Libri, Berisha dhe shkolla..

[Brari]

Për një qëndrim të ri ndaj librit


Sali BERISHA


Çështja që dua të sjell në vëmendje është problemi i librit dhe politikat e qeverisë ndaj bibliotekave. Zhvillimet në këtë fushë janë ndër më pozitivet, janë me dhjetëra shtëpi botuese që botojnë me cilësi autorë vendas dhe të huaj, por ajo që ka mbetur ende problematike është tregu i librit.

Gjatë këtyre viteve, libraritë në shumë raste e humbën destinacionin e tyre shumë të rëndësishëm. Në shumë rrethe nuk ka librari të mirëfillta, nuk ka lokale ku të shitet libri dhe rrjeti i librarive të vendit është shumë i cunguar. Ne po i pajisim shkollat me laboratorë informatike dhe kjo është shumë e domosdoshme, por nuk mund të themi se kemi bërë kujdesin e duhur për të patur krahas tyre edhe bibliotekë në çdo shkollë.

Duhet bërë një kthesë rrënjësore në qëndrimin zyrtar ndaj librit. Qëndrimi zyrtar ndaj librit duhet të jetë qëndrimi i mbështetjes, i promovimit të fuqishëm të librit dhe vlerave të tij, si dhe krijimi i të gjitha mundësive që libri të përmbushë si duhet rolin dhe misionin e madh që ka. Nëse shkon në bibliotekat e shkollave rrezikon që autorët shqiptarë, rilindësit dhe autorë të tjerë që kanë botuar vepra në Shqipëri dhe jashtë saj, që janë të njohur në Shqipëri dhe në botë, si Ismail Kadare, etj., të jenë ekzotik në këto biblioteka. Të mos flasim pastaj për libra të tjerë, që mund të mos jenë fare nëpër raftet e tyre dhe që mund të kenë tjetër karakter.

Zoti ministër i Arsimit, është e domosdoshme që në bashkëpunim me Bibliotekën Kombëtare, si dhe duke u konsultuar me grupet e interesit, shkrimtarët, botuesit, të hartohet një platformë me të cilën qeveria të shënojë një kthesë rrënjësore të qëndrimit indiferent zyrtar ndaj librit. Qëndrimi zyrtar nuk mund të jetë një qëndrim indiferent, sepse asgjë nuk e zëvendëson librin.

Në kohërat që do të vinë, ne do të hapim bibliotekat virtuale dhe këto përbëjnë një zhvillim madhor, por sërish libri mbetet libër dhe është i pazëvendësueshëm. Lexuesi gjatë shfletimit të librit prek autorin dhe asgjë nuk mund të zëvendësojë vlerën e të lexuarit. Në disa shkolla që kam vizituar, krahas kabineteve të informatikës, kam konstatuar me kënaqësi se ekziston edhe biblioteka dhe ajo që mund të them është që i kam gjetur fëmijët shumë të interesuar për librat. Nxënësit shërbenin vullnetarisht, duke ndihmuar mësuesin që mbikëqyrte bibliotekën.

Por, natyrisht nuk mund të them se raftet e tyre ishin plot. Ndaj, jemi në fillim të vitit të ri shkollor dhe do të doja që kjo çështje të ishte shumë e rëndësishme për të gjitha shkollat e Shqipërisë. Gjithashtu, do të doja që kjo çështje të ishte shumë e rëndësishme për të gjitha bibliotekat e institucioneve të këtij vendi, në të cilat duhet të theksoj se autorët shqiptarë janë shumë të rrallë. Veprat e tyre të plota gjenden shumë rrallë. Çdo institucion në këtë vend përdor një fond të caktuar për të blerë piktura apo për të bërë një paraqitje tjetër dhe unë nuk jam kundër këtyre, por është krejtësisht anormale të harrohen bibliotekat për shkak se janë në një dhomë që nuk i shohin vizitorët. Shpresoj që të gjitha institucionet e vendit të adaptojnë një qëndrim të ri ndaj librit. Pluhuri ndaj librit është pluhur mbi dijen, është pluhuri më i pamëshirshëm dhe nuk duhet ta pranojmë. Libri nuk është arkivuar, libri sot është absolutisht instrumenti që përcakton horizontin, në të gjitha zhanret e tij.

Ministria e Arsimit dhe Biblioteka Kombëtare duhet të përpunojnë një platformë, e cila të sanksionohet në vendim qeverie, por në rast nevoje edhe në ligj, në mënyrë që të ndalohet pluhurosja e mëtejshme dhe e pamerituar e librit. Libri duhet të vendoset në piedestalin në të cilin u ka rezistuar të gjitha kohërave. Libri ecën drejt së ardhmes, ndaj dhe ne duhet të shpejtojmë dhe të konsolidojmë një qëndrim të ri. Duke e njohur problematikën e krijuar, ne duhet të promovojmë librin, të mbështesim librin dhe të krijojmë të gjitha kushtet për rolin, funksionin, misionin e tij, si ndriçues në mendjet e njerëzve të të gjitha gjeneratave dhe veçanërisht të të rinjve.


RD

[Duaje Siveten]

veprat e shokut enver nuk paskan zene pluhur ne biblioteken e saliut ...

paska ardhur koha te botohen veprat e saliut ... kush do ta kete ekskluzivitetin ...

nga do te filloje ...? me permbledhje apo nga vepra 0 ... mos harroni edhe ato qe ka mbajtur ne konferencat puniste te spitalit, te tiranes, e me tutje ...

rrofsh o komandanti yne, dolli fjala jote ...

[Brari]

I dënuar për të thyer sistemet e gabuara të së majtës!

02-09-2008 / Nga Klodjan Shehu

Shumë prej nesh i kujtojnë vitet e vështira 1989-1991, kur në vendin tonë nisën largimet masive dhe askush s’jepte një përgjigje të saktë se çfarë do të ndodhte. Shqiptarët ndiheshin të revoltuar, aq sa të uritur e të dërrmuar nga një regjim që i kishte transformuar në fosile që thjesht merrnin frymë. Lëvizjet kishin filluar, njerëzit nuk klithnin tashmë për liri dhe demokraci, por bërtisnin me tërë forcën e shpirtit. Dimë fare mirë që në atë kohë ishin shumë emra që spikatën për guximin e treguar, në një moment që jeta mund të të ikte për asgjë. Një nga figurat që u përkrah dhe doli fuqishëm ishte edhe Prof.Dr. Sali Berisha. Mendoj, vështirë që do të kishte ndodhur një lëvizje e tillë mbarëqytetare për Liri dhe Demokraci nëse ata qytetarë nuk do t’i printe një njeri me një karizëm, zgjuarsi dhe integritet moral e shoqëror si ai. Dr. Berisha dhe njerëzit që e përkrahën ishin të vendosur që do ta thyenin atë sistem dhe falë përkushtimit dhe drejtimit sa të zgjuar dhe të forte të tij, ai sistem ra. Vendi filloi të merrte frymë ekonomia filloi të stabilizohej dhe të rritej me ritme të kënaqshme. Por fati nuk e deshi vendin dhe pas pak vitesh kthehet përsëri e majta me një revolucion tipik komunist në pushtet. Të gjithë menduan se Partia Demokratike nuk do të ekzistonte më! Dhe me optimistët i humbën shpresat. Doktori e ringriti përsëri dhe frymëzoi një nga opozicionet më të vështira në kohërat më të vështira. E vetmja gjë që ndoshta Partisë Demokratike dhe S.Berishës i jepte forcë për të vazhduar përpara ishte mbështetja mbarëqytetare dhe ajo ndërkombëtare. Zgjedhje pas zgjedhjeje, shqiptarët demostronin një mbështetje maksimale për të, por ai nuk arriti të vijë në pushtet deri në zgjedhjet e 3 korrikut 2005 si pasojë e manipulimit të njëpasnjëshëm të zgjedhjeve nga “specialistët” majtistë. Vendi i ishte drejtuar ‘greminës’! Gjatë kësaj kohe në vend u instalua një nga sistemet më të degjeneruara dhe të turpshme, “Sistemi i korrupsionit dhe ai i bandave” që kishin kapluar çdo qelizë të administratës. Shqipëria paraqitej si një vend pa shpresë për të dalë nga ai batak ku e majta e hodhi për 8 vjet me radhë. Më 3 korrik 2005 pas një këmbënguljeje të madhe të ndërkombëtarëve dhe Partisë Demokratike për të mos u manipuluar votat, Sali Berisha u kthye në pushtet, por tani për të thyer një sistem që e majta e kishte instaluar me turp, “sistemin e korrupsionit dhe bandave që kishin kapur shtetin”. Që në ditët e para që mori mandatin si Kryeministër i vendit bandat, te korruptuarit dhe falsifikatorët filluan të ndjenin forcën e shtetit. Ditë pas dite të gjithë tashmë jemi dëshmitarë të arrestimeve pa dallim ngjyrash partiake, të të gjithë atyre që kishin guxuar më parë dhe vazhdonin të guxoni, që taksat e shqiptarëve ti përdornin si konto vetjake, investimet publike ti shikonin si mjete për t’u pasuruar, dhe bizneset e të tjerëve si sponsor të tavernave dhe udhëtimeve të shtrenjta për pushime në vendet më të shtrenjta të perëndimit. Sot, vendi po ndryshon me shpejtësi dhe ne si qytetarë të këtij vendi duhet të kemi më tepër besim dhe durim sepse gjërat nuk bëhen sa hap dhe mbyll sytë, ato kërkojnë kohë dhe e rëndësishme është që gjërat janë në drejtimin e duhur dhe që vendi ynë po ndryshon. Imazhi i vendit po ndryshon dita-ditës, Shqipëria po del nga hartat e trafiqeve dhe po merr vlerësime për luften e saj ndaj fenomeneve negative që dikur ishin bërë njësh me sistemin politik dhe ekonomik të vendit, investimet janë përqendruar në infrastrukturën rrugore, ujësjellësa dhe kanalizime, siguria po rritet, administrata po zbaton me përpikmëri strategjitë e vendosura nga qeveria për luftën antikorrupsion dhe çdo 6 muaj kemi buxhet suplementar, meqë taksat e shqiptarëve po kthehen përsëri në investime publike. Tashmë të gjithë duhet të besojmë dhe të kontribuojmë sadopak në strategjitë që qeveria ka vendosur për të zhvilluar vendin. Duhet të besojmë tek e ardhmja sepse dhe partnerët tanë ndërkombëtarë e shikojnë vendin tonë si një vend të sigurtë për të investuar. Ndyshimi vjen me kohën, por dhe me njerëz që e duan atë, dhe punojnë pa pushim për të, në vendin e tyre, për vendin e tyre. ...


55


..

[Duaje Siveten]

Shekulli Enjte, 04 Shtator 2008

Kryeministri im, si kalli misri

Nga Ilir Yzeiri

Demokracia, siç thonë socio-psikolinguistët, veç të tjerash, është edhe imazh, është qarkullim i shumëfishtë mesazhesh që, më së shumti, vijnë nga ligjërimet skripto-vizuale dhe audio-vizuale, gjithashtu. Dallimi mes vendeve me demokraci të zhvilluar dhe vendeve në zhvillim apo me demokraci informale, me mbeturina fisnore, si kjo e jona psh., është se të parat kanë si të vetmen mënyrë komunikimi mesazhin dhe imazhin që krijon ai, të dytat janë të detyruara që të përtypin mesazhet që të krijojnë efektin e propagandës.

Rasti më spektakolar është dhe do të mbetet Kryeministri i vendit tonë. Sa herë që ai shfaqet në televizion dhe jep një mesazh, publikut i vjen një imazh tjetër. Po ç’është ky imazh? Kërkuesit thonë se një mesazh ka nevojë për ankorim dhe në këtë kuptim, deiktikët apo përemrat vetorë janë ankoruesit kryesorë.

Ndaj edhe Kryeministri ynë përdor përemrin “unë” për të ankoruar mesazhin e tij. Mirëpo, meqenëse ai nuk përfshin qytetarin Sali Berisha në mesazhin e tij, pra nuk e përfill veten si një nga bashkëfolësit e tij, ne të tjerët nuk kemi mundësi të identifikohemi me të. Ai, ashtu si pllakatet e kryetarit Mao, e përdor përemrin “unë” që të dallohet prej nesh, që ne tek ai të projektojmë Mesinë, njeriun që na mbron, që lufton me shpatë në dorë korrupsionin, që na fut e na nxjerr nga NATO-ja, etj.

Në shumësinë e imazheve që transmetohen e krijohen për ditë, Kryeministri ynë na del edhe si një shtetar që ka instaluar korrupsionin, që është përzier bashkë me familjen në afera të dyshimta, etj. Për këtë, me anë të asosacionit, njerëzit, sapo shikojnë kryeministrin në televizion, sjellin në përfytyrim Gërdecin. Duke qenë kështu, sa herë që ai shfaqet në ekran, si në spotin e fundit promocional, efekti kontekstual i thënies së tij në vend që të të krijojë besim, në rastin më të mirë të bën për të qeshur, në rastin më të keq, të bën të mendosh se kemi të bëjmë me një kryeministër që ka probleme të mëdha, qoftë si subjekt thënës, qoftë si shtetar.

Pikërisht këtë efekt të përkundërt kishte spoti tjetër, ai i Lëvizjes “G99”, që shfaqte efektin e publikut, që është ironia, për spotin e kryeministrit. Mirëpo, paradoksi nuk mbaron këtu. Imazheria kolektive mbushet përditë me shfaqje groteske. Në të kundërt të imazhit që u përpoq të krijojë kryeministri i vendit tonë me spotin promocional, ishte “spoti” i paporositur i fermerëve të dëshpëruar që tregonin një kalli misri pa kokrra. Në imazhin kolektiv, përveç Gërdecit, u shtua edhe imazhi i kallirit të misrit pa kokrra.

Pra, në këto ditë, imazhet që po na sulmojnë më shumë në mendje dhe në frymë janë kryeministri që thotë se unë bëj këtë dhe atë, imazhi që tallet me këtë spot dhe imazhi i fermerëve të dëshpëruar që tundin në dorë një kalli misri pa kokrra.

Në nënvetëdije, me anë të motivimit metaforik, pra me anë të ngjashmërisë apo edhe me anë të motivimit metonimik, pjesa për të tërën, në nënvetëdijen e publikut, pra, krijohet menjëherë një imazh tjetër: Kryeministri ynë, si kalli misri pa kokrra, sepse kjo metaforë shënjon në mënyrë të mrekullueshme tipin e komunikimit propagandistik që në mentalitetin kolektiv është fiksuar, veç të tjerash, edhe si një makinë që punon jo me karburant, por me buri.

Mbaj mend se në kohën e diktaturës, kur lexoja për të kuptuar efektet e teksteve në përgjithësi, më kishte rënë në dorë një libër që tregonte se rënia e një diktature mund të shënjohet edhe nga efekti i përmbysur i parullave dhe dogmave. Për ata që e mbajnë mend atë kohë, dua të kujtoj një parullë të famshme: “T’u qepemi kodrave dhe maleve, t’i bëjmë edhe ato pjellore si fushat”. Në fillim, kjo parullë kishte ndoshta edhe dëshirën naive për të shtuar tokën bujqësore dhe lindi si e tillë aty nga mesi i viteve ’60. Mirëpo qëndroi aq gjatë në sytë e shqiptarëve, sa më vonë nisi të prodhojë efekt të kundërt, filloi të të bëjë për të qeshur.

Kështu po i ndodh edhe Kryeministrit të vendit tonë. Mesazhet e tij, sapo i dëgjon të bëjnë për të qeshur, pastaj të trishtojnë. Pse ndodh kështu? Sepse kryeministri i vendit tim nuk është qytetar në kuptimin filozofik të këtij termi. Ai nuk identifikohet me bashkëqytetarët e tij. Ai në mesazhet që jep nuk thotë të vërtetën. Si lider i një force politike, në pluralizëm, është e kuptueshme që të mos pëlqehesh nga të gjithë, por si kryeministër duhet që të respektosh disa rregulla të bashkëjetesës. Në qoftë se ndaj teje bëhet një akuzë publike, t’i duhet ta sqarosh atë në gjykatë. Në qoftë se ndaj teje humbet besimi publik, t’i duhet t’i drejtohesh publikut me mesazhe që synojnë të thonë të vërtetën dhe jo të bësh të kundërtën.

Rasti më flagrant nuk është Gërdeci, është gjoba dhe urdhri që ti jep për të ndëshkuar ata që bëjnë ironi me ty, pra për të ndëshkuar një pjesë të publikut. Në një qytet (gjithmonë sipas kuptimit të grekëve të lashtë) kjo është e papranueshme, sepse qytetarët e ndiejnë veten të barabartë dhe pushtetin e delegojnë një herë në disa vjet.

Ndërsa defekti i lindur i Kryeministrit tonë është se pushtetin e quan pronë që mund ta rrëmbejë dhe ta bëjë të ligjshëm me dokumentet e nënshkruara nga ALUIZNI. Ndaj edhe përemri “unë” që shfaqet rëndom në të folmen e Kryeministrit të vendit tonë shpreh më së miri ndarjen, veçimin e tij nga publiku i qytetit, shfaq gjithashtu qendërzimin primitiv që e ndërton jetën dhe veprimin duke përjashtuar të tjerët, duke mos i llogaritur ata dhe duke i fyer. Për fat të mirë edhe demokracitë e brishta si kjo e jona, nuk e mundësojnë realizimin e këtij tipi. Këto demokraci e projektojnë këtë tip qeveritari si karikaturë dhe mesazhet e tij si batuta skeçesh nga ato të estradës së ushtarit.

[Brari]

josif.. na sill ndonje gje interesante..
me shkrimet e fansave te bandes hakmarrja e aldo bares po na ushqen mo..
kaq posht ke rene.. o anti punistosigurims me 7 pal thonjza mbeshtjelle..
aiii.. bre..



--

Rruga e librit


Ylli XHAFERRI


Kur kryeministri Berisha vuri theksin në qëndrimin ndaj librit, vendosi "tullën" e parë në krijimin, plotësimin dhe pasurimin e bibliotekave, këtyre vlerave universale të botës së qytetëruar, lidershipi opozitar mbrrudhi buzët, përse jo, qesëndisi me kas të keq. Nuk mungoi madje të pëshpëriste dhe parathonte, si Kasandër e së shkuarës, nëpërmjet kasnecëve zëdhënësa, se "edhe librin kishim mangut tani", se qeveria demokratike kërkon të mashtrojë shqiptarët, t'u tërheqë vëmendjen nga njëmijë e një hallet e ditës, "t'i ngopë me ëndrra, me lugën bosh", e të tjera silogjizma akrobatike për të turbulluar të vërtetën, qëllimin e mirë të Qeverisë dhe programit të saj ambicioz, domosdoshmërinë e së ardhmes së kulturuar, që pa librin nuk mund të jetë kurrësesi e sigurtë, e mirë dhe e qëndrueshme. Një filozof këshillonte: "Shtëpia pa libra është si trupi pa shpirt", prandaj lidershipi i mazhorancës shtroi, me të ardhur në pushtet PD me koalicionin fitues, aspiratën kulturore, "Shqipëria lexon", i bindur se hallet e shumta të vendit të nëpërkëmbur nga tranzicioni i gjatë, do të menaxhoheshin më mirë nga njerëz të lexuar, kulturuar dhe të emancipuar. Është kënaqësi të hedhësh vështrimin larg, të ngrihesh mbi hallet e ditës, të shikosh dritën në fundin e tunelit. Të ngulmosh për librin është bukur, rruga për tek ai është e vështirë dhe me kosto, por është një gjë e dobishme dhe e domosdoshme që duhet arritur me sado sakrifica. E ardhmja euro-atlantike, ku aspirojmë të anëtarësohemi, na do më të mirë, më të bukur, më të kulturuar, më të civilizuar, njerëz me dimension human bashkëkohor, çka lidershipi opozitar nuk po mundet t'i përshtatet dhe rezonojë në kohë, filozofi dhe perspektivë. Mesa duket ora e tyre është mpiksur në veprat e PPSH dhe diktatorit, pasi një pjesë e arradhës së tij drejtuese vegjeton ende sot në politikën e re të PS, ose qershia mbi tortën e KPD-së.

Vërtetë, para shqiptarëve, ka shumë probleme që kërkojnë zgjidhje, se jeta çdo ditë e më tepër zgjohet me kërkesa të reja, se shoqëria demokratike, për të cilën kemi sakrifikuar jo pak, por lumenj lotësh, gjaku dhe privacionesh, na mirëpret të mësuar, shkolluar, qytetarë elitarë që dëshmojmë kulturë, rrezatojmë vlera shpirtërore, njerëzore dhe civile, që kurrësesi nuk mund të përfitohen pa librin, botën e tij të madhe. Ruhu nga njeriu që ka lexuar një libër të vetëm, thotë një mendje e mençur. Nisma e Berishës për të pasuruar botën e bibliotekave, edhe pse spekulohet për të keq nga opozita, është një ëndërrim i bukur, një ftesë për përsosje intelektuale, shpirtërore dhe morale, që PD me Qeverinë e saj kanë detyrimin programor përpara shqiptarëve për ta realizuar, ngaqë rrjedh nga kontrata e lidhur në korrikun e 2005 me elektoratin, besë që çdo ditë e më tepër po e materializon në realitet konkret, në shërbesë efektive. Shqiptarët librin e kanë kërkuar, ëndërruar dhe realizuar njëlloj si lirinë.

Që qeveria "Berisha" po ngulmon të realizojë premtimet e dhëna, për këtë dëshmojnë arritjet e saj shpresëdhënëse, që edhe pse lidershipi opozitar i ka përzhitur me frullizën e përfoljeve, nuk mund ta mbulojë diellin me shoshë. Programi zhvillimor i PD, e mori qeverisjen e vendit nga dy mandate radhazi të PS, kur vendi nuk kishte siguri, ku harxhoheshin mjete financiare, energji dhe forcë, për të ruajtur jetën fizike, ekzistencën nga terrori i bandave dhe krimit të organizuar që në të shumtën e herës bridhnin me targa RSH dhe pasaporta shërbimi. Kalimi cilësor nga terrori i krimit në "Shqipëria në moshën e internetit", "Biblioteka virtuale" dhe së fundi "Biblioteka reale", raftet e mbushura me libra fizikë, po materializohen si potenciale zhvillimore në duart e fëmijëve dhe qytetarëve shqiptarë për t'u ballafaquar të barabartë me botën dhe qytetërimin modern në mileniumin e tretë. Nëse PD ëndërron dhe realizon, nëse Qeveria "Berisha" kthen në realitet premtimet elektorale nuk është faji i saj se në pasqyrimin e kujtesës popullore deformohet shëmtueshëm dhe frikshëm qeverisja e dështuar e socialistëve. Pasqyra asnjëherë nuk ka faj se pasqyron deformimet që kemi.

Sot, më tepër se kurrë përpara shoqërisë së re shqiptare, në kohën kur bota përballet me një zhvillim të furishëm teknologjik dhe informatizimi, dalin detyra të mëdha për t'u realizuar, përpara së cilës qeveria "Berisha" nuk po bën sehir, nuk po humb më asnjë tren që shkon drejt ardhmërisë, sado që hera-herës për opozitën quhen si prapagandë delirante. Harta e sukseseve shtohet, autostradave, rrugëve dytësore, ujësjellësave, shkollave të reja, qendrave shëndetësore, investimeve në bujqësi, turizmit të suksesshëm, buxhetit ambicioz, projekteve për centrale bërthamore, etj., tashmë iu rradhit edhe libri. Zhvillimet e guximshme të shkencës, lidhja e saj me ekonominë, shoqërinë dhe mirëqenien kushtëzojnë një ngritje kulturore të suksesshme, në shërbesë të njeriut, ekonomisë dhe vendit, një shkollim që orientohet drejt njohurive konkrete, praktike, teknologjike, dixhitale. Ndryshimet social-politike, lëvizjet demografike, përballja me emigrimin, ballafaqimi me shoqërinë e hapur dhe tregun e lirë, rritja e nivelit ekonomik të familjes dhe dëshirës për kulturim, kërkojnë një informacion të bollshëm e të pandërprerë bashkëkohor, një qëndrim të ri ndaj librit dhe strehës së tij, bibliotekave, sidomos sot kur në jetën dhe procesin e punës kanë hyrë praktika të reja dhe përvoja të panjohura. Prandaj, kryeministri "Berisha" ftoi në realitetin e ri shqiptar librin me magjinë e tij, jo për prapagandë, por për të ndjekur hap pas hapi proceset moderne dhe zhvillimore të shoqërisë shqiptare në veçanti dhe asaj globale në përgjithësi. Kjo nismë i përgjigjet egërsisë me tolerancë, dhunës me mirësjellje, cinizmit me kulturë, thashethemeve me të vërteta.

Kryeministri Berisha në vijimësi ka tërhequr vëmendjen ndaj kujdesit për librin. Ai është një armë e fuqishme në duart e njerëzve të mësuar. Porosia është në përzgjedhjen e librit, se jo çdo libër përbën dhe shpërfaq vlera. Ka shumë njerëz në bibliotekat e të cilëve, ashtu si mbi shishet e farmacisë, mund të ngjitësh mbishkrimin: "vetëm për përdorim vetjak". Futja nëpër biblioteka e literaturës së dobët, për hir të njohjeve, miqësive, detyrimeve, apo përfitimeve financiare përbën një agresion kulturor ndaj vlerave të spikatura qytetare dhe intelektuale, që rrudhen nga ekspansioni i antivlerës, i botimeve të mefshta, sterile, komerciele. Për fat të keq, nëpër shkolla kam parë dhe gjetur libra që nuk duhet të afrohen pranë nxënësit. Futeshin në listë emra miqsh, zyrtarësh dhe politikanësh socialistë, që të privilegjuar nga postet, tregtonin krijimet e tyre të pavlera. Kështu që nxënësit dhe qytetarëve u shiteshin shënime publicistike, monografi të varfra, studime pseudoshkencore që deformonin shijet, parimet, etikën, profesionalizmin. Biblotekat mbusheshin me ujë të tepërt, ktheheshin në moçalishte vlerash, idesh dhe meritash. Bënin shërbim të keq, atë që mbillte kurrikula e shkelte dhe ç'rrënjoste antivlerla. Eshtë më i frikshëm tregu i dijeve, se sa ai i ushqimeve. Libri i keq prish edhe të mirin. Të luash me shijet e qytetarëve, me formimin e tyre, është e pafalshme. Librat ndriçojnë shpirtin, lartësojnë, forcojnë dhe plotësojnë njeriun, zgjojnë tek ai aspirata të mira. Mprehin mendjen dhe zbusin shpirtin. Libri është i lehtë, por ka të tillë peshë dhe forcë sa ta nxisë njeriun, të krijojë morale, botëkuptime, lëvizje, qëndrime, dimensione humane, shije elitare. Po të marrin frymë librat krijohet stuhi. Pikërisht për të ngjallur botën e librit në realitetin e ri shqiptar, kryeministri Berisha, bëri apel për të shtruar rrugën e librit, autostradën e dijes dhe kulturës. Fondet e Qeverisë do të ushqejnë edhe këtë arterie të shpirtit të qytetëruar. Kjo nuk është prapagandë, siç përpiqet ta minimizojë dhe mohojë lidershipi opozitar, por realitet i prekshëm, funksional dhe në shërbesë të qytetarëve të vjetër dhe të rinj.

Formimi dhe edukimi është individual, kolektiv dhe kombëtar. Ai realizohet sipas një strategjie afatgjatë, ku përfshihen shumë veçori. Aty ngjizen dukuritë etnopsikologjike, formimi gjuhësor, mirësjellja, dashuria për traditën, krenaria kombëtare, virtytet e larta morale të trashëguara, si besa, institucioni i fjalës së dhënë, ndershmëria, etj. Ato nuk mund të lihen në dorë komisionesh që nuk kanë identitet të përcaktuar shkencor, moral dhe intelektual. Librat janë farë, mbjellin karaktere, fate njerëzish, prandaj nuk mund t'i anashkalojmë problemet që lidhen me to. Është fak se shumë gjëra për shkak të ideologjizimit e prodhimeve skarco të politikës së librit, sot i mësojmë nga të huajt. Për historinë e mbretit Zog, studiuesi amerikan Fircher, ka zbardhur dhe ndriçuar me realizëm, mirësi dhe profesionalizëm të vërtetën, që historografia jonë ende nuk e ka balancuar.

Qeveria "Berisha" është mobilizuar për të plotësuar standardet, që i ballafaqon me vendet e zhvilluara dhe jo me ato në zhvillim. Ashtu siç përpiqemi të integrohemi në organizmat euro-atlantike, kërkojmë të integrohemi në botën dhe qytetërimin perëndimor nëpërmjet dijes, librit dhe internetit. Ky është thelbi i apelit të kryeministrit për një qëndrim të ri ndaj librit dhe bibliotekave. Impenjimi i kryeministrit Berisha, dëshmon se qëndrimi ndaj librit, është tashmë një strategji me të ardhme që programi qeverisës i PD e ka shtruar për zgjidhje.





--
RD

[Duaje Siveten]

ik ere brarish, studio me laps ne dore veprat e sali punistit ...

nuk e ke problem se je nje lahper klasik enveristo-sigurims me konotacione mafioze ...

si i ke direktivat e dergates per saliun sot?


Tirana Observer e premte , 05 shtator 2008

Shpërfillja fatkeqe e diplomave

Shkruar nga Edlira Gjoni

Për të gjetur punë, në administratë ose jo, është e domosdoshme eksperienca e punës. Po nëse të gjithë kanë pretendime që punonjësit të kenë përvojë të mëparshme, ku do të merret kjo eksperiencë pa u dhënë një shans i parë?

Koncepti i punës vullnetare është abuzuar frikshëm gjatë diktaturës e shqiptarët vazhdojnë edhe sot të transmetojnë tek njëri-tjetri terrorin e saj, dukë dëmtuar edhe ndonjërën nga anët vërtet pozitive dhe shanset e eksperiencës apo të punësimit që të jep puna vullnetare.

Por, në arsim për shembull kjo nuk mund të aplikohet. Një i sapodiplomuar për mësuesi nuk mund të pranohet si “vullnetar në mësimdhënie” në asnjë lloj rrethane. As vënia e tij në dispozicion të drejtorisë arsimore nuk jep shumë mundësi përvojë apo krijim shansesh për punësim. Nuk bëhen dot eksperimente me fëmijët duke iu dhënë mësues vullnetarë apo në dispozicion, por as nuk mund të luhet me mundin, përkushtimin dhe përgatitjen e atyre studentëve që shpenzojnë katër vjet të përgatitjes së tyre universitare me idenë se një ditë do të jenë të dobishëm në arsim. Gabim! Shanset e tyre sfidohen nga numri shumë i vogël i vendeve të punës dhe numri shumë i fryrë i studentëve që diplomohen çdo vit në të katër anët e vendit, me kohë të pjesshme e pa kohë fare, me mesatare të ulët e pa mesatare hiç; të gjithë pretendojnë për një vend pune dhe radhët e dosjeve e të kërkesave në drejtoritë arsimore bëhen më të gjata se numri i nxënësve që presin një mësues.

Shumë e mirë është ideja e nxitjes së studimeve dhe dhënia e shansit për këdo që të mbarojë studimet e larta. Por kjo bëhet me shpresën se vetëm më të mirët do të mbijetojnë deri në fund të studimeve, vetëm ata më të zotët do të marrin provimet e vetëm ata më të përkushtuarit do të marrin diplomën. Por në Shqipëri ndodh e kundërta. Të gjithë, pa asnjë përjashtim, në mos që herën e parë, të dytën e marrin se s’bën diplomën, pavarësisht se si dhe me çfarë note.

Rrjedhimisht, numri i të diplomuarve, pretendentëve për punë, fryhet në mënyrë fiktive, ndërkohë që kërkesa e tregut është shumë herë më e ulët sesa numri i këtyre diplomantëve. Prandaj kur vjen dita fatkeqe e hedhjes në tregun e punës, as diploma, as nota, as përkushtimi, lloji i frekuentimit të shkollës apo as shanset për të qenë një mësues, ekonomist, laborant, mjek, biolog apo letrar i mirë, nuk hyjnë më në punë. Jo. Këtu fillon lufta e ashpër e bërrylave, e njohjeve që pretendojnë se s’të njohin, e ndikimeve të paqena e në shumë raste, fillon ruleta e frikshme e lekut, që prapë s’të jep garanci nëse i jep në kohën dhe në vendin e gabuar.

Përse kjo situatë në kërkimin e një vendi pune? Qeveria jonë po e lufton edhe ashpër fare korrupsionin edhe në zyrat e punësimit, kuadrit, administratës, as që t’i hedh njeri sytë nëse nuk shkon në emër të dikujt apo nëse nuk ke dhënë sinjal të mëparshëm telefonik për përgjigje financiare të kërkesës tënde.

A është e drejtë dhe a është e ligjshme që shkollat publike të vendosin si kriter përvojën e punës në arsimin bazë? Duket absurde, sepse hapur fare kjo nënkupton që asnjë i sapo-diplomuar nuk ka shans të punësohet, madje as pas 10 vitesh diplomimi, nëse nuk fillon të japë mësim diku. Po ku? Kush do t’ia japë këtë të drejtë, teksa në zyrat arsimore të duket sikur noton në një oqean me krijesa të të gjitha llojeve, kurse në sektorin privat të arsimit pretendimet e punëdhënësit janë akoma më të larta, më absurde e më të pakontrolluara se në shtet?

Koordinimi zyra punësimi – universitet është shkëmb i palëruar në mjedisin shqiptar. Po përse iu mohohet e drejta legjitime këtyre të sapo-diplomuarve që të provojnë veten në profesion, të merren në intervistë, të testohen në mësimdhënie? T’iu jepet mundësia të vërtetojnë se mësuesia më shumë sesa hatër miqsh e shpërblim parash, është detyrë e përgjegjësi që disa njerëz e kanë kultivuar tek vetja e tyre. Kjo do të ishte edhe në të mirën e nxënësve vetë, që në vend që të kenë para tyre në klasë zyshën me minifund, flokë të krehur e grim lara-lara se ajo është shoqja e drejtorit apo e njohura e pronares, fëmijët të kenë mundësinë të udhëhiqen në hapat e tyre të dijes nga njerëz që kanë zgjedhur të japin mësim sepse iu pëlqen të punojnë me fëmijët, të rriten me ta, të japin gjithë ç’kanë fituar nga ana akademike dhe ajo personale në ndërtimin e kapacitetit si mësues të përkushtuar, të dashur dhe rezultativë njëkohësisht. Por, nëse këtyre njerëzve nuk iu jepet një shans, askush, as ata vetë nuk do të jenë në gjendje të kuptojnë se çfarë kanë humbur në këtë proces ku mbizotëron vetëm njohja dhe paraja.

Njëra nga mësueset e mia të para ka qenë e sapo-diplomuar. Pasionin, entuziazmin dhe devotshmërinë e saj të fillimit, na e transmetoi fort, pa u lodhur dhe përherë duke buzëqeshur. Në lëndën e saj ndjehem entuziaste dhe e përkushtuar edhe sot, njëlloj siç ishte ajo me klasën time kur na dha mësim atëherë kur ishte vetëm 22 vjeç.

Në shoqërimin e një mësueseje të sapo-diplomuar, më dhembën shumë radhët e gjata nëpër shkollat private, drejtoritë arsimore dhe kafenetë e “miqve”. Nëse në Shqipëri është abuzuar me termin “vullnetarizëm” apo “fisnikëri” për mësuesin, m’u kujtua se tjetërkund jashtë atdheut tonë jo-vullnetar, këto cilësi akoma vazhdojnë të vlerësohen lart moralisht, edhe pse në nivel page, mësuesit ngelen gjithandej në kategorinë më pak të paguar. Ama është e padrejtë që të shndërrohen edhe në kategorinë më shumë të nëpërkëmbur, veçanërisht për ata që e marrin mësuesinë seriozisht, me përkushtim dhe me pasion. Është gabim fatal të zhvlerësohen mundësitë për burime të tilla njerëzore, veçanërisht në arsim.