Xhevat Latifi

[Askusho]

XHEVAT LATIFI

Xhevat Latifi, lindi më 28 maj të vitit 1968 në Gjilan. Me profesion është arsimtar, ndërkohë ka punuar edhe si gazetar i Radiotelevizionit 21 (korrespondent nga Gjilani). Është gazetar i gazetës së përditshme “LAJMI ESKLUZIV”
Me shkrime letrare fillon të merret gjatë viteve të nëntëdhjeta. Në vitin 1996, shtëpia botuese “Jeta e Re” në Prishtinë ia botoi vëllimin me poezi “Vdekja kushton shtrenjtë”.
Poezitë e tij janë të botuara edhe në vëllime të përbashkëta të poetëve dhe nëpër revista të ndryshme letrare si ”Sheshi” Prishtinë, “Drita” Tiranë , “Jeta e Re” Prishtinë e revista të tjera të Kosovës, Shqipërisë dhe të gazetave në gjuhën shqipe në Maqedoni.
Nga viti 1999 është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Ka marrë shpërblime të ndryshme të konkurseve letrare dhe ishte pjesëmarrës i takimeve të poetëve shqiptarë në Shkup, 1999 dhe në Festivalin ndërkombëtar të poezisë “Vjeshta 2003” në Pogradec.
Është baba i tre fëmijëve, jeton dhe vepron në Gjilan.


AFSH I CIFLUAR

me gishtin tregues ciflohen koret e trungut
bien mbi pasqyrë përshkllihen
më fal për lakuriqësinë thonë se është e vjetër
sa fundi dhe fillimi
ke ftohtë mermeri ta prekë shpindën
streha pikë mbi trupin tëndë vijëzon
karnevale - via Egnatia
për një jevge të bukur kallet kasabaja e Gjilanit
ky harem modern me ujra-nën-shtretëror
ciflon diçka të amshueshme në botën e rrejshme
nëse më fal për lakuriqësinë
do të sqaroj në detaje...

MURALE ME SFOND TË VERDHË

kurrë nuk e pata pyetur as për emrin
shiste lule të verdha verdhësisht të verdha
dhe shikonte qiellin në një shesh të verdhë
me dy sy të kthellët shumë qiellorë
mbante një pallto ngjyrë kafeje
që nuk i shkonte hiq luleve të verdha
as kaltërsisë së syve të saj

pa bërë fjalë kërkëllisja qindarkat
dhe doja të mbytesha në thellësinë
e syve të saj të lëbyrshëm

nuk di sa zgjati ajo kërkëllimë
qindarkash nën atë verdhësi diellore
derisa bota ime u bë dyllë e verdhë
si lulet e saj anemike

kurrë nuk e pata pyetur as për emrin
sepse urreja atë minutë të verdhë
në atë shesh të verdhë dhe si kështu
kurrsesi të mund të skuqesha njëherë
para asaj verdhësie lulesh
të shitëses së luleve tmerrësisht të verdha

LAJMËSI

Telefoni gulçoi një zanore
majëkoke e teposhtë
kalëruan sumbulla djerse të
ftohtë
dhe erdhi pastaj dollia
kushedi kush kënd e kalëroi
në një seancë
me lajmës të dehur

QUO VADIS?

S’ka dert në je ombrellë moderne
E blerë në qendër të Bernës
nga qifuja krenare që flet me zë të lartë për alkiminë
nuk prishë punë që pika e kanës në ballë të ka mbetur
në hamamin e arabit plak
që numëron virgjëreshat në kokrra tespihesh
S’ka dert në shpina jote mbështetet në mure të lagura në tokë abstrakte
Si të jeshë e nëmur nga 1001 jevgjë që shesin bestitni dhe luajnë
polka me vallen tënde të dashurisë
Ti delfin i oqeanit të poetit të çmendur që “mbrëmë fjeti me
vjeshtën”
Gjumë mbretëror bën në shelgun e katedrales së shën gjergjit
Për një varg të qartur currril shpinës 1001 herë ia lëshon sytë dritares
Mbledhë pikat e ofshamës në qelq për të larë mëkatin e ikjes...

POETIT QË SHËRONTE SËMUNDJE

(A.M.M.)

ai më thoshte se vdekjen e kishte puthur
dhe me dy duar epshëm ia kishte shtrënguar gjinjtë

ajo i kishte këlthitur në ninëz të syrit
duke i lënë dy pikëza shpresëjete

një ditë vetë jeta iu bë lojëvdekje dhe për çudi
shkruante me ngjyrë krizanteme dhembjen e saj

ai më thoshte se vdekjen e kishte puthur

E (PA) THËNË

ta kapë mëngën
shpina hieroglife
që nuk deshifrojnë asgjë
dimensioni i tretë qelbet në hije
gjurmët e Cezarit kullosin...

ta kapë mëngën
fytyrë me shkurre e hardhuca
shkëlqimit i ranë dhëmbët e brishtë
Cezari njeh vrasësin...

ta kapë mëngën
fjalët humbin shijen
gjurmët përgatisin premierë

PËRSE DUHET TË KESH NJË MIK

Një mik duhet të kesh që ta njohësh më afër alter egon
Ti thuash se dhembja ka edhe vetën e dytë
Dhe huq mungesën e priftit
Që zor se e mban sekretin e rrëfimit
Një mik duhet të kesh të mos frikohesh nga hija
Që të ndjek si velo në sfidat e kohës
Ku mashtron veten si fëmijë lypës
Se je tashmë burrë dhe mundesh vetes t’ia hapësh portën
E miku fshehet në petkun që ti thurrë
Si pezhishkë marimange me grafitin
“jam hija jote, ik po munde”
Një mik duhet kesh që të njohësh fluturimin e zogjëve
Dhe kthimin e tyre në një stinë
Atëherë kur lakuriqësia mban piramidën e keopsit
Mbi shpinë dhe shkon përpjetë si sizifi
Për të kërkuar një pikë ku pritet një frymëmarrje e miqësisë
Si krahnez thehesh nga ofshamë e tij
Me alter egon në ferr ke një minutë qetësi

UDHËZIME PËR TË KALUAR MBRËMJEN I VETMUAR

Merr me vete birra mbështjelli me gazeta të
zverdhura Se kush e di ndoshta i lexon më vonë
Mos i numëro shishet e zbrazëta numëroji të
mbushurat Dhe ke kujdes me frymëmarrjen dhe gjoksin
që të gulçon
Jepi duq duhanit dhe mos shiko tavanin
Mund të shohësh diçka atje lart....
Telefonin përkëledhe por kësaj here telin e
shkyqur hudhe në kënd
Numri i vjetër kurrë nuk cingërron në vetmi
Nuk ke nevojë ta dyfishosh vetminë tënde
Me një “Jo” të madhe “ik vagabond gënjeshtar”...
Mos ke dert nëse nuk ka rrymë ujë
Ke dhomën tënde me muret që këtë herë do t’i
gëlltitje Numëro të rrahurat e orës nëse nuk ke
harruar si bëhet kjo gjë
Kthehu sërish te masturbimi i parë
Kur qaje dhe nuk guxoje ta pyesje kënd
Çka nuk është në rregull ....
E tash duart prapa dhe ktheju gazetave
Shiko kush ka vdekur e kush i vdekur ecën
Mos lexo politikë dhe mos beso se tash do të vijë
vdekja Ajo për fat sonte të ka harruar
Ik edhe nga kjo temë mund ta bësh këtë
Hape dritaren dhe hudhi shishet e zbrazura
Mos ke frikë nga numurat numëro yjet që i ke parë
tek bien Dhe dëshirat që ke menduar se do të plotësohen
Kujto puthjen e parë në buzë dhe të parën herë ....
Zhvishu lakuriq po të duash dhe shëtit nëpër dhomë
Nuk ka gjë nëse ke qime ulkonje në lëkurë Hap dritaren
dhe ulëro si egërsirë lagjja të uturijë Mos kërko ndjesë
nuk ke nevojë të të kuptojnë U mbetët vetëm ta njohin
mbretërinë tënde Kjo është dhoma jote dhe ke shumë
për të thënë Por tashmë veç të zuri gjumi
Për një ditë të re të ecjes vertikale

ARRESTI

anemia e qiririt shihet qartë
nga sytë e ajtur dalur duq
shpirti i gjorë kapet në rrjetë
pa shpresë përpëlitet
buzë e kuqërremtë vyshket në lutje
klyshi i qenit kolorizon shikimin
njeriu vizaton bardh e zi llahtarinë
bulëzon koka e qepës në kokë
mbushet si stacion lakuriqësh
në mesnatë barku të të pëlcasë
të vjen të vjellur nga gjurmët
që i lanë
o Zot
njerëzit…


KUR ËNDRRAT THYHEN NË POSTBLLOK

1.

mëngjesi ndez cigaren
e prishë kafenë e hidhur
dhe gazeta
fotografitë e internetit me pika gjaku
lakuriqësia e fundshekullit nuk ka të sosur
në grumbullin e kafkave grafiti
“vetëm të vdekur jeni të mirë”

LUFTA

një kohë e verdhë
kaloi mbi qepallat e bardha
u bë hije e ashtit tim
diçka fantomike hyri në mua
pështyhet me afsh
droçkë e verdhë
kafshojmë gishtat
lëpijmë shkrumin
vdekja vjen si zonjë
tatuazh na bën në shpirtra
në ëndërra na e vizaton shiun
thua ky është fundi

4.

së pari i ranë telat gjemborë
si infermierës plakë dhëmbët
mandej muret me thonj të grithur
morën tjetër ngjyrë
parmakët u kafshuan nga ndryshku ...
mjekët ikin me pantallonat ndër këmbë shpaluar
bardhësinë e lëkurës nga kujdestaria
pas tij infermjerja e sapo pranuar mbulon gjinjtë
(zatën për ata gjinj qumështorë ishte pranuar)
Me një klithmë të trishtë vazhdon më pastaj kori
paguajnë lirinë me alkimi qetësuese
Nga sirtarët e policisë nxirret dosja kafe
me numër të përshkëllirë Mbyllet me laps të kuq
procesi i hetimeve bartet ndërsqetull
hudhet në kontenier
dëshmitarët lajnë duart nga prekja misterioze
dhe mbyllin gojën për të mos bërë kurrë një pyetje

5.

(FLUTURIMI I PURPURTË)

fluturimi i tij...
nuk njeh stinë as temperaturë të ajrit
mbi krahë valëvitet këmisha me buzëqeshje
të mërdhirë
retë marrin prekje të butë dhe zbuten tej
shumë larg Dielli ulet në përqafim drithërues
mes bulevardit me trafik të dendur
i ikur nga përditshmëria
zgërdhin shikimet njerëzore
(thua se nuk mund të kuptojnë lirinë e tij)
Stinët ndërrojnë e ai thinjet me gëzof të lehtë
dimër e verë
pa iu nënshtruar revysë së modës buzëqesh
në fluturim duke ikur tej
thërret njerëzit për një monedhë euro-cent
ta shikojnë botën në pluhurin e Gjilanit
vazhdon pikimi i vesës në qepallë
gënjen njerëzit se është i ikur dhe i duhen tela
gjemborë sedativë të infermieres plakë që rrenë
se do t’ia shërojë dhembjen
në fluturim ikën nga përditshmëria
njerëzore... dhe e lut Zotin ta kuptojnë...

6.

(INTERMEXO)

sa lehtë na therin sa lehtë
mistershëm në trupin tonë fusin
bakterie viruse
e djaj të padukshëm eksperimentalë

sa lehtë na therin sa lehtë

8.

(Kujdestarja)

tashmë akrepi i molisur hap gojën
shtratit i mungon kalorësi
gastarja e kafes jep një gogësim të plotë

rrugëve endacakët si hajdutë
kërcejnë nga vrushkulli i ujit
që pastrojnë rrugët dhe të lehurat e qenve

lakuriqët protestojnë abonimet
mjeku kujdestar studion neurozat e natës
ose brekushet me bojë krizanteme

Imzot mbyll nga brenda katedralen
mos futet gjumi ta vjedhë Shën Zojën
reparti i natës kujdestaron akrepat

9.

(VJESHTË)

Si çdo herë vie infermierja të ndërrojë çarçafët
dhe kafshon thonjët me shikim në mua
Këtë vit ka ca fije floku të thinjur
vitheve në mantel ka pika të përshkllira,
një vijë e çrregullt i vizatohet ijeve

Mbi gjoks një medaljon purpuri
(nuk ia shkoq sytë)
thonjët si zakonisht të prerë keq
përplas dritaren ma ngritë zërin ma shan
perandorinë time të fildishtë…

mbi parmakët e pavijonit bie shi shiringash të kuqrremtë
me qullen sytë...

10.

Erdhën ata që zakonisht vijnë vonë...
pas luftës...
për të arsyetuar vonesën shtruan mbi tavolinën e
vjetër letra të mëdha shumëngjyrshe
E ngjyra rozë u shtri tej
gjer në livadhet e pakositura atje kur dikur bënin
Dashuri...
shtëpisë me mure të përshkëllira bukurinë ia morën
parmakët shiringuar me dhembje varrimesh
e rivarimesh gjithçka me velo të lirisë merr shkëlqim
të NEONTË për pastrimin e trurit fjala mori dhenë
e rendi u bë i gjatë për eksperiment të ri...

Xhevat Latifi - foto