Close
Faqja 22 prej 22 FillimFillim ... 12202122
Duke shfaqur rezultatin 421 deri 429 prej 429
  1. #421
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin


    "NE JEMI KËTU"




    Kjo është historia e një geto që nuk ekziston më

    dhe e një njeriu që ka qenë sakristan në sinagogë.

    Çdo mengjes, para se të fillonte punën e vet, ngjiitej në faltoren

    dhe bërtiste me krenari: "Kam ardhur, Zoti i Universit, që të them që ne jemi këtu"

    Persekutimi racist e goditi geton.

    Filluan vështirësitë dhe linçimet,

    por çdo mëngjes ngjitej në foltore dhe bërtiste,

    ndonjëherë edhe me inat: "Kam ardhur të njoftoj se jemi këtu!"


    Erdhi masakra e parë, e ndjekur nga shumë të tjera,

    por sakristani dilte gjithmonë i padëmtuar

    dhe gjithnjë nxitonte në sinagogë,

    dhe duke goditur me grushtin në foltoren,

    bërtiste me zë të lartë: "Shiko, Zoti i Universit, ne jemi akoma këtu!".


    Pas masakrës së fundit ai u gjend i vetëm në sinagogën e shkretë.

    Hebreu i fundit i gjallë i atij komuniteti;

    ngriti për herën e fundit në faltoren,

    ngriti shikimin e tij lart dhe murmuriti

    me ëmbëlsi të pafund: "Shiko, Zot, unë jam gjithmonë këtu!".


    Heshti për një moment, para se të shtonte

    me një zë të ngjirur dhe të trishtuar: "Por ti, ku je, ti?"


    Kthehu, o Zot! Deri kur kështu?

    Deh, ki mëshirë për shërbëtorët e tu!

  2. #422
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    PREDIKIMI I SHËN FRANÇESKUT.


    Një ditë, kur doli nga manastiri, Shën Françesku takoi fratin Ginepro.

    Ai ishte një frat i thjeshtë dhe i mirë dhe Françesku e donte shumë.

    Duke e takuar, i tha: "Vëlla Ginepro, hajde të shkojmë të predikojmë".

    "Babai im, u përgjigj ai, ti e di që kam pak arsim. Si mund të flas me njerëzit?"

    Por që kur Françescu e përsëriste kërkesën me këmbëngulje, Frati Ginepro ra dakord.

    Ata shkuan nëpër qytet, duke u lutur në heshtje për të gjithë ata

    që punonin në dyqane dhe kopshte. U buzëqeshnin fëmijëve,

    veçanërisht atyre më të varfër. Shkëmbyen disa fjalë me të moshuarit.

    Përkëdhelnin të sëmurët. Ndihmuan një grua të mbante një enë të rëndë plot me ujë.

    Pasi kaluan disa herë të gjithë qytetin, Shën Françesku tha:

    "Frati Ginepro, është koha të kthehemi në manastir".

    "Dhe predikimi ynë?".

    "Ne e bëmë ... e bëmë", u përgjigj Shën Françesku me buzëqeshje".



    Nëse ke aromën e myshkut në xhep,

    nuk ke nevojë t'ia tregosh të gjithëve.

    Parfumi do të flasë për ty.

    Predikimi më i mirë je ti.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 30-07-2022 më 03:42

  3. #423
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    ËSHTË E THJESHTË: VJEDH KARROCA.



    Një fabrikë kishte një problem vjedhjeje.

    Mallrat vidheshin çdo ditë. Për këtë menaxherët i besuan

    një kompanie të specializuar detyrën për të kontrolluar çdo punonjës në fund të punës.

    Shumica e punëtorëve hapnin spontanisht çantat e tyre dhe kontejnerët e mëngjesit.

    Detektivët ishin shumë të zellshëm dhe kontrollonin të gjithë punonjësit deri në fund:

    një burrë të vogël që mbyllte rreshtin e punëtorëve me një karrocë plot me mbeturina.

    Një roje duhej të kalonte një gjysmë ore të mirë,

    në kohën kur të gjithë të tjerët ishin në rrugën e tyre për në shtëpi,

    duke kërkuar nëpër mbështjellëset e ushqimit, bishtat e cigareve dhe gotat plastike,

    për të parë nëse ai po vidhte ndonjë gjë me vlerë. Ai kurrë nuk gjeti asgjë.

    Një mbrëmje, kujdestari i acaruar e pyeti burrin:

    "Shiko, e di që je duke bërë diçka, çdo ditë kontrolloj çdo pjesë të vogël të mbeturinave

    dhe nuk gjej kurrë asgjë që ia vlen për të vjedhur.

    Unë jam duke u çmendur. Më thuaj çfarë po bën dhe të premtoj se nuk do të raportoj.

    Burri ngriti supet dhe tha: "Është e thjeshtë: unë vjedh karroca".



    Ne shqetësohemi, shkatërrojmë jetën tonë në kërkim të shpërblimeve,

    të suksesit, të gjërave që mendojmë se i japin vlerë jetës sonë,

    si roja që kërkon gjërat me vlerë në koshin e plehrave,

    por humbet përgjigjen më të dukshme.

    Kur kemi, ose kemi mësuar të jetojmë,

    vetë jeta është shpërblimi. Dhe jeta është gjithçka që kemi.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 01-08-2022 më 11:07

  4. #424
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    GJYSHËRIT DHE BESA E TYRE!


    - Gjyshja, a e di që gjyshi më tha një gënjeshtër?

    -- Çfarë gënjeshtër?

    - Dje i thashë të hidhte disa nga vizatimet e mia të vjetra,

    por vetëm tani ia hapa sirtarin për të kërkuar një laps dhe i gjeta të gjitha aty.

    -- Dhe e pyete pse nuk i hodhi?

    - Po!

    -- Dhe çfarë përgjigje dha?

    - Se vizatimet i kishte hedhur, por një zonjë i gjeti në kosh, i mori dhe i nxori në shitje.

    Gjyshi përfundimisht i bleu ato nga ajo në këmbim të një ftese për darkë.

    -- E ke seriozisht?

    - Seriozisht.

    -- Prit, ndoshta kam diçka këtu në xhep që mund të përshtatet me rastin tonë...

    - Çfarë është ajo?

    -- Jam shumë e sigurt se kjo është një ftesë për darkë.

    - Po tallesh me mua? A është kjo ftesa për darkën e gjyshit?

    Pra, ti je zonja për të cilën ai po fliste?

    -- Ke të drejtë, gjyshi të ka thënë një gënjeshtër: nuk i ka hedhur kurrë vizatimet e tua.

    Ai në fakt m'i dha, por më pas u bë xheloz dhe më tha nëse mund t'i ktheja.

    I thashë se nëse i donte, duhej t'i blinte në këmbim të një ftese për darkë. Dhe kështu ishte.

    - Po pse i deshe kaq shumë vizatimet e mia? Ata janë të shëmtuar, të vjetër dhe budallenj.

    -- Zemër, ne i gjejmë të bukura dhe të çmuara.

    Ajo që vjen nga duart e tua është një pjesë e qenjes tënde dhe është e jashtëzakonshme.

    Ato vizatime janë të vjetra, është e vërtetë,

    dhe ti je më e madhe sot, por më beso,

    ato sigurisht që nuk janë të shëmtuara dhe budallenj.

    Është një vajzë e vogël plot ëndrra që nuk duhet hedhur dhe fshirë,

    por e mbrojtur dhe e dashur, sepse e di se ne nuk mund ta ndalojmë kohën të kalojë

    por mund ta mbajmë gjallë brenda nesh atë fëmijë,

    që nuk dëshiron të ndalojë së ëndërruari,

    që na kërkon të vazhdojmë të kërcejmë

    edhe kur trupi ynë nuk na lejon më të ecim.

    Më vjen keq që të zhgënjej,

    por ne do t'i mbajmë ato vizatime përgjithmonë

    dhe nëse gjyshërit e tu, në kalimin e kohës,

    DO TË harrojnë shpirtin e tyre ëndërrimtar,

    ata thjesht duhet ta hapin atë sirtar për të kujtuar pak nga ajo!

  5. #425
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    K A N A R I N A.


    Nancy Hamilton ka lindur me sëmundje të rënda të këmbëve dhe duarve.

    Në moshën nëntë vjeçare ajo tashmë kishte bërë operacione të shumta kirurgjikale.

    Këmbët dhe dy gishtat në dorën e majtë i ishin amputuar.

    Çdo operacion i kushtoi Nancy-t vuajtje akute,

    por buzëqeshja lulëzoi gjithmonë në buzët e saj.

    Shtëpia e saj ishte gjithmonë plot me miq të vegjël.

    I pëlqenin akulloret, Koca Kola, disqe dhe këngë që i shoqëronte

    me zërin e hollë të vogël, duke qeshur dhe duartrokitur.

    Vajza e vogël u rrit e gjallë shpirtërisht, inteligjente, e magjepsur nga shkëlqimi i natyrës.

    Madje, ajo dita ditës bëhej më e bukur, duke ngjallur njëkohësisht admirim

    dhe keqardhje, për shkak të gjendjes fizike.

    Për shembull, kur shkoi të banonte në Santa Kruz, në një vilë pranë lumit San Lorenzo,

    tërhoqi kureshtjen e disa fëmijëve që ktheheshin nga shkolla,

    ndërsa ishte me nënën e saj në verandën e hyrjes së shtëpisë:

    “Pse i ke ato këmbë?” pyeti njëri prej tyre.

    Nancy u përgjigj: “Këmbët e mia nuk ecin shpejt,

    por kenaqem me çdo gjë tjetër rreth meje e duke luajtur me miqtë e mi”.

    Të nesërmen djali u kthye me disa shoqërues

    dhe i solli një buqetë me lule si dhuratë.

    Në prag të Krishtlindjeve, ajo u dërgua në një dyqan

    për të zgjedhur dhuratat që donte.

    Shkoi te Santa Klaus të dyqanit,

    ajo kishte vetëm një kërkesë: një palë këpucë të kuqe.

    Në moshën dymbëdhjetë vjeçare iu desh të përballej me një provë të re:

    amputimin e këmbës së majtë.

    Mami u përpoq ta përgatiste, por mori një përgjigje befasuese:

    “Epo, unë do të lirohem prej kësaj",

    tha ajo, duke prekur këmbën e saj të keqe,

    "dhe pastaj do të kem një këmbë druri

    me një këpucë të vërtetë, një këpucë të kuqe”.

    Dhe ajo vendosi të organizojë një lloj feste lamtumire për këmbën e saj,

    në të cilën ishin të ftuar të gjithë miqtë e saj.

    Ajo që i pëlqente më shumë, ishte gëzimi i të tjerëve.

    Ajo dha gjithçka që kishte për të parë njerëzit përreth saj të lumtur.

    Ajo dhuroi qenin e tij të vogël, kitarën, librat e saj të preferuar,

    figurinat e saj prej porcelani.

    Ajo dha gjithçka me një gjest të gjallë, spontan, të papritur.

    Një ditë Nancy iu lut nënës së saj që t'ia sillte kanarinën e saj të dashur

    një gruaje e cila ishte shumë e trishtuar për vdekjen e një prej zogjve të saj.

    Duke u kthyer, nëna e gjeti të voglushën duke qarë pranë kafazit të zbrazët.

    “Por pse doje ta dhuroje nëse e doje kaq shumë?”

    “Oh nënë, vetëm sepse e doja shumë.

    Kështu që unë i dhashë gjithë dashurinë time zonjës së vjetër”.



    Da "Bollettinoo salesiano".

  6. #426
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    DY MIQTË.


    Më i vjetri quhej Frank dhe ishte njëzet vjeç.

    Më i riu ishte Ted dhe ai ishte tetëmbëdhjetë vjeç.

    Ishin gjithmonë së bashku,

    miq shumë të mirë që nga shkolla fillore.

    Së bashku vendosën të shkonin ushtarë vullnetarish.

    Ndërsa largoheshin, i premtuan vetes dhe prindërve

    se do të kishin kujdesur për njëri-tjetrin.

    Ata qenë me fat dhe përfunduan në të njëjtin batalion.

    Ai batalion u dërgua në luftë.

    Një luftë e tmerrshme në rërën e zjarrtë të shkretëtirës.

    Për disa kohë Frank dhe Ted qëndruan në kampet

    e mbrojtura nga aviacioni.

    Pastaj një mbrëmje erdhi urdhri

    për të hyrë në territorin armik.

    Ushtarët avancuan gjatë gjithë natës,

    nën kërcënimin e zjarrit të armikut.

    Në mëngjes batalioni u mblodh në një fshat.

    Por Ted nuk ishte aty.

    Frank e kërkonte kudo, mes të plagosurve, mes të vdekurve.

    Ai e gjeti emrin e tij në listën e të zhdukurve.

    Ai u prezantua me komandantin, duke thënë:

    "Kërkoj leje për të marrë shokun tim".

    "Është shumë e rrezikshme," u përgjigj komandanti.

    Tashmë e kam humbur shokun tënd.

    Dhe unë nuk dua të të humbas edhe ty.

    Ata atje jashtë janë duke po zbrazur…"

    Megjithatë Frank u largua për të kërkuar mikun.

    Pas disa orësh ai e gjeti Tedin të plagosur për vdekje.

    Ai e mbarti atë mbi shpatullat e tij.

    Por një plumb e goditi atë.

    Por ai e tërhoqi veten në kamp.

    Komandanti bërtiti kundër atij:

    "A ia vlente të vdisje për të shpëtuar një të vdekur?"

    “Po,—pëshpëriti ai,—sepse para se të vdiste,

    Ted më tha: 'Frank, e dija që do të kishe ardhur'.

    Ja çfarë do t'i themi Perëndisë në atë moment:

    “E dija që do të kishe ardhur".


    (Bruno Ferrero - Il canto del Grillo- piccole storie per l'anima – ed. elle di ci)
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 06-07-2023 më 05:48

  7. #427
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    GOZHDAT. (NGA BRUNO FERRERO)



    Njëherë ishte një djalë me një karakter shumë të vështirë:

    ndizej lehtë, ishte grindavec dhe agresiv.

    Një ditë, babai i tij i dha një qese me gozhda,

    duke e ftuar atë të godiste me çekiç

    një gozhdë në gardhin që rrethonte oborrin e tyre

    sa herë që ai zemërohej me dike.

    Ditën e parë, djali nguli tridhjetë e tetë gozhda.

    Me kalimin e kohës, ai e kuptoi

    se ishte më e lehtë për të

    të kontrollojë zemërimin e tij

    sesa të ngulejë gozhda në gardhin

    dhe, disa javë më vonë, një mbrëmje,

    ai i tha babait të tij

    se nuk ishte zemëruar me askënd atë ditë.

    Babai i tha: “Është shumë bukur.

    Tani hiqe një gozhdë nga gardhi çdo ditë

    kur nuk zemërohesh me askënd”.

    Pas ca kohësh, djali mundi të thoshte

    babait të tij që kishte hequr të gjithë gozhdat.

    Babai më pas e kapi për dore

    dhe e çoi në palisada dhe i tha:

    "Biri im, kjo është shumë e bukur,

    por shiko, palisada është plot me vrima.

    Druri nuk do të jetë më i njëjti.

    Duke thënë diçka kur je i zemëruar,

    ti shkakton plagë të ngjashme me këto vrima

    te njerëzit që do.

    Dhe përsa herë kërkon falje, plagët mbeten”.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 07-10-2023 më 10:58

  8. #428
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    GOZHDAT. (NGA BRUNO FERRERO)

    Njëherë ishte një djalë me një karakter shumë të vështirë:

    ndizej lehtë, ishte grindavec dhe agresiv.

    Një ditë, babai i tij i dha një qese me gozhda,

    duke e ftuar atë të godiste me çekiç

    një gozhdë në gardhin që rrethonte oborrin e tyre

    sa herë që ai zemërohej me dike.

    Ditën e parë, djali nguli tridhjetë e tetë gozhda.

    Me kalimin e kohës, ai e kuptoi

    se ishte më e lehtë për të

    të kontrollojë zemërimin e tij

    sesa të ngulejë gozhda në gardhin

    dhe, disa javë më vonë, një mbrëmje,

    ai i tha babait të tij

    se nuk ishte zemëruar me askënd atë ditë.

    Babai i tha: “Është shumë bukur.

    Tani hiqe një gozhdë nga gardhi çdo ditë

    ku nuk zemërohesh me askënd”.

    Pas ca kohësh, djali mundi të thoshte

    babait të tij që kishte hequr të gjithë gozhdat.

    Babai më pas e kapi për dore

    dhe e çoi në palisada dhe i tha:

    "Biri im, kjo është shumë e bukur,

    por shiko, palisada është plot me vrima.

    Druri nuk do të jetë më i njëjti.

    Duke thënë diçka kur je i zemëruar,

    ti shkakton plagë të ngjashme me këto vrima

    te njerëzit që do.

    Dhe përsa herë kërkon falje, plagët mbeten”.

  9. #429
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,405
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

    MIRËSIA NDRYSHON ZEMRAT.


    Një plak që ishte distancuar nga Kisha për një kohë të gjatë,

    një ditë shkoi në kishë famullitare.

    Ai shpresonte që më në fund të ndihmohej

    për të zgjidhur problemet e tij të besimit.

    Kur ai hyri në zuyrën e famullitarit,

    tashmë ishte një person që po fliste me të.

    Prifti e pa plakun që qëndronte në korridor

    dhe doli menjëherë për t'i sjellë një karrige.

    Kur tjetri u largua,

    famullitari e la të hynte zotërinë e vjetër.

    Pasi mësoi problemin, foli me të për një kohë të gjatë

    dhe pas një dialogu intensiv,

    i moshuari i kënaqur tha se do të kthehej ndaj Kishës.

    Famullitari, i gëzuar, por edhe pak i habitur, e pyeti:

    "Shiko, më trego, nga gjithë takimi ynë,

    cila është tema që të ka bindur më shumë

    për t'u kthyer te Zoti?".

    “Fakti që kenii dalë

    të më sjellë një karrige”,

    u përgjigj plaku.

Faqja 22 prej 22 FillimFillim ... 12202122

Tema të Ngjashme

  1. Histori dashurie
    Nga Letersia 76 në forumin Ditari i meditimeve
    Përgjigje: 18
    Postimi i Fundit: 02-10-2010, 05:57
  2. Fragmente nga nje histori qe nuk u shkruajt kurre.
    Nga Gertiii3 në forumin Letërsia shqiptare
    Përgjigje: 3
    Postimi i Fundit: 04-12-2009, 10:00
  3. Shqiptarët në Rumani, një histori e lashtë
    Nga ILovePejaa në forumin Historia shqiptare
    Përgjigje: 4
    Postimi i Fundit: 25-09-2007, 05:13
  4. E bardhe..e bukura ime!
    Nga Free në forumin Letërsia shqiptare
    Përgjigje: 8
    Postimi i Fundit: 16-07-2004, 06:15
  5. Nje histori e shkurter rreth kryqezatave
    Nga Saraj në forumin Toleranca fetare
    Përgjigje: 0
    Postimi i Fundit: 26-11-2002, 13:52

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •