Zoti e zgjodhi Marinë e jo një grua tjetër

[toni77_toni]

Roli i shenjtës Mari-virgjër në Historinë e Shëlbimit!

Nga Libri "Pse t'i besojmë Jezusit" kapitulli 14.

“Mos ki frikë, o Mari, sepse ke gjetur hir para Hyjit!".

“Je më e bekuar se të gjitha gratë dhe i bekuar është fryti i kraharorit tënd! Dhe, nga e pata fatin të vijë tek unë Nëna e Zotit tim?!".

"E lumja ti që besove se do të plotësohet çka të qe thënë prej Zotit!”.

"Ja, që tani të gjitha breznitë do të më quajnë të lumtur,".

"Edhe ty vetë një shpatë do ta tejshkojë shpirtin që të zbulohen shestimet e zemrës së shumëkujt.”

"Pastaj i tha nxënësit: Ja, nëna jote! Prej asaj ore nxënësi e mori me vete."

Maria, është Nëna e gjymtyrëve të Krishtit!
Për këtë më së miri, na flet shkrimi nga DOKUMENTET E KONCILIT II TË VATIKANIT, respektivisht KUSHTETUTA DOGMATIKE MBI KISHËN «DRITA E POPUJVE» - LUMEN GENTIUM (21 NËNTOR 1964). Këtu, po e sjelli vetëm një pjesë të këtij dokumenti, i cili ndërlidhet me rolin e Marisë në Kishën katolike, kështu që pak a shumë, mund të kuptojmë sa më mirë dhe sakët rolin e Marisë.

E Lumja Zoja Mari virgjër, Nëna e Hyjit në fshehtësinë e Krishtit dhe të Kishës!
Hyji tejet i mirë dhe i urtë, pasi që deshi të shpërblente botën, “kur erdhi koha e caktuar, Hyji e dërgoi Birin e vet, të lindur prej gruaje... që ne ta fitonim bijësinë...” (Gal 4, 4-5). “Ai që për ne njerëzit dhe për shëlbimin tonë zbriti prej qiellit dhe u mishërua për virtyt të Shpirtit Shenjt prej Virgjërës Mari” (Credo në meshën romake: Symbolum Constantinopolitanum).

Ky mister hyjnor, na u zbulua dhe vijon në Kishë, të cilën e themeloi Krishti si Trupin e vetë, në të cilën besimtarët, që shkojnë pas Krishtit-Krye, dhe të cilët janë në bashkësi me të tërë shenjtërit e Tij, do ta nderojnë dhe kujtojnë “përmbi të gjitha Zonjën Mari përherë Virgjër, Nënën e Zotit tonë Jezu Krishtit.”

Virgjëra Mari, e cila, nëpër lajmin e engjëllit, pranoi në zemër dhe në trup Fjalën e Zotit dhe i solli botës Jetën, pohohet dhe nderohet si Nëna e vërtetë e Hyjit dhe e Shëlbuesit. Në mënyrë të lartë shpërblimi, për arsye të meritave të Birit të saj dhe e bashkuar me Të ngushtë dhe pandashëm, është e miratuar me rol dhe dinjitet të bëhet Nëna e Birit të Hyjit. Pikërisht për këtë arsye, bija tejet e dashur e Atit dhe shenjtërorja e Shpirtit Shenjt, nga e cila dhunti e hirit të veçantë, i tejkalon të gjitha krijesat qiellore dhe tokësore.
Njëkohësisht, është e lidhur në gjini të Adamit, me të gjithë njerëzit, të cilët kanë nevojë për shëlbim, për më tepër “vërtetë është nëna e gjymtyrëve (të Krishit)... sepse mori pjesë me dashuri që të linden në Kishë besimtarët, të cilët janë gjymtyrët e atij Kreut”. Prandaj, edhe e përshëndesim si gjymtyrë të shkëlqyeshme dhe të veçantë të Kishës dhe tipar të saj, si më të mirin shembull në besim dhe dashuri, prandaj Kisha (Katolike) e mësuar nga Shpirti Shenjt, me dashuri fëmijërore e nderon si nënën tejet të dashur.

Për atë arsye, Koncili, duke paraqitur mësimin mbi Kishën, në të cilën Shpërblyesi Hyjnor kryen shëlbimin, dëshiron me kujdes të shndrisë edhe rolin e Zonjës Virgjër në fshehtësinë e të Mishëruarit të Fjalës dhe të Trupit Mistik, si dhe detyrat e atyre që janë të shpërblyer ndaj Nënës së Hyjit, nënës së Krishtit dhe Nënës së njerëzve, mirëpo s'ka për qëllim të paraqesë mbarë mësimin mbi Zonjën, as që të zgjidhë pyetje të cilat teologët nuk i sqaruan ende. Prandaj, ende mund të mbahen ato mendime që mësohen lirisht në shkollat katolike mbi Të, e cila, në Kishën Shenjte zënë vendin më të lartë prej njerëzve, sepse me Korp dhe me Shpirt është në Qiell, afër dhe bashkë me Zotin, e si e tillë, afër dhe bashkë edhe me njerëzit, me të gjithë ne.

Roli i së Lumes virgjër Mari në ekonominë e Shëlbimit!
"Kisha, me arsye, e nderon Marinë, me nderim të posaçëm, sepse ajo, sipas hirit të Hyjit, është e lartësuar përmbi të gjithë engjëjt dhe njerëzit pas Birit, si Nënë e Zotit të gjithëshenjtë, e cila, mori pjesë në misteret e Krishtit. Qysh prej kohës më të lashtë, e Lumja Virgjër, nderohet me titullin “Nëna e Zotit”, nën mbrojtjen e së cilës, besimtarët me urata i drejtohen në çdo rrezik dhe nevojë. Sidomos, prej Koncilit të Efezit, populli i Zotit, e nderon gjithnjë e më tepër, duke e nderuar me dashuri, duke e thirrur në ndihmë dhe duke e ndjekur, sipas fjalëve të saj profetike: “Të lume do të më thërrasin të gjithë popujt, sepse bëni punë të mëdha ai i cili është i fuqishëm” (Lk 1, 48). Ky nderim, çfarë ishte i pranishëm gjithmonë në Kishë, megjithëse dallohet qenësisht nga Adhurimi i Fjalës së Mishëruar, i Atit dhe i Shpirtit Shenjt, këtë e përkrah. Sepse, mënyrat e ndryshme të përshpirtërive ndaj Nënës së Zotit, që i ka aprovuar Kisha në suazat e mësimit të shëndoshë dhe të drejtë, sipas rrethanave të kohës dhe të vendit, si dhe sipas natyrës dhe karakterit të besimtarëve, bëjnë që, me nderimin e Zonjës, të nderohet Biri, për të cilin janë të gjitha (khs. Kol 1,19), kuptohet mirë, dashurohet dhe lëvdohet urdhërimeve të Tij.”

Koncili Shenjt, shprehimisht mëson këtë mësim katolik dhe bën me dije të gjithë bijtë e saj që bujarisht të përhapin nderimin e Zonjës së Bekuar, sidomos atë liturgjik dhe të vlerësojnë me të madhe shprehinë e devocionit ndaj saj që gjatë shekujve i porosit Magjisteri i Kishës, dhe le të kryejnë me ndërgjegje të gjitha ato që janë vendosur për nderimin e figurave të Krishtit, të Zonjës së Bekuar dhe të shenjtërve. Kështu bën me dije teologët dhe predikatarët e fjalës së Zotit, të cilët duke e vështruar denjësinë e posaçme të Zonjës së Bekuar, sugjeruan të ruhen me kujdes nga çdo teprim i prapët dhe nga shpirtvogëlsia e tepruar. Duke favorizuar nën udhëheqjen e magjisterit studimin e Shkrimit Shenjt, të Etërve të Kishës dhe të liturgjive të Kishës, le të shndrisinë drejtësisht rolin dhe privilegjet e së Lumes Virgjër, që ka për qëllim gjithnjë Krishtin, i cili, është burimi i mbarë të vërtetës dhe devocionit. Le të flakin me kujdes çdo gjë që me fjalë apo me vepra mund të shpijnë në rrugë të pagabueshme vëllezërit të ndarë ose këndo sa i përket mësimit të vërtetë të Kishës. Pastaj, le të kujtohen besimtarët, se përshpirtëria e vërtetë, s’janë ndjenja të pafrytshme dhe të zbrazëta e sipërfaqësore, mirëpo duhet rrjedhin nga feja, e cila, sjell gjer tek pranimi i lartësimit të Nënës së Zotit dhe të frymëzohemi me dashuri bijërore ndaj Nënës duke i ndjekur virtytet e Saja." (krahaso: DOKUMENTET E KONCILIT II TË VATIKANIT, respektivisht KUSHTETUTA DOGMATIKE MBI KISHËN «DRITA E POPUJVE» - LUMEN GENTIUM (21 NËNTOR 1964).)

[toni77_toni]

Zoti e zgjodhi Marinë e jo një grua tjetër!

Nga Libri "Pse t'i besojmë Jezusit" kapitulli 14. autori Dedë Abazi

“Zoti Hyj i urdhëroi njeriut dhe i tha: “Ha prej çdo peme të kopshtit; por prej pemës së dijes - të së mirës dhe të së keqes, ruaj se ha. Sepse, atë ditë që ke për të ngrënë prej saj, do të vdesësh” (Zan 2, 16-17).

”Atëherë gruaja pa se pema ishte e mirë për ta ngrënë dhe e bukur për t’u parë dhe pemë e dëshirueshme për të fituar dijen; gruaja mori prej frutit të saj dhe hëngri. Pastaj i dha edhe burrit të vet që ishte me të. Hëngri edhe ai (Zan 3, 6).

"Atë se çfarë Eva ka lidhur me mosbesimin e saj, Maria ka zgjidhur me besimin e saj". (Shën Ireneu 130-200)

Atëherë Maria tha:
“Unë jam shërbëtorja e Zotit: Më ndodhtë siç the ti!” (LK 1; 38)


Maria është Eva e dytë!

Le te shohim tani se çfarë nënkupton kjo gjë: Eva pati një pozite te patjetërsueshme edhe thelbësore ne Besëlidhjen e Pare.
Fati gjinisë njerëzore, ishte ne Adamin. Pra, ishte ai i cili na përfaqësoi ne. Edhe ne Adamin, ne ramë. Megjithëse Eva ra, serish, nëse Adami do të kishte rezistuar, ne, s’ do te kishim humbur privilegjet mbinatyrore qe i ishin dhënë atij, si ati ynë i pare. Megjithatë, edhe pse Eva, nuk ishte kreu i gjinisë njerëzore, serish, edhe ne lidhje me racën njerëzore, ajo kishte vendin e saje, pasi Adami, te cilit iu dha t’ua vente emrin të gjitha krijesave, e thirri Even "Nena e të gjithë te gjallëve", një emër që shpreh jo vetëm një fakt se sa një dinjitet, por, për me tepër, pasi ajo ne këtë mënyrë pati relaten e vete te përgjithshme me racën njerëzore, ashtu sikurse pati vendin e vete ne lidhje me provën edhe rënien e Adamit.

Ajo, e dëgjoi Engjëllin e Rrene djallit, ajo i ofroi frytin të shoqit, ndërsa ai hëngri prej tij. Ajo ishte një bashke-punëtore, jo si një instrument i papërgjegjshëm, por intimisht edhe personalisht në mëkat, pasi ajo e shkaktoi atë.

Sikurse historia na thotë, ajo ishte një sine-qua-non, një shkak pozitiv, aktiv i rënies. Po ashtu, ajo kishte pjesën e saje në ndëshkimin, në fjalët që iu drejtuan asaj, pasi ajo u njoh si një agjente e vërtetë në tundimin edhe çështjen lidhur me të, edhe u dënua për atë gjë.

Ne atë akt te paligjshëm, përfshihen tre pjese, - gjarpri, gruaja edhe burri; ndërsa ne momentin e ndëshkimit, u paracaktua një ndodhi që do bënte vaki me vone, ku serish takohen emrat e te tre pjesëve, të gjarprit, gruas edhe te burrit.

Pra, duhej te ishte përsëri një Adam i Dyte, ndërsa Eva e Dyte te ish Nena e Adamit te Ri, "Armiqësi do të vë ndërmjet teje e gruas, ndërmjet farës sate e farës së saj: fara e saj do të ta ndrydhë kokën, kurse ti do t’ia sulmosh themrën." (Zan 3, 15).
Fara e Gruas, është Fjala e Mishëruar, ndërsa Gruaja, se cilës i takon Fara apo Biri i saje, është e Ëma e Tij, Maria!

Ky interpretim, edhe paralelizëm është përfshirës edhe i pamohueshëm.

Madje, kjo ka qene doktrina me e hershme e Etërve të Kishës. Këta, pra etërit e Kishës, në mënyrë të drejtë e kanë interpretuar Biblën dhe porosinë e Zotit për ne, pra, i kanë përpunuar të vërtetat e fesë), edhe duke ditur vendin qe pati Eva ne rënien gjinisë njerëzore, neve mund të dimë vendin qe ka Eva e dyte ne restaurimin e Racës se saj.

Lë të shqyrtojmë se çfarë thonë Eterit e Kishës:

1) Shën Justin Martiri (120-165 A. D.), i cili përfaqëson doktrinën qe besohej ne Palestine.
"Ne, e dimë që Ai, para gjithë krijesave, doli prej Atit me pushtetin edhe dëshirën e Tij,...edhe me ane te Virgjëreshës u be njeri, ashtu që në atë mënyrë që u shkaktuar mosbindja prej gjarprit, ne po atë mënyrë te mund te ç’ bëhej Pasi Eva, duke qene një Virgjër edhe e panjolle, duke e pranuar fjalën qe i erdh prej djallit, shkaktoi mosbindje edhe vdekje, ndërsa Virgjëra Mari, duke patur besim edhe gëzim, kur Engjëlli i shpalli Lajmin e Mire, qe Shpirti i Zotit do te zbresë në të edhe Fuqia e më të Lartit do ta mbuloje, prandaj edhe i Shenjti qe do te linde do të ish Bir i Hyjit, u përgjigj, "Le te behet në mua sipas Fjalës Tende" (Trifoni 100)

2) Tertuliani (160-240 A.D.), doktrina e te cilit përfaqëson mësimet që besoheshin ne Afrike edhe në Rome. "Hyji e risolli në jetë Parafytyrimin edhe Ngjasimin e Tij, të cilin e kish zënë djalli, me anë të një ndërhyrje rivale. Pasi Eva, ende një Virgjër, e kish pranuar fjalën qe u be kornize e vdekjes, po ashtu një Virgjëra do te t’i sillej Fjala e Hyjit, që u bë edhe ndërtuesja e Jetës. Kështu, pra, ajo që kish shkuar drejt humbjes nëpërmjet asaj gjinie, nëpërmjet të njëjtës gjini, të mund te vinte serish Shpëtimi.

Eva i pat besuar djallit, Maria i besoi Grabrielit. Faji që njëra kreu me anë të mosbesimit, tjetra me anë të besimit e shbëri" (Mbi Mishërimin e Krishtit, 17).

3) Shën Irineu i Lionit (120-200 A.D.). Mësimi i tij përfaqëson doktrinën qe besohej ne Azinë e Vogël, edhe ne France - për më tepër qe ai përfaqëson Shën Gjon Ungjilltarin , pasi ai ish mësuar ne fe nga Shën Polikarp Martiri, i cili kish qene një shok i ngushte i Gjonit Ungjilltar, edhe i Apostujve te tjerë:

"Me ane te nënshtrimit, Maria Virgjër u gjet e bindshme, duke thënë: 'Ja o Zot, le te behet ne mua sipas fjalës Tende'. Por, Eva ishte e pabindëshme, pasi ajo, nuk u bind, ndërkohë qe ish ende r virgjër. Sepse, ajo edhe pse ishte e shoqja e Adamit, megjithëse ende virgjër.....duke u bere e pabindëshme u be shkaku i vdekjes se vetes se vete edhe të gjithë racës njerëzore, ashtu sikundër Maria, duke sjelle te parathënin, ndonëse Virgjëreshë, me ane te bindjes, u be shkak shpëtimi për vete edhe për të gjithë gjininë njerëzore.

”.....Ne lidhje me këtë Zoti tha, se i pari do te jete i fundit, ndërsa i fundit i pari. Edhe profeti shënon te njëjtën gjë, duke thënë, 'ne vend te etërve, ju keni bije'. Sespe, ndërsa Zoti, kur lindi, ishte i parëlinduri i te vdekurve, edhe mori ne gjirin e Tij eterit e pare, Ai i rilindi ata ne Jetën me Zotin, duke u bere Ai Vete Fillesa e te gjallëve, pasi qe Adami u be fillesa e te vdekurve. Prandaj edhe Luka, e filloi linjën e brezave prej Zotit tek Adami, duke nënkuptuar se Ai i rigjeneroi eterit e moçëm, jo ata Atë, ne Jetën e Ungjillit. Edhe kështu Nyja e mosdëgjesës se Eves u zgjidh me ane te dëgjesës se Maries, pasi çfarë lidhi Eva – virgjër ne mosbesim dhe mosdëgjesë, atë e zgjidhi Marie virgjër me fe dhe dëgjesë" (Kundra Herezive - po te doni edhe dëshmuesve - III. 22.34)

[toni77_toni]

Maria është vendtakimi dhe vendnjësimi i hyjnores me njerëzoren!

Nga Libri "Pse t'i besojmë Jezusit" kapitulli 14.autori Dedë Abazi

Engjëlli, i drejtohet Shën Marisë Virgjër, “Kaire Maria”:
Qe do të thotë “gëzohu”. Vetëm me këtë dialog të Engjëllit me Marinë, fillon me të vërtetë Besëlidhja e Re, “gëzohu” sepse FJALA E ZOTIT do të mishërohet në ty, erdhi koha dhe UNGJILLI-Lajmi i Gëzueshëm është afër. Prandaj mund të themi se fjala e parë e Besëlidhjes së Re është “gëzohu”, “gëzim”. Ky lajm i gëzueshëm dhe i shumëpritur do të pret përgjigjen “po”- jen e Marisë!

Maria i thotë po - “Më ndodhtë siç the ti!, vullnetit të madh, në dukje tepër të madh, për një njeri. Atë “po”, që nganjëherë duket kaq e vështirë. Pasi duam të parapëlqejmë veç vullnetin tonë. “Po”-ja e Shenjtëreshës Mari kthen njeriut atë qe kishte humbur “jo”-ja e Eves!

Përgjigjja pozitive e Marisë, është pasqyrimi i përsosur i përgjigjes së vetë Krishtit, kur hyri në botë:

Bindja e Birit pasqyrohet në bindjen e Nënës e kështu, për hir të takimit të këtyre dy “po”-ve – njerëzores dhe hyjnores, Zoti mund të marrë përfytyrimin e njeriut.

Maria, në të cilën u Mishërua Hyji, Maria që lindi të Pamposhturin nga vdekja - JEZUSIN, Ajo qe lindi Zotin e bërë njeri, Maria – “hirplote” nuk mund ta përjetonte vdekjen, sepse Mishërimi i Hyjit në të kishte prekur dhe shndërruar thelbin e qenies së saj. Kjo është e vërtetë dhe nuk do edhe shumë mend për ta kuptuar. Kjo, mund të kuptohet dhe të besohet vetëm pasi që të njohësh Krishtin, pasi të njohësh vërtetë Mishërimin e Zotit, pasi qe të pranosh, të besosh me fuqinë e Shpirtin e Shenjt dhe pushtetin e Tij, pasi qe të kuptosh se çka do të ndodhë nëse në atë mish – trup njeriut të prek Shpirti I Zotit. Edhe e din se pse? Vetëm nga Shenjtëria, Dashuria dhe Pushteti i ZOTIT. Pra, kraharori i Marisë është vendi ku hyjnorja bëhet NJË me njerëzoren, ky është realitet dhe nuk ka njeri në botë, nëse beson Krishtit qe mund ta refuzon. Sipas arsyes së besimit (Shën Anselmi e quan "intellectus fidei") “inteligjencës së fesë”, ky shndërrim është i përjetshëm. Ne ketë mënyrë Maria jo vetëm qe në vetvete është njeriu më i veçantë i historisë së njerëzimit, por ajo është edhe prototipi i asaj qe si te krishterë besojmë dhe shpresojmë se do të ndodhë me secilin nga ne.

Me që Maria është vendtakimi dhe vendnjesimi i hyjnores me njerëzoren, atëherë misioni, detyra dhe roli i saj vazhdon po ne këtë drejtim, pra, qe ajo te bashkoje vazhdimisht hyjnoren dhe njerëzoren.

Nga "qielli", ajo, me trupin e saj të lavdishëm, trup njerëzor që i përket njëkohësisht historisë njerëzore dhe historisë së Hyjit me njeriun, ajo pra, në fuqi të kësaj ngjarjeje, e shoqëron njeriun në historinë e tij në lidhje me Hyjin. (Qielli nuk duhet konsideruar si "vend", por si "gjendje" e përhershme e personit ne fjalë).

Ky është misioni konkret i Marisë, qe secili i krishterë duhet të jetë i kujdesshëm nëse flet diçka lidhur me të, mision i asaj ne të cilën është realizuar tashmë lavdërimi dhe prandaj vetë personi i saj i thotë njeriut qe beson ne Krishtin: “Ky realizim lavdërimi, është edhe fati yt”.

“Ja ku jam, jam shërbëtorja e Zotit, të bëhet në mua si thotë Fjala jote”, i përgjigjet Shën Maria Engjëllit. Fryti i kësaj përgjigjeje, është i pranishëm nëpërmjet Jezu Krishtit, sakramenteve, edhe në jetën e Kishës qe jemi ne.

Përgjigjja e Marisë drejtuar Hyjit vazhdon në Kishë, e cila është e thirrur ta bëjë të pranishëm Krishtin në histori, duke ofruar gatishmërinë e vet që Zoti të vazhdojë ta vizitojë njerëzimin me mëshirën e Tij.

[toni77_toni]

Shenjtëresha Maria – Virgjër, ka një rol te veçantë në vete Historinë e Shëlbimit!

Nga Libri "Pse t'i besojmë Jezusit" kapitulli 14.

Gjithnjë duhet të kujtojmë, besojmë dhe shpallim diçka themelore:

Shëlbimi vjen vetëm dhe vetëm prej Vdekjes ne Kryq dhe Ringjalljes së Jezus Krishtit.
Po ashtu duhet sqaruar se: "I vetmi ndërmjetësues mes Hyjit dhe njeriut është njeriu Krishti Jezus, qe dhuroi vetveten për shpërblimin e të gjithëve" (1 Tim 2, 5-6).

Ajo që përsëritet, është se Maria nuk adhurohet në Kishë (katolike), por Kisha adhuron vetëm Zotin.

Atëherë shtrohet pyetja se pse Maria ka një rol te rëndësishëm në traditën e krishtere?

Roli i Marisë shihet qarte qysh ne librin e pare te Shkrimit Shenjt, ne Zanafille: "Armiqësi do të vë ndërmjet teje e gruas, ndërmjet farës sate e farës së saj: fara e saj do të ta ndrydhë kokën, kurse ti do t’ia sulmosh themrën" (Zan 3, 15).

Ky rresht i Shkrimit të Shenjt, në Zanafillë, tregon qartë rolin e Marisë në Historinë e Shëlbimit, sepse Jezusi sigurisht nuk është një grua, por bëhet fjalë për Farën e Gruas.

Fara e Gruas është Fjala e Mishëruar, ndërsa Gruaja, se cilës i takon Fara apo Biri i saj, është e Ëma e Tij, Virgjëra Mari.

Me që jemi ende rreth rolit të Shën Marisë Virgjër dhe Nënë, patjetër duhet sqaruar edhe diçka, e cila, është shumë e rëndësishme dhe themelore lidhur me të shenjtërueshmen Zojën Mari:

E para: është e çuditshme që disa njerëz, të cilët thonë se besojnë në Shkrimin e Shenjt, besojnë vetëm pjesërisht, ajo që atyre u duket e vërtetë apo u pëlqen, e jo tërësisht!
Të gjithë besojnë se apostujt, janë ndikuar nga Shpirti Hyjit dhe fjalët e tyre janë të vërteta. Të gjithë besojnë se në profetët, është ndikuar Shpirti Shenjt dhe fjalët e profetëve janë të vërteta. Të gjithë besojnë se në letrat e Shën Palit dhe të tjerëve, janë të ndikuara nga Shpirti Hyjit dhe fjalët e tyre janë të vërteta. Pa dyshim, janë të vërteta. Por, ajo qe më çuditë, është se aty ku flitet për Marinë, ata rreshta ku citojnë për Marinë, lere se nuk donë disa ta besojnë, por dalin edhe me qëndrime dhe deklarata kundër saj dhe kundër shenjtërisë së saj. Për shembull: Luka në kapitullin e pare, rreshti 35 na thotë se engjëlli i Zotit iu drejtua Marisë duke i thënë: “Shpirti Shenjt do të zbresë në ty”! Nuk mund ta marr me mend se si mund të kaloj dikujt ky rresht neper sy pa e kuptuar dhe pranuar se çfarë do të thotë kjo. Po ajo ishte njeriu i parë që në të zbriti Shpirti Shenjt. Si ka mundësi te habitemi nga kjo botë kundërshtare e Krishtit? Si ka mundësi të mos njohim realitetin e Zotit në Zojen e bekuar? Maria, e cila ishte e para që e kishte pranuar Shpirtin e Hyjit, e cila në të u mishërua Hyji, Maria qe u takua me Zotin, vendtakimi dhe vendnjësimi i hyjnores me njerëzoren, Maria në kraharorin e së cilës u mishërua dhe u ushqye Zoti ynë Jezu Krishti? Si ka mundësi të mendojmë ndryshe nga ajo qe Krishti është gjymtyrë e gjymtyrëve të Marisë. Së këndejmi, duhet gjaku i derdhur i Krishtit, ishte gjak i Marisë që ka buruar nga venetë gjakut dhe te zemrës së Marisë, ai gjak qe u derdh për shpëtimin tone, dhe ai korp që ushqehemi për jetën tone, është nga mishi dhe gjaku i Marisë! Si ka mundësi të mendojmë ndryshe nga ato qe na thotë Zoti nga Kryqi; “Ja nëna jote”?! Ku mendojnë njerëzit ta lënë Nënën? Ku e ka vendin nëna qe na dhuroj Zoti? Për këto pyetjet e tjera do t’ia lë lexuesit përgjigjen, ndërsa për pyetjen e fundit se ku e ka vendin Maria, do të përgjigjem se Maria e ka vendin në Mbretërinë e Krishti, në qiell dhe në Tokë. “Mbretëria e Hyjit është në mes jush”. Me ne – në Kishën tokësore të Krishtit, dhe me Krishtin, në Kishën qiellore pranë Hyjit.

Ungjilli i Krishtit fillon me Zotin dhe me Marinë, Jo, nëse vetëm një germë nga shkrimet e kalojmë pa e shtjelluar dhe e anashkalojmë, të sigurohemi se jemi pjesërisht në Ungjill. Ungjilli i Krishtit fillon me Zotin dhe me Marinë. Kjo është reale. Vendtakimi i qiellit dhe tokës, - Zoti në Marinë. Zoti ka mundur të vij edhe në forma të tjera, sepse është vetë Zoti, por ishte në pyetje njeriu. Pikërisht për këtë, për njeriun varet edhe vullneti i tij, vullneti i njeriut, sepse Zoti nuk na përdor neve si robot. Ai pyet vullnetin e njeriut, në vullnet të lire ishte edhe Eva, por ajo dështoi dhe ne pësuam. Me vullnet të lirë, ishte edhe Maria, por ajo fitoi, edhe ne fituam. Ishte pra vullnet i Marisë në përputhje të vullnetit të Zotit. Ai, ashtu vendosi, ishte vullnet i Tij që të takohet me Marinë dhe të mishërohet në kraharorin e Marisë. Maria, tha “u bëftë ashtu”. Ishte vullneti i Zotit të thotë ““Kaire Maria”, “GËZOHU” Mari, sepse “ke gjetur Hir para meje”. Gëzohu Mari, sepse tash e tutje një fillim i ri, një jetë e re, jo larg Zotit, por me Zotin e mishëruar. Qielli e toka, nuk do të jenë larg njëra-tjetrës, Zoti dhe njeriu nuk do të jenë larg njëri-tjetrit. “Në ty do të fillon bashkimi i Zotit me njeriu, hyjnorja dhe njerëzorja. Maria e bekuar, ti je e para, është vullnet i imi dhe nëse është edhe vullneti yt, askush nuk ka të drejtë të kundërshtojë vullnetin Tim dhe tëndin, sepse Unë jam ZOTI”. Maria, e bekuara, faleminderit, “e bekuar nder te gjitha”! Atë qe humba me Even, tani do ta fitoj në ty. Jezusin – Shpëtimin tim. Marinë, tash e tutje, të gjithë do të quajmë e lumtur; “e lumja ti qe besove” - Nënë.

Faleminderit Zot që pate mëshirë dhe dashuri për mua dhe vendose të mishërohesh, të marrësh natyrën time dhe ke mundur mëkatin në mua. Faleminderit Marijë, që pate vullnetin dhe dashurinë për Zotin, faleminderit Vullnet i Zotit dhe Vullnet i njeriut për shpëtimin tim. Maria, që the po vullnetit të Zotit. Po-ja jote më kthej aty ku isha në fillim para se t’më prekte gjarpri. Tash nënë, nënë e dashur, pres t’më thuash fjalën tënde të amshuar; “Bëni gjithçka t’ju thotë!”, sepse kjo thënie e jotja dhe dëgjesa Ime ndaj teje, është shpëtimi i përjetshëm.

Të shqyrtojmë edhe njëherë se çka na citon Shkrimi I Shenjt:

“Shpirti Shenjt do të zbresë në ty e fuqia e Hyjit të tejetlartë do të të mbulojë me hijen e vet; prandaj ky Fëmijë do të jetë i shenjtë Biri i Hyjit.” (Lk 1, 35)

Nga secili që e lexon Biblën, kërkohet të mediton se çka na flasin këta rreshta? Apo, nuk na flasim fare ndonjëherë? Çka duhet të nënkuptuar te secili i krishterë lajmi i Zotit; “Shpirti Shenjt do të zbresë në ty”! Apo, e kundërta, “nuk me pëlqen, dikush njëherë ka menduar dhe ka thënë ashtu dhe tash edhe unë ashtu dua të mendoj, kam gabuar njëherë dhe kam thënë ashtu dhe tani nuk dua të përmirësoj gabimin”, etj. Jo, nuk prishë punë, Zoti është i gatshëm përherë të na pranon, nëse pendohemi, nëse ndryshojmë, përmirësojmë dhe nuk i përsërisim gabimet. Kërkohet një korrigjim dhe ndryshim rrënjësisht nga ata qe kanë mendim të kundërt me Zotin lidhur me Marinë. Zoti, e ka zgjedhur Marinë dhe nëse ne jemi kundër saj, atëherë jemi kundër vullnetit të Zotit.

Kjo ishte e vërteta parë, ndërsa e dyta është sa vijon:

Elizabeta, nëna e Shën Gjon Pagëzuesit, mund ta lexojmë në Ungjillin e shkruar nga Luka në kapitullin e parë, në rreshtin 41-43, se: “Elizabeta u mbush me Shpirtin Shenjt” ! Fillimisht, Bibla citon se Elizabeta u mbush me Shpirtin Shenjt, pra, ajo nuk fliste nga vetvetja, nga njerëzorja, sipas asaj qe lexuam nga citati i Biblës, është Shpirti i Zotit që flet. Ajo, i tha Marisë “Nëna e Zotit”. Shpirti I Hyjit i tha Marisë se “je më e bekuar se gjitha gratë”. Nuk ishte Elizabeta qe fliste por Shpirti Shenjt foli në gojën e Elizabetes duke i thënë Marisë: “Je më e bekuar se të gjitha gratë dhe i bekuar është fryti i kraharorit tënd! Dhe, nga e pata fatin të vijë tek unë Nëna e Zotit tim?!" Kjo është e vërtetë, ndërsa këtë e secili mund ta vërteton, të lexon, kjo gjendet te Lk 1, 41-43.

Shumë herë, ne, na pëlqen të citojmë ndonjë fjalë dhe porosi nga profetët, profetët të ndikuar nga Shpirti I Hyjit profetizuan ardhjen e Mesisë dhe këtë e pëlqejmë dhe citojmë. Kjo është vërtetë një gjë e bukur, të citosh dhe të besosh shkrimet dhe profetët e ndikuar nga Zoti, është mire, por që ajo që e gabojmë, është nëse nuk i besojmë te gjitha. Gabojmë, nëse citojmë apo besojmë pjesërisht, gabimi më i madh bëhet nëse ne besojmë sipas dëshirave tona, e, jo ashtu sikurse janë të shkruara dhe të meditojmë në Shpirtin Shenjt. Prandaj, nëse besojmë se Isaia profet ishte i ndikuar nga Zoti, kur profetizoi për Krishtin, duhet të besojmë edhe klithjen e Shpirtit Shenjt në Elizabeten kur thotë; “Je më e bekuar se të gjitha gratë..”. Nëse besojmë se Jeremia tha kështu apo ashtu, ne, duhet të besojmë edhe “ja, që tani të gjitha breznitë do të më quajnë të lumtur”! Sepse kjo ndodhi në Himnin e Marsië, duke mos harruar rreshtin e Shkrimit të Shenjt, kur thotë; “Shpirti Shenjt do të zbresë në ty”! Pra, Maria e bekuar, në të cilën kishte zbritur Shpirti Shenjt tha: “ja, që tani të gjitha breznitë do të më quajnë të lumtur”! Kështu, na thotë Ungjilli e jo papa, jo prifti, Ungjilli, të cilit ne i jemi bindur në lindjen e Krishtit,Ungjilli në të cilin ne jemi bindur për ngjalljen e Krishtit. Sikurse edhe në Ungjilli, në të cilin jemi të bindur në kthimin e Palit. Këtë, mund ta lexojmë te kapitulli I parë, rreshti 48., dhe në shumë thënie të tjera shumë të rëndësishme lidhur me Marinë qe na jep të kuptojmë çdo i krishterë dhe të besojmë se Maria ka një rol të rëndësishëm, shumë të rëndësishëm në planin e Shelbimit.

Sipas asaj qe lexuam dhe ajo qe unë prapë e përsëris, nëse besojmë në profetizimin e Isaisë, kur thotë për Jezusin: “qe numëruar ndër keqbërës mbi vete t’i marrë fajet e turmave e lutet për ata që mëkatojnë”(Is 53, 12), apo ne rreshta te tjerë te Biblës, por që nuk besojmë në atë rresht qe thot Maria:“ja, që tani të gjitha breznitë do të më quajnë të lumtur”, nuk jemi diçka tjetër pos mohues te fjalës së Zotit dhe mashtrues të pa turp!

Kjo është e dyta, ndërsa e treta është:

Eterit e Kishës, ata të cilët mësuan dhe shkruan lidhur me Trininë e Shenjtë, në atë në të cilët të krishterët besojnë, njëkohësisht. Po këta eter të Kishës, na ndihmuan dhe sollën pagabueshmërish ne jetë fenë apostolike, Biblën në të cilën ne e besojmë sot, dhe qe besojmë se Krishti u ndikua në ata njerëz dhe sot kemi besojmë dhe shkrimet, kemi shumë argumente dhe shkrime se ata besuan se Maria është Eva e dytë. Ata shkruan se "Eva i pati besuar djallit, Maria i besoi Zotit, nëpërmjet engjëllit Grabriel. Faji që njëra kreu me ane te mosbesimit, tjetra me ane te besimit e ç’beu". Dhe Maria mori emrin Eva e dytë.

Pra, sipas Shkrimit të Shenjt, sipas etërve të Kishës dhe historisë së vetë Kishës, Maria jo vetëm që ka një rol te rëndësishëm në traditën e krishterë, por ajo ka një rol të veçante në vetë Historinë e Shëlbimit. Nëse Hyji është mishëruar, është bërë njeri, nuk duhet harruar rëndësia që përgjigjja e Marisë ka ne ketë mister: Maria pranon në liri të plotë që Hyji te mishërohet ne kraharorin e saj. Me tepër, ajo e ven lirinë personale, qe do te thotë qendrën e personit te saj, ne shërbim te planit te Hyjit:
"Ja, unë jam shërbëtorja e Zotit. U befte ne mua siç the ti" (Luka 1, 38).

Maria, e mohon vetveten dhe tërësisht i nënshtrohetplanit te Hyjit. Ne këtë mënyrë ndodh ngjarja, e cila tejkalon çdo njeri, çdo histori, çdo koncept nderboteror: Mishërimi i Hyjit. Po të mos kishte qene ky Mishërim, nuk do te kishte qene as Kryqi, as Ringjallja dhe si rrjedhoje as shëlbimi, i cili na dhurohet nga Ai. Fakti qe Maria merr mbi vete këtë mision hyjnor që e bën atë pjese te planit te Hyjit me njeriun, e ven figurën e saj në shkëlqim me të madh ne traditën e krishtere. Realisht, ne Marine nderojmë dhe adhurojmë Birin e saj. Maria nuk bën asgjë tjetër, përveçse na drejtojë kah Biri i saj. Maria nuk i ndanë njerëzit nga Krishti, por i drejton te Krishti, dhe i këshillon; “Nëna e tij u tha shërbyesve: “Bëni gjithçka t’ju thotë!” (Gjn 2, 5)

[toni77_toni]

Në Kishën (katolike), është rregull nr. 1 i teologjisë shpirtërore qe lutjet t'i drejtohen Atit!

(Nga Libri "Pse t'i besojmë Jezusit" kapitulli 14).

Maria, nuk adhurohet, por nderohet në Kishën (katolike), ne anën tjetër, është e vështirë të matet nderimi, pra, të thuhet me shume apo më pak. Ndërkaq, në anën tjetër, është edhe e vërtetë qe nganjëherë mund të ketë aty-këtu edhe teprime, veçmas në përshpirtërinë popullore dhe private. Por, qe ne Kishën katolike, është rregull nr. 1 i teologjisë shpirtërore qe lutjet t'i drejtohen Atit, NEPERMJET Jezu Krishtit, qe me Atin jeton NE bashkimin e Shpirtit Shenjt, kjo është një e vërtetë themelore e pranishme në çdo lutje publike dhe liturgjike.

Mirëpo assesi nuk duhet larguar nga realiteti se, Maria është ajo në të cilën Shpirti Shenjt aktualizon Mishërimin e Birit te Atit. Si rrjedhoje, Maria është vendbanimi i plote i Hirit te Trinisë Shenjte, dhe po kjo Nënë e Jezusit, e mbushur me Hirin hyjnor ("Te falem, o Hirplote, Zoti është me ty" [Lk 1, 28]) Maria është së bashku me apostuj ditën e Rreshajve. Kujdes, ajo vete është e para e mbushur me ketë Shpirt Shenjt qe tani gjallëron Bashkësinë e Apostujve, pra Kishën e sapo themeluar nga Jezusi nëpërmjet Euharistise dhe e vulosur po nga Ai nëpërmjet Kryqit (Ekklesia = Bashkësi = Kishe). Për atë arsye, Maria vlen si Nëna e Kishës dhe Mbretëresha e Apostujve, pra ngase e para e Mbushur me Shpirtin Shenjt dhe Tabernakulli qe ka mbajtur Birin e mishëruar, atë qe tani Kisha e mban në Euharisti dhe Shpalljen e veprës së shëlbimit.

Kështu, Maria, afinohet me shume me Hyjin e, njëkohësisht, afinohet po ashtu edhe me njeriun. Si rrjedhoje, me këtë figure, krijohet një lloje marrëdhënie afektive e menjëhershme. Kjo, është pozitive ne vetvete, nëse me dërgon aty ku vetë Maria donë te me dërgojë, pra, tek qendra e gjithçkahe që është Jezu Krishti. Dhe ne këtë mënyrë, Maria bëhet "ndërmjetësuese", domethënë ajo që me paraqet para Birit te saj. Mirëpo, nëse kjo marrëdhënie afektive frenohet ne kënaqjen e "ndjenjave te mia" religjioze, atëherë se pari nuk është autentike dhe se dyti rrezikohet te kalohet ne teprim , gjë që, sigurisht nuk ka të bëjë më, as me Marinë dhe as me Birin e saj, por me egoizmin tim, i cili, mund të paraqitet edhe si i veshur me një lloj përshpirtërie sentimentale.

Si përfundim, Virgjëra Mari, e cila nëpër lajmin e engjëllit pranoi në zemër dhe në trup Fjalën e Zotit dhe i solli botës Jetën, pohohet dhe nderohet si Nëna e vërtetë e Hyjit - Shëlbuesit. Në mënyrë të lartë shpërblimi, për arsye të meritave të Birit të saj dhe e bashkuar me Të ngushtë dhe pandashëm është e miratuar me rol dhe dinjitet të bëhet Nëna e Birit të Hyjit, dhe për atë arsye bija tejet e dashur e Atit dhe shenjtërorja e Shpirtit Shenjt, nga e cila dhunti e hirit të veçantë i tejkalon shumë të gjitha krijesat qiellore dhe tokësore. Njëkohësisht është e lidhur në gjini të Adamit me të gjithë njerëzit të cilët kanë nevojë për shëlbim, për më tepër; vërtet është Nëna e gjymtyrëve të Krishtit JEZUS, sepse mori pjesë me dashuri që të linden në Kishë besimtarët, të cilët janë gjymtyrët e atij Kreut. Prandaj edhe e përshëndesim si gjymtyrë të shkëlqyeshme dhe të veçantë të Kishës dhe tipar të saj dhe si më të mirin shembull në BESË-Lidhje dhe dashuri, prandaj Kisha Katolike e mësuar nga Shpirti Shenjt, me dashuri femërore e nderon si Nënën tejet të dashur.