ninoenina

Postuar më parë nga ninoenina

F.A. E DIELA E 4 TË PASHKËS VITI B.

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 4 TË PASHKËS VITI B

MË 21-4-2024


UNGJILLI: Gj. 10, 11-18.

11 Unë jam Bariu i mirë.
Bariu i mirë e jep jetën e vet për delet.
12 Rrogëtari ‑ që s’është bari,
të cilit nuk i përkasin delet ‑
kur sheh se po vjen ujku
lë delet e ikën
‑ e ujku i rrëmben dhe i shpërndan:
13 është rrogëtar
dhe nuk shkqetësohet për delet.
14 Unë jam Bariu i mirë:
i njoh të miat
dhe ato më njohin mua.
15 Sikurse Ati më njeh mua
dhe unë e njoh Atin
edhe jetën e jap për delet.
16 Kam edhe të tjera dele,
që nuk janë të kësaj vathe.
Edhe ato më duhet t’i bashkoj
dhe do ta dëgjojnë zërin tim,
do të bëhet një grigjë e vetme
e një Bari i vetëm.
17 Prandaj edhe më do Ati,
sepse e jap jetën time
që ta marr përsëri.
18 Askush nuk mund të ma marrë:
por unë e jap prej vetes.
Kam pushtet ta jap jetën
e kam pushtet ta kthej prapë atë.
Këtë urdhër e mora prej Atit tim”.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Imazhi më i njohur i Jezusit është ai i bariut të mirë në mes të kopesë së tij ose me delet mbi supe: Është imazhi që ka qenë gjithmonë më i dashur nga të krishterët. Megjithatë, vërejmë menjëherë se Ungjilli i sotëm nuk flet për bariun e mirë, por për bariun e bukur. Mbiemri i përdorur në tekstin grek nuk është agathos, i mirë, por kalos, i bukur.
Në fakt, ungjilltari nuk dëshiron të na flasë për mirësinë e Jezusit, por për bukurinë e tij, atë bukuri që do të përpiqemi ta riprodhojmë në fytyrat tona, dhe në jetën tonë të përditëshme. Edhe këtu, siç ndodh shpesh në Besëlidhjen e Re, kalos përkthehet si i mirë.
Ne e duam bukurinë, na tërheq bukuria. Autori i Siracikdit, në kapitullin 40,22 thotë: “Syri i njeriut dëshiron hirin dhe bukurinë, por akoma më shumë gjelbërimin e fushave”. Mbetemi të magjepsur nga lindja dhe perëndimi i diellit, sodisim malet, detin, lulet, hirin e atyre që vallëzojnë... Çfarë bëjnë shkrimtarët, poetët, muzikantët, artistët? Asgjë më shumë se përkthimi i bukurisë në gjuhën e tyre.
Pse çdo gjë e bukur na tërheq?
Sepse gjërat e bukura janë pasqyrim i bukurisë së pafund të Zotit. Ne jemi krijuar për bukurinë, sepse jemi krijuar për Zotin...ka një shprehje që të gjithë do të donim të na thoshin: "Sa njeri i bukur!" Do të thotë "i këndshëm, i sjellshëm, i dobishëm, i respektueshëm, një person i mirë. Të gjithë do të donim që kjo të thuhej për ne. Jezusi tha për dishepujt e tij se ata duhet të jenë njerëz të bukur: "Ju jeni drita e botës... le t'i shohin veprat tuaja të bukura" (opos idosin ymon ta kala erga); fatkeqësisht edhe këtu përkthehet zakonisht "të mira", dhe jo "të bukura".
Megjithatë, kur Jezusi u paraqit si "bariu i mirë", udhëheqësit hebrenj u indinjuan, sepse e konsideronin atë një të çmendur dhe më në fund u përpoqën ta vrisnin me gurë. Si mund të ndodhë kjo? Nëse në një fshat ku të gjithë janë të shëmtuar, vjen një person i bukur, ata duke krahasuar veten me atë, kuptojnë gjendjen e tyre, ndërgjegjësohen për gjendjen e tyre, e kërkojnë ta largojnë nga prezenca e tyre.
Vini re, profetët në Besëlidhjen e Vjetër kishin folur për barinjtë që udhëhoqën popullin e Izraelit. Profeti Ezekiel në kapitullin 34, 2-6 përshkruan këto figura të udhëheqësve të popullit me shëmbëlltyrën e barinjve dhe thotë:
“2 Mjerë barinjtë e Izraelit, që kullotin vetveten! Vallë, a nuk e kanë për detyrë barinjtë t’i kullotin grigjat? 3 Ju ushqeheni me qumësht, visheni me lesh, pritni berret e majme e grigjën nuk e kullotni! 4 Të ligshtën nuk e përtërini, të sëmurën nuk e shëroni, të thyerën nuk e lidhni, të ndarën nuk e ktheni, të humburën nuk e kërkoni, por zotëroni mbi to me dhunë! 5 Kështu u shpërndanë delet e mia, sepse s’kishin bari. U bënë preja e të gjitha egërsirave të fushës dhe u shpërndanë. 6 Enden delet e mia gjithkund maleve e kodrave të larta, grigjat e mia u shpërndanë gjithkah mbi sipërfaqen e dheut e askush nuk shqetësohet, askush nuk i kërkon!”
Ata i shfrytëzojnë delet në vend që t'i ushqejnë.
Nuk kujdesen për të sëmurët, nuk fashojnë plagët, nuk kërkojnë të humburat.
Ata i udhëheqin me mizori dhe dhunë.
Kopeja është në rrëmujë dhe është pre e të gjitha kafshëve të egra dhe askush nuk kujdeset.
Përballë kësaj situate, Jezusi do të thotë se turmat ishin si delet pa bari... ja, në këtë situatë, vjen një bari "i bukur". Dhe ata që ishin barinj të shëmtuar u mërzitën nga kjo prezencë, sepse do të donin të përjetësonin gjendjen e tyre të mëparshme që sipas tyre ishte në rregull, e që askush nuk kundërshtonte. Ndoshta nuk kishin kuptuar që situata e tyre ishte me të vërtetë e mjerueshme.
Le të dëgjojmë se si Jezusi u paraqit këtyre udhëheqësve të popullit të Izraelit...
“Në atë kohë Jezusi tha: Unë jam bariu i bukur. Bariu i bukur, jep jetën për delet”.
Kjo shprehje përsëritet shpesh dhe më këmbëngulje në Ungjilli që komentojmë: “Unë jam bariu i bukur”.
Para së gjithash, "Unë jam" është një shprehje shumë e rëndësishme, sepse është vetëparaqitja e Zotit, është emri me të cilin Zoti iu paraqit Moisiut: "Unë jam". Dhe prandaj, kur Jezusi e përdor këtë shprehje, ai do të thotë "tani po ju paraqes fytyrën e Zotit", fytyrën "e bukur" të Zotit, një fytyrë për të soditur", sepse ka edhe një fytyrë të Zotit që është "e shëmtuar".
U bë një sondazh në Shtetet e Bashkuara, më 8-10-2010, dhe cili ishte rezultati? Kishte shumë pak ateistë, 5%: por vetëm 22% kishin imazhin e një Zoti dashamirës, të një Zoti të mirë dhe vetëm të mirë. Pjesa tjetër, e cila është 67%, kishte një imazh të shëmtuar të Zotit, të një Zoti autoritar, të largët, që nuk interesohet për problemet tona, të një Zoti hakmarrës, që dënon, të një Zot që ndëshkon: dhe ky imazh i shëmtuar i Zotit është gjithashtu në origjinën e një shoqërie që nuk është aspak e bukur. Pse? Sepse kush e adhuron këtë Zot, dëshiron të riprodhojë fytyrën e tij dhe më pas lind imazhi ideal i një njeriu që është dominuesi, që do që t'i shërbehet vetes, i cili imponohet dhe kërkon që të tjerët t'i nënshtrohen, sepse ky është imazhi që shumë veta ende kanë nga Zoti: është një imazh i shëmtuar.
Tani kur Jezusi e paraqit veten si "Bari i bukur" ai do të thotë: "Mendoni për imazhin e bukur të Hyjit në fytyrën time". Ekziston një Zot që është vërtet tërheqës, i dashur…është e rëndësishme të shohësh bukurinë e tij dhe të ndihesh i dashur prej tij pa kushte. Le të shohim pastaj se çfarë e bën të bukur fytyrën e Jezusit: tashmë e kemi ndjerë karakteristikën e parë të kësaj bukurie: është ai që jep jetën për delet.
Bariu i bukur e jep jetën e vet për delet” e menjëherë mendojmë për dhuratën e jetës së tij në Kalvar. Por këtu Gjoni ka një folje tjetër, “tithesin” në greqisht, për të thënë se Jezusi “e vë jetën e tij” në dispozicion të të tjerëve, se Jezusi, duke e treguar jetën e bukur e tij, e propozon për të gjithë ata që dëshirojnë të jenë njerëz jeta e të cilëve të jetë e frytshmë, të jetë e bukur. Ai e tregon jetën e tij para nesh, në mënyrë që ne të krahasojmë veten me bukuri të Jezusit dhe ta riprodhojmë atë.
Pjetri në letrën e tij të parë drejtuar të krishterëve të persekutuar në Azinë e Vogël thotë:
“Sjellja juaj mes paganëve të jetë shembullore që, pikërisht për ato gjëra në të cilat ju shpifen si të ishit keqbërës, kur t’i shohin veprat tuaja të mira, t’i japin lavdi Hyjit në Ditën e Ardhjes së tij” (1 Pt. 2,12).
Le të dëgjojmë tani si paraqitet ai që nuk është bariu i deleve:
“12 Rrogëtari ‑ që s’është bari,
të cilit nuk i përkasin delet ‑
kur sheh se po vjen ujku
lë delet e ikën
‑ e ujku i rrëmben dhe i shpërndan:
13 është rrogëtar
dhe nuk shkqetësohet për delet” (v.12-13).
Për të nxjerrë në pah një karakteristikë tjetër të bariut të bukur, Jezusi prezanton një imazh, atë të mëditësit dhe e vendos atë në kontrast me imazhin e bariut; rrogëtari është ai që nuk është i përfshirë personalisht në mënyrë pasionante me jetën e tufës: ai interesohet për pagën në fund të ditës, pastaj ajo që ndodh me delet, nuk i intereson, nuk e shqetëson më atë.
Është kontrasti midis të vepruarit për interes dhe dashurisë së pakushtëzuar. Dashuria e pakushtëzuar është një nga karakteristikat e bukurisë së Jezusit të Nazaretit. Dhe ai na ofron të gjithëve këtë bukuri, bukurinë e dashurisë së tij. Le ta meditojmë këtë: instinktivisht jemi të shtyrë të veprojmë për interes, kur bëjmë diçka, instinktivisht mendojmë për përfitimin tonë: çfarë avantazhi do të kem nga ajo që bëj? A do ta vërejë dikush të paktën që isha unë që bëra një gjë kaq të bukur? Kjo ndodh kur tërhiqemi të bëjmë diçka për të fituar një shpërblim, kur mendojmë qoftë edhe nga larg për përfitimin tonë, kur shpërfytyrojmë këtë bukuri që duhet të riprodhojmë në fytyrat tona, bukurinë e "bariut të bukur", të Jezusit të Nazaretit, i cili veproi plotësisht pa pagesë.
Le të themi, megjithatë, se ka njerëz të bukur, që i përngjajnë Jezusit: të krishterë që ia kushtojnë çdo të shtunë pasditën në shërbim të komunitetit të tyre, ose ata që merren me një punë vullnetarë në favor të atyre me aftësi të kufizuara, dhe në favor të atyre që kanë nevojë për ndihmë. Mund të ndodhë, dhe ndoshta e kemi dëgjuar, që dikush shumë dembel, duke parë se çfarë bëhet nga këta njerëz të bukur, të shqetësohet nga kjo bukuri, e ndoshta ka edhe ai që thotë: “Epo mirë, nëse e bën, është se i pëlqen... përndryshe nuk do ta bënte”. Këta njerëz të bukur nuk inatosen dhe vazhdojnë të punojnë, edhe kur askush nuk i falënderon për punën që bëjnë, ndoshta edhe famullitari i tyre... Këta njerëz që veprojnë falas, edhe në këto situata, nuk inatosen, sepse gëzohen kur shohin dikë që është i lumtur, e kështu reflektojnë në fytyrat e tyre bukurinë e bariut të tyre.
Çfarë bëjnë rrogëtarët që nuk janë të interesuar për tufën? Ata shohin ujkun që vjen, ujkun, armik tradicional i tufës, që përfaqëson forcat e së keqes, forcat armiqësore. Ujku, çfarë bën ai? Nuk është thënë që vret delet. Ai nuk mund t'i vrasë, sepse nuk mund të shkatërrojë jetën e përjetshme, e cila është e pranishme në çdo njeri, por mund t'i largojë delet që ndjekin bariun e bukur nga kopeja, mund t'i shpërndajë ato. Kjo bën që ata të humbasin rrugën e tyre. Ndonjëherë dëgjojmë për rininë në rrëmujë, për shoqërinë në rrëmujë. Mirë, mund të themi se pikërisht kjo është rezultati i punës së ujqërve...
Dhe mercenarët, rrogëtarët, ata që veprojnë për interes nuk u intereson çfarë ndodh, ata mendojnë për veten e tyre.
Ekziston një teologji shpirtërore e tërë e së shkuarës që na shtyu të vepronim shpirtërisht për interes, duke grumbulluar meritat për të hyrë në parajsë: vepronim për interes. Ky ishte një egoizëm shumë i hollë, ky egoizëm na bën të shëmtuar. Ai që vepron mirë dhe e bën lirisht, e bën sepse është gjë e bukur të dojë. Ata që duan nuk mendojnë për veten, mendojnë për situatat në të cilat ndodhen vëllezërit e tyre, të cilët ndoshta janë në rrezik për shkak të ujqërve, dhe ata që duan, duhet të kenë kujdes nga këta ujqër, që kanë ekzistuar në çdo epokë e që ekzistojnë edhe sot. Ndonjëherë kanë emra, por zakonisht janë anonimë e për këtë janë më tinëzarë.
Unë do të thoja se ia vlen të përpiqemi të identifikojmë disa nga këta ujqër të rrezikshëm. Për shembull, ata që futin degradimin moral në shoqëri janë ujqër: me veprat e tyre bëjnë që të mos kuptohet më se çfarë është e mirë dhe çfarë është e keqe. “Të gjithë bëjnë kështu”: nuk dihet më se çfarë na bën të bukur dhe çfarë na bën të shëmtuar.
Ata që mishërojnë një model të rremë të njeriut, vlera drejtuese e të cilëve është: "Unë bëj atë që më pëlqen" janë ujqër. Ata që e përhapin këtë concept, janë ujqër, sepse bëjnë dëm, i heqin gëzimin e të jetuarit, i heqin të bukurën shoqërisë, sepse njeriu i bukur është ai që do, jo ai që vepron dhe bën vetëm atë që i pëlqen. Ata që shtrembërojnë shijen për të bukurën, janë sigurisht ujqër: ata tregojnë se ajo që është e shëmtuar, është e bukur.
Mercenari, rrogëtari, ai që mendon se Zoti do ta shpërblejë dhe do ta paguajë në fund të jetës, mendon vetëm për veten e tij. Në vend të kësaj, kushdo që dëshiron të riprodhojë fytyrën e bariut të bukur, i kushton vëmendje asaj që ndodh rreth tij dhe i kontrollon ujqërit që mund të dëmtojnë vëllezërit e tij. Kjo është sigurisht një detyrë e atyre që kryesojnë komunitetin e krishterë, me qëllim që të mos hyjë në të një mentalitet që është kundërt parimeve të ungjillit: nëse kjo ndodh duhet ta denoncojnë sepse është një gjë e rrezikshme. Prindërit gjithashtu duhet të shqetësohen për këta ujqër, për të gjithë ujqër, për të gjithë, e përsëris, sepse ndonjëherë ata përfundojnë duke mos e kuptuar më se duke ndjekur disa propozime për jetën, disa moda, fëmijët e tyre do të bëhen njerëz të shëmtuar, jo të bukur.
Kur doni të përfshini një person në një marrëdhënie emocionale, çfarë bëni? Mundoheni të prezantoheni të pashëm: i riu që nuk u rrua kurrë, nëse bie në dashuri, rruhet 3 herë në ditë, sepse dëshiron të paraqitet i pashëm për të fituar personin që do.
Epo, Jezusi dëshiron të na përfshijë të gjithëve në një marrëdhënie dashurie të llojt bashkëshortor. Ky është imazhi që përdoret në Bibël. Marrëdhënia e rrogëtarit nuk ka vend në një përshpirtëri të rinovuar: ka pasur në të kaluarën një teologji e jetës shirtërore themëluar mbi meritë, mbaroi koha e saj. Gjatë kësaj jete tokësore jeta jonë, sipas shëmbullit të Jezusit duhet të jetë e bukur dhe e frytshme. Të jetojmë për një shpërblim vetëm në fund të jetës? Ky është egoizmi më delikat.
Përfshirja e dashurisë bashkëshortore shprehet në Bibël me një folje shumë domethënëse: “të njohesh”. Kjo folje përdoret për të treguar dashurinë bashkëshortore, njohurinë e thellë që dhëndri dhe nusja kanë për njëri-tjetrin, ky është imazhi që përdoret edhe nga Jezusi në pasazhin e sotëm. Le të dëgjojmë:
Unë jam bariu i bukur, i njoh delet e mia dhe delet e mia më njohin mua, siç më njeh Ati mua dhe unë e njoh Atin; dhe unë ofroj jetën time për delet.
Foljen "të njohësh" e kemi dëgjuar katër herë: "Unë jam bariu i bukur, sepse i njoh delet e mia, delet e mia më njohin mua, unë e njoh Atin, Ati më njeh". Kjo folje në Bibël ka një kuptim të veçantë: tregon marrëdhënien intime që ekziston midis burrit dhe gruas në takimin e tyre bashkëshortor. Ajo quhet "njohje".
Marrëdhënia seksuale e kafshëve nuk quhet kurrë "njohje", është vetëm përgjigje ndaj një instinkti. Ndonjëherë ndodh edhe te njerëzit që marrëdhëniet seksuale të reduktohen në një shtysë instinktive, e cila nuk çon në njohjen e ndërsjellë të dashurisë, prandaj kjo nuk është një shprehje njerëzore... Njohuritë që realizohen në takimin bashkëshortor të njeriut çojnë në zbulimin e intimitetit të tjetrit, në zbulimin e asaj që i jep gëzim, dëshirat, mendimet, ëndrrat e bukura... dhe të dyja jetët harmonizohen në një jetë të vetme.
Kjo është ajo që ndodh në njohjen e Zotit. Nëse hyjmë në një marrëdhënie intime dashurie me Të, jeta jonë bëhet një shprehje e jetës së tij, e cila është dashuri dhe vetëm dashuri. Jezusi vazhdon duke thënë se cila është karakteristika e kësaj jete në të cilën ai është i përfshirë, sepse ai është Biri i vetëm i Atit dhe tani ai përfshin edhe të gjithë ata që e mirëpresin propozimin e tij për një jetë të bukur. Ai thotë: "Unë e jap jetën time për delet". Nuk do të thotë se ai vdes në vend të deleve, por do të thotë se ai e bën jetën dhuratë, sepse kjo është jeta e Atit, i cili është i pranishëm në të dhe tani është po kjo jetë në të cilën edhe ai na përfshin të gjithëve. Cilët janë ata që ai dëshiron të përfshijë në këtë njohuri të dashurisë me të dhe me Atin? A janë ata pak, janë njerëz të privilegjuar apo të zgjedhur? Ne ndjejmë…
“Kam edhe të tjera dele,
që nuk janë të kësaj vathe.
Edhe ato më duhet t’i bashkoj
dhe do ta dëgjojnë zërin tim,
do të bëhet një grigjë e vetme
e një Bari i vetëm” (v.16).
Për t'i kuptuar këto fjalë të Jezusit, duhet t'i vendosim në kontekstin e fjalimit që ai po mban. Ai tha se erdhi për t'i nxjerrë delet e tij, të cilat janë brenda një gardh, ose më mirë, për t'i nxjerrë nga ky gardh. Teksti origjinal e quan këtë rrethim "aulé", që nuk do të thotë "palosje", por "mbyllje" në të cilën delet janë mbyllur nga hajdutët dhe hajdutët që i shfrytëzojnë dhe i vrasin. Cili është streha nga e cila Jezusi i dëboi delet e tij? Është rrethimi i institucionit fetar, i cili predikon një marrëdhënie të rreme me Zotin; nga ky strehë Jezusi erdhi për t'i dëbuar delet e veta, sepse ato po shfrytëzohen. Ky është institucioni fetar, i cili predikon një marrëdhënie të rreme me Zotin.
Cila ishte praktika fetare e tempullit të Jerusalemit? Ishte marrëdhënia me Zotin në të cilën njerëzit thirreshin për të dhënë diçka, për t'i ofruar sakrifica për të marrë në shkëmbim favoret e Zotit. Dhe madje veprat e mira që dikush bënte, kishin si qëllim që ai të merrte diçka nga Zoti: bekimet e tij, favoret e tij. Jo, kjo nuk është marrëdhënia me Perëndinë që erdhi për të sjellë Jezusi: ne duhet të dalim nga ai rrethim. Fatkeqësisht, në këtë rrethim të imazhit të rremë të Zotit ka ende shumë njerëz që mbahen brenda dhe që mbahen brenda nga mercenarët, të cilët, ndoshta pa e kuptuar fare, i mbajnë njerëzit skllevër të një imazhi të rremë të Zotit. Jezusi bëri një gjest shumë të qartë profetik kur i dëboi të gjithë nga tempulli. Ky ishte rrethimi ku ai nuk dëshiron që njerëzit të qëndrojnë më.
Më pas ai vazhdon duke thënë se ai ka dele të tjera që nuk janë brenda kësaj vathe, por mund të jenë brenda kutive të tjera dhe këto duhet t'i udhëheqë edhe ai. Pasi na çliroi nga një imazh i rremë i Zotit dhe nga një imazh i rremë i fesë, Jezusi thotë se ka gardhe të tjera, fetare dhe laike, që e mbajnë njeriun të skllavëruar dhe ai dëshiron t'i nxjerrë njerëzit jashtë. Le të përpiqemi të mendojmë për disa nga këto gardhe: disa kultura arkaike, tradita të caktuara që i poshtërojnë dhe i skllavërojnë njerëzit, burra dhe gra. Janë gardhe! Dhe ata që kanë asimiluar mendimin dhe dashurinë e Krishtit duhet të angazhohen për të nxjerrë njerëzit nga këto gardhe.
Pastaj përsëri, mbyllja e një mentaliteti hedonist në të cilin të gjithë lihen në vetvete dhe të shijojnë jetën: ky është një rrethim, dhe shumë njerëz janë brenda tij dhe duhet të çlirohen nga ky mentalitet. Pastaj është rrethimi i korrupsionit moral në të cilin njeriu gjendet brenda dhe shfrytëzohet nga njerëz që janë të interesuar ta mbajnë brenda: ai duhet të nxirret jashtë.
Krishterimi është një fe universale që interesohet për çdo njeri dhe Jezusi bën propozimin e tij për lirinë, dhe thotë: "Ata do ta dëgjojnë zërin tim, do të bëhen një tufë e vetme dhe një bari i vetëm". “Do të dëgjojnë zërin tim”, tregon propozimin e tij për një njeri të ri; Jezusi nuk ia imponon askujt imazhin e tij të bukurisë, sepse bukuria është tërheqëse në vetvete, ai paraqitet si një "bari i pashëm" dhe kushdo që beson në të bëhet një person i bukur, ai nuk ka nevojë të ngrejë zërin ose të kërcënojë: është vetëm bukuria e personit të tij që duhet të flasë.
Dhe ajo që është e rëndësishme është përkthimi i këtij teksti i cili fatkeqësisht u shtrembërua nga përkthimi i Jeronimit i cili tha: "Duhet të ketë vetëm një vathe dhe vetëm një bari". Jezusi nuk erdhi për t'i hequr njerëzit nga një vath dhe për t'i mbyllur në një vathë tjetër; jo, delet e tij duhet të dalin nga të gjitha vathët, në të cilat mercenarët duan t'i mbajnë skllevër; Jezusi do njerëz krejtësisht të lirë, të cilët e mirëpresin propozimin e tij për bukurinë dhe e mirëpresin si bariun e vetëm.
Le të dëgjojmë tani se si Jezusi e përfundon prezantimin e propozimit të tij si një person i bukur.
“Prandaj edhe më do Ati,
sepse e jap jetën time
që ta marrë përsëri.
Askush nuk mund të ma marrë:
por unë e jap prej vetes.
Kam pushtet ta jap jetën
e kam pushtet ta kthej prapë atë.
Këtë urdhër e mora prej Atit tim” (v. 17-18).
Bukuria e bariut përmblidhet nga Jezusi në këto fjalë të fundit të fragmentit të sotëm ungjillor. "Unë jap jetën time, askush nuk ma merr, unë e jap", "ky urdhër nga Ati vjen nga brenda meje". Urdhërat që Jezusi merr, nuk vijnë nga jashtë, ata vijnë nga identiteti i tij si Biri i Perëndisë dhe, meqenëse Ati është dashuri dhe dashuri e vetme, pasi kjo është jeta e tij dhe kjo jetë hyjnore gjendet në plotësi tek Jezusi, kështu është jeta e tij që bëhet dhuratë, sepse dashuria është vënia e vetvetes në shërbim të gëzimit dhe jetës së të dashurit. Jezusi thotë se ai jep jetën e tij. Ai e bën atë të disponueshme me një akt të lirë dashurie, sepse dashuria është e lirë; ju nuk doni, nuk jepni jetën tuaj sepse jeni të detyruar, por sepse është vetë natyra e Birit të Perëndisë që ju shtyn të jepni jetën tuaj. Ne humbasim jetën gjithsesi; është guximi, ai i Jezusit, i atyre që nuk e mbajnë për vete. Nëse duam ta ruajmë jetën tonë, duhet ta japim lirisht, domethënë të bëjmë siç bëri Jezusi: le të na udhëhiqë Shpirti nga brenda në këtë akt, këtë gjest dashurie. Vetëm kështu jeta jonë do të jetë vërtet e bukur, do të jemi vërtet njerëz të bukur, duke riprodhuar imazhin e bariut.