Namik Selmani

[Fiori]

Namik Ibrahim Selmani lindi më 18 nëntor 1950 në fshatin Ninat të rrethit të Sarandës. Ka mbaruar shkollën e mesme pedagogjike “Luigj Gurakuqi” më 1968 në qytetin e Elbasanit dhe më tej ka mbaruar studimet e larta në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë, në degën gjuhë-letërsi shqipe pranë Univeritetit të Tiranës. Ka punuar mbi 35 vjet si mësues i gjuhës e letërsisë shqipe në disa shkolla të mesme, kryesisht në rrethin e Beratit. Aktualisht është mësues i gjuhës e letërsisë shqipe në shkollën e mesme pedagogjike “Kristo Isak” në qytetin e Beratit.

Krijimtaria letrare e tij është shumë e pasur dhe e larmishme, ka shkruar gjashtë vëllime me poezi, disa libra publicistikë, monografi, libra për kulturën e të folurit e të të shkruarit në shkolla të mesme, libra të karakterit fetar, etj. Ka botuar me qindra shkrime të karakterit studimor, kryesisht të fushës së kulturës kombëtare, opinone të ndryshme në organe të shumta të shtypit shqiptar e të huaj. Pra, prej disa vitesh ai është një autor, i cili me botimet e tij është përfaqësuar denjësisht edhe në disa vende të botës si në SHBA, Zvicër, Maqedoni, Kosovë, etj.

Në krimtarinë e tij zë vend edhe publicistika. Ka punuar si kryeredaktor i gazetës “E vërteta” në qytetin e Beratit, ka qenë edhe bashkëpunëtor i disa gazetave kombëtare. Namik Selmani ka patur shumë suksese edhe në lëmin e fotografisë artitike duke hapur disa ekspozita vetjake në Shqipëri, Itali, Maqedoni, Kosovë, etj. Është fitues i disa çmimeve kombëtare në letërsi e në publicistikë. Ka marrë pjesë në disa tubime krijuesish në shkallë kombëtare.

Namik Selmani është anëtar kryesie në OJQ Shoqata Kulturore "Bilal Xhaferri" dhe zëvendëskryeredaktor i revistës “Krahu i shqiponjës”. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë dhe anëtar i Klubit të Shkrimtarëve “Kostandin Kristoforidhi” me qendër në qytetin e Elbasanit, etj.

[Fiori]

Poetëve të Kosovës

Krahët e gjëmbuar
S'i pyetën malet ngjyrë gjaku.
Nuk vrapuan të shkruanin testamente të mermerta.
Do ta thonë më mirë:
Kullat e djepet,
Magjet e kengët majëkrahu
Do ta thonë
Monumentet që kishin gdhendur në Netët e errta.

Kacekët e Dertit
Mblodhën pikëlat e lotit të gazmuar në dasma.
Po si të mbeste sofra
Pa djersën e valles e kulaçin e fjalës?
Po si të mbesnim
në supet e një Nate ku na rëndonin hapat?
Po si të mos shkruanim ftesa
ku kryefjalë ishte E ardhmja?

E çka shkruat
Kur dielli sterronte
Kur qielli gardhohej nga Pyjet e Dhimbjes?
E çka shkruat
Kur tokat futeshin ne trasta diplomatësh
E në Prevezën çame loti thahej në gjokse burrash?

Vëllezër poetë të Kosovës!
Libra të hapur me ballina dashurie,
Krisma të fshehura në gurë themelesh kullash.



Po vijnë Don Kishotët...

Po vijnë nga larg ca Don Kishotë
Zezon një shall përmes sherrnajës
Qyqon një derë, një shpat, një hon
Garojnë pa fund përmes piskamës

Piskon kjo kohë e verbëruar
Që kërkon sy e kërkon veshë
Mbi zjarr sheh djepin e shkrumbuar
Mbi det po mbyten libra, fletë.

E Sançot e ndërrojnë pa fund kollaret
se Donët duan madhështi
Nuk di ku janë Rosinantët
Tek shoh një vile, një benz të ri...

Po vijnë ata me vrap galopi
Pa një patkua e kapistall
E dora ngrirë mbet nga të ftohtit
E gjaku si përrua pa ujë u tha.

Po vijnë e shkojnë nëpër avionë
Në çdo hotel i pret Dylinja
Ca celurarë po cicërojnë
Në tavolinë ku vret vetmia.

Po vijnë serish ca Don Kishotë
Gërdallur mes dhimbjes së ëndrrës
U thyen e humbën purtekat e lodrës
U terratis në det profecia e këngës.

Në zjarr Prometeu ndez shkrepsen
Të mos shuhet ky qiell, kjo dritë
Ata vijnë e shkojnë mes njerëzve
E njerëz s'u bënë kurrë një ditë

S'ia ndalkan turrin dallga, vala
S'ia mbyllin udhën gjerdhe, frerra.
Po vijnë pa fund ca Donë gërdalle...
Mes nesh po mblidhet dhimja, heshtja...

Po vijnë pa fund ca Don Kishotë...



Sytë e mallit

Mes nesh një det me nimfa malli
Një lot që fsheh qerpik i njomë.
Po sa i lartë na qënka mali
Që nuk na lë të kuvendojmë?

I gjatë, i gjatë litar i udhës.
Asnjë së patë nuk e pret.
Në ç'jastëk i vë ti sytë e bukur?
ç'mendon pas grile kur mbrëmja vjen?

I lartë ky mur, si gardh i hekurt,
Pelin i fortë kjo ndarje detesh.
Po si ta marr një përkëdhelje
e si ta jap një fjalë që tretet?

Një drithërimë shpirti zien në gjokse.
Një thinjë, një rrudhë flet si njeri.
Në sytë e tu si mijëra kroje
do ndez një zjarr me dashuri.

Si të të vë një fjongo lulesh
Mbi flokë të thinjur nga mundimi?
O, c'barrë që mbajtëm përmbi supe
Po kurrë s'u lodhëm nga rënkimi.

Kur trungjet, shkarpat të mbarohen,
Një malet me dallgë do prushëroj...
Të kesh vec gaz në sy, moj motër,
Ndër hapa diellin do ndaloj.

Jam bërë, vëllea, si një memec.
Si një fëmijë i burrëruar.
E zemra dridhet si në rrebesh
..dhe dora s'hesht, po shkruan, shkruan...

Mes nesh një det me nimfa malli
Një lot që fsheh qerpik i njomë.
Po sa i lartë na qënka mali
Që nuk na lë të kuvendojmë???