THITHLOPËT.
Në një anë të parkut të madh,
në një shkurrore me pemë dhe shkurre
plot me lule dhe me fryte me shumë ngjyra,
kishte një pellg uji i mbuluar
me zambak të ujit me ngjyrë të bardha dhe ngjyrëtrëndafil.
Në atë pellg uji jetonte një familje thithlopësh:
babai, nëna, dhe vogëlushi i tyre shumë i gjallë.
Ishtë një familje e lumtur.
“Je vogëlushi më i bukur i botës”,
ia thonte nëna thithlopë vogëlushit të saj,
që pastaj gurgullonte i gëzueshëm
dhe i lumtur në ujin.
E pastaj e mbyte atë me të puthura.
“Ti je nëna më e bukur e botës”
i përgjigjte thithlopa e vogël
dhe i lumtur vraponte të zhytej në ujin e freskët të pellgut.
Babai thithlopë i shikonte me krenari familjen e tij,
buzët e pellgut plot me lule të çelura,
ujin e errët dhe e freskët
dhe thonte: “Jetojmë në vendin më magjiplotë e botës”.
Një ditë jeta e qetë e familjes u pështjellua nga një seri britmësh.
Vinin nga një grup vajzash
që shetitnin në shtegu që e rrethonte pellgun.
“Iiih! Sa erë e keqe!”
“Duket një plehërishtë...le të largohemi prej këtu!”.
“Oh! Sa ujë i qelbur!”.
“Ah! Shikoni këta thithlopë të frikshëm!”.
“Ç’vend i ndytë!”.
“Dhe ai vogëlushi, krejt i dekurajuar, ç’ kreatyra të llahtarshme!”.
Babai dhe nëna thithlopët u zhytën
edhe më shumë në baltë, me turp.
Vogëlushi u fshiu nën një gjethë zambanuk të ujit,
i zemërlëshuar dhe i prekur në sedër.
Në pellg lumturia u zhduk për gjithmonë.
Kjo ndodh çdo ditë.
I thonte nëna fëmijës së vet:
“Shikoje, o i dashur i nënës,
atë vogëlush kurrizdalë:
si është qesharak, komik!”.
I thonte biri vogëlushit kurrizdalë:
“Hajde këtu, që ta prek gungën tënde hajmali!”
Dhe vogëlushi kurrizdalë e ulte kokën
dhe pastaj largohej me vrap.
E kështu çdo ditë.
E kjo edhe pse zemra e tij nuk kishte urretjen.
Dëshironte vetëm të jetë normal.
Si gjithë të tjerët.
Por, për fakt të keq, ishtë kurrizdalë.
“Kurrizdalë! Kurrizdalë...”
dëgjonte gjatë ditës, ëndërronte natën.
Atëherë deshi të flinte përgjithmonë,
që të mos dëgjojë më këto fjalë
që t’i harronte ato.
U helmua vetë.
RAOUL FOLLEREAU
Torrkerry
Krijoni Kontakt