaj që mund ta ushqeja veten, gruan dhe fëmijët.

Për këtë arsye kur u pavarësova, punoja në dyqan një ose dy orë, deri në orën tetë ose nëntë ( të mëngjesit) kur Biblioteka Dhahirijeh hapte dyert e saj. Mbyllja derën ( e dyqanit) dhe nisesha për në bibliotekë, dhe atje kaloja së paku tre orë deri në namazin e mesditës ( drekës).

Pastaj shkoja dhe falesha me xhemat me disa njerëz të cilët e vizitonin bibliotekën. Kur i mbyllte dyert, shkoja në dyqan dhe punoja gjysmë ose një orë deri në kohën e drekës pastaj shkoja në shtëpi.

Kisha blerë një biçikletë dhe e ngisja (për në shtëpi), dhe për historinë them: ishte hera e parë që njerëzit në Damask shihnin një shejh me turban të ngiste biçikletën….

Aso kohe vishja turbanin duke u bazuar në mendimet e më hershme që buronin nga medhhebit, dhe nga disa hadithe të dobëta ose më mirë të themi hadithe të shpikura si, “Falja me turban është shtatëdhjetë herë më e vlefshme se pa të.”

Gjithashtu e kisha zakon të vishja “xhuba”, por më pas mu bë e qartë ( e mësova ) se Allahu nuk kishte zbritur ndonjë gjë për këto zakone, prandaj i hoqa xhuban dhe turbanin, dhe fillova të vishja atë që vishnin njerëzit.

Puna është se: Kënaqesha me pak punë, duke e kaluar shumicën e kohës në Bibliotekën Dhahirijeh. Pastaj një herë derisa punoja në dyqan, një palestinez që kishte emigruar në Damask që të më njihte, dhe ai më sugjeroi që djali i tij të punonte me mua e ta mësonte zanatin. Pra kjo gjithashtu më shtoi… më shumë kohë se sa që kisha menduar.

Kështu, i kushtova më shumë kohë studimit të dijës dhe studioja ( çdo gjë që gjendej) në Bibliotekën Dhahirijeh.

Nga gjërat të cilat Allahu mi lehtësoi ishte se disa librari të cilat u shisnin libra publikut… ato më huazonin librat të cilat nuk i kisha, merrja një ose dy libra nga këto librari dhe i mbaja në dyqan, derisa personi që mi kishte huazuar nuk kishte më kopje të librit dhe kur ndokush kërkonte ta blinte, do dërgonte dike që ta merrte e unë ia ktheja librin atij.

Nganjëherë, ndonjë libër mbetej tek unë pothuajse gati një vit, askush nuk e kërkonte, e sidomos librat e shkencës së hadithit, ngase, siç edhe e dini, kjo ishte një temë e braktisur. Prandaj Biblioteka Dhahirijeh, Al-Kusajbati dhe Biblioteka Arabe Hashimi, ishin gjithashtu nga arsyet me të cilat Allahu më ndihmoi dhe unë përfitova shumë prej librave të tyre sikur të ishin pronë e imja.

Al-Huwaini e pyeti shejhun rreth historisë së letrës së humbur?

Imam Albani: E vërteta është se kisha një sëmundje në sy, kur shikoja ndonjë mur të bardhë më dukej sikur shihja miza duke fluturuar. Kur u vizitova tek mjeku i syve ai tha: “Kjo është ajo që ne e quajmë miza fluturuese,” shprehje kjo që përdorej për një enë gjaku e cila ishte dëmtuar dhe nga e cila kishte rrjedhur një pikë gjaku në sy- e kjo ishte ajo që më shfaqej e që pastaj më largohej.

Mjeku më pyeti “Ç’punë benë?” I thash “ Jam orë ndreqës.” Ai tha , “Kjo është për shkak se e ke munduar veten.” Ia sqarova gjendjen se isha orëndreqës dhe se bëja shumë kërkime, prandaj ai më tha të pushoja gjashtë muaj.

U ktheva në dyqan dhe ulesha aty pa bërë ndonjë gjë, as në punë e as në kërkime e hulumtime. Kaloi një javë dhe mërzia filloi të më kaplonte, kështu që fillova tërhiqesha dhe ta shfajësoja veten me arsye të ndryshme ( për atë që nuk mund të bëja). Pastaj më erdhi një mendim, në Bibliotekën Dhahirijeh ishte një grup i librave mësimore, njëri prej tyre ishte Dham al-Malahi nga Ibn Abid-Dunja, kështu që mendova se mund të kërkoja nga ndonjë shkrues që ta kopjonin dorëshkrimin, dhe derisa ata ta përfundonin, unë, mbase do ta merrja veten dhe do të rifitoja shëndetin e syve pas pushimit ( të cilin mjeket e këshillonin).

Shkova në bibliotekën Dhahirijeh dhe kërkova nga kopjuesi që ta kopjonte dorëshkrimin, dhe ai filloi. Kur arriti pothuajse tek gjysma erdh dhe më tha se në dorëshkrim kishte një zbraztësirë, dhe se diçka tek ai dorëshkrim mungonte. Shkova në bibliotekë dhe shikova dorëshkrimin dhe vërtetë se kishte diçka që mungonte, prandaj i thash : “Vazhdo kësisoj…Allahu e krijon atë që ti nuk e di.”

Ai mbaroi së kopjuari dorëshkrimin, dhe ishte ashtu siç thonë… ndërdija ime punonte natë e ditë ( duke u përpjekur) të gjente pjesën e humbur dhe hamendësonte se kur dorëshkrimet ishin grumbulluar për tu vendosur në këtë vëllim, mbase një ose dy faqe kanë rënë dhe më vonë i janë shtuar ndonjë vëllimi tjetër. Dhe kështu nuk kishte rrugë ( që ta gjeja) vetëm nëse kërkoja në mes koleksioneve që ishin të pranishme në Bibliotekën Dhahirijeh.

Dorëshkrimet në bibliotekën Dhahirijeh ishin të organizuara sipas sistemit të temave të përgjithshme… përveç se aty kishte rreth njëqind e pesëdhjetë vëllime me titull Maxhami ( koleksione), dhe ishte titull i përshtatshëm, ngase çdo vëllim përmbante një numër librash ( të ndryshëm), që dallonin në mënyrën se si ishin klasifikuar dhe temës, andaj ata i kishin vendosur nën titullin maxhame (koleksione). Andaj i thash vetës se do të filloj me këto maxhame, dhe ashtu bëra. Një gjë që ma lehtësoi punën ishte se këto vëllime dallonin në temat dhe autorët e tyre dhe gjithashtu dallonin edhe në llojin e letrës ( në të cilën ishin shkruar). Kështu që do gjëje copa të mëdha dhe të vogla, disa të bardha e disa ngjyrë hiri, e nganjëherë të klatërta e kështu me radhë.

E tërë kjo ma bëri kërkimin më të lehtë, kështu që fillova me vëllimin e pare, pastaj të dytin dhe të tretin, nuk e mbaj mend me saktësi. Pastaj papritmas hasa në titullin e librit ( të cilin po e kërkoja, Dënimi i kënaqësisë së ndaluar)- dhe pasha Allahun, është një libër i rëndësishëm- mirëpo ishte pjesa e dytë e librit që unë gjeta, po ta gjeja të parin çështja do merrte fund. Pra kur gjeja pjesën e dytë apo të tretë, do e lija dhe do vazhdoja, dhe pasi hulumtova në një numër librash, hasa në pjesën e parë të atyre librave (që kisha hasur në vëllimet e mëparshme), andaj e qortova veten dhe më erdhi keq duke thënë : “Do ishte më mirë po ta shkruaja titullin dhe numrin (se ku e kam gjetur me saktësi) pjesën e dytë dhe këtë pjesë të pare.”

Nxora një mësim dhe fillova të mbaj shënim çdo gjë që më interesonte, madje edhe nëse nuk ishte e plotë. Dhe do vini re këtu se fillimisht isha duke bërë diçka tjetër kur fillova të bëj tjetër gjë: isha duke e kërkuar letrën e humbur kurse tani kisha filluar të mbaja shënime titujt e atyre që mund të konsiderohen thesare, edhe nëse ato (dorëshkrime ) nuk ishin të plota.

Ajo që është e rëndësishme është se përfundova së hulumtuari njëqind e pesëdhjetë vëllime por nuk hasa në letren e humbur në librat e hadithit, por u largova me përfitime të mëdha rreth diturisë. Prandaj i thash vetvetes, “Duhet ta përfundosh këtë udhëtim dhe ta kërkosh letren e humbur.”

Numri i vëllimeve të librave të hadithit në bibliotekën Dhahirijeh është mbi pesëqind kështu që fillova të hulumtoja, dhe tani kërkimi i letrës së humbur ishte më i lehtë, ngase maxhame-t ishin në madhësi më të vogla kurse librat e hadithit ishim më të mëdha, dhe letra e humbur ishte e vogël ( pra do ishte e lehtë të gjendej) por ( në të vërtetë) tani kisha hyrë në hulumtim të diçkaje tjetër, e që ishte përvetësimi i temave të rëndësishme prej këtyre librave të çmuar.

Kështu fillova ti shkruaja titujt, edhe nëse libri ishte në vëllime të mëdha, duke i mbajtur shënim në letrat e gërvishtura- dhe përfundova pesëqind vëllimet por nuk hasa në letrën e humbur.

Dhe siç thonë këtu në Siri “Pa të dhënë biografi të gjatë…” d.m.th shkurt, punova në secilin dorëshkrim në bibliotekën Dhaahirijeh, dhe shpresoja se mund të gjendej në këtë apo këtë temë, pasi kisha hasur në një gabim në një nga vëllimet e më parshme ( diku në bibliotekë), andaj fillova të shikoja tek librat e biografive, librat e historisë, letërsisë, librave rreth Sufizmit, d.m.th në çdo fushë dhe degë të dijës që kishte dorëshkrime.

Dhe Allahu i Madhërishim ma bëri të lehtë kërkimin ( ngase) normalisht nuk do të ishte gjë e lehtë përveç për ndonjë punëtorë ( të caktuar ) nga biblioteka. Ai ma lehtësoi aq shumë saqë unë do vendosja një shkallë për tek thesarët, ngase kishte rafte të cilat ishin të larta dhe nuk mund të arriheshin me dorë, andaj duhej të qëndroja në shkallë. Rafti ishte rreth një metër i gjërë, e merrja librin që andej dhe përfundoja në anën tjetër, dhe gjatë gjithë kohës isha në shkallë shkallë. Kur gjëja ndonjë gjë të çmuar zbrisja dhe e mbaja shënim, pastaj vazhdoja në rrugëtimin tim.

Kështu përshkova tërë bibliotekën por nuk e gjeta letrën e humbur. Por e ndjeja se isha unë ai që kisha fituar: fitova qindra libra dhe tituj nga këto vepra të çmueshme. Në fund, e dija se ata kishin diçka që quhej “Disht”, dhe se ishte një shprehje të cilën ata e përdornin për grumbullin e letrave tek të cilat askush nuk shkonte apo nuk i zgjaste duart drejt tyre. Andaj ia thash bibliotekarit të veçantë- dhe ai ishte njëri prej atyre që Allahu bëri të ma lehtësonte kërkimin në çështjet e diturisë dhe ishte prej atyre që më përgjigjeshin në mënyrë të sigurt. “O Ebu Mehdi! Ku mund të gjenden “disht-et” (koleksionet)?” Kështu që ai më tregoi dy ose tri koleksione.

Kështu fillova të kërkoja në grumbullin e këtyre letrave dhe nuk gjeta asgjë, por gjeta thesare: prej tyre tek ne në bibliotekën Dhahirije gjenden kopjet e Musnedeve të esh-Shihabit, nga el-Kuda’i, të dyja kishin pjesë që u mungonin. Njëra ishte kopje e lindjes tjetra e perëndimit.

Dorëshkrimi origjinal i kopjes së perëndimit ishte shumë i bukur dhe i ishte dhënë rëndësi nga disa ruajtës të hadithit (hufaadh), njerëzit e hadithit, dhe pranë shumicës së haditheve nëse jo tek te gjithë ishin shkruar gjëra si (hadith) i dobët, i fabrikuar e kështu me radhë, por fashikulli i parë mungonte. Papritmas, derisa po kërkoja në këtë disht u befasova në gjetjen e pjesës së kopjes perëndimore ( të Musnedit të esh-Shihabit), dhe me këtë u plotësua një dorëshkrim i çmuar.

E mora me shumë kënaqësi dhe gaz dhe shkova tek përgjegjësi i dorëshkrimeve dhe i thash: “ Kjo pjesë është nga disht-i dhe ky është libër për të cilin keni shkruar në indeks se është nga një burim i panjohur, autori është i panjohur dhe as nuk dihet se përse bën fjalë libri. Ky është libri dhe ky është autori…” por kësaj ai nuk i kushtoi rëndësi, ngase siç thonë këtu në Siri “Secili këndon për Lejlen e vet…” (d.m.th secili për vete): ky studim ishte i rëndësishëm për mua por jo për të.

Pastaj vitet kaluan dhe vëllai ynë Abdul Mexhid es-Selefi e shtypi librin nga ky dorëshkrim. Dhe që ta dini natyrën ( e ndryshme ) të njerëzve… Musnedi i esh-Shihabit nga el-Kudai u botua nga tipografët në të cilin punoi Shuajb ( Arnauti), d.mt.h Mu’asasah ar-Risalah dhe në dorëshkrimin e historikut pata shkruar “ e nxjerr nga koleksioni i dishti-t nga Nasiri” ( d.m.th vet Albani). Shkrova vetëm “Nasir “, por ç’bëri ai?

Ai vendosi një pjesë letre mbi të dhe e fshehu këtë fakt dhe tani mund ta gjeni një kopje të saj në titullin kryesor të faqes së këtij libri në dorëshkrimin e Musnedit të esh-Shihabit të cilën e kontrolloi vëllai ynë Hamdiu, por kjo e vërtetë e bazuar në dituri është zhdukur (d.m.th ishte shejh Albani ai i cili e kishte gjetur pas tërë lodhjes së tij). Çfarë e shtyri ta bënte këtë? E dini përgjigjen.

Puna është se këto ishin gjërat e çmuara të cilat i kisha fituar në këtë kërkim, në fund e humba shpresën se do ta gjëja letrën e humbur, por kurrë nuk më erdhi keq, ngase atë që arrita ishte më shumë nga e tërë ajo që mund ta paramendoja.

Ajo që është e rëndësishme është se më vonë iu ktheva emrave të cilët i kisha shkruar, veprat dhe autorët e tyre dhe i rishkrova sërish në karta, duke i rregulluar ato sipas rëndit të emrave të autorëve, duke shënuar çdo vepër të autorit. Pastaj, pasi përfundova renditjen e emrave të autorëve, i rendita veprat sipas rëndit alfabetik, dhe kjo rezultoi në indeksin e dorëshkrimeve të zgjedhura në bibliotekën Dhahirijeh.

Më pas erdhi faza përfundimtare dhe kjo ishte fryt i mundit dhe përpjekjes së parë: Fillova t’i lexoja dorëshkrimet, duke nxjerr dobi prej haditheve me zinxhirin e tyre të transmetuesve, (gjë) që e kam me vete tani, dhe kjo është ajo që më ndihmon në atë që kam nevojë në mbi dyzet vëllime, në të janë hadithet të cilat i kam nxjerr prej këtyre dorëshkrimeve me zinxhirin e tyre të transmetuesve, të renditura sipas rendit alfabetit në mënyrë që sa më lehtë tu referohemi atyre.

Pra kjo është historia e letrës së humbur.

Al-Huwaini: Një nder gjerat që kam lexuar për ju në librat tuaja është se juve u ishte caktuar një dhomë e veçantë në Bibliotekën Dhahirijeh. Si e arritët atë nivel, duke e pasur parasysh se një pozitë e tillë është e vështirë të fitohet në vendet Islame?

Shejh Albani: Nuk më kujtohet shumë mirë, kjo ngjau ngase drejtuesit e bibliotekës Dhahirijeh ndjen se isha njeri i dashuruar në dituri ngase e kisha shprehi të ulesha në pjesën kryesore ( të zonës së leximit) dhe i thosha Ebu Mehdiut, “Më jep, dhe ai natyrisht se më jepte filan apo filan librin, “ d.m.th dorëshkrimin, dhe unë vështirë se e kisha përfunduar atë kur kërkoja librin e dytë, të tretin dhe të katërtin….

Nganjëherë, mbi tavolinë do kisha një grumbull të tërë librash. Kjo tavolinë ishte për katër njërës, dy uleshin në njërën anë e dy në anën tjetër. Për këtë, asnjë student nuk mund të ulej në tavolinë bashkë me mua. E pa dyshim se kishte kundërshtim nga studentet, sidomos në kohën e provimeve.

Andaj dukej sikur administrata kishte gjetur një zgjidhje për këtë problem. Ata kishin një dhomë të errët e cila nuk ishte edhe aq e mirë për të vendosur dru zjarri aty, kështu që ata ma propozuan atë… dhe më vendosen në këtë dhomë, duke vendosur aty çfarëdo libri për të cilin kisha nevojë ti referohesha në mënyrë që të mos i mbingarkoja punëtoret duke u thënë “Më sillni këtë apo atë libër… kthejeni këtë libër…” Ata madje lanë edhe disa dorëshkrime tek unë.

Lejimi për shejh Albanin që të hyjë i vetëm në Bibliotekën Dhahirijeh në çdo kohë.

Mundësia e dytë ishte se Kolegji i Sheriatit në universitetin e Sirisë mbajti disa takime ku vendosen të themelonin bërthamën e një enciklopedie të hadithit.

Dhe me pikëllim e them këtë: nuk mund të gjenin dikë prej doktorëve të tyre që ta merrte përsipër këtë detyrë. Andaj dërguan dikë tek unë që të këshilloheshin për këtë çështje. U takova me ta në universitet dhe ata ma paraqiten idenë e tyre dhe kërkuan që të punoja në këtë kurrikulum të cilin ata e kishin hartuar.

Pasi shkëmbyem idetë rreth temës pajtova që të punoja për ta katër orë në ditë dhe pjesa tjetër do ishte për punën time personale-me kusht që të më ipej leja që të hyja në bibliotekën Dhahirijeh në çfarëdo kohe që unë të dëshiroja.

Andaj atyre u thash, “Nëse administrata e bibliotekës pajton me këtë, do t’ua kushtoj katër orë çdo ditë.” Ata u përgjigjen se do flisnin me njeriun përgjegjës.

Kështu, një ditë erdhi Mustafa el-Subai ose Muhamed el Mubaraku, nuk më kujtohet saktësisht, dhe shkuan tek drejtuesi, folën më të pastaj më thirri e më tha: “Kemi arritur marrëveshjen me drejtuesin dhe ai do ta urdhëroj rojën që ty ta hap derën në çdo kohë.”

Kështu atyre u dhashë katër orë në ditë, pra punoja në projektin e haditheve të tregtisë. Puna është se tani nuk mund të jem plotësisht i sigurt për asnjërën, nëse ata ma dhanë dhomën para apo pas kësaj… ajo që mendoj se ka me shumë rëndësi është se ata më dhanë leje të hyja në këtë dhomë të veçantë.

Pra kjo është historia e dhomës e cila mu dha vetëm mua nga të gjithë njerëzit që vinin aty.

Al-Huwaini: E përmendet më heret se ju morët një shtëpi me qira në Damask për të dhënë mësim. Cila ishte metodologjia që e ndiqnit asokohe? A do të lexonit ndonjë libër apo ishin mësime të përgjithshme?

Albani: Mbaj mend se gjëja e parë që u kam dhënë mësim nxënësve ishte nga libri i Ibn Kajimit “Zaad al-Ma’ad fi Hadji Khairil-Ibad”. E lexoja një pjesë të librit pastaj e komentoja atë ( përmendsh), duke u bazuar në njohuritë paraprake që kisha ose nga shënimet të cilat i përgatisja para se të jepja mësim. Atëherë mësimi ishte treçerekëshe deri në një orë, pastaj pas kësak kishte gjysmë ore pyetje dhe përgjigje.


Pasi mbarova vëllimin e parë të “Zaad al Ma’aad” mendoj, e Allahu e di më se miri, nëse nuk kam harruar, ata kërkuan që t’ua mësoja librin ‘Ar-Rawadah an-Nadijeh Shahr ad-Durara al-Bahijeh”, ngase e vërteta është se libri ( i Ibn Kajimit) Zaad al Ma’aad është libër që bazohet në dituri dhe jo të gjithë nxënësit mund ta kuptojnë atë, kurse subjekti i Ar-Rawadah an Nadijeh është përmbledhës. Pra atyre u dhashë mësim tërë librin që nga fillimi gjërë në fund.

Mendoj se më vonë, i erdhi radha Et Targhib wat-Tarhib, dhe në këto mësime kishte përpjekje akademike: parimi në lidhje me to ishte përgatitja, e që ishte rezultat i ( komentimeve rreth Zaad al Ma’ad) At-Ta’likat al Jijad ala Za’ad el Ma’aad, vëllimi i parë, dhe At Talik ar-Raghib alat Targhib wat-Tarhib.


Ngase ishte nga karakteri im të mos u mësoja atyre ndonjë hadith derisa të kisha gjetur autencitetin e tij dhe të sigurohesha në të kuptuarit ose kuptimin që kishte ai për qëllim.

Kjo është mënyra se si jepja mësime atje…

Dikush në takim e pyeti: O shejh! Gjatë vizitës suaj të vazhdueshme në bibliotekën Dhahirijeh, kë e njihni prej nxënësve të dijës të cilët gjatë asaj kohe ishin serioz dhe përpiqeshin, prej bashkëkohësve tuaj ?

Shejh Albani: Fatkeqësisht, unë kurrë nuk pash ndokë ta vizitonte bibliotekën Dhahirijeh vazhdimisht, as nxënësit, as dijetarët, as ndonjë doktor ( d.m.th ata që mbajnë titujt e doktoraturës). Por shejh Abdul Kadër Arnauti vinte aty, ai ishte në rregull….

Al-Huwaini: Sa i përket librit ( të Ibn Tejmijës) Istikada es-Sirat al Mustekim, a keni dhënë më sim prej tij?

Albani: kam dhënë mësim disa pjesë të tij, jo të tërin.

Al-Huwaini e pyeti shejh Albanin për shejh Muhamed Bahjatul Baitar: a ishte ai i rangut tuaj apo atyre që ishin para jush?

Albani: Ai ishte nga ata që ishin para meje.

Al-Huwaini: A ke marr dituri prej tij?

Albani: Jo, por kishte mësime në letërsi të cilat në atë kohë shkrimtarët e njohur në Damask i ndiqnin, anëtarë të Akademisë Shkencore Arabe në Damask, prej tyre për shembull ishte ustadh Izud-Din et Tanukhi, Allahu e mëshiroftë, dhe të tjerë siç ishte Mustafa esh-Shihabi.

Ata mblidheshin të studionin librin e titulluar “Al-Himasah” të Ebu Tammamit. Specialistet siç ishte et-Tanukhi, bënin komentimin, jepnin shpjegime dhe sqarime. Andaj unë dhe një miku im, i cili ka ka vdekur, Allahu e mëshiroftë, ai quhej Munir Ebu Abdullah, shkonim në këtë seancë që ta forconim arabishten tonë, dhe të mësonin diçka prej etikës së saj.

Prej anëtarëve të kësaj seance ishte shejh Bahjatu Baitar, por nuk jam ulur më të ( në mënyrë të veçantë) dhe nuk kam marr ndonjë mësim prej tij…

Al-Huwaini: A e keni takuar el-Keutherin?

Albani: Jo, nuk e njoh atë, përveç asaj që ka lënë pas.

Al-Huwaini: A ishte ai bashkëkohës i juaji?

Albani: Po, por ai ishte në Egjipt kurse unë në Damask. Kam shkuar në Egjipt dhe ai ishte gjallë…

Al-Huwaini: Si u zgjodhet të jepni mësim në universitetin e Medinës? Sepse sipas normës duhet të kesh doktoraturën që të japësh mësim në studime akademike (universitet)?

Albani: Kjo është hera e parë që më bëhet kjo pyetje. Ajo që mbaj mend tani janë dy gjera. E para është se universiteti ishte i ri në nivelin e dhënies mësim në universitet, sidomos në Saudi, kjo është arsyeja e parë.


E dyta është reputacioni i disa librave dhe kënaqësia e njerëzve ( d.m.th dijetarëve) me to, dhe (gjithashtu), nga ajo që mua më duket e qartë, vlerësimi i disa librave ashtu siq duhej vlerësuar-kjo ishte ajo që i bër ata të më kërkonin.
Nuk kam kërkuar dhe as që do të kërkoja-kam jetuar kështu, dhe i tërë falënderimi i takon vetëm Allahut, nuk kam kërkuar ndonjë punë, sepse që nga fëmijëria fitoja mjetet e jetesës me punë nga duart e mija dhe me djersen e ballit. Asokohe kërkesa më erdhi nga shejh Muhamed ibn Ibrahim i cili atëherë ishte mufti i Mbretërisë ( i Arabisë Saudite, d.m.th Mygtiu para Bin Bazait), dhe ai ishte drejtori i universitetit që së shpejti do hapte dyert.


Mora këshillën e disa vëllezërve të cilëve u besoja në dije dhe në të kuptuar, pra njeri prej tyre më tha: “provoje një vit, nëse të pëlqen të japësh mësim atëherë mund të vazhdosh për aq kohë sa është shkruar për ty.” Dhe e vërteta është se kur shkova atje gjeta një mjedis të mrekullueshëm, i cili fillimisht ishte i gatshëm dhe dëshironte të pranonte thirrjen, dhe së dyti, të vazhdoja metodologjinë akademike me të cilën isha i predispozuar.

Historia ime në universitet, sipas mendimit tim, ishte diçka që rrallë ndodhte me dikë që ishte mësues i ndonjë lënde atje- ngase unë isha ne mesin e studenteve sikur të isha një prej ture, dhe ka shumë situata të ndryshme që ua bejnë të qartë këtë realitet.

Për shembull, kur mbaroja mësimin dhe ishte koha e pushimit, shprehia e zakonshme ishte që të shkoje në dhomën e stafit dhe të uleshe gjatë tërë pushimit, të pije çaj apo kafe dhe të flisje për gjëra të ndryshme.

Kurse unë largohesha nga e tërë kjo, dhe pas mësimit dilja në oborr dhe ulesha në rerë-dhe studentet të cilëve isha duke u dhënë mësim disa minuta më heret mblidheshin rreth meje, e edhe studentet e tjerë, ngase ne uleshim në vend të hapur.

I këshilloja dhe u përgjigjesha disa pyetjeve. Kështu i kalova të gjitha vitet sa dhash mësim në universitet. Dhe më kujtohet mirë dikush që në gjuhen e universitetit quhej profesor asistent, kaloi pranë meje (derisa rrija ulur jashtë) dhe një ditë më tha:

Eselamu alejkum”. Iu përgjigja: “We alejkum selam”

Ai pastaj tha: “E di o shejh, ky është mësimi i vërtetë.”

Kjo sepse studentet ishin të lirë ( dhe të hapur) në këtë ndejë, ndersa mësimi zyrtar (në klasë), edhe pse është e vërtetë se isha shumë liberal me ta, prapëseprapë aty duhet të ketë kufi dhe ndalesa. Nga të gjithë mësimdhënësit në universitet kjo mënyrë ishte unike për shejh Albanin.

Kishte edhe rezultate të tjera të mira gjithashtu, për shembull, kur el Albani hynte në universitet disa minuta para mësimit, studentet mblidheshin rreth veturër, derisa humbte në mes të turmes dhe nuk shihej, dhe secili mundohej t’ia kalonte vëllait të tij që të më drejtonte ndonjë pyetje. Dhe kur mbaroja mësimin, ata serish garonin që të uleshin me mua në veturë.

Kjo ishte shprehia ime kur vija apo kur shkoja- kurrë nuk e ndaloja askënd që të mos ulej në veturën time, prandaj ajo ishte gjithmonë përplot student, kur vija dhe kur shkoja.

Kjo gjendje bëri që studentet në zemrat e tyre të kishin dashuri për Albanin, duke shtuar edhe faktin se atyre u erdhi diçka që ata nuk e kishin degjuar dhe patyr më parë: mësuesin e tefsirit, fikut, usulit rreth hadithit që u hynte në punë për mesimet e tyre kështuqë edhe mesuesit e tjerë filluan të dëgjonin një gjuhë të re: “O mëseues kush e ka transmetuar këtë hadith? A është i saktë zinixhiri i transmetuesve? Dhe mbaj mend një ngjarje që ngjau me mësuesin e usulit, d.m.th sul al fikh. Ai citoi hadithin e Muadh ibn Xhebelit , “O Muadh! Me çfarë do të gjykosh…” ai ua solli këtë hadith studenteve si dëshmi e kijasit, kjo ngjau në mësimet e vëllait tonë Abdu Rrahman Abdul Halik, i cili ishte në vitin e tretë, andaj ai i tha atij: “O mësues, a është autentik ky hadith?” Ai u përgjigj “Po.’ Ai (Abdu Rrahmani) tha: “Ne e kemi degjuar shejh Albanin të thotë se është hadith bunker.” Nuk e di se cila ishte përgjigja e tij por ai nuk ishte i kënaqur me atë që i kishte thënë studenti i tij.

Pas disa ditesh, ky shejh, mësuesi i usul-fikhut, erdhi në shtëpinë time dhe më tha: “Më ka arritur se ti thua se ky hadith është hadith bunker ( jo autentik)?” Iu përgjigja: “Po.” Ai tha: “A ke shkruar ndonjë gjë rreth këtij hadithi?” I thash “Po, në Silsilah al-ahadith ed-Daife” në vëllimin e dytë” dhe asokohe libri ende nuk ishte botuar.

Ai tha “A mund ta shikoj?” Ia tregova dhe në të kisha përmendur të gjitha rruget e transmetimeve dhe i kisha sqaruar defektet e pabaza të tij. Ai vajti, mbajti një tjetër mësim ku e rikonfirmoi atë që u kishte thënë studenteve më heret se hadithi ishte autentik dhe se vet shejh Albani kishte sjellur rrugë të ndryshme transmetimesh të cilat e përforconin atë- kurse ato rrugë transmetimesh nuk bënin gjë tjetër veçse i shtonin pavlefshmërisë shfuqizim.

Andaj situata të këtilla, dhe kjo çasje e pazakontë në universitet ku studentet mblidheshin rreth meje trazuan dhe zemeruan mësuesit të cilët i shkruan drejtëpërsedrejti Myftiut, e Allahu e di më së miri, apo mbreti, dhe e bënë që atyre tu dukej se unë po formoja ndonjë grup apo fraksion dhe se frikesosheshin se mund të beja ndonë gjë.

Viti i tretë përfundoi dhe unë u ktheva në Damask që t’i kaloja pushimet atje. Asokohe shejh Bin Bazi, Allahu e shpërbleftë me të mira, ishte ndihmës drejtor. Një apo dy javë para se të kthehesha në Medine ai më shkruajti, dhe e mbaj mend mirë, se njeri nga djemtë e mi, Abdul Latifi duhej të mbaronte njerin kur të tij andaj e dergova para se të shkoja vet që të iu nënshtrohej provimeve. Dhe ai ishte tronditur nga letra e Bin Bazit në të cilën thuhej se ai (Bin Bazi) kishte marrë një letër nga Myftiu se këtë vit nuk ka nevojë t’i vazhdohet kontrata shejh Albanit.

Për këtë arsye lidhja ime me universitetin mori fund, dhe shejh Bin Bazi, Allahu e shperbleftë me të mira, më shkroi fjalë të mira duke më thënë: “Ata si ti, në çfarëdo situate që të jetë, do ta përmbush atë që është detyrim mbi të.”

Si përfundim, mua mu kërkua që të jipja mësim atje, dhe kjo ngase ata ende nuk i aplikonin rregullat e universitetit dhe ngase kishin nevojë për dikë të cilit në të njëjtën kohë mund ti besonin në dituri dhe akide. Andaj për këtë arsye ata më caktuan që të jepja mësim.

Në biografitë e tyre për shejh Albanin, dy shujuhet, Id Abasi dhe Ali Khashani kanë thënë: “Për shkak të mundit të tij dhe tawfikut të vazhdueshëm ndaj Allahut, i Madhërishmi i dha atij shumë vepra prej të cilave ka dobi në fushën e hadithit, fikut, besimit dhe (libra) të tjera të cilat dolën në dritë e që tregojnë mirësinë me të cilën Allahu i ka bekuar njerëzit e dijës dhe atij i ka dhënë të kuptuarit e saktë e dije të shumtë, sidomos në fushën e hadithit, shkencat dhe transmetuesit, bashkë me diturinë e saktë të bazuar në metodologjinë që Librin dhe Sunetin ta bëjë gjykues dhe peshojë për çdo çështje, duke marrë udhëzim nga të parët tanë të mirë sipas të kuptuarit e tyre në nxjerrjen e vendimeve.

E njëjta metodologji në të cilën ishin shumë hulumtues dhe verifikues nga njerëzit e dijës ( para tij), sidomos shejhu i Islamit Ibn Tejmije, nxënësit e tij, dhe ata që i pasuan ata në këtë.

E tërë kjo e bëri shejhun të dalluar dhe njohur tek i cili referoheshin njerëzit e dijës. Njerëzit që mbikëqyrnin institutet e dijes e vlerësonin vlerën e tij, diç që bëri që ata të cilët ishin udhëheqës të universitetit të Medinës kur u themelua-në shejhun, dijetarin, Muhamed Ibn Ibrahim Ali Shejh, drejtori i Universitetit Islam dhe Myftiu i Arabisë Saudite- të zgjidhnin shejh Albanin të jepte mësim hadithin dhe shkencat e hadithit, gjatë së cilës kohë ai ishte shembull i ndershmërisë dhe punës së zellshme, deri në atë masë saqë ai ulej me studentet në rërë gjatë pushimeve dhe disa mësues teksa kalonin i thoshin:”ky është mësimi i vërtetë, -jo ai nga i cili sapo doli apo ai në të cilin do kthehesh prapë (brenda).”

Shejhu e bënte këtë kurse mësuesit e tjerë drejtoheshin drejt sallës së mësuesve dhe hanin hurma po pinin çaj e kafe, dhe kjo është nga mirësitë e Allahut të cilat Ai ia jep kujt të dojë.

E mbase ky zakon dhe sinqeritet i tij ishte diçka që shtyri disa njerëz të bëheshin xheloz ndaj tij, prej tyre kishte edhe njerëz të dijës, si shkak i dashamirësisë dhe dashurisë që studentet kishin për të dhe se si ata e paraqiteshin para tij në universitet dhe gjatë udhëtimeve që i mbikëqyrte universiteti.

Marrëdhënia e shejhut me studentet e tij ishte si ajo e shokut me shokun, pa formalitete, dhe jo si marrëdhënia në mes mësuesit dhe nxënësit, ngase ai e kishte larguar formalitetin i cili do ti zgjaste çështjet dhe e zhvendosi me besim dhe vëllazëri.

Ai ka thënë: “Në veturën time merrja cilindo studentë që e takoja rrugës për në universitet dhe teksa kthehesha nga universiteti i Medinës. Andaj gjatë tërë kohës, vetura ime ishte e mbushur me ta, vajtje e ardhje.”

Dëshira e studentëve për të qenë me shejhun dhe dashuria e tyre për të si dhe fakti se ata ndjenin se nuk kishte dallim në mes tyre dhe mësuesit arriti deri në atë masë saqë një ditë pasi kishte mbaruar ligjëratat, Shejhu vajti në administratën e universitetit dhe e la veturën para ndërtesës e hyri brenda. Ngjau që Muhamed ibn Abdul Wehab el Bena dëshiroi të shkonte në qytet, andaj doli bashkë me shejh Albanin në drejtim të veturës për të parë se tashmë vetura e shejhut ishte e mbushur me studentë. Atëherë kur studentet panë shejh el Benan, njeri prej tyre u detyrua të dilte për ti lënë vend atij.

Dhe në mëngjes kur hynte në universitet vështirë se mund ta shihje veturën e tij për shkak të numrit të madh të studenteve që mblidheshin rreth tij, duke i dhenë
shejhut selam, duke e pyetur atë dhe duk përfituar prej tij.

Të gjitha gjërat që i përmendëm kur mblidhen se bashku, trazuan mësimdhënësit në universitet të cilët ishin keqdashës dhe inatçi, andaj ata komplotuan kundër tij dhe e raportuan tek administrata e universitetit duke ngritur akuza te rreme, duke sjell dëshmi të rrejshme dhe duke e përgojuar atë, e duke komplotuar dhe fabrikuar kundër tij. Dhe ata harruan Allahun e Madhërishëm, dhe faktin se do të qëndrojnë para Tij, atë Ditë kur asgjë nuk mund të fshihet prej Tij, të Madhërishmit.

Kështu pra administrata ia përfundoi kontratën.

Shejhu i duroi akuzat dhe shpifjet kundër tij duke thënë, “Na mjafton Allahu, dhe Ai është më i Miri rregullues i çështjeve,” dhe Allahu dëshiron dhe zgjedh, e askush nuk mund të zmbraps vullnetin e Tij, larg çdo të mete është Allahu.

Pra shejhu ishte i kënaqur me caktimin e Allahut duke besuar me shpirt, në të vërtetë ai ishte i lumtur ngase Allahu e kishte bekuar me te kuptuarit e çështjeve komplekse dhe problemeve islame andaj edhe u kthye ( në Siri) me një nder edhe me të madh që të kërkonte e hulumtonte ato gjëra të cilat do të ishin të dobishme për muslimanët në shumë fusha nga sheriati i pastër, të cilat i kishte lenë ca anash derisa jepte mësim ne universitet.

( Kur ngjau e tere kjo) shejh Abdul Aziz ibn Baz ia tha disa fjalë të rëndësishme shejh Albanit. Duke e ngushëlluar i tha: “ Kudo që të jesh, ti do ti përmbushësh detyrat e obligueshme ne thirrjen për tek Allahu, dhe nuk ka kuruare ndryshimi për ty ( nëse je këtu apo atje).”

Dhe kjo ngase ai e njihte forcën e besimit të shejh Albanit që kishte në Allahun e Madhërishëm, diturinë e tij të madhe dhe durimin e tij në raste fatkeqësish. Dhe kjo mbase e shpjegon më së miri pse shejh Albani e përsëriste aq shpesh lutjen e Ebu Bekr es Sidkut, Allahu qoftë i kënaqur me të, “O Allah! Mos më merr në llogari për atë që ata thonë, dhe më bej më të mirë se sa që ata mendojnë, e mi fal ato gjëra të cilat ata nuk i dinë për mua.”

Al-Huwaini: Në disa prej librave tuaj ju keni përmendur hyrjen tuaj në Aman, Jordani dhe pastaj kthimin tuaj sërish në Siri për shkak të rrethanave të jashtëzakonshme. Do të donim të dinim rreth këtyre situatave.

Al-Albani: Jetoja atje në një shtëpi të vogël e modeste, dhe po kërkoja një copë tokë ku do të ndërtoja një shtëpi, e zgjodha atë pjesë dhe fillova të ndërtoja. Vëllezërit tanë ishin shumë të etur që t’u jepja mësim, ashtu siç ndodhte para se të vendosesha këtu. Vija ( nga Siria në Jordani) çdo muaj, çdo dy muaj ose çdo tre muaj- sipas mundësive, dhe jepja mësim në shtëpinë e shejh Ahmed Atijeh.

Gjithashtu vizitoja Zarkan dhe jepja mësim atje. Kjo ishte shprehia ime para se të vendosesha këtu. Kur u zhvendosa atje isha i angazhuar me ndërtimin e shtëpisë... më në fund e ndërtuam dhe i vendosa aty, elhamdulilah. Këtu mbanim mësime në çatinë e shtëpisë së shejh Ahmedit, jo në atë që mbanim më herët. Shtëpia mbushej me njerëz edhe pse ajo ishte e madhe, dhe mësimet ishin në Rijadus-Salihin dhe zgjasnin treçerek dhe pastaj kishte pyetje e përgjigje.

Mësimi i tretë kishte filluar me vështirësi kur shërbimi sekret më befasoi. Kisha falur namazin e drekës në xhaminë Nur bashkë me vëllanë tim më të vjetër që quhet Muhamed Naxhi ebu Ahmed, dhe atë ditë me mua ishte edhe im bir, Abdul-Musowiri. Po ngjitesha përpjetë shkallëve dhe vëllai im po ngjitej pas meje e pas tij ishte im bir kur dikush e pyeti vëllanë tim, “A je ti filani?” U ktheva dhe thash, “Unë jam filani.” Ai më tha, “Na duhesh për pak kohë.”

Më çuan tek shërbimi sekret dhe më kërkuan letërnjoftimin e më pyeten rreth punës sime e kështu me radhë. Pastaj erdhi dikush tjetër më i moshuar i cili dukej se ishte më i ngritur në gradë dhe më tha, “O shejh, prania jote në këtë qytet nuk është e dëshirueshme.”

E pyeta “Pse? Tashmë ka një vit që jetoj këtu, jo vetëm kaq, por në të vërtetë kam blerë një copë tokë me lejen e shtetit, dhe jo vetëm kaq, por kam ndërtuar një shtëpi në të me lejen e shtetit, e jo vetëm kaq, por gjithashtu jam martuar me një nga gratë e tij.”

Kështu i moshuari u këshillua me njërin prej tyre dhe pastaj u largua.

Më pas më transferuan në një dhomë tjetër dhe serish më morën në pyetje. Pastaj më zbriten poshtë shkallëve më një ushtar dhe me futen në një makinë ushtarake e më dërgonin nga një vend në tjetrin derisa më çuan diku ku ishte një grup njerëzish, dhe duke gjykuar nga fytyrat e tyre shumica ishin njerëz të ulët, d.m.th kriminelë, dhe ata kishin edhe gjerat personale me vete. Pranë tyre ishte një makinë ushtarake kështu që e kuptova se ata do të transportoheshin, dhe në njërën prej atyre qendrave në të cilën më kishin çuar, njeri prej burrave atje më pat thënë, “Tani ata duan që të të dëbojnë në Siri.”

Pastaj erdhi rreshteri dhe tha, “Lëvizni rini, hipni.” Unë isha i fundit prej tyre dhe refuzoja të hipja duke i thënë rreshterit, “Nuk dua të shkoj në Siri,” edhe pse largimi im nga Siria ishte tërësisht normal (d.m.th shejhu nuk ishte larguar nga Siria për ndonjë veprim të gabuar), dhe kjo është një çështje për të cilën shumë njerëz janë injorantë (të paditur) ngase disa muaj pasi unë isha larguar, ndodhi Revolucioni Sirian. E unë isha vendosur këtu ( në Jordani) dhe nuk mendoja se ishte ide e mirë të kthehesha në Siri.

Andaj rreshteri më gënjeu duke më thënë, “Nuk po të dërgojmë në Siri, jemi duke të të dërguar në Erbil.” Na dërguan me veturë në kufirin jordanezo-sirian dhe më dorëzuan tek një oficer jordanez, i cili më lejoi të shkoja në kufirin sirian dhe sapo u futa në Siri ata më pyeten dhe unë ua tregova ngjarjen. Ata më dhanë një copë letër në të cilën shkruante, “Duhet të paraqitesh tek shërbimi sekret Sirian pas tre ditësh.” Kur u ktheva në shtëpinë e vëllait tim dhe qëndrova aty dy net u këshillova më vëllezërit: A të shkoj tek shërbimi sekret sirian apo të largohem nga Siria? Të gjitha mendimet ishin unanime se nuk duhej të shkoja tek Shërbimi Sekret. Ata më thanë, “Ngase ti nuk e di se çfarë mund të të bëjnë ata.” Duke u bazuar në këtë vendosa dhe udhëtova për në Liban. Qëndrova atje përafërsisht gjashtë muaj pastaj njëri nga vëllezërit nga Emiratet erdhi dhe ai kishte një lejekalim që më lejonte të hyja në Emirate kështu që kalova disa muaj atje.

Më pas njeri nga vëllezërit siç është Ebu Maliku ( Muhamed Ibrahim Shakrah) dhe të tjerët u përpoqën të binin në kontakt me autoritetet ( në Jordani) derisa arritën ta dërgonin çështjen tek mbreti ( duke i thënë) se shejhu nuk është as njeri revolucionar as politikan-ai është njeri i dijës. Dhe ata i paraqiten udhëheqësit të ministrave dy pako me libra dhe i thanë “Ky është shejhu”. Dhe ata që ishin në pushtet më lejuan të hyj. Pra kështu ndodhi, kjo është historia për të cilën pyete.

Al-Huwaini E pyeti shejhun rreth arsyeve të largimit nga Siria ( për në Jordani) dhe si ndodhi kjo?

Al-Albani: Largimi im nga Siria ishte një çështje e natyrshme, një plan për të ardhmen, d.m.th kisha bërë plan duke thënë, “duhet të tërhiqem nga njerëzit për aq sa më ka mbetur nga jeta ime, dhe t’ia përkushtoj përfundimit të projekteve,” ose të paktën disa nga projektet e mia. Sepse siç e dini në Siri udhëtoja shumë: nga Damasku në Homs, Hama, Alepo, Idlib, Latakia. Pra nuk doja të isha i zënë me njerëzit edhe aq ngase nuk do të isha në gjendje të përfundoja projektet e mia të bazuara në dituri.

Prandaj i thash vetvetes, “Do të shkoj në një vend ku nuk jam i njohur.” Por e vërteta më doli ndryshe, dhe kjo është ashtu siç thuhet në disa transmetime israilite ( d.m.th transmetime të Ithtarëve të Librit), “Robi im dëshiron diçka, dhe Unë dëshiroj diçka dhe nuk do të ndodh asgjë vetëm se ajo që Unë dua.” Dhe kjo pa dyshim se është e vërtetë.

Pra këtu erdha më këtë qëllim që të mund të jetoja larg personit të cilit i referohen njerëzit, që pyeten e kështu me radhë dhe t’ia përkushtoja veten diturisë, pra largimi im ( nga Siria ) ishte krejtësisht normal.

Me pas al Huwejni e pyeti shejhun rreth rrethanave kur ai u burgos dy here ne Siri?

Al-Albani: “Hera e parë ishte kur planet e çifuteve e goditen Damaskun, andaj ajo që është e qartë është se shteti frikësohej se dijetarët mund të fillonin ndonjë revolucion, dhe si mas parandaluese ata arrestuan të gjithë dijetarët.” Shejh Albani tha duke qeshur: “dhe nuk e di se pse ata atëherë me llogarisnin të jem në mesin e dijetarëve.”
Hera e dytë ishte atëherë kur më ftoi shërbimi sekret dhe me pyeten: “Cili është mendimi yt rreth udhëheqësve të sotshëm?” U thash “Nuk i njoh ata.” Ata më pyeten, “Cili është mendimi yt rreth sistemit të udhëheqësit, a e përkrah atë?” U përgjigja, “Jo”. Ata më pyeten “Pse?” U thash “ Sepse është kundër Islamit.”

Më çuan në një mjet transferues prej një vendi në një vend dhe pastaj më vendosen në shtabin e policisë që të më transferonin- ku, nuk e dija. Një burrë nga populli im, një shqiptarë, kaloi pranë meje dhe më pyeti se pse isha aty, ia sqarova gjendjen, dhe ai u largua. Ai shkoi e pyeti se ku do më transferonin dhe pastaj erdhi e më tha: “Kanë vendosur të të dëbojnë në al-Hasakah,” d.m.th ( në veri lindje ) të Sirisë.

I kërkova që të shkonte tek djali im në dyqan dhe ti thotë të më sjell çanten time ku do ta vendoste një kopje të Sahihul Muslim, një mprehes, një laps, gomë etj., dhe se ai duhet të më takonte këtu, e nëse jo, atëherë duhet të më takonte tek vendi ku veturat nisen për në Alepo. Burri vajti tek djali im i cili pastaj nxitoi dhe mi solli gjithçka që kisha kërkuar dhe më takoi tek vendi ku niseshin veturat sapo ato po beheshin gati të niseshin. Ai u ngjit drejt meje duke më dhënë selam, më përqafoi dhe më dha lamtumirën, pastaj makina na dergoi në Alepo dhe nga Alepo për në al Hasakah.

Në al Hasaka është një burg i lartë e i madh. Ata më vendosen në një zonë e cila ishte shumë e gjatë dhe përplot muslimanë nga Huzbut-Tahrir, i pari i tyre ndiqte mesimet e mija në Alepo, d.m.th ai sihte Selef por pastaj u kthye në Hizbut-Tahrir. I thash vetvetes “ shumë fatkeqësi janë dobipurese,” (sepse) vazhdimisht isha në debat me këtë grup natë e ditë- por me vete kisha sjellë pajisjet dhe dëshiroja ta filloja punën, por llamba ishte e ngjitur shumë lart në tavan, sidoqoftë nga drita e saj nuk përfitova kushedi se sa.

Bisedova me personin i cili më parë ishte Selef, ai quhej shejh Mustafa, dhe fatkeqësisht ai kishte kaluar pothuajse dy vite në burg. Për shkak se ai kishte kaluar kohë të gjatë aty dukej se ai kishte formuar një miqësi me drejtorin, dhe shihej se drejtori kishte karakter pozitiv edhe pse ai ishte një Ba’athist. Ai në të vërtetë i përgjigjej pozitivisht shejh Mustafës dhe këtij grupi myslimanësh dhe u ndihmonte aq sa kishte mundësi.

Ata hanin së bashku, e ndanin bashkë ushqimin e kështu veproja edhe unë bashkë me ta.

Qëllimi është se kisha nevojë për rrymë ( një mënyrë për të pasur më shumë dritë për të lexuar), andaj shejh Mustafa foli me drejtorin e burgut dhe i tha: “Shejh al-Albani është nxenës i dijës dhe dëshiron të studiojë, ngase ka marr edhe librat me vete.” Drejtori i tha, “Do ti sjellim atë që ka nevojë por në llogari të tij.” U thash se nuk ka problem, e ai do sillte atë që kisha nevojë kurse unë do të paguaja.

Prandaj mu soll llampa nga tavani mbi kokë, tërësisht mbi të- kështuqë më kurrë nuk e ndieja edhe aq vetminë, ashtu siç ka thënë Ibn Tejmije “Burgosja ime është vetmia ime.”

Pastaj al-Huwajni e pyeti shejhun rreth veprave të cilat ai i kishte përfunduar dhe ato me të cilat po merrej dhe metodologjinë e tij në autorësimin e veprave dhe me në fund kërkoi prej tij ta këshillonte rreth diturisë andaj edhe shejhu e këshilloi dhe e nxiti qe ti frikësohej Allahut te Madhërishëm dhe përfundoi duke thënë:

“Shpresoj të të ipet më shumë tawfik ( nga Allahu).”

Këtu:

http://imamalbani.files.wordpress.co...3abrgjigje.pdf

Burimi: http://imamalbani.wordpress.com/

[ramazan_it]

Kush ishte Shejkh Albani ( Allahu e mëshiroftë )?

Tregon shejh Falah Ismaili se çfarë ka thënë shejkh Abadi -Muhadithi i Medines- dhe shejkh Hamad El-Ensari per shejh Albanin:

"Hapëm librin (sepse kishin mësim me Shejh Abdul Muhsin Abdin-shp).

Tha (Shejh Abdul Muhsin Abadi):

-Mbyllni librin për sot. Kemi një mësim. Mbyllni librin. Sot do flasim për një temë. Vellezër, tema dhe mësimi, nga fillimi deri në fund, ishte lavdërim nga shejhu ynë Abdul Muhsin Abadi për imamin, shejh Albanin.

Nuk them se lidhja e tyre ishte mësues dhe nxënës, porse ishin kolegë. Të dy jepnin mësim në fakultetin e Sheriatit (juridikut) në Universitetin Islamik (në Medine). Shejh Abdul Muhsin Abadi ishte drejtor.

Filloi të lavdëronte shejhun (Shejh Albanin) dhe të na nxiste të gjithëve duke thënë:

- Keni një muaj kohë, keni rast. Ju ka ardhur shejhu në Medine. Mos iu ndani atij dhe ndiqeni nga një mësim tek tjetri për aq sa është në këtë qytet.
Pastaj tha – e kjo që po them është dëshmi dhe shejhu është gjallë (shejh Abadi)-:
-Albani në kohën tonë është si Ahmedi (Ahmed ibn Hanbel-imami i sunetit në kohën e tij) në kohën e tij.

Le ilahe il-lAllah! (Nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut).

Shih thjeshtësinë e tij (shejh Abadit) edhe pse ai që e njeh atë, ka jetuar me të – kemi jetuar me të për vite të gjata vëllezër, pasha Allahun nuk kemi parë kënd si ai në asketizëm, në devocion (besim të thellë), në devotshmëri, në fe, në dije, në thjeshtësi-, e megjithatë thotë:

-Mund të them se Albani në kohën tonë eshtë si Ahmedi në kohën e tij. Them tani ashtu siç është thënë për Ahmedin. Nëse dikush flet keq për Albanin, atëherë ai është i akuzuar në fenë e tij.

Tha:

-Bile mund të them se ai (pra, ai që flet keq për Albanin) nuk është prej Ehlu Sunetit e nuk ka lidhje me selefizmin.

Kjo është fjala e shejhut tonë shejh Abadit për Albanin, dhe dëgjuam pak përpara fjalën e atij që thotë se nuk ma kalon kush në dashurinë për Albanin. çfarë ka thënë për Albanin –Allahu e mëshiroftë- (fraza e fundit ka të bëjë me një pjesë që nuk është në këtë video-shp)!
Më kujtohet dhe përkujtoj (të tjerët) –e pasha Allahun kjo është detyra ime- shejhu ynë Hamad ibn Muhamed El-Ensari (Allahu e mëshiroftë). Shpesh e shoqëroja shejhun. Jetoja afër shtëpisë së tij dhe nuk i ndahesha. Shkoja e vija me të ditët që kishte mësim në universitet dmth kisha makinë. Ishte nder i madh për ne ta çonim dhe ta kthenim shejhun.

Hipi shejhu në makinë dhe tha:

-Kam dëgjuar se Albani ka ardhur në Medine.

Ia ktheva:

-Po o shejhu ynë. Ka mbërritur para dy netësh.

Dhe i thashë se ishim me të dje në shtëpinë e filanit.

Më tha shejhu:

-Ku është ai tani?

Ia ktheva:

-Tani është në bibliotekë, në orarin e tij të zakonshëm, ka caktuar programin që paradite, rreth orës dhjetë është në bibliotekën e universitetit.

Tha:

-A je i sigurt?

Iu përgjigja se jam i sigurtë, ngaqë e dinim programin e shejhut dhe nuk iu ndanim atij kur vinte.

Ajo që na bëri ne të mos iu ndanim shejhut ishte se sa herë që shkonim në mësimet e shejh Albanit, shihnim dijetarët tanë të mëdhenj të ulur aty: shejh Umer ibn Muhamed El-Fel-le'the (Allahu e mëshiroftë) – ky është prej dijetarëve më të mëdhenj në Medine i cili ka vdekur (Allahu e mëshiroftë), e ai është nxënësi i dijetarit të madh Abdurr-Rrahman El-Ifriki, imamit të dijetarëve selefi në Medine-; Abdul Muhsin El-Abbad ishte i ulur në mësimin e tij; Rabie ibn Hadi ishte i ulur në mësimin e tij;…të gjithë dijetarët tanë ishin të ulur në mësimin e tij, ndërkohë që shejhu (Albani) jepte mësim, fliste dhe jepte fetëa (gjykime të Islamit në çështje të caktuara të fesë- shp).

Kujdeseshim që të prezantonim në mësimet e tij, mësim pas mësimi.

Ajo që kam për qëllim:

Le të kthehemi te fjala e shejhut, imamit dhe muhadithit (dijetarit të Hadithit) Hamad ibn Muhamed El-Ensari (Allahu e mëshiroftë).

Tha:

-A je i sigurtë?

Iu përgjigja:

-Po.

(Gjihmonë thoshte kështu):

-A je i sigurtë?

Ia ktheva:

-Po o shejhu ynë, pasha Allahun, jam i sigurtë.

Ky është orari. Mbrëmjën e kaluar tha që nesër paradite në këtë orë do të jetë në bibliotekën e Universitetit Islamik. Tha:

-Më ço tek ai.

Allahu Ekber! (Allahu është më i madhi).

Gëzoheshim shumë. Takohet shejhu yt me shejhun tënd, një shejh madhëron një shejh. Ashtu si e lamë, shkuam te biblioteka dhe hymë brenda. Me të vërtetë që shejh Albani ishte në seksionin e dorëshkrimeve. I linin një dhomë të posaçme ku pushonte dhe i sillnin dorëshkrimet që donte aty.

Hymë të shejhu dhe i dha selam (e përshëndeti më përshëndetjen islame) (shejh Hamadi). U përqafuan për një kohë të gjatë. Koha e mësimit ishtë pas pak. U përshëndetën me thjeshtësi. Pastaj doli shejh Albani për të dhënë mësim. Pas mësimit më tha shejh Hamadi:

-A e di o shejh? (Në këtë mënyrë) A e di? Shumë pak veta e duan këtë burrë, këtë imam.

Tha:

-Shumë pak muslimanë e duan. A e di pse?

Iu përgjigja:

-Jo o shejh, urdhëro, fol.

Tha:

-Sepse shumica e muslimanëve -73 grupet e tyre- janë në dy rrugë: fanatikë rreth katër medh'hebeve (rreth njërit nga to) ose fanatikë rreth një grupi bidati (shpikës në fe) në akide (besim).

Vazhdon e thotë:

-Nëse (njëri nga këto që nuk e duan shejh Albanin-shp) ruhet nga Esharizmi, Ië'tizali, Sufizmi (grupe të ndryshme të humbura) dhe grupe të tjera të humbura në akide; atëherë bëhet fanatik në medh'hebin hanefi,ose shafi'i, ose maliki, apo në ndonjërin nga medh'hebet.

Tha:

-Shumica e muslimanëve janë kështu. Allahu i Madhëruar i dha pushtet këtij imami mbi të dyja këto grupe. Fshiu çdo bidat (shpikje në fe), sqaroi prishjen e tij dhe të atyre që e veprojnë atë. Gjithashtu, sqaroi prishjen e çdo fanatiku pas medh'heve, dhe largësinë e tyre nga prijësat (kokat) e dijetarëve.

Tha:

-Si shkak i kësaj, ata e urrejnë atë. Shumë pak veta e duan atë. A e do ti atë?

Iu përgjigja:

-Pasha Allahun, e duam atë o shejhu ynë.

Tha:

-Kapu pas tij!

Tha:

-Shumica e muslimanëve janë në dy grupe (të larpërmendura).

Kjo është e vërtetë o vëllezër.

Sot, është shtuar një grup. A e njihni atë?

Sot, nëse nuk është fanatik pas medh'heve te humbura në akide, dhe nuk është fanatik pas medh'hebeve të fik'hut (jurisprundencës islame), atëherë është njeri që nuk është i bindur i bindur në atë që flet.

Kur debaton me të (me një prej dy grupeve të para-shp), pregatitesh në një çështje prej çështjeve të fesë. Lexon rreth Esharizmit dhe debaton me të, ai është vetëm esh'ari.

Sot jo, sot kemi një grup të tretë:

Eshari, muëtezili, sufi, rafidi (grupe të humbura), hanefi, hanbeli, maliki… marrin nga të gjithë nga pak.

Bashkim dhe politikë, të gjithë njerëzit tek ai janë në rregull.

Si t'i rregullosh ata?

Esharinë e rregullon me anë të njohjes së prishjes së Esharizmit. Sufiun e rregullon me anë të njohjes së sufizmit. Po ata si t'i rregullosh? Sa herë që t'i shkosh nga një anë, del nga ana tjetër. Tamam si El-Xherbu'ë (lloj kafshe) apo hardhuca e vendeve të nxehta. A e njihni Xherbunë apo hardhucën e vendeve të nxehta? Ka një shtëpi porse hap 40 vrima. Hap 40 rrugë, nga vrima për te dalja."

Këtu do gjeni videon, me përkthim:

[ramazan_it]

Emigrimet e shumta të Imam Albanit

http://imamalbani.wordpress.com/2011...-imam-albanit/


I Lartëmadhëruar është Allahu që sprovon robërit e Tij me shumë gjëra,qofshin ata edhe Pejgamber, Sahabe, Dijetar,poashtu edhe Imam Albani që nga fëmijëria u sprovua me sprova të ndryshme,e prej tyre shumë emigrime në shumë toka arabe derisa në fund u vendos në Jordani dhe aty vdiq.


Allahu thotë në Kuran:
أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ
”A menduan njerëzit të thonë:“Ne kemi besuar;e të mos vihen në sprovë” .


Dhe në ajetin tjetër thotë:
أمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُم مَّثَلُ الَّذِينَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِكُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء وَزُلْزِلُواْ حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللّهِ قَرِيبٌ.
”Po ju a menduat se do të hyni në xhennet pa u provuar edhe ju me shembullin e atyre që ishin para jush, të cilët i patën goditur skamjet e vuajtjet dhe qenë tronditur, sa që i Dërguari thoshte, edhe ata që kishin besuar me të:”Kur do të jetë ndihma e Allahut? (Ju erdhi ndihma), Vërtetë, ndihma Allahut është afër” .


Në ditët e para të Ramazanit të vitit 1400 hixhrij-1980, Muhammed Nasiruddin Albani u vendos në Amman (Kryeqyteti i Jordanis)me familjen e tij, ku fillon me ndërtimin e një shtëpie të vogël për jetesë, mirëpo brenga e tij ishte se si t’i sjellte librat që i posedonte.


Posa u vendos në shtëpi, pas një mundi dhe një mori sprovash e sëmundjesh,kërkuesit e diturisë kërkuan nga ai që t’ju mbajë ligjerata. Vendosi që një herë në javë t’ju mbante ders në një shtëpi të një vëllau musliman që e kishte njohur Imam Albani më herët. Ai tregon se për çdo muaj Imami kishte shkuar në Amman ku qe përgjegjur pyetjeve të shumta të nxënësve duke ju mbajtur nga një ligjeratë të shkurtër.


Për çdo të Enjte pas namazit të akshamit u shpjegonte nxënësve më të afërt hadithe nga libri:”Rijadus-Salihin”të Imam Neveviut”si dhe pas çdo ligjërate u përgjigjej pyetjeve që kishin nxënësit.

Thotë Imam Albani: Kur u përgatita të mbaj dersin e tretë me radhë më erdhën e më thane: ti nuk ke vend këtu dhe largohu menjëherë nga Ammani për në Damask.
Mbeta pa shtëpi derisa arrita në mbrëmje në Damask të mërkurën më 19 sheval të vitit 1401h-1981.
Nuk më mbeti rrugëdalje tjetër vetëm se të fali namaz Istihare e të kërkoj nga Allahu zgjidhje tjetër, vendosa që të udhëtoj për në Bejrut aty kisha një mik të hershëm.

Në Bejrut kishte mbetur për një kohë të shkurtër dhe përsëri merr rrugën e largimit nga Bejruti për në Emirate ku kishte disa miq të afërt, pasues të Sunnetit.
Përsëri nga Emiratet largohet për në Amman me ndihmën e Allahut dhe vendoset me familje.

Fillon mësimet në biblotekën e vet që e kishte në shtëpi në lëminë e hadithit, mirëpo ishte i kushtëzuar nga shteti që mos të jepte derse nëpër xhamia por të mbetet në shtëpinë e vet.

Mirëpo edhe në shtëpi i mësonte nxënësit e tij që i kishte, madje disa kishin përcjellur mësimet e Imam Albanit që kur jetonte në Damask.
Imam Albani në Amman kaloi një jetë të mirë,e të qetë, bëri punën më të madhe në lëminë e vet që kishte në hadith,shkroi librat më volumunoze.

Erdhi koha kur Imam Albanit iu dobësohet shëndeti, mirëpo ai prap nuk është ndalur kurrë nga puna e tij në shkencën e hadithit, sa që tregon djali i tij se Imami edhe pse ishte shumë i sëmurë nuk është ndalur nga leximi e shkrimi, kërkonte nga djali i tij duke i thënë:” afroma këtë libër,e atë libër, lexo këtu, e lexo aty, shkruaj këtë, e shkruaj atë”.

Nga kjo shohim se me të vërtetë ishte i sinqertë në punën e tij dhe dëshiroi që emanetin ta çonte në vend ashtu siç ka urdhëruar Allahu dhe i Dërguari i tij Muhamedi alejhis-selam, ku lusim Allahun që ta shpërblej për punën dhe mundin që dhuroi në shërbimin e fesë së Tij.

Sëmudja filloi ta dobësojë dukshëm shëndetin e Imam Albanit,sa që me datën 10.02.1999 ditë e shtunë në spitalin e Ammanit “Shumejsan” në kohën e akshamit ndërroi jetë Muhadithi i këtij shekullit Imami i Sunnetit Muhammed Nasiruddin Albani, Allahu e shpërbleftë dhe e takoftë me të dashurin e tij Muhammedin alejhis-selam në Xhennetin Firdevsul A’la.
_____________
marë nga libri: Thirrja Jonë-(Në dritën e Kuranit ,Sunnetit dhe veprimtaris së të parëve tonë të mirë)-Imam Albani rahimehullah

[ramazan_it]

Adhurimi i shejh Albanit dhe sa herë e ka kryer ai haxhin?

Përktheu: Avni Xhemajli (Ebu Ensarij)

Es Sad’hani tha: “ Shejhu, Allahu e mëshiroftë ishte nga njerëzit më të etur që sigurohej që adhurimi i tij të jetë në pajtim me sunetin, në formë, kohë dhe sasi. Ai ishte i etur ta praktikonte sunetin në atë që hante, pinte, vishte dhe në çështjet me njerëzit.

Ata që uleshin me të, e vizitonin, apo ishin të pranishëm në ligjëratat e tij apo tubimet përplot me njerëz janë dëshmitarë për këtë. Shejh Uthejmini, Allahu e mëshiroftë, pat thënë: Ajo që di për shejhun gjatë kohës që e kam takuar, dhe ato (takime) ishin të pakta, është se ai ishte tepër i etur të vepronte në bazë të Sunetit dhe i luftonte risitë, qofshin ato që kishin të bënin me çështjet e Akidës apo veprave.

Ai falte shumë namaz nafile dhe agjëronte shumë.

Ai prekej dhe qante lehtë, sidomos kur dëgjonte ose e lexonte Kuranin, ose kur dëgjonte thëniet e profetit të cilat përmbanin premtim ose kërcënim, apo kur dëgjonte për vdekjen e ndonjë dijetari të hadithit dhe Sunetit, apo kur për ndonjë ëndërr të mirë që ndokush shihte për të dhe ia përmendnin atij, apo kur lavdërohej apo i bëheshin komplimente.

Ai, Allahu e mëshiroftë, ishte i etur të agjëronte të hënave dhe të enjteve gjatë verës dhe dimrit, me përjashtim kur udhëtonte ose ishte i sëmurë.

Kur hynte të premteve (xhuma) në xhami, i falte dy rekate namaz, pastaj vazhdonte të falte namaz derisa imami hipte në minber.

Ai do ta kryente haxhin dhe umren çdo vit nëse kishte mundësi, dhe nganjëherë e kryente umren dy herë brenda një viti.

Ai e kreu haxhin më shumë se tridhjetë herë.

Më është thënë se pranë xhamisë së profetit jetonte një adhurues i cili njihej për drejtësi, maturi dhe se ishte njeri i Sunetit e që shpesh u ipte këshilla njerëzve.

Një herë disa njerëz po flisnin shumë në xhamin e profetit, salallahu alejhi we selem, kështu që ai i këshilloi ata që të përfitonin nga rasti e të lexonin Kuran ose ta përkujtonin Allahun.

Njerëzit e panë se këshilla e tij ishte e sinqertë dhe e këndshme prandaj ai vazhdoi tu fliste atyre. Ata që ishin përreth i dëgjonin fjalët e tij të këndshme saqë numri i njerëzve rreth tij shtohej sepse ai fliste në një mënyrë që shfaqte besueshmëri në qëllimin e tij.

Pastaj derisa ai po fliste papritmas heshti dhe vështroi njërin nga të pranishmit në tubim dhe filloi ti kërkonte falje duke i thënë se nuk e dinte që ai ishte i pranishëm.

Por ky njeri i cili ishte prekur nga këshilla e këtij burri nuk tha asgjë vetëm i kërkoi që ai të vazhdonte dhe të jepte këshillën dhe përkujtimin e tij-por burri u ul.

Ky person që i kërkoi atij të vazhdonte me këshillën ishte shejh Albani, Allahu e mëshiroftë dhe kjo ngjau gjatë kohës kur ai ishte mësues në Universitetin Islamik të Medinës.

Shejh Muhamed Zijad et Tuklah, Allahu e shpërbleftë, më shkroi duke thënë: “ E kam pyetur shejh Muhamed Id el-Abasin për adhurimin e shejh Albanit dhe ai më tha: Ne falnim namazin e natës ( teravitë në Ramazan) me disa vëllezër. Shejh Albani na printe në namaz që zgjaste pothuajse tre orë. Gjatë faljes së namazit ai kujdesej të praktikonte edhe sunetet me të vogla. Ai i zgjaste rukunë dhe sexhden.

Rukuja zgjaste rreth tetë ose nëntë minuta.

Kur uleshim ai kërkonte falje nga Allahu dhe madhëronte atë në mes dy rekatesh. Një herë shejh Ali Khashani (Ebul Jusr) shkoi tek ai derisa shejhu ishte në këtë gjendje dhe e pyeti rreth një çështjeje, por ai iu përgjigj: “Tani është koha për ibadet, koha e diturisë është tjetër (kohë).

Dhe ashtu siç thuhet edhe ne hadith, për shkak të zgjatjes së namazit nga shejhu, ne kishim frikë se do na ikte koha e syfyrit. Dhe kur faleshim pas tij ndjenim devotshmëri dhe qetësi.”
______________________

Al-Imaam al-Albaani, Duroos, wa Mawaaqif, wa Ibar, of Abdul-Aziz ibn Muhammad Abdullaah as-Sadhaan, pp. 88-89.

[Mexhid Yvejsi]

-Huwaini: Shejh, cila është data juaj e lindjes?

Albani: Nuk kam ndonjë gjë në të cilën mund të mbështetem, mirëpo në çertifikatën e lindjes, letërnjoftim dhe pasaportë është regjistruar viti 1914.

El Huwaini : Jeni lindur në Damask apo Shqipëri?

Albani: Jam lindur në Shkodër, e cila atë kohë, gjatë ditëve të Ahmed Zogut ( sh.p kryeqyteti) u zhvendos në Tiranë. Jam lindur në Shkodër, Shqipëri.

Al-Huwaini: Historia e ardhjes suaj në Damask të Sirisë, së bashku me babanë tuaj, ishte për shkak të ndonjë persekutimi, apo për shkaqe të tjera?

Albani: Jo, nuk ishte për shkak të persekutimit mirëpo në al-Jaundhar Ahmed Zogu kishte marr kontrollin dhe kishte për qellim të sundonte vendin. Shumë shpejt ai hipi në fron dhe filloi që popullit t’ia imponojë ligjet evropiane. Ai filloi t’ua vështirësonte gjërat grave të cilat vishnin hixhabit, dhe i detyroi policët dhe ushtarë të vinin kapelën-gjë që sipas mendimit të babait tim, Allahu e mëshiroftë, parandalonte të këqijat. Prandaj ai vendosi të emigronte me familje në drejtim të Sirisë, dhe Damaskut në veçanti, sepse ai kishte dëgjuar shumë hadithe për epërsinë e Sirisë në përgjithësi e në veçanti për Damaskun. Edhe pse dihet , ose e mësuam më vonë, se hadithet që flasin për vlerën e Sirisë rreshtohen në ato që janë autentike, hasen, të dobëta dhe të fabrikuara-por ideja e përgjithshme është e vërtetë dhe kishte ndikuar tek ai, Allahu e mëshiroftë, dhe për këtë arsye kur ai arriti në këtë mendim, vendosi të shpërngulej. Kjo ishte arsyeja e shpërnguljes, pra nuk kishte ndonjë trysni të drejtpërdrejtë.

Al-Huwaini: Sa vjeç ishe kur migrove ?

Albani: Ajo që më kujtohet është se kur u vendosa në Damask isha nëntë vjeç.

Këtu ka disa pasaktësi:
Tirana u shpallë kryeqytet i përkohshëm i Shqipërisë me 8 shkurt 1920 nga Kongresi i Lushnjës dhe pjestarët e Këshillit Kombëtar hynë në Tiranë më 11 shkurt 1920.
Tirana u shpallë kryeqytet me 31 dhjetor 1925 nga Asambleja Kushtetuese.
Ahmed Zogu u shpallë mbret më 1 shtator 1928...

[ramazan_it]

Albani: Jam lindur në Shkodër, e cila atë kohë, gjatë ditëve të Ahmed Zogut ( sh.p kryeqyteti) u zhvendos në Tiranë. Jam lindur në Shkodër, Shqipëri.



Këtu ka disa pasaktësi:
Tirana u shpallë kryeqytet i përkohshëm i Shqipërisë me 8 shkurt 1920 nga Kongresi i Lushnjës dhe pjestarët e Këshillit Kombëtar hynë në Tiranë më 11 shkurt 1920.
Tirana u shpallë kryeqytet me 31 dhjetor 1925 nga Asambleja Kushtetuese.
Ahmed Zogu u shpallë mbret më 1 shtator 1928...

Selamun alejkum Mexhid Yvejsi, po është e vërtetë kjo që ke thënë ty do të ketë një gabim nga përkthyesi mbasi edhe e ka futur në kllapa atë sh.p. ( pra kryeqiteti ) në lidhje me atë që thuhet se, Shkodra ka qenë Kryeqiteti i Shqipërisë në kohën e Ahmet Zogut dhe kjo është nji gabim i përkthyesit.

All-llahu ta shpërbleftë për këtë përmirësim.

Selamun alejkum.

[ramazan_it]

{Fragmente nga jeta e imam Albanit}

1. Kujdesi ndaj sunetit të pastër profetik.

Shejhu i nderuar Ali Khashan në artikullin e tij me titull “Ndihmuesi i hadithit dhe ringjallësi i sunetit Nasirudin el Albani” thotë: “Pasha Allahun, nuk më kanë parë sytë, me aq sa di, askënd që të jetë shumë i kujdesshëm ndaj Sunetit, ndihmues dhe pasuesi i tij sesa Albani. Makina e tij u përmbys në rrugën ndërmjet Xhides dhe Medines, dhe njerëzit kur e panë këtë nxituan duke thënë “Ja Sitar, ja Sitar”. Ndërsa Nasirul Hadith, ndihmuesi i hadithit, u thoshte atyre, dhe ai ndodhej në makinën e përmbysur, “Thoni o Sitir dhe mos thoni o Sitar, ngase Sitar nuk është prej emrave të Allahut të Madhëruar. Ngase në hadith ka ardhur: “Me të vërtetë Allahu është i turpshëm dhe i mbuluar, Sitir, dhe e do mbulesën.”

Shejh Ali Khashan vazhdon dhe thotë: "A keni parë ndonjë në kohën tonë që ta ndihmojë Sunetit dhe hadithin si në këtë rast? Për Allahun që jo, vetëm çfarë kemi dëgjuar për Umer bin Hatabi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) dhe Ahmed bin Hanbel etj. prej të parëve të këtij populli."

2. Pyet për çfarë të bën dobi.

Shejh Isam Hadin tregon: "Shjehu ynë, Albani, një ditë prej ditësh shkoi për të rregulluar makinën e tij. Dhe ndërsa ne ishim ndodheshim në garazh na afrohet një djalosh dhe i jep selam shejhut dhe i thotë: O shejhu ynë, unë jam nxënës në kolegjin e sheriatit dhe tek ne janë disa mësues të cilët flasin keq ndaj teje dhe në veçanti filani dhe filan mësues.” Shejhu ynë tha: “O vëllau im, mjafton për njeriun si gënjeshtër që të tregojë çdo gjë që dëgjon. Prandaj pyet për atë çfarë të bën dobi ty dhe fesë tënde."

3. Kjo kohë është për adhurim.

Shejh Muhamed Ijd el Abasi kur është pyetur në lidhje me adhurimin e shejh Albanit, ka thënë: "Ishim që namazin e teravive e falnim me disa prej vëllezërve tanë. Shejh Albani na printe si imam dhe e falte me ne namazin duke e zgjatur atë rreth tre orë duke praktikuar gjatë namazin sunetet e tij me përpikmëri të madhe; e zgjaste rukunë dhe sexhden, saqë rukuja shkonte deri 8-9 minuta, dhe kur ulej ndëmrjet dy rekatëve i kërkonke falje Allahut dhe i përmendte Atë. Një herë prezantoi shejh Ali Khashan dhe iu afrua shejhut për ta pyetur për një çështje, ndërsa shejhu i tha atij: “Tani është koha e adhurimit dhe nuk është koha e dijes.”

4. Pyet shejh Albanin.

Një person pa në ëndërr të Dërguarin e Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e pyeti atë: "O i Dërguari i Allahut, nëse më del ndonjë problem në lidhje me ndonjë hadith, cilën të pyes? I Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Pyet Muhamed nasirudin el Albanin.” Kjo ëndërr iu tregua shejh Albanin, dhe pasi personi mbaroi tregimin e saj kur shejh filloi të qaj me qarje të madhe dhe duke thënë: Allahume xhealni khajran mimma jedhun-nun uegfir ma la jalemun – O Zoti im, më bëj mua më të mirë nga ajo që ata mendojnë dhe m’i fal gabimet që ata nuk i dinë.”

5. Lexo librin e shejh Albanit.

Një person tregon: Një natë pashë në ëndërr të Dërguarin e Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i thashë:" O i Dërguari i Allahut, më trego (mëso) sesi ta fal namazin në formën (mënyrën) që e ke falur edhe ti. I Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Nëse dëshiron që ta falësh namazin ashtu siç e kam falur unë, atëherë lexo librin “Forma e namazit e të Dërguarit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) prej fillimit deri në fund sikur jeni duke e shikuar” të Muhamed Nasirudin el Albani.” Personi thotë: U zgjova dhe e mbaja mend emrin e librit dhe të autorit, ndërsa më parë nuk kisha dëgjuar as për librin dhe as për autorin (shejh Albanin)."[10]

Një person tjetër tregon dhe thotë: "Një ditë prej ditësh hipa në taksi ndërsa me vete kisha disa libra dhe fletore. Sapo hipa në makinë, një person i moshuar nxitoi të më pyeste për librin “Rregullat e xhenazes” të Albanit. Ai e lexoi titullin e librin ngase ishte i pari në qesen që kisha me libra. Personi thotë: Kur vërejta dëshirën e tij për këtë libër, atëherë i dhurova atij një kopje të librit dhe më pas e pyeta për shkakun që e shtynte të interesohej kaq shumë për këtë libër. Ai më tha: “Një ditë më thirrën për të larë xhenazen e një të afërmi, ngaqë unë isha si më i madhi prej tyre. Porse unë nuk e lava atë ashtu siç duhej dhe mbarova së lari me të shpejtë dhe më pas e varrosëm po në të njëtën ditë. Nga fundi i ditës u ktheva në shtëpi dhe fjeta, ndërsa në ëndërr më del personi i vdekur që unë e lava ku më qortonte me të rëndë e më thoshte: “Përse nuk më lave në mënyrën më të mirë?” I thashë: “Por unë nuk e di mënyrën e larjes së të vdekurit.” Më tha: “Atëherë lexo librin “Rregullat e xhenazes” të shejh Muhamed Nasirudin el Albani.”

Kjo ëndërr iu tregua shejh Albanit (Allahu e mëshiroftë!) para nxënësve të tij, ku njëri prej tyre (shejh Husejn el Auejshe) tha: "Kjo ëndërr iu tregua imam Albanit, ndërsa qau dhe tha: “Sikur të më mbërrinte ky lajm para botimit të librit (është për qëllim “Rregullat e xhenazes dhe bidatet që bëhen në të!”), atëherë do e vendosja atë në parathënien e librit.”[11]


Përktheu: Xhabir SHEME

__________________________________________________ ____________

[1]Shumica e ngjarjeve nga jeta e shejh Albanit janë shkëputur nga libri “El Imam el Albani durusun ue meuakifu ue iberun” të shejhut të nderuar Abdulaziz bin Muhamed bin Abdullah es Sed’han

[2] Shkëputur nga “El Akidetu Euuelen” shejh Ebu Islam Salih bin Taha Abduluahid

[3] Këtë hadith e ka nxjerrë Ahmedi, Tirmidhiu, Ebu Daudi, Ibën Maxheh dhe Darakutni. Shejh Albani e ka quajtur të saktë.

[4]Sahih. Ebu Daud 3641, Tirmidhiu 2682, Ibën Maxhe 223, Ahmedi në "Musnedin" e tij vëll. V, f. 196, etj. [Sahihul Xhamiu 6297]

[5] Pjesë nga hadithi i transmetuar nga Buhariu, Muslimi etj.

[6] Sahih. Ky tekst është prej hadithit të Ibën Abasit të përmendur nga Taberani në "El Kebir". Ky hadith ka gjithashtu dëshmues nga hadithi i Enesit, Abdullah bin Amër bin El Asi, Ebu Umame etj.

[7] Buhariu dhe Muslimi

[8] Senedi i këtij etheri është Sahih.

[9] Marrë me shkrutime nga materiali i përgatitur nga qendra për veprimtari kulturore Imam Albani” dega Gjilan

[10] Shkëputur nga “El Mukadimetu el Mumehhidatu es Selefijjah fi tefsiri er Ruua uel Menamat” të shejh Mesh’hur bin Hasen Al Selman dhe shejh Umer Ebu Talha

[11] Shkëputur nga “El Mukadimetu el Mumehhidatu es Selefijjah fi tefsiri er Ruua uel Menamat” të shejh Mesh’hur bin Hasen Al Selman dhe shejh Umer Ebu Talha


Burimi: http://ril-al.com/islami/index.php?o...bani&Itemid=25

[ramazan_it]

Fragmente nga jeta e imam Albanit, mësime dhe përfitime (2)



Kanë thënë: "Fjalët e selefëve ishin të pakta, por me shumë begati-bereqet, ndërsa fjalët e të më vonshmëve (halefëve) janë të shumta, por me pak begati.”


“Ndonjëherë hadithi më merr disa orë, ndonjëherë disa ditë por ka raste që rri një javë për një hadith të vetëm.” Shejh Albani (Allahu e mëshiroftë!)


Djali i tij Abdul-latif tregon se babai i tij, shejh Albani, kur ishte në gjumë thoshte: “Më sillni librin “El Ilel”...më sillni këtë libër...më sillni atë libër...më sillni “El Xhehru uet Tadil”...Një herë tjetër ai, Allahu e mëshiroftë, gjatë kohës që ishte në gjumë tha, duke lëvizur gishtin “Më sillni “Sunenun Ebi Daud” që ta zgjidhim problemin.”


Kur shejh Albanit (Allahu e mëshiroftë!) iu rëndua sëmundja nga e cila edhe vdiq, familjes së tij u thoshte: “Më mbani dhe më çoni në bibliotekë.” Kur e çonin atje ai, Allahu e mëshiroftë, thoshte: “Më ulni.” Familja i thoshte: Nuk mundesh (të qëndrosh ulur). Ai, Allahu e mëshiroftë! qëndronte i shtrirë dhe urdhëronte që t’i sillnin librin dhe ia lexon atij.

Shejh Ali Khashan tregon se shejhu (Albani), disa ditë para vdekjes së tij, kur e merrte veten nga sëmundja thoshte: “Më sillni “El Xhehr-in” e dytë d.m.th. librin “el Xherhu uet Tadil” të Ibën Ebi Hatim.

6. Nuk e di, më pyet nesër.


Një prej nxënësve të shejh Albanit, Isam Hadi tregon: Njëherë e pyeta shejhun (Albanin) në lidhje me një çështje dhe ai më tha “Nuk e di, më pyet njëherë nesër se ndoshta Allahu na hap neve në lidhje me këtë çështje ndonjë gjë.” Të nesërmen e pyeta përsëri dhe ai më tha: “Allahu nuk më hapi asgjë në lidhje më këtë.”[1]


Ndërsa sot, me keqardhje, themi se janë shtuar injorantët në dhënien e fetuaue duke u futur kështu tek fjala e të Dërguarit të Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i cili thotë: “Me të vërtetë Allahu nuk e largon dijen duke e larguar atë nga zemrat e dijetarëve, por e merr dijen duke marrë dijetarët, derisa të mos mbetet asnjë dijetarë, atëherë njerëzit do të marrin koka injorante e do t’i pyesin, e ata do të përgjigjen pa pasur dije, do të humbasin vetveten dhe të tjerët.” Transmeton Buhariu.


Një burrë e pyeti Seid bin Xhubejr-in: O Ebu Abdullah, kush është shenja e shkatërrimit të njerëzve? Tha: "Nëse vdesin dijetarët shkatërrohen njerëzit."

7. Unë nuk jam veçse një nxënës dije.


Njëherë shejhun (Allahu e mëshiroftë!) e lavdëroi dikush, në një prej ligjëratave që shejhu do mbante duke thënë “Shejhu dhe dijetari i madh...”Shejh Albani kur e dëgjoi këtë filloi të qajë dhe tha: “Nuk gjej ndonjë fjalë tjetër që të them përveç asaj që ka thënë besniku i këtij populli (Ebu Bekri): “O Zoti im, më bëj më të mirë nga ajo që ata mendojnë dhe më fal mua atë që ata nuk e dinë, mos më merr në përgjegjësi për atë që ata thonë.” Po ashtu ai, Allahu e mëshiroftë, gjithmonë thoshte: “Unë nuk jam gjë tjetër vetëm se një nxënës dije (tuuejlib ilm).”

8. Dora e djathtë ka më përparësi se e majta.


Imam Albani (Allahu e mëshiroftë!) asnjëherë nuk merrte asgjë që i afrohej atij me dorën e majtë. Ai (Allahu e mëhsiroftë!) i thoshte personit që do i jepte ndonjë gjë: “Allahu të udhëzoftë, Allahu të udhëzoftë”. E përsëriste këtë fjalë derisa personi ta kuptonte këtë dhe t’ia jepte (atë që kishte për t’i dhënë) me dorën e djathtë.”


Njëherë shejhu (Alahu e mëshiroftë!) vërejti një person i cili po hante me dorën e tij të majtë, e i tha atij: “Mos ha me dorën e majtë ngase shejtani ha me të majtën.” Pastaj filloi të tregonte hadithet të cilat kishin lidhje me këtë gjë.

9. Unë jam musliman.


Më herët, kur shejh Albani (Allahu e mëshiroftë!) punonte në dyqanin e tij si orë ndreqës kur i vinte ndonjë person që kishte nevojë për të ndrequr orën, shejhu (Allahu e mëshiroftë!) i linte atij një orarë të caktuar që të vinte për të marrë orën. Njëri prej peronave nuk i erdhi mirë për orarin që shejhu i vendosi dhe kërkoi prej tij (shejhut) që ta kalonte atë para ndonjë personit tjetër që e kishte rradhën më parë. Shejhu (Allahu e mëshiroftë!) i tha atij: “Unë jam musliman.” D.m.th. unë jam musliman dhe nuk i bëj kujt padrejtësi qoftë kjo edhe në diçka më të vogël siç është dhënia përparësi dikujt mbi të drejtën e tjetrit madje. Po sot, çfarë mund të themi ne për vetet tona...? Allahu el mustean!

10. Urdhërimi për të mira dhe ndalimi nga veprat e këqija.


Allahu i Madhëruar thotë: “Ju jeni populli më i mirë që i ka ardhur njerëzimit;[2] urdhëroni për mirë, ndaloni nga e keqja[3]dhe i besoni Allahut.[4] Sikur ithtarët e Librit të besonin[5], do të kishte qenë më mirë për ta.[6] Ka prej tyre që janë besimtarë[7], por shumica e tyre janë të pabindur.[8]” Al Imran 110


Imam Albani (Allahu e mëshiroftë!) kur kryente haxhin apo umran asnjëherë nuk ndalej nga të urdhëruarit njerëzit për vepra të mira dhe ndalimi nga të këqijat madje edhe kur ishte gjatë kryerjes së tauafit dhe sajit.

11. Allahu të zbukuroftë me atë që i ka zbukuruar burrat.


Një prej nxënësve të shejh Albanit tregon: "Një rast prezantova në një ngjarje kur shejhu ndodhej i sëmurë në spital. Në dhomën ku ndodhej shejhu hyri njëri nga infermierët me mjekër të rruajtur, e pasi i dha ilaçin shejhut, në momentin që po largohej tha: O shejh, bëji lutje Allahut për mua. Ai (Allahu e mëshiroftë!) tha: “Allahu të zbukuroftë me atë që i ka zbukuruar burrat.”

12. Përshëndet me selam kur futesh ashtu edhe kur del.


Një prej nxënësve të shejhut tregon: "Njëherë ishim në njërën prej shtëpive dhe shejhu po mbante ligjëratë. I zoti i shtëpisë, kur hynte dhe dilte prej dhomës nuk përshëndeste me selam duke menduar se kjo do na bezdiste. Shejhu iu drejtua atij dhe i tha: “Përse nuk përshëndet me selam në kohën kur futesh dhe del?” E më pas ligjërata e përqëndrua tek edukata e dhënies së selamit në kohën kur futesh dhe del, tek edukata e kërkimit të lejes dhe gjërave të ngjashme me këto."


Disa njerëz fillonin me pyetjen që kishin për shejhun dhe nuk fillon me dhënien e selamit. Shejh Albani (Allahu e mëshiroftë!) i urdhëronte ata me dhënien e selamit para se të fillonin me pyetjen, e pasi mbaronte përgjigjen ai, Allahu e mëshiroftë, thoshte: “Mos harro të më japësh selam në fillim.”

13. Kjo kohë është për mua.


Imam Albani (Allahu e mëshiroftë!) ishte shumë i kujdesshëm në shfrytëzimin dhe ruajtjen e kohës. Ai (Allahu e mëshiroftë!) kishte një orarë të posaçëm në të cilin priste telefonata, e kjo ishte prej orës nëntë (9) deri në orën njëmbëdhjetë (11). Njëherë shejhun, Allahu e mëshiroftë, e mori dikush në telefon disa minuta para orës nëntë, ndërsa ai (Allahu e mëhsiroftë!) i tha atij: “Kjo kohë është për mua, prandaj merr në telefon pas disa minutash.”


Shejh Muhamed Ijd el Abasij tregon: Ishim që kërkonim prej shejhut tonë (Albanit) që të na mbante mësim. Kurse ai na thoshte: “Nuk kam kohë. Në rast se dëshironi ejani këtu në dyqan dhe t’ju mbaj mësim në kohën që unë rregulloj orët.” E ashtu vepruam, shkonim tek ai në dyqan dhe ai (Allahu e mëshiroftë!) na mbante mësim dhe u përgjigjej pyetjeve tona ndërkohë që ai merrej me rregullimin e orëve.


“Kur të vdes Albani, atëherë keni për ta ditur se kush është Albani.” Kjo fjalë, ishte që më shumti dilte nga goja e shejhut, Allahu e mëshiroftë!

__________________________________________________ ________
[1]"Muhadithul Asr" fq. 105
[2]Populli më i mirë që ka krijuar Allahu dhe më i nderuar tek Ai.
[3]Urdhëron për bindje ndaj Allahut, për zbatim të urdhërave të Tij dhe për mirësi ndaj njerëzve dhe ndalon nga idhujtaria e mosbesimit dhe nga veprat e shëmtuara dhe të këqia.
[4]Besoni Allahun dhe jeni të sinqertë në njësimin dhe adhurimin e Tij.
[5]Muhamedin dhe atë që iu shpall nga Allahu.
[6]Më e mirë për veten e tyre në këtë botë dhe në botën tjetër para Allahut.
[7]Besojnë Muhamedin dhe atë që i është shpallur nga Allahu dhe ndjekinn atë, sik ka qenë Abdullah ibën Selam dhe vëllai i tij. Tjhealebe bin Seaje dhe vëllai i tij, e të tjerëve prej ithtarëve të Librit, në kohën e pejgamberit Muhamed (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të!)
[8]Të ndalë nga feja e tyre, sepse feja e jehudëve i mëson që të ndjekin atë që thuhet në Teurat dhe të besojnë Muhamedin si i Dërguari i Allahut te të gjithë njerëzit dhe si vulë të vargut të pejgamberëve. Kurse feja e krishterëve i mëson ata të ndjekin Inxhilin, ta besojnë atë dhe të besojnë atë që thuhet në Teurat dhe që në të dy librat e tyre përshkruhen cilësitë e Muhamedit, emri i tij, dërgimi i tTij dhe se ai është lajmëtari i Allahut. Por megjithë këtë, që të dy kjëto grupe, jehudët dhe të krishterët, e përgënjeshtrojnë profetësinë e Muhamedit dhe me këtë ata nuk i janë bindur Allahut dhe kanë dalë nga feja e tyre që pretenojnë se ndjekin.

Burimi: http://ril-al.com/islami/index.php?o...bani&Itemid=25

[ramazan_it]

Kështu që Albani tha: ‘Më fal nëse kam qenë i padrejtë me ty...” dhe filloi të qante

Përktheu: Avni Xhemajli (Ebuensarij)

Burimi: http://shaikhalbaani.wordpress.com/

Al-Imaam al-Albaani, Duroos, wa Mawaaqif, wa Ibar, of Abdul-Aziz ibn Muhammad Abdullaah as-Sadhaan, pp. 158-159.

Shejh Samir ez-Zuheiri i cili është nga nxënësit e shejhut, Allahu e mëshiroftë, tha:

“Një ditë në Jordani u takova me disa studentë të dijes. Ashtu siç ishte zakoni në tubime të tilla, u përmend edhe shejhu (rahimullah) dhe njeri nga studentet filloi që ta sulmonte vrullshëm për shkak të dallimit në metodologji ( në mes tyre).

Nuk e pash të udhës të debatoja me këtë njeri, së pari për shkak të mungesës së drejtësisë dhe paanësisë së tij dhe së dyti për shkak se zemërimi e shpuri larg kufijve të gjakftohtësisë dhe përmbajtjes. Prandaj i thash: Nëse ky është mendimi yt për shejhun – dhe ai nuk është ashtu siç ti mendon- atëherë përse nuk e këshillon drejtpërdrejtë, sepse ai është më i mirë sesa shpifja jote dhe përgojimi yt.?”

Ai u përgjigj: “el-Albani nuk e pranon këshillën.”

pyeta: ‘A e ke provuar?’

“Nuk e kam takuar kurrë, por kjo është unanime rreth tij.”-tha ai.

I thash vetvetes “Subhanallah! Ky njeri është ndikuar aq shumë nga shujuhet e tij pa e kërkuar kurrë të vërtetën për vete ose pa e takuar shejhun ndonjëherë, edhe pse ata që të dy për shumë vite jetojnë në të njëjtin qytet!"

Më vonë, një mbrëmje organizova në tubim me shejhun në shtëpinë time dhe ftova të gjithë nxënësit e dijes. E ftova edhe këtë person i cili kishte folur kundër shejhut por atij ( imam Albanit) nuk i thash gjë për këtë rast.

Shumica e tubimit ishte e monopolizuar nga njeriu që debatonte me shejhun, ngrinte zërin e tij dhe ishte i xhindosur ( ndaj shejh Albanit) deri në atë masë saqë u bë e qartë se unë isha i zemëruar dhe i turpëruar. Kur shejhu pa fytyrën time u kthye nga unë dhe duke buzëqeshur tha: “Mos u shqetëso për këtë/ mos e fajëso veten.”,

Pasha Allahun, buzëqeshja nuk u largua asnjë çast nga fytyra e shejhut dhe ai vazhdonte ti përgjigjej atij me fakte nga Libri dhe Suneti me durim të madh e zemër të hapur, ashtu siç ai (Allahu e mëshiroftë) e kishte zakon.

Në fund të tubimit, njeriu u ngrit në këmbë dhe i tha shejhut: “ E falënderoj Allahun e Madhërishëm që ju tashmë keni ndryshuar dhe që unë ju takova pas këtij ndryshimi.”

Shejhu tha: “ A më ke takuar më parë para ditës së sotme?

‘Jo,’ u përgjigj ai.

Atëherë shejhu bëri me shenjë nga njeri prej vëllezërve nga Siria i cili e shoqëronte në davetin selefij dhe që atëbotë ishte mysafir i shejh Albanit në Aman ( Jordani) dhe tha:

“Unë nuk kam ndryshuar dhe ky vëlla më ka shoqëruar në davet njëzetë vite, dhe ky e di këtë rreth meje. Sidoqoftë, Allahu të shpërbleftë me të mira, e sa më takon mua, atëherë të kërkoj që të më falesh nëse unë kam gabuar diç apo kam qenë i padrejtë në lidhje me ty. Dhe lus Allahun e Madhërishëm që të më fal nëse kam gabuar apo u kam hyr në hak ndokujt prej muslimanëve.”

Pastaj ai, Allahu e mëshiroftë, filloi të qante.

Dhe ky njeri ( që debatonte me shejhun) nuk mundi të bënte asgjë veçse të qante edhe ai, dhe filloi ta puthte shejhun në duar dhe kokë.

Pas kësaj atë e njihnim si selef i cili pasonte argumentet dhe që e donte dhe e nderonte shejhun tej mase.

[urtesia]

Selam Alejkum,

Ashtu sikurse jemi mesuar qe shpeshhere ne ligjeratat tona per Islamin argumentojme me Kuran por dhe me Sunet ku si per te qene te sigurte ne argumentet tona perdorim hadithet e Bukhariut.

Sipas Sheikh Albanit ne hadithet e Bukhariut jane gjetur gabime dhe shume prej ketyre haditheve Sheikh Albani i ka quajtur jo te sakte.

Nje pyetje kam per ato qe jane kompetente ne kete fushe.

Sikur viteve ne vazhdim te vijne dijetare te tjere si Albani te cilet vazhdimisht do ndjekin kete linje duke gjetur gabimet e Bukhariut atehere a duhet te jemi skeptike ne besimin e ketyre haditheve?

Te lumte vellai.
Jo pse mua me erdhi mire kjo qe e ke shkruar, por vertet u lodha nga disa shkrime absurde me pasoja trashanike.

Ate dite kur te zbulohet nje hadith jo i sakte i Buhariut, ate dite bien poshte tere permbledhjet e haditheve te Tij.

A nuk mjafton thenja e Aliut kur thot:
Sikur te ishte Islami me hamendje dhe logjike te shendosh, mes'h mesteve duhet tju jepnim nen e jo siper, sepse nenkembe pluhnosen.

edhe njeher te falenderohem angmokio.

[urtesia]

{Fragmente nga jeta e imam Albanit}

1. Kujdesi ndaj sunetit të pastër profetik.

Shejhu i nderuar Ali Khashan në artikullin e tij me titull “Ndihmuesi i hadithit dhe ringjallësi i sunetit Nasirudin el Albani” thotë: [B]“Pasha Allahun, nuk më kanë parë sytë, me aq sa di, askënd që të jetë shumë i kujdesshëm ndaj Sunetit, ndihmues dhe pasuesi i tij sesa Albani. [/url]

Selamu alejkum vella ramazan

Ka mundesi te dij kur ka vdek syneti qe Albani e ringjalli?
Bota ka 6 miliard njerez prej se cileve afer 2 miliar musliman mos edhe me teper.
Pyes, syri i njeriut brenda jetes se tij, sa nga keta musliman ka mundesi ti sheh te pakten nga 1 minut secilin prej tyre?
Lere me te dijme kush prej tyre sa dhe si e zbaton synetin e Muhamedit a.s. !!!

Po ky Albani a nuk e ka obligimsi cdo nje musliman tjeter qe te zbatoj synetin e pejgamberit, apo eshte ndonje risi dhe ka zbuluar synete te reja nga Muhamedi a.s. qe te tjeret para tij nuk i paskan hasur brenda kohes se Muhamedit a.s.?

Sikur te kishte kundershtuar politiken angleze dhe ndikimin e saj ne familjen e mbretnise saudite, sa ka kundershtuar duke i quajtur te devijuar dijetaret islam une do te isha me i lumtur.
Por perseri me gojen plot e them qe shejh albani si nje hoxhe qe nuk kishte diplomuar ne shkencen e hadithit, ishte nje dijetar i shquar i asaj lemie. Vertet tere jeten ia kushtoi po kesaj shkence te hadithit.
Por nese je muhadith i mire, nuk do te thote se je edhe fakih i shquar.
Islami nuk rumbullaksohet vetem me njohjen e nje shkence.
Ishte dijetar, por mbi te gjitha ishte njeri si cdo njeri tjeter ne kete bote, fetishizmi dhe te taptisurit ne nje imam, me duket shume e ngjajshme me gjuhen e shijave dhe thirjen e tyre ne imamate.
Prandaj, te lutem,
me shume me trego mbi jeten dhe vepren e Muhamedit a.s. se sa mbi biografin e nje njeriu si gjithe njerezit dhe dijetaret e tjere.

[ramazan_it]

Shejh Albani kur iu tregua rreth vizitës në Spanjë

Al-Imaam al-Albaani, Duroos, wa Mawaaqif, wa Ibar, of Abdul-Aziz ibn Muhammad Abdullaah as-Sadhaan, p. 138.

Es- Sadhani përmend se: “ Shejh Isam Hadiu, Allahu e ruajtë tha: “Kur u ktheva nga Spanja fola me shejhun rreth kushteve të muslimanëve atje. Dhe nga gjërat që i tregova ishte drejtësia me të cilën trajtoheshin muslimanët në vendet e kufrit në lidhje me lirinë e tyre në adhurim dhe tubime. Deri në atë masë sa, për shembull, që ata mund ti bënin një kërkesë komunës që ti lejonte ata të faleshin në vend të hapur ( mësalla), dhe komuna do t’ua përgatiste vendin dhe do dërgonte një polic që t’ua lehtësonte parkingun dhe kalimin e sigurtë e gjëra të ngjashme."

Prandaj shejhu filloi të qante dhe tha: “Allahu Ekber. Muslimanët trajtohen me drejtësi në vendet e kufrit gjë që nuk e kanë në vendet e islamit! Nga Allahu kërkojmë ndihmë, nuk ka forcë as fuqi veçse me Vullnetin e Allahut.”

_____________________

Burimi(perkthimi): http://imamalbani.wordpress.com/2011...tes-ne-spanje/

Per t'i shikuar te gjitha artikujt e Imam Albanit, kliko ketu: http://imamalbani.wordpress.com/

[ramazan_it]

Pavarësia e shejh Albanit nga sundimtarët

Përktheu: Avni Xhemajli

Al-Imaam, al-Mujaddid, al-Allaamah, al-Muhaddith, Muhammad Naasirud-Deen al-Albaani, pp. 63-64.

Shejh Muhamed Musa Nasr tha: Ne nuk dimë nga jeta e shejhut tonë dhe gjatë kohë që e kemi shoqëruar atë në një periudhë njëzetë vjeçare se ai ka hyrë ndonjë here tek ndonjë sundues, apo ata që kanë autoritet apo tek ndonjë gjykatës, dhe ai kurrë nuk u bë servil i ndonjërit prej tyre, ai madje kurrë nuk u caktua në ndonjë pozitë fetare prej tyre, madje as nuk ka ngrenë në një tryezë me ta: kjo gjë e bëri atë të pavarur në qëndrimet që mori dhe vendimet e tij fetare nuk u dhanë për shkak të presionit politik apo fetar…..

Pra, gjykimet e tij fetare kurrë nuk u bënë për të kënaqur Zaidin apo Amrin. Allahu e bëri atë të mos ketë nevojë për njerëzit, dhe e pajisi atë me fitim nga duart e tij gjatë kohës që punoi si ndreqës orësh për shumë vite me radhë: “ Gjeja më e mire që ha njeriu është ajo që ka fituar me duart e tij…”

Një ditë i mora dorën dhe e pyeta: “ O shejhu ynë! A i ke shtrënguar duart ndonjë here me ndonjë tiran të kësaj bote?”

Ai u përgjigj: “Jo”

Pastaj e pyeta: “A ke ngrenë ndonjë here në tryezë me ta apo ke hyrë tek ndonjëri prej tyre?”

Ai mu përgjigj: “Jo.”

Atëherë i mora duart që t’ia puthja por ai u mundua që të më ndalonte nga kjo, mirëpo e munda dhe i putha. Pas kësaj ai më qortoi ashpër, prandaj i thash: E pse të mos e puth një dorë që kurrë s’ka shtrënguar dorën e një tirani? Dhe që i ka shërbyer Sunetit të Dërguarit të Allahut صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ më shumë se gjysëm shekulli.

Kurse shejhu shpesh here më qortonte për teprimin e dashurisë që kisha për të, mirëpo sipas mendimit tim kjo ishte më pak nga sa ai mëritonte.

Mirëpo kjo nuk na pengonte që ta kundershtonim atë, nganjëherë, në disa prej gjykimeve ( ixhtihadit) në të cilat ai arrinte. Sepse ashtu siç ka thënë Imam Maliku:

“ Thënia e secilit mund të pranohet e pastaj të refuzohet, përveç banorit të këtij varri ( d.m.th pejgamberit salallahu alejhi we selem. ) "


___________________________

Burimi: http://www.albselefet.com/sira-histo...ndimtaret.html

[ramazan_it]

Bisedë me gruan e shejh Albanit

Përktheu: Avni Xhemajli ( Ebuensarij)


“A mund të na tregoni vendin e lindjes?”

Jusra Abdu Rrahman Abidin, Umm el-Fadl. Vendi i lindjes: Salt [Jordani], dhe në çertifikatën e lindjes shkruhet Jerusalem, 1929.

“ Oj hallë, a mund të na tregosh për fëmijërinë tënde dhe edukimin para se të martoheshe me shejhun, Allahu e mëshiroftë?”

Jam rritur në Jerusalem, në zonën e Xhamisë Al-Aksa. Babai im ka punuar si tregtar, por unë kurrë nuk e kam njohur sepse ai vdiq kur unë isha ende e re. Kështu që unë u rrita nga vëllai im, Nadhmi, Allahu e mëshiroftë.

Qëndrova në Jerusalem deri në 1948, pastaj u zhvendosa për të mirë në Jordani. Shejhu, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, më propozoi martesë në vitin 1981. Unë jetoja në Markan Veriore, kështu që ai më mori në Markan Jugore, një vend për të cilin kisha dëshirë të dija më tepër, prandaj shejhu më vendosi atje, Allahu i Madhërishëm e mëshiroftë.

Shejhu u martua me gruan e tij të parë, Umm Abdu Rrahman në Damask, ajo ishte jugosllave dhe i lindi fëmijët Abdu Rrahmanin, Abdul Latifin dhe Abdu Rrezakun dhe të tjerët të cilët vdiqën. Më pas edhe ajo vdiq.

Pastaj shejhu u martua me gruan e tij të dytë, Naxhien, e cila ishte jugosllave po ashtu. Me të ai kishte nëntë fëmijë, katër djem dhe pesë vajza. Djemtë ishin: Abdul Musowiri, Abdul Ala, Muhamedi dhe Abdul Muhaimni. Vajzat quheshin: Enisa, Asije, Selmah, Hasanah dhe Sukajneh.

Ai u martua me gruan e tretë gjatë kohës sa ishte i martuar me gruan e dytë. Ajo quhej Hatixhe el Kadiri dhe ishte nga Siria. Ajo është motra e gruas së dr. Muhamed Amin el Misri, mësuesit të njohur të universitetit të Medinës dhe shok i shejhut, Allahu i mëshiroftë të dy.

Me Hadixhen, shejhu kishte një vajzë, Hibatullah. Dhe ai u nda nga gruaja e tij e dytë e cila jetonte në kampin e Jarmukut të Damaskut.

Pastaj ai migroi bashkë me Hadixhen në Jordani në vitin 1980 dhe u vendos në Markan Jugore të Amanit, pranë shejh Ahmed Atijes i cili ishte njeri i afërt i shejhut. Por më pas Atije u veçua nga shejh Albani dhe metodologjia e tij dhe u bë sufi e më vonë hyri në Bahaizëm.

Gruaja e tij e tretë qëndroi në Aman për ca kohë e më pas u vendos në Damask dhe refuzoi të qëndronte në Aman. Pas përafërsisht gjashtë muajsh, shejhu i dërgoi asaj letrat e divorcit.

Në vitin 1981, Ahmed Atije së bashku me kushëririn e tij, Shejh Xhemilin, erdhën në Markan Jugore, në dyqanin e vëllait tim dhe në emër të tij ( shejh Albanit) kërkuan dorën time për martesë.

Aktin e martesës e bëmë ( nikahun) në shtëpinë e kushëririt tim në Marka. Shejhu vet caktoi prikën, dhe na lajmëroi se kjo ishte një gjë e ligjshme, që do të thotë se ai që propozon martesë, cakton atë prikë që e sheh si të mjaftueshme dhe që prika e gruas së tij të jetë në mjetet e tij, kështu që në atë kohë më dha dyqind dinarë. Dhe ai nuk caktoi ndonjë prikë e cila do vonohej sepse kjo nuk është prej Sunetit.

Shkova me të në treg dhe blemë disa rrethore që nuk ishin prej ari, sepse ai nuk e konsideronte të lejueshme të vishje rrethore ari.

Ne ramë dakord që të martohemi pas rreth dy muajsh, derisa shejhu të përfundonte shtëpinë e tij të re në jug të Markas. U martuam diku nga mesi i muajt të bekuar të Ramazanit.

A e ndihmonte familjen apo i neglizhonte ata si pasojë e angazhimit të tij në mësimdhënie?

"A mundeni , oj hallë, të na tregoni shkurt për kohen që shejhu u zhvendos? "

Shejhu emigroi nga Shqipëria në Damask së bashku me të atin kur ishte rreth dhjetë vjeç. Më pas në vitin 1980 emigroi në Jordani dhe u vendos në Marakan Jugore. Pastaj iu desh të kthehej në Damask dhe prej aty në Bejrut të Libanit në vitin 1981. Shej Zuhair esh Shaushi e priti si mysafirë në shtëpinë e tij. Më pas udhëtoi në Sharxhah dhe qëndroi aty për dy muaj duke thirrur në menhexhin Selefije. Më pas shkoi në Katar për një muaj, pastaj Kuvajt ku qëndroi dhjetë ditë. Pastaj udhëtoi për në Shaxhrah e prej aty u kthye në Jordani ku qëndroi gjersa vdiq ditën e shtunë 2.10.1999.

Duke qenë gruaja e këtij dijetari fisnik, a keni vërejtur se kjo dituri, kërkimi i saj dhe të mësuarit e të tjerëve i ka marr kohë nga bashkëjetesa me ju si kreu i familjes? Dhe a ka pasur kjo ndikim negative tek fëmijët e tij? Dhe nënë e dashur, a mund t'ju kërkoj që të më veçoni në disa lutje sepse kam nevojë të ngutshme për to. Allahu u ruajt dhe u dhentë çdo të mire?

Ju falënderoj për ndjenjat tuaja të ngrohta dhe dua që ju ta dini se kërkimi i diturisë nuk e pengonte shejhun në kryerjen e detyrave familjare.

Përkundrazi, e kundërta e kësaj ishte e vërtetë. Ngase ai, Allahu e mëshiroftë, ishte një shembull i kryefamiljarit duke bashkëpunuar me familjen e tij.

Dhe më beso, biri im se ai jepte ndihmësen e tij në punët e përditshme shtëpiake saqë unë turpërohesha shumë për këtë. Një here ai ishte duke e pastruar oborrin bashkë me mua saqë i thash: O shejh. Mos më turpëro përpara fqinjëve, sepse do thonë se ti po i kryen punët e gruas tënde"

Ai mu përgjigj: "Ky nuk është turp. A nuk e di ti se profeti salallahu alejhi we selem ishte në shërbim të familjes së tij?'

Kur i kërkoja ndonjë gjë ( të nevojshme ) për shtëpinë, për shembull ndonjë rafte shtesë, ai do e shqyrtonte situtatën dhe mendonte rreth saj dhe nëse ishte e duhur shkonte dhe e bënte me duart e tij. Dhe nëse kishte nevojë për të blerë ndonjë gjë, shkonte dhe e kryente me veturë atë që unë kisha kërkuar.

Njëri nga gjërat që ai i kishte qejf ishin udhëtimet, ashtu siç bëjnë sirianët, dhe shporta ( e piknikut) ishte gjithmonë në veturën e tij. Ne dilnin së bashku gjatë pranverës, verës e madje edhe gjatë dimrit duke shikuar borën dhe peizazhin e natyrës gjatë dimrit. Ai më lavdëronte duke pirë çaj dhe kafe, edhe pse nuk e kishte zakon që të pinte asnjërën prej tyre.

Por, në çdo shëtitje që shkonim, ai kurrë nuk i linte librat ( i merrte gjithmonë me vete). Librat ishin shokët e tij kudo që ai shkonte.

Në fakt, ka ndodhur shumë herë kur unë zgjohesha dhe nuk e shihja atë në shtrat. E kërkoja dhe e gjeja në dhomën e tij të studimit, me dritën ndezur, i tërhequr në librat e tij. Unë befasohesha dhe ai, Allahu e mëshiroftë, thoshte:

"Këto janë të dashurat e mia."

Allahu u dhentë sukses, ua largoftë vuajtjet dhe ju beftë prej atyre që janë të lumtur në këtë dhe në botën tjetër. Amin.

“Nëna jonë fisnike, ne do të donim që të na jepni një përshkrim të një dite të plotë nga jeta e tij, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, që nga koha që ai do zgjohej për namazin e sabahut deri në kohën kur ai shkonte për të fjetur "

Përshkrimi i ditës nga jeta e shejhut.

Shejhu, Allahu e mëshiroftë, zgjohej për namazin e sabahut, në mos më herët, dhe gjithashtu me anë të telefonit zgjonte edhe disa nga nxënësit e tij. Pastaj, për aq kohë sa ishte në gjendje fizike, shkonte dhe i merrte nxënësit e tij nga shtëpitë e tyre apo nga rruga ku ata e prisnin. Ata namazin e sabahut e falnin në një xhami ku imami i saj përpiqej të zbatonte Sunetin dhe i shmangej bidateve, siç është kunuti në namazin e sabahut, dhe pjesën më të madhe të kohës, xhamia ishte larg nga zona ku ne jetonim.

Pastaj nëse nuk ulej me nxënësit e tij në xhami, shejhu do të kthehej në librarinë e tij dhe qëndronte në mes të librave dhe kërkimeve deri në orën shtatë të mëngjesit, kohë kur unë i përgatisja mëngjesin. Ai hante mëngjes dhe serish kthehej në librari ku qëndronte deri në kohen e gjumit të pasdrekes, kohë kur shejhu fillonte të përgjumej. Flinte për një kohë të shkurtër dhe serish kthehej në librari.

Kështu ishte edhe dreka e tij, në orën një. Ndërsa darken shejhu nuk e dëshironte. Ai mund t’u përgjigjej telefonatave pas namazit të jacisë, sepse kishte caktuar dy orë për vendimet e çeshtjeve fetare. Sa u takon vizitave, atëherë kur ia lejonin rrethanat një gjë të tillë, ai e kishte ndarë kohën në mes akshamit dhe jacisë.

“Si reagonte shejhu me ato që ngjanin në botën muslimane dhe si ndikonin këto ngjarje tek ai? ”

Sa i përket reagimit të shejhut rreth asaj që ngjante në umetin Islam, atëherë ne nuk kishim televzor në shtëpi, sepse shejhu nuk e donte një gjë të tillë, dhe ai nuk blinte gazeta, mirëpo në të njëjtën kohë ishte tej mase i lënduar me atë që u ndodhte muslimanëve në Palestinë, Irak, Afganistan dhe vendet e tjera Islame.

Dhe ai shpesh herë zhvendosej tek vëllezërit e tij musliman në Siri, sidomos gjatë kohës së ngjarjeve të viteve të tetëdhjeta me Alawitet. E shpeshë herë shumë të rinjë musliman vinin tek ai për tu këshilluar e ai i nderonte dhe i priste në mënyrën më të mire të mundur.

Si e ndihmonte Umu el Fadl shejhun në diturinë e tij?

““Nënë e nderuar, a kishit ndonjë rol në arritjen e shkallës që dijetari ynë shejh Albani arriti në përsosmërinë e fesë së Allahut dhe praktikimin e Sunetit të Tij, salallahu alejhi we selem. Sepse kjo është një çështje që na intereson shumë? A ka patur ndonjë hulumtim apo mendim rreth ndonjë çështjeje dije që keni mundur ta ndani me shejhun, Allahu e mëshiroftë dhe a keni përfituar nga dija e tij?

Falënderimi i takon vetëm Allahut, ne kemi përfituar shumë nga ai. Në të vërtetë, pas martesës sime, familja ime, Aal Abidiin, dhe të tjerët përfituan shumë. Shpesh njerëzit më pyesin për ndonjë vendim apo çështje kështuqë u përgjigjëm: “Shejhu thoshte këtë e këtë” e nëse nuk e di atëherë pyes ndonjë nga nxënësit e tij tek te cilët ai kishte besim.

Sa i takon rolit tim në dituri, unë as që jam nxënëse e dijes, e si mundet dikush si unë të ndaj në dituri diturinë dhe kërkimet e tij të përpikta të bazuara në dituri?

Mirëpo unë i përgatisja ambientin siç thuhet me aq sa kisha mundësi. I shërbeja atij, mysafirëve dhe nxënësve të tij aq sa mundja sepse ai nuk kishte shërbyese dhe kurrë nuk pranonte të kishte shërbyese në shtëpi.

“Çfarë ndikimi pati largimi nga Medina al Munewra tek dijetari ynë i madh, d.m.th kur ju u zhvendoset këtu?”

Shejhu u ndikua shumë pas largimit nga Medina- qyteti i Pejgamberit. Ai i cilësonte ato ditë të jetuara në Qytetin e Pejgamberit salallahu alejhi we selem si ditët më të mira të jetës së tij. Mirëpo në të njëjtën kohë ai nuk ndalej në kërkimin e diturisë.

“ Cila ishte ngjarja më e shquar në të cilën ai ka marrë pjesë derisa jetonte në Medine–al Munewra?”

Sa i takon ngjarjes më të famshme islame që ka ndodhur atje unë nuk e di sepse nuk isha me të.

“Si e nderoni sipas mendimit tuaj një dijetarë të madh siç ishte ai?”

Sa i përket nderimit të shejhut nuk ka asgjë si lutja për të dhe zbatimi i metodologjisë në të cilën ai gjithmonë thërriste dhe të cilën e përmblidhte me dy fjalë: dëlirje dhe kultivim. Gjegjësisht, pastrimi i metodologjisë së muslimanëve dhe trashëgimisë së risive ( në fe), paragjykimet heretike, hadithet e dobëta etj, dhe kultivimi i metodologjisë së duhur dhe fesë së vërtetë.

Shejhu shqetësohej për njërin nga problemet me të mëdha të muslimanëve, veçanërisht për ata që pretendonin se e pasonin Sunetin, që të jenë kultivues të saktë dhe metodologji të shëndoshë. E në përgjithësi kjo metodologji kërkon kohë të gjatë e përpjekje të mëdha.

Këshillë motrave dhe reagimi i saj ndaj atyre që gënjenin për shejhun

“A e ndjeni dashurinë e muslimanëve për burrin tuaj, Allahu e mëshiroftë, apo keni ndjesinë se dashuria e tyre ndaj tij është e pamjaftueshme?”

Po, fëmijët e mijë, e njoh nivelin e dashurisë së njerëzve për shejhun, Allahu e mëshiroftë, dhe kam dëshirë që ata ta kujtojnë atë në lutjet e tyre, dhe ta lusin Allahun ta shpërblejë atë me shpërblimin më të mirë në interesin e muslimanëve. Unë personalisht kam blerë një apartament përballë varrezave ku ai është varrosur në Markan Jugore të Amanit.

Dhe më besoni, gjithmonë zgjohem natën, i shikoj varrezat dhe lutëm për të dhe nxënësin e tij Ebu Muadhin dhe vajzën e vëllait tonë Abul Jaman, Sumejen, Allahu i mëshiroftë që të gjithë dhe na bashkoftë në Xhenet me prijësin e pejgambereve, amin.

“Si mundemi ne që jem jemi të privuar nga prania e një dijetari të madh, ti kujtojmë kohërat kur shejhu do të mbante ligjërata në të cilat ne nuk ishim të pranishëm, nivelin e të cilave e di veç Allahu ?”

Vëllai im, kjo është e mundur që ju ti kujtoni ato kohë të bukura me shejhun nëpërmjet regjistrimeve në audio kaseta të cilat janë të shumë të shpërndara dhe e njëjta vlen edhe për librat e tij në librarit islame.

A e ka ndjekur ndonjë nga bijtë e shejhut shembullin e tij në kërkimin e diturisë dhe përsosmërinë në Shkencën e Hadithit? Dhe a ka patur shejhu ndikim në këtë?”

Ajo që e ka ndjekur më së shumti shembullin e tij në shkencën e hadithit, është vajza e tij, Umu Abdullah, Allahu e ruajt.

“Ju kërkoj që të mos i privoni zonjat të cilat këshillojnë në atë se cili duhet të jetë roli i tyre në edukimin e një brezi të ri dhe si duhet të përpiqen që ta bëjnë këtë? Dhe po e përsëris falënderimin dhe mirënjohjen për ata që dolën me këtë ide dhe u përpoqën që ta zbatojnë atë”

Këshilla ime për vajzat e mia, vajzat muslimane është që ato ti frikësohen Allahut subhane we teala, të mësojnë fenë e tyre veçanërisht në rolin e gruas muslimane në shtëpinë e sajë dhe në çështjet qe kanë të bejnë me rritjen e fëmijëve të tyre. Dhe që motrat muslimane të përqendrohen në çështjet e shtëpisë dhe familjes, duke i rritur dhe edukuar vet ata, dhe të kenë kujdes ndaj bashkëshortit në pajtim me thënien e Allahut:

“ Dhe qëndroni në shtëpitë tuaja... ( Ahzab 33:33).

Dhe profeti, salallahu alejhi we selem ka thënë:

“ Kur gruaja falet pesë herë ( në ditë), agjëron Ramazanin, ruan dëlirësinë e sajë, i bindet burrit, asaj i thuhet: Hyn në Xhenet nga cila derë të duash,” çfarë doni më tepër?

“Cili ishte reagimi i shejhut, Allahu e mëshiroftë, ndaj njerëzve me akide të prishur që janë shumë të përhapur në Jordani dhe vende të tjera kur ata e sulmonin dhe gënjenin për të në gazeta e media të tjera?

Shejhu i trajtonte ata që e sulmonin dhe gënjenin rreth tij ashtu siç bejnë njerëzit fisnik. ( Shembulli i tyre është) si cjapi i alpeve që godet shkëmbin me brirë, ( në fund vetëm se e dëmton bririn e tij).

Më kujtohet një herë kur isha bashkë me të në makinë, ai lëshoi një kasetë me një fjalim të dërguar nga një njeri që e sulmonte dhe gënjente ndaj shejhut, Allahu e mëshiroftë, duke e cilësuar atë jobesimtarë e kështu me radhë.
Unë isha gati të shpërtheja nga tërbimi.

E shikoja shejhun ( d.m.th reagimin e tij) dhe ishte sikur asgjë të mos kishte ndodhur. Derisa më në fund i thash: “ Si është puna me ty? A nuk e dëgjon se çfarë po thotë?” Ai më bëri më shenjë që nuk ishte ndonjë problem dhe të mos shqetësohesha.

Gjëja më e rëndësishme është që Allahu ta pranoj atë, Allahu e mëshiroftë dhe na beftë ne dhe juve prej atyre veprat e të cilëve pranohen ( tek Allahu).

“ Duhet të ketë patur ndonjë situate që ka ndikuar shumë tek shejhu. Diçka, ndikimi i së cilës nuk mund të harrohej nga shejhu, a mund të na tregoni se cila ishte kjo ndodhi, dhe a ishte ndodhi që e ka bërë të lumtur apo e ka pikëlluar atë? ”

Sa i takon asaj që ngjau gjatë kohës sime e që pati ndikim të madh tek shejhu, kjo ishte mospajtimi me shejh Zuhejr esh Shaweshi, Allahu e ruajt. Dhe kjo sepse Zuhejri ishte nga njerëzit e afërt dhe më të dashur te shejhut. Dhe mospajtimi me njerëzit të cilët i do dhe të cilët janë të përkushtuar është diçka që gjithmonë ndikon tek njeriu.

I lutem Allahut që të ketë mëshirë për të dy shejhut dhe ti bashkoj në kopshtet e përhershme të Xhenetit, Amin.

Nëna ime fisnike, si do ta ndante Shejhu kohën në mes të mësimeve të davetit, gruas, shtëpisë dhe rritjes së fëmijëve?

Shejhu, Allahu e mëshiroftë, kohën e tij e kishte shumë të organizuar dhe shpesh thoshte: "Profesioni im si orë-bërës më ka mësuar saktësinë dhe organizimin.” Ai nuk linte asgjë nga punët e tij të linin pas me diçka tjetër, çdo gjë kishte radhën e saj.


“Cila është historia e daljes së tij nga Emiratet dhe Saudia ( dhe fakti ) që ai atij i ishte refuzuar hyrja në Jordani dhe se ka pritur në kufi derisa dikush me ndikim në Jordani u mor me rastin e tij? Do doja të dija më shumë për këtë histori , nëse ju do të ishit e sjellshme të na tregoni .”

Sa për historinë e daljes së tij nga Jordania, shejhu, Allahu e mëshiroftë, u përjashtua në vitin 1982 për në Siri, qeveria e së cilës i ishte venë pas , sa që shërbimi sekret i dha atij një cope letër duke i kërkuar atij që të kthehej në date të caktuar, mirëpo shejhu kërkoi këshillën e vëllezërve të tij në Siri dhe menjëherë u largua për në Bejrut ku shoku i tij Shej Zuheir Shawashi e priti atë. Ai qëndroi si musafirë i tij për tre muaj pastaj njeri nga nxënësit e tij e mori në Emirate në Sharxhah kështuqë ne shkuam tek ai dhe qëndruam dy muaj. Pastaj vajtëm në Katar për një muaj dhe qëndruam në hotelin Wahah. Pastaj (qëndruam) në Kuvajt dhjetë ditë e më pas në Emirate.

Në atë kohë shejh Muhamed Ibrahim Shakrah përpiqej që ta kthente prapë në Jordani duke përdorur kanalet që e kuptonin gjendjen e shejhut, dijen dhe qëndrimin e tij në shërbim të Sunetit të profetit. Prandaj e lejuan që të kthehej në Jordani… u kthyem nëpër rrugën e aeroportit dhe nuk kishte pritje në kufi ashtu siç ju e përmendet. Dhe nuk harrojmë përpjekjet e shejh Muhamed Ibrahim Shakrahut; Shejh Albani i qe mirënjohës dhe e falënderonte gjatë gjithë jetës së tij, Allahu e shpërbleftë me të mira. Allahu e mëshiroftë shejhun dhe ia regjistroftë këtë vepër në peshoren e së mirës.

Ndërsa sa i takon shejh Albanit, atëherë ai nuk kishte asnjë lidhje me politikanët që ishin në pushtet as në token arabe apo ndonjë vend tjetër islamik. Ai pasonte thënien e profetit salallahu alejhi we selem: "Kushdo që shkon në dyert e sundimtarit, do të vihet në sprovë."

Pas leximit të biografisë së tij, mësova se ai në testamentin e tij shkroi që librat e tij duhet ti lihen në trashëgimi Medinës dhe se asgjë nga gjërat e tij nuk ngelen në shtëpi, siç janë shënimet e tij në të cilat ka shkruar dhe që kurrë si përfundoi, mus’hafi i tij, etj në mënyrë që të dinim se çfarë kishte në ato dokumente dhe në dokumente të tjera që ai nuk arriti ti mbaronte? Allahu ju bekoftë.!

Po, shejhu i la trashëgimi bibliotekës islame të Universitetit të Medinës gjitha librat dhe letrat që kishte shkruar me dorën e tij. Asgjë nga to nuk ngeli në shtëpi. Shejhu nuk kishte fletore, fletoret e tij ishin librat dhe studimet në të cilat ai vendoste përmbledhjen e mendimeve dhe përvojën e tij. Shejhu nuk kishte mus’haf të veçantë, mirëpo kishte shumë mus’hafe në të cilat ai lexonte.

Ndërsa ato që nuk i ka përfunduar, ato janë shumë, dhe ato janë projektet e tij të bazuara në dituri e që kërkonin shumë kohë nga jeta e shejhut që të mbaronin. Lusim Allahun që ti përgatisë muslimanët në përfundimin e tyre dhe ti shpërblejë ata me shpërblimin më të mire.

Kemi dëgjuar për situatat që e bënin shejhun të qante, por cilat ishin ato situata që e bënin shejhun, Allahu e mëshiroftë, të qeshte?

Sa i takon situatave kur ai ka qeshur, Allahu paste mëshirë ndaj tij, ai pak qeshte dhe nuk gëzohej për asgjë nga punët e botës, përkundrazi ai gëzohej dhe kënaqej me bindje ndaj Allahut subhane we teala dhe duke e ndihmuar sunetin profetik.

Aq sa kur erdhi lajmi për Çmimin e Mbretit Faisal tek ai nuk u pa ndonjë shenjë lumturie, mirëpo ai tha: “Erdhi shumë vonë.” Sepse erdhi në fillim të sëmundjes nga e cila edhe vdiq, Allahu e mëshiroftë,

Shejhu nuk kishte llogari në asnjë prej bankave ( që janë të përhapura shumë dhe lehtë të arritshme) dhe refuzoi të hapte një llogari bankare për të marrë çmimin e mbretit Faisal. Këtë çmim në emër të tij e mori shejh Ebu Malik Shakrahu, Allahu e ruajt.




Burimi: http://shaikhalbaani.wordpress.com/

[ramazan_it]

Prej perlave të imam Albanit Shejh Muhammed Nasiruddin Albani

Pyetësi: Ai që e don dikë për hir të All-llahut, a e ka për detyrë që t’ia thotë atij që e don për hir të All-llahut?

Shejhu: Po! Mirëpo, dashuria për hir të All-llahut ka kosto të lartë dhe janë të pakët ata që e paguajnë këtë kosto. A e dini cila është kostoja e dashurisë për hir të All-llahut? A e din ndonjëri prej jush koston? Kush e din të na përgjigjet...

Njëri nga të pranishmit: Thotë Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem): “Shtatë grupe njerëzish do të jenë nën hijen e All-llahut, Ditën kur nuk ka hije përveç hijes së Tij; prej tyre janë dy burra që janë dashur për hir të All-llahut, janë bashkuar dhe ndarë mbi këtë dashuri”.

Shejhu: Në esencë, kjo është një përgjigje e saktë, mirëpo nuk është përgjigja e pyetjes që bëra. Përafërsisht, ky është një përkufizim i dashurisë për hir të All-llahut, por, nuk është përkufizim i plotë. Pyetja ime është rreth kostos që duhet t’ia paguajnë njëri-tjetrit dy persona që duhen për hir të All-llahut. Nuk kam për qëllim shpërblimin në Ahiret, por nga pyetja kam për qëllim, se cili është fakti (me anë të veprave) i dashurisë për hir të All-llahut mes dy personave? Ndoshta dy persona e duan njëri-tjetrin, mirëpo dashuria e tyre është formale. Cila është dashuria reale dhe cili është fakti që tregon se kjo dashuri është reale?

Një nga të pranishmit: “Të duash për vëllaun, atë që e don për veten tënde”.

Shejhu: Kjo është cilësi e dashurisë, apo një nga cilësitë e dashurisë...

Një nga të pranishmit: Thotë All-llahu i Lartësuar: “Thuaj: Nëse ju e doni All-llahun, atëherë më ndiqni mua, që All-llahu do t’ju dojë”. Ali Imran: 31

Shejhu: Kjo është përgjigje e saktë, por për një pyetje tjetër...

Një nga të pranishmit: Përgjigja mund të jetë tek hadithi i saktë: “Tre cilësi nëse gjinden tek një njeri, atëherë ai ka gjetur ëmbëlsirën e imanit” prej tyre janë ata që duhen për hir të All-llahut.

Shejhu: Ky është ndikimi që ka dashuria për hir të All-llahut. Cili është ai ndikim? Ai ndikim është ndjenja e ëmbëlsirës së imanit në zemër.

Një nga të pranishmit: Thotë All-llahu i Lartësuar: “Për kohën! Me të vërtetë, njeriu është në humbje, përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, i këshillojnë njëri-tjetrit të vërtetën e i këshillojnë njëri-tjetrit durimin”. El Asr: 1-3

Shejhu: Të lumtë! Kjo është përgjigja. Komentimi i kësaj është se nqs unë realisht të dua për hir të All-llahut, unë do të vazhdoja në këshillimin tënd, ndërsa ti do të ma ktheje me të njëjtën gjë. Për këtë, vazhdueshmëria në këshillim, është shumë e pakët në mesin e atyre që pretendojnë dashurinë për hir të All-llahut. Kjo dashuri mund të përmbajë sinqeritet, mirëpo nuk është e plotë. Kjo ndodh sepse secili prej nesh i matet tjetrit, frikësohet mos i ngel hatri, mos largohet... etj. Nga kjo kuptojmë se dashuria për hir të All-llahut, ka për kosto që secili të jetë i sinqertë ndaj tjetrit përmes këshillës; e urdhëron për mirë, e ndalon nga e keqja gjithmonë dhe në çdo rast. Me anë të këshillimit që ti i bën, i je ngjeshur më shumë sesa vetë hija që ai ka. Është vërtetuar se prej veprave të sahabëve kur ata ndaheshin nga njëri-tjetri, njëri prej tyre i lexonte tjetrit: “Për kohën! Me të vërtetë, njeriu është në humbje, përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, i këshillojnë njëri-tjetrit të vërtetën e i këshillojnë njëri-tjetrit durimin”. El Asr: 1-3


Nga libri: el Haui min fetaua el Albani fq. 165-166
Përshtati: Besmir Cacani

[ramazan_it]

Mendimet e dijetarëve selefi të këtij shekulli mbi shejhun Muhammed Nasirud-din Albani

1.Shejh Abdul Aziz bin Bazi -All-llahu e mëshiroftë-.
2.Shejh Muhammed bin Salih el-Uthejmin - All-llahu e mëshiroftë-.
3.Shejh Muhammed el-Emin esh-Shankiti- All-llahu e mëshiroftë-.
4.pr. Muhibud-din el-Hatib.
5.Shejh Muhammed el-Faki - All-llahu e mëshiroftë-.
6.Ish-Muftiu i Saudisë, shejh Muhammed bin Ibrahim Aal shejh - All-llahu e mëshiroftë-.
7.Shejh Zejd bin Fijad - All-llahu e mëshiroftë-.
8.Shejh, muhadithi nga Jemeni Mukbil el-Vadi - All-llahu e mëshiroftë-.
9.Dr. Emin el-Misri.

1.Shejh Abdul Aziz bin Bazi -All-llahu e mëshiroftë

Në këtë kohë nuk kam parë në sipërfaqen e tokës dijetar të hadithit si dijetari (alametu) Muhammed Nasirud-din Albani. Po ashtu është pyetur shejh bin Bazi për hadithin e Pejgamberit alejhi selam: "All-llahu dërgon për këtë ymmet në krye të çdo njëqind viteve dikënd që e rigjallëron fenë e Tij, dhe se kush është ai që e rigjallëron fenë në këtë shekullë e ai -Allahu e mëshiroftë - u përgjegj: Sipas mendimit tim, ai që e rigjallëron fenë në këtë shekull është Shejh Muhammed Nasirud-din Albani. All-llahu e di më së miri.

2. Shejh Muhammed bin Salih el-Uthejmin - Allahu e mëshiroftë

Ajo çka unë di për shejhun (Albanin) është përmes disa takimeve që kam pasur me të - e që janë të pakta - se ai kujdeset dhe përpiqet shumë që të punojë me sunnet dhe (perpiqet) në qortimin e bidatit, pa marrë parasysh se a ka qenë bidati në akide apo në vepra. Po ashtu këtë e kam mësuar edhe nëpërmjet librave të tija që i kam lexuar, si dhe (përmes librave te tij) kam kuptuar se ai në shkencën e hadithit është ekspert dhe se Allahu i Lartësuar ua ka bërë të mundshme muslimanëve që të kenë shumë dobi prej asaj që ka shkruar ai, qoftë dituri (fetare), qoftë në metodologji, apo në të nxiturit ata në të mësimin e shkencës së hadithit. Dhe e tërë kjo është një dobi e madhe për muslimanët, e falënderimi i takon vetëm All-llahut.

Po ashtu ka thëne me një vend tjetër, kur është pyetur për të - Allahu e meshiroftë -:

Albani - Allahu e mëshiroftë - është dijetar, muhadith, fakih, edhepse në hadith ka qenë më i fortë sesa në fikh, dhe nuk di ndonjë fjalë të tij që aludon se ai është murxhëia. Mirëpo, ata që dojnë t'i bëjnë njerëzit kafira shpifin kundë tij dhe të ngjashmit me të (prej dijetarëve), gjoja se janë murxhëia! Dhe kjo nuk është tjetër vetëm se nënëmim dhe ofendim me etiketime të këqija (shpifëse). Dëshmoj për shejh Albanin - Allahu e mëshiroftë - për qëndrimin, mendimet e shëndosha dhe qëllime të mira; mirëpo me këtë nuk themi se ai është i pagabueshëm, sepse nuk ka të pagabuar pos pejgamberëve - paqa dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi ta. është pyetur shejh Muhammed bin Salih el-Uthejmin - All-llahu e mëshiroftë - për atë që thotë se shejh el-Albani është murxhëia. Ai është përgjegjur duke thënë: ëKush thotë se shejh el-Albani është murxhëia vetëm se ka gabuar. Ai ose nuk e njeh Albanin, ose ai nuk i njeh murxhiat.

Albani është burrë prej ehlu-sunnetit - Allahu e mëshiroftë - dhe mbrojtës i saj (sunnetit), imam në lëminë e hadithit dhe nuk njoh njeri që mund të krahasohet me të, mirëpo disa njerëz - e lusim Allahun që t'i falë - kanë në zemrat e tyre smirë (xhelozi) dhe të tillët nëse shohin se një njeri është ngritur me dituri, fillojnë që të shpifin gjëra kundër tij, sikur gjestet e hipokritëve të cilët shpifin për muslimanët e sinqertë.

Këtë burrë - Allahu e mëshiroftë - e njohim përmes librave të tij dhe përmes disa takimeve: Selefi në akide (besim) dhe menhexh (metodë) të pastër. Mirëpo disa njerëz dëshirojnë t'i bëjnë kafira robërit e Allahut, ata të cilët nuk i ka bërë kafira All-llahu, pastaj thërret në atë se kush e kundërshton mendimin e tij në këtë tekfir, ai është murxhëia - gënjeshtra të qarta dhe fjalë të kota - dhe mos dëgjoni fjalë të tilla prej cilitdo njeri që të burojnë (të thotë). Allahul mustean.
Ue la haule ue la kuvete il-la bil-lahil alijjul adhimë.

3.Shejh Muhammed el-Emin esh-Shankiti -All-llahu e mëshiroftë

Shejh Muhammed el-Emin esh-Shankiti - All-llahu e mëshiroftë - ka qenë deti (në dituri fetare) që nuk njihet si ai në kohën e tij në lëminë e tefsirit dhe gjuhës arabe. Ai e ka respektuar shejh Albanin me një respekt të ëuditshëm, sa që kur e ka vërejtur duke kaluar në xhaminë e Pejgamberit - paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi të - e ka ndërprerë ligjeratën (dersin) është ngritur dhe e ka përshëndetur atë (Albanin) me një respekt të ëuditshëm ndaj tij. (shejh Abdul Aziz el-Hedehu)

4. pr. Muhibud-din el-Hatib

Prej thirrësve të sunnetit, i cili tërë jetën e kaloi në rigjallërimin e tij (sunnetit) është Ebu Abdurrahman Muhammed Nasriud-din Nuh Nexhati - Albani.

5. Shejh Muhammed el-Faki -All-llahu e mëshiroftë

Vëllai selefi shejh Muhammed Nasriud-din Albani.

6. Muftiu i Saudisë shejh Muhammed bin Ibrahim Aal shejh -All-llahu e mëshiroftë-

Ish-muftiu i Saudisë, shejh Muhammed bin Ibrahim Aal shejh - Allahu e mëshiroftë kur ka folur për shejh Albanin ka thënë se, ai është pasues i sunnetit dhe ndihmues i së vërtetës, pengesë për ithtarët e së kotës.

7.Shejh Zejd bin Fijad - Allahu e mëshiroftë

Shejh Zejd bin Fijad - Allahu e mëshiroftë - ka thënë për shejh Albanin: Me të vërtetë shejh Albani është prej flamujve më të njohur në kohën tonë dhe ai i cili na i tregoi (qartësoi) rrugët e transmetimit të hadithit, njerëzit, shkallën dhe gjendjen, i vërtet apo i dobët, dhe kjo është një punë e shkëlqyeshme, prej më të mirave, e cila u sjelli dobi të shumta muslimanëve, dhe ai (Albani) është si dijetarët e tjerë: ia qëllojnë dhe gabojnë, mirëpo ne obligohemi që të njohim mirësitë e tija dhe të falënderojmë për kujdesin ndaj këtij kërkimi të hadithit.

8.Shejh Mukbil el-Vadi, muhadith nga Jemeni -Allahu e mëshiroftë

Si shejh Albani nuk ka njeri në lëmin e hadithit, dhe nga ai dhe librat e tija përfituan shumë njerëz. Dhe ajo në të cilën unë jam i bindur është se: shejh Albanin është prej atyre që rigjallërojnë, mbi të cilin bie fjala e pejgamberit - paqa dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të - ëAllahu do të dërgojë për këtë popull në krye të ëdo 100 viteve dikënd që e ripërtrin fenë e tijë trans. Ebu Davudi dhe e ka vërtetuar el-Iraki dhe të tjerët.

9. pr.dr.: Emin el-Misri

Pr.dr. Emin el-Misri - Allahu e mëshiroftë - kryetar i shkallës së tretë në fakultetin Islamik të Medines (ka qenë më herët): "Për fat të keq, jemi zgjedhur për shkak se mbajmë doktoratura në ligjërimin e lëndës së hadithit në fakultete, kurse ka të atillë që janë më të mirë se ne (ka pasur për qëllim shejh Albanin), që nuk e meritojmë të jemi nxënës të tij në këtë lëmi, por kjo është rregull dhe pasimë".

E pas gjithë kësaj që lexove më lart, vëlla i dashur, prej fjalëve dhe lavdërimeve nga dijetarët (e selefit) eminentë të këtij shekulli, a thua ka zbrazëti që dikush të del (dhe kjo pas vdekjes se tyre, sepse sa ishin gjallë nuk kanë pasur dituri - dhe ende nuk kanë - që t'i kontestojnë vendimet e tyre) e të thotë fjalë të tilla, si ata të mjerët të cilët nuk janë gjë tjetër vetëm se pengesë e thirrjes së shëndoshë, thirrje të cilën e kumtoi Pejgamberi - paqa dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të - shokët e tij dhe pasuesit e tij deri në ditët tona dhe e cila (thirrje) do të vazhdojë deri në ditën e Gjykimit; a thua a do të jemi ne nga ata që kapemi për këtë thirrje...?????

[ramazan_it]

SHEJH ALBANI, SHKODRANI QË TRONDITI ORIENTIN!

Është me të vërtetë për të ardhur keq që shqiptarët e sotëm njohin kaq shumë nga bota që ata i rrethon por njohin shumë pak nga vetvetja. Nëpër faqet e shtypit tonë herë pas here ne mund të gjejmë artikuj që flasin për jetën e këtij pape apo atij prifti, këtij shkencëtari apo atij poeti perëndimor, por rrallëherë ne mësojmë mbi njerëzit me famë që ne i kemi dhuruar botës. Një nga personat më me famë që ne i kemi dhuruar botës së shekullit të 20-të nuk ka qënë Aleksandri i Madh. As Skënderbeu apo Nënë Tereza e Kalkutës, por një shkodran i quajtur Nasirudin dhe i mirënjohur në orient si Nasirudin Al-Albani. Mbiemri i tij të lë të kuptosh fare qartë se ai nuk ishte anonim për kombësinë e tij Shqiptare, gjë që mund të çojë ndonjë antishqiptar të spekullojë për origjinën e tij. Ai nuk u njoh kurrë si Nasirudini i Kalkutës apo i Rijadit, por si Shejh Albani, apo në shqip Zotnia Shqiptar. Ai ishte aq krenar për identitetin e tij kombëtar saqë atë e pllakosi në mbiemrin e tij Al-Albani që në shqip nga arabishtja përkthehet ‘shqiptari’.


Emri original i Shejh Albanit për të cilin ky shkrim flet, ishte Nasirudin Nuh Nexhati. Ai u lind në Shkodër në vitin 1914 në një familje të varfër muslimane shkodrane. Babai i tij quhej Haxhi Nuhu. Ai kishte studiuar për disa vite me radhë në Stamboll përpara se të kthehej në Shkodër. Gjatë qëndrimit në Shkodër Haxhi Nuhu u morr me edukimin fetar. Por shpejt ai, ashtu si shumë shqiptarë të tjerë të kohës së tij u detyrua të largohet nga vendlindja. Familja e Haxhi Nuhut emigroi në Damask të Sirisë, gjatë kohës kur Shqipëria ishte nën rregjimin e Zogut. Në këtë qytet Haxhi Nuhu i Shkodrës rriti një djalë të quajtur Nasirudin i cili në të ardhmen do të bëhej me famë. Nasirudini i vogël kaloi fëmijërinë dhe kreu shkollën fillore në Damaskun e famshëm, mes rrënojave të të kaluarës Bizantine, Emevite, Abaside dhe Otomane të këtij qyteti me famë të botës Islame ku jetoi Gjon Pagëzori dhe themeluan kryeqytetin Kalifët e famshëm Emevij. Duke qenë një student i zellshëm dhe ndikuar nga dijet fetare të të atit, te Nasirudin Albani shpejt do të lindte gjeniu i ardhshëm i shkencës fetare të hadithit për botën muslimane të shekullit të 20-të.


Nasirudin Albani mbahet në botën moderne islame si rilindësi i shkollës se studimit të kronolgjisë së hadithit / apo kronologjisë së historisë profetike. Interesi i Nasirudin Nexhatit për shkencën e hadithit lindi kur ai ishte 20 vjeç nga një artikull i revistës "Menar". Shkrimi në fjalë merrej me një analizë të librit "Ringjallja e diturive fetare" të filozofit të madh musliman, Imam Gazaliut. Analiza rreth gabimeve dhe arritjeve të Imam Gazaliut ishin ato që do ta shndërronin Nasirudin Albanin në studiuesin dhe kritikun më gjenial të shkencës së historisë profetike islame të shekullit të 20të. I kredhur në studime nga 8 deri 12 orë në ditë në bibliotekat e Damaskut të famshëm Emevit ku fshihen pasuritë e së kaluarës së famshme të botës arabe, Albani i hyri rrugës së vështirë të riekzaminimit dhe revizionimit të shkencës së hadithit – apo historisë profetike islame. Revizionimit të vërtetësisë shkencore të sa e sa shkrimeve mbi historinë profetike të islamit të cilat ndër shekuj kishin kaluar mes shumë njerëzish, rracash dhe rregjimesh që Dar-Al-Islami historik ka përjetuar.


Duke ngulmuar me këmbëngulje shkencëtari Sheh Albani arriti të analizonte sa e sa hadithe nga e kaluara islame; të vërtetojë apo rrëzojë saktësinë dhe kronologjinë e tyre, të analizonte zinxhirin e transmetimit të hadithit nga dishepujt e hershëm të Islamit të cilët në shumë raste përdornin analogji gojore për të rregjistruar historitë e së kaluarës. Duke përdorur një talent historiani të paepur Albani arriti deri aty sa të rivlerësoj historianët e hershëm të Islamit, saktësinë e transmetimit të tyre dhe ndërthurjen e drejtë të bazave shkencore të kësaj historie të shenjtë. Puna kolosale e Shejh Albanit e cila për nga ana shkencore gërmonte në dokumentat më të hershme të historisë islame e bën atë të përsërisi punën ngulmuese që vetëm klasikët e Islamit si Bukhari, Muslimi dhe Tirmidhi mbahet mënd të kenë bërë gjatë shekullit të 9-të.

Shejh Nasirudin Al-Albani ishte revolucionar i shkencës hadithike islame të shekullit të 20-të. Ai pati guximin intelektual që t’iu hapi shkollarëve musliman dyert e Ixhtihadit / apo mendimit alternativ dhe riekzaminimit të dogmave fetare, të cilat qëndronin të mbyllura nga ortodoksia sunite prej shekujsh. Si rrjedhojë e famës dhe dijeve shkencore që kishte, Shejh Albani u thërrit në Arabinë Saudite si lektor i shkencave te hadithit në Universitetin Islamik të Medines. Ai lektoroi aty për rreth 3 vjet për tu kthyer sërisht më pas në Damask. Jeta e Shejh Albanit e pa atë të jetojë në Jordani, Liban, Emiratet e Bashkuara Arabe, dhe finalisht në kryeqytetin e Jordanisë në Aman, në të cilin edhe ndërroi jetë më 2 Tetor 1999.


Duke qënë ndjekës i shkollës Saudite të Islamit, asaj Selefije, Shejh Albani shihet si një nga dijetarët më kryesor të kësaj shkolle gjatë shekullit të 20-të. Së bashku me muftiun e Arabisë Saudite, Sheh Ibn Baazin, Albani ka qënë një nga autoritetet kryesore të shkollës Saudite të shekullit të kaluar. Fetvatë (gjykimet fetare) të Albanit kanë patur forcë të bindin muslimanët nga Maroku e deri në Çeçeni, nga Indonezia e deri në Bosnje. Duke qënë se shkolla ‘selefite’ e islamit pa bumin e saj më të madh gjatë revolucionit ekonomik që nafta i solli vendeve arabe në vitet 80’, fama e Albanit ishte gjithashtu pjesëmarrëse e këtij revolucioni ideologjiko – ekonomik të botës Arabe të Gjirit. Megjithatë guximi revolucionar i Albanit për të riekzaminuar themelet e historiografisë Islame e bën atë në shumë raste pre të sulmeve nga sektarët.


Për ndjekësit e shkollës selefite Shejh Albani ngelet një nga autoritetet më të rëndësishme të tyre, ndoshta pas vetë Muhamed Ibn Abdul-Vehabit që e reformoi këtë shkollë Islame gjatë shekullit të 18të. Historia e tre mbretërive Arabo Saudite, duke përfshirë edhe Arabinë Saudite të sotme është jashtëzakonisht e lidhur dhe ndërtuar mbi shkollën selefite apo siç ajo njihet nga armiqtë e saj Vehabite. Për arsyen e lartpërmendur Shejh Albani është një nga personalitetet më të dashura dhe njohura në mbretërinë Saudite, në botën arabe dhe ndjekësit e shkollës Saudite nëpër botë.

Shejh Nasirudin Al-Albani nuk jetoi në Kalkuta për të ushqyer të varfërit e as nuk pushtoi Indinë si Aleksandri i Madh. Por ai arriti të pushtojë zemrat e miliona muslimanëve anembanë globit, të cilët kur dëgjojnë emrin e tij luten me rrespekt ndaj Krijuesit të Madh që ti dhurojë mëshirë shqiptarit me famë. Më 2 Tetor 1999 kur Hoxha me famë shkodran ndërroi jetë e gjithë bota muslimane shkroi për këtë shqiptar me famë. Që nga Sarajeva e deri në Xhakarta muslimanët përkujtuan këtë kolos të madh që po i largohej botës së shkencave Islame. Këtij revizionisti që pati guximin intelektual të riekzaminojë kronologjitë historike të të kaluarës Islame.


I vetmi vend në të cilin asnjë gazetë nuk u kujtua të shkruaj për Shejh ALBANIN ishte padyshim atdheu i tij: Shqipëria. Ky shkrim mundohet të mbuloj këtë turp historik tonin me këtë përpjekje modeste. Kujtimi i tij qoftë i gjallë përjetë dhe historia pastë mëshirë për ne, popullin që nuk kemi mësuar kurrë të vlerësojme vetveten dhe historinë tonë.